Allegra Geller (Jennifer Jason Leigh) is een spelletjesontwerper, die nu met een nieuw revolutionair systeem op de markt komt. Door middel van een game pod kun je jezelf naar een andere realiteit verplaatsen. Wel virtueel, maar levensecht. Het doel van het spel moet je maar uitvinden naarmate je vordert in het spel. Een ontzettend cool idee, en iedereen die ook maar een beetje interesse heeft in de nieuwste computer games zal smullen bij het principe van eXistenZ.

Geller wordt in het verhaal van eXistenZ het doelwit van een terroristische aanslag wanneer zij het spel demonstreert voor een groep mensen. Ze weet samen met beveiligingsagent Ted Pikul (Jude Law) te ontsnappen en samen vluchten ze van deze terroristische groepering. Geller weet Pikul al snel te overtuigen dat hij ook aan eXistenZ moet geloven. En samen gaan zij het spel spelen. Vanuit hier wordt het allemaal zeer verwarrend en de verhaallijn die in het begin werdt gevolgd schijnt niet meer zo belangrijk te zijn. De film focust zich nu meer op het spel en zijn karakters, eigenlijk de essentie waarop de film is gebaseerd.

De hoofdpersonages bevinden zich nu in een spel waarvan ze het doel niet weten, en zijn compleet losgekoppeld van de realiteit. Naarmate de film vordert zijn de personages zo in de war, dat ze af en toe niet meer weten of ze zich in de realiteit bevinden of in het spel. Niks is meer zeker, en ondertussen vreest Geller nog steeds voor haar leven.
Als de film beëindigd is zit je nog tien minuten naar het scherm te staren over wat er nu precies in het laatste kwartier gebeurd is, en hoe jijzelf, de kijker, zo op het verkeerde been bent gezet de hele film door.

Dit is hoe films gemaakt moeten worden. Spannend, complex, een uitstekend script, en een geweldig einde. De film komt langzaam op gang, de eerste 30 minuten kunnen dan ook redelijk saai zijn, maar daarna komt de film goed op snelheid en zit je een uur lang zeer geboeid te kijken.

Natuurlijk is eXistenZ niet zo’n spektakelstuk als The Matrix, maar toch is de film zeer geslaagd qua verhaallijn en principe. Heel erg goed bedacht, en zeer goed uitgevoerd.

Iedere oorlog heeft zo zijn helden, althans ze zijn tot helden gebombardeerd. De meeste van deze helden zijn allang vergeten. Van sommige kunnen we nog een geweer of kledingstuk terugvinden in een museum, of er duikt er weer eentje op in de vorm van een boek of film. De held krijgt zo toch nog zijn postuum eerbetoon.
In Enemy at the Gates is de heldenrol weggelegd voor Vassali Zaitsev (Jude Law). Hij is eigenlijk een herder uit de Oeral waar zijn grootvader hem wolven leerde schieten. Wanneer tijdens een Duitse invasie Vassali een paar hoge Duitse militairen doodschiet, wordt dat opgemerkt door de politieke officier Danilov (Joseph Fiennes). Deze verplaatst Vassali naar de scherpschuttersgarde. Daarmee zijn we meteen bij het beste van de film aanbeland.

Met deze gegevens wordt de roemvolle carrière van Vassali in gang gezet. Bij elke Duitser die hij doodschiet groeit het Russische zelfvertrouwen. Ondanks dat hij voorpaginanieuws wordt, groeit zijn eigen zelfvertrouwen niet mee. Wanneer de Duitsers de aristocratische majoor König (Ed Harris) uit Berlijn laten overkomen om Vassali Zaitsev te laten vermoorden, zijn we meteen bij het beste van de film: de acteurs zijn erg goed in hun rol. Jude Law is zowaar geloofwaardig als Rus en Ed Harris is een uitstekende mof. Beiden spreken gewoon Engels, maar dat is verder niet storend.

~

Dat de persoonlijke relaties intiemer worden uitgebeeld is wat mij betreft geen bezwaar. Maar in Enemy at the Gates krijgen deze een merkwaardige, quasi-filosofische inslag. Zowel het nazisme als marxisme blijken niet naar behoren te werken; de ideologieën sneuvelen, zij het slechts op persoonlijk niveau. Deze lijn moet dan door worden getrokken naar de oorlog als geheel. Dit is een grote misser, wat de film iets hypocriets geeft.

Enemy at the Gates schijnt gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen, maar gezien de inhoud van de film heb ik daar zo mijn twijfels bij. Enemy at the Gates is met een budget van 70 miljoen dollar de grootste Europese filmproductie tot nu toe. De film werd volledig opgenomen in Duitsland. Ondanks dat dit een Europese productie is, lijkt de film meer op een Hollywoodproduct. Desalniettemin valt er genoeg te beleven in deze film; cinematografisch is het een lust voor het oog, de acteurs zijn goed gecast en leveren prachtige rollen af.
Enemy at the Gates mag dan niet in alle aspecten een geslaagde film zijn, maar is een bezoek wel degelijk waard.

De Lift uit 1983 is, of je het nu leuk vindt of niet, een mijlpaal in de Nederlandse filmgeschiedenis. Het was de eerste speelfilm van Dick Maas en hij was de eerste die in Nederland een “Amerikaanse” film maakte, met suspense in plaats van spruitjeslucht, een actierijk plot en gelikte cameravoering.

Bijna twintig jaar later blijkt dat er nog niets is veranderd aan Maas’ aanpak: suspense, actie en camerawerk zijn nog steeds de sterkste drie punten in Down, de Engelstalige remake van De Lift – en helaas blijft het daar ook bij.
Het verhaal van de monteur die te maken krijgt met een moorddadige lift is verplaatst naar het fictieve Millennium Building in New York (“102 floors, 72 elevators”). De film begint veelbelovend, met een fantastisch helicopter-shot dat begint boven het water van de Hudson en eindigt in close-up op twee beveiligingsagenten die de verrekijkers op de wolkenkrabber gebruiken om te kijken hoe Peer Mascini (in de eerste van tenminste drie Nederlandse cameo-rolletjes) een beurt krijgt van twee hoertjes.

~

Ik kijk altijd uit naar de nieuwe film van Dick Maas, maar tenzij hij zijn zwakke punten weet te verbeteren, zullen de resultaten altijd wel teleurstellend blijven.

~

Het eerste wat opvalt tijdens Coyote Ugly is dat de film eigenlijk anders is dan de indruk die de trailer geeft.
Daar waar de trailer snel, leuk en humoristisch is en veel verwachtingen schept, is de film redelijk voorspelbaar en gewoon.

Het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gaat eigenlijk gewoon over het leven: “Wat moet ik ermee, wat wil ik en als ik besloten heb wat ik wil, doe ik het ook”; en zoals een goede feelgood-movie behoort te zijn (want dat is het, ook al is er duidelijk aan gewerkt om ook de tegenslagen van het leven te verwerken) gebeurt het ook allemaal zoals we het het liefste zien.
Is dit het einde van het verhaal?

Toch niet. De film is allerminst een slecht of saai product, en zeker als je kijkt naar wat producent Bruckheimer de afgelopen tijd heeft geproduceerd is dit een uitschieter. De rollen zijn goed gespeeld, vlot en de persoonljkheden hebben karakter.

Het verhaal gaat over een meisje van het platteland die het helemaal wil gaan maken in de grote stad (New York) als songwriter maar ze ontdekt daar dat je er toch wat voor moet doen om werk te krijgen. Zo gaat ze bijvoorbeeld naar een platenmaatschappij met de vraag, “Kan ik even met Whitney of Mariah praten?”.
Ook ontdekt ze dat niet al haar verwachtingen van het leven in de stad uitkomen. Ze moet nodig gaan werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien en belandt zo heel toevallig als dansende en zingende serveersteer in de bar Coyote Ugly.

Ondanks het nogal vrij voorspelbare en tegelijk geidealiseerde verhaal heeft de film ook een aantal pluspunten: de ‘uithangborden’ van de film (en de trailer): feest, lekkere meiden, girl power en nog een keer feest, zijn weliswaar aanwezig maar blijven het verhaal trouw. Het is duidelijk om zo een moraal (als je het zo al kan noemen) te tonen: het relativeren van dingen en het-doen-wat-jij-wilt (ook al gaat het soms niet goed) staan duidelijk centraal in de hele film.

Dit kan zeker als een pluspunt worden beschouwd: de film is goed opgebouwd en verzuipt niet in het eigen feestgedruis. Aan de andere kant is het verhaal niet echt realistisch en loopt alles eigenlijk als in een sprookje, inclusief duidelijk ingebouwde tegenslagen.

De muziek in de film is in een goed bijpassende stijl en de overgang van de folk-stijl naar een meer urban sound is zeer typerend. Alleen jammer dat de echte zangeres van de prachtige nummers die Violet zingt niet zelf de hoofdrol kon spelen. Haar aandeel is erg klein, op de site wordt haar naam niet eens vermeld. Alleen op de aftiteling is te zien dat het LeAnn Rimes is, die ook in Con Air de titelsong deed.