We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Coyote Ugly
.
~
Het eerste wat opvalt tijdens Coyote Ugly is dat de film eigenlijk anders is dan de indruk die de trailer geeft.
Daar waar de trailer snel, leuk en humoristisch is en veel verwachtingen schept, is de film redelijk voorspelbaar en gewoon.
Het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gaat eigenlijk gewoon over het leven: “Wat moet ik ermee, wat wil ik en als ik besloten heb wat ik wil, doe ik het ook”; en zoals een goede feelgood-movie behoort te zijn (want dat is het, ook al is er duidelijk aan gewerkt om ook de tegenslagen van het leven te verwerken) gebeurt het ook allemaal zoals we het het liefste zien.
Is dit het einde van het verhaal?
Toch niet. De film is allerminst een slecht of saai product, en zeker als je kijkt naar wat producent Bruckheimer de afgelopen tijd heeft geproduceerd is dit een uitschieter. De rollen zijn goed gespeeld, vlot en de persoonljkheden hebben karakter.
Het verhaal gaat over een meisje van het platteland die het helemaal wil gaan maken in de grote stad (New York) als songwriter maar ze ontdekt daar dat je er toch wat voor moet doen om werk te krijgen. Zo gaat ze bijvoorbeeld naar een platenmaatschappij met de vraag, “Kan ik even met Whitney of Mariah praten?”.
Ook ontdekt ze dat niet al haar verwachtingen van het leven in de stad uitkomen. Ze moet nodig gaan werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien en belandt zo heel toevallig als dansende en zingende serveersteer in de bar Coyote Ugly.
Ondanks het nogal vrij voorspelbare en tegelijk geidealiseerde verhaal heeft de film ook een aantal pluspunten: de ‘uithangborden’ van de film (en de trailer): feest, lekkere meiden, girl power en nog een keer feest, zijn weliswaar aanwezig maar blijven het verhaal trouw. Het is duidelijk om zo een moraal (als je het zo al kan noemen) te tonen: het relativeren van dingen en het-doen-wat-jij-wilt (ook al gaat het soms niet goed) staan duidelijk centraal in de hele film.
Dit kan zeker als een pluspunt worden beschouwd: de film is goed opgebouwd en verzuipt niet in het eigen feestgedruis. Aan de andere kant is het verhaal niet echt realistisch en loopt alles eigenlijk als in een sprookje, inclusief duidelijk ingebouwde tegenslagen.
De muziek in de film is in een goed bijpassende stijl en de overgang van de folk-stijl naar een meer urban sound is zeer typerend. Alleen jammer dat de echte zangeres van de prachtige nummers die Violet zingt niet zelf de hoofdrol kon spelen. Haar aandeel is erg klein, op de site wordt haar naam niet eens vermeld. Alleen op de aftiteling is te zien dat het LeAnn Rimes is, die ook in Con Air de titelsong deed.
Coyote Ugly
Regie: David McNallyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Costa!
.
Veel zuipen en neuken, dat is de bedoeling van de duizenden hitsige mensen die jaarlijks afreizen naar Salou. Een paar weken leven in een droom, althans dat is wat discotheekeigenaar Ian (Victor Löw) zegt tegen zijn proppers. Een droom die Salou heet, ja echt waar! Rens (Daan Schuurmans) is een van die proppers. Hij mislukte op de middelbare school en is zodoende glazenwasser geworden. Misschien is Salou voor een glazenwasser wel een droom; in het buitenland gewoon in het Nederlands je bal gehakt kunnen kopen, zelfs met Nederlands geld. Wie de schoen past trekke hem aan!
Rens moet leuke meisjes en jongens ronselen voor de discotheek Costa. Iedere avond danst Rens daar met zijn mede proppers en sleept elke avond een nieuw gewillig meisje mee naar huis. Busladingen heeft Rens er al afgewerkt, het gaat goed met Rens. Hij is goed bevriend met zijn collega Frida (Katja Schuurman). Frida was ooit de boulevardslet van Salou, maar nu is ze op zoek naar een maatje… ja ook in Salou kun je volwassen worden!
~
In dit circus moet ook nog plaats gemaakt worden voor romantiek en liefde. Gelukkig is Janet (Georgina Verbaan) tegen de wil van haar zus meegekomen naar Salou. Janet is een buitenbeentje; ze heeft geen vriendinnen, is onhandig, slijt haar dagen met het luisteren naar songfestivalliedjes en moet ook nog eens schijnbaar lelijk voorkomen. Janet mag niet mee naar disco, toch gaat ze natuurlijk stiekem achter haar zus aan en beland zodoende in Costa.
Wanneer Rens en Frida hun dansjes vertonen laat de klunzige Janet alle drankjes vallen. Janet wordt door iedereen genegeerd… arme Janet. Maar dan gebeurt het… Frida gaat bij een van haar kunstjes door haar enkel… Rens kijkt eens rond… en jawel hij trekt Janet op het podium. Rens wil het eigenlijk niet toegeven, hij is meteen verliefd. Hij wordt pas bewust van zijn gevoelens voor Janet op het moment dat hij geen plezier meer kan beleven aan een triootje met twee bloedmooie meisjes. Iedereen misgunt Janet haar plezier en probeert het voor haar te verprutsen. Frida wordt gemeen en probeert Rens voor haarzelf te winnen. Gelukkig komt alles wel goed. Rens zegt dan ook met heel veel genegenheid dat zij wél langer dan één nacht bij hem mag blijven! Janet en Rens zullen voor altijd bij elkaar blijven.
Alles wordt nog mooier, onze voormalige boulevardslet Frida blijkt lesbisch te zijn en gaat ervandoor met de zus van Janet!
Costa is een ongelooflijk slechte B-film. De hele film zit volgestouwd met uitgemolken clichés. Ik heb in deze film de slechtste oneliners ooit gehoord. Alles ziet er hopeloos amateuristisch uit. De dansscènes konden zo opgenomen zijn in een boerendiscotheek, de gevechtsscène is domweg te triest voor woorden en de grappen zijn waardeloos. Kortom: Costa is in alle opzichten een mislukte en bovenal domme film.
Ik zou dan ook alleen glazenwassers aanraden naar deze film te gaan
Costa!
Regie: Johan NijenhuisJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Chocolat
Het ingeslapen Franse dorpje Lansquenet wordt wakkergeschud door de komst van Vianne Rocher (Juliette Binoche) en haar dochtertje Anouk. Vianne begint tot grote opschudding van de conservatieve dorpelingen een chocolaterie.
De burgemeester “Comte de Reynaud” van het dorp is daar niet blij mee. In zijn dorp heerst een zuivere christelijke moraal waar niet mee gespot dient te worden. In Vianne ziet hij een godslasterlijke vrouw die grenst aan het hekserige. Haar chocolaterie doorbreekt de eeuwenlange lijn van een doortimmerd patriarchaat. Als het aan de Comte de Reynaud ligt vertrekt Vianne zo snel mogelijk uit zijn dorp, hij wil haar daarmee wel een handje helpen…
~
Al gauw komen de dorpelingen achter de betoverende werking van Vianne’s chocolaatjes. Het begint er op te lijken dat Vianne voor elk kwaaltje en verborgen verlangen wel een chocolaatje heeft. De mensen worden spraakzamer en de liefde tussen man en vrouw wordt zowaar weer erotisch getint.
Wanneer er een stel zigeuners het dorp bezoekt lijkt het eind zoek. Vianne valt voor de charmante Roux (Johnny Depp). Vianne en Roux symboliseren ze een vorm van vrijheid die de stugge dorpelingen niet kennen. Samen met de magische werking van de chocolade komt er een golf van individualisering op gang. Ze worden geconfronteerd met vrijheden die ze nooit hebben gehad. Zelfs de burgermeester valt uiteindelijk voor haar chocola.
~
Chocolat is alweer de twintigste film van Lasse Hallström (My Life As a Dog, What’s Eating Gilbert Grape en The Cider House Rules). Hallström heeft met Chocolat een zeer charmant fabeltje gemaakt; De alleenstaande vrouw die met haar persoonlijkheid en chocola de vrijheid en geluk genereert van vele anderen. Het is geen film geworden waar je nou plat voor valt, maar is in alles wel een zeer aangename film. De acteurs zijn allemaal lichte karikaturen en buiten dat allen keurig uit. Charmante humor en romantiek zorgen samen voor een sfeervolle gezellige film waarin je je even gelukkig waant.
Chocolat
Regie: Lasse HallströmJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Chicken Run
.
Wie de briljante korte films van de Britse Aardmanstudio’s kent, weet dat we met Chicken Run iets speciaals in handen hebben. Chicken Run is namelijk de eerste lange speelfilm van de makers van de oscarwinnende Wallace and Gromit-filmpjes, en dat betekent: spetterende actie, hartverwarmende personages en klei – veel klei.
~
Als het bedrijf zich dan gaat richten op het maken van kippepasteitjes in plaats van eieren, is er maar één oplossing: ontsnappen.
Maar hoe?
Het antwoord komt – letterlijk – uit de hemel vallen in de vorm van de stunthaan Rocky (met de stem van Mel Gibson). Hij is een vliegende kanonskogel, maar de kippen denken dat hij echt kan vliegen en, erger nog, dat hij hun de vliegkunst wel bij zal kunnen brengen om zo te kunnen ontsnappen uit Tweedy’s concentratiekamp.
Chicken Run zit vol met de heerlijkste karakters: Ginger, die in alle
~
De DVD van de film is van even hoge kwaliteit: het haarscherpe beeld laat nergens een steek vallen en de print die is gebruikt is, is brandschoon. Met de slow motion-mogelijkheden van DVD wordt de prestatie van Aardman nog veel indrukwekkender: als je beeldje-voor-beeldje vooruit loopt door de film, zie je hoeveel details in de film zitten, en hoeveel werk het kost om een paar seconden te maken, laat staan een film van anderhalf uur.
Het geluid is even goed. Alhoewel ik geen DD5.1 of DTS-opstelling heb, klinkt de film door de koptelefoon prima. Bijzonder is dat er maar liefst zes geluidssporen op de schijf staan: Nederlands, Vlaams, en het Engelse origineel, beiden in Dolby Digital 5.1 en DTS.
~
Wel leuk is de Panic Button. Als je daar op drukt, krijg je een willekeurig stukje van een paar seconden uit de film te zien van kippen in paniek.
Om kort te gaan levert de DVD van Chicken Run superkwaliteit waar het moet: in de presentatie van de film zelf. Maar als je een goede kijk achter de schermen denkt aan te treffen, kom je bedrogen uit.
Chicken Run
Regie: Nick Park en Peter LordJaar: 2024
Distributeur: A-Film
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Cherry Falls
.
Je vraagt je bijna af hoe de regisseur van Romper Stomper en Metal Skin in godsnaam interesse kan hebben voor een film als Cherry Falls. Wright die met Cherry Falls zijn eerste Amerikaanse film maakte, komt met een teen slasher comedy van laag allooi aankakken. De regisseur weet er nog een aardige aan draai te geven: “There is enough idiosyncrasy and madness in this script to pique your interest, and that kept happening throughout.” Daar heeft hij een punt, de film is absoluut absurd en zo ontzettend pretentieloos dat felle kritiek leveren hier niet op zijn plaats lijkt te zijn.
In het rustige plaatsje Cherry Falls lijkt alles zijn gangetje te gaan. Wanneer er plotseling tieners vermoord worden is het hele plaatsje in rep en roer. Pas bij het derde slachtoffer wordt het motief zichtbaar. De moordenaar heeft het gemunt op maagden! Als er dan ook nog eens een vierde slachtoffer valt, is iedere maagdelijke tiener doodsbang. Het is er nu op of eronder!
Hiermee komen we natuurlijk er niet achter wie nou eigenlijk de moordenaar is. Jody, zelf een maagd, heeft de romantiek hoog in het vaandel. Zij is niet van plan om zo maar te gaan neuken met de eerste de beste bangerik. Ze besluit dan ook zelf om de moordenaar op te sporen.
Met messen, bloed, bange geile tieners en wat flauwe humor worden we op een bijzondere rare manier vermaakt. Eigenlijk deugt er helemaal niet aan de film, maar dat maakt uiteindelijk niets meer uit. Het is een film die je graag wilt vergeten, maar aangezien alles zo dom en slecht is, vergeten we Cherry Falls niet. Of dit een compliment is weet ik niet, maar we zullen ermee moeten leren leven.
Cherry Falls
Regie: Geoffrey WrightJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Charlie’s Angels
.
Na de openingsscène van Charlie’s Angels is het al meteen duidelijk: dit wordt honderd minuten dikke pret. We zien LL Cool J in Afrikaans gewaad uit de nooduitgang van een vliegtuig springen, tijdens de vrije val een bom onschadelijk maken en landen in een speedboot die door Cameron Diaz wordt bestuurd. LL blijkt Drew Barrymore in vermomming te zijn, die samen met Diaz en Lucy Liu de drie angels uit de titel zijn.
De film is gebaseerd op de gelijknamige serie uit de jaren ’70 en werd geregisseerd door debuterend regisseur McG (Joseph McGinty Nichol), die zijn sporen verdiende in de videoclip- en reclamewereld. Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf en bestaat uit drie delen, bijna drie afleveringen van een TV-serie. Het begint met de ontvoerde software-magnaat Eric Knox die de drie Angels en hun baas Bosley (een rol van Bill Murray) moeten opsporen. Daarna worden ze ingezet om gestolen software terug te vinden en tenslotte moeten ze – in een onverwachte plotwending – vechten voor hun eigen levens.
Het eerste uur van Charlie’s Angels puilt uit van de grappen, sexy shots van de dames en hele opwindende vechtscènes, maar daarna zakt het tempo wat in tot ongeveer een kwartier voor de spetterende finale. De achtergrond van regisseur McG zorgt voor veel visueel vuurwerk en de hele film is gemaakt met de tong ferm in de wangzakken gedrukt. Alles wordt extra dik aangezet, van het veelvuldig gebruik van slow motion tot de decolletés van de drie Angels. Echt over the top wordt het nooit, en dat is met name te danken aan het plezier waarmee de drie hoofdrollen worden vertolkt. Vooral Diaz straalt als nooit tevoren.
Niet echt origineel is het gebruik van muziek in de film: hadden de producenten nu echt niets beters dan “Smack my bitch up” en Blur’s “Song 2” als begeleiding van de vechtscènes? Een klein minpuntje dat is vergeten bij het zien van een moonwalkende Drew Barrymore op de tonen van Michael Jacksons “Billy Jean”.
Charlie’s Angels is geen kwalitatief hoogstaande cinema, maar zal zeker zorgen voor een paar van de leukste uurtjes die je deze kerstvakantie kunt beleven.
Charlie's Angels
Regie: McGJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
The Cell
.
Soms weet ik niet goed wat ik moet zeggen in een recensie, meestal bij films die ik minder goed vond. Ik weet uit ervaring wat een werk het is om een film te maken, en ik heb er moeite mee om het eindproduct van die inspanning dan in een paar honderd woorden af te zeiken.
Soms denk ik dat het aan mezelf ligt: zou ik de film gewoon niet goed hebben begrepen? Wil de regisseur meer zeggen dan mij duidelijk is geworden?
Deze recensie voor The Cell is een voorbeeld van het bovenstaande: na twee trailers en een paar positieve recensies was mijn filmische eetlust gewekt, alhoewel mijn favoriete criticus de film ongenadig neersabelde en ik daardoor met iets minder hoge verwachtingen de zaal binnenstapte dan ik daarvoor zou hebben gedaan.
Minder hoge verwachtingen. En toch stelde The Cell me teleur. En hier zit ik nu, niet wetend waar te beginnen. Precies op dat moment valt [8WEEKLY hoofdredacteur] Gijs’ commentaar over de film mijn emailbox binnen:
~
Aha! Aanknopingspunten voor een recensie. Om bij het begin te beginnen:
Absoluut. The Cell bevat shots die ik m’n leven lang niet meer zal vergeten. Het is duidelijk dat regisseur Tarsem veel geleerd heeft bij het maken van zijn talloze videoclips.
Spanning?! Waar dan? Geen moment heb ik op m’n nagels zitten bijten van de suspense, geen moment voelde ik mee met het onschuldige meisje dat op het punt staat te verdrinken en de jacht op de killer leverde bij mij geen andere emotie op dan ontzag over de fantastische beelden.
Laten we het er op houden dat Gijs een beetje gevoeliger is dan ik.
Het grootste minpunt van de film. Het kan de kijker gewoon niks schelen wat de personages doormaken, en dat is eigenlijk het enige wat de film nodig heeft. Met een beetje meer gevoel voor zijn personages had Tarsem een heel wat betere film afgeleverd dan hij nu heeft gedaan.
Mijn conclusie kan dus niet anders zijn dan:
Ik had trouwens geen enkel probleem met de luchtige kleding van Jennifer Lopez.
The Cell
Regie: Tarsem SinghJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Captain Corelli’s Mandolin
.
Wat Tom Cruise en Hollywood met Penelope Cruz hebben is mij dus echt een raadsel. In diverse bladen wordt ze als het nieuwe sekssymbool afgeschilderd, maar na het zien van Blow en Captain Corelli’s Mandolin kom ik tot de conclusie dat het hier weer eens om veel geblaat en weinig wol gaat. Haar acteerprestaties zijn nu niet bepaald bovensteplankwerk, en de haar toegedichte schoonheid valt ook eigenlijk wel reuze mee. [Noot: de rest van de SCREEN-redactie vindt Penelope wél erg lekker.]
Captain Corelli’s Mandolin is een romantisch niemendalletje over een Griekse vrouw en de ontsluierende liefde voor een Italiaanse soldaat (Nicolas Cage). Dit alles vindt plaats tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt wel alsof de meest stereotiepe romantiek altijd maar weer moet plaats vinden in deze afschuwelijke oorlog. Het verhaal loopt zonder de kijker ook maar één keer te verrassen naar het overduidelijke einde, dus daar zullen we u maar niet mee lastig vallen. Het enige wat ik erover kwijt wil is dat het previewpubliek af en toe in lachen
~
Gewoon weer een romantisch filmpje tegen de achtergrond van die ‘o zo wrede, maar ook o zo romantische’ Tweede Wereldoorlog. Vooral de stukjes waarin de wrede aspecten van een oorlog naar voren komen, zien er erg plichtmatig uit. De enige functie hiervan is om aan te geven hoe moeilijk romantiek in die tijd geweest moet zijn.
Maar is er dan werkelijk niets positiefs over deze film te melden? Zoals iemand naast me in de zaal zei: “In elk geval zien we maar weer eens dat Griekenland een prachtig land is.” En inderdaad, aan de prachtige beelden heeft het niet gelegen.
Captain Corelli's Mandolin
Regie: John MaddenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Bringing Out the Dead
Na Las Vegas (Casino) en Tibet (Kundun) is Scorsese weer terug op z’n vaste stek, New York City. Dit keer volgt hij drie nachten lang de belevenissen van ambulancearts Frank Pierce (Nicholas Cage) en zijn maten.
Pierce heeft eens een meisje dood laten gaan tijdens zijn werk, en sindsdien wordt hij gekweld door demonen: hij ziet haar overal, terwijl ze hem beschuldigt: “Frank, why did you let me die?” Ondertussen voelt hij wel iets voor Patricia Arquette, de dochter van een hartstilstand, die een ex-junkie blijkt te zijn. In deze voorgaande zinnen wordt al duidelijk dat Bringing Out The Dead geen vrolijke film is. Het nachtleven van het ambulancepersoneel speelt zich af in oude ziekenhuizen, vervallen appartementen en natte straten, terwijl de zwarte kringen onder de ogen van de verschillende hoofdrolspelers steeds groter worden.
Bringing Out The Dead is zeker niet Scorsese’s beste film. De film is niet overtuigend genoeg om echt te boeien en vooral Nicholas Cage’s personage weet weinig sympathie op te roepen, waardoor het nut van de film niet echt duidelijk is. Technisch gezien is de film echter een stuk geslaagder: vooral de drugstrip ergens aan het eind is een briljant gefilmd en vormgegeven stukje cinema. Daarnaast maakt Scorsese in Bringing Out The Dead veelvuldig gebruik van versnelde tijd; waar Hollywood onder de invloed van John Woo en andere Hong Kongse meesters de slow motion te pas en te onpas gebruikt, keert Scorsese de zaken om, hiermee uitdrukking gevend aan de manische stemmingen van vooral Frank Pierce.
Scorsese’s volgende project is Gangs Of New York, een 100 miljoen dollar kostende film over opkomende bendes in het New York van de vorige eeuw, waarin Leonardo DiCaprio en Cameron Diaz de hoofdrollen zullen gaan vertolken.
Bringing Out the Dead
Regie: Martin ScorseseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bridget Jones’s Diary
.
Hugh Grant zegt fuck. Hugh Grant, die stijve, onberispelijke, irritant innemende Brit zegt fuck. En vaak ook. En zo onberispelijk is hij helemaal niet, want hij is er met de verloofde van iemand anders vandoor gegaan. Wie had dat gedacht!
In romantische komedies is de man vaak de stuntelaar, maar Bridget Jones draait de rollen om. Zij is degene die geen speeches kan houden, die zichzelf voor aap zet met karaoke en die haar gasten een diner met blauwe soep voorschotelt. Ze is al in de dertig, maar nog altijd vrijgezel. En dat terwijl zowel Hugh Grant als Colin Firth in haar onmiddelijke nabijheid navigeren. Dat vrijgezellenbestaan duurt niet lang meer.
Renée Zellweger speelt Bridget Jones, ruim 60 kilo, rokend, drinkend en dringend op zoek naar een partner. Bridget stelt zich aan de kijker voor middels een prachtige scène in pyjama op de bank, waar ze hartstochtelijk All by myself van Celine Dion playbackt. De toon van de film is gezet. In vlot tempo ontmoeten we Bridgets vrienden en leren we de twee potentiële partners kennen. De ene is Daniel, een geile uitgever, de andere is Mark, een nurkse advocaat. Raad eens wie Bridget uiteindelijk vast mag houden? Een heerlijk voorspelbaar einde, een echte vrijgezelle-dertigersfilm, maar bij vlagen zichzelf parodiërend en daardoor alleen maar sterker.
Colin Firth speelt in Bridget Jones’s Diary dezelfde Mark Darcy als in Jane Austens Pride and Prejudice, waar de film losjes op is gebaseerd. Renée Zellweger glimlacht lief als altijd, maar haar dikke kont en knappe Britse accent zijn een aangename variatie op haar rollen in Nurse Betty en Jerry Maguire. Zelfs Salman Rushdie speelt een een rol, die van eloquent schrijver. En Hugh Grant? Die zegt fuck!
Bridget Jones's Diary
Regie: Sharon MaguireJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: