Film / Films

In the Mood for Love

recensie: In the Mood for Love

De beoordeling van In the Mood for Love is eenvoudig; een meesterwerk. Maar vergis je niet, de meeste mensen zullen deze film uitermate saai, traag en plotloos vinden. Maar voor de ware liefhebber zal deze film een wonderschoon genoegen zijn.

~

Wong Kar-wai werd bij het grotere publiek bekend met zijn melancholische en cinematografisch overdonderende cultclassics Fallen Angels en Chungking Express. Met In the Mood for Love betreedt Wong Kar-wai op het eerste gezicht een heel ander pad, maar nadere inspectie wijst uit dat deze film een nog veel sterker enigmatisch verlangen naar liefde bezit.

Chow Mo-wan (Tony Lueng) en Su Li-zhen (Maggie Chueng) zijn buren in een flat in Hong Kong. Beiden zijn getrouwd, hun partners reizen veel vanwege het werk. Kortom ze voelen zich niet thuis in deze stad. Wanneer ze elkaar ontmoeten lijkt er weinig te gebeuren. Langzamerhand komen ze erachter dat hun echtgenoten een affaire met elkaar hebben. In een standaardfilm zouden de rapen gaar zijn, maar In the Mood for Love belicht een heel ander aspect van deze affaire. Geen wraak of impulsieve daden, juist de stilte van die eenzaamheid in combinatie met een vurig verlangen wordt benadrukt.

Kar-wai Wong laat het bedriegende koppel uit beeld. Gedurende de hele film zien we slechts een glimp, gezichtsloos en onherkenbaar. Wat volgt is een poëtische zoektocht naar de oorzaak van deze affaire met daarin een ontluikende liefde tussen de twee bedrogenen.

Wie de andere films van Wong kent, zal even moeten wennen aan de rustige beelden. Sinds Days of Being Wild (1991) is Christopher Doyle Wongs vaste cameraman. De heftige beelden uit zijn vorige films zijn niet terug te vinden in deze film. Maar dat moet ook niet. In The Mood for Love is een rijke en genuanceerde film. Doyle heeft daar zijn cinematografie haarscherp op afgesteld. De samenwerking tussen Wong en Doyle blijft hopelijk nog films lang doorgaan.

De film was een groot succes op het filmfestival in Cannes. Tony Lueng won daar de Gouden Palm voor beste acteur en Christopher Doyle de “Technical Grand Prize”.Wanneer je nog nooit iets gezien hebt van Kar-wai Wong, dan zou ik in eerste instantie niet deze film willen aanraden. Ondanks het succes van deze film lijkt het mij beter eerst andere films van hem te zien. In de betere videotheken zijn deze wel verkrijgbaar. Op deze manier krijg je een beter beeld van zijn films en zul je In the Mood for Love ook meer kunnen waarderen.

Film / Films

The Insider

recensie: The Insider

.

The Insider vertelt het verhaal van dr. Jeffrey Wigand, een werknemer bij een grote sigarettenproducent die nadat hij ontslagen wordt zijn verhaal kwijt wil aan 60 Minutes, het actualiteitenprogramma van de Amerikaanse zender CBS.
“Zijn verhaal” gaat in ins1.jpgdit geval over de leugens die door de producenten van sigaretten worden verspreid over wat ze nu echt in die dingen stoppen. Lowell Bergman, de producent van 60 Minutes duikt op het verhaal, dat al gauw uitgroeit tot een nationale mediasensatie en een persoonlijke tragedie.

Michael Mann is ooit begonnen als regisseur bij de politieserie Miami Vice, maar heeft zich in de loop der jaren weten te ontwikkelen tot een regisseur die met veel visuele bravoure en goede acteurs zijn verhalen neerzet, en The Insider is daarop geen uitzondering.
Allereerst is daar Al Pacino, wiens acteerstijl vrijwel nooit verandert maar altijd fascinerend is om naar te kijken, als de keiharde producent Bergman, die koste wat kost de waarheid op het scherm wil brengen. Jeffrey Wigand, de insider uit de titel,

~

wordt gespeeld door Russell Crowe, een acteur die we in de gaten moeten houden.

The Insider is een goeie film; hij duurt alleen veel te lang. Dit is niet zozeer te wijten aan de fysieke lengte van de film – ik heb niks tegen drie uur cinema – maar wordt voornamelijk veroorzaakt doordat de focus van de film na ongeveer twee uur opeens verschuift van Wigand naar Bergman. Tot dan toe hebben we vooral met Wigand meegeleefd, van de eerste aarzelingen over het wel of niet in zee gaan met 60 Minutes tot het weglopen van vrouw en kinderen, maar het laatste uur is vrijwel geheel gereserveerd voor Bergman en zijn persoonlijke motieven om het programma uitgezonden te krijgen. Die zijn misschien voor journalisten erg interessant, ins3.jpgmaar voor de gewone man, die zich twee uur lang heeft ingeleefd in de emotionele wereld van iemand die vindt dat de waarheid verteld moet worden, is het alsof hij een epiloog van een uur voorgeschoteld krijgt.

Ondanks het briljante camerawerk van Dante Spinotti en de mooie muziek van ex-Dead Can Dance-lid Lisa Gerrard weet The Insider slechts als docu en niet als drama te overtuigen, en dat is jammer.

Film / Films

Iedereen beroemd

recensie: Iedereen beroemd

.

Mensen denken dat ze iets verdienen alleen al om het feit dat ze het willen. Niets kunnen en alles willen, dat is de trend momenteel. Vervelende programma’s als Big Brother, de Bus en zogenaamde talentenshows zoals Your Big Break bevestigen dat eens te meer. Een enkele reis glamourland alstublieft en mocht dat niet lukken… doe me dan maar een paar miljoen gulden.

~

“Maar wat is er mis met een gewoon leven?” zegt moeders op een gegeven moment. Ze heeft gelijk maar de opmerking komt te laat en niet op de juiste plaats.
Haar man Jean Verreecken denkt daar namelijk heel anders over. Een gewoon leven, wat is dat nou? Hard werken voor de baas, weinig geld en op de koop toe nog ontslagen worden ook. Jean heeft zich een ander doel gesteld; zijn dochter Marva beroemd maken. Overtuigd van haar talent reizen ze ene talentenshow na de andere af. Maar Marva is niet mooi, ze is dik en heeft bovendien geen talent De schaamte bekruipt je wanneer je Marva’s imitaties van Vanessa Paradis en Madonna ziet. Gefrustreerd en jaloers kijken Marva en Jean naar de succesvolle en talentvolle Debbie, die met haar hits miljoenen verdient. Marva denkt dan ook dat ze zich omhoog geneukt heeft… zo gaat dat in die business.

Door wat moedwil en misverstand ontvoert Jean de hitparadekoningin Debbie. Jean ruikt zijn kans schoon en stelt haar manager/producer (Victor Löw) voor, bij wijze van losgeld, een hit te maken van zijn eigen bedachte melodietje.

Iedereen beroemd verandert hier bijna in een groteske, Victor Löws rol wordt wel erg dik aangezet en hij overschreeuwt zichzelf behoorlijk. De kleinburgerlijkheid komt op de achtergrond te staan en het hele mediacircus wordt ingeschakeld. Zonder dat Jean het weet worden hij en zijn geliefde Marva al uitgebuit voordat hun droom werkelijkheid is geworden.

Iedereen Beroemd is een prachtige satire geworden. Gezegd moet worden dat het allemaal wel wat subtieler had mogen zijn: doordat alles ontzettend dik is aangezet, verliest de film enige geloofwaardigheid en gaat het hier en daar voorbij aan het satirische element. Erg is dit allemaal niet, Iedereen Beroemd is een prachtfilm geworden over de verlangens en dromen van een wanhopige maar ontzettend gewone man.

Dominique Deruddere’s vorige film (Hombres Complicados) flopte ondanks de goede kritieken. Zodra er Nederlands of Vlaams gesproken wordt in een film slaan de meeste Nederlanders op de vlucht. Dit is vaak zeer ten onrechte: een film als Iedereen Beroemd verdient nou eenmaal een groter publiek dan nu het geval is.

Film / Films

Human Traffic

recensie: Human Traffic

.

“The weekend has landed. All that exists now is clubs, drugs, pubs and parties. I’ve got 48 hours off from the world man. I’m gonna blow steam out of my head like a screaming kettle.”

De uitgangspositie is gezet met deze quote. Het is weekend en voor vijf Engelsen betekent dat zuipen en drugs gebruiken tot je erbij neer valt. Jip, Lulu, Koop, Moff en Nina zijn vijf vrienden die doordeweeks een saaie, duffe en uitzichtloze baan hebben maar in het weekend compleet loskomen! Elk hebben ze hun eigen verhaal, hun eigen problemen en hun eigen rare trekjes. De film volgt de vijf vrienden individueel voordat het weekend aanbreekt. Jip, die niet kan wachten tot het weekend wordt en hij zijn suffe baantje in het winkelcentrum weer voor 48 uur gedag kan zeggen. Koop, de mafkees die werkt in een platenzaak, helemaal gek van muziek en elke klant smeert hij wel een plaat aan (hilarische scènes waarin elke klant spontaan mee begint te dansen met de muziek).

~

Het weekend, eenmaal aangebroken, is een waas van muziek, drugs en alcohol, en onze vijf hoofdpersonen slepen zich er elk op hun eigen wijze doorheen. Het is cool om te zien dat de situaties waarin de personages zich bevinden erg realistisch zijn en af en toe zeer herkenbaar zijn.

De vergelijking met andere Britse films als Trainspotting en The Acid House is onvermijdelijk. Maar niet geheel terecht. Human Traffic is compleet anders dan bovenstaande films omdat Trainspotting en The Acid House serieuzer zijn en meer de negatieve kant van drugs laten zien. Human Traffic doet het tegenovergestelde en laat zien dat drugs helemaal niet slecht hoeven te zijn. Na het uitkomen van een aantal “anti drugs films” de laatste tijd (Traffic, Requiem For A Dream) is het goed om te zien dat er ook nog films bestaan zoals Human Traffic die het onderwerp op een komische, minder melodramatische manier bespreekbaar maken.

Human Traffic is de perfecte film om te kijken voordat je uitgaat, of gewoon zomaar om in de stemming te komen, de acteerprestaties zijn van erg hoog niveau, personages worden goed uitgediept, emoties en gevoelens worden daardoor zeer realistisch weergegeven.
De verschillende geniale details (bijvoorbeeld een situatie die we vier keer overnieuw te zien krijgen), het briljante camerawerk plus een fantastische soundtrack maken deze film tot een waar meesterwerkje. THE WEEKEND HAS LANDED!!

Film / Films

The Hollywood Sign

recensie: The Hollywood Sign

Mijn vriendin heeft de gewoonte om tijdens de meest leuke films in slaap te vallen. Het aparte aan haar gewoonte is dat als zij tijdens een film niet in slaap valt, de kans groot is dat ze er ook niet veel aan vindt. Meestal is de film dan zo saai dat ze zich niet gaat ontspannen, en dus valt ze niet in slaap. Om hier nu een graadmeter van te maken of film al dan niet goed zijn, gaat misschien wat ver, maar lees verder, ik kom hier op terug.

The Hollywood Sign is een film over drie uitgerangeerde acteurs die als bij toeval op het spoor komen van een groepje misdadigers met veel geld. Ze ontwikkelen een vaag plan om met hun acteertalent de misdadigers het geld afhandig te maken. Eén van de acteurs, Tom Greener (Tom Berenger) ontdekt dat één van de misdadigers zijn voormalige vriendin Paula is. Paula speelt een gevaarlijk spel. Ooit schreef ze een script waarin een groepje acteurs geld afhandig maken van een misdadiger, en omdat ze het script niet kon verkopen voert ze het nu in het echte leven uit. Ze wil met het script als leidraad de misdadigers oplichten. Natuurlijk gaan de acteurs en Paula samenwerken. Het zal hun gevaarlijkste optreden ooit worden. Zoals Paula het tactisch uitdrukt: ‘vroeger zou het publiek jullie na een slechte voorstelling alleen uitschelden, maar nu gaan ze je vermoorden als het verknalt.’ Een betere peptalk konden de drie acteurs zich natuurlijk niet wensen.

Rommelig
Het verhaal is niet bijster interessant, en is over het algemeen rommelig. Wat de film het aanzien waard maakt is dat Berenger, Reynolds en Steiger een sympathieke prestatie neerzetten als uitgerangeerde filmsterren. Vooral Steiger (The Hurricane, Mars Attacks!) is erg op dreef. Zijn performance is vooral een vette knipoog naar Marlon Brando.

Toch mist de film ‘drive’: de gemiddelde kijker zal snel de aandacht verliezen door het zoals eerder gezegd rommelige script. Dat maakt dat ik deze film voor een bioscoopbezoek niet kan aanraden. Als je echt geïnteresseerd bent zou ik wachten op de videorelease. Mijn vriendin viel overigens niet in slaap.

Film / Films

High Fidelity

recensie: High Fidelity

Rob Gordon (John Cusack) is een man in zijn dertiger jaren die is blijven hangen in zijn puberteit. Zijn interesse gaat voornamelijk uit naar obscure popmuziek en zijn kennis omtrent deze kunstvorm doet hem superieur voelen aan de rest van de mensheid. Maar de grote tragedie in zijn leven is het besef van de vele mislukte relaties waarvan hij maar niet kan begrijpen waarom ze zijn beeindigd.

De film opent met de laatste relatiebreuk van Rob en we zien zijn vriendin Laura (Iben Hjejle, Mifune’s Last Song) haar koffers pakken en Rob achterlatend in zijn aftandse appartement die is afgeladen met oude grammofoonplaten. En daarmee blijft Rob achter met zijn enige betrouwbare liefde; de popmuziek.

De rest van de film wordt gewijdt aan het geven van een antwoord op het hoe en waarom van deze tragedie. Daarvoor wordt de kijker getrakteerd op een fiks aantal flashbacks die opgehangen zijn aan de relatietop-5 van Rob Gordon. Halverwege de film besluit Rob dat hij van elke verloren liefde persoonlijk wil horen wat de motivatie voor de breuk was om dit repetatieve patroon te onderzoeken en wellicht te wijzigen, en dus zien we hem zijn oude liefdes opzoeken. Meest hilarische scene is het moment dat hij zijn tweede ex-vriendin vraagt waarom zij met hem heeft gebroken. Dan blijkt dat hij door de jaren heen is vergeten, dat hij degene was die het uitmaakte omdat de sex zo lang op zich liet wachten.

Rechtstreeks in de camera

De kijker raakt al snel betrokken bij de queeste van Rob naar zichzelf en er zitten scherpe dialogen in. Mooiste line: “Was het de muziek die mij rot deed voelen, of voelde ik mij al rot?”

~

De kijker wordt aan het begin van deze film op de hoogte gesteld van zijn stille verdriet. En meteen wordt er een interactie tussen publiek en Rob persoonlijk bewerkstelligd doordat Rob zijn gevoelens en gedachten aan ons meedeelt terwijl hij rechtstreeks in de camera kijkt. Dit op zich is een leuk gegeven, maar naar het einde toe begint het vervelend te worden en heb je liever dat hij zijn leven leidt en dat wij als voyeurs mogen meekijken.

Rob heeft een platenzaak met twee medewerkers die ook zijn twee enige vrienden zijn. Hij verteld over hun dat hij ze voor drie dagen had aangenomen, maar dat ze al snel elke dag verschenen omdat ze verder nergens naartoe konden. Medewerker Dick (Todd Louisa) is een beetje schlemielige man die sociaal onderontwikkeld lijkt en altijd drie keer een vraag hardop overdenkt voordat hij een antwoord geeft die ook driemaal herhaald wordt. Medewerker Barry (Jack Black) is een gezette aso die geen enkele rekenschap houdt met zijn medemens en iemand het liefst nog een paar beledigingen toevoegd. Tim Robbins speelt Ian Ray, de nieuwe geliefde van Laura en hij doet dat op zijn typische manier.

Klein menselijk drama

Robbins en Cusack hebben in verleden vaker samengewerkt (The Player, Bob Roberts) en beleven daar kennelijk veel plezier aan. Catherina Zeta-Jones speelt een koude carrièregerichte bitch en doet dat zeer overtuigend.

~

De film is gebaseerd op een boek van Nick Hornby en speelt zich af in de jaren tachtig. Stephen Frears nam de regie voor zijn rekening en John Cusack speelde een belangrijke rol als co-producent. Stephen Frears is bekend van films als Dangerous Liasons, Accidental Hero (met Dustin Hoffman) en My Beautiful Laundrette. Deze laatste film lijkt nog de meeste overeenkomsten te vertonen met High Fidelity: My Beautiful Laundrette speelt zich ook in kleine setting af en de cast is ook daar beperkt tot een klein aantal hoofdpersonen. Daarmee kunnen de karakters beter worden uitgewerkt en komt de oorspronkelijke sfeer van het boek meer tot zijn recht. Stephen Frears is wederom de regiseur die oog heeft voor het klein menselijke drama.

 

Film / Films

Hannibal

recensie: Hannibal

Dr. Hannibal Lecter is een intrigerend figuur, weten allen die Silence of the Lambs gezien hebben. Hoe kan een man die ogenschijnlijk zo welgemanierd, intelligent en innemend is, zulke gruwelijke dingen met zijn slachtoffers doen? Die vraag wordt ook in Hannibal, het langverwachte vervolg op Silence of the Lambs, niet beantwoord.

~

De film roept juist vragen op. Met welke van de drie hoofdpersonages moet je jezelf als kijker identificeren? Met Mason Verger, de man die door Lecter verleid werd zijn eigen gezicht eraf te snijden en nu verminkt door het leven gaat? Hij wil wraak, een alleszins redelijke eis. Met Clarice Starling, die verbeten blijft geloven in de scheidslijn die de FBI trekt tussen goed en kwaad? Het goede hoort te overwinnen. Of met Lecter zelf? Hij lacht je charmant toe, imponeert met zijn helder opmerkingsvermogen, maar hij blijft de brute moordenaar.

Hannibal is geen thriller. Verwacht geen bloedstollende scènes in een duistere kelder, want deze film gaat over hoe fascinerende mensen je leven kunnen gaan bepalen. “Denk je ooit nog aan hem?” vraagt de verzorger van de inrichting aan Clarice. “Elke dag zeker een halve minuut. Hij maakt deel uit van mijn leven.”

~

Clarice’s leven is zo vervlochten met dat van Lecter, dat de twee moeilijk nog te scheiden zijn als Goed en Kwaad. Ze spelen een spel dat boven elk waardeoordeel komt te staan. Verger, de mismaakte engel der wrake, valt daar al gauw buiten. De schrijvers hebben ervoor gekozen om de man die de meeste sympathie zou moeten opeisen neer te zetten als een sadist, die de dood wellicht nog meer verdient dan Lecter.

De kijker volgt, en wordt meegezogen in de wisselwerking tussen sympathie en antipathie. Mag Clarice deze innemende figuur wel overdragen aan het botte rechtssysteem, dat van een mythe als Lecter weinig over zal laten? Maar Hannibal mag ook niet ontsnappen, dat zou ondermijning zijn van elk gezag en bovendien ingaan tegen alle ethische waarden die er zijn. De makers van Hannibal hadden voor een dramatische oplossing kunnen kiezen: Lecter sterft tijdens een alomvattende climax, de mythe blijft bestaan en het rechtssysteem staat nog overeind. Dat doen ze niet, en dat siert ze.

~

Hannibal is een film met zeer goed spelende acteurs. Julianne Moore als Clarice Starling moet even op gang komen, maar is heel overtuigend. Decor, aankleding en handelingsverloop zijn realistisch, duidelijk met grote aandacht verzorgd en passen perfect in het verhaal. Een goede soundtrack ondersteunt de film, en wordt nergens opdringerig. Anthony Hopkins moet nog oppassen dat hij zichzelf niet gaat identificeren met Lecter. Dat doet de kijker wel voor hem.

Film / Films

How the Grinch Stole Christmas

recensie: How the Grinch Stole Christmas

Je kunt natuurlijk in de kerstvakantie naar Charlie’s Angels gaan, maar er is ook nog een heel ander engeltje in de bioscoop te vinden en dat is de Grinch.

~

De kerstfilm van dit jaar is How The Grinch Stole Christmas van Ron Howard. Het is een verfilming van het beroemde (doch mij onbekende) verhaal van Dr. Seuss. Het speelt zich allemaal af in Whoville, waar de mensen rare snuitjes hebben en bovendien zo materialistisch als de pest zijn. De ware essentie voor de Who’s is dan ook om zoveel mogelijk cadeautjes tegen een zo laag mogelijke prijs te kopen. Wie dit allemaal niet zo ziet is de Grinch (Jim Carrey). Hij leeft op de afvalberg van het dorp, leeft van de niet meer gewenste spulletjes van de Who’s. De Grinch is dan ook niet bepaald een graag geziene gast in het o zo gezellige Whoville. Gelukkig is er toch nog een klein schattig meisje dat zich om de Grinch bekommert en het goede in hem ziet, en niet wil dat hij met kerst alleen is.

grinch02.jpg

Gaandeweg wordt ons duidelijk gemaakt waarom de Grinch niet zo blij is met kerst… en wat mij betreft heeft de Grinch daar helemaal gelijk in!
Bijzonder geestig zijn de scènes waar de levensvisie van de Grinch naar voren komt: leuke zwartgallige humor die mijn sympathie voor de Grinch wonnen. Jim Carrey huppelt vrolijk rond alsof hij op Broadway staat en is en blijft ondanks zijn pak en make-up ontzettend zichzelf.

De decors zien er uit als speelgoedwinkels en mijn god, wat is alles volgestapeld met prullaria… vandaar dat de film dan ook 123 miljoen dollar gekost heeft.

Het verhaal zit rommelig in elkaar en gaat uiteindelijk een verkeerde kant uit. Van een heus kerstgevoel zonder cadeautjes is toch niet echt sprake; ongeïnspireerd staan de Who’s hand in hand met een zogenaamd kerstgevoel.

Ondanks de hypocrisie van de Who’s is The Grinch een onderhoudende film met voldoende ‘volwassen’ grapjes om je honderd minuten te laten glimlachen.

Film / Films

The Green Mile

recensie: The Green Mile

Bestsellerauteur Stephen King vraagt twee dingen van een jonge filmmaker die een kort verhaal van hem wil gaan verfilmen: het bedrag van één dollar en een kopietje van de film op een videoband. Frank Darabont was jaren geleden één van die mensen die zijn talenten wilde gebruiken voor een verhaal van de meester, namelijk The Woman in the Room, in het Nederlands vertaald als De patiënte in kamer 312, over een man die zijn zieke moeder in het ziekenhuis op gaat zoeken. Met The Green Mile is Darabont dus toe aan zijn derde King-verfilming, na het meesterlijke The Shawshank Redemption (1994).

Hoofdpersoon in The Green Mile is cipier Paul Edgecomb, gespeeld door Tom Hanks, die de leiding heeft over de dodencellen in een gevangenis ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, waarin hij wordt bijgestaan door zijn trouwe medewerkers Brutal en Dean en het vervelende ettertje Percy Wetmore.

Op een dag wordt John Coffey binnengebracht, een reusachtige neger die twee meisjes zou hebben verkracht en vermoord. Deze kinderlijke man blijkt over helende gaven te beschikken. Zo geneest hij Pauls blaasinfectie en laat hij een dood muisje weer lopen.

De film begint en eindigt in het heden met een oude Paul Edgecomb in een bejaardentehuis. Deze scènes zijn onnodig en doen afbreuk aan het wonderlijke verhaal door de clou nog eens extra te benadrukken. Daarnaast is er slechts één ander negatief punt aan de film: de visuele effecten na de verschillende genezingen van John Coffey. Dan komen er wolken zwarte vliegen uit zijn mond, die je, hoe fotorealistisch ze ook zijn, een paar cruciale momenten uit de film trekken die wel gewerkt hadden als ze iets subtieler waren uitgevoerd. De andere effecten zijn evenwel briljant en onzichtbaar, bijvoorbeeld in het geval van Mr. Jingles, de al eerder genoemde muis.

De acteerprestaties in The Green Mile zijn allemaal perfect: we geloven Tom Hanks als hij met gruwelijke pijn boven de tioletpot hangt en we lachen met ‘m mee als hij die pijn kwijtraakt. We haten Percy Wetmore en voelen medelijden bij het zien van de wegterende vrouw van één van Pauls collega’s.
Maar de meeste indruk maakt Michael Clarke Duncan, die de rol van John Coffey speelt en al eerder te zien was in Armageddon. Met een slechtere acteur in deze rol was The Green Mile heel wat minder overtuigend geweest.

Film / Films

Gossip

recensie: Gossip

Een stel hippe communicatiestudenten gaat de impact van roddelen proefondervindelijk testen. Ze bedenken een roddel: een verwend meisje zou ontmaagd zijn tijdens een feestje. Zijzelf weet niets meer omdat ze dronken was.

Al snel groeit en verspreidt de roddel zich tot onaangename proporties. Het meisje denkt dat ze inderdaad verkracht is. Er lijkt geen weg meer terug en Gossip ontwikkelt zich hier tot een thriller met mogelijkheden. Deze elementen zouden voor een degelijke film kunnen zorgen ware het niet dat de film volgegooid wordt met zinloze twists and turns. Dit heeft tot gevolg dat er op het einde niets van de hele film overblijft; de film vernielt zichzelf.

Gossip is de debuutfilm van Davis Guggenheim en het lijkt erop dat hij teveel gewild heeft. Het verhaal is te veel van het goede. De beelden zijn eveneens too much: diepe kleuren en veel contrasten zorgen voor een ongemakkelijke sfeer die niet uitnodigt het verhaal binnen te treden. De acteurs dragen niets bij, lopen wat rond met hun vervelende kapseltje en arrogante smoeltjes en vallen weg bij beeld en muziek.
Zonder alles overhoop te halen was Gossip een redelijke film geworden. Het idee is namelijk best leuk.

Met wat meer bescheidenheid komt Davis Guggenheim vast nog wel eens met een aardige film.