~
Twee jaar lang keken filmliefhebbers uit naar Pearl Harbor, Michael Bay’s eerste “serieuze” film na actiefilms als The Rock en Armageddon, en twee jaar lang werd het project afgezeken, juist omdat Bay achter de camera stond. De man kon prachtige plaatjes schieten, dat was duidelijk, maar hij miste de emotionele lading die een film als Pearl Harbor dringend nodig had.
Titanic-kloon
~
Toen ook nog duidelijk werd dat de film een regelrechte
Titanic-kloon was, een simpel liefdesverhaaltje omgeven door veel dure special effects, wisten de critici genoeg. Het publiek, toch wel een beetje onder de indruk van de vele slechte recensies, ging de film wel zien maar
Pearl Harbor werd niet het succes waar filmmaatschappij Disney op gehoopt en gerekend had.
Geloofwaardig
En nu is er dan een prachtige DVD-box waarmee we de film eens goed kunnen bekijken (en hoe) zonder de hype, zonder de vernietigende kritieken, en wat blijkt? Pearl Harbor is helemaal nog niet zo slecht. Sterker nog: alhoewel de film zijn zwakke punten heeft, is hij eigenlijk best goed. Ik heb nooit moeite gehad met het liefdesverhaal, dat in mijn ogen heel plausibel is (jongen wordt verliefd op meisje, jongen wordt neergeschoten, meisje wordt verliefd op zijn beste vriend, jongen blijkt toch niet dood en ontsteekt in woede als hij terugkomt), en de beelden…
~
De beelden zijn een eigen alinea waard. Want je kunt Michael Bay van alles beschuldigen, maar niet dat hij geen visueel gevoel heeft.
Pearl Harbor zit vol met prachtige beelden, waaronder het één-na-mooiste shot allertijden: de bom die vanuit het vliegtuig door de lucht wordt gevolgd tot hij zich in het dek van een schip boort. (Het mooiste shot ooit zit in
Contact, maar dat terzijde.) Werkelijk alles aan de film ziet er fantastisch uit, van hoofdrolspeelster Kate Beckinsale tot de perfect uitgevoerde visuele effecten.
Commentaar
Om de beeldkwaliteit van deze director’s cut optimaal te houden, is de film verdeeld over twee DVD’s – er past tenslotte maar een bepaald aantal bits op zo’n schijfje. Je kunt kiezen uit maar liefst drie commentaartracks, waarvan de derde (met de belangrijkste technici) de droogste is en de eerste (met Michael Bay en zijn vroegere filmjuf) de interessantste, maar de show wordt gestolen door Ben Affleck op spoor twee, die samen met Josh Hartnett grappen maakt over de film, hun acteerprestaties en alles wat er verder voorbij komt.
Jaren 40
Bay en zijn docente maken duidelijk dat de hele sfeer van de film is gebaseerd op de jaren ’40, en dat is iets wat de moderne kijkers niet meteen (of helemaal niet) oppikten tijdens het zien van de film. Bepaalde scènes die voor ons sentimenteel en langzaam lijken, waren in die tijd heel gewoon. Het is waarschijnlijk daarom dat oudere mensen veel beter op de film reageerden dan jongeren.
Why widescreen
Op disk twee staan verder nog twee trailers, een documentaire die ook al op de eerste DVD-versie stond en een (helaas moeilijk te vinden) demonstratie over het nut van breedbeeld. Veel mensen klagen over de zwarte balken boven en onder in beeld, maar dit filmpje maakt nog eens goed duidelijk dat je bijna 50% van het filmbeeld mist als je hem in fullscreen op je televisie bekijkt.
Grove korrels
~
Bij een gemiddelde film mag je al blij zijn met een paar commentaartracks, een trailer en een documentaire, maar
Pearl Harbor gaat verder – veel verder. Op de derde schijf is alles te vinden over zowel het maken van de film als de geschiedenis erachter. Er zijn verschillende
production diaries, filmpjes van vijf minuten tot een kwartier, over verschillende stunts, grote actiescènes en de geschiedenis van Dorie Miller, de zwarte matroos die een held werd toen hij een Japans vliegtuig neerschoot. Verder kun je een – overbodige – videoclip van Faith Hill bekijken en één van de mooiste extra’s in deze set: de
Super-8 Montage. Een cameraman liep tijdens de opnamen rond met een oud Super-8 cameraatje en de beelden die dat opleverde zijn zo mooi en authentiek dat ze zo gebruikt kunnen worden als historisch materiaal. In grove zwart-witte korrels zie je schepen exploderen, mensen verdrinken en vliegtuigen crashen en dat ziet er echt fantastisch (maar verschrikkelijk) uit.
Geschiedenis
~
De geschiedenis van de gebeurtenissen uit de film wordt zeer goed weergegeven door middel van verschillende documentaires en een fascinerende
interactive timeline, een zeer uitgebreid video-overzicht van de betrekkingen tussen Amerika en Japan van de negentiende eeuw tot aan 1941. Voor degenen die niet houden van het navigeren met menu’s is er ook een mogelijkheid om alle fragmenten achter elkaar af te spelen. Dit soort opties laat zien hoeveel werk en tijd er is gestoken in deze fantastische DVD-set.
De documentaire
One Hour Over Tokyo van The History Channel gaat over de aanval op Tokyo onder leiding van James Doolittle, terwijl er ook een getuigenis van een verpleegster te horen is over de aanval.
Martelen
~
Op de vierde en laatste disk kun je zien hoe de acteurs in een week worden getraind (gemarteld?) tot echte soldaten. Maar het grootste gedeelte van de ruimte is gereserveerd voor de totstandkoming van de visuele effecten: in een half uur vertellen Michael Bay en zijn
visual effects supervisor Eric Brevig de kijker over een paar shots hoe ze zijn opgebouwd.
Uniek
En dan is er nog de interactive attack sequence: de complete aanval uit de film, met verschillende commentaarsporen en verschillende camerahoeken (de film zelf, de beelden vanaf de set en storyboards) waardoor je deze sequentie op een unieke manier kunt beleven. Dit is waar DVD voor uitgevonden is!
Deze DVD-box van Pearl Harbor is het beste wat het formaat tot nu toe heeft opgeleverd. Echt alle mogelijkheden worden benut om de kijker een blik te laten werpen op het maken van een monsterproductie als Pearl Harbor.
En de slotzin? Leuke film, kopen die DVD!
Austin Powers in Goldmember
Ik moet iets bekennen. Tot ongeveer een maand geleden had ik nog nooit een Austin Powersfilm in zijn geheel gezien. Mijn doortastende vriendin vond het wel welletjes en sleepte me achter de video recorder. Binnen 2 dagen was ik helemaal up-to-date, en vond mijn vriendin me waardig genoeg om met haar mee te gaan naar de KEI-film: een sneak preview op de Groningse Vismarkt van Austin Powers nummer 3: Goldmember.
~
De parodie uitgewerkt?
De film begint fantastisch, ik zal nog niks verklappen, maar qua intro is de film zijn bioscoopkaartje wel waard. Vervolgens gaat de film over in het gebruikelijke stramien. Dr. Evil heeft een plan om de wereld af te persen, en Austin moet hem al swingend tegen houden met een mooie dame (Beyoncé Knowles) aan zijn zijde. Deze standaardformule was eerst nog als parodie op de Bond formule bedoeld, maar nu doet het ook in Austin Powers wat suf aan. Daarom introduceert Mike Myers een nieuwe schurk: Goldmember.
Duitse Nederlander
~
Te veel mogelijkheden
Beyoncé Knowles maakt in deze film haar acteerdebuut, maar het is te hopen dat ze het bij dit soort rolletjes houdt. Haar overdreven attitude past misschien nog bij videoclipjes en over the top-bijrollen, maar acteren kan het lieve schaap niet. Verder zijn er veel cameo’s van supersterren als Tom Cruise, Gwyneth Paltrow en Britney Spears. Toch geven die supersterren nog een zwakte van de film bloot. Door het succes van de eerste twee films heeft Myers ineens meer mogelijkheden en geld gekregen en mocht hij voor deze film flink uitpakken. Het expres goedkope en charmante kneuterige is daardoor uit de film verdwenen. De eerste twee films waren een geslaagde parodie op het spionage-genre, dit derde deel is op zijn best een aardige komedie.
Austin Powers in Goldmember
Regie: Jay RoachJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Familiedag
.
Het is een uur of twaalf als Youri en ik op station Groningen de trein naar Rotterdam pakken. We zijn uitgenodigd voor de perspresentatie van Mafia (inderdaad, maar 1 f in Mafia), en dat moet volgens de uitnodiging een mooie dag mobster-style worden. Wat onwennig hebben we daarom een net overhemd en stropdas aangedaan, black tie is nu eenmaal onderdeel van de dress-code. Met wat vakliteratuur (computerbladen) nestelen we ons in de trein, en wachten op de dingen die komen gaan.
~
Na heel veel bitterballen en cola worden we weer naar buiten gebracht. Daar staan een ouderwetse schoolbus (van Star Academy) en twee mooie jaren ’40 auto’s. Youri en ik nemen vlug plaats op de achterbank van één van de twee, en worden vervolgens in stijl door Rotterdam gereden! Bij de Maas aangekomen vraag ik me angstig af of ze ons nu Maffia-style met een blok beton om onze pootjes gaan verdrinken, maar dat valt gelukkig mee. Alle journalisten krijgen een soort rondvaart op een varend restaurant, zo’n mooie ouderwetse boot met waterrad.
~
Die gelegenheid hebben we even later; een dek hoger zijn zes testcomputers neergezet om ons op het spel los te laten. Verder zijn er een Roulette en Black Jack neergezet waar we diverse leuke prijsjes (drank) kunnen winnen. Met name Youri is al vlug ‘on a roll’ met het grootste gemak scoort hij de ene ’21’ na de andere. Al vlug heeft hij zijn startaantal fiches (10) uitgebouwd naar 50! Youri krijgt voor zijn inspanningen een mooie fles whisky.
Vervolgens nestelen we ons achter één van de computers om te zien wat Mafia ons te bieden heeft. Het spel ziet er prachtig uit, maar is nog niet helemaal af. Youri vraagt zich verwonderd af waar toch de blauwe lucht van het spel gebleven is. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes krijgen we wel een aardige indruk van het spel. Liefhebbers van zowel maffiafilms als GTA3 kunnen hun hart aan dit spel ophalen. Mafia ziet er prachtig uit, en met name de sfeer die het spel uitademt spreekt me aan. Toch moeten we ook een paar kanttekeningen plaatsen. Het is namelijk nog maar de vraag of je dit spel nog vaak uit de kast zult pakken als je het eenmaal hebt uitgespeeld.
~
Terwijl Youri het spel aan een serieus onderzoek onderwerpt probeer ik manieren te vinden om met het spel zo creatief mogelijk zelfmoord te plegen. Na een paar keer mijn auto behoorlijk in de soep te hebben gereden laat ik het spel even voor wat het is, en stort ik mij met enkele andere journalisten op het buffet. Een flink aantal aardappelkroketjes en pasta’s later staan Youri en ik uit te waaien op het bovendek. De Maas glijdt aan ons voorbij. Het is een mooie dag. Binnenkort natuurlijk een pittige recensie van Mafia in 8weekly!
De Nederlandse Mafia-site
Officiële, engelstalige site
Horizon: de onzichtbare draden
Het beloofde land dat in het eerste deel werd bereikt, valt ten prooi aan de ontembare woede van de elementen. De queeste begint dus opnieuw. De verbondenheid tussen de mensen is inmiddels een stuk minder geworden. Onderlinge twisten breken de collectieve wilskracht. De wanhoop zaait, vals grinnikend, tweespalt onder de mensen. Uiteindelijk leidt dit tot een definitieve breuk. De overgebleven groep splitst zich in tweeën. Het volk zaait zich uit over de aarde.
~
Het schrijnende is, dat op dit moment duidelijk wordt dat de leden van de stam niet alleen door het lot met elkaar zijn verbonden. Er blijkt ook een sterke bloedband te bestaan. Sterker dan ze ooit zelf konden vermoeden. Dit gegeven verleent het verhaal een sterke emotionele lading. Het biedt de mensen echter ook de kans hun leven helemaal opnieuw te beginnen. Al blijven ze eeuwig met elkaar verbonden door onzichtbare draden, slechts de innige verbondenheid met de aarde is nog tastbaar en biedt hen houvast.
Vruchtbare bodem
~
Hij gaat terug naar de steen, het begin van de schepping. Toen alles nog te overzien was; samen te vatten in onbegrijpelijke maar troostende verhalen. Nu lijkt dit alles niet meer nodig. De schepping zelf, in al haar verschijningsvormen, is genoeg voor de pioniers in dit leven. Toch zullen er altijd vragen blijven rijzen. En de belangrijkste: wat wacht er voorbij de horizon? zal telkens opnieuw om een antwoord smeken.
Ademhalen
Net als het eerste album is ook dit deel met veel zorg vormgegeven. Lian Ong heeft voor een schilderachtige opzet gekozen. Met mooie, sfeervolle kleuren. Samen met de evenwichtige en aangrijpende verhaallijn en ragfijne teksten is het een epos geworden dat de lezer bij de strot grijpt. Pas na lezing van het laatste woord durft hij weer adem te halen. Bang als hij is dit web van fragiel leven en sterven met één enkele ademtocht te vernietigen.
~
Hij zal zijn eigen antwoorden, zijn eigen waarheid moeten zoeken. Onderwijl de woorden van de oude Sesam indachtig:’De waarheid? Ach… Wie zou haar herkennen als hij haar tegenkwam?’
Prijs: € 6,78
Bladzijden: 48
Misschien ook iets voor u
Crazy Taxi
Een paar jaar terug was er in de arcadehallen een ongelofelijk populair spel te vinden onder de naam: Crazy Taxi. Een tijdje later was dit spel de reden voor velen om een Dreamcast aan te schaffen. Toen het spel naar andere platformen werd overgebracht werden de positieve reacties minder en minder. Het spel bleef uiteraard tof, maar raakte toch enigszins verouderd. Nu is het dan zover, de PC mag er ook aan gaan geloven.
Nu pas op de pc
~
Slechte port
Dat het spel een directe port is zie je onder andere aan de ‘niet pc waardige’ graphics, de slechte besturing met het toetsenbord en het belachelijke feit dat het menu niet met de muis te bedienen is. Elk pc-spel heeft tegenwoordig een menu dat met de muis te bedienen is, simpelweg omdat het lekker snel is. Crazy Taxi niet, alles werkt met toetsenbord of bijvoorbeeld je gas- en rempedaal.
Gameplay
~
Besturing
Als je slechts de beschikking hebt over een toetsenbord, hoef je niet eens aan dit spel te beginnen. De game is heel duidelijk een slechte port van de console versies, waar je altijd een analoge gamepad tot je beschikking hebt. Een druk op de knop van je toetsenbord en je schiet naar links. Heb je echter een stuur, dan wordt de game een stuk leuker. Op de analoge besturing valt simpelweg weinig aan te merken.
Conclusie
Crazy Taxi was 3 jaar geleden een briljant spel. De fun is er nog steeds, maar je merkt aan alles dat het veroudert is. Crazy Taxi is een leuk spel voor een avondje fun, maar meer ook niet. Misschien een leuke titel om een keer te huren.
Systeemeisen
OS: Win Windows 98/ME/2000
PC: PII 450Mhz
RAM: 64 MB
Video: 3D kaart, minstens 16MB RAM
Pearl Harbor: The Director’s Cut
.
~
Twee jaar lang keken filmliefhebbers uit naar Pearl Harbor, Michael Bay’s eerste “serieuze” film na actiefilms als The Rock en Armageddon, en twee jaar lang werd het project afgezeken, juist omdat Bay achter de camera stond. De man kon prachtige plaatjes schieten, dat was duidelijk, maar hij miste de emotionele lading die een film als Pearl Harbor dringend nodig had.
Titanic-kloon
~
Geloofwaardig
En nu is er dan een prachtige DVD-box waarmee we de film eens goed kunnen bekijken (en hoe) zonder de hype, zonder de vernietigende kritieken, en wat blijkt? Pearl Harbor is helemaal nog niet zo slecht. Sterker nog: alhoewel de film zijn zwakke punten heeft, is hij eigenlijk best goed. Ik heb nooit moeite gehad met het liefdesverhaal, dat in mijn ogen heel plausibel is (jongen wordt verliefd op meisje, jongen wordt neergeschoten, meisje wordt verliefd op zijn beste vriend, jongen blijkt toch niet dood en ontsteekt in woede als hij terugkomt), en de beelden…
~
Commentaar
Om de beeldkwaliteit van deze director’s cut optimaal te houden, is de film verdeeld over twee DVD’s – er past tenslotte maar een bepaald aantal bits op zo’n schijfje. Je kunt kiezen uit maar liefst drie commentaartracks, waarvan de derde (met de belangrijkste technici) de droogste is en de eerste (met Michael Bay en zijn vroegere filmjuf) de interessantste, maar de show wordt gestolen door Ben Affleck op spoor twee, die samen met Josh Hartnett grappen maakt over de film, hun acteerprestaties en alles wat er verder voorbij komt.
Jaren 40
Bay en zijn docente maken duidelijk dat de hele sfeer van de film is gebaseerd op de jaren ’40, en dat is iets wat de moderne kijkers niet meteen (of helemaal niet) oppikten tijdens het zien van de film. Bepaalde scènes die voor ons sentimenteel en langzaam lijken, waren in die tijd heel gewoon. Het is waarschijnlijk daarom dat oudere mensen veel beter op de film reageerden dan jongeren.
Why widescreen
Op disk twee staan verder nog twee trailers, een documentaire die ook al op de eerste DVD-versie stond en een (helaas moeilijk te vinden) demonstratie over het nut van breedbeeld. Veel mensen klagen over de zwarte balken boven en onder in beeld, maar dit filmpje maakt nog eens goed duidelijk dat je bijna 50% van het filmbeeld mist als je hem in fullscreen op je televisie bekijkt.
Grove korrels
~
Geschiedenis
~
De documentaire One Hour Over Tokyo van The History Channel gaat over de aanval op Tokyo onder leiding van James Doolittle, terwijl er ook een getuigenis van een verpleegster te horen is over de aanval.
Martelen
~
Uniek
En dan is er nog de interactive attack sequence: de complete aanval uit de film, met verschillende commentaarsporen en verschillende camerahoeken (de film zelf, de beelden vanaf de set en storyboards) waardoor je deze sequentie op een unieke manier kunt beleven. Dit is waar DVD voor uitgevonden is!
Deze DVD-box van Pearl Harbor is het beste wat het formaat tot nu toe heeft opgeleverd. Echt alle mogelijkheden worden benut om de kijker een blik te laten werpen op het maken van een monsterproductie als Pearl Harbor.
En de slotzin? Leuke film, kopen die DVD!
Pearl Harbor: The Director's Cut
Regie: Michael BayJaar: 2024
Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Verhit en zinderend
“Show it, show it!!” schreeuwt het publiek terwijl zanger Adam Duritz zich verkneukelt over een T-shirt dat hij net in zijn handen gedrukt kreeg door een fan uit de voorste linies. Adam gaat bij alle bandleden rond, stuk voor stuk schieten ze in de lach. “Show it to us”, probeer ik nog te verduidelijken. Adam belooft ons om het shirt straks, na afloop, aan het publiek te laten zien en gaat weer verder met een zinderend concert in een uitverkochte Heineken Music Hall.
~
Het zit de Counting Crows en het publiek niet echt mee deze avond. De drukkende hitte die de hele dag al niet te harden was, is binnen in de zaal nog eens tien keer zo erg. Na een prachtig optreden van het voorprogramma, het Belgische Arid, komen de Amerikaanse helden om kwart over negen het podium op gelopen. Geen Beatles-introband, zoals bij de vorige tour, niks geen poeha, maar gewoon inpluggen en spelen.
Exploded
De band speelt de eerste tonen van Mrs. Potter en het publiek gaat uit haar dak. Daarna volgen Hard Candy (van de gelijknamige nieuwe cd) en Mr. Jones, een ijzersterk begin van de avond. Tijdens de eerste nummers lijkt Duritz wat nerveus te zijn. Het is voor het eerst dat de Counting Crows een zaal van dit formaat in Nederland vullen. Maar zou hij zich daar werkelijk druk om maken? Alhoewel? Na een paar nummers stelt hij opgelucht en schijnbaar stomverbaasd vast: overal waar zij komen lijkt het bijna te gaan exploderen, maar “here it looks like it has exploded already”. En hij heeft gelijk. Bij Good Night Elizabeth mag het publiek hele coupletten en refreinen meezingen, en je ziet de Crows wederom verbaasd denken: dat al die Hollanders woord voor woord de teksten uit hun hoofd kennen…
Uitwringen
~
Opvallend vrolijk
Hun opzwepende gevoel voor dynamiek, het spelplezier dat er van af straalt en de magische uitstraling van de ietwat corpulente dreadlocks zanger (die overigens opvallend vrolijk en blij is) missen hun uitwerking op het publiek niet. Duritz is een meester in het scheppen van een intieme sfeer, ongeacht de grootte van de zaal. Ook hier weer lijkt hij voor iedereen een privé-show weg te geven en krijgt hij het publiek in no-time aan het zingen en klappen of -waar nodig – snakkend naar adem. Deze man is één poel van emoties en weet ze als geen ander uit te dragen.
Het gaat goed met Mr. Duritz, en dat klinkt door in alle nummers van de nieuwste cd. Ongeveer de helft van de songs van Hard Candy passeert tijdens het concert de revue. Ze zijn een stuk opgewekter dan de oudere, melancholieke songs, en vaak up-tempo. Naast het nieuwe werk worden klassiekers zoals Omaha, het prachtige A Long December (met Duritz achter de piano) en Rain King uit de kast gehaald.
Brok in de keel
In de toegift komt Hangin’ Around langs, dat plotseling een stuk minder als highschoolrock klinkt als op de cd. Ook Big Yellow Taxi, een cover van Joni Mitchell, wordt met groot enthousiasme door het publiek gesoupeerd. De gevoelige afsluiter Sullivan Street geeft menigeen een brok in de keel. De teleurstelling is daarom ook groot als blijkt dat het concert, na bijna twee uur spelen, echt over is en de band echt niet meer terug komt. “En ze hebben geeneens Round Here gespeeld”, beklaagt mijn buurvrouw zich.
Dat verrekte T-shirt…
Toch moet je het vooral opvatten als een compliment aan de band dat het publiek er geen genoeg van kan krijgen. Verhitte gezichten met een vreemde grimas, of met tranen in de ogen van ontroering zie ik om me heen. Wie dit kan bewerkstelligen is heel groot. Alleen: wat stond er nou toch op dat verrekte T-shirt?
Counting Crows
Prijs: €Gezien op maandag 19 augustus 2002 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
‘Mijn voorouders zijn ook humoristische mensen’
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 SterrenEen jongen van zeventien die woont in Naarden, naar de vijfde klas van het gymnasium gaat, viool speelt en niet onverdienstelijk strips tekent. Hoe kan zo iemand zich inleven in de wereld van de dakloze, of zelfs de wereld van de student? Zijn zwervers en lullo’s echt zulke stereotypen of kan deze zeventienjarige zich gewoon goed inleven? Dames en heren: Ruben Libgott.
~
“In het begin ging ik uit van de stereotype zwerver: vies, stinkend, verkoopt de daklozenkrant, drinkt bier en babbelt met vrienden op straat. Op die manier ontstaan er al veel grappen. Binnen zes weken had ik al rond de honderd grappen. En dat terwijl ik ver van die wereld sta. Om ze een hart onder de riem te steken en het negatieve beeld over de dakloze weg te halen, heb ik er een vrolijke positief denkende zwerver van gemaakt.
De eerste daklozenkrant die ik heb gekocht, moest ik kopen om het adres te hebben waar ik mijn strips naartoe kon sturen. Ik wilde de strips namelijk graag publiceren.”
Ik zwerf
Publicatie in de daklozenkrant was een succes en kreeg een vervolg. Sinds maart 2001 is Erro (Latijn voor ‘ik zwerf) een vaak geziene gast van Straatnieuws. “Mijn vader kocht een keer bij de Albert Heijn een Straatnieuws van een dakloze verkoper. Hij vertelde toen dat ik de strip Erro maakte die erin stond. De dakloze zei toen: ‘Hij heeft goed door hoe het daklozenprobleem in elkaar zit en hoe het is om dakloos te zijn.’ Dat is een mooi compliment.”
“In mijn strip Erro probeer ik onderwerpen naar voren te brengen die zo’n dakloze dagelijks meemaakt. In een paar plaatjes is dat natuurlijk een stuk vereenvoudigd, maar het komt wel op hetzelfde neer. Ik probeer aan de meest schrijnende dingen nog een positieve draai te geven, zodat men er toch nog de humor van kan inzien. Met mijn humor hoop ik dat de daklozen de moed krijgen om de draad van het normale leven weer te kunnen oppakken.”
Nerds en kinky studenten
~
Maar opeens knalde de inspiratie door m’n hoofd! Geert werd een echte slungelige student, die net iets te vaak naar de kinky-kapper is gegaan. Een slome goedzak die relaxed door het leven gaat. Beert is een ranzige intelligente nerd. Een kleine irritante betweter met een grote bril.”
Cliché?
Een IT-er met een fout kapsel? Dat is in ieder geval geen stereotype. Toch lijkt het erop, dat Ruben nog een beetje in clichés denkt als het om de huisvesting gaat: “Ze wonen samen in een studentenhuis, maar kunnen niet goed voor zichzelf zorgen. Ze stinken een uur in de wind en het huis zit onder de schimmel.”
Ook hun sociale leven is niet optimaal: “Het zijn onpopulaire losers, die er alles aan proberen te doen om onder studenten een netwerk op te bouwen. Tevergeefs. Ze zoeken allebei een vriendin, maar helaas durft er geen enkele vrouw bij hen in de buurt te komen.”
~
“Mijn oudere broer tekende en verzamelde altijd strips en zo kwam ik in contact met het medium. Mijn eerste artwork maakte ik toen ik anderhalf was, op mijn slaapkamerbehang. Je kon er al meteen echte figuren in zien. Ik heb altijd wel in een stripachtige stijl getekend en maakte al heel snel de combinatie tussen tekst en tekenen.”
Humor
Iedereen kan wel zomaar een strip beginnen, maar vaak ontbreekt het de meeste mensen aan de juiste humor om een beeldverhaal ook tot een succes te maken. Rubens humor komt hem aangewaaid. “Zolang je alles kritisch bekijkt en er altijd iets positiefs inziet, komt de humor je tegemoet. Mijn voorouders zijn ook humoristische mensen.”
Maar niet alles is zomaar leuk. “Ik heb een hekel aan de man-glijdt-uit-over-bananenschilhumor. Het moet kort zijn, intelligent en zo mogelijk subtiel. Grofheid is uit den boze. “Ik wil absoluut geen mensen beledigen, kwetsen of discrimineren. Dat kost je ook al gauw een hele hoop lezers. Met shockeren heb ik minder moeite, al heb ik zelf nog nooit iets shockerends meegemaakt. Maar het moet een positieve uitwerking hebben, bijvoorbeeld dat mensen iets op een andere, positieve manier gaan bekijken.”
Walt
~
Ruben begint daarom vanaf 27 augustus 2002 met de publicatie van Geert & Beert op 8WEEKLY. Maar er komt meer. “Ik hoop op korte termijn een album van ERRO en daarna Geert & Beert uit te kunnen brengen. Ook zou ik graag een dagelijkse strip in een grote landelijke krant willen hebben.”
Wereldverbeteren
“Ik hoop dat Geert & Beert onder studenten net zo populair of misschien zelfs populairder dan Fokke & Sukke of Loesje worden. Studenten zijn de mensen bij uitstek met een geweldig gevoel voor humor. Als zij iets leuk vinden, dan is het goed. Ik wil binnenkort ook merchandising op de markt brengen van Geert & Beert: bierglazen, T-Shirts, asbakken, agenda’s, vliegenmeppers, lappenpoppen, muismatten, themaparken, sigaren en plasstickers. Welke student wil nou niet tegen Beert z’n kop aan zeiken?”
En met zijn strips en alle merchandising een hoop geld verdienen, dat lijkt hem wel wat. “Ik wil dolgraag een eigen enterprise opzetten. Dat lijkt mij een geweldige uitdaging. Het moet een verrijking voor de wereld zijn, dat iedereen er wat aan heeft. Een politieke carrière lijkt mij daarom ook wel wat. Er valt nog veel te verbeteren in de wereld, volgens mij.”
Misschien ook iets voor u
The Princess Diaries
Er is geen enkel meisje dat er in haar jonge jaren niet van droomde om ooit een prinsesje te zijn. Behalve dan Mia Thermopolis. En juist zij krijgt in The Princess Diaries te horen dat ze eigenlijk een prinses is. De perfecte Barbiemeisjesfilm is zoet en vooral heel voorspelbaar. Maar toch nog verrassend leuk, zelfs voor mensen die meer van Lego hielden of met He-Man speelden.
Manicure
~
Mia twijfelt: moet ze een prinses worden of kan ze niet beter gewoon het onzichtbare lelijke eendje blijven? Dat gaat gepaard met de nodige overwegingen. Koninklijk bloed heeft z’n nadelen, maar ook de nodige voordelen, zo wordt op een luchtige en originele manier uit de doeken gedaan. De pers zit achter je aan, je krijgt plotseling een hoop onechte vrienden, maar uiteindelijk krijg je wel mooi de kans om iets aan de wereld te verbeteren.
Prinsessenlessen
~
Vies mannetje
Het verhaal, de hele film eigenlijk, is zo voorspelbaar als een pak bloem, maar juist de aankleding maakt een heleboel goed. De bijrollen zijn met zorg ingevuld, al zijn de meeste figuren wel typetjes. De blonde surferboy, het hippe cheerleadertje en haar vriendinnetjes, de geeky wereldverbeteraar, ze zitten er allemaal in. Vreemde eend in de bijt is limo-chauffeur Joseph, die een soort beschermengel moet spelen, maar door de bank genomen maar een vies mannetje is. Zijn komisch bedoelde opmerkingen klinken een wat volwassener publiek nogal dubbelzinnig in de oren.
The Princess Diaries is een soort Miss Congeniality voor kleine meisjes met strikjes in het haar. Er valt geen onvertogen woord en de Ware Liefde manifesteert zich in een pop-foot, zoals in klassieke films de dame haar voet optilt wanneer ze gekust wordt door Bogart, Grant of enig ander figuur met pommade in de lokken. En ze leefde nog lang en gelukkig.
The Princess Diaries
Regie: Garry MarshallJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Horizon: de vogel en de steen
In den beginne was de aarde niet meer dan een steen. Een steen op de bodem van de hemel. Zo lag zij daar, stil en geduldig wachtend. Toen kwam daar de eerste vogel aangevlogen. Hij landde op de steen en deed daar wat iedere vogel doet: hij poepte; schreef geheimzinnige tekens op de steen met witte vogellijm. Niet lang nadat de vogel was gevlogen, gebeurde het wonder. De steen groeide en groeide. Tot de hele hemelbodem was bedekt. Zo ging er een eeuwigheid voorbij zonder dat er iets gebeurde. Toen verscheen er een andere vogel aan de horizon. Ook deze landde op de steen en liet daar van alles achter: besjes, torretjes, vliegjes en zaadjes. En zo ontstond de natuur.
~
Roerloos lag de steen tussen de eeuwige graanvelden van de hemelbodem. Zonder enige aanleiding begon ze scheurtjes te vertonen. De ondiepe scheuren en barsten werden de rivieren. De diepste scheuren echter waren zo diep dat de mensen vanuit de hemelbodem naar boven konden kruipen. Als roze regenwormen zijn ze op aarde gekomen. Daarom leven ze, net als de beesten, van de aarde. En als ze sterven, worden ze begraven.
Zwerftocht
~
Slaaf van de schepping
Tijdens de zwerftocht maken we kennis met de belangrijkste leden van de stam. Illustere namen als Grote Ploeger, Sterke Haver en Klapbes, maken duidelijk waar deze mensen zich mee verbonden voelen. Toch is het meer dan alleen verbondenheid. In tegenstelling tot de vogel, die opvliegt en neerstrijkt als hij daar zin in heeft, is de mens genoodzaakt contact te houden met de aarde. Alleen dan kan hij overleven; hij is een slaaf van de schepping.
Wedergeboorte
~
Dolende zielen
Lian Ong is er met verve in geslaagd dit aangrijpende verhaal vorm te geven met haar poëtische teksten en wonderschone tekeningen. Ook de uitwerking van de verschillende karakters is erg goed gelukt. Het zijn driedimensionale personages geworden die ook echt iets fundamenteels toevoegen aan het verhaal. Net als deze dolende zielen wordt daarom ook de lezer heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet en vreugde. Hij voelt zich één met hen; samen zijn ze immers voor eeuwig verbonden met de aarde.
Prijs: € 6,78
Bladzijden: 48
Misschien ook iets voor u
The Sweetest Thing
Dames, meisjes, vrouwen pas op! Hollywood brengt tegenwoordig humoristische films uit die claimen origineel te zijn omdat ze alles bezien vanuit vrouwelijk gezichtspunt bezien. Trap er niet in. Dit is gewoon een truc om dezelfde type films als There’s Something About Mary, American Pie en Road Trip nog eens op te voeren. We zagen dit al in Legally Blonde, en nu zien we het in The Sweetest Thing. American Pie meets Sex and the City.
~
Het is soms echt te kneuterig voor woorden zoals Hollywood probeert politiek correct te zijn. Laatst kon men Reese Witherspoon bloedserieus horen vertellen dat Legally Blonde een mooi antwoord is op het onderschatten van domme blondjes. Hoezo? Witherspoons karakter bleef een grote tuttebel die vooral op zoek was naar de juiste man. De reclamebonzen begonnen bij The Sweetest Thing dezelfde onzin over de rol van vrouwen in de comedy weer uit te kramen, maar ik trap er niet meer in.
Mister Right Now
~
Cockringen, pijpen en sperma
Gek genoeg is The Sweetest Thing toch af en toe gewoon een leuke film. Dit komt deels door Christina Applegate die een leuke rol heeft als Diaz’ beste vriendin. De dames mochten zich op de set behoorlijk uitleven, en steken hier en daar zichtbaar de draak met het suffe script. Dit zorgt ervoor dat sommige afgrijselijke stukjes film toch nog verdraagbaar worden. Verder is de humor in de film zeer afwisselend. Soms zijn de grappen net zo origineel als Seth Gaaikema, om dan ineens over te gaan in compleet bizarre taferelen. Cockringen die tijdens het pijpen in de keel van de dame in kwestie blijven steken, een lied over de te grote pik en sperma op geleende jurken.
Toch maar zien
~
The Sweetest Thing
Jaar: 2024Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
'Nooit!'