The Princess Diaries

Manicure

Als de ragebol Mia op een dag van haar mantelpakoma te horen krijgt dat zij de troon van het kleine Europese landje Genovia moet bestijgen, is de eerste reactie er een van absolute afkeer. Dat is de enige denkfout die de bedenkers van deze film gemaakt hebben: meisjes zijn namelijk blij wanneer ze een prinsesje mogen zijn. Maargoed, zonder afkeer van manieren en manicure kan er geen oogverblindende metamorfose plaatsvinden, dus het is de regisseur van Pretty Woman vergeven.

Mia twijfelt: moet ze een prinses worden of kan ze niet beter gewoon het onzichtbare lelijke eendje blijven? Dat gaat gepaard met de nodige overwegingen. Koninklijk bloed heeft z’n nadelen, maar ook de nodige voordelen, zo wordt op een luchtige en originele manier uit de doeken gedaan. De pers zit achter je aan, je krijgt plotseling een hoop onechte vrienden, maar uiteindelijk krijg je wel mooi de kans om iets aan de wereld te verbeteren.

Prinsessenlessen

The Princess Diaries is een hele aardige film. In verschillende scènes en situaties komen alle voor- en nadelen van een kroontje aan bod. Echt schaterlachen is het niet, maar een glimlach kan er vaak genoeg af. Alleen bij de ‘prinsessenlessen’ hebben de makers zich te veel laten gaan in scènes die komisch bedoeld zijn, maar de plank misslaan. Het acteren is daar net wat te overdreven en de knipoog is wel heel vet. Maar voor de rest gedraagt Anne Hathaway als Mia als een schattig puberend meisje op een Belangrijke Tweesprong in haar leven en is Julie Andrews een waardige, strenge, maar toch ook coole koningin.

Vies mannetje

Het verhaal, de hele film eigenlijk, is zo voorspelbaar als een pak bloem, maar juist de aankleding maakt een heleboel goed. De bijrollen zijn met zorg ingevuld, al zijn de meeste figuren wel typetjes. De blonde surferboy, het hippe cheerleadertje en haar vriendinnetjes, de geeky wereldverbeteraar, ze zitten er allemaal in. Vreemde eend in de bijt is limo-chauffeur Joseph, die een soort beschermengel moet spelen, maar door de bank genomen maar een vies mannetje is. Zijn komisch bedoelde opmerkingen klinken een wat volwassener publiek nogal dubbelzinnig in de oren.

The Princess Diaries is een soort Miss Congeniality voor kleine meisjes met strikjes in het haar. Er valt geen onvertogen woord en de Ware Liefde manifesteert zich in een pop-foot, zoals in klassieke films de dame haar voet optilt wanneer ze gekust wordt door Bogart, Grant of enig ander figuur met pommade in de lokken. En ze leefde nog lang en gelukkig.