We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Double Bill
Het NNT speelt tot zeven oktober twee verschillende stukken. Nou is dat op zich weinig bijzonders, maar ieder weekeinde spelen ze een zogenaamde double bill, wat inhoudt dat de bezoekers van 18.00 uur tot 23.00 uur in de Machinefabriek, het thuistheater van NNT, zitten en zowel Goethes Torquato Tasso als De luitenant van Inishmore van Martin McDonagh te zien krijgen. Twee stukken op een avond te spelen is een voor Nederland onbekend project. Het is dan ook interessant om te zien hoe het NNT dat aanpakt.
~
Op de fiets er naar toe bekroop me echter het angstgevoel dat twee toneelstukken op een avond wel eens te veel van het goede zou kunnen zijn. Maar de gedachte dat ze daar bij het NNT vast ook wel over nagedacht hadden gaf me weer de nodige moed flink door te trappen. En twee bands op een avond bekijken is toch ook niets raars? De meeste optredens in popcentra bestaan uit een voorprogramma en een hoofdact. Dus moest twee toneelstukken ook best te doen zijn.
Italië of Ierland
~
Slapstick luitenant
De avond begon met Torquato Tasso, een mooi en ingetogen stuk waarin niet alle acteurs even goed uit de verf kwamen (Waldemar Torenstra lijkt moeite te hebben de hertog tot leven te brengen) maar waarin wel een sterk geheel wordt getoond. Het niet perfecte spel werd echter gecompenseerd door de kracht van de tekst en thematiek die het stuk in zich bergt. Om daar het slapstick-achtige De luitenant van Inishmore aan te binden had voor mij niet gehoeven. Niet dat het een slecht stuk is, integendeel. In Inishmore staan alle acteurs duidelijk met het grootst mogelijke plezier op het podium, wat een uiterst positieve invloed op de algehele sfeer heeft. Probleem van zo’n double bill is gewoon dat twee zo verschillende stukken moeilijk te combineren zijn.
Groepsuitje
Gelukkig worden beide stukken niet strak aan elkaar geplakt, maar onderbroken door een heerlijke maaltijd in het café-gedeelte. Dat toont ook al het karakter van de avond; er komen vooral groepen mensen voor een gezellig avondje uit, waarvan het theater een leuk onderdeel is. Dat is ook een logisch gevolg van de hoge entreeprijs (35 euro). Voor dat geld wil je wel wat meer dan alleen toneel. Vermaak lijkt het codewoord. En vermaak biedt het NNT dan ook. Twee op zich voortreffelijke voorstellingen die afzonderlijk meer dan de moeite waard zijn. Maar om twee acts op een avond op te laten treden, moeten ze wel goed op elkaar aansluiten. Daarom ligt in de muziekwereld het voorprogramma muzikaal gezien ook altijd in het verlengde van de hoofdact. Bij een optreden van Jon Spencer wil je ook niet Tindersticks als voorprogramma, hoe goed beide ook mogen zijn.
Links
NNT.nl
Torquato Tasso en De luitenant van Inishmore
Artiest: Noord Nederlands ToneelGezien op zaterdag 28 september 2002 in Machinefabriek, Groningen
Misschien ook iets voor u
Donald Duck PK
Wat krijg je als je Donald Duck stevig laat opladen met een transformator, en hem vervolgens kruist met Captain America? Donald Duck PK. Toen ik nog klein (lees: een jaar of 8) was, leefde Donald Duck nog gewoon in Duckstad en was zijn grootste probleem het vinden van een baantje. De tegenwoordige Donald Duck is echter bezig met het afwenden van een Alien-invasie. Gewapend met een soort schild/kanon trekt de onversaagde Duck ten strijde.
~
Wie is ooit op het idee gekomen om van Donald Duck een superheld te maken? Ik ben dan misschien inmiddels wel een ouwe lul van 25, maar ik mag toch aannemen dat ik niet de enige ben die hier zijn vraagtekens bij zet. Ik spaarde vroeger de welbekende witte Donald Duck-albums, en ben tot mijn veertiende lid geweest van het vrolijk weekblad. Maar goed, je houd de tand es tijds kennelijk niet tegen. Wiske is ten slotte tegenwoordig ook vaak te bewonderen in Britney Spears-achtige kleding (je kan haar navel zien!)
Up, up and away!
~
Graphics
Het spel ziet er op zich fraai uit, dat moet worden gezegd. Qua uiterlijk doet het spel niet onder voor een originele tekenfilm. Donald beweegt redelijk solide over het scherm, en dat is voor een platformspel natuurlijk zeer belangrijk. Helaas zijn op sommige momenten alle prachtige graphics ook een doorn in het oog. Soms moet onze Duck door de sneeuw ploeteren. Dat je in een echte sneeuwstorm geen hand voor ogen ziet is nog tot daar aan toe, maar in een spelletje vind ik dat voornamelijk hoogst irritant. Verder krijg je soms te maken met bewegende dodelijke energiestralen. Het ontwijken daarvan is uiterst lastig omdat diepte schatten in het spel best moeilijk is.
Conclusie
Donald als superheld… ik vind het nog steeds niks. Naast Donalds uiterlijk is ook zijn stem in het spel een absolute misser. Niet het ouwe vertrouwde eendengeblaat, maar een bijna normale stem. Helemaal eerlijk ben ik echter niet, want qua spel valt er toch genoeg te beleven. Na een half uurtje spelen kon ik toch nog wel sympathie opbrengen voor Donald Duck PK. Al met al een redelijk solide 3D platformer. Niet een absolute topper, maar voor de liefhebber een lekker tussendoortje.
Buffy The Vampire Slayer
Begin jaren 90 was er een ontzettend slechte horror comedy met zo’n stom verhaal dat het eigenlijk nog leuk was ook. In deze film spieste een blond meisje (Kirsty Swanson) er op los en was onze eigen Rutger Hauer te bewonderen als vampier. Die film is men tegenwoordig zo goed als vergeten, maar de gelijknamige TV-serie niet. De avonturen van Buffy en haar ‘Scooby gang’ worden door miljoenen kids over de hele wereld bekeken, en Sarah Michelle Gellar prijkt prominent in menig jongenskamer.
~
En nu is er dus het computerspel. De doos schreeuwt me trots toe dat dit spel alleen op de XboX te spelen valt. Dat is natuurlijk ook een manier om de concurrentie uit te schakelen. In het spel bestuurt de speler Buffy, die er wel uitziet als SM Gellar, maar haar stem is weer door iemand anders ingesproken. Kennelijk was de licentie voor de naam van Buffy al duur genoeg. De gameplay is an sich niet bijster origineel. Net als Lara Croft moet Buffy in een fraaie 3D-omgeving wat opdrachtjes vervullen, een vampiertje slachten en enkele verborgen dingen ontdekken.
Serieuze zaken
~
Camera problemen
De besturing van Buffy is relatief vrij simpel en dat had in combinatie met de prachtige graphics een absoluut topspel kunnen opleveren. Helaas gaat dit spel gebukt onder hetzelfde euvel als vele andere 3D-actie adventures. De camera heeft af en toe een aparte manier van meedraaien. Als Buffy frontaal wordt aangevallen zie je soms de tegenstander niet omdat de camera weer eens verkeerd staat. Als dit zo nu en dan eens gebeurde, maar helaas blijkt dit meer regel dan uitzondering. Verder is de gameplay weinig vernieuwend, en omdat het vooral slachten en weinig puzzelen is raak je toch na een tijdje ietwat verveeld.
Conclusie
Al met al is het behoorlijk moeilijk om een gedegen conclusie te vellen over dit product. Buffy-fans zullen veel plezier aan dit spel kunnen beleven, op Buffy na zijn de stemmen van alle echte acteurs uit de tv-serie in het spel aanwezig. De doorgewinterde gamer heeft het waarschijnlijk allemaal al eens eerder gezien. Ben je echter een fan van dit genre, dan is Buffy toch een titel om eens naar te kijken, al is het alleen maar om de prachtige graphics.
Simone
.
~
Eerst even voor de volledigheid het verhaal. Een regisseur komt vlak voor de voltooiing van zijn laatste film in de problemen. Zijn steractrice krijgt last van sterallures en zegt haar contract op omdat haar camper te klein is. Boos mompelt de overwerkte man iets over geen beroepsethiek en gevoel voor kunst. Vervolgens krijgt hij de oplossing in de schoot geworpen. Via een geflipte programmeur krijgt hij de beschikking over een virtuele actrice: Simulation One (SIM ONE = Simone). Omdat hij bang is voor de reacties op computertechnieken doet hij alsof Simone een mens van vlees en bloed is. Dit zorgt uiteraard voor veel kunst- en vliegwerk. Simone wordt een wereldster, en daarmee wordt het steeds moeilijker voor de regisseur om zijn geheim te bewaren. Hij besluit haar programma te wissen, en te doen alsof Simone is overleden. Haar plotselinge verdwijning doet mensen vermoeden dat Simone is vermoord, en raad eens wie hoofdverdachte nummer één wordt…
Praatgraag
~
Zelfspot?
De golf van zelfspot van Hollywood van de laatste tijd is vooral aandoenlijk. Vorig jaar zagen we hetzelfde thema in America’s Sweethearts, en net als in die film blijft de kritiek op excentriek gedrag vooral grappig. Pacino legt er hier en daar wat meer venijn in, maar geloofwaardig wordt de kritiek nooit. De film is toch vooral een kluchtige komedie waarin Pacino zijn leugen in stand probeert te houden, en dus zijdelings nog even de draak steekt met het sterrendom en naïeve fans.
Harde schijf
Dan is er nog de ethische kwestie over virtuele acteurs. Tegenwoordig is die kwestie nog niet echt actueel. Echt realistische animatiefilms zijn er nog niet uitgekomen. Final Fantasy kwam in de buurt, maar het houterige van de computer technieken straalde er aan alle kanten af. Zolang het acteertalent van bijvoorbeeld Jack Nicholson niet op een harde schijf te realiseren valt lijkt mij deze discussie overbodig. Simone doet een vage poging, maar zwengelt de discussie niet echt aan. Daarom doet het motief voor Pacino om te liegen over de herkomst van Simone ietwat geknutseld aan.
Teiltje
Is Simone een mislukte film? Geenszins. Als luchtige komedie is zij zelfs vrij behoorlijk. De film bevat enkele hilarische scènes en is daarom goed voor een leuk avondje uit. Jammer genoeg is de film helaas dus ook een beetje prekerig, en bij de boodschap dat liegen nooit goed is, heb ik toch wel even een teiltje nodig.
Simone
Regie: Andrew NiccolsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
A Beautiful Mind
Ron Howard is hard op weg de tegenhanger van Oliver Stone te worden: waar Stone de duistere kanten van de moderne Amerikaanse geschiedenis blootlegt, heeft Howard de taak op zich genomen de zonnige kant van het land te belichten, of het nu over brandweermannen gaat (in Backdraft), astronauten (Apollo 13) of typisch Amerikaanse sprookjesfiguren (The Grinch). A Beautiful Mind is het nieuwste hoofdstuk in zijn oeuvre van all-American heroes.
~
Vakmanschap
A Beautiful Mind laat het waargebeurde verhaal zien van de geniale maar schizofrene wiskundige John Nash, overtuigend gespeeld door Russell Crowe (die de avond voor de eerste draaidag een Oscar won voor Gladiator). De film is een toonbeeld van vakmanschap en dat vormt meteen het grootste punt van kritiek: A Beautiful Mind smaakt naar Oscars. Alle ingrediënten voor erkenning zijn aanwezig: de getormenteerde hoofdpersoon, het op feiten gebaseerde verhaal, de indrukwekkende rij acteurs in de bijrollen en het tot in de puntjes verzorgde camerawerk en decorontwerp.
Maar dat neemt niet weg dat de film op een onderhoudende en bij vlagen zelfs indrukwekkende manier laat zien hoe het is om aan schizofrenie te lijden en vooral ook hoe de ziekte je omgeving beïnvloedt.
Awards Edition
~
Woordenbrij
Afgaand op het CV van schrijver Akiva Goldsman zou zijn commentaar een incoherente woordenbrij moeten zijn, maar de man die ons juweeltjes als Lost in Space en de laatste twee miskramen uit de Batman-serie heeft geschonken klinkt verrassend intelligent en geeft een heldere kijk op het schrijfproces van de film.
I love this shot
~
Duiven
De korte documentaires op de tweede schijf zijn allemaal voorzien van titels en een aftiteling, wat het kijken er niet leuker op maakt. Persoonlijke favorieten zijn de filmpjes over de grotendeels onzichtbare visuele effecten (één tip: let op de duiven!) en de ontmoeting met de echte John Nash. Verder zijn er nog filmpjes te vinden over de (mooie) muziek van James Horner, de Oscaruitreikingen, de verbluffende make-up en een interview met Akiva Goldsman over de ontwikkeling van het script.
Dus..?
Ik betwijfel of je het commentaar van Ron Howard kunt beluisteren zonder in slaap te vallen (het lukte mij niet in ieder geval), maar de track van Akiva Goldsman en de korte documentaires zorgen voor een goed inzicht in de totstandkoming van A Beautiful Mind, zeker voor fans van de film.
A Beautiful Mind
Regie: Ron HowardJaar: 2024
Distributeur: Universal
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Motorpsycho – It’s a Love Cult
De tijd dat Motorpsycho intense, gevoelige en overweldigende maar toch intieme muziek maakte, muziek die klonk alsof elk nummer hun laatste kon zijn, lijkt definitief voorbij. It’s a Love Cult ligt namelijk nogal verlengde van hun laatste twee albums, in elk geval wat betreft het gestroomlijnde geluid, de overdadige muziekhistorische referenties en de geconcentreerde, gelikte zangmelodieën en arrangementen. En net als het vorige album Phanerothyme is het resultaat helaas erg wisselvallig.
~
Het album begint met het prettig in het gehoor liggende maar uiteindelijk inhoudsloze Überwagner, en bevat verder een uiteenlopende verzameling van stijlen. Er zijn drukke en psychedelische up-tempo nummers (Neverland en de tamelijk misplaatste afsluiter Composite Head), terwijl de betere muziek in slimme, melodieuze en erg sfeervolle akoestische stukken als Circles en Carousel ligt. Er is helaas ook een soort duistere jazz, in het stuurloze The Mirror & the Lie en het al te fröbelende nachtclublied This Otherness. In deze stukken is de zang te zelfbewust en de vorm interessanter dan de inhoud, zodat ze uiteindelijk niet meer dan een saaie stijloefening zijn.
Kabaalrock
~
Hypermelodieus
Zodat opnieuw de beste nummers van het album afkomstig zijn van de overige twee bandleden: gitarist Snah’s Serpentine (de eerste single) is een prachtig, hypermelodieus liedje, met gemak het de beste van de CD en één van de mooiste die de band de afgelopen vijf jaar opgenomen heeft. Drummer Gebhardts What if is een snel, vrolijk en speels lied zoals alleen Gebhardt die kan schrijven (en zingen).
Onevenwichtig
Het past allemaal niet zo best bij elkaar, er staan een aantal zwakke en een handvol geweldige nummers op. Motorpsycho is nooit bang om zichzelf te vernieuwen en blijft gelukkig intelligente en interessante muziek maken, maar dit laatste album ligt misschien te dicht bij het vorige en is in elk geval te zwak en onevenwichtig samengesteld om hem erg memorabel te maken.
Links
Unofficial website
Motorpsycho
Album: It's a Love CultMisschien ook iets voor u
Niet vernieuwend, wel lekker
/ 0 Reactiesdoor: Cees Tromp0 Sterren.
~
Missie
~
Onterecht
~
Gelikte reclamecampagne
Na het verschijnen van hun debuut-EP gaat het hard met Vega 4. Maar liefst zeven voorname Amerikaanse platenlabels staan voor McDaid, Gainsford, McLellan en Walker in de rij. Het wordt uiteindelijk Capitol Records, omdat deze maatschappij als enige bereid is op het dak van het World Trade Center (!) in New York te tekenen, en daarmee doet Vega 4 beslist goede zaken. De deal trekt internationaal veel aandacht, met als gevolg dat ook in de verschillende thuishavens, Canada, Nieuw-Zeeland en Engeland, de zaken verbazingwekkend snel rond zijn. Een gelikte reclamecampagne moet het gitaarminnende publiek ondertussen klaarstomen voor het grote werk: het debuutalbum Satellites (2002). En nu beginnen de problemen voor Vega 4. De band weet maar geen hit te scoren. En door de traditionele ‘singlecultuur’ in Engeland – de release van een potentieel commercieel succesalbum behoort te worden ingeluid door twee of drie hitsingles – wordt de geplande releasedatum van het album keer op keer uitgesteld. Tenminste, voor de Britse markt. In Amerika, Frankrijk en Duitsland timmert Vega 4 inmiddels stevig aan de weg. En ook Nederland lijkt de Britpopdebutant ontdekt te hebben: de heren – inmiddels met een uitstekende live-reputatie – mochten tijdens Lowlands ’02 hun kunsten vertonen.
Vega 4 is dus een band waar we de komende jaren nog veel plezier aan kunnen beleven. Als we nu de boel maar niet willen overhaasten…
Links
www.vega4.com (official website)
www.vega-4.com (official fansite)
Misschien ook iets voor u
Verrekijkers en vliegenmeppers
In Almere heeft deze zomer een openlucht theaterspektakel plaatsgevonden dat zijn weerga niet kent: Goethe’s klassieker Faust werd opgevoerd op een vuilstortplaats. Een met gras overdekte berg van vuilnis vormt de achtergrond voor een razendsnelle montage van scènes uit Goethes tweedelige toneelstuk. Bij de ingang wordt het publiek uitgerust voor deze bijzondere manier van theaterbezoek: iedereen krijgt een verrekijkertje om het enorme decor te overzien en een vliegenmepper om zich het onvermijdelijke ongedierte van het lijf te houden. De broodnodige kussentjes, bedoeld om de anderhalf uur durende zit op de ijzeren stellages wat draaglijker te maken, blijken helaas alleen voor de vroege vogels beschikbaar.
~
Wanneer het 1200-koppige publiek een plaats heeft gevonden op één van de zes tribunes kan de show beginnen. Lampen uit, spot aan en ademloos kijkt iedereen naar de man in het rode duivelspak die op een bol uit de leegte lijkt aan te komen zweven. De hijskraan die hieraan te pas komt dient gedurende het hele stuk als spectaculair vervoermiddel voor de hoofdrolspelers. Terwijl de tribunes over een rail van het ene decor naar het andere worden gereden slingeren Faust en de duivelse Mephisto over onze hoofden heen voor ons uit. Decorwisseling en een letterlijk deus ex machina effect in één, in een stuk vol verassende speciale effecten.
Maria van landbouwplastic
~
Hippe dance-act
Van de intieme gesprekken in de slaapkamer van een jong meisje naar een hippe dance-act van woeste heksen: met de spotlights mee verspringt je aandacht moeiteloos van het ene prachtige plaatje naar het andere. Maar op den duur merk je dat je aandacht even moeiteloos afglijdt naar je stijve benen en je koude handen… Doordat de twee toneelstukken er in anderhalf uur doorheen worden gejast moeten er veel concessies gedaan worden. De oorspronkelijke vertelling wordt in een aantal compacte scènes weergegeven die aan betekenis verliezen omdat er geen verhaal meer is om ze in te plaatsen. Faust wordt van de ene naar de ander situatie gehesen zonder dat er nog sprake is van een plot of spanningsboog.
Glitterpakjes
De Almeerse Faust is soms meer een circusvoorstelling dan een toneelstuk. In korte ‘acts’ voeren technische snufjes, dans, acrobatiek en spektakel de boventoon. Glitterpakjes incluis. Het publiek kan achterover zakken voor een avondje vermaak. Maar de tekst die wordt gebruikt ondergraaft deze doelstelling. In gedragen rijm geeft Faust uiting aan zijn vertwijfeling en grootheidswaanzin, in de geest van de romantische stijl en gedreven toon van het stuk dat Goethe twee eeuwen terug schreef. Diepzinnige bespiegelingen als: “Al het verstrijkende wijst naar een overzij, het ontoereikende, hier komt het naderbij; het onaanschouwelijke wordt hier een feit, het eeuwig vrouwelijke is wat ons leidt.” Overdreven gebarend bij de vooraf ingesproken geluidsband doen de acteurs een poging de tragiek van Fausts streven op te roepen. Een vergeefse poging, want door het razendsnelle tempo van het stuk is er geen tijd om fundamenten te leggen waarop dergelijke uitspraken kunnen rusten. En blijft het een vraag wat ermee bedoeld wordt.
Thuiswedstrijd
Het stuk is veel sterker wanneer de hoogdravende tekst wordt losgelaten en er plaats is voor een speelse knipoog naar het heden. Zoals de komische uitbeelding van de uitvinding van het geld en de AEX-beurs door Faust en Mephisto. Andere grapjes maken iets te pijnlijk duidelijk dat Faust een thuiswedstrijd is, als Faust in het laatste deel als machtswellustige bouwondernemer verschijnt hebben we het natuurlijk over Almere: “Kom hier met die grijper, geef mij nog een buitenwijk. Nog meer huizen, er wonen er nu 160000 er moeten er nog 240000 bij. Dat maakt ons blij.” De keuze voor een hedendaagse interpretatie levert ook minder geniale vondsten op. Maar alles beter dan anderhalf uur lang op twee benen hinken.
Links
www.faust2002.nl
Faust
Artiest: The Wonder Foundation/Bert BartenMisschien ook iets voor u
Medabots
Na Pokemon en Digimon is er nu kennelijk ook een tekenfilmserie waarin kids elkaar bestrijden met een soort robotjes. Deze robotjes heten dus Medabots. Ubi Soft pakt meteen maar flink uit en brengt twee Medabots-games op de markt: een Rokusho version, en een Metabee version. Een potje vechten dan maar.
~
Het verhaal is natuurlijk weinig verrassend. Medabots hier, tournamentje daar, hup klaar. Jij moet het met je robotje opnemen tegen diverse tegenstanders. Door jouw robot uit te rusten met diverse gadgets wordt hij steeds sterker en kan hij steeds meer, iets wat je in de gevechten natuurlijk alleen maar ten goede kan komen. Tevens heb je de beschikking over een teamgenoot die ook weer van onderdelen voorzien kan worden. Let the games begin…
Platformgevechten
~
Chaos
Het klinkt allemaal wel leuk, maar ik heb ook enkele kanttekeningen. Ten eerste is de besturing van de robotjes wat chaotisch, en soms gewoon irritant. Ze glijden een beetje over het scherm, en met name op kritieke momenten kan je dat behoorlijk opbreken. Verder springen er dus vier robotjes over het scherm (twee per team), en dat maakt het af en toe niet echt overzichtelijk. Eigenlijk deed ik in het begin maar wat, en was het effect van mijn acties niet altijd duidelijk. De A.I. van de teamgenoot laat soms ook wat te wensen over.
Conclusie
Medabots is typisch zo’n spel dat je eigenlijk alleen moet aanschaffen als je een fan van de tekenfilm bent. Het spel is prima uitgevoerd, strakke muziek, fraaie beelden. De cartoony stijl van de tekenfilm komt prima tot zijn recht. Qua spel ben ik minder enthousiast, maar ik moet dan ook eerlijkheidshalve vermelden dat ik nog nooit een Medabot-tekenfilm had gezien. Overigens zijn qua spel de Rokusho en Metabee versie exact gelijk, het enige verschil is het poppetje. Dus koop maar één van de twee, anders voel je je bekocht. Eerlijk gezegd had Ubi Soft beide versies best samen kunnen voegen. Mijn advies: kijk eerst eens voor je het koopt.
Gent 2002: Tati in Gent
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver0 SterrenDe Franse komiek Jacques Tati zal bij het moderne publiek waarschijnlijk weinig belletjes meer doen rinkelen, maar de man is sinds de jaren 30 van de vorige eeuw een legende – en niet alleen in Frankrijk. In Gent is dit jaar maar liefst tweederde deel van zijn gehele oeuvre te zien.
~
Tati maakte zijn eerste speelfilm, Jour de fête in 1948. In de film speelt Tati een dorpspostbode die een nieuw Amerikaans leveringssysteem wil uitproberen, met desastreuze gevolgen. Tati’s films zijn vaak een ode aan de zwijgende komedies van Buster Keaton en bevatten weinig dialogen. Dit is vooral te zien aan zijn beroemdste personage, Monsieur Hulot, een zwijgzame stuntel die alles in het honderd weet te brengen ondanks zijn goede bedoelingen.
Toekomst
~
Perfectionist
Maar het is Playtime uit 1967 dat algemeen bekend staat als Tati’s meesterwerk. Tati werkte drie jaar aan de film. Hij was een perfectionist die alle elementen van zijn werk wilde controleren. Speciaal voor de film werd een stad gebouwd (die al gauw “Tativille” werd genoemd) uit glas en staal compleet met wegen, liften, een luchthaven en kantoren. Honderd arbeiders werkten vijf maanden om de constructie af te werken. Speciale aandacht schonk Tati aan de soundtracks van zijn films, die door het grotendeels ontbreken van dialogen vaak abstracte geluidscollages zijn. Mede dankzij deze nietsontziende aandacht voor details maakte hij in zijn dertigjarige carrière slechts zes films: na Playtime volgden nog Trafic in 1972 en Parade in 1974.
Retrospectief
Het Filmfestival Gent wijdt dit jaar een retrospectief aan Tati. Zijn eerste vier films worden vertoond, Playtime en Jour de fête zelfs in splinternieuwe gerestaureerde versies. Op de website van het festival kun je meer informatie vinden over de films van Tati en de rest van het programma.
Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u