~ |
Stonede hiphop bij The Stereo MC’s |
Goed geregeld
Maar waarschijnlijk beseft de organisatie dat zelf ook wel. Want het moet gezegd worden dat het festival loopt als een trein. Alles is tot in de puntjes geregeld. Misschien hebben ze het afvalprobleem nog niet helemaal oop de rails, maar lof voor de manier waarop men het met bussen af- en aanvoeren van festivalgangers onder controle heeft. Ook qua sanitair zat het in ieder geval voor de mannen wel goed, voor de vrouwen blijft het altijd moeilijk om voldoende faciliteiten te bieden. En wat betreft de muntprijs: die stond op 1 euro 75. Zelfs als dat een fikse prijsstijging is, zien wij dat toch niet. Alles is immers duurder geworden met de komst van de euro.
Vrijdag: Bravo beats Alpha
~ |
Dreadlock Pussy: de beste Nederlandse metal komt uit Limburg |
Drie officiële festivaldagen dus, waarvan de eerste op vrijdag om vier uur van start ging. Met een toch ietwat afwijkende line-up in de Alpha-tent. Drie Nederlandse acts: Def P & The Beat Busters, Green Lizard en Brainpower, plus Nickelback als afsluiter.
De laatste speelde een echte strakke Amerikaanse rockshow met veel vuurwerk a la Metallica en speciaal neergezette verhogingen op het podium waarop men zo stoer mogelijk kon poseren tijdens het bespelen van de gitaar. De typische hardrock van de band is echter niet erg bijzonder en ook was het niet nodig hun hitje drie keer opnieuwe in te zetten.
Niet schaars
Toch was de act opvallend omdat het moeilijk is om een dergelijke band op het Nederlandse podium te kunnen aanschouwen. Eens per jaar is al een ruime schatting. Dat kan niet gezegd worden van de andere drie acts. De Nederlandse gezelschappen trekken het hele jaar door het land. Als je naar een optreden van Brainpower wilt, dan kan dat altijd. Hetzelfde geldt voor Green Lizard en Def P. Daarom is het niet zo interessant om deze drie acts in de Alpha-tent te programmeren. Hun waar is niet schaars genoeg, om het maar eens in economische termen uit te drukken.
Gotan
Eén van de leukste acts van het festival speelde al om vijf uur op de vrijdag. Gotan Project kreeg de hele tent in beweging met haar tango-georiënteerde dansmuziek. Elektronica gemixt met klassieke instrumenten. Een fantastische violist en een zeer geonspireerde accordeonist kwamen volledig in evenwicht met de computer. Dit wordt een hele grote naam.
Kippevel
~ |
Independent hiphop van het Def Jux-label: Mr. Lif |
Ook The Notwist uit Duitsland deed haar goede naam eer aan. De band speelde vooral werk van het prachtige album Neon Golden, dat het erg goed zal doen in de jaarlijstjes. En volkomen terecht, want deze pareltjes doen hun werk nog beter op het podium dan op de plaat. Opzwepende doch ingetogen semi-elektronische prachtmuziek met een zanger die technisch niet uitblinkt, maar wel garant staat voor een uur lang kippevel. Absolute klasse.
Essent
In India waren bands te zien die allen een zogenaamde Essent-award hebben gewonnen voor hun talent, iets wat aan This Beautiful Mess niet was af te zien. Geen goede live-band, laten we het daar maar op houden. Silkstone daarentegen is wel veelbelovend. Al een tijd lang gepromoot door Isabelle op 3FM en terecht, want de jongens gaan di-rect Kane achterna ;-)
Overbodig
Ook leuk was El Tattoo Del Tigre. Een zeer humoristische mengeling van stijlen met een goed spelende bigband en onder andere een stel zwarte diva’s en een ultragladde latino. Black Rebel Motorcycle Club wist iets minder te overtuigen. De heren speelden een harde strakke set, maar de vonk ontbrak een beetje. Die vonk ontbrak niet bij de Belgische folkartiest Flip Kowlier. Hij speelde een set met soms grappige en vaak prachtige liedjes. De covers van onder andere Nirvana waren echter wel een beetje overbodig.
Zaterdag: Rain, rain go away, come again some other day
De zaterdag was het best te beschrijven als regen, modder, modder en eh… nog eens modder. Vanaf een uur of acht in de morgen heeft het aan een stuk door geregend tot drie uur in de middag. Het gevolg was dat je geen stap kon zetten zonder tien centimeter in de modder te zakken. Met als resultaat: anderhalve dag zeiknatte voeten. Dat vergt veel van een mens. Maar goed, volgens optimisten komt na regen zonneschijn. Deze naïevelingen hadden allerminst gelijk, want telkens werd de grote kraan boven weer open gedraaid om ons festivalbezoekers weer even zeik- en zeiknat te maken.
Eendagsvlieg
~ |
Stuurbaard Bakkebaard: kraak- en piepmuziek met hoog rock ’n rollgehalte |
Gelukkig begon om drie uur ’s middags een twee uur durende en zeer gezellige All Star Show, ter ere van het tienjarig bestaan van Lowlands. Waar je lekker droog kon genieten (de tot regenmantel verknipte vuilniszak mocht even uit) van de crème de la crème van de Nederlandse alternatieve muziekwereld. Dat betekent dus: Van Dik Hout, Def P, Rowwen Hèze, Skik, Brainpower, Ome “Broodje Poep” Willem en Krezip. Krezip!? Ja hoor, de van de Tilburgse rockacademie afkomstige gedoodverfde eendagsvlieg mocht haar grote hit komen spelen. Maar daar bleef het niet bij: de band mocht ook nog eens twee nieuwe nummers ten gehore brengen voor een langzaam leeglopende tent. Een dergelijke marketingtruc is aan het kritische Lowlandspubliek niet besteed.
Godfathers
Zaterdag was ook de dag van het grote Amerikaanse gitaargeweld. Puddle Of Mudd, Incubus en Korn speelden na elkaar. Puddle Of Mudd in de Golf en de andere twee in Alpha. Dit keer geen vuurwerk zoals bij Nickelback, maar toch veel snoeiharde muziek. Vooral bij Korn, de hoofdact van het festival. De nu-metalgodfathers zetten een fantastische show neer. De mensen die in de regen buiten stonden hadden prachtig zicht op de menigte die enorm uit zijn dak ging en de muziek en het geluid waren angstwekkend goed. Status verplicht.
Niet origineel
Incubus is inmiddels ook een band van formaat. Opgegroeid uit het alternatieve circuit tot absolute wereldband. De postgrunge van de heren is misschien niet altijd even origineel maar wel krachtig en energiek en bij vlagen bloedmooi. Misschien was de show iets te geregisseerd (inclusief het uittrekken van het shirt van zanger Brandon Boyd), maar dat is ze vergeven. Leuke band.
Spellbound
~ |
Hoorntjes in de lucht voor Dimmu Borgir |
De echte die-hards, die bovengenoemde gitaarbands en hun aanhangers mietjes vinden, konden ondertussen genieten van een volledig over-the-top, theatraal en snoeihard optreden van de IJslandse death-metalband Dimmu Borgir. Perfect uitgevoerde metal vermengd met opera-samples en kamerbrede keyboards zorgden ervoor dat de complete Golf-tent spellbound by the devil was.
Zondag: Hawksley en de Noren
Normaal gesproken is niets lekkerder dan op zondag te beginnen met even lekker in het gras te liggen. Dat was echter onmogelijk door de enorme lagen modder die zich overal hadden gevormd. Zoiets is toch jammer voor een festival. Gelukkig was er weer genoeg muziek om naar toe te gaan.
Saybia, de nieuwste trots van Denemarken, speelde een mooie set. De gelijkenis met Starsailor is echter treffend. Misschien wel ietsje te treffend. Muziekkrant Oor vraagt zich in een recensie van de cd
The Second I Sleep
terecht af of deze band nog wel iets toevoegt aan het bestaande canon. Met de muziek is verder niets mis.
Betoverend
Hawksley Workman is een van de meest talentvolle aanstormende artiesten. Samen met zijn begeleidingsband The Wolves speelde hij een mooie, betoverende set. Workman heeft een fantastische stem en een intens gevoel voor drama. Hij stond dit jaar ook al op het Haagse The Music In My Head, waar hij de topper van het festival was. Je kunt hem over the top vinden, ik vind hem geweldig.
Inspiratie
~ |
Sproojesachtige pop uit Finland: 22 Pistepirkko |
Jammer dat 16 Horsepower voor een deel tegelijkertijd speelde met DJ Shadow, wiens optreden op zijn beurt weer overlapte met dat van The Breeders. Helaas zullen dit soort dingen altijd voorkomen. 16 Horsepower was redelijk op dreef. De inspiratie was er wel, maar misschien was het tijdstip niet helemaal geschikt voor een band als deze. Wel veel afwisseling. Het ene moment speelden David Eugene Edwards en zijn muzikanten pure folk, terwijl op het andere moment de rockkranen op werden gedraaid. Soms een beetje mat, maar toch vooral bezwerend.
Psychedelisch
Het Noorse Motorpsycho, die hun band hadden aangevuld met een drietal blazers van het eerder op de dag spelende Jagga Jazzist, is een van de meest productieve bands ter wereld. Het laatste album Phanerothyme stond vol met prachtige psychedelische seventies-pop, en binnenkort komt er alweer een nieuw album uit, waarvan op Lowlands vast een voorproefje werd gegeven. En wat voor één: het hele optreden swingde de spreekwoordelijke pan uit. De blazers waren een geweldige toevoeging op een band die toch al uit virtuozen bestaat. Motorpsycho is precies wat je wilt zien op een festival als dit. En het slotnummer Vortex Surfer is een van de mooiste nummer ooit. Prachtig.
Dance
Het dansgenre was op Lowlands zoals altijd goed vertegenwoordigd: grote namen als Royksopp, Darren Emerson en DJ Tiësto waren mini-hoogtepunten op de voorgaande dagen, maar de ultieme toppers, en daarmee perfecte afsluiters, waren op zondag geprogrammeerd.
Levensgroot
~ |
Beuken met Speedy J |
DJ Shadow kreeg in de media kritiek op de ondansbaarheid van zijn muziek. Dat viel echter best mee, en daarbij komt dat de muziek ook prachtig is om naar te luisteren. De bijna verlegen Californische DJ legde vooraf netjes uit wat hij van plan was: hij zou alleen eigen nummers gaan draaien. Gejuich klonk op bij de eerste bastonen, de eerste beats en de eerste scratches, die dankzij de mini-camera’s boven de pick-ups levensgroot te zien waren op drie schermen achter de DJ.
Murw
De perfecte DJ-set van Shadow leek vrijwel onmogelijk te evenaren, maar de Rotterdamse Speedy J bewees dat dit wel degelijk kon: waar Shadow zijn kracht haalt uit zoveel mogelijk variatie en verschillende samples, beukt Speedy zijn publiek anderhalf uur lang murw met steeds dezelfde technobeat. Vervelend? Geenszins: Speedy’s set was een continu evoluerend beest, een heerlijke techno-nachtmerrie die, ondanks de aanhoudende vierkwartsmaat, geen tien seconden hetzelfde klonk. Staand achter een zwart podium dat slechts de bovenkant van zijn gezicht liet zien, zweepte hij het publiek op tot een kolkend hoogtepunt. Beste optreden van het festival!
Samples
~ |
De broertjes DeWaele achter the weels of steel |
Underworld is na een dergelijk concert toch wel een standaard afsluiter. Het tweetal speelde wel muziek van A Hundred Days Off, het in september te verschijnen nieuwe album, maar wie geen zin meer had in dance waren daar gelukkig nog de jaarlijks terugkerende broertjes De Waele. Zij deden hun fantastische sampleplaat As heard on radio Soulwax pt. 2 nog eens dunnetjes over in Golf. Een leuke afsluiter.
Obscuur!
Nou ja, afsluiter? Natuurlijk slaapt Lowlands niet al om een uur of elf. Het festival draait elke avond nog door tot een uur of vier. Er is altijd nog tijd voor een film of een avond dansen in de verschillende tenten, en Lowlands houdt niet op bij de muziek. We hebben het nog helemaal niet over theater, cabaret of dans gehad. Er is van alles te doen. Lowlands gaat zelfverzekerd op weg naar aflevering twintig. Als men het lef maar houdt om ook artistiek interessante artiesten te programmeren en de obscurtiteit niet te schuwen. Eén Pinkpop in Nederland is meer dan genoeg.
Videotapes op een schijfje
Een goede DVD bevat niet alleen een goede film, maar vult deze zo mogelijk ook aan met een goed gekozen hoeveelheid extra documentaires, commentaartracks en overige goodies. Helaas zijn veel DVD’s net videotapes op een schijfje: je krijgt naast de film misschien nog een trailertje of twee en dat is het dan. In deze rubriek een overzicht van recente DVD’s die om uiteenlopende redenen wel de moeite waard zijn te bekijken, maar weinig om het lijf hebben wat extra materiaal betreft.
Ghost World
~
De beeldschone dames Thora Birch en Scarlett Johansson spelen in Ghost World, één van de meest intelligente tienerfilms van de afgelopen jaren, twee uiterst sarcastische pubers die commentaar leveren op iedereen die anders is dan zij, oftewel: die volstrekt normaal zijn. Regisseur Zwigoff leverde eerder de briljante en verontrustende documentaire Crumb af en zet met Ghost World zijn eerste stap in de wereld van de fictie.
De film speelt zich af in de parallelle wereld waar David Lynch zich ook uitstekend thuisvoelt en waarin kleding, decors en karakters allemaal net niet bij elkaar passen en daarom een uniek geheel vormen.
Ghost World is met zijn intelligente script en bijtende humor één van de leukste films die dit jaar uitkomen op DVD.
Down
~
Hoe vaak moeten we nog zeggen dat Dick Maas van de tekstverwerker af moet blijven en zich voortaan slechts moet richten op het maken van de film? Het script van Down is duidelijk het grootste manco van de film; actrice Naomi Watts voelt zich duidelijk ongemakkelijk bij de gebrekkige dialogen die vaak letterlijk uit het Nederlands vertaald lijken en zelfs vaste B-film-krachten als James Marshall en Michael Ironside struikelen soms over de woorden die Maas ze in de mond heeft gelegd.
Maar dat het met de visuele kwaliteit wel goed zit, blijkt al uit het eerste shot, waar we met een helicopter op Manhattan afvliegen in de richting van een wolkenkrabber, tot we de nachtwakers van het gebouw in close-up zien. Ook de spanning wordt goed opgebouwd, maar dat is niet moeilijk met het klassieke bronmateriaal.
Kiss of the Dragon
~
Luc Bessons inktpot raakt maar niet opgedroogd, zo lijkt het wel: na zijn onderschatte epos over Jeanne d’Arc, The Messenger, schreef hij (mee aan) de scripts van drie delen Taxi, Yamakasi, zijn eigen racefilm Michel Vaillant en deze actiefilm, naar een idee van hoofdrolspeler Jet Li.
Li speelt een Chinese politieman in een verhaal dat niet zo heel veel om het lijf heeft maar toch een heleboel vermaak oplevert, Bridget Fonda is een hoertje en de overal aanwezige Tcheky Karyo (je herkent hem wel als je ‘m ziet) is de corrupte rechercheur. Volop actie op de mooiste plekken van Parijs, met uitstekende gevechtscènes en een onverwacht gruwelijk einde. Perfect entertainment dus.
Bollywood
Ghost World is van de drie nog het best bedeeld: naast de standaardtrailer zijn er een paar korte verwijderde of aangepaste scènes te vinden (die overigens wel allemaal erg de moeite waard zijn), een uiterst minimaal “making of”-promotiefilmpje en het hilarische nummer “Jaan Pehechaan Ho” uit de Bollywoodfilm Gumnaam.
Kiss of the Dragon bevat niet eens een trailer en is daarmee de kaalste van het stel. Down bevat een (slechte) trailer en een tien minuten durende montage (zonder inleiding of commentaar) van videobeelden die tijdens het maken van de film werden geschoten en op de hoes met een groot woord als “The making of” wordt aangeduid.
Ghost World, Down en Kiss of the Dragon
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Grote namen in Gent
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver0 SterrenDat het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen Gent, zoals het filmfestival in Gent voluit heet, al jarenlang een rijk gevarieerd programma biedt, is ook weer goed te zien aan het programma van de 29ste editie, die op 8 oktober van start gaat. De betere publieksfilms worden afgewisseld met en sluiten naadloos aan op kleine, volstrekt onbekende films en ook de liefhebber van klassieke cinema kan zijn ogen uitkijken. Daarnaast is Gent de thuisbasis van de World Soundtrack Awards.
~
Competitie
Maar de sterren in Gent zijn, om Meneer Kaktus te parafraseren, niet alleen om aan te raken, maar vooral ook om naar te kijken. Want de rij films liegt er niet om: zo vinden we in de competitie de nieuwste films van David Cronenberg (Spider) en Aki Kaurismäki (The Man Without A Past), naast Dai Sijies verfilming van zijn eigen boek Balzac en het Chinese naaistertje.
Publiekstrekkers
~
Kleinere maar minstens zo belangrijke films zijn Bowling For Columbine van Michael Moore, die op zijn eigen wijze de zere plekken van Amerika feilloos weet bloot te leggen en Naqoyqatsi, het derde deel uit Godfrey Reggio’s unieke en briljante Qatsi-trilogie die de mens en zijn relatie tot de natuur en technologie haarscherp laat zien in de mooiste beelden die je ooit gezien hebt.
Bijprogramma’s
~
Tickets
Je kunt alvast online kaarten bestellen via de website van het festival, waar ook alle programma-info te vinden is. Het festival begint op 8 oktober en duurt nog tot 19 oktober.
Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Hong Kong love story
Hong Kong love story en het vervolg daarop, Ikayaki, zijn erg soortgelijke verhalen. Daarom zullen vele aandachtspunten die we hier aanstippen ook terug te vinden zijn in de recensie van Ikayaki. Zo is er het hyperrealisme van Mark Hendriks. Vrouwen die elkaar naar het leven staan om een kleinigheid, kerels die, weliswaar elk op hun eigen manier en mede afhankelijk van hun seksuele geaardheid, er vooral op gericht zijn hun libidineuze driften te bevredigen.
~
Vooraleer daar een korte schets van te geven, lijkt het me aangewezen op te merken dat in de small-press Ikayaki vóór Hong Kong love story is verschenen, en vermoedelijk ook daarvoor geschreven en getekend is. Vanuit die wetenschap is het verhaal ook beter te lezen als een vervolg op Ikayaki. In omgekeerde volgorde mist men zeker niet de essentie van de verhalen, en blijft het duidelijk gaan om twee episodes uit Tomoyo’s leven, maar men tast een beetje in het ijle wat betreft de verhouding van die twee episodes ten opzichte van elkaar.
‘EO-trut’
Tomoyo lijkt in dit deel een beetje beter haar weg gevonden te hebben, waardoor ze heel wat zelfverzekerder overkomt dan in Ikayaki, in zoverre ze dat nog niet
~
Niet alleen engageert ze zich in een lesbische relatie (die zich overigens voornamelijk op het lichamelijke vlak manifesteert), de seksscènes die Mark Hendriks etaleert zijn doorgaans van een meer verregaand karakter dan in Ikayaki. Fugu-seks (?), Tomoyo
~
België
Het komt allemaal clichématig over, maar het is ook een cliché dat de meeste clichés wáár zijn. Het is vooral dat laatste wat Mark Hendriks treffend illustreert. Alle typische situaties die ik zonet geschetst heb, komen, een beroep doende op onze alledaagse mensenkennis, érg realistisch over. Ook de ten tonele gevoerde stereotypen zorgen daarvoor. Ditmaal wordt er o.a. (tot mijn groot plezier) een Belg ten tonele wordt gevoerd in plaats van de Nederlandse familie in ‘Ikayaki’, die, wellicht terecht, wordt afgeschilderd als een modest, teruggetrokken iemand (hoewel men moeilijk kan beweren dat het eigen is aan Belgen homo te zijn!).
Het meest typische en vandaar ook meest lachwekkende aan zijn personage is nog dat iedereen denkt dat hij van ‘een Duitse provincie’ komt. Zelf moet ik inderdaad, wanneer ik in andere landen verkeer, de eerste vreemdeling nog tegenkomen die precies weet waar België ligt, afgezien van al onze buren weliswaar – vandaar mijn dank aan Mark Hendriks, om dat even onder de aandacht van striplezend Nederland en Vlaanderen te brengen.
Karaoke Jim
~
Of het versnellen van het tempo en het oprekken van de grenzen van humor en verhaal Hong Kong love story nu meer de moeite waard maakt om gelezen te worden dan het vervolg zou ik niet durven zeggen. Je leest beide strips gewoon op een iets andere manier en ze zijn beiden mijns inziens in het Tomoyo-concept evenwaardig. Iets, want het verschil is immers niet zo groot als ik het hier wellicht laat uitschijnen. Vandaar ook de eerste zin van deze recensie: in principe kan de recensie van dit album integraal overgenomen worden voor het album ‘Ikayaki’.
Meer strips en recensies lees je op:
~
Prijs: € 13,59
Bladzijden: 144
Misschien ook iets voor u
Zwetende Italianen en een dampende paardenrace
Siena is een klein stadje in Toscane, niet ver van Florence. Het is een bloedmooi stadje, waar je niet alleen af en toe de sfeer van het verleden kan proeven in een kerk of kathedraal, maar waar de geschiedenis je echt omringt. Door de hele stad.
~
Siena is opgesplitst in zeventien wijken, contradas geheten. Al deze stadsdelen hebben een eigen huis, een beetje vergelijkbaar met een buurtgebouw in Nederland. Mensen uit de buurt eten soms in dat huis, en volgen er bijvoorbeeld cursussen. Normaliter heerst er vrede in het stadje. De enige spanning die er misschien soms te zien is, is die tussen de autochtone bevolking en de tientallen busladingen toeristen die dagelijks even de stad komen bekijken zonder er geld uit te geven. Voor de rest heerst er vrede.
Fanatieke hooligans
Twee keer per jaar (in juli en augustus) staat de stad echter op zijn kop. Dan vindt de Paleo plaats, een race met paarden op het plein in het midden van de stad. Tien contradas mogen het tegen elkaar opnemen, zeven verliezen in een loting al. Al weken van tevoren wordt de spanning opgevoerd. De kleine straatjes worden afgezet om de eigen wijk te beschermen en er vinden een aantal oefeningen op het plein plaats. Alle wijken lopen met hun vlaggen rond en mensen die normaal vrienden zijn kijken elkaar agressief aan, zoals fanatieke hooligans.
Felle ogen
~
Stilte
Dan begint de race. Het publiek wordt stil. Duizenden mensen zijn secondenlang doodstil. Keer op keer wordt er gestart. Maar telkens lopen de ruiters een loos rondje, omdat er een valse start plaatsgevonden heeft. Vervolgens duurt het weer een kwartier voor alle paarden in de dampende sfeer van het druk bevolkte plein in het gelid staan.
Een halve paardlengte
Eindelijk, na bijna een uur van pogingen, bulderen de paarden in het rond. Ze kunnen nauwelijks op hun benen blijven staan als ze door de krappe bochten schieten. Drie keer rennen ze rond het plein en één ruiter wint met een halve paardlengte voorsprong. Eén deel van het publiek rent exploderend van vreugde op de paarden af, jong en oud, man en vrouw. Ze springen onbeheerst over de balustrade om te vieren dat ze de Paleo hebben gewonnen. Een prijs die niet meer is dan een stok met een verzilverd bord en een grote vlag.
Verliezers huilen
Tot diep in de nacht zal er in deze week gefeest worden en nog dagenlang zullen trommelaars met de prijs rond het plein marcheren. Pas na een week keert de vrede in het stadje terug en kan je zonder scrupules een vijandelijke wijk inlopen. Verliezers zullen nog wel even huilen, maar over een paar maanden mogen ze het weer proberen.
Primal Scream – Evil Heat
Hey Kids! Fijne zomer gehad allemaal? Ik zeker wel, maar ben ook wel blij dat de vakantie weer voorbij is. Ben vol enthousiasme aan de studie begonnen (heb voor dit trimester precies evenveel punten ingepland als vorig jaar in totaal behaald), maar belangrijker is dat er eindelijk weer muziek gemaakt wordt. Al die festivals in de zomer zijn wel aardig natuurlijk, maar er is toch niets zo mooi als speciaal voor dat ene bandje naar een club gaan en een avond heerlijk te genieten. Of gewoon een bandje waar je nog nooit van gehoord hebt uit checken. En dat kan nu gelukkig allemaal weer. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, komen er na de vakantie traditiegetrouw weer handenvol goede nieuwe cd’s uit. Bruce Springsteen, Underworld, Beef!, Mousse T zijn de aanraders van dit moment.
~
Loungen of rocken?
En ook weer een nieuwe Primal Scream. Het is, naar ik meen, al weer de achtste van het gezelschap. En iedere cd is weer een verrassing. Zal er gerockt worden, dansen ze, of doen ze op hun oude dag wat rustiger aan en wordt er gelounged? Voor hen die even vergeten waar ze Primal Scream ook al weer van kennen even een aantal hits op een rijtje: Loaded (oud, heeft een lekker trompetje), Rocks (waarschijnlijk de grootste hit. Heerlijk rockend en stampend nummer), Kowalski (Eén van de beste nummers van Vanishing Point) en Swastika Eyes en Kill All Hippies van XTRMNTR, hun plaat uit 2000. Beide nummers werden door VPRO radio enthousiast opgepikt, maar werden bij mijn weten geen grote hit.
Onderkoelde computer
~
Zuigen
Met openingsnummer Deep Hit Of Morning Sun kun je twee kanten op: óf je vindt het geniaal en wordt meteen de plaat ingezogen, óf je vindt het allemaal maar niks. Als dat laatste het geval is kun je Evil Heat net zo goed meteen weer afzetten, want dan doen de nog komende 40 minuten waarschijnlijk ook niets met je. Het tweede nummer, Miss Lucifer, gaat op min of meer dezelfde wijze door, maar wel dusdanig dat het niet gaat vervelen. Miss Lucifer is trouwens ook de eerste single die van Evil Heat getrokken wordt. Op MTV ben ik hem echter nog niet tegengekomen en ik heb zo het vermoeden dat dat niet zal gebeuren ook. Toch jammer, maar in het Ketchup lied zal ook wel iets zitten…
Nancy Sinatra en Kate Moss
Leuk om te zien is dat Kate Moss (inderdaad, die van Hollywood) ook een liedje meezingt op Evil Heat. Bobby Gillespie covert samen met Moss het Nancy Sinatra/Lee Hazelwood-duet Some Velvet Morning. Zeker de moeite waard, maar Rise en City vormen wat mij betreft de absolute hoogtepunten van de plaat. In beide nummers wordt lekker gerockt en de teksten gezamenlijk de microfoon ingesmeten. Ouderwets goed zou ik bijna zeggen, maar dat zou onrecht aan deze plaat doen. Evil Heat is namelijk een heerlijk strakke plaat die echt de moeite waard is om goed beluisterd te worden. En als je dat doet zie je er misschien, zelfs als Deep Hit Of Morning Sun niks met je deed, toch wel wat in.
Links
www.primalscream.org
www.primalscream.net
Primal Scream
Album: Evil HeatMisschien ook iets voor u
Signs
Shyamalan kan in Hollywood weinig meer fout doen na zijn kaskraker The Sixth Sense. Hij wordt door velen gezien als de nieuwe Spielberg en krijgt complete vrijheid om maar te doen en laten wat hij wil. Acteurs staan voor hem in de rij om maar een rolletje te verkrijgen in zijn nieuwe rolprent. De nieuwste film van de man heet Signs en gaat over de wereldberoemde cirkels in graan die, waar of niet, veroorzaakt worden door buitenaardse mannetjes.
~
Graham Hess (Mel Gibson) is een van zijn geloof geraakte priester die in een groot huis naast een graanveld samen met zijn broer Merril (Joaquin Phoenix) zijn 2 kinderen opvoedt. De man zit erg met zichzelf in de knoop nadat zijn vrouw door een auto-ongeluk om het leven is gekomen. De film begint direct met het ontdekken van de cirkels in het graan bij de familie Hess, en vervolgt zich verrassend genoeg als een zeer matige komedie, met o.a. een flauwe scene tussen Graham en een verkoopster in het dorp.
~
Graham en Merril verschillen van mening over de hele situatie. Graham zegt dat alles wat er nu gebeurt puur toeval is, en Merril is van mening dat het voorbestemd is; een wonder. Nu denk je dat dit allemaal bijzaak is, maar niks is minder waar. De gehele film staat niet in het teken van de buitenaardse wezens maar in het terugvinden van Grahams geloof.
~
Signs
Regie: M. Night ShyamalanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Metafysica in la bella Italia
Een door het lot (of toeval) gedreven tocht van twee geliefden uit de hel van Turijn – via het vagevuur – naar de hemel van Toscane. Van een spannende thriller naar een dromerig liefdesverhaal. De vaandeldrager van de Duitse cinema Tom Tykwer opende dit jaar het filmfestival van Berlijn met een trilogie vol metafysische thema’s Heaven.
~
Een moment later wordt ze van haar bed gelicht en ondervraagd door carabinieri die haar verhaal over de inmiddels door haar gepleegde aanslag niet willen geloven. De tolk Filippo (Giovanni Ribisi) gelooft haar echter wel en bedenkt – gedreven door liefde voor haar – een ingenieus plan om haar te redden.
Hollywood-acteurs
Heaven is voor de regisseur Tykwer zijn eerste Engelstalige film. Naast het feit dat voor de opnames werd afgereisd naar Italië, kon Tykwer dit keer beschikken over een paar Hollywood-acteurs. In de film The Gift (2000) speelden Cate Blanchett en Giovanni Ribisi al eerder samen, en net als in laatstgenoemde film is Blanchett degene die Heaven voor een groot deel draagt: ze zet de ontwikkeling die ze in de film maakt met overtuiging neer. Ribisi komt af en toe te eendimensionaal-sullig over, waardoor met name het meer emotioneel geladen tweede gedeelte van de film wat minder goed tot zijn recht komt.
~
Tykweriaans stempeltje
Maar Tykwer heeft ook zijn eigen stempel op de film gedrukt. De shots van Turijn vanuit de lucht en de spannende tikkende-tijdbom-sequentie in het begin deden denken aan zijn videoclipachtige film Lola Rennt (1998), terwijl we de lome wijze van filmen in het meer romantische laatste gedeelte van de film kennen uit Tykwers films Winterschläfer (1997) en Der Krieger und Die Kaiserin (2000). Verder nam Tykwer, naast componist Arvo Pärt, een klein deel van de soundtrack voor zijn rekening.
De door andermans script geknechte Tykwer heeft met Heaven een betekenisvolle kwaliteitsfilm afgeleverd. Een oprecht postuum eerbetoon aan Kieslowski.
Heaven
Regie: Tom TykwerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
l’Auberge Espagnole
~
Aangezien mijn vriendin op het punt stond om een half jaar in het buitenland te gaan studeren leek deze film voor ons uitermate geschikt. Het begin van de film is meteen raak. De chaos en bureaucratie waarin Xavier terechtkomt als hij zijn beurs probeert aan te vragen is heel herkenbaar. Deze herkenbaarheid blijft de hele film terugkomen. De eerste indrukken en overpeinzingen van Xavier in het hem vreemde land zijn precies raak. De hele film heeft een hoog ‘zo voelde ik dat ook’ gehalte.
Het studentenleven
~
Karakterontwikkeling
Het belangrijkste element in de film is vooral de persoonlijke ontwikkeling die Xavier doormaakt. Voor zijn vertrek is Xavier eigenlijk maar een grijze muis. Hij weet niet wat hij van het leven wil, en eigenlijk interesseert het hem ook niet. Hij heeft een gezapige relatie met zijn vriendin, en de omgang met zijn moeder is ook verre van vlekkeloos. Zijn jaar in Spanje is daarom erg belangrijk, hij maakt daar een ontwikkeling door die zijn leven flink overhoop zal halen.
Prima vermaak
l’Auberge Espagnole is een prettige film. Hilarisch, herkenbaar en afwisselend, zo’n film die het predikaat een lach en ’n traan verdient. Misschien is het wat veel om l’Auberge Espagnole een klein juweeltje te noemen, maar in kan u deze film met een gerust hart aanraden. Na mijn kritiek op Lucia Y El Sexo toch weer een leuke Europese film.
Waarschuwing: het zien van deze film kan een voorkeur voor lange reizen naar het buitenland aanwakkeren.
l'Auberge Espagnole
Regie: Cédric KlapischJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
'Nooit!'
Lowlands: De tiende editie
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers, Gijs ten Cate, Michiel Waaijer / beeld: Melson Zwerver 0 SterrenDe rij op donderdag wordt elk jaar weer langer. Het lijkt wel of niemand meer gewoon op vrijdag komt. Donderdag is een niet te missen extra festivaldag geworden. Wie later komt, heeft al geen kans meer op een goede plaats op campings 1 tot en met 4. Dat wordt dus lopen, want de overige campings liggen voorbij de ‘mooie brug’, een loopbrug over de snelweg die de entree verbindt met het festivalterrein. Zestigduizend mensen moesten deze tiende editie hun weg vinden over deze brug. Lowlands dat in 1993 van start ging met een capaciteit van ongeveer vijftienduizend bezoekers is nu dan ook flink uit de kluiten gewassen. Nu is de drukte nog te doen, maar het moet niet gekker worden.
~
Goed geregeld
Maar waarschijnlijk beseft de organisatie dat zelf ook wel. Want het moet gezegd worden dat het festival loopt als een trein. Alles is tot in de puntjes geregeld. Misschien hebben ze het afvalprobleem nog niet helemaal oop de rails, maar lof voor de manier waarop men het met bussen af- en aanvoeren van festivalgangers onder controle heeft. Ook qua sanitair zat het in ieder geval voor de mannen wel goed, voor de vrouwen blijft het altijd moeilijk om voldoende faciliteiten te bieden. En wat betreft de muntprijs: die stond op 1 euro 75. Zelfs als dat een fikse prijsstijging is, zien wij dat toch niet. Alles is immers duurder geworden met de komst van de euro.
Vrijdag: Bravo beats Alpha
~
Drie officiële festivaldagen dus, waarvan de eerste op vrijdag om vier uur van start ging. Met een toch ietwat afwijkende line-up in de Alpha-tent. Drie Nederlandse acts: Def P & The Beat Busters, Green Lizard en Brainpower, plus Nickelback als afsluiter.
De laatste speelde een echte strakke Amerikaanse rockshow met veel vuurwerk a la Metallica en speciaal neergezette verhogingen op het podium waarop men zo stoer mogelijk kon poseren tijdens het bespelen van de gitaar. De typische hardrock van de band is echter niet erg bijzonder en ook was het niet nodig hun hitje drie keer opnieuwe in te zetten.
Niet schaars
Toch was de act opvallend omdat het moeilijk is om een dergelijke band op het Nederlandse podium te kunnen aanschouwen. Eens per jaar is al een ruime schatting. Dat kan niet gezegd worden van de andere drie acts. De Nederlandse gezelschappen trekken het hele jaar door het land. Als je naar een optreden van Brainpower wilt, dan kan dat altijd. Hetzelfde geldt voor Green Lizard en Def P. Daarom is het niet zo interessant om deze drie acts in de Alpha-tent te programmeren. Hun waar is niet schaars genoeg, om het maar eens in economische termen uit te drukken.
Gotan
Eén van de leukste acts van het festival speelde al om vijf uur op de vrijdag. Gotan Project kreeg de hele tent in beweging met haar tango-georiënteerde dansmuziek. Elektronica gemixt met klassieke instrumenten. Een fantastische violist en een zeer geonspireerde accordeonist kwamen volledig in evenwicht met de computer. Dit wordt een hele grote naam.
Kippevel
~
Ook The Notwist uit Duitsland deed haar goede naam eer aan. De band speelde vooral werk van het prachtige album Neon Golden, dat het erg goed zal doen in de jaarlijstjes. En volkomen terecht, want deze pareltjes doen hun werk nog beter op het podium dan op de plaat. Opzwepende doch ingetogen semi-elektronische prachtmuziek met een zanger die technisch niet uitblinkt, maar wel garant staat voor een uur lang kippevel. Absolute klasse.
Essent
In India waren bands te zien die allen een zogenaamde Essent-award hebben gewonnen voor hun talent, iets wat aan This Beautiful Mess niet was af te zien. Geen goede live-band, laten we het daar maar op houden. Silkstone daarentegen is wel veelbelovend. Al een tijd lang gepromoot door Isabelle op 3FM en terecht, want de jongens gaan di-rect Kane achterna ;-)
Overbodig
Ook leuk was El Tattoo Del Tigre. Een zeer humoristische mengeling van stijlen met een goed spelende bigband en onder andere een stel zwarte diva’s en een ultragladde latino. Black Rebel Motorcycle Club wist iets minder te overtuigen. De heren speelden een harde strakke set, maar de vonk ontbrak een beetje. Die vonk ontbrak niet bij de Belgische folkartiest Flip Kowlier. Hij speelde een set met soms grappige en vaak prachtige liedjes. De covers van onder andere Nirvana waren echter wel een beetje overbodig.
Zaterdag: Rain, rain go away, come again some other day
De zaterdag was het best te beschrijven als regen, modder, modder en eh… nog eens modder. Vanaf een uur of acht in de morgen heeft het aan een stuk door geregend tot drie uur in de middag. Het gevolg was dat je geen stap kon zetten zonder tien centimeter in de modder te zakken. Met als resultaat: anderhalve dag zeiknatte voeten. Dat vergt veel van een mens. Maar goed, volgens optimisten komt na regen zonneschijn. Deze naïevelingen hadden allerminst gelijk, want telkens werd de grote kraan boven weer open gedraaid om ons festivalbezoekers weer even zeik- en zeiknat te maken.
Eendagsvlieg
~
Gelukkig begon om drie uur ’s middags een twee uur durende en zeer gezellige All Star Show, ter ere van het tienjarig bestaan van Lowlands. Waar je lekker droog kon genieten (de tot regenmantel verknipte vuilniszak mocht even uit) van de crème de la crème van de Nederlandse alternatieve muziekwereld. Dat betekent dus: Van Dik Hout, Def P, Rowwen Hèze, Skik, Brainpower, Ome “Broodje Poep” Willem en Krezip. Krezip!? Ja hoor, de van de Tilburgse rockacademie afkomstige gedoodverfde eendagsvlieg mocht haar grote hit komen spelen. Maar daar bleef het niet bij: de band mocht ook nog eens twee nieuwe nummers ten gehore brengen voor een langzaam leeglopende tent. Een dergelijke marketingtruc is aan het kritische Lowlandspubliek niet besteed.
Godfathers
Zaterdag was ook de dag van het grote Amerikaanse gitaargeweld. Puddle Of Mudd, Incubus en Korn speelden na elkaar. Puddle Of Mudd in de Golf en de andere twee in Alpha. Dit keer geen vuurwerk zoals bij Nickelback, maar toch veel snoeiharde muziek. Vooral bij Korn, de hoofdact van het festival. De nu-metalgodfathers zetten een fantastische show neer. De mensen die in de regen buiten stonden hadden prachtig zicht op de menigte die enorm uit zijn dak ging en de muziek en het geluid waren angstwekkend goed. Status verplicht.
Niet origineel
Incubus is inmiddels ook een band van formaat. Opgegroeid uit het alternatieve circuit tot absolute wereldband. De postgrunge van de heren is misschien niet altijd even origineel maar wel krachtig en energiek en bij vlagen bloedmooi. Misschien was de show iets te geregisseerd (inclusief het uittrekken van het shirt van zanger Brandon Boyd), maar dat is ze vergeven. Leuke band.
Spellbound
~
De echte die-hards, die bovengenoemde gitaarbands en hun aanhangers mietjes vinden, konden ondertussen genieten van een volledig over-the-top, theatraal en snoeihard optreden van de IJslandse death-metalband Dimmu Borgir. Perfect uitgevoerde metal vermengd met opera-samples en kamerbrede keyboards zorgden ervoor dat de complete Golf-tent spellbound by the devil was.
Zondag: Hawksley en de Noren
Normaal gesproken is niets lekkerder dan op zondag te beginnen met even lekker in het gras te liggen. Dat was echter onmogelijk door de enorme lagen modder die zich overal hadden gevormd. Zoiets is toch jammer voor een festival. Gelukkig was er weer genoeg muziek om naar toe te gaan.
Saybia, de nieuwste trots van Denemarken, speelde een mooie set. De gelijkenis met Starsailor is echter treffend. Misschien wel ietsje te treffend. Muziekkrant Oor vraagt zich in een recensie van de cd
The Second I Sleep
terecht af of deze band nog wel iets toevoegt aan het bestaande canon. Met de muziek is verder niets mis.
Betoverend
Hawksley Workman is een van de meest talentvolle aanstormende artiesten. Samen met zijn begeleidingsband The Wolves speelde hij een mooie, betoverende set. Workman heeft een fantastische stem en een intens gevoel voor drama. Hij stond dit jaar ook al op het Haagse The Music In My Head, waar hij de topper van het festival was. Je kunt hem over the top vinden, ik vind hem geweldig.
Inspiratie
~
22 Pistepirkko
Jammer dat 16 Horsepower voor een deel tegelijkertijd speelde met DJ Shadow, wiens optreden op zijn beurt weer overlapte met dat van The Breeders. Helaas zullen dit soort dingen altijd voorkomen. 16 Horsepower was redelijk op dreef. De inspiratie was er wel, maar misschien was het tijdstip niet helemaal geschikt voor een band als deze. Wel veel afwisseling. Het ene moment speelden David Eugene Edwards en zijn muzikanten pure folk, terwijl op het andere moment de rockkranen op werden gedraaid. Soms een beetje mat, maar toch vooral bezwerend.
Psychedelisch
Het Noorse Motorpsycho, die hun band hadden aangevuld met een drietal blazers van het eerder op de dag spelende Jagga Jazzist, is een van de meest productieve bands ter wereld. Het laatste album Phanerothyme stond vol met prachtige psychedelische seventies-pop, en binnenkort komt er alweer een nieuw album uit, waarvan op Lowlands vast een voorproefje werd gegeven. En wat voor één: het hele optreden swingde de spreekwoordelijke pan uit. De blazers waren een geweldige toevoeging op een band die toch al uit virtuozen bestaat. Motorpsycho is precies wat je wilt zien op een festival als dit. En het slotnummer Vortex Surfer is een van de mooiste nummer ooit. Prachtig.
Dance
Het dansgenre was op Lowlands zoals altijd goed vertegenwoordigd: grote namen als Royksopp, Darren Emerson en DJ Tiësto waren mini-hoogtepunten op de voorgaande dagen, maar de ultieme toppers, en daarmee perfecte afsluiters, waren op zondag geprogrammeerd.
Levensgroot
~
DJ Shadow kreeg in de media kritiek op de ondansbaarheid van zijn muziek. Dat viel echter best mee, en daarbij komt dat de muziek ook prachtig is om naar te luisteren. De bijna verlegen Californische DJ legde vooraf netjes uit wat hij van plan was: hij zou alleen eigen nummers gaan draaien. Gejuich klonk op bij de eerste bastonen, de eerste beats en de eerste scratches, die dankzij de mini-camera’s boven de pick-ups levensgroot te zien waren op drie schermen achter de DJ.
Murw
De perfecte DJ-set van Shadow leek vrijwel onmogelijk te evenaren, maar de Rotterdamse Speedy J bewees dat dit wel degelijk kon: waar Shadow zijn kracht haalt uit zoveel mogelijk variatie en verschillende samples, beukt Speedy zijn publiek anderhalf uur lang murw met steeds dezelfde technobeat. Vervelend? Geenszins: Speedy’s set was een continu evoluerend beest, een heerlijke techno-nachtmerrie die, ondanks de aanhoudende vierkwartsmaat, geen tien seconden hetzelfde klonk. Staand achter een zwart podium dat slechts de bovenkant van zijn gezicht liet zien, zweepte hij het publiek op tot een kolkend hoogtepunt. Beste optreden van het festival!
Samples
~
Underworld is na een dergelijk concert toch wel een standaard afsluiter. Het tweetal speelde wel muziek van A Hundred Days Off, het in september te verschijnen nieuwe album, maar wie geen zin meer had in dance waren daar gelukkig nog de jaarlijks terugkerende broertjes De Waele. Zij deden hun fantastische sampleplaat As heard on radio Soulwax pt. 2 nog eens dunnetjes over in Golf. Een leuke afsluiter.
Obscuur!
Nou ja, afsluiter? Natuurlijk slaapt Lowlands niet al om een uur of elf. Het festival draait elke avond nog door tot een uur of vier. Er is altijd nog tijd voor een film of een avond dansen in de verschillende tenten, en Lowlands houdt niet op bij de muziek. We hebben het nog helemaal niet over theater, cabaret of dans gehad. Er is van alles te doen. Lowlands gaat zelfverzekerd op weg naar aflevering twintig. Als men het lef maar houdt om ook artistiek interessante artiesten te programmeren en de obscurtiteit niet te schuwen. Eén Pinkpop in Nederland is meer dan genoeg.
Diverse artiesten
Album: Lowlands 2002Prijs: €
Misschien ook iets voor u
De bonustrack is het beste nummer
Green Lizard verwierf enige bekendheid door in het TV-programma Jiskefet op te treden met het nummer Virgin. Naast dit optreden had de band inmiddels een goede live reputatie opgebouwd in het land en toerde dan ook vorig jaar door Nederland met de Marlboro Flashback Tour – waarin zij de nummers van Nirvana voor één keer weer op het podium tot leven brachten.
~
Newborn verveelt halverwege
Het geluid is ondanks de frisse manier waarop de CD gemixt is, herkenbaar. De band die we zo goed kennen van de podia klinkt op het zilveren schijfje even strak en helder. Toch dreigt de CD halverwege een beetje te gaan vervelen, vooral omdat de mix tussen de langzamere nummers en de wat hardere songs het laat afweten. Ook de onopvallende bijdrage van Henry “Liar” Rollins aan het nummer Common God kan hier niet aan veranderen. Als dan ook het op zich lekker nummer Erase met een fade out hard de nek wordt omgedraaid krijg ik even de rillingen. Het is jammer dat een sterke band als Green Lizard haar eigen nummer op zo’n goedkope manier laat eindigen. Waarom moet een nummer in niets eindigen in plaats van met een climax?
Beste stuk CD aan het einde
~
Conclusie
Wat moeten we nu uiteindelijk zeggen van deze nieuwste Green Lizard? Een lekker rockplaat met af en toe een misser die Green Lizard eigenlijk niet verdient. De nieuwe single Wrong klinkt best aardig, maar het is toch echt te hopen dat binnenkort de bonustrack Without me op single wordt uitgebracht en de band bij het grote publiek doorbreekt.
Links
www.green-lizard.com
Green Lizard
Album: NewbornMisschien ook iets voor u