We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Verantwoord huilen
.
~
Met de roman Afscheid van Heloïse van Antoine Audouard wist ik dat ik er weer één in handen had, zo’n tranentrekker. Het verhaal van de ongelukkige
liefde tussen de twaalfde-eeuwse filosoof Abélard en de mooie en geleerde
Heloïse kende ik al. Ze leefden nog lang en ellendig, teruggetrokken in
een klooster, verlangend naar elkaar zonder elkaar weer te zien. En net
als bij de film Titanic geeft dat bekende noodlot aan elk pril romantisch onderonsje een zwaarte die bij mij gegarandeerd tot tranen leidt. Zoals
gezegd, ik geniet van die tranen, en zo kan ik het heerlijk vinden om op
te gaan in verdriet op voorhand.
Maar aan het eind van een paar uur
Titanic denk ik dan wel: hè hè, dat hebben we weer gehad. Bij boeken is
m’n honger naar tragiek vaak al halverwege gestild. En dan doe ik alweer
iets wat tot één van de grote taboe’s onder cultuurminnaars behoort: ik
blader halverwege alvast door naar het einde, of ik flits in
sneltreinvaart langs die eindeloze laatste bladzijdes, puur lezend op de
plot.
Stilist
Afscheid van Heloïse bleek echter meer in petto te hebben dan het doorsnee huilboek. Oké, ik ontken niet dat ik het eind heb gelezen voordat ik er
eigenlijk aan toe was. Slechte gewoontes leer ik niet meer af. Maar dat
wel pas zo’n tien bladzijden voordat ik er ook echt zou zijn aangeland.
Dat mag gerust een verdienste heten. Het boek wist me vooral zo te boeien
omdat Audouard een zeer kundig stilist is. Hij schrijft poëtische parels
als “Ik was twintig jaren oud, maar ik had de maan al veel vaker gezien
dan bij mijn leeftijd paste“.
~
te houden. Zijn mooie vondsten wisselt hij af met zinnen zo geraffineerd
eenvoudig dat het lijkt alsof ze niet anders geschreven hadden kunnen
worden. Zijn hoofdpersoon Guillaume, een oude man, beste vriend en
leerling van Abélard, kijkt terug op zijn leven. Hij vertelt in een paar
zinnen over de oorlogservaringen van zijn vader, de koppigheid waarmee die
hem vervolgens tot studie drijft, en zijn verlangen om te vechten en de
wereld te zien. “Ik zou geen ridder worden.“, concludeert hij dan, en
Audouard voelt feilloos aan dat die woorden genoeg zijn.
Raadsel
Audouard koos voor het perspectief van de buitenstaander om het
liefdesverhaal van Abélard en Heloïse te vertellen. Guillaume is echter
niet zomaar een buitenstaander: hij is de vertrouweling van Abélard, en
Heloïse is de liefde van zijn leven. Zichzelf wegcijferend doet hij alles
om Abélard en Heloïse bij elkaar te brengen en te houden. Tragischer kan
het haast niet. Als Abelárd en Heloïse zijn gestorven doet Guillaume iets
wat volgens de flaptekst van het boek ‘iets duizelingwekkends’ zegt over
het auteurschap van ‘de brieven’. Wie nu denkt: “Welke brieven?” stelt een
terechte vraag, en moet vooral niet de inleiding van de vertaalster
overslaan. Daar wordt duidelijk dat onze huidige kennis van Abélard en
Heloïse berust op een briefwisseling tussen hen die rond 1300 opdook. En
ook dan moet je niet te veel verassingen verwachten. Eén plus één is twee:
Guillaume heeft de brieven geschreven.
Kerkscheuring
Audouard schreef een roman over de twaalfde eeuw, waarin naast Abélard en
Heloïse een hele reeks historische figuren voorbijtrekt: abts van grote
beroemde abdijen, edellieden, bisschoppen en politieke figuren als de
kanselier van de koning. Hij brengt zo een tijd in kaart waarin
vooruitstrevende denkers, met Abélard als grootste onder hen, in conflict
raakten met de meer behoudende krachten in de kerk. Maar anders dan in De
naam van de roos, het beroemde, adembenemende boek van Umberto Eco dat
eveneens over kerkscheuring in de middeleeuwen handelt, worden de
botsingen tussen Abélard en zijn tegenstanders nooit echt spannend. Dat
komt vooral omdat Audoaurd weinig toelichting geeft over wat er op het
spel staat. Je krijgt niet te weten wat Abélard in feite beweerde waardoor
de kerkelijke autoriteiten hem bedreigend vonden. En er wordt hooguit
gehint op de machtsspelletjes die zich over Abélard heen voltrekken. Dat
is soms jammer, maar ook wel enigszins begrijpelijk. Audouard schreef
vooral een liefdesroman, en hij schetst niet meer achtergrond dan hij
nodig heeft om de daden en gevoelens van zijn hoofdfiguren te verklaren.
Dichtersziel
Afscheid van Heloïse is een boek dat het duidelijk niet van de plot of de
geschiedfilosofische wetenswaardigheden moet hebben. Dat neemt niet weg
dat het zeer de moeite waard is om het voor de vakantie in je tas te
stoppen. Huilen gegarandeerd, en meer nog: literair verantwoord zelfs! Aan
het eind van het boek geeft Guilaume een rechtvaardiging voor de brieven
die hij heeft geschreven: “Ooit over een paar eeuwen zal een dichter ze
lezen en tranen vergieten over de zielen van die man en die vrouw, die
hebben geleden en elkaar hebben bemind.” Na lezing van Afscheid van
Heloïse meen ik dat ik me niet langer hoef te schamen voor m’n huilzucht:
ik ben vast gewoon een dichter.
Bladzijden: 327
Misschien ook iets voor u
Ouderwets hakken en zagen
.
~
De mensheid staat in ieder geval op het punt van uitsterven. Skynet, het geavanceerde netwerk van vernietigende robots, is weer klaar voor de strijd. De nieuwe vrouwelijke Terminator, killing machine T-X (gespeeld door Kristanna Loken) heeft als opdracht John Connor (Nick Stahl) te elimineren. Connor, die inmiddels in de twintig is en het leven even niet meer ziet zitten, beseft dat het bestaan van de mensheid nog altijd in zijn handen ligt en hij zal moeten vechten tegen de machines. Maar niet alleen uiteraard. Hij wordt uit de armen van bitchy T-X gered en bijgestaan door de T-101 (Arnold Schwarzenegger). De tijd dringt, want ditmaal komt Judgment Day wel erg dichtbij.
Spetterend
~
Spierbundel
Terminator 3 wordt zeker weer gemaakt door de 50-plus acteur Schwarzenegger. Met zijn droogkloterige humor en zijn Engels met een vet accent is hij nog altijd vermakelijk. Toch is het ook dit keer geen rozengeur en maneschijn voor hem en moet hij het tegen wil en dank opnemen tegen een vrouw. En wat voor één: dit is niet goed voor zijn ego! Tijdens de confrontaties met de terminator-babe krijgt hij het zwaar te verduren. Zonder pardon beukt de T-X hem met zijn hoofd door een betonnen muur in het herentoilet. Het zit de spierbundel niet mee. Maar Arnie, zoals hij liefkozend wordt genoemd, doet gewoon waar hij goed in is en zet weer een prima terminator neer.
Snufjes
Zijn tegenspeelster, oud-model Kristanna Loken, mag er zeker zijn. Ze heeft weinig tekst (zoals dat bij een terminator hoort), maar als blikken konden doden, dan waren er heel wat meer mensen gestorven tijdens deze film. Ze speelt haar rol erg cool en overtuigend. En dat ze qua technische snufjes boven de mannelijke terminator staat is origineel. Nick Stahl (In The Bedroom) zet een John Connor neer waarmee je als kijker helaas weinig hebt. Je voelt niet die band met hem zoals in Terminator 2. En dan zijn ’toekomstige’ vrouw: Katherine Brewster (Claire Danes), een personage dat er maar een beetje bijhangt in het verhaal en bijna niet wordt uitgewerkt.
Manco
Het moge duidelijk zijn: het grote manco aan deze film is een diepliggend, goed uitgewerkt verhaal. Terminator 3 kan daarom niet tippen aan zijn voorgangers. Deze film moet het vooral hebben van het nostalgiegevoel en de actiescènes. Maar uiteindelijk is de film wel vermakelijk en zeker niet slecht te noemen. Schwarzenegger maakt veel goed. De makers van een eventueel vervolg mogen in ieder geval de volgende keer (stel dat er een deel 4 komt, want dat is mogelijk) wel een beter uitgewerkt verhaal bedenken. Tot die tijd: Hasta la vista, baby!
Terminator 3: Rise of the Machines
Regie: Jonathan MostowJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Jackass the Movie
Vreemd genoeg zijn de moeilijkste films om te recenseren geen Algerijnse boerendrama’s of ondoorgrondelijke Iraanse symbolische werken, maar juist de films die met geen mogelijkheid in het keurslijf van de cinema geperst willen worden. Jackass the Movie is daar sinds kort het beste voorbeeld van.
~
Want wat valt er te recenseren aan een verzameling korte tot ultrakorte fragmenten van jonge mensen die zich voor het oog van de camera bezeren, verminken en belachelijk maken? De show Jackass op MTV is nog wel te pruimen dankzij de korte lengte van een half uur en de reclameonderbrekingen, maar anderhalf uur van deze ongein is gewoon te veel. Met zo’n hoeveelheid aan materiaal is het onvermijdelijk dat er minder leuke of zelfs saaie fragmenten in zitten, en helaas hebben die in the Movie de overhand.
Doodsangst
Het is treffend dat het hoogtepunt van de “film” niet bestaat uit een van de bizarre stunts van de groep, maar een overdonderend stukje Candid Camera waarin de moeder van een van de jongens een levende krokodil in haar keuken aantreft. Ware doodsangst is nog nooit zo goed op video vastgelegd en het fragment is daardoor alleen al verplichte kost voor alle horroracteurs.
Sloot extra’s
~
Overdosis
Maar de twee (!) aanwezige commentaartracks, de eerste van regisseur Jeff Tremaine, cameraman Dimitry Elyashkevich en ster Johnny Knoxville, de tweede van het complete Jackass-team, zorgen voor een absolute overdosis aan Jackass waardoor het verzadigingspunt ruimschoots wordt bereikt. Jackass is een komische maar weinig belangrijke voetnoot in de tv-geschiedenis en met deze DVD en de onvermijdelijke bundeling van de tv-serie mag de show wat mij betreft afgesloten worden. Het is tijd voor iets nieuws.
Jackass the Movie
Regie: Jeff TremaineJaar: 2024
Distributeur: Paramount
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
A Hard Day’s Night
Het vervelende met een vernieuwend kunstwerk is dat hij nooit lang nieuw blijft. Door alle imitaties die volgen, raken de oorspronkelijke kenmerken snel verwaterd en blijft er van de unieke kwaliteiten weinig meer over dan een vermelding in de geschiedenisboeken. De special effects uit The Matrix zorgde in 1999 voor collectief openhangende monden, maar tegenwoordig is geen commercial meer compleet zonder bullet time. Ook A Hard Day’s Night, de eerste speelfilm van The Beatles, heeft de tand des tijds nauwelijks doorstaan. De film heeft een bijgeleverde documentaire nodig om moderne kijkers aan te wijzen wat er zo bijzonder is aan de film, en dat betekent meestal niet veel goeds.
~
A Hard Day’s Night is een rommelige (fans zouden zeggen: “documentaire-achtig”) en zeer Britse kijk op anderhalve dag uit het leven van de Beatles, die toen net aan het begin van de wereldwijde Beatlemania stonden. De Engelse humor is vandaag de dag wel erg droog, en de vele visuele vondsten zijn inmiddels al vele malen vaker – en beter – gedaan. Daar komt nog bij dat het verhaal niet meer is dan een kapstok voor een eindeloze stroom grappen, en de vier Beatles zijn ook geen begenadigde acteurs.
Briljante liedjes
~
Can’t Buy Me Love en uiteraard het titelnummer, dat Lennon en McCartney volgens producer George Martin in één avondje schreven aan de hand van een uitspraak van Ringo. De muziek van The Beatles klinkt tegenwoordig nog net zo fris als veertig jaar geleden (!), en zal dat altijd blijven doen.
Gekte
Wat je ook van de film vindt, feit is dat A Hard Day’s Night geëerd wordt met een prachtige DVD, vol boeiende extra’s. Naast vele korte filmpjes (archiefbeelden van de premieres in zowel Londen als thuisbasis Liverpool, interviews met verschillende medewerkers en een terugblik op de carrière van “clean man” Wilfried Brambell), springt de documentaire Things We Said Today… het meest in het oog. In een half uur komt vrijwel iedereen die aan de film meewerkte (behalve de Beatles zelf) aan het woord en wordt een prima beeld gegeven van de gekte rond de productie: de Beatles waren ongekend populair en hadden ook tijdens de opnamen nog vele verplichtingen.
Overbodig
Aardig maar lichtelijk overbodig is het filmpje Private View waarin fotograaf Robert Freeman de kijker laat meebladeren door zijn fotoboek met dezelfde titel en ondertussen een paar anecdotes vertelt. Het interview met George Martin is evenwel erg interessant, omdat hij alles liedjes uit de film van commentaar voorziet. Dankzij al deze extra’s heeft de film op DVD een prachtig document meegekregen over de eerste jaren van de Beatles en de totstandkoming van een, volgens velen, klassieke muziekfilm.
A Hard Day's Night
Regie: Richard LesterJaar: 1964
Distributeur: RCV
Misschien ook iets voor u
Orange County
Shaun is een typische Californische dude die in het kustplaatsje Orange County weinig meer doet dan surfen en achter de meiden aanzitten. Maar nadat hij een boek van een zekere professor Skinner leest na de dood van zijn vriend Lonny, stort hij zich met volle overgave op een nieuwe passie: schrijven. Hij is zo geïnspireerd geraakt door Skinners boek dat hij de man wil ontmoeten, en meldt zich daarom aan bij Stanford, de universiteit waar Skinner werkt. Maar de zaken lopen niet zoals hij het wil, en de rest van de film probeert hij samen met zijn broer en zijn vriendin toch toegelaten te worden op de prestigieuze school.
~
Tot zover het niet bijster originele verhaal. Wat Orange County leuk maakt is de rol van Lance, Shauns broer, die gespeeld wordt door Jack Black, en de trits komedieveteranen uit de jaren tachtig in kleine bijrollen, zoals Kevin Kline (A Fish Called Wanda) als professor Skinner, Harold Ramis (Ghostbusters) als het hoofd van de toelatingscommissie en Chevy Chase (o.a. National Lampoon) als directeur van de middelbare school van Shaun.
Vergeten
~
Niet nuttig
De DVD bevat enkele extra’s. Zo zijn er vier verwijderde scènes waarvan de eerste (die met de twee leukste acteurs, Jack Black en Harold Ramis) zonder moeite in de film opgenomen had kunnen worden. Verder zijn er nog een stuk of vijftien zogenaamde interstitials, korte tv-spotjes (ongetwijfeld gemaakt voor MTV, die de film meeproduceerde) met sketches die niet in de film zitten en uiteraard een trailer. Tenslotte hebben regisseur Kasdan en schrijver Mike White een commentaartrack ingesproken, maar zij vragen zich net als ik blijkbaar ook af wat het nut is van een audiocommentaar bij een film als deze; de beide heren hebben in de eerste vijf minuten bar weinig te zeggen, behalve te vertellen wat er op het scherm te zien is. Mocht het commentaar in de overige 74 minuten beter worden, dan hoor ik het graag.
Orange County is een volstrekt onschuldige komedie die je meteen weer vergeten bent. Dit zou een argument kunnen zijn om de DVD aan te schaffen, maar ik betwijfel of je de film meer dan één keer zou willen zien. Alleen geschikt voor hele melige vrijdagavondjes.
Orange County
Regie: Jake KasdanJaar: 2024
Distributeur: Paramount
Misschien ook iets voor u
Spelen met zwart leer en verwachtingen
Ze zet koffie, trekt een brief uit de typemachine en niet A-viertjes aan elkaar. Zonder het juk waaraan haar nek en handen met een slot vast zitten, zou ze een doodgewone secretaresse zijn. Toch lijkt dit attribuut haar niet te storen. Integendeel. Wie goed kijkt, ziet dat ze niet loopt, maar schrijdt. Danst, bijna. Om haar lippen speelt een nauwelijks zichtbare glimlach.
~
Het eerste shot van Secretary is bizar en prikkelt tegelijkertijd de nieuwsgierigheid. Eén ding wordt wel meteen duidelijk: regisseur Steven Shainberg speelt in deze film over sadomasochisme met verwachtingen en draait ze om. De onderdrukte Lee Holloway (Maggie Gyllenhaal) lijkt gelukkig te zijn met het juk. Het contrast met de volgende scène, waarin we zien hoe zij zich eerder bij haar ontslag uit een psychiatrisch ziekenhuis met hangende schouders en lege blik laat omhelzen door een arts, had niet groter kunnen zijn.
Geile porno
~
Barbiewereld
Ondanks de heftige onderliggende problematiek is de film bovendien verre van zwaar. Eerder zou ik hem sprookjesachtig willen noemen. Zo klopt er iets niet aan het kantoor van advocaat Grey: door de kleuren, de indeling van de kamers en de lichtval lijkt het telkens een beetje te veranderen, synchroon met de relatie tussen het stel. In Holloways wereld is het volstrekt normaal dat een romantisch etentje plaatsvindt in een wasserij. Als ze aan de rand van het zwembad bij haar huis ligt met moeder, zus en vriendinnen lijkt ze opgesloten in een barbiewereld van blond en roze. Door deze vervreemdende omgevingen, de wonderlijke metamorfose en het onwerkelijke einde steekt Shainberg met Secretary het sprookje van het lelijke jonge eendje in een nieuw en uiterst boeiend jasje.
Sneue types
Actrices als Christina Ricci, Reese Witherspoon en Kate Hudson bedankten voor de rol, maar Shainberg kan er niet van wakker hebben gelegen. Zijn persoonlijke eerste keus Gyllenhaal (bijrollen in Donnie Darko en Adaption.) is geweldig en kan zich als nieuwkomer prima meten aan oude rot James Spader, die haar baas speelt. Dit sublieme acteerwerk zorgt ervoor dat de twee hoofdrolspelers met al hun psychische problemen geen sneue types zijn waar je alleen medelijden mee kunt hebben. De spanning tussen de twee is voelbaar en ze vullen elkaar op een vreemde manier precies aan. Hij zorgt ervoor dat ze haar snijspulletjes wegkiept en zij breekt door zijn barrière. Eigenlijk is Secretary dus een vrolijk gekleurde romantische komedie met een gitzwart randje. Dat vereist wel wat aanpassingsvermogen. Een beetje van sm-haters, maar vooral van de niet-romantische zielen onder ons.
Secretary
Regie: Steven ShainbergJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
DVD’s of the Devil
Ik heb met ze te doen, die liefhebbers van zogenaamde “cultfilms”, die zich avond na avond door stapels van de slechtste films ooit gemaakt heen worstelen op zoek naar een nóg obscuurder, nóg slechter of nóg lachwekkender werkje om aan hun vrienden te laten zien en voor wie het jaarlijkse uitje de Nacht van de Wansmaak is. Twee van de hoogtepunten uit het cultgenre werden onlangs uitgebracht op het Extreme-label van Dutch Film Works.
~
Ondanks de gelijkenis in titel hebben Curse of the Devil en Mark of the Devil helemaal niets met elkaar te maken. Mark, om met de oudste film te beginnen, gaat over een heksenjager en zijn leerling (Udo Kier, die later tot grote hoogten zou stijgen in onder andere het werk van Lars von Trier). De twee mannen vestigen zich in een dorpje dat wordt geterroriseerd door een wel heel fanatieke heksenjager, die mooie vrouwen zonder pardon onder de grill legt als ze niet met hem naar bed willen. Udo komt erachter dat zijn meester, tegen wie hij zo opkijkt, ook niet zo’n lieverdje is en wordt gedwongen te kiezen tussen de kerk en een potentieel slachtoffer op wie hij verliefd is geworden.
Most horrifying film
Vreemd genoeg is Mark of the Devil helemaal niet zo’n slechte film; de decors en lokaties zien er prima uit, de acteerprestaties zijn over het algemeen heel goed te pruimen en de kwaliteit van de make-up valt ook best mee. Het verhaal is geen voorbeeld van diepgang, maar is toch een stuk boeiender dan ik had verwacht. Ga alleen niet te veel af op de hoes, want Mark is beslist géén “extreem brute geweldfilm”. Ja, er wordt een tong uitgerukt, er worden een paar heksen verbrand en nonnen verkracht, maar dit gebeurt op zo’n tamme wijze dat de kijker van tegenwoordig er warm noch koud van wordt. Verwacht dus niet “the most horrifying film ever made”, maar gewoon een weinig opzienbarende Duitse film uit de jaren 70 over heksenvervolging.
Absurd
~
Informatief
De beide DVD’s zijn uitgebracht op het vernieuwde Extreme-label (met sterk verbeterde hoezen waarbij het originele artwork nu gelukkig de héle voorkant beslaat) en bevatten, behalve een informatief tekstje binnenin, geen extra’s. Jammer wellicht voor de fans, maar ik vond de films zelf al meer dan genoeg.
Curse of the Devil & Mark of the Devil
Jaar: 2024Distributeur: Dutch Filmworks / Extreme
Misschien ook iets voor u
Solaris
Voor zijn derde samenwerking met George Clooney koos de veelzijdige Steven Soderbergh (Out of Sight, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven) voor een nieuwe verfilming van het boek Solaris van de Poolse sciencefictionschrijver Stanislaw Lem. Dit filosofische werk werd al eerder, in 1971, verfilmd door de Russische regisseur Andrei Tarkovski.
Nu was Tarkovski’s versie om het zacht uit te drukken een lange zit, en Soderbergh heeft er gelukkig dan ook voor gekozen het verhaal tot zijn essentie terug te brengen en tegelijkertijd de personages alle ruimte te geven. Door deze werkwijze is Solaris een emotioneel en psychologisch meesterwerk geworden dat zich evengoed op een tropisch eiland als op een vrijwel verlaten ruimtestation had kunnen afspelen.
Vreemde verschijnselen
Want hoewel het grootste deel van de film is gesitueerd op een ruimteschip dat in een baan om de planeet Solaris draait, is de film meer een psychologisch drama dan sciencefiction. Het spaarzame verhaal begint op aarde, als psychiater Chris Kelvin (George Clooney in de rol van zijn leven) een videoboodschap van zijn vriend Gibarian ontvangt. Deze Gibarian is gestationeerd op het eerdergenoemde ruimteschip waar zich vreemde verschijnselen voordoen: herinneringen uit het verleden van de bemanningsleden komen op een vreemde manier weer tot leven en hij smeekt Kelvin een kijkje te komen nemen op het schip.
Ontroerend
~
Intelligent
Solaris is zo’n film die je gemakkelijk tien keer kunt zien en bij elke keer alleen maar sterker wordt. Om dit aan te moedigen hebben Soderbergh en producent James Cameron een werkelijk geweldige commentaartrack ingesproken, die elke filmliefhebber zal doen watertanden. Vanaf de eerste studiologo’s praten de twee op zeer intelligente wijze over de verschillen in aanpak (Cameron zou de film eerst zelf regisseren), het montageproces (dat bij Soderbergh fascinerend en experimenteel is), de acteerprestaties en vrijwel elk ander onderwerp, zowel technisch als emotioneel. De dvd van Solaris is alleen voor dit commentaarspoor al de moeite meer dan waard.
PDF-je
Ook bijgeleverd zijn twee korte documentaires, die beter samengevoegd hadden kunnen worden, want de twee filmpjes overlappen elkaar op plaatsen. Verder is er een trailer en Soderberghs complete script, dat helaas in dvd video-formaat is en dus lastig te lezen is en niet uitgeprint kan worden. Een PDF-je op het DVD-ROM gedeelte van de schijf was al genoeg geweest. Maar dit zijn slechts kanttekeningen bij een van de beste films van het afgelopen jaar. Er zijn niet veel mensen geweest die Solaris in de bioscoop hebben gezien (ik ook niet), maar hopelijk gaat de film – terecht – een eigen leven leiden op dvd.
Solaris
Regie: Steven SoderberghJaar: 2024
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Lees meer poëzie!
Bloemlezingen lijken in een behoefte te voorzien. De mooiste liefdesgedichten, ontroerende gedichten voor bij het haardvuur en de gekste rijmsels vinden gretig aftrek bij het (grote) publiek. De zappende mens is gewend een voor hem geselecteerd aanbod voorgeschoteld te krijgen. Hij hoeft zelf niet meer te kiezen, maar kan uit deze gedichten dìe kiezen die hem het meest aanspreken. Er is geen noodzaak meer om meerdere bundels door te ‘ploegen’ om een favoriet gedicht te selecteren. De moderne mens die overal over mee kan praten is tevreden gesteld.
~
Anders is het met deze bundel, die door Gillis Dorleijn, voorzitter van de jury van de VSB-poëzieprijs, is samengesteld. Het is een verzameling van gedichten uit de voor deze prijs opgestuurde bundels. Deze bundel, met de beste gedichten van het voorgaande jaar, wordt al een aantal jaren uitgegeven. Ook deze bundel biedt een overzicht, maar dan anders. Het criterium is dat het poëzie is uit 2002. In het voorwoord bij deze bundel schrijft Dorleijn over het doel van de bundel. Het gaat niet alleen over deze 100 gedichten, maar ook over het debat over poëzie. In deze inleiding probeert hij trends te zien in de gedichten van 1997 tot nu. Hoewel het lastig is om daar over een korte periode iets over te zeggen, merkt hij op dat in vele gedichten iets lichts zit. De poëzie van 2002 maakt dan ook vrolijk.
Divers
Het bijzondere aan deze bundel is dat niet alleen die dichters aandacht krijgen die genomineerd zijn voor de prijs. Er is ook plaats voor andere inzenders, waardoor het een zeer gevarieerde bundel is. De poëzie gaat van Heytze naar Ouwens en via J. Eijkelboom naar Tonnus Oosterhoff. Deze laatste dichter won de poëzieprijs. Van hem is een heel bijzonder gedicht opgenomen, Kritiek, dat behalve een aanzet tot en gedicht ook een mini-debat over zijn poëzie vertelt.
Opvallend gaat geen enkel gedicht expliciet in op nieuwsfeiten die 2002 en 2001 tot memorabele jaren maakten. Misschien maakt dat de gedichten lichter. Toch wordt er ook wel over het verlies gedicht en bevat de bundel bijvoorbeeld een aantal gedichten uit de bundel van Gerrit Kouwenaar, Totaal witte kamer, die onder andere gaat over het overlijden van zijn vrouw. De stijlen van de dichters zijn erg verschillend. De gedichten gaan van bijna hermetisch naar het light verse. Dit maakt de bundel tot een soms rare verzameling. De gedichten zouden in een andere bloemlezing niet bij elkaar terecht komen, omdat de enige overeenkomst is dat de gedichten uit zijn gegeven in 2002. Dat maakt de bloemlezing niet tot een bundel met gemakkelijk tot je te nemen poëzie, zoals bij sommige andere dat wel het geval is.
Meer lezen
Hoewel ook deze bundel een beetje toegeeft aan het zappende publiek, dient deze bundel als een eerste aanzet voor de lezer. De lezer wordt in de inleiding indirect aangemoedigd toch vooral meer te gaan lezen van deze dichters (en ook van andere). De bundel brengt veel minder bekende dichters en dichteressen, waarmee in deze bundel kennisgemaakt kan worden. En dat de gedichten uit deze bundel ‘opruimen’, beveelt vooral aan meer poëzie te gaan lezen!
Bladzijden: 151
ISBN: 90 295 0066 2
Misschien ook iets voor u
Peter Terrin – Blanco
Het verlies van je vrouw kan erg aangrijpend zijn. Hoe aangrijpend het in het geval van Viktor is laat Peter Terrin zien in de roman Blanco.
~
Helena, de vrouw van Viktor, komt om bij een gewelddadige carjacking. Hierdoor komt Viktor alleen te staan in de opvoeding van hun tienjarig zoontje Igor. Door het overlijden van zijn vrouw gewezen op de gevaren van de wereld waarin hij leeft, probeert Viktor zijn zoontje tegen die gevaren te beschermen. En dat doet hij goed. Te goed.
Realiteit…
Door rouw overmand stort Viktor zich dus op het beschermen van het enige dat hem nog overgebleven is: zijn zoontje. Hem mag niet overkomen wat Helena overkomen is. Igor moet beschermd worden. Langzaam maar zeker verliest Viktor de grip op de realiteit. Zijn beschermingsdrang wordt een ziekelijk wantrouwen van alles en iedereen om zich heen. Overal schuilt gevaar.
Geleidelijk zie je Viktor dan ook afglijden naar een geïsoleerd bestaan, waarbij elke interactie met de buitenwereld vermeden wordt. Hij sluit zichzelf en zijn zoontje op in zijn appartement en brengt maatregelingen aan om die buitenwereld ook daadwerkelijk buiten te houden.
…en fantasie
Fantasie en realiteit gaan bij Viktor steeds meer door elkaar lopen. Op den duur vervagen de scheidslijnen; ook voor de lezer. Vormt de leraar van Igor nu wel of niet een bedreiging? De wereld geïnterpreteerd door Viktor is een gevaarlijke wereld, een onvoorspelbare wereld. En daartegen moet je je wapenen.
Maar hoe hard je het ook probeert, je kunt je niet op alles voorbereiden. Je kunt niet alles buitensluiten. En daar komt Viktor uiteindelijk ook achter.
Kort maar krachtig
Dat een goed verhaal geen ellenlang relaas hoeft te zijn, wordt met Blanco maar weer eens bewezen. In 185 bladzijden wordt het geestelijk verval van Viktor weergegeven. In hapklare hoofdstukken van twee tot drie bladzijden worden we van het moment van de dood van Helena tot de uiteindelijke gevolgen van het rouwproces geleid. Deze korte hoofdstukjes geven uiting aan het fragmentarische gevoelsleven van de hoofdpersoon. Deze vorm, maar ook de stijl van schrijven, benadrukken de loskoppeling van Viktor van de dagelijkse realiteit.
De overgang van een gewone doorsnee man tot een wereldvreemde krankzinnige worden subtiel en geloofwaardig gebracht. Hierdoor wordt de lezer als het ware meegezogen in de surrealistische wereld van Viktor. Je kunt je dan ook van het begin tot het eind voorstellen hoe Viktor zich voelt, ondanks de steeds absurdere maatregelen die hij neemt.
Daarnaast vraag je je voortdurend af wat Igor van dit alles vindt. De jongen is namelijk het ‘lijdend’ voorwerp in deze ontwikkelingen. Juist de subtiele hints naar de gemoedstoestand van het kind en de reactie daarop van Viktor vanuit diens vertekend wereldbeeld zijn prachtige stukjes minimalistische vertelkunst.
Een prettig lezend boek dat een beklemmend beeld geeft van de teloorgang van een overbezorgde vader. Vooral de ontknoping, hoewel verwacht, is een prachtige sfeerschets van Viktors vertekende werkelijkheid.
Bladzijden: 185
ISBN: 9029549025
Misschien ook iets voor u