~
Ja. Harry Potter is Harry Potter en het jongetje is nu eenmaal een enorme hype, vooral met die twee films en allerlei goodies er omheen. Maar de basis van de hype blijft nu eenmaal het boek. Dit vijfde deel, Harry Potter and the Order of the Phoenix, is voorlopig alleen in het Engels te lezen. Het duurt nog een maand of vijf voordat ook de Nederlandse vertaling in de winkel ligt, en Nederland echt opnieuw Pottergek wordt. Maar voor de nieuwsgierige aagjes hieronder alvast een tipje van de sluier.
Te lang
Laat ik beginnen met de opmerking dat 766 bladzijden voor een jeugdboek veel te veel is, zelfs al is het Harry Potter en wordt het ook gelezen door volwassenen. Rowling is niet direct een meester in de beperking. The Order of the Phoenix had met gemak tweehonderd pagina’s korter kunnen zijn. Veel uitweidingen, beschrijvingen en terzijdes zijn niet direct van belang voor het plot. Al die sidelines zorgen echter wel voor een heel kleurrijke schets van de magische wereld van Harry Potter.
Wanneer je eenmaal de eerste honderdvijftig pagina’s door bent (die zijn wat traag, daar kom ik zo op terug), vliegt het verhaal echter voorbij. De drie vrienden Harry, Ron en Hermione arriveren op school en vinden -als vanouds- problemen op hun weg. Een nieuwe leraar Defence Against the Dark Arts heeft niet veel goeds in de zin, en Hagrid is op raadselachtige wijze verdwenen. Dumbledore de hoofdmeester wil Harry niet meer spreken en Harry krijgt een aantal vreemde dromen. Het zijn de eerste tekenen van wat zich in de laatste honderdvijftig bladzijden zal ontrollen.
Show, don’t tell
Het eerste stuk van The Order of the Phoenix is moeilijk door te komen. Er lopen vele personages rond die je allemaal al tegengekomen bent in de vorige boeken, maar hun achtergronden zijn na een pauze van drie jaar wel wat vervaagd. Deel drie en vier nog een keer lezen is dan ook raadzaam voordat je begint aan dit vijfde deel.
Het eerste deel barst van de dialogen tussen half schimmige personages, maar er gebeurt hoegenaamd niets. De slogan ‘show, don’t tell‘ uit de filmwereld gaat blijkbaar ook op voor The Order of the Phoenix. Pas wanneer de kids naar school gaan begint het verhaal op gang te komen.
Chagrijnig
Een geweldige verbetering ten opzichte van de vorige vier boeken is het veranderde klimaat in tovenaarsland. Harry is door een uitgekiende lastercampagne niet langer de koene held en ‘The Boy Who Lived’. Het geeft ruimte voor kritiek op Potter, en eveneens ruimte voor verrassingen. Want jongens die alles goed doen zijn niet interessant.
Dat moet Harry’s moeder Rowling ook aangevoeld hebben, want Harry krijgt in The Order of the Phoenix last van slechte buien, chagrijn, jaloezie en woede. Kortom: de jongen begint te puberen. Dat is een geweldige opluchting. Niet langer is Potter een perfect schatje. Rowling hoedt zich er echter wel voor om Potter al te onaardig te maken. Op de cruciale momenten toont hij natuurlijk dat hij het hart op de juiste plaats heeft zitten.
~
Na
The Order of the Phoenix komen nog twee delen. Het wordt tijd dat er wat eindjes aan elkaar geknoopt worden en we meer ontdekken omtrent het raadsel van Harry en zijn connectie met Voldemort. Op de achterkant van het boek staat een piepklein stukje dat je -natuurlijk- razend nieuwsgierig maakt:
Dumbledore lowered his hands and surveyed Harry through his half-moon glasses. ‘It is time,’ he said, ‘for me to tell you what I should have told you five years ago, Harry. Please sit down. I am going to tell you everything.’
Om eventuele frustratie te voorkomen: dit stukje komt uit de laatste dertig bladzijden. Het duurt dus nog een hele tijd voordat je te weten komt wat Harry al die tijd al had moeten weten.
Wat je wel al eerder ontdekt is waarom Potions-leraar Snape en Harry niet goed met elkaar overweg kunnen. De rol van Snape wordt heel mooi uitgediept en en passant komen we ook het een en ander te weten over Harry’s vader.
De kus en de dood
En dan de twee dingen waarover Rowling al een tipje van de sluier had opgelicht: de eerste kus en de dood van een personage. Ik moet heel eerlijk zeggen dat beide een beetje tegenvielen. Die zoen is vooral nat en wordt niet eens echt beschreven. Wel mooi is de aanloop ernaar. Harry en de vlinders in zijn buik dartelen door de pagina’s.
De dood van een van de personages zou vreselijk moeten zijn. In een interview vertelde Rowling hoe ze moest huilen toen ze hem/haar ‘vermoordde’. Ik zat daardoor te wachten op een uiterst dramatische sterfscène, maar helaas. Misschien was ik er ook niet goed op voorbereid. Laat ik zeggen dat het belangrijk is dat je je (opnieuw) ingelezen hebt. Deel drie en vier zijn bijna verplichte kost.
~
The Order of the Phoenix zit -op het eerste stuk na- vlot in elkaar. De verhoudingen tussen goed-kwaad worden niet alleen scherper, ook dieper. Dat is goed, want het geeft HP5 extra cachet. Maar daarmee begint
The Order of the Phoenix ook een beetje te lijken op die twee andere epische verhalen:
The Lord of the Rings en
Star Wars. Het goed-kwaadthema heeft van beide verhalen wel iets weg. Wat precies kan ik natuurlijk niet zeggen.
Exponentieel dikker
Na het lezen van deel vijf kun je maar één ding doen: wachten op deel zes. Hoe lang dat zal duren is nog onduidelijk. Tot nu toe zijn de boeken overigens bij elk deel bijna exponentieel dikker geworden. Ik hoop dat Rowling zich een beetje in weet te houden, anders hebben we straks een Harry Potter and the Moment of Truth van bijna tweeduizend pagina’s.
In de tussentijd kunnen alle Harry-Potterlezers zich vermaken met discussies over wie met wie gaat trouwen, wie er nog meer het loodje legt en wat Harry gaat doen wanneer hij eenmaal afgestudeerd is, vooropgesteld dat hij dan nog leeft… Ik gok dat Harry nog lang en gelukkig leeft met Ginny Weasley, en dat er tussen Ron en Hermione ook nog wel wat moois opbloeit. De rol van Snape mag van mij nog een stuk groter worden en ik wil ook meer McGonagall. Dat Quidditch mag van mij wel afgelopen zijn en, en, en, en! Het wachten is op deel zes.
Yo gangsta rappa!
Rappers, hiphoppers en breakdancers, ze zijn weer helemaal terug. Na de gangoorlogen midden jaren negentig leek het imago van de rappers voor goed besmeurd. Niks geen stoere bad-boys, maar domme moorden en bloedige drive-by shootings vormden het beeld van de rap-scene. Vele rappers hadden er schoon genoeg van, er moest wat aan het imago veranderen.
~
Keepin’it real
EA Big en Def Jam Records zagen mogelijkheden om dit hernieuwde imago verder uit te bouwen. Samen stopten ze de gehele verzameling Def Jam artiesten in een computerspel, en voorzagen ze de game van een behoorlijke soundtrack. Elke vertegenwoordigde artiest levert een originele introductie en overwinningsreeks met eigen stem en stijl. Artiesten die ‘meedoen’ in het spel zijn DMX, Ludacris, Method Man, Redman, NORE, Scarface, Ghostface Killah, Capone, Keith Murray and WC. In het spel schittert ook de Def Jam zangeres Christina Milan én de wereldberoemde DJ Funkmaster Flex.
Imago
~
Grollen, dollen en mollen
Naast 45 figuren bevat de game meer dan tien zeer gedetailleerde underground werelden, direct afkomstig van de plek war rap thuis hoort: de straat. Plekken zoals DMX’s Junkyard en Scarface’s Speakeasy. De vechters beschikken samen over 1500 moves, waaronder verschillende vechttechnieken (achterstevoren trappen, stoten, karate moves, wurggrepen, elleboogstoten, knietjes en veel meer). Alle bewegingen zijn direct afgeleid van de Def Jam artiesten. Verder beschikt de game over een uniek gezondheidssysteem dat gedurende het spel mee verandert met de kracht van de speler. Als de speler bijvoorbeeld goed presteert dan zal zijn kracht toenemen wat kan leiden tot bijzondere moves. Spelers die klop krijgen, zien hun gezondheid en moves minder en zwakker worden.
Conclusie:
~
Kijk hier voor voorproefjes:
Video 1 – Video 2 – Video 3 – Video 4
Trailers
Windows: Trailer 1 –
Trailer 2 –
Trailer 3 –
Real:
Trailer 1
Trailer 2
Trailer 3
Charlie’s Angels: Full Throttle
Luchtige kleding, luchtige films. Volgens de producenten zitten we in de zomer niet te wachten op verrassingen of moeilijke plots. Eye candy moet het zijn. Een film die je eenvoudig kunt vergeten of waar je onder het genot van een witbiertje op het terras nog wat om kunt lachen. En wat is dan makkelijker dan een sequel? Zo worden we deze zomer getrakteerd op Terminator 3, Dumb and Dumberer en American Pie: The Wedding.
~
Charlie’s Angels: Full Throttle is de moeder aller zomer-sequels. Het is letterlijk eye candy: de kleuren spatten van het scherm, stunts zijn Matrix-mooi en de drie dames – Drew Barrymore, Cameron Diaz en Lucy Liu – zullen voor de liefhebbers van het vrouwelijk schoon alleen al een reden zijn om naar de bioscoop te gaan.
Flauwe toespelingen
~
Pornotitel
Het vervolg is nooit zo leuk als de eerste film, is het hardnekkige – en vaak terechte – vooroordeel. Gelukkig zijn de vele schrijvers van Full Throttle niet vies van een beetje zelfspot. “Deel twee moet echt geweldig zijn,” laten ze verschillende mensen zeggen over de nieuwe film van Jason (Matt LeBlanc, Joey uit Friends), het aan/uit-vriendje van Angel Alex (Liu). Jason zelf heeft daar wel een verklaring voor: “Er hebben wel dertien schrijvers aan gewerkt.” En dan is er nog de naam van de film: Full Throttle (vertaald: ‘vol gas’). “Een absolute pornotitel”, aldus Lucy Liu. Nee, van pretenties kun je de film niet beschuldigen: het moet vermaak zijn voor zoveel mogelijk mensen en de makers zijn zich daarvan bewust.
Giechelend
En het werkt. Vooral voor de billen-liefhebber valt er veel te genieten. Maar ook zijn feministische vriendinnetje kan mee: in de wereld van de Angels zijn mannen immers losers die door het eeuwig giechelende trio op charmante wijze in elkaar geslagen worden. Daarbij is het door de vele verwijzingen naar andere films en een rij cameo’s van Bruce Willis tot de Full House-tweeling, van Pink tot Jaclyn Smith (een van de Angels uit de originele tv-serie uit de jaren zeventig) voor jong en oud een feest van herkenning.
Witbier
Wie komt voor een doortimmerd verhaal, interessante dialogen en filosofische overpeinzingen of gewoon een hekel heeft aan giechelende vrouwen, kan beter een “winterfilm” huren of meteen aan het witbier. Maar ook dat kan geen verrassing zijn.
Charlie's Angels: Full Throttle
Regie: McGJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een nostalgische wandeling
Doordacht, romantisch, sexy en warm zijn de termen die horen bij de ‘art rock’ van Roxy Music. Het laatste echte album van de band, Avalon, stamt uit 1982, waarna de individuele bandleden zich vanaf 1983 storten op een eigen carrière. Toch komt de groep, echter zonder Brian Eno, in 2001 weer bij elkaar om op wereldtournee te gaan. Het nieuwe dubbelalbum dat recent is uitgekomen, is een live-registratie van die 50 Date World Tour.
~
Strak
De songs op dit album zijn afkomstig uit 16 verschillende steden verspreid over de wereld. Er werden in totaal 49 complete optredens opgenomen, waaruit later een selectie is gemaakt. Dat een band na zoveel jaren zonder nieuw materiaal uitgegeven te hebben, toch een wereldtournee op kan zetten, getuigt van de kwaliteit van de muziek van Roxy Music. Alle nummers worden strak gespeeld, zijn compleet en het enige minpunt is eigenlijk dat, zoals wel vaker met live-albums, het geheel soms wat mat klinkt. Dat is verder niet hinderlijk, zeker niet als er gekeken wordt naar de nummers die uiteindelijk het album gehaald hebben.
~
Het moeilijke alleen met een live-album is altijd: wat moet je er nu mee? En dat geldt zeker voor een band die al jaren niets nieuws heeft uitgebracht. Dit album is niet meer dan wat je er van kunt verwachten: een verzameling oude liedjes die voor leeftijdgenoten van de bandleden waarschijnlijk een bepaalde nostalgische waarde heeft. Het geheel klinkt lekker, je hoort dat de muzikanten nog steeds goed op elkaar in zijn gespeeld en dat ze waarschijnlijk ontzettend veel lol op de verschillende podia hebben gehad. Maar vergeet niet, ze hebben er ook ontzettend veel geld mee verdiend! Dit album heeft dus de schijn mee dat er twee jaar na de betreffende tournee nog stiekem geprobeerd wordt een extra graantje mee te pikken.
Links
www.roxymusic.co.uk
www.roxyrama.com
Roxy Music
Album: Roxy Music LiveMisschien ook iets voor u
Je bent veertig en je wilt wat
Je bent jong en je wilt wat. Tegenwoordig is deze slogan niet meer aan een bepaalde leeftijd verbonden. Tussen je veertigste en je vijftigste begint je leven namelijk opnieuw en kun je ook nog van alles willen. Niet alleen de Margriet en Libelle laten zien dat het leven niet over is na je dertigste. Er wordt tegenwoordig ook boeken over geschreven.
~
Raffaella Barker voegt nog maar eens een werk toe aan deze categorie boeken. De formule is wel makkelijk: een vrouw is zat van het leven dat ze nu leidt met haar op zichzelf gerichte echtgenoot en het liefst een paar puberende kinderen. Ze doet iets ‘raars’ en komt een jeugdliefde tegen. Het einde is vaak te zoet voor woorden: ze keert gewoon terug naar haar echtgenoot, die eigenlijk niets meer goed kon doen. Eind goed, al goed.
Geen eigen leven
Zo ook Laura Sale, de hoofdpersoon in Groen gras. Ze leeft samen met kunstenaar Inigo. Ze wonen in Londen en hebben en tweeling van 14 jaar oud. Inigo maakte de kunstwerken en Laura helpt daarbij. Toch zint het Laura maar niets. Ze heeft geen eigen leven en iedereen doet maar waar ze zelf zin in hebben, behalve zij zelf. Niemand houdt rekening met haar. Ze vertrekt naar een huisje op het platteland. Daar komt ze haar jeugdliefde tegen, wiens vrouw net is weggelopen. Voor Laura nog meer reden om te gaan twijfelen aan het leven dat ze nu leidt.
Onverwacht grappig
~
Het perspectief in het verhaal is apart. Eigenlijk springt de schrijfster constant over van auctoriaal naar personeel vertelperspectief en weer terug. Misschien is dat speels bedoeld, maar het maakt een rommelige indruk. Doordat wisselde perspectief is Laura vaak ook de persoon, die alles meemaakt. Dit is natuurlijk ideaal voor de ‘zichzelf respecterende’ vrouw van middelbare leeftijd. Zou een lezeres zich op bank zitten te verbijten? (‘nee Laura, doe het niet, zeg dat je het niet wilt!‘)
Groots en meeslepend
Het boek is niet meer dan dit verhaal. Er zitten geen diepere betekenissen in het boek. Het gaat gewoon over Laura en haar leven, dat niet saai is, maar blijkbaar ook niet interessant genoeg voor een boek. Of eigenlijk leek het leven van een kunstenaarsvrouw me leuker om te lezen dan een vrouw die terug wil naar een eenvoudige levensstijl. Misschien willen vrouwen van veertig wel niet meer groots en meeslepend leven.
ISBN: 903880324 9
Misschien ook iets voor u
The plot thickens…
.
~
Ja. Harry Potter is Harry Potter en het jongetje is nu eenmaal een enorme hype, vooral met die twee films en allerlei goodies er omheen. Maar de basis van de hype blijft nu eenmaal het boek. Dit vijfde deel, Harry Potter and the Order of the Phoenix, is voorlopig alleen in het Engels te lezen. Het duurt nog een maand of vijf voordat ook de Nederlandse vertaling in de winkel ligt, en Nederland echt opnieuw Pottergek wordt. Maar voor de nieuwsgierige aagjes hieronder alvast een tipje van de sluier.
Te lang
Laat ik beginnen met de opmerking dat 766 bladzijden voor een jeugdboek veel te veel is, zelfs al is het Harry Potter en wordt het ook gelezen door volwassenen. Rowling is niet direct een meester in de beperking. The Order of the Phoenix had met gemak tweehonderd pagina’s korter kunnen zijn. Veel uitweidingen, beschrijvingen en terzijdes zijn niet direct van belang voor het plot. Al die sidelines zorgen echter wel voor een heel kleurrijke schets van de magische wereld van Harry Potter.
Wanneer je eenmaal de eerste honderdvijftig pagina’s door bent (die zijn wat traag, daar kom ik zo op terug), vliegt het verhaal echter voorbij. De drie vrienden Harry, Ron en Hermione arriveren op school en vinden -als vanouds- problemen op hun weg. Een nieuwe leraar Defence Against the Dark Arts heeft niet veel goeds in de zin, en Hagrid is op raadselachtige wijze verdwenen. Dumbledore de hoofdmeester wil Harry niet meer spreken en Harry krijgt een aantal vreemde dromen. Het zijn de eerste tekenen van wat zich in de laatste honderdvijftig bladzijden zal ontrollen.
Show, don’t tell
Het eerste stuk van The Order of the Phoenix is moeilijk door te komen. Er lopen vele personages rond die je allemaal al tegengekomen bent in de vorige boeken, maar hun achtergronden zijn na een pauze van drie jaar wel wat vervaagd. Deel drie en vier nog een keer lezen is dan ook raadzaam voordat je begint aan dit vijfde deel.
Het eerste deel barst van de dialogen tussen half schimmige personages, maar er gebeurt hoegenaamd niets. De slogan ‘show, don’t tell‘ uit de filmwereld gaat blijkbaar ook op voor The Order of the Phoenix. Pas wanneer de kids naar school gaan begint het verhaal op gang te komen.
Chagrijnig
Een geweldige verbetering ten opzichte van de vorige vier boeken is het veranderde klimaat in tovenaarsland. Harry is door een uitgekiende lastercampagne niet langer de koene held en ‘The Boy Who Lived’. Het geeft ruimte voor kritiek op Potter, en eveneens ruimte voor verrassingen. Want jongens die alles goed doen zijn niet interessant.
Dat moet Harry’s moeder Rowling ook aangevoeld hebben, want Harry krijgt in The Order of the Phoenix last van slechte buien, chagrijn, jaloezie en woede. Kortom: de jongen begint te puberen. Dat is een geweldige opluchting. Niet langer is Potter een perfect schatje. Rowling hoedt zich er echter wel voor om Potter al te onaardig te maken. Op de cruciale momenten toont hij natuurlijk dat hij het hart op de juiste plaats heeft zitten.
~
Om eventuele frustratie te voorkomen: dit stukje komt uit de laatste dertig bladzijden. Het duurt dus nog een hele tijd voordat je te weten komt wat Harry al die tijd al had moeten weten.
Wat je wel al eerder ontdekt is waarom Potions-leraar Snape en Harry niet goed met elkaar overweg kunnen. De rol van Snape wordt heel mooi uitgediept en en passant komen we ook het een en ander te weten over Harry’s vader.
De kus en de dood
En dan de twee dingen waarover Rowling al een tipje van de sluier had opgelicht: de eerste kus en de dood van een personage. Ik moet heel eerlijk zeggen dat beide een beetje tegenvielen. Die zoen is vooral nat en wordt niet eens echt beschreven. Wel mooi is de aanloop ernaar. Harry en de vlinders in zijn buik dartelen door de pagina’s.
De dood van een van de personages zou vreselijk moeten zijn. In een interview vertelde Rowling hoe ze moest huilen toen ze hem/haar ‘vermoordde’. Ik zat daardoor te wachten op een uiterst dramatische sterfscène, maar helaas. Misschien was ik er ook niet goed op voorbereid. Laat ik zeggen dat het belangrijk is dat je je (opnieuw) ingelezen hebt. Deel drie en vier zijn bijna verplichte kost.
~
Exponentieel dikker
Na het lezen van deel vijf kun je maar één ding doen: wachten op deel zes. Hoe lang dat zal duren is nog onduidelijk. Tot nu toe zijn de boeken overigens bij elk deel bijna exponentieel dikker geworden. Ik hoop dat Rowling zich een beetje in weet te houden, anders hebben we straks een Harry Potter and the Moment of Truth van bijna tweeduizend pagina’s.
In de tussentijd kunnen alle Harry-Potterlezers zich vermaken met discussies over wie met wie gaat trouwen, wie er nog meer het loodje legt en wat Harry gaat doen wanneer hij eenmaal afgestudeerd is, vooropgesteld dat hij dan nog leeft… Ik gok dat Harry nog lang en gelukkig leeft met Ginny Weasley, en dat er tussen Ron en Hermione ook nog wel wat moois opbloeit. De rol van Snape mag van mij nog een stuk groter worden en ik wil ook meer McGonagall. Dat Quidditch mag van mij wel afgelopen zijn en, en, en, en! Het wachten is op deel zes.
Bladzijden: 766
Misschien ook iets voor u
Kijk nou eens
.
~
“Aanstaande zondag kijkt Mark naar Lotto Weekend Miljonairs. Niet om te kijken of hij op z’n boerenfluitjes een miljoen zou kunnen binnenslepen, maar omdat het programma gewijd is aan de oplichters uit de Britse versie Weekend Miljonairs. Familieleden in het publiek gaven het goede antwoord door met behulp van kuchjes. Kijk voor een voorproefje vast op een aardige parodiesite op de show.”
Mark was echter niet in staat te kijken. In een overmoedige bui melde ik tijdens een redactie vergadering dat ik het betreffende programma wel had gezien. Ik zou dat stukje wel eens eventjes uit de welbekende mouw schudden. Dat is nu al weer meer dan een maand geleden. Het Spijt Me!
Sukkel
~
Uche!
De volgende uitzending was de kandidaat echter weer vol vertrouwen. Hij wist dan wel niet veel, maar hij hoopte op vechtlust door deze kennisquiz te komen. Elke vraag weer dacht hij diep en lang na over het antwoord. Al snel ontwikkelde de man een vast patroon; bij elke vraag ging hij alle antwoorden hardop bij langs. Na veel gedoe leek hij steeds maar te gokken. Maar tot de stomme verbazing van publiek en programma makers gokte hij elke keer goed. Veel mensen hadden echter snel door dat bepaalde kuchjes uit het publiek tijdens het opdreunen van de mogelijke antwoorden als leidraad werden gebruikt. Eenmaal ontdekt bleek het bedrog eigenlijk zonneklaar. De kuchjes waren niet eens subtiel te noemen. Het mooist van de hele documentaire waren toch de beelden van de vrouw van de kandidaat. De nogal bazige vrouw bestierf het toen ze zag hoe slecht haar man de boel bedroog. De militair, een majoor, zou als Major Fraud de geschiedenis van BBC televisie in gaan.
Media-aandacht
Is zoiets nou echt erg? Eigenlijk niet, naar mijn mening. De Britten hebben er een spannende TV-avond en vervolgens nog eens een sappig verhaal aan overgehouden. Het programma hoefde uiteindelijk niks uit te keren en hield er bovendien veel media-aandacht aan over. Iemand die zo overduidelijk en weinig subtiel de boel probeert te flessen, daar kan ik alleen maar medelijden mee hebben, want ’t zal ‘m Nooit lukken. Zoals de Amerikanen zeggen: “Don’t quit your dayjob!”
~
Dan valt mij oog op de comedyserie Jesse. In de hoofdrol zien we namelijk Christina Applegate, beter bekend als Kelly Bundy uit Married With Children. De producers van deze serie zijn ook nog eens de breinen achter de hitserie Friends. Voor beide partijen is Jesse de kans om te laten zien dat ze meer zijn dan een one hit wonder. Is Jesse ook een leuke comedy, en verdient de serie meer aandacht in Nederland? Aan Els het laatste oordeel…
Jesse
Zaterdag, 16:35-17:00u, RTL 4
De Tweeling
Al vanaf de stijlvolle begintitels is het duidelijk: De Tweeling is een bijzondere film. Acht jaar namen de voorbereidingen in beslag om van de bestseller van Tessa de Loo de best mogelijke film te maken – en dat is te zien.
Anna en Lotte, de tweeling uit de titel, worden op jonge leeftijd uit elkaar gehaald. Het is het eind van de jaren dertig en Anna blijft achter in haar Duitse geboortedorp waar ze van haar tirannieke oom de varkens moet voeren en niet naar school mag. Lotte groeit daarentegen op in een beschermd Hollands milieu, leert zingen en pianospelen en gaat studeren.
Alleen slachtoffers
We volgen de beide zussen tijdens de oorlogsjaren en langzaam worden de thema’s uitgevouwd. Lotte heeft verkering met een Joodse jongen en walgt van de opvattingen van de Duitsers. Anna is zich ondertussen van geen kwaad bewust en trouwt zelfs met een SS’er. De Tweeling laat haarscherp en op een briljante, ingetogen wijze zien dat er geen goede of slechte zijden in een oorlog zijn: er zijn alleen slachtoffers.
~
Extra’s
De hoeveelheid extra’s op de dvd van De Tweeling stelt een beetje teleur: er is geen commentaartrack, geen diepgravende documentaire over bijvoorbeeld het mooie camerawerk en helaas ook geen verborgen naaktfoto’s van hoofdrolspeelster Nadja Uhl. Wel bijgeleverd zijn een aantal verwijderde scènes (jammer genoeg zonder commentaar of inleiding zodat het onduidelijk is waarom een bepaald gedeelte moest verdwijnen) en een prima ‘making of’ die aan de hand van twee sleutelscènes uit de film het verhaal samenvat en de verschillende onderdelen van de productie aan bod laat komen. Het mooiste materiaal wordt bewaard tot het einde, als een tot tranen toe geroerde Thekla Reuten na afloop van de première vertelt hoe mooi ze de film vond. Eén opmerking over de menuschermen: waarom zijn deze in hemelsnaam in het Engels?
Wie de film al in de bioscoop zag, weet zelf wel waarom hij deze dvd moet aanschaffen. Degenen die De Tweeling nog niet hebben gezien moeten maar van mij aannemen dat ze met deze schijf een stukje Nederlandse filmgeschiedenis in huis halen.
Lees ook ons interview met de makers van De Tweeling.
De Tweeling
Regie: Ben SombogaartJaar: 2024
Distributeur: RCV
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Mutaties doen Zuidwal geen goed
Een meisje verdwijnt tijdens schooltijd. Een ijzingwekkend onderzoek begint. Zuidwal is een confrontatie met het absolute kwaad. Het op ware feiten gebaseerde relaas van een psychopaat.
~
Een relaas over de beruchtste seriemoordenaar van de lage landen zou garant moeten staan voor urenlange spanning. Helaas is Sytze van der Zee er niet in geslaagd dit gegeven op een pakkende manier aan het papier toe te vertrouwen.
Vlees noch vis
Het verhaal over Koos Hertogs, de in 1981 tot levenslang veroordeelde kindermoordenaar, komt in dit boek maar slecht tot zijn recht. Sytze van der Zee blijft namelijk steken tussen het opsommen van de feiten en het schrijven van een roman. Zuidwal is namelijk geen van beiden: geen opsomming en ook geen roman.
Het merendeel van het verhaal is gebaseerd op de gegevensverzameling en verhoren door de politie en in het bijzonder door rechercheur Bloem. Deze gegevens komen uit een journaal. In dit journaal houden de rechercheurs voor intern gebruik van dag tot dag chronologisch bij wat ze hebben gedaan of gaan doen. Het zijn in telegramstijl vervatte aantekeningen, mutaties genaamd.
Doordat Sytze van der Zee veel informatie uit deze mutaties in het boek heeft opgenomen lijkt hij ook beïnvloed door de stijl van deze mutaties. Het verhaal heeft voortdurend iets afstandelijks en gaat met horten en stoten vooruit.
Mutaties en andere anomalieën
Met grote regelmaat wordt naar de mutaties verwezen: “Zoals een mutatie vermeldt…” “Volgens een mutatie…“. Deze manier van verwerken van de oorspronkelijke politiegegevens in het verhaal helpt niet mee om het geheel vloeiend te laten verlopen. Integendeel, het gaat naar verloop van tijd juist heel erg irriteren als je voor de zoveelste keer wordt geconfronteerd met een verwijzing naar de mutaties. En Sytze vermeldt op een gegeven moment zelf dat de meeste agenten en rechercheurs een hekel hebben aan het papierwerk. Dat blijkt dan ook uit de manier waarop de mutaties geschreven zijn.
Daarnaast worden de hoofdpersonen vaak bij hun functie genoemd, in plaats van bij hun naam. Naar Koos Hertogs wordt vaak verwezen als de portier en de leider van het onderzoeksteam wordt, hoe gepast, de teamleider genoemd. Daarmee creëer je nou niet bepaald stevige karakters, waar je je als lezer mee kunt identificeren of je juist van af kunt zetten. Hier ligt tevens mijn grootste kritiek: de personages leven niet. Zowel de psyche van de dader Hertogs, van de rechercheur Bloem als van de slachtoffers en hun ouders worden minimaal belicht. Een onderwerp dat zo’n impact heeft als een pedofiele kinderverkrachter en -moordenaar zou psychologisch veel meer uitgediept kunnen worden. Sytze van der Zee laat dit echter totaal achterwege.
Nabestaanden
Misschien heeft Sytze van der Zee de gegevens niet willen romantiseren uit piëteit met de nabestaanden van de slachtoffers. Maar maak dan een samenhangend, neutraal verslag van de gebeurtenissen. Met een duidelijke tijdslijn en samenhang tussen de diverse gebeurtenissen. Ook dit is echter niet gelukt. De verschillende zaken waarbij Koos Hertogs betrokken is geweest – en dat zijn er nogal wat – worden onsamenhangend en niet chronologisch aangestipt of vermeld. Hierdoor doet het geheel heel rommelig aan.
En, hoe summier ook, Sytze van der Zee stopt toch bij tijd en wijle enkele romantiserende elementen in het verhaal. Daardoor is dus een niet te definiëren hybride vorm ontstaat tussen een feitelijk verslag en een roman, waarbij beide elementen te kort schieten.
Krant
Als je toch geïnteresseerd bent in het verhaal rondom de beruchtste seriemoordenaar van Nederland, zoek dan gewoon de oude krantenartikelen op. Dan heb je een goed overzicht dat je waarschijnlijk aanzienlijk meer kan boeien dan dit boek van Sytze van der Zee. Sytze zal het wel begrijpen, hij was tenslotte verbonden aan het NRC Handelsblad en Het Parool.
Prijs: € 18,90
Bladzijden: 284
Misschien ook iets voor u
Midnight Club II
Rockstar, die kennen we van de GTA-serie! De heren hebben deze keer een poging gedaan om een gewone racegame af te leveren. Toch konden ze het niet laten wat criminele ingrediënten toe te voegen. In Midnight Club II doe je namelijk mee aan illegale straatraces. Voor Nederland is dat natuurlijk een mooi actueel spel. En ook met het oog op de tweede Fast and the Furiousfilm kan deze game me alvast mooi in de stemming brengen.
~
Wat hebben Nederlandse streetracers niet, wat de collega’s in The Fast and the Furious wel hebben? Stijl, geld en looks. Straatracers in Nederland hebben meestal een opgevoerde Opel Manta en luisteren naar de naam Harry. Ze hebben vaak een matje, en vinden het stoer om de lelijkste stickers op hun Opel te plakken. Door The Fast and the Furious hebben ze het straatracen ontdekt. Net zoals ik vroeger na het zien van Ivanhoe Roger Moore nadeed, doen zij The Fast and the Furious na. Wil jij ook straatracen, maar dan wel met stijl, laat dan de snelweg liggen en pak dit spel ter hand.
Shortcut
~
Terminator
Dit klinkt allemaal erg spectaculair, maar in de praktijk kan je je beter aan de aangegeven parcours houden. Zodra je ergens een zijstraatje neemt moet je zelf de weg zien te vinden, en in de chaos heb je vaak niet de tijd om de map eens te bestuderen. Daarbij zijn je tegenstanders ware Terminators, ze willen je koste wat het kost plat drukken tegen de muur, en vinden moeiteloos de weg door de stad. Daardoor gaat wel veel van het op zich leuke spelidee verloren.
Politiehelikopter
~
Conclusie
Midnight Club II is een aardige arcade racer die velen zeker zal kunnen bekoren. Het is zeker niet de makkelijkste game, en dus moet je er wel wat tijd in stoppen om de weg te leren kennen. Alleen dan kan je maximale lol uit deze game halen. Voor de echte snelheidsduivels onder ons een goede keuze.
Het resultaat van één brainstormsessie
De Carrey-liefhebbers kunnen weer en masse naar de bioscoop. In Bruce Almighty krijgt Jim Carrey de gaven van God: hilariteit gegarandeerd, toch? Bovendien wordt de film geregisseerd door Tom Shadyac, die eerder met Carrey films maakte als Ace Ventura: Pet Detective en Liar Liar. Wat kan er mis gaan? Veel.
~
Carrey-aans
Jim Carrey speelt in Bruce Almighty dus helemaal geen typetje. Goed, helemaal normaal is Nolan niet, maar de complete gekte van Lloyd Christmas (Dumb and Dumber) of Ace Ventura haalt hij niet. Na twintig minuten begint de zoetsappige muziek bovendien op de zenuwen te werken. Wanneer krijgt Carrey die goddelijke gaven dan? Pas na een waanzinnige woede-uitbarsting waarin hij God vervloekt, grijpt Hij (in de gedaante van Morgan Freeman) in. Het had niet langer moeten duren, voor Nolan én de kijker niet: als hij – half dansend op The Power van Snap – voor het eerst kennis maakt met zijn nieuwe krachten, komen Nolans leven en de film Carrey-aans op gang. Tijdelijk.
~
Hilarisch
Het zal de Carrey-liefhebbers weinig doen. Voor hen is het een must-see, al is het maar omdat Carrey – sinds lange tijd – af en toe weer ongeremd idioot mag doen. Erg sterk is het moment dat hij zijn collega Evan Baxter (Steve Carell) live tijdens een nieuwsuitzending gekke bekken laat trekken. Tegelijkertijd zie je dan Carreys grote talent: onder zijn invloed kan zelfs de man met het meest serieuze standaardgezicht hilarisch zijn. Jammer alleen dat hij niet lang heeft nagedacht over zijn eigen tekst. Zo vraagt hij zijn chef grappend: “You want me to lower and debase myself for the amusement of total strangers?” Inderdaad, maar dan wel de hele film lang.
Bruce Almighty
Regie: Tom ShadyacJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: