~
Vrij en Vrolijk
Deze ‘combo’ uit 1947 is eigenlijk ontstaan als gevolg van de Tweede Wereldoorlog. In mei 1940 begonnen de tekenaars bij Disney aan de animatie van Jacob en de bonenstaak, met Mickey in de rol van Jacob. In de zomer van 1941 was de film, die om en nabij een half uur duurde, klaar, maar Europa had op dat moment wel wat anders te doen dan kijken naar vrolijke filmpjes over Mickey, Donald en Goofy. Mickey en de Bonenstaak werd op de plank gelegd.
Niet lang daarna begon Disney aan een verhaal over een circusbeer genaamd Bongo. Het zou een film zonder dialogen worden, waarbij de muziek en de voice-over verzorgd werden door de toentertijd populaire zangeres Dinah Shore. Maar op 7 december 1941 vielen de Japanners Pearl Harbor aan en ook de Verenigde Staten waren nu in oorlog. Disney werd, volgens de documentaire op deze dvd, min of meer gedwongen propaganda-filmpjes te maken.
In 1947 werd besloten Mickey en de Bonenstaak en Bongo te combineren tot een avondvullende tekenfilm. De ‘combo’ kwam in de bioscopen onder de naam Fun and Fancy Free, in het Nederlands: Vrij en Vrolijk. Het zijn twee aardige films, vooral voor heel jonge kinderen. De live-action tussen de twee films komt van de ‘bekende’ buikspreker Edgar Bergen, die zijn poppen op vrij volwassen wijze cynische commentaren laat geven. Vrij en Vrolijk is oppervlakkig en simpel, maar de documentaire op de disc is zeker de moeite waard.
~
Melody Time
Dennis Day, Roy Rogers, The Andrew Sisters, wie kent ze (nog)? Wie nu meteen “o ja!” roept, zal veel plezier beleven aan Melody Time, een compilatie van zeven kortere animatiefilmpjes, voorzien van muziek door coryfeeën uit 1948 of daaromtrent. Maar ook zonder idolaat te zijn van bovengenoemde sterren is deze dvd heel aardig. De verhaaltjes zijn opnieuw simpel en geschikt voor de allerkleinsten, al is een muzikaal gedicht over de glorie van God en zijn schepping ‘de boom’ wat minder op zijn plek.
Het leukste van de zeven verhaaltjes is wel de legende van Pecos Bill, gezongen en verteld door countryzanger Roy Rogers en zijn vrienden. Pecos Bill is een ruige cowboy uit Texas, die persoonlijk verantwoordelijk is voor het aanleggen van de Rio Grande, het kleuren van de Painted Desert en andere geografische hoogstandjes.
De overige filmpjes zijn wat zoetsappig en de aankondiging is zeer belegen en gedateerd, maar het is een leuk initiatief om ook deze minder bekende films op dvd uit te brengen.
Merlijn de tovenaar
~
Wie de boeken van T. H. White heeft gelezen, voelt zich zwaar beledigd door deze verfilming. Alle subtiliteit en gelaagdheid is verdwenen en het hele verhaal van de jongen Wart die opgroeit
met de wijze lessen van zijn leermeester Merlijn is in een summier notendopje geperst. Maar wie dat allemaal niet weet, kan best veel lol beleven aan de soms absurde humor van de tovenaar, die naar eigen zeggen ‘achteruit’ leeft en de middeleeuwse Wart laat kennismaken met treinen, horloges en andere moderne vondsten.
Er zijn aardig wat extra’s aanwezig op deze disc: twee tekenfilms uit de oude doos (
Het dappere kleermakertje en
Ridder voor een dag) en een tweetal sing-along-songs. Een korte documentaire over de Sherman Brothers, die de muziek en liedjes van
Merlijn de tovenaar schreven, is leuk en informatief. De Sherman Brothers zijn te herkennen aan hun handelsmerk: onzinwoorden. In
Merlijn is het de toverspreuk “Higitus Figitus”, in
Mary Poppins “supercalifragilisticexplialidocious” en in
Bedknobs en Broomsticks “Traguna Macoides, Tregorum Satis Dee”. De Sherman Brothers zingen en spelen in de korte documentaire alle liedjes uit hun hoofd, zelfs al is het dertig jaar geleden dat ze die schreven.
Taran en de toverketel
~
, de originele naam van deze film, is een duister sprookje over een Gehoornde Koning die met behulp van een magische ketel een leger ondode soldaten wil opwekken om de heerschappij over de aarde te verkrijgen. De enigen die hem kunnen stoppen zijn Taran, het helderziende biggetje Hen Wen en de hoogblonde prinses Elonie.
Het klinkt moeilijk en dat is het ook.
Taran is een warrige film vol magie met snufjes Tolkien erin, maar helemaal niet zo goed als je zou vermoeden bij het horen van die naam. Daar komt bij dat de beeldkwaliteit korrelig en vlekkerig is, wat het kijkgemak ook niet bevordert. De film is overigens wel in breedbeeld op schijf gezet.
De extra’s zijn summier. Er is een animatiefilmpje met Donald Duck en een spel waarbij je vragen moet beantwoorden. Ook met puur gokwerk kom je een heel eind. Wanneer je gewonnen hebt, komt er de zin ‘wacht op je prijs’ in beeld, waarna de dvd je doorschakelt naar… dat filmpje van Donald Duck! Heb je daar nou al die moeite voor gedaan?
Hercules
Eigenlijk is Hercules zo’n film die niemand echt leuk vindt, omdat hij eigenlijk helemaal nergens op slaat. De humor in deze film is veel te slapstick, de tekenstijl is absurd afwijkend (met veel Griekse krullen) en de mythologie waar het verhaal op gebaseerd zou moeten zijn is helemaal, maar dan ook helemaal door elkaar gehaald.
~
Maar wie al die stuitende onjuistheden voor lief neemt kan eigenlijk best lachen met deze film. Bij de originele stemmen vinden we Danny DeVito en James Woods, en vooral deze laatste leeft zich uit in de rol van slechterik Hades. Ze maken genoeg woordgrapjes op-het-randje om
Hercules het bekijken waard te maken. Ze praten alleen wel heel erg snel, dus let goed op.
De extra’s zijn al net zo stuitend incorrect als de film zelf: de
EncyclopeDisney voor de Griekse mythologie noemt die verhalen van vroeger ‘saai’ en ‘intellectueel’, en meent dat die alleen met humor leuk gemaakt kan worden. De eigen misinterpretaties worden zonder omhaal als de juiste versie gepresenteerd.
Verder zijn er nog wat korte, reclame-achtige filmpjes, zoals een
Making Of en een spotje dat onder de naam
Videogalerij een aantal aspecten van de ontwerpfase laat zien. Blijkbaar was Gerald Scarfe, een kunstenaar die nauw betrokken was bij The Wall van Pink Floyd, een grote inspiratiebron voor de tekenaars van Hercules. De instructievideo
Maak zelf een Griekse vaas tenslotte is in het Frans (!) en toont je hoe je van papier maché zelf een urn in elkaar knutselt.
Lang niet alle Disney-dvd’s zijn de moeite waard, maar wanneer je de rotte appels laat voor wat ze zijn, of gewoon liefhebber bent, kun je er best wat plezier aan beleven. Uit bovenstaande selectie zou ik Merlijn de tovenaar en Melody Time in ieder geval van harte aanbevelen.
Van de pantippel en de blauwbilgorgel
.
~
De blauwbilgorgel is al in 1943 ontstaan in een sanatorium in Soest. Cees Buddingh’ lag daar met tbc en bedacht de eerste van zijn gorgelrijmen, zo staat te lezen in een uitgebreid nawoord. Er volgden nog 72 gorgels, en die staan nu bij elkaar in de verzamelbundel Alle gorgelrijmen. De gorgelrijmen gaan over fantasievolle dieren als de pantippel, de simmelot, de wasseneushoorn en het zilverzandhaasje.
Niet alle rijmen zijn even sterk als de originele blauwbilgorgel. Soms lijkt een dier alleen maar verzonnen als rijmwoord, zoals de uffel (op knuffel), of gaat het om woordspelingen: de tralalama, de forelmuis en de vijfvooreenhoorn bijvoorbeeld. Maar sterk of niet, de verzen klinken als een klok, vooral bij het voorlezen.
Vakkundig
De gorgelrijmen van Buddingh’ zijn niet doortrokken van diepere levenslessen of allerindividueelste expressies van alleruniverseelste emoties. Ze zijn er vooral omdat ze leuk zijn en vakkundig in elkaar zitten. Maar de gorgelrijmen hebben nog een onverwachte, derde kant: ze zijn namelijk enorm goed voor de creativiteit. Bedenk maar eens hoe het wiffelklaasje eruit ziet, of de evel, de pippel of de juul. Buddingh’ berijmt nu eens eigenschappen, dan weer karaktertrekken, en steeds zijn het menselijk herkenbare vormen, maar dan met een eigenaardige draai eraan. Wat dacht je bijvoorbeeld van deze:
~
Verbeelding
Alle gorgelrijmen is door Wim Hofman voorzien van houtsnedes. Bij enkele gorgels heeft hij fraai gestileerde plaatjes gemaakt. De kracht van die plaatjes zit ‘m – alweer – in de grote mate van verbeelding die de lezer zelf nog toe moet passen. Hofmans houtsnedes zijn precies goed en nergens opdringerig: ze laten meer aan de verbeelding over dan menig omslagillustratie bij andere boeken. Alle gorgelrijmen is een verplicht werk voor op de (kinder)boekenplank.
ISBN: 90 234 1187 0
Misschien ook iets voor u
Wat te zien?
/ 0 Reactiesdoor: Nathalie van Eck0 SterrenDe bladeren vallen van de bomen en jij zit binnen met een theatergids in je hand. Het theaterseizoen 2003-2004 is nog jong en je hebt dus keuze genoeg. Maar welke voorstelling mag je niet missen? 8WEEKLY ging op onderzoek uit en heeft alvast een paar tips voor je op een rij gezet.
Orkater: La Voix Humaine
~
Speelperiode: 15 oktober tot en met 20 december 2003.
Nationale Toneel: Cyrano de Bergerac
Het Nationale Toneel presenteert in dit theaterseizoen in totaal vijftien verschillende producties, waarvan twee reprises. Een tip is Cyrano de Bergerac, een van de grote theatrale liefdesverhalen uit de geschiedenis over uiterlijke schijn en innerlijke oprechtheid. Een stuk van Edmond Rostand in een regie van Franz Marijnen. Meer dan vijfentwintig acteurs, inclusief figuranten en schermers, werken mee aan deze voorstelling. Stefan de Walle speelt de titelrol.
Speelperiode: 1 november 2003 tot en met 27 maart 2004.
Toneelgroep Flint: De dichter is een koe
~
Speelperiode: tot en met 21 december 2003.
ZT Hollandia en Het toneelhuis: Tim van Athene
Een nieuw toneelstuk van Gerardjan Rijnders. Tim van Athene is de hedendaagse variant van Shakespeare’s Timon van Athene. Hier is Tim geen Atheens patriciër zoals bij Shakespeare, maar een intellectueel én de oprichter van een plotseling heel populaire politieke partij. Hij wordt Van Athene genoemd omdat hij de ‘Griekse beginselen’ is toegedaan. Net als Timon wordt Tim omringd door kunstenaars en financiers die hem graag willen ondersteunen, maar daar wel iets voor terugwillen. Net als Timon gaat Tim failliet. En net als bij Timon slaat bij Tim het noodlot toe. Maar uiteindelijk gaat het in dit stuk, zoals vaak bij Rijnders, over het onvermogen tot liefde en het onontkoombare van verval.
Speelperiode: in België van 6 tot en met 22 november en in Nederland van 4 tot en met 20 december 2003.
Wetten van Kepler: Witlox
~
Speelperiode: 31 oktober tot en met 26 december 2003.
Het Toneel Speelt: Braambos
In Braambos is een zestienjarig meisje slachtoffer van een walgelijke misdaad, die haar leven tekent. Haar tweelingzus ontmoet jaren later de dader, die om vergeving smeekt. Een onmenselijke vraag. Deze aangrijpende ontmoeting vindt plaats in de ruimte waarin zij model staat voor een jonge, talentvolle schilder die werkt aan een spectaculaire opdracht: een groot schilderij met als onderwerp de kruisiging. Een emotionele explosie volgt en de gevolgen zijn ingrijpend.
Speelperiode: 4 januari tot en met 27 maart 2004.
Meer aanraders volgen! En als jij ook een theatertip hebt, laat het ons dan weten. Stuur een mailtje naar: nathalie@8weekly.nl
Theaterseizoen 2003-2004
Misschien ook iets voor u
Dirty Pretty Things
.
~
Rauw
Het eerste half uur had Frears zo gemakkelijk uit kunnen breiden tot een detective thriller, waarin Okwe steeds dieper verstrikt zou raken in het geheim achter het gevonden hart. En natuurlijk zou Okwe dan de grote held zijn van Londen, omdat hij de wereld gered heeft van de wanpraktijken van Sneaky. Laten we de man op onze blote knietjes bedanken dat hij dat niet gedaan heeft. De beginscene duurt op zijn langst een half uur, waarna het Frears lukt om zich verder te verdiepen in de immigranten-problematiek. Het verhaal focust zich op de wanhoop waarmee immigranten proberen te overleven, al is het om hun leven te riskeren voor geld. Geen horror of thriller die deze gruwelijke wandaden beter had kunnen visualiseren. De rauwe stijl van Frears blijft nog lang op je netvlies hangen.
~
Aanrader
Dirty Pretty Things is een aanrader. Frears geeft je een kijkje in de smerige keuken van de achterbuurten van Londen, waarin nog wel wat te verdienen valt, zoals twee paspoorten, een vliegticket naar Amerika en een naar Nigeria. Prettige vlucht!
Dirty Pretty Things
Regie: Stephen FrearsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bad Boys II
“Bad boys, bad boys, what’cha gonna do when they come for you?” Je moest er acht jaar op wachten, maar ze zijn terug: narcotica agenten Mike Lowrey (Will Smith) en Marcus Bennett (Martin Lawrence). Met nog meer humor en actie, actie en nog eens actie.
~
Je hoeft Bad Boys I er niet voor gezien te hebben. De ingrediënten zijn in deel twee daarentegen wel hetzelfde. En dat zorgt voor het feest der herkenning bij de mensen die het eerste deel hebben gezien. En dat zou ook de reden zijn waarom je deze film zeker wél gaat zien. Toen was het verhaal dat er voor 100 miljoen dollar aan heroïne was gestolen, nu moeten de heren een xtc-bende oprollen. Ze krijgen te maken met een gevaarlijke drugsbaron die over lijken gaat. Uiteraard ontbreken de snelle auto’s, rondvliegende kogels en een mooie dame in het spel niet.
Over de top
~
Achterwerk
De manier van filmen is overigens wel mooi gedaan. De camera zwenkt steeds heen en weer tijdens de achtervolgingen en kan heel goed versnellend en vertragend werken. Het mooiste filmmoment is als een afgevuurde kogel wordt gevolgd (in slow-motion) die uiteindelijk, hoe pijnlijk, in het achterwerk van Marcus terecht komt.
Oenige blik
De actie wordt dus weer afgewisseld met humor. De ‘bad boys for life’ stellen je niet teleur. Will Smith (Men in Black, Enemy of the State) en Martin Lawrence (Big Momma’s House) acteren prima en vullen elkaar perfect aan. Ze kraken elkaar constant af, maken de meest stomme fouten en hebben nog steeds die oenige blik in hun ogen. Maar zelfs met de humorscènes slaat Bay wel eens door. Het lachen vergaat je even als de agenten in lijken blijven graven om xtc op te snorren.
Grote doek
Je snapt het al: Bad Boys II haalt het niet bij zijn voorganger. Bay heeft jammer genoeg niet de moeite genomen om weer origineler uit de hoek te komen, wat ook wel een lastige opgave was na het succes van deel I. Een teleurstelling dus voor de echte fans, maar desondanks wel vermakelijk. Door de actiescènes en de special effects is het wel een film die je zeker op het grote doek gezien moet hebben. Gewoon lekker onderuitgezakt alles over je heen laten komen en lekker lachen.
Bad Boys II
Regie: Michael BayJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Vijftien man aan het werk
In de relatief korte geschiedenis van de jazz is de big band altijd een vaste waarde gebleken. Natuurlijk evolueerden deze orkesten met de muziek mee, maar als genre binnen de jazz bleef de big band overeind. Daarnaast zijn er altijd muzikanten geweest die het begrip hebben willen herdefiniëren en ook de laatste jaren hebben we hiervan een aantal treffende voorbeelden gezien. Zo slaagde Andrew Hill er onlangs in om zijn fragmentarische en donkere muziek geschikt te maken voor een groot ensemble en worden de podia van de Lage Landen tegenwoordig onveilig gemaakt door onder andere het (redelijk behoudende) Brussels Jazz Orchestra en de Flat Earth Society. Met Wide Angles doet ook jazz-rock gigant Michael Brecker een poging en komt meteen met een nieuwe naam op de proppen: het quindectet. Een groep van vijftien muzikanten dus. Naast de traditionele blazers- en ritmesectie (zij het zonder piano) telt dit quindectet ook een aantal in de jazz minder gebruikelijke instrumenten als de hobo, basklarinet (ooit het handelsmerk van Eric Dolphy), viool en cello.
~
Wat een big band wint aan diversiteit van stemmen, levert hij doorgaans in aan spontaniteit en improvisatie; twee pijlers van de moderne jazz. Sinds het experiment Free Jazz van Ornette Coleman, waarop een dubbel kwartet met een minimum aan afspraken meer dan een half uur improviseerde, zijn de ‘vrije’ uitvoeringen van grotere groepen muzikanten op de vingers van één hand te tellen. Toch hoeft gecomponeerde, of zelfs tot in de puntjes georkestreerde, jazz niet saai te zijn, zoals de orkeststukken van Miles Davis, de eerder genoemde Andrew Hill en de muziek van Charles Mingus bewijzen.
Wide Angles is zo’n van a tot z gecomponeerde plaat. Het valt zelfs op dat Brecker weinig soleert. In de composities klinkt Breckers jazz-rock of fusion achtergrond duidelijk door. Dit levert hier en daar vlotte funky nummers op zoals Timbuktu of Night Jessamine, afgewisseld met trage – of zoet romantische – ballads als Angle of Repose. Brecker schotelt de luisteraar simpele melodietjes voor die af en toe uitgroeien tot een wirwar aan stemmen, die echter nooit onontwarbaar wordt. Zijn muziek is overzichtelijk en daardoor wellicht geschikt voor een groot publiek.
~
Brecker lijkt zijn quindectet voornamelijk te hebben samengesteld om zijn tenor-sax te voorzien van een fijn geweven ondergrond. Cool Day in Hell vormt hierop een uitzondering. Het nummer is rauwer, minder glad, dan de andere tracks op de cd. Bovendien worden hier de mogelijkheden van de instrumenten volledig benut en zijn we aan het eind getuige van een mooie ontmoeting tussen big band en kamermuziek, waarin de instrumenten van Mark Feldman en Erik Friedlander (beide ook betrokken bij John Zorns Masada-kamermuziek-project) opvallen.
Michael Brecker Quindectet
Album: Wide AnglesMisschien ook iets voor u
Eén, twee, drie briljante platen
Ik mag dan een heteroseksuele man zijn, toch ben ik jaloers op de vriendin of echtgenote van My Morning Jacket-songwriter Jim James. Al sinds het debuut van de band, The Tennessee Fire uit 1999, weet My Morning Jacket de luisteraar te betoveren met gruwelijk mooie composities waar de intensiteit en de passie vanaf spatten. Ook het nieuwe album It Still Moves (hilarische titel, mede dankzij de afbeelding van een opgezette beer op de voorkant) kent weer alleen maar hoogtepunten. Als iemand, wie dan ook, zulke nummers voor mij zou spelen voor het slapen gaan, ga ik zonder meer door de knieën.
~
De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat mijn geschetste romantisering vooral geldt voor het genoemde debuut en haar opvolger At Dawn. Beide albums kennen meer rustige momenten geschikt voor bij het kampvuur. It Still Moves is veel meer een rock ’n rollplaat. De elektrische gitaar à la Neil Young wordt geregeld uit de kast gehaald. Een vergelijking met Young gaat trouwens ook op wanneer we het hebben over de stem van James. Ook kiest My Morning Jacket voor een uitbreiding van het muzikale arsenaal in de vorm van een blazerssectie. Een goede keuze, die zorgt voor ietwat meer luchtigheid. It Still Moves ligt op bepaalde momenten minder zwaar op de hand dan de twee voorgangers.
Tranen in je ogen
Wel kent It Still Moves haar godsgruwelijk mooie – tranen in je ogen – momenten. Het hyperemotionele I Wil Sing You Songs ligt in het verlengde van I Will Be There When You Die (van The Tennessee Fire). Degene die destijds bij dat nummer geen kippenvel kreeg… nou ja, u begrijpt wat ik bedoel. Om nog maar te zwijgen over het meer dan zeven minuten durende Steam Engine. Voor wie zich durft te laten meeslepen.
Ook in de ouderwetse rock ’n roll blinkt My Morning Jacket uit. Op At Dawn gaf de band al een voorproefje van haar kunnen op dat gebied en ook de bijbehorende optredens stonden als een huis. Alles wat Jim James en de zijnen doen, barst van de kracht en de energie: de belangrijkste ingrediënten van rock ’n roll. De muziek mag dan op het eerste gehoor wel wat luchtiger klinken, wanneer je de teksten er echter op naslaat komt de melancholieke aard van James weer naar voren.
Onsterfelijkheid
~
In 1999, bij het uitkomen van The Tennessee Fire, verkocht James nog bagels in zijn woonplaats. Laat dit, mede dankzij een groter platencontract, niet meer nodig zijn. My Morning Jacket is het aan de muziekminnende mensheid verplicht deze muziek live ten gehore te brengen. We worden dan ook op onze wenken bediend, want de band staat op 2 november in Vera Groningen en op 3 november in de Melkweg te Amsterdam.
Link:
http://mymorningjacket.com
My Morning Jacket
Album: It Still MovesMisschien ook iets voor u
The Right Stuff
Iedereen die ook maar een beetje is geïnteresseerd in ruimtevaart of wetenschap in het algemeen, moet wel kriebels krijgen bij de verhalen over de ruimtewedloop uit de jaren 50 en 60, toen de Russen en de Amerikanen om het hardst streden de eerste mens in de ruimte te krijgen. The Right Stuff vertelt de voorgeschiedenis van het hele ruimtevaartprogramma.
~
De film begint bij testpiloot Chuck Yeager, die gevraagd wordt een vliegtuig door de geluidsbarrière te vliegen. Nooit eerder had een mens zo snel gevlogen en wetenschappers vroegen zich af of het überhaupt mogelijk was sneller te vliegen dan het geluid. Maar uiteraard lukt het Yeager, en na zijn prestatie wordt vliegbasis Edwards het middelpunt van vele nieuwe tests waarbij vliegtuigen steeds hoger en steeds sneller moeten. Edwards is het nieuwe Mekka voor vele jonge piloten, op zoek naar roem en adrenaline. In diezelfde tijd is de NASA bezig met het opzetten van een ruimtevaartprogramma. Zeven jonge piloten worden uit verschillende takken van het leger gekozen en worden Amerika’s eerste astronauten: het begin van het Mercury-programma.
Vlekkeloos
The Right Stuff is gebaseerd op het gelijknamige boek van Tom Wolfe en geeft in ruim tweeëneenhalf uur een vrijwel vlekkeloze kijk op deze woelige periode van strijd, kameraadschap en inventiviteit. De film vormde – letterlijk – het lanceerplatform van vele Hollywoodsterren van vandaag: The Right Stuff was voor mensen als Dennis Quaid, Ed Harris, Scott Glenn en Fred Ward hun eerste grote film. Hoewel de film een typische jaren 80-sfeer ademt, doet hij zijn werk zo goed dat mijn vriendin en ik meteen het officieuze vervolg hebben besteld; de vierdelige dvd-box van de tv-serie From the Earth to the Moon wordt een dezer dagen door de postbode afgeleverd.
Gemiste kans
~
Kritiek
De twee featurettes Realising the Right Stuff en T – 20 Years and Counting vormen eigenlijk één langere documentiare over het maken van de film. Alle belangrijke medewerkers worden geinterviewd in deze splinternieuwe documentaire die met zijn totale speelduur van [twintig?] minuten minstens een half uur te kort is. In The Real Men with the Right Stuff komen de echte piloten aan het woord, die het verhaal vertellen van de eeste ruimtemissie en en passant ook wat kritiek leveren op sommige gebeurtenissen uit de film die niet helemaal stroken met de werkelijkheid.
Rampen
De Interactive Timeline is precies wat de titel al zegt: een interactieve tijdbalk waarmee korte archiefbeelden en tekstjes met een paar foto’s zijn te bekijken. De balk beslaat de periode van 1961 (de gebeurtenissen uit de film) tot en met 2012 (!), het jaar waarin de eerste ruimtevliegtuigen in gebruik moeten worden genomen. Opvallend is dat van de drie belangrijkste rampen uit de NASA-geschiedenis (de brand in 1967 op het lanceerplatform waarbij drie astronauten om het leven kwamen, de ontploffing van de Challenger in 1986 en de ramp met de Columbia in februari 2003) geen videomateriaal is te zien. Door de korte stukjes was een Play All-functie wel handig geweest.
Bizarre stunt
John Glenn: American Hero van de Amerikaanse publieke omroep PBS stamt uit 1998, het jaar waarin astronaut Glenn op 77-jarige leeftijd, in een bizarre PR-stunt, nog eens de ruimte in werd geschoten. De titel zegt al genoeg over de inhoud en toon van de film. Glenns carriere van testpiloot tot presidentskandidaat wordt uitgebreid belicht. De docu duurt bijna anderhalf uur, maar die speelduur had beter besteed kunnen worden aan meer extra’s over de film zelf.
Klassiek
Je kunt van deze film genoeg leren over het begin van het Amerikaanse ruimtevaartprogramma, en deze dvd doet daar nog een schepje bovenop met een ruime hoeveelheid extra materiaal. Maar The Right Stuff is meer dan alleen een documentaire: de film is een klassieke Amerikaanse film over een klassiek Amerikaans onderwerp.
The Right Stuff
Regie: Philip KaufmanJaar: 1983
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Vijf Disney-dvd’s
Soms lijkt het wel alsof dvd-makers een schijfje achteloos in elkaar knutselen om vervolgens te mikken op een groot succes. De dvd’s van Disney zien er soms zo uit: knullig, zonder extra’s en slecht aangepast aan verschillende afzetgebieden (zonder nasynchronisatie bijvoorbeeld). Toch zitten er ook wel degelijk betere dvd’s tussen. Hieronder een vijftal Disney-schijfjes besproken.
~
Vrij en Vrolijk
Deze ‘combo’ uit 1947 is eigenlijk ontstaan als gevolg van de Tweede Wereldoorlog. In mei 1940 begonnen de tekenaars bij Disney aan de animatie van Jacob en de bonenstaak, met Mickey in de rol van Jacob. In de zomer van 1941 was de film, die om en nabij een half uur duurde, klaar, maar Europa had op dat moment wel wat anders te doen dan kijken naar vrolijke filmpjes over Mickey, Donald en Goofy. Mickey en de Bonenstaak werd op de plank gelegd.
Niet lang daarna begon Disney aan een verhaal over een circusbeer genaamd Bongo. Het zou een film zonder dialogen worden, waarbij de muziek en de voice-over verzorgd werden door de toentertijd populaire zangeres Dinah Shore. Maar op 7 december 1941 vielen de Japanners Pearl Harbor aan en ook de Verenigde Staten waren nu in oorlog. Disney werd, volgens de documentaire op deze dvd, min of meer gedwongen propaganda-filmpjes te maken.
In 1947 werd besloten Mickey en de Bonenstaak en Bongo te combineren tot een avondvullende tekenfilm. De ‘combo’ kwam in de bioscopen onder de naam Fun and Fancy Free, in het Nederlands: Vrij en Vrolijk. Het zijn twee aardige films, vooral voor heel jonge kinderen. De live-action tussen de twee films komt van de ‘bekende’ buikspreker Edgar Bergen, die zijn poppen op vrij volwassen wijze cynische commentaren laat geven. Vrij en Vrolijk is oppervlakkig en simpel, maar de documentaire op de disc is zeker de moeite waard.
~
Melody Time
Dennis Day, Roy Rogers, The Andrew Sisters, wie kent ze (nog)? Wie nu meteen “o ja!” roept, zal veel plezier beleven aan Melody Time, een compilatie van zeven kortere animatiefilmpjes, voorzien van muziek door coryfeeën uit 1948 of daaromtrent. Maar ook zonder idolaat te zijn van bovengenoemde sterren is deze dvd heel aardig. De verhaaltjes zijn opnieuw simpel en geschikt voor de allerkleinsten, al is een muzikaal gedicht over de glorie van God en zijn schepping ‘de boom’ wat minder op zijn plek.
Het leukste van de zeven verhaaltjes is wel de legende van Pecos Bill, gezongen en verteld door countryzanger Roy Rogers en zijn vrienden. Pecos Bill is een ruige cowboy uit Texas, die persoonlijk verantwoordelijk is voor het aanleggen van de Rio Grande, het kleuren van de Painted Desert en andere geografische hoogstandjes.
De overige filmpjes zijn wat zoetsappig en de aankondiging is zeer belegen en gedateerd, maar het is een leuk initiatief om ook deze minder bekende films op dvd uit te brengen.
Merlijn de tovenaar
~
met de wijze lessen van zijn leermeester Merlijn is in een summier notendopje geperst. Maar wie dat allemaal niet weet, kan best veel lol beleven aan de soms absurde humor van de tovenaar, die naar eigen zeggen ‘achteruit’ leeft en de middeleeuwse Wart laat kennismaken met treinen, horloges en andere moderne vondsten.
Er zijn aardig wat extra’s aanwezig op deze disc: twee tekenfilms uit de oude doos (Het dappere kleermakertje en Ridder voor een dag) en een tweetal sing-along-songs. Een korte documentaire over de Sherman Brothers, die de muziek en liedjes van Merlijn de tovenaar schreven, is leuk en informatief. De Sherman Brothers zijn te herkennen aan hun handelsmerk: onzinwoorden. In Merlijn is het de toverspreuk “Higitus Figitus”, in Mary Poppins “supercalifragilisticexplialidocious” en in Bedknobs en Broomsticks “Traguna Macoides, Tregorum Satis Dee”. De Sherman Brothers zingen en spelen in de korte documentaire alle liedjes uit hun hoofd, zelfs al is het dertig jaar geleden dat ze die schreven.
Taran en de toverketel
~
Het klinkt moeilijk en dat is het ook. Taran is een warrige film vol magie met snufjes Tolkien erin, maar helemaal niet zo goed als je zou vermoeden bij het horen van die naam. Daar komt bij dat de beeldkwaliteit korrelig en vlekkerig is, wat het kijkgemak ook niet bevordert. De film is overigens wel in breedbeeld op schijf gezet.
De extra’s zijn summier. Er is een animatiefilmpje met Donald Duck en een spel waarbij je vragen moet beantwoorden. Ook met puur gokwerk kom je een heel eind. Wanneer je gewonnen hebt, komt er de zin ‘wacht op je prijs’ in beeld, waarna de dvd je doorschakelt naar… dat filmpje van Donald Duck! Heb je daar nou al die moeite voor gedaan?
Hercules
Eigenlijk is Hercules zo’n film die niemand echt leuk vindt, omdat hij eigenlijk helemaal nergens op slaat. De humor in deze film is veel te slapstick, de tekenstijl is absurd afwijkend (met veel Griekse krullen) en de mythologie waar het verhaal op gebaseerd zou moeten zijn is helemaal, maar dan ook helemaal door elkaar gehaald.
~
De extra’s zijn al net zo stuitend incorrect als de film zelf: de EncyclopeDisney voor de Griekse mythologie noemt die verhalen van vroeger ‘saai’ en ‘intellectueel’, en meent dat die alleen met humor leuk gemaakt kan worden. De eigen misinterpretaties worden zonder omhaal als de juiste versie gepresenteerd.
Verder zijn er nog wat korte, reclame-achtige filmpjes, zoals een Making Of en een spotje dat onder de naam Videogalerij een aantal aspecten van de ontwerpfase laat zien. Blijkbaar was Gerald Scarfe, een kunstenaar die nauw betrokken was bij The Wall van Pink Floyd, een grote inspiratiebron voor de tekenaars van Hercules. De instructievideo Maak zelf een Griekse vaas tenslotte is in het Frans (!) en toont je hoe je van papier maché zelf een urn in elkaar knutselt.
Lang niet alle Disney-dvd’s zijn de moeite waard, maar wanneer je de rotte appels laat voor wat ze zijn, of gewoon liefhebber bent, kun je er best wat plezier aan beleven. Uit bovenstaande selectie zou ik Merlijn de tovenaar en Melody Time in ieder geval van harte aanbevelen.
Vrij en Vrolijk - Melody Time - Merlijn - Taran en de toverketel - Hercules
Jaar: 2024Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Alex Callier: Songwriter
Het Belgische Hooverphonic bracht sinds 1997 maar liefst vier uitstekende albums uit. Het werd dus blijkbaar tijd voor een verzamelaar dan wel een live-album, of natuurlijk een combinatie van beide. Hooverphonic koos voor het laatste en deed dat op een bewonderenswaardige manier. De band rond Alex Callier tourde eerder dit jaar door België met een min of meer akoestisch programma, waarvan Sit down and listen to Hooverphonic uiteindelijk het resultaat is.
~
De doorgaans vrij volgeproduceerde composities van deze Belgen werden tijdens deze tournee eens helemaal van hun kleren ontdaan. Het doorgaans uptempo Inhaler, afkomstig van het eerste album A New Stereophonic Sound Spectacular (toen de band nog Hoover heette), werd bijvoorbeeld subtiel ontdaan van al haar opsmuk en puntigheid. Alleen de briljante muzikale grote lijnen bleven nog over, gecombineerd met de prachtige stem van zangeres Geike Arnaert. Een werkelijk bloedmooie ballad. Deze parel vormt echter geen uitzondering op de plaat. Ook zonder veel poespas blijven de songs van Callier fier overeind staan.
Het grote publiek
Gekozen is voor een doorsnede van het repertoire. Elk album is met tenminste één nummer vertegenwoordigd, waarbij het zwaartepunt op de laatste twee platen The Magnificent Tree en Jackie Cane is komen te liggen. Uit dit kleine overzicht van het oeuvre van de band blijkt dat Hooverphonic zeer constant is in het leveren van hoge kwaliteit. Het is dan ook niet vreemd dat de populariteit van de band per plaat groeide en dat Hooverphonic juist met het toegankelijke laatste album Jackie Cane ook het grote publiek aan zich heeft weten te binden, met name dankzij de pakkende single Sometimes.
Triphop – Pop
~
Sit down and listen to Hooverphonic geeft een prachtig akoestisch overzicht van het werk van een van de belangrijkste en populairste groepen van België. De songs worden in al hun eenvoud (nou ja, spreekwoordelijke eenvoud dan) en schoonheid aan ons ten gehore gebracht. Alex Callier blijkt een van de beste songwriters van het land te zijn en met zangeres Geike heeft de band goud in handen. Hooverphonic tourt de rest van het jaar nog door heel België, dus mocht je in de buurt zijn…
Link:
http://www.hooverphonic.com
Hooverphonic
Album: Sit down and listen to Hooverphonic: The Live Theater RecordingsMisschien ook iets voor u
The Thin White Duke
.
~
Terugkeer
Uitgezonderd van een tien jaar durende pauze maakt David Bowie (David Robert Jones) al bijna vijfendertig jaar mooie, goede en veelal vernieuwende muziek. De single Space Oddity (1969) was zijn eerste doorbraak bij het grote publiek. In de jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig beleefde hij, ondanks of dankzij verschillende drugsverslavingen (hoe slechter het met hem ging, hoe beter de platen waren), vele muzikale hoogtepunten.
Eind jaren tachtig leek hij echter de weg kwijt te raken: hij gaf zijn geslaagde solocarrière op om toe te treden tot de weinig succesvolle rockgroep Tin Machine. Het duurde vervolgens tot 1995 voor Bowie weer serieus aan de slag ging. De man die in de jaren zeventig en tachtig had bewezen ontluikende trends als glamrock en new wave voor een groot publiek toegankelijk te kunnen maken, richtte zich vanaf dat moment weer op opkomende stromingen. Jungle en industrial waren nu de stijlen waar hij mee werkte.
Aandacht
Deze hernieuwde interesse in het nieuwe, resulteerde in de elektronische plaat Outside (1996). Dit was Bowies eerste solowerk sinds jaren. Hoewel er in de pers veel aandacht voor zijn terugkeer was, duurde het tot vorig jaar voor zowel journalist als publiek Bowie weer omarmde. Van het album Heathen – aangeprezen als classic David Bowie – werden miljoenen exemplaren verkocht. Na de verloren jaren en het elektronische experiment was Bowie weer terug op zij oude niveau. Ook werkte hij voor het eerst sinds twintig jaar weer samen met producer Tony Visconti. Samen maakten ze van Heathen een plaat die klonk als het oude werk van Bowie.
Heathen = Reality?
~
Dit betekent echter niet dat Reality ook klinkt als een iets wildere variant van Heathen. Het tegenovergestelde is eerder waar: Reality is saaier. Muzikaal is de nieuwste plaat zeker niet slechter, maar sterk vergelijkbaar is het allemaal wel. En dat is nou precies wat Bowie niet moet doen. Hij is groot geworden door te vernieuwen en in te springen op trends. Die slag lijkt hij nu te verliezen van Madonna; als zij komende jaren lef toont, wordt zij de kameleon die Bowie ooit genoemd werd.
Bij Heathen werd Bowie nog geprezen omdat hij eindelijk zichzelf toonde, maar nu hij hetzelfde trucje herhaalt, komt een nostalgisch verlangen naar de oude, vernieuwende Bowie op.
Als Bowie op deze ogenschijnlijk veilige weg door gaat, is het tijdperk van hem en al zijn alter-ego’s waarschijnlijk voorgoed voorbij. Critici zullen zijn werk dan afdoen als niet slecht, maar wel erg voorspelbaar en de muziekliefhebber koopt een derde vergelijkbare plaat niet meer, omdat hij de twee voorgaande al heeft. Áls Bowie doorgaat, moet hij zichzelf nog zeker éénmaal vernieuwen. Anders dreigt een einde van zijn carrière dat David Bowie, Ziggy Stardust, The Thin White Duke, Aladdin Sane en al de andere alter-ego’s onwaardig is.
David Bowie
Album: RealityMisschien ook iets voor u