We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Duivelse disks
Een jaar of vier geleden, toen het tweede millennium na Christus op zijn einde liep, was het gebruikelijk lijstjes te maken. Je kon het zo gek niet bedenken of er werd wel een lijst van opgesteld. Bij de vele filmpolls die ik tegenkwam vulde ik steevast drie titels in: JFK, Oliver Stones onbetwiste meesterwerk en nog steeds mijn favoriete film aller tijden, Kundun, het visuele gedicht van Martin Scorsese over de Dalai Lama en The Exorcist, omdat het “de eerste en enige film is die me ooit nachtmerries heeft bezorgd”. Het was 1990 toen ik de film voor het eerst zag, in de eerste paar weken van het nieuwe RTL Veronique (het station programmeerde in die periode alleen klassiekers als Jaws, Platoon en The Exorcist om kijkers te trekken – iets dat ze aardig is gelukt), een evaring die ik nooit meer ben vergeten.
~
Nooit eerder was angst zo tastbaar in een film aanwezig als bij The Exorcist. Het is met recht een mijlpaal in de filmgeschiedenis, met zijn documentaire-achtige cameravoering, de verbluffende make-up en de naadloze speciale effecten. Regisseur William Friedkin vond het vorig jaar nodig zijn meesterwerk op te poetsen met enkele in 1974 verwijderde scènes en wat digitale effecten. Deze “version you’ve never seen” (een vreemde ondertitel, die al niet meer klopt zodra je de film een keer hebt bekeken) was geen groot succes, omdat een briljante film als The Exorcist geen nieuwerwetse fratsen nodig heeft om te hoeven boeien.
Lachwekkend
~
Liever het orgineel
Omdat schrijver William Peter Blatty teleurgesteld was in het tweede deel, net als veel filmliefhebbers en Exorcist-fans, besloot hij in ruim tien jaar later zijn eigen vervolg, het boek Legion, te verfilmen onder de titel The Exorcist III. Had hij zijn boektitel voor de film gebruikt, dan was het eindresultaat een hele bevredigende en mysterieuze film geworden; hoewel enkele personages uit de originele film terugkeren, had Exorcist III net zo goed over een paar hele andere mensen kunnen gaan. De verwachtingen die de titel opwekt, worden echter niet ingelost, ondanks een paar hele spannende scènes en enkele sfeervol griezelige beelden. Blatty heeft zijn personages een paar mooie dialogen gegeven, waarmee hun persoonlijkheden knap worden neergezet. Helaas bezwijkt Exorcist III tegen het einde onder de vele mysterieuze (lees: onbegrijpelijke) beelden en gebeurtenissen. Wellicht worden ze begrijpelijker na een tweede kijkbeurt, maar ik bekijk liever het origineel nog een keer.
Belabberd
De beide Exorcist-sequels stellen niet alleen teleur als film, maar ook als dvd. Behalve een alternatieve openingsscène van Exorcist II en wat trailers bevatten beide schijfjes geen extra’s. Vooral een goede documentaire wordt gemist, omdat het mij een raadsel is waarom een getalenteerde filmmaker als John Boorman een zulk belabberd werkstukje heeft afgeleverd, of wat Blatty er toe bracht twaalf jaar later een tweede vervolg te maken. Wellicht een idee voor de uitgebreide boxset die ongetwijfeld zal volgen op de bioscooprelease van The Exorcist IV: The Beginning, ergens in 2004?
John Boorman & William Peter Blatty
Regie: Exorcist II: The Heretic & The Exorcist IIIJaar: 2024
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
Grimmig
Alex van Warmerdam. Tja, wat moet je er precies mee. Is hij een geniale cineast of een pretentieuze gek? Eind jaren tachtig/begin jaren negentig wist hij met films als Abel en De Noordelingen een naam te vestigen. Met Kleine Teun en De Jurk bevestigde hij zijn reputatie als lieveling van het filmhuisminnende publiek. Maar waar velen van zijn films houden, is daar ook het grote publiek. En dat weet minder waardering voor zijn films op te brengen. Met zijn nieuwste film Grimm zal dit niet anders zijn.
~
Geen vermaak
Hoewel Alex van Warmerdam niet bekend staat als een conventionele filmmaker en schrijver, weet hij zich met Grimm te overtreffen qua vaagheid. De Noordelingen was absurd, maar had een redelijk goed te volgen verhaal. Dat lijkt hier volledig irrelevant. Alles lijkt voortdurend maar te gebeuren zonder dat er enige logica aan vast zit. Aanvankelijk valt er nog wel wat te lachen met Grimm, maar gedurende de film werd het zuchten van het publiek in de zaal steeds duidelijker. Waarom Van Warmerdam deze film heeft gemaakt is niet duidelijk, maar het was niet bedoeld waar bioscoopfilms in essentie voor bedoeld zijn: vermaak van het publiek.
Malherbe
~
Conclusie
Is er niets goed aan Grimm? Op enkele prachtig geschoten plaatjes, en leuke bijrollen van Kees Prins en Malherbe na, is er inderdaad weinig goed. Van Warmerdam-fans zullen me misschien verwijten dat ik op een erg kortzichtige en weinig open manier naar deze film heb zitten kijken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik na een half uurtje kijken alle hoop op een verder leuke film heb laten varen. Het kijken van Grimm was een ware straf, en ik zou niemand willen dwingen hier naar toe te gaan. 2003 was een jaar waarin een hoop goede Nederlandse producties het grote publiek wisten te bereiken. Het stigma dat Nederlandse films meestal pretentieuze pseudo-kunstwerkjes waren vol kneuterige huis-, tuin- en keukenseks leek eindelijk verworpen. Van Warmerdam breekt de stijgende lijn ruw af, en geeft het grote publiek weer een reden om een Nederlandse productie op voorhand te wantrouwen.
Grimm
Regie: Alex van WarmerdamJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Kijk ons eens: Kill Bill
.
~
De extra huiswerkopdracht die ik van Jan Auke meekreeg was echter een stuk interessanter. Wat is nou de beste film van Quentin Tarantino? Om de keuze wat te vergroten heb ik besloten te kijken naar alles wat hij geschreven heeft, in plaats van alles wat hij heeft geregisseerd. Net als mijn mening over bovengenoemde special was ik daar eigenlijk ook snel uit. Het allerbeste van Tarantino is gewoon Pulp Fiction. Ik hoor nu alle filmfreaks verwijten maken dat ik wel voor een heel veilige keuze ga, maar dat is pretentieus gezeur. Pulp Fiction is gewoon qua stijl, dialogen, muziek en constructie superieur aan alle andere films met het Tarantino-stempel. Reservoir Dogs was naar mijn mening meer een soort vingeroefening, maar dan wel een erg goede. Alles wat Tarantino in Dogs laat zien doet hij in Pulp Fiction over, maar dan veel en veel beter. Als je de twee films naast elkaar legt, kun je niet anders dan concluderen dat Pulp Fiction gewoon de beste is.
Een eervolle vermelding is er voor True Romance, omdat die film een aantal prachtige dialogen bezit, en net als Reservoir Dogs een soort voorproefje biedt voor Pulp Fiction. Ook erg leuk is de toneelversie TROE ROMANS, een jaar of drie geleden opgevoerd door het NNT. Om alle Tarantino-dialogen in het Nederlands te horen is zeker een zeer aparte ervaring. Een minder eervolle vermelding krijgt de film Four Rooms. Deze film is een vierluik, en Tarantino heeft één van de verhalen geschreven en geregisseerd. Zelden heb ik zo’n saaie, suffe en totaal laveloze film gezien. Absoluut dieptepunt.
En dan nu de hamvraag: waar laten we Jan Auke naar kijken? Aanvankelijk wilde ik hem het prachtige programma Time Commanders van de BBC laten zien, waarin kandidaten via computersimulatie historische veldslagen naspelen. De bedoeling is dat zij het er beter van af brengen dan bijvoorbeeld de Galliërs tegen de Romeinen. Helaas is die show afgelopen, en moet ik dus met een alternatief komen. En toen ik toch op de site van BBC aan het kijken was, viel mijn oog op Film 2003 with Jonathan Ross. Ross presenteert al jaren geweldige programma’s op de BBC, en heeft een prachtig Brits gevoel voor humor. Filmprogramma’s redden het in Nederland zelden. De huiswerkopdracht voor Jan Auke: Waarom falen tv-programma’s in ons Land, en zou het format van Film 2003 het misschien wel kunnen redden?
Film 2003
Elke dinsdag op BBC1, 0:25 uur
Stijn Gisquière – Paradijs op aarde
Insiders kennen het werk van Stijn Gisquière al langer. De in dit album gebundelde verhalen waren reeds eerder te bewonderen in het door Vlaamse tekenaars bevolkte Ink. Wat direct opvalt in het werk van Gisquière is de merkwaardige karikaturale tekenstijl. De personages en de omgeving zijn met enkele trefzekere penseelstreken tot leven gewekt. Gestileerd maar toch levendig. Ook de kleuren spelen een voorname rol in de verschillende cursiefjes. Ze versterken de sfeer en zorgen op hetzelfde moment voor een vervreemdend effect. Het lijkt of elke scène door een ander filter wordt gereflecteerd. Dit alles zorgt er voor dat er sprake is van een zeer herkenbare stijl.
~
Maar niet alleen de tekeningen spreken tot de verbeelding. De taferelen die Stijn Gisquière de lezer voorschotelt, beroeren vaak de juiste snaar. Veel van de personages die ten tonele worden gevoerd zijn naarstig op zoek naar liefde, geborgenheid en zingeving. Velen zoeken wanhopig steun bij elkaar, schuilend voor het schemerduister dat ieder leven vroeg of laat overschaduwt. Ze laten ons kennismaken met alle aspecten van de menselijke psyche. Het is boeiend om te zien wat het leven voor elk van de karakters in petto heeft en hoe hier vervolgens mee wordt omgegaan. De boodschap van de auteur is duidelijk: vraag niet wat het leven voor jou kan doen, maar wat jij voor het leven kan doen. Kortom, de zin van het leven ben je zelf.
Worstelen met ons menszijn
~
Ongrijpbaar
Een wereld die in eerste aanleg bevolkt lijkt te zijn door gemankeerde stervelingen, wanhopig op zoek naar een stukje paradijs op aarde. Allengs wordt het de lezer echter duidelijk dat hij zelf niet anders is dan al deze kwetsbare zielen. Met elke bladzij die hij omslaat, ontvouwt zich een deel van zijn eigen leefwereld. Ongrijpbaar en verstild.
Paradijs op aarde is een juweeltje dat zelfs na veelvuldig herlezen nauwelijks iets van zijn glans verliest.
Prijs: € 9,95
Bladzijden: 48
Misschien ook iets voor u
Dave Matthews – Some Devil
Eén keer eerder bracht Dave Matthews een album uit zonder zijn band. Dit betrof een live-registratie uit 1995 van zijn akoestische optreden in Luther College samen met meestergitarist Tim Reynolds. Juist in deze uitgeklede vorm kwamen zijn liedjes helemaal tot hun recht. Het zeer unieke gitaarspel en het intense stemgeluid van Matthews maakten Live at Luther College tot misschien wel het beste werk uit zijn carrière naast prachtige albums als Under the Table and Dreaming en Before These Crowded Streets. Onlangs verscheen Some Devil, het eerste echte soloalbum van Dave Matthews. Wel met band, maar met een andere dan normaal.
~
De laatste echte studioplaat Everyday dateert uit 2001 en mag in retrospectief een dieptepunt uit de carrière van de Dave Matthews Band worden genoemd. De zo kenmerkende passie en gedrevenheid ontbraken voor het grootste deel. Some Devil klinkt beter, maar laat ook geen Dave Matthews in topvorm horen. Waar hij op eerdere platen zijn emoties nogal eens de vrije loop liet gaan, houdt hij zich nu in. Dus geen duivelse nummers als Halloween en Rhyme & Reason, maar vooral veel gezapige liedjes. Alleen in Gravedigger en afsluiter Too High laten Matthews en zijn muzikanten zich helemaal gaan.
Vroeger was alles beter
Ik wil niet klinken als iemand die vroeger alles beter vond en geen belangstelling meer heeft voor een artiest die een nieuwe weg inslaat. Het is echter erg jammer dat Matthews heeft besloten om zijn zo karakteristieke bandgeluid achter zich te laten en terug te komen als een standaard gitaarband. Waar zijn de prachtige saxofoonsolo’s van Leroi Moore of de opzwepende vioolpassages van Boyd Tinsley gebleven? Zelfs Matthews ziet af van zijn prominente rol als gitarist. Deze band blinkt nergens echt in uit.
Kentering
Toch kent Some Devil een aantal pareltjes, met name in de vorm van prachtige kleine liedjes als Stay Or Leave en Oh. Er staan geen dieptepunten op het album, al moet je bestand zijn tegen een nummer als Grey Blue Eyes: een wel erg trage ballad waarin Matthews klinkt als een Amerikaanse Peter Gabriel. Openers Dodo en So Damn Lucky klinken goed, maar na een paar draaibeurten zijn ook deze nummers niet meer zo interessant.
Rustig
Hetgene dat mij meest tegenstaat is de algehele staat van rust waarin Some Devil verkeert. Dave Matthews heeft op vier à vijf vroegere albums, waaronder Live At Luther College, bewezen dat hij tot de beste songwriters ter wereld behoort. Laten we hopen dat Matthews deze status weer helemaal waar gaat maken en dat deze periode van middelmatigheid snel voorbij is.
Links
Officiële site
Dave Matthews
Album: Some DevilMisschien ook iets voor u
Videotapes op een schijfje
Het is jammer dat sommige dvd-makers nog steeds denken dat een schijfje niet veel meer is dan een platte en ronde videoband. Er worden nog steeds dvd’s op de markt gebracht waarop alleen de film staat, terwijl andere vol staan met leerzaam audiocommentaar, lachwekkende bloopers, diepzinnige documentaires en andere leuke extra’s. Een dvd met ‘niks’ erop kan haast niet meer. Langzaamaan dringt dat ook tot distributeurs door. Er duiken steeds vaker trailers, featurettes en behind the scenes op. Het gaat de goede kant op. Als nu de kwaliteit van het gebodene ook nog beter wordt, kunnen we met gerust hart een punt zetten achter deze rubriek: videotapes op een schijfje.
About Schmidt
(Alexander Payne • 2002 • Paradiso Home Entertainment)
~
Frida
(Julie Taymor • 2002 • RCV)
~
Focus
(Neal Slavin • 2002 • Indies Home Entertainment)
~
Deze film laat op een gemoedelijke maar dwingende manier zien hoe joden tijdens de Tweede Wereldoorlog ook in de Verenigde Staten werden gedemoniseerd en gediscrimineerd, iets wat niet veel mensen zullen weten. Hoofdrolspeler William H. Macy speelt zoals zo vaak een naieveling die liever vanaf de zijkant toekijkt dan zelf actie onderneemt. Hij is de hardwerkende Lawrence Newman die van zijn baas iets aan zijn slechte ogen moet doen. Na de aanschaf van een nieuwe bril wordt hij aangezien voor jood en krijgt te maken met steeds verdergaand antisemitisme. Barokke rocker Meat Loaf laat na Fight Club nogmaals zien dat hij voortaan beter uit de geluidsstudio kan blijven en vaker moet gaan acteren, want zijn rol als racistische buurman verdient een prijs. De dvd-uitgave zal echter nooit in de prijzen vallen, want de bijgeleverde interviews en “behind the scenes”-beelden zijn van hetzelfde lage niveau dat je ook in elektronische persmappen tegenkomt. Jammer, want Focus had zeker een documentaire verdiend over de gebeurtenissen waarop de film is gebaseerd.
Clue
(Jonathan Lynn • 1985 • Paramount Home Video)
~
Lilya 4-Ever
(Lukas Moodysson • 2002 • A-Film)
~
About Schmidt, Frida, Focus, Clue en Lilya 4-Ever
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Natuur en cultuur
.
De kapitein van dit schip, de HMS Surprise, is Jack Aubrey, gespeeld door Russel Crowe. Hij vaart ten tijde van de Napoleontische oorlogen over de grootse, lege oceanen. Dat klinkt saai, maar in die tijd vochten de Fransen en Britten ook op zee, ver van huis, hun oorlogen uit. Wanneer ‘Lucky’ Jack het Franse fregat Acheron in zicht krijgt, bijt hij zich erin vast als een pitbull in een biefstuk.
Mist
Dat levert spannende beelden en oorverdovende geluiden op, want de Surprise van Jack is een maatje kleiner dan de Acheron. Gehavend blijft de Surprise achter na een eerste ontmoeting, die prachtig geregisseerd is. In een mistbank lijken de schepen elkaar mis te lopen, maar dan komt het plotseling tot een treffen. Een aantal oorverdovende kanonsalvo’s, krakende masten en touwen en schreeuwende mannen zorgen ervoor dat je middenin de actie staat.
Natuurvorser
Maar het is niet alleen actie in Master & Commander. Nadat Jack de Acheron uit het oog heeft verloren (maar niet uit het hart, zoals later zal blijken), is er aandacht voor de verhoudingen aan boord. Jack heeft gezelschap van dr. Maturin (Paul Bettany), arts en natuurvorser. Maturin verafschuwt de oorlog, maar houdt van zijn vriend. Als Jack hem belooft dat hij aan wal mag om planten te verzamelen is hij opgetogen, maar wanneer de plannen veranderen omdat de Acheron weer opduikt, komt de vriendschap onder druk te staan.
Kiezen
Het is een bijzonder verhaal, dat van Jack en Maturin. In een veelzeggende scène ligt de Surprise voor anker in een baai. Maturin bestudeert door zijn kijker een aalscholversoort. Jack, aan de andere kant van het schip, tuurt naar de oceaan in de hoop een glimp van zijn vijand op te vangen.
De keuze die hier gemaakt moet worden is die tussen oorlog en onderzoeken. Tussen levens bestuderen en levens vernietigen. Tussen de natuur en cultuur dus. Maar als je goed kijkt, is Jack juist degene die de natuur najaagt: het ruwe van de oorlog, met alle rauwe emoties van dien. De verfijnde Maturin is degene die zijn interesses cultiveert. Maturin onderzoekt de natuur, maar ziet niet dat hij eigenlijk een prachtige ethologische studie kan maken naar de mannen op het schip. Omgekeerd ziet Jack niet welke schatten op de eilanden verborgen zijn. Oorlogen gaan al lang niet meer om brute kracht, maar om kennis en wetenschap.
Climax
De spanningsboog is misschien net wat te lang. De Acheron blijft tot aan de climax onvindbaar en regisseur Peter Weir (Witness, Dead Poets Society, The Truman Show) neemt ruim de tijd om de vriendschap tussen Jack en Maturin uit te diepen. Fans van actie en geweld zullen Master & Commander daarom wellicht ook minder waarderen. Hoewel het middenstuk van de film duidelijk anders is van toon, vind ik niet dat het geheel daar onder lijdt. Weir laat alles logisch op elkaar volgen en in de climax vinden beide verhaallijnen elkaar.
Echt
Master & Commander ziet er bijzonder echt uit. Bij de aftiteling vroeg ik me af waarom er zoveel mensen van Industrial Light & Magic op de rol stonden: de visual effects zijn nagenoeg onzichtbaar. Maar de computer heeft lang niet alles voor zijn rekening genomen. Alle lof voor de scheepsbouwers, de acteurs en, niet te vergeten, de onderzoekers. De mannen en vrouwen die ervoor hebben gezorgd dat de details kloppen (natuurstudie, meetinstrumenten, kleding, gewoonten, etc.) verdienen complimenten. Die details gaan zo ver, dat regisseur Weir veel Poolse figuranten gebruikte, omdat hun fysiek sterk overeenkomt met de lichaamsbouw van tweehonderd jaar geleden. Al dat onderzoek naar de achtergronden en details maakt van Master & Commander een prachtige ervaring. Een die misschien niet elke minuut spannend is, maar wel absoluut echt.
Master & Commander: The Far Side of the World
Regie: Peter WeirJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Dubbelslag
.
~
Lost Dogs: maar liefst 31 tracks
Een aantal jaar geleden gingen de geruchten al dat Pearl Jam een album met B-kantjes uit zou gaan brengen. Nou is bekend dat de band uit Seattle sinds zijn debuut Ten uit 1991 vele prachtige tracks heeft voortgebracht die niet op reguliere albums te vinden zijn, maar wel veel op het podium werden vertolkt. Yellow Ledbetter, Footsteps, Leavin Here, Brother en Last Kiss zijn voorbeelden van zulke nummers. Ook zullen de echte fans allang een versie van het melancholische Hard To Imagine en de breekbare soundtrack Dead Man in huis hebben. Het gaat hier echter om slechts een fractie van de geboden verzameling op Lost Dogs. Het dubbelalbum kent maar liefst 31 tracks, waarvan het gros behoorlijk obscuur te noemen is.
Prachtig nieuw materiaal
Lost Dogs lijkt in tweeën te zijn verdeeld. Het grootste deel van het ruigere gitaarwerk staat op cd een en de kleine akoestische liedjes zijn veelal te vinden op cd twee. Met name deel twee is zeer de moeite waard en zou zo door kunnen gaan voor een regulier Pearl Jam album. De grote hoeveelheid prachtige nieuw materiaal is opvallend gezien het feit dat albums als Yield, No Code, en in mindere mate Binaural en Riot Act allemaal wel een aantal mindere momenten kennen. Waarom stond het mooie Fatal bijvoorbeeld niet op Binaural en de saaie rocker Breakerfall wel? Om nog maar te zwijgen over Other Side, de outtake die absoluut op Riot Act had moeten staan. En ga zo nog maar even door. Lost Dogs is hèt Sinterklaas- of kerstcadeau voor de Pearl Jam liefhebber.
Live At The Garden
~
Unieke setlist
Wat Pearl Jam onder meer zo aantrekkelijk maakt als live-act is de immer unieke setlist. Elke avond speelt de band een geheel andere verzameling nummers. Dus geen goedkope greatest hitscompilatie, wat we bijvoorbeeld kennen van Live. Klassiekers als Alive, Jeremy, Go en Animal worden gepasseerd, terwijl minder bekende prachtnummers als In My Tree, Faithful en Save You beter klinken dan ooit tevoren. De prachtige versie van Black is een van de hoogtepunten van deze DVD.
Waar Eddie Vedder tijdens de legendarische MTV Unplugged sessie de show stal met zijn intense performance, bestaat er nu veel meer evenwicht tussen zanger en band. Mike McCready is namelijk degene die de show steelt met zijn prachtig uitgesponnen solo aan het eind van Black. De kwade rocker Eddie Vedder uit de begindagen heeft plaatsgemaakt voor een Vedder die met een glimlach op zijn gezicht het publiek bespeelt en tegelijkertijd zijn welgemeende boodschap overbrengt. Pearl Jam behoort inmiddels tot de oude garde en het lijkt of de band die rol heeft geaccepteerd. Ze zijn er maar wat blij mee dat zij zich bij grote helden als Bruce Springsteen, Grateful Dead en Iron Maiden kunnen voegen. Bands die het ook presteerden het podium van Madison Square Garden te laten trillen.
Dood, split up, dood en springlevend
Het maakt niet uit of je nou Lost Dogs of Live At The Garden in je schoen krijgt met Sinterklaas. Beide documenten zijn een absolute must voor de fan. Pearl Jam bewijst met deze dubbelslag dat er nog veel muziek zit in de enig overgebleven Seattle band uit het begin van de jaren negentig. Nirvana eindigde met de dood van Cobain, Soundgarden stopte al na Down On The Upside (1996) en Alice In Chains’ einde werd anderhalf jaar geleden alleen nog maar formeel door de dood van zanger Layne Staley. Pearl Jam kan in deze vorm nog wel een paar decennia mee. Al zullen live-marathons als deze in New York de band niet in de koude kleren gaan zitten.
Links
http://www.sonymusic.nl/pearljam
http://www.pearljam.com
Pearl Jam
Album: Lost Dogs & Live At The Garden (dvd)Misschien ook iets voor u
Zinnen om op tegeltjes te schilderen
De Manchesterse groep heeft een voor Nederlanders onmogelijke naam I Am Kloot (wat denk je wat Engelsen vonden van een premier die Kok heet?, maar dit geheel terzijde). Het album van I Am Kloot is al een een paar weken uit. Ze hebben hun tweede album simpelweg I Am Kloot genoemd. Ook de hoes is zo simpel mogelijk gehouden: een zwarte achtergrond met witte letters. Maar schijn bedriegt, want achter die eenvoud houdt zich voor mij persoonlijk de plaat van 2003 schuil. I Am Kloot maakt tijdloze klassieke, veelal akoestische muziek in de stijl van Turin Brakes of Oasis die unplugged speelt. Al zijn de songs van I Am Kloot wel stukken beter als die van de recalcitrante broertjes Gallagher.
~
Allereerst heeft zanger John Bramwell een zoals ze het noemen ‘gouden strot’ (zijn stem wordt vaak met die van John Lennon vergeleken) maar daarnaast ook een gouden pen. Want een nummer als From Your Favourite met de regel “take a breath, you dream of a tragic death your delicate flower” is songsmederij van een hogere orde. “He said he was a vegetarian, well there’s animals in water” (uit het openingsnummer Untitled #1) is trouwens nog zo’n zinnetje om op een tegeltje te schilderen.
Geografische ligging?
Je mag nooit zeggen dat geografie en goede muziek iets met elkaar te maken hebben. Maar zou het dan louter toeval zijn dat de door mij meest bewonderde groepen uit Noord-Engeland of Schotland komen? The Beatles (Liverpool), Echo and the Bunnymen (Liverpool), Joy Division/New Order (Manchester), The Smiths (Manchester), Belle and Sebastian (Glasgow) en nu I Am Kloot (Manchester). Geeft de troosteloze grauwheid en armoede van de oude industriegebieden in Noord-Engeland en Schotland je juist vleugels, ook wel Northern Soul genoemd? Je zou het haast denken, ik weet het niet zeker. Wat ik wel weet is dat I Am Kloot het verdient om door een groot pubiek ontdekt te worden.
CD’s als I Am Kloot zijn zeldzaam in een popklimaat dat van trends en hypes aan elkaar hangt. ‘Believe the hype’ dit keer eens en luister naar de 12 juweeltjes op I Am Kloot. Of zoals Oor het verwoordt: ‘Intieme melancholieke ontroerende grotestadspoezie verpakt in 12 prachtige popliedjes’. Ja wat wil een mens eindelijk nog meer in de donkere dagen voor Kerst?
I Am Kloot
Album: I Am KlootMisschien ook iets voor u
Bush is niet de eerste die dit doet
Voor zover ik het kan bezien, zijn er twee manieren om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen in de wereld. Allereerst kun je naar het journaal kijken en de nieuwsberichten in de kranten lezen. Wie dit elke dag doet, weet precies wat er waar op de wereld iets heeft plaatsgevonden. Aan de andere kant kun je het dagelijkse nieuws ook laten voor wat het is en je richten op de achtergronden van dat nieuws middels de analyses en commentaren in de krant, de actualiteitenrubrieken op tv, de current affairs-afdeling in de boekwinkel. Hoewel er mensen zijn die zich tot beide categorieën nieuwsjager rekenen, bevind ik me met beide voeten in het tweede kamp.
~
Ik kijk zelden naar het journaal, en ik besteed veel meer tijd aan het tweede katern van mijn favoriete dagblad dan aan het eerste. Dit komt omdat ik veel geïnteresseerder ben in de overkoepelende verbanden tussen gebeurtenissen dan in de gebeurtenissen zelf. Hierdoor wacht ik liever een paar dagen, maanden of jaren op een goed overzicht dan dat ik me laat meeslepen door de waan van de dag. Ik benijd mensen die wel meteen chocola kunnen maken van recente ontwikkelingen, mensen als Noam Chomsky, of Josh Marshall en zijn weblog Talking Points Memo.
Junta
Gore Vidal is een van de bekendste en meest beruchte chocolademakers van Amerika. Al meer dan een halve eeuw zit hij bovenop de Amerikaanse politiek die hij met een mengeling van wijsheid en zwarte humor in essays, romans en filmscenario’s becommentarieert. Droomoorlog is zijn meest recente boek, een verzameling eerder gepubliceerde essays en artikelen over de huidige “junta” die momenteel de touwtjes in handen heeft in Amerika en slechts uit is op één ding: geld verdienen, zoveel mogelijk geld verdienen voor zichzelf en de rest van de één procent rijkste mensen in het land.
Bizarre gebeurtenissen
Mensen die Michael Moores nieuwe boek Dude, Where’s My Country? hebben gelezen, zullen de eerste twee (hoofd-)stukken van Droomoorlog bekend voorkomen. Net als Moore belicht ook Vidal de manier waarop George W. Bush in 2000 op doortrapte wijze de verkiezingsuitslag in zijn voordeel om wist te buigen, en ook Vidal beschrijft een paar van de meest bizarre gebeurtenissen die zich voor, tijdens en na 11 september 2001 hebben afgespeeld. Maar waar Moore miljoenen mensen voor zich weet te winnen met zijn ironische teksten en eenvoudige redeneringen, plaatst Vidal alles in een groter historisch kader. De geschiedenis herhaalt zich immers altijd?
Oorlogszucht
Vidal verbindt de oorlogszucht van de huidige regering met het begin van de jaren 40, toen Amerika nog zuchtte onder de Depressie. President Roosevelt wist dat de recessie alleen doorbroken kon worden door het scheppen van banen, en de gemakkelijkste manier daarvoor was door mee te doen aan de escalerende Tweede Wereldoorlog. Maar 60 tot 80 procent van de Amerikaanse bevolking was pertinent tegen de inmenging van de Verenigde Staten in de oorlog, en dus moest Roosevelt iets verzinnen. Hij daagde de Japanners uit met een belachelijk ultimatum zodat Japan maar één uitweg zag: Amerika aanvallen, en wel op de plek waar een groot deel van de vloot voor anker lag: een marinebasis op het zonovergoten Hawaii – Pearl Harbor. Nu Amerika was aangevallen, veranderde de mentaliteit in het land op slag: “Platbombarderen die Jappen,” zei iedereen opeens, “en die moffen erbij!” Roosevelt had zijn oorlog, de Amerikanen konden weer aan het werk – iedereen blij.
Het Rode Gevaar
Hoewel Roosevelts beweegredenen nog steeds omstreden zijn, zijn de parallellen met de gebeurtenissen rond 11 september schokkend opvallend. Vervang “Pearl Harbor” in bovenstaande alinea maar eens door de Twin Towers, “de Japanners” door terroristen, liefst Islamitische, en “Roosevelt” door Bush jr. Maar meer nog dan deze simpele invuloefening schenkt Vidal in Droomoorlog nog meer aandacht aan de gebeurtenissen na de Tweede Wereldoorlog. Roosevelt was inmiddels overleden, en Truman president. Na de nutteloze atoombommen op Japan, wist de nieuwe president binnen twee jaar de Russen om te vormen van de bondgenoten die ze tijdens de oorlog waren geweest tot het Rode Gevaar dat de wereld veertig jaar lang zou bedreigen. Door de oprichting van NAVO en CIA creëerde Truman een Nationale Veiligheidsstaat, die maar één doel had: permanente oorlog voor een permanente vrede – toevallig ook de titel van Vidals eerder verschenen boek -, met als bijkomend gevolg een permanente staat van angst onder de Amerikaanse bevolking.
Verrassende verbanden
Vidal laat op heel plausibele wijze zien dat de situatie waar we op dit moment in verkeren niet alleen een ontluisterend voorbeeld is van Trumans denkbeelden, maar ook het voorlopige sluitstuk. Hoewel er over een een halve eeuw misschien heel anders naar deze materie wordt gekeken, is het Vidal gelukt een paar – althans voor deze lezer – verrassende verbanden te leggen waar we gemakkelijk enkele jaren mee vooruit kunnen. Droomoorlog is niet de eerste bundel observaties over Bush, 11 september en de daaropvolgende oorlog tegen het terrorisme. Door Vidals historische inzicht steekt het boek echter met kop en schouders boven het maaiveld uit.
Links
The Gore Vidal Index
Bad News: The Noam Chomsky Archive
Talking Points Memo
The Complete 9/11 Timeline
Michael Moore.com
ISBN: 90 295 5186 0
Misschien ook iets voor u