Some Devil - Dave Matthews - Some Devil

De laatste echte studioplaat Everyday dateert uit 2001 en mag in retrospectief een dieptepunt uit de carrière van de Dave Matthews Band worden genoemd. De zo kenmerkende passie en gedrevenheid ontbraken voor het grootste deel. Some Devil klinkt beter, maar laat ook geen Dave Matthews in topvorm horen. Waar hij op eerdere platen zijn emoties nogal eens de vrije loop liet gaan, houdt hij zich nu in. Dus geen duivelse nummers als Halloween en Rhyme & Reason, maar vooral veel gezapige liedjes. Alleen in Gravedigger en afsluiter Too High laten Matthews en zijn muzikanten zich helemaal gaan.

Vroeger was alles beter

Ik wil niet klinken als iemand die vroeger alles beter vond en geen belangstelling meer heeft voor een artiest die een nieuwe weg inslaat. Het is echter erg jammer dat Matthews heeft besloten om zijn zo karakteristieke bandgeluid achter zich te laten en terug te komen als een standaard gitaarband. Waar zijn de prachtige saxofoonsolo’s van Leroi Moore of de opzwepende vioolpassages van Boyd Tinsley gebleven? Zelfs Matthews ziet af van zijn prominente rol als gitarist. Deze band blinkt nergens echt in uit.

Kentering

Toch kent Some Devil een aantal pareltjes, met name in de vorm van prachtige kleine liedjes als Stay Or Leave en Oh. Er staan geen dieptepunten op het album, al moet je bestand zijn tegen een nummer als Grey Blue Eyes: een wel erg trage ballad waarin Matthews klinkt als een Amerikaanse Peter Gabriel. Openers Dodo en So Damn Lucky klinken goed, maar na een paar draaibeurten zijn ook deze nummers niet meer zo interessant.

Rustig

Hetgene dat mij meest tegenstaat is de algehele staat van rust waarin Some Devil verkeert. Dave Matthews heeft op vier à vijf vroegere albums, waaronder Live At Luther College, bewezen dat hij tot de beste songwriters ter wereld behoort. Laten we hopen dat Matthews deze status weer helemaal waar gaat maken en dat deze periode van middelmatigheid snel voorbij is.