~

Kat en muis

The Hunted is een simpele maar zeer vakkundig gemaakte thriller. Eigenlijk bestaat de film uit één lange achtervolging, en dat is gezien Friedkins verleden (The French Connection bevat een van de beroemdste auto-achtervolgingen uit de filmgeschiedenis) wel aan hem besteed. Er zit vrijwel geen grammetje vet aan het verhaal: elke scène komt zonder omhaal van woorden voort uit de voorgaande, en je blijft als kijker anderhalf uur geboeid kijken naar het kat- en muisspelletje tussen leraar en leerling. Tommy Lee Jones en Benicio Del Toro zijn als de twee spoorzoekers aan elkaar gewaagd, en de bloedmooie Connie Nielsen in de rol van FBI-agent mag met recht de Sharon Stone voor de 21ste eeuw worden genoemd.

David Fincher

Friedkin leerde het vak bij het maken van documentaires, en dat is te zien aan zijn speelfilms. Hij vertelt in de bijgeleverde extra’s op deze dvd dat hij zijn actiescènes bijvoorbeeld nooit van tevoren uittekent, maar hun vorm en structuur altijd laat afhangen van de lokatie waarin ze zich afspelen. Dit staat haaks tegenover de aanpak van een moderne filmmaker als David Fincher, die voor een relatief “kleine” film als Panic Room vrijwel elk beeldje vooraf liet visualiseren. Het resultaat in het geval van The Hunted is een spannende film die door de losse cameravoering en ruimte voor improvisatie sterk geworteld is in de jaren 70.

The Hunted kan niet tippen aan Friedkins meesterlijke werk van dertig jaar geleden (en welke film kan dat wel?), maar laat wel zien dat een filmmaker-op-leeftijd nog steeds in staat is interessante films af te leveren. Degelijk vakmanschap, daarmee is The Hunted nog het beste te beschrijven.

~

Over de zeik

Alle ellende begint wanneer Angelo Barbarini (Luke Kirby), thirty-something, de ongeschreven regel breekt: hij gaat op zichzelf wonen terwijl hij ongetrouwd is, èn nog leeft. Dat zijn nieuwe huisgenoot Nino (Peter Miller) eigenlijk zijn minnaar is, durft hij zijn conservatieve ouders niet te vertellen. “It will kill them”, zegt zijn zus – single, ook in de dertig en braaf thuiswonend – om er daarna enthousiast op te laten volgen: “Tell them!” Het gevolg laat zich raden: ouders over de zeik, Nino zoekt op aandringen van zijn moeder toch maar een meisje en Angelo’s hysterische zus zet haar tocht langs psychiaters onverminderd voort.

Ondersteboven

Een romantische komedie over cultuurverschillen, dat klinkt inderdaad als My Big Fat Greek Wedding. Met het verschil dat deze Canadese film over een immigrantengezin velen malen grappiger, menselijker en verrassender is. Dat je met een glimlach de bioscoop verlaat, heeft niet zozeer te maken met het verhaal. Echt gewaagd wordt het niet – tenzij je nog erg ondersteboven raakt van een homostel dat elkaar overigens nauwelijks aanraakt.

Winterdepressie

Nee, die glimlach heeft eerder te maken met de felle kleuren die van het scherm lijken te spatten. Met de tot in de details uitgewerkte campy jaren zeventig-decors. Met de karakters die net zo kleurrijk en overdreven zijn als hun interieur, maar toch sympathiek blijven. Met het vrolijke, soms Amélie-achtige camerawerk. Met de grappen die net boven het voorspelbare uitstijgen. Met het ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-einde. Mambo Italiano is een feel good movie in zijn puurste vorm. Wie desalniettemin bestand blijft tegen zoveel vrolijkheid, heeft de winterdepressie goed te pakken.

Natuurlijk is de film dom, oppervlakkig en een schaamteloze kopie van Raiders of the Lost Ark. Ook het verhaal doet er weinig toe: de zoektocht naar de legendarische Doos van Pandora fungeert slechts als bindmiddel voor een serie grote en kleinere actiescènes. Wat dat betreft wijkt Tomb Raider 2 weinig af van de succesformule waarmee vrijwel elke grote actie-/avonturenfilm van de laatste twintig jaar is gemaakt.

Verfrissend

Wat Tomb Raider 2 iets boven de grijze middenmoot doet uitsteken, is het realisme van de beelden. Jan de Bont blijkt zijn visuele instinct nog niet te zijn kwijtgeraakt en drong er bij de studio op aan zo veel mogelijk echte locaties te gebruiken en zo veel mogelijk stunts voor de camera te laten uitvoeren, het liefst door de acteurs zelf. En het was al die moeite waard: waar je in de meeste andere blockbusters de pixels om de oren vliegen, zijn de actiescènes in Tomb Raider 2 verfrissend in hun realisme. Maar eerlijk is eerlijk: het is een mager lichtpuntje in een genre dat bekend staat om zijn kopieerdrift en clichématigheid.

Stapje terug

Toch heb ik mijn vetrouwen in Jan de Bont weer terug, en dat komt met name door het intelligente audiocommentaar dat hij voor deze dvd insprak. Ondanks zijn irritante stemgeluid vertelt hij boeiend over de technische kanten van het maken van deze film. Het zou interessant zijn om te zien wat het resultaat zou zijn als hij, net als Paul Verhoeven, besluit een stapje terug – en daardoor juist vooruit – te zetten, en zijn duidelijk aanwezige talenten als visueel filmmaker zou gaan benutten voor een persoonlijker project.

Perfect pakket

Naast De Bonts commentaar vinden we ook nog de geijkte extra’s als featurettes over de acteurs, de stunts, de visuele effecten en de muziek, een trailer en een paar gesneuvelde scènes. Deze dvd is dan ook een perfect pakketje voor wie van grootscheepse actie houdt.