Lachwekkende monsters in de sneeuw
Mijn fascinatie voor Stephen King eindigde na mijn eindexamen VWO. Het was alsof er een knop werd omgezet: in de pakweg tien jaar voor dat moment had ik vrijwel elke roman en verhalenbundel van de man verslonden alsof het mijn dagelijkse bordje Brinta was, maar daarna was de maat blijkbaar vol. Ik heb het nog wel eens geprobeerd met latere boeken als Rose Madder en Desperation, maar de vonk was er gewoon niet meer. Lange tijd heb ik geloofd dat het door mijzelf kwam (met het studentenleven kwamen andere interesses en gewoonten, en daar paste de populaire horror van King niet meer bij), maar sinds kort weet ik dat het door de kwaliteit van zijn boeken komt. Eerdere romans als The Shining, The Stand en It worden terecht beschouwd als klassiekers in het genre (en voor sommige van zijn titels ook buiten dat genre), maar zijn latere werk is niet meer zo bijzonder en voelt op een bepaalde manier verwaterd aan. Of, om Bilbo aan te halen: als boter dat over een te groot stukje brood is gesmeerd.
Dreamcatcher moet wel het dieptepunt in Kings oeuvre zijn. Ik heb het boek niet gelezen, maar het verhaal zoals dat in de film wordt verteld is een clichématige mengelmoes van It, de film Outbreak en een slechte aflevering van The X-Files. Na het zien van Dreamcatcher kan ik me heel goed voorstellen dat King met pensioen wil, zoals hij nu al een paar keer heeft aangekondigd. Hij heeft genoeg met zijn boeken verdiend, en omdat hij zijn hoogtepunt allang voorbij is, kan hij maar beter meteen stoppen.
Vreemde entiteit
Vreemd genoeg begint Dreamcatcher ijzersterk: het hele eerste uur is leuk, intrigerend, goed geacteerd en op bepaalde plaatsen gruwelijk spannend. Het verhaal draait om vier vrienden die door een gebeurtenis in hun jeugd voorspellende gaven hebben gekregen. Op hun jaarlijkse uitje naar de bergen ontdekken ze een vreemde entiteit in het bos, een buitenaardse levensvorm die het heeft gemunt op mensen. Tot zover niets bijzonders, en regisseur Lawrence Kasdan weet de clichés van zijn onderwerp aardig goed te omzeilen. Maar dan verschijnt de Mysterieuze Overheidsinstelling die al tientallen jaren jacht maakt op buitenaardse wezens, onder leiding van Morgan Freeman.
Van de pot gerukt
Vanaf dat moment is de film ten dode opgeschreven. De gebeurtenissen worden steeds lachwekkender, de leiding van de regeringseenheid blijkt natuurlijk zo corrupt als de pest en de visuele effecten lijken wel gegenereerd op een oude Commodore 64, met als absolute hoogtepunt het volslagen belachelijke einde dat je gezien moet hebben om te geloven. De makers van de dvd waren zelfs zo dom het originele einde van de film op te nemen in de verwijderde scènes. Dit slot is iets minder ‘verrassend’ (lees: van de pot gerukt), maar duizend keer aannemelijker dan de puinhoop die nu in de film is terechtgekomen. Ik weet niet wie verantwoordelijk was voor die beslissing, maar hij of zij verdient een snel en oneervol ontslag.
Wanproduct
Onder invloed van de abominabele kritieken die de film in de pers kreeg, bevat de dvd weinig extra materiaal. Naast de al eerder genoemde verwijderde scènes kun je nog een interview met Stephen King bekijken (die zowaar nog een paar vriendelijke woorden over dit wanproduct uit weet te brengen) en een kleine documentaire over de visuele effecten. Als ik effectenhuis ILM was geweest, had ik mijn naam van de titelrol laten schrappen, en al zeker niet hebben meegewerkt aan zo’n featurette.
Sterkte
Het is duidelijk: Dreamcatcher is geen aanrader. Wat zo veelbelovend begon, wordt in de tweede helft volkomen onderuit gehaald door een absurd verhaalverloop en nog veel ergere special effects. Mocht je de film ondanks alle bovenstaande waarschuwingen toch willen zien, dan wens ik je alle sterkte.
Lionsgate (via Filmdepot) 
