l’Imbalsamatore

(Matteo Garrone, 2002)

~

In dit huiveringwekkende verhaal is er geen tijd voor adempauzes. Vanaf het begin wordt de kijker meegesleurd in de diepte van Peppino’s magnetische en autoritaire persoonlijkheid. De film won dan ook verscheidene Italiaanse prijzen, waaronder een David voor het scenario en beste ondersteunende rol voor Ernesto Mahieux. Volkomen terecht, want Mahieux presteert als de seksueel gefrustreerde dwerg Peppino op een grandioos niveau: hoewel hij een uiterst kwaadaardig personage neerzet, krijgt de kijker ondanks alles toch medelijden met de dierenopzetter als deze merkt hoe zijn macht over Valerio (een rol van model Valerio Foglia Manzilla) langzaam wegkwijnt. Na de introductie van de naar bevestiging hunkerende Deborah wordt Valerio verscheurd tussen de twee rivalen, die allebei hun eigen plannen hebben met de kansloze hulpkelner. De sfeer wordt uiteindelijk zo broeierig dat enkel een donderende wolkbreuk nog verlossing kan bieden.

Los Novios Búlgaros

(Eloy de la Iglesia, 2003)

~

Deze lichte, speelse Spaanse komedie bewijst dat dramatische wendingen, een relativerende blik op de zaken niet in de weg hoeven te staan, en dat vertedering in een film hand in hand kan gaan met misdaadelementen. Hij won dan ook in 2003 de Best Feature Film Award op het Philadelphia International Gay & Lesbian Film Festival. Los Novios Búlgaros stoeit vermakelijk met tijd, ruimte en grafische effecten en voorkomt zo een al te sentimentele kijk op de zaken.

The Event

(Thom Fitzgerald, 2003)

~

Dat Parker Posey geen moment geloofwaardig wordt, komt, zoals gezegd, door het compleet gevoelloze in haar personage. Dat kan echter vergoelijkt worden door haar rol te interpreteren als een karikatuur van de Amerikaanse maatschappij en de nogal bureaucratische invulling die het woord ‘rechtvaardigheid’ daar lijkt te hebben gekregen. Dat Sarah Polley, die de zus van Matt speelt, niet overtuigt, valt echter op geen enkele manier nog te rechtvaardigen. Polley overtuigt zichzelf niet eens, met haar vele geschreeuw en sarcastische houding.

De film is langdradig en nodeloos ingewikkeld. Toch moet je van steen zijn om niet af en toe een brok in de keel te voelen. Die prestatie mag grotendeels toegeschreven worden aan het spel van Olympia Dukakis. Maar zelfs zij kan de film niet redden, als gevoelige scènes onderbroken worden door tendentieuze teksten als: ‘Laat zijn lijden niet voor niets zijn geweest.’ Onbegrijpelijkerwijs viel de film toch meerdere malen in de prijzen, hetgeen wellicht te wijten valt aan een of andere cultuurkloof tussen de oceanen.

Hoera voor de Gay Summer Tour

Dat The Event eerder de Nederlandse bioscopen niet haalde is goed te begrijpen. Maar ook als het willen bezitten van jongens en mannen niet in je aard ligt, kun je gerust naar de films van de Gay Summer Tour. De Tour is niet alleen voor mannen onder elkaar, maar blijkbaar is er geen andere manier om dit soort kwaliteitsfilms aan de Nederlandse bioscopen te slijten.

Bekijk voor een overzicht van het tourschema en de overige twee films de website www.cinemien.nl

~

De serie is gefilmd alsof er een documentaire over het kantoor wordt gemaakt. Hierin worden dus beelden van het werk van alledag afgewisseld met beelden waarin de karakters van afstand met al dan niet gepaste trots over hun werk vertellen. Dit zorgt er voor dat het cameragebruik altijd onrustig is, waardoor het gênant irritante gedrag van een groot deel van de personen alleen maar ergerlijker wordt. Je ziet personen vaak gluren naar de camera als ze in beeld zijn, dat is vaak erg subtiel maar mooi gedaan. Er is geen beter vermaak dan leedvermaak, dus ik heb de twee series die nu op dvd zijn verschenen in een ruk uitgekeken.

De mooie receptioniste

~

Schoenen aan veters over de pub

In elke half uur durende episode krijgen we een beeld van een specifieke situatie op het kantoor. Zo zien we hoe het kantoor meedoet aan een quiz waarbij Brent met zijn partner Chris Finch (Ralph Ineson) dreigt te verliezen en dit koppel tot alles in staat is om alsnog te mogen winnen. Ze winnen uiteindelijk door een paar schoenen aan hun veters over de pub te gooien. Het is prachtig om te zien hoe in werkelijkheid Brent door iedereen onderuit wordt gehaald. Dit in tegenstelling tot wanneer hij voor de documentaire wordt geïnterviewd, dan probeert hij zichzelf als erg succesvol neer te zetten. Daardoor krijgt de serie iets potsierlijks. Wat co-auteur en hoofdrolspeler Ricky Gervais tevens erg goed gedaan heeft is dat er naast de leuke verhaallijn per individuele aflevering ook nog een aantal grote verhaallijnen zijn (krijgt Tim nu iets met de mooie Dawn of niet?) waardoor je zonder moeite door de twaalf afleveringen zapt.

Absurde karakters

Na de ongeëvenaarde serie Coupling weet de BBC met The Office wederom een weergaloos komische serie neer te zetten. Die Britten slaan er toch telkens weer in om tenenkrommend genante situaties neer te zetten en de meest absurde karakters op te laten draaien. Juist deze absurditeit in de verschrikkelijk saaie omgeving van een kantoor zorgt er voor dat de serie zes uur lang interessant blijft. Geen enkel moment is voorspelbaar, geen enkel karakter is saai. Fantastic I would say!