We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Sfeervolle en komische Theaternacht
Liefhebbers van cabaret, standup comedy en muziek kwamen samen tijdens de Nachten van festival Theaternacht in Naaldwijk. De Nachten (vrijdag 11 en zaterdag 12 juni) zijn altijd hét hoogtepunt van het festival. En het was dan ook niet gek dat (op een paar kaarten op zaterdag na) de Nachten waren uitverkocht. Zeshonderd man liep heen en weer tussen vier podia om hun favoriete artiest te kunnen zien en zich te laten verrassen. En om zich alvast voor te bereiden op het theaterseizoen dat nog gaat komen of terug te kijken op het afgelopen seizoen.
~
De organisatie wist onder andere Jochen Otten (winnaar persoonlijkheidsprijs Cameretten 2003, finalist Leids Cabaretfestival 2004), Arnoud Kaldeway (winnaar Wim Sonneveldprijs 2003), Paul Smit (Holland Casino Podiumprijs 2002), N.A.K.K.E.S. (finalisten Cameretten 2002) en John Schleipen (bekend van Crème Fraîche) te strikken. En als je genoeg had van de grappen en grollen van deze cabaretiers dan kon je de grote zaal induiken voor muzikale noten van niemand minder dan Kasper van Kooten, Huub van der Lubbe (zanger De Dijk) en de band Concordia. De optredens varieerden van 30 tot 45 minuten.
Keuzes
Zoals bij veel festivals draaide het ook hier om keuzes maken. De twee cabaretzalen overlapten elkaar bijvoorbeeld, waardoor je onmogelijk direct twee voorstellingen achter elkaar kon zien in verschillende zalen. En bovendien was je ook wat tijd kwijt aan wachten in de rij totdat de volgende voorstelling zou beginnen; als je dat niet deed had je kans dat de zaal vol zat. Het publiek vond het allemaal niet zo erg; uiteindelijk was er de hele avond genoeg te zien en als je ergens niet meer binnen kwam, dan ging je gewoon in een andere zaal kijken (bij standup comedy was meestal nog genoeg plek) of bestelde je nog een biertje en plofte neer op een van de kussens in de sfeervol ingerichte foyer. Maar de verzonnen planning kon je dus wel op je buik schrijven. De echt slimme Theaternachtbezoeker had besloten kaarten voor beide nachten te kopen, omdat het programma van beide nachten in grote lijnen overeen kwam. Zo konden de voorstellingen die op vrijdagavond gemist waren, zaterdag nog ingehaald worden.
Podiumbeesten
~
Orange upstairs
~
Hard oefenen
~
Sfeer proeven
De Theaternacht wordt voor de 17e keer georganiseerd. Toen het festival voor de eerste keer werd gehouden bestond de programmering van de Nachten voornamelijk uit regionale amateurs. Maar zoals duidelijk moge zijn heeft het fetsival de afgelopen jaren een enorme, positieve ontwikkeling doorgemaakt. Een gevarieerd programma van bekend en onbekend en amateur en professioneel theater is het resultaat. Leuk om hier eens sfeer te proeven en diverse optredens te bekijken om je zo te bekijken welke artiesten je aanspreken.
Klittenband
Helemaal voorbij is het festival nog niet. Dit weekend krijgt de Theaternacht in Naaldwijk nog een staartje. Op 18 en 19 juni vindt bij Vida Verde Export BV (Trade Parc Flora Holland) de one-woman show van Kris Niklison plaats. Met behulp van enorme klittenbandwanden en een klittenbandpak laat zij een adembenemende show zien. Deze Argentijnse dames heeft bij Cirque du Soleil gespeeld en ook op het Oerol Festival is zij meerdere keren een van de publiekstrekkers geweest. Met haar shows heeft ze al heel wat prijzen gewonnen. De voorstelling Se dice de mi combineert het gevoel, de smaak, het ritme en de stijl van een popconcert met de intimiteit van een eerlijke theatervoorstelling. Zeker de moeite waard!
Theaternacht
Gezien op zaterdag 12 juni 2004 in de Naald, NaaldwijkMisschien ook iets voor u
Indiaantje spelen
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 SterrenNederland tegen Duitsland hoef je niet alleen op een voetbalveld uit te vechten. Op duizendeneen gebieden kun je beide landen met elkaar vergelijken. Zoals het gebied van ouderwetse indianenverhalen bijvoorbeeld. Duitsland kent sinds 1893 het wereldberoemde koppel Winnetou en Old Shatterhand. Nederland doet het vanaf 1935 met Arendsoog en Witte Veder. Welke is de leukste, de beste, de mooiste? Nederland-Duitsland met indianen.
~
Shatterhand reist in een groepje door het Wilde Westen voor een spoorwegmaatschappij, wanneer hij Winnetou ontmoet. Na wat schermutselingen over en weer staat Shatterhand vastgebonden aan de totempaal te wachten op zijn dood. Op het nippertje weet hij echter het vertrouwen van Winnetou voor zich te winnen. Ook Winnetous zusje Nscho-tschi valt voor de charmes van de cowboy en als de liefde wederzijds blijkt, willen ze wel trouwen. Maar wanneer er goud komt kijken bij het vergaren van de bruidsschat springt de kwaadaardige Santer uit de struiken, die Nscho-tschi en Winnetous vader vermoordt. Winnetou strijdt daarna voor gerechtigheid, beleeft avonturen en rijdt op zijn ros over de prairie.
Arendsoog
~
Christenen
Arendsoog heeft het voordeel dat je 63 delen vooruit kunt, bij Winnetou houdt het na drie delen op. Eén-nul voor Nederland dus. Maar: dat verhaal over die moord en de bijbehorende eed de mensheid te helpen komt wel verdacht sterk overeen met de Duitse voorloper. Daar komt nog bij dat Witte Veder zich tot het Christendom bekeert, terwijl Winnetou zo onder de indruk van het Ave Maria is, dat hij de zangers van het lied de weg wijst naar een diamantmijn. Dit spreekt allemaal in het voordeel van Winnetou, omdat die er nu eenmaal het eerste was. Karl May heeft het bedacht, de schoolmeester Jan Nowee heeft het bewerkt. Naar eigen zeggen omdat de boeken van Karl May te moeilijk waren voor de Nederlandse jongens. Ruststand: één-één gelijk.
Winnetou is 110, Arendsoog is 69. Twee-één voor Duitsland. Arendsoog is in het Duits, Fins en Zweeds vertaald, Winnetou in tien talen, waaronder Esperanto en het Catalaans. Drie-één. Winnetou noch Arendsoog hebben trouwens ooit enige potten kunnen breken in hun land van oorsprong, de Verenigde Staten. Het lezerspubliek aldaar had rond 1850 allang de buik vol van verhalen over nobele wilden en lieten de boeken van May links liggen. De boeken van Jan Nowee zijn niet eens in het Engels vertaald. Toen hij in 1958 stierf en 19 complete delen en één bijna afgerond deel naliet, had Nowee nog nooit een voet op Amerikaanse bodem gezet. Zijn zoon Paul voegde vervolgens nog 43 delen aan de Arendsoogserie toe, ook zonder een bezoekje aan de States. Zijn beschrijvingen haalde hij uit andere boeken. Toen hem een reis naar Arizona werd aangeboden werd hij plotseling ernstig ziek. Jammer, maar de reis ging niet door. Nooit zou de geestelijk vader van Arendsoog het geboorteland van zijn schepping zien.
~
Link: Arendsoog.info
Misschien ook iets voor u
Blues Brother Castro rockt van voor tot achter
Het nog piepjonge label Silent Minority is lekker bezig. Na het verschijnen van de sampler, met daarop veel hippe bands als Lawn, Audiotransparant, Stuurbaard Bakkebaard en Lpg, zijn daar nu de Vladimir-EP Versus Coda en het eerste full-lenghth album van het Amsterdamse Blues Brother Castro. Over jezelf op de kaart zetten gesproken. Die laatste draagt trouwens de titel Money Maker Me en bevat 12 juweeltjes. In tijden niet meer zo’n lekkere debuutplaat gehoord. Blues Brother Castro staat klaar om de wereld te veroveren.
~
Live schijnt de band een sensatie te zijn, en daar kan ik me er wel iets bij voorstellen. Het enthousiasme spat er op de plaat namelijk vanaf. Naast de onontkoombare vergelijking met The Pixies (luister maar eens naar de overstuurde samenzang van zanger/gitarist Leon Caren en bassiste Mila van der Wall in Good Enough) hoor ik ook wat Joy Division (Dress), The Posies (Want To) en in de rockrefreinen veel Black Rebel Motorcycle Club (Welcome To My Rock ’n Roll, Drunken Boy, Solid Gold). Hoe Blues Brother Castro het er in deze vergelijking afbrengt? Behoorlijk goed eigenlijk! Genoeg om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Wat een heerlijke dag is het toch vandaag! Waar is die fanclub? kan ik nog lid worden?
Pittige mosterd
Natuurlijk is alles op Money Maker Me al eens eerder gedaan, spreekwoordelijk gezien weet Abraham waar hij de mosterd moet halen, maar desondanks rockt het van voor tot achter. De teksten (over moeilijk verlopende relaties en de verleidingen van het leven) worden ons ingefluisterd, er wordt geschreeuwd, gevloekt, getierd en gekrijst alsof het een lieve lust is, maar nergens heb je het idee dat het een gimmick is. Deze jongens (en meisje) doen niet alsof. Wat een passie.
Hallucinerend
Voor een potje rauwe noiserock ben ik altijd te porren, vooral als het zo goed in elkaar zit als bij Blues Brother Castro. De gitaarintro’s zijn ingetogen, spacy en hallucinerend (Dress), de refreinen rauw, hard en puntig en het creepy orgeltje in Good Enough is helemaal op zijn plaats. Alles klopt gewoon. Is er dan echt helemaal niets op deze debuutplaat aan te merken? Nee, eigenlijk niet! Niet voor niets is de cd gemastered door Zlaya (Sonic Youth, Motorpsycho, The Gathering). Koesteren dat talent en kopen die cd! Ik ben benieuwd hoe ze het eraf zullen brengen op een groot festival.
Blues Brother Castro
Album: Money Maker MeLink: Silent Minority Records
Misschien ook iets voor u
Als een feniks herrezen
Ash, de Britpopband die ooit in een ver verleden begon als Iron Maiden-rip-off, lijkt bij beluistering van de eerste maten van de nieuwe plaat Meltdown terug te zijn bij zijn metal-roots. Zware riffs stampen in de intro uit je boxen en gedurende het hele album komen die terug, maar dan wel als luchtige pop in een nu-metal-sausje.
Meltdown is alweer het vierde full-length album van deze van oorsprong Noord-Ierse band, bestaand uit drie jongens en een meisje met ballen, die in 1996 doorbrak met een van de Britse toppers van dat jaar: 1977 (het geboortejaar van zanger/gitarist Tim Wheeler en bassist Mark Hamilton). Ash had voor een band in het Britpop-genre altijd al een redelijk stevig rockend geluid, dat vaak werd beschreven met termen als ‘veel feedback’ en ‘vals zingende jongetjes’. De band is bij het grote publiek echter vooral bekend door hun wat softere culthitjes Oh Yeah en Goldfinger, afkomstig van het eerder genoemde 1977.
Britrock
De combinatie van britpop en rock die Ash de afgelopen jaren sterk voortzette op Nu-Clear Sounds (1998) en Free All Angels (2001) slaat op Meltdown duidelijk door naar de stevige kant. Titelnummer Meltdown en de single Clones hebben een tik meegekregen van de in Amerika en ook ons land erg populaire nu-metal. Dit ligt zonder twijfel aan de productie van Nick Raskulinecz die de afgelopen jaren ook platen van Foo Fighters, System of a Down en Velvet Revolver produceerde. Maar voor de liefhebber van de melodieuze kant van Ash valt er gelukkig ook nog genoeg te genieten, zoals het Weezeresque Evil Eye en Starcrossed, dat erg veel heeft van de hits van 1977.
Groter publiek?
Meltdown is absoluut het beluisteren waard, hoewel het album voor de long-time Ash-fan wel even wennen is. Toch zal ook die moeten toegeven dat Tim Wheeler het schrijven van catchy popsongs nog niet is verleerd. Zijn band verdient het om in Nederland eindelijk eens bij een wat groter publiek door te breken, wat hopelijk door de nieuwe sound wat beter gaat lukken. Ash maakt elke twee à drie jaar dé zomerplaat bij uitstek en is daardoor steeds weer een van de weinige bands uit de jaren-negentig-Britpop-tijd die als een feniks opnieuw herrijst uit haar eigen as, een metafoor die ze zoals blijkt uit de voorkant van de cd-hoes zelf ook ziet.
Superstrak
Overigens zit bij de special edition van Meltdown een live-registratie van één van de promotieconcerten die Ash maakte in de maanden voorafgaand aan de release van het album. De setlist is vrijwel gelijk aan de gewone cd, met slechts de toevoeging van drie oude nummers. Alles wordt superstrak gespeeld, waardoor je je door de hoewel charmante, maar soms net te valse zang en het gejoel van het publiek wat ergert en het gevoel de luisteraar bekruipt dat hij net zo goed het reguliere album op had kunnen zetten.
Ash
Album: MeltdownMisschien ook iets voor u
Kijken naar de bezoeker
In onze recente special over straattheater constateerde theaterredacteur Nathalie van Eck dat deze kunstvorm in het buitenland op een hoger peil staat dan in Nederland. Hier wordt het vooralsnog vooral gebruikt als simpel vermaak op festivals, maar daar komt langzaamaan verandering in. Het Holland Festival heeft nu de voorstelling Insideout van de Duitse choreografe Sasha Waltz geprogrammeerd. Dit optreden ligt dichter bij straattheater dan bij een klassieke dansvoorstelling, maar is zeker geen eenvoudig amusement.
~
Rode draad
In een lege hal zijn verschillende bouwwerken neergezet waar mensen op staan of in liggen. Als bezoeker zit je niet een tribune, maar beweeg je tussen en in de verschillende bouwsels. Overal gebeurt wel iets en iedere bezoeker vormt zo zijn eigen voorstelling. Bij binnenkomst word je eerst geconfronteerd met een man bovenop een rond bouwwerk. Hij snijdt met een zakmes stukken draad van kluwen rode wol af, die hij vervolgens naar het schuchter binnendruppelende publiek blaast. Dan meteen wordt zichtbaar hoe verschillend de mensen zich gedragen. Een vrouw vangt de stukken draad op en blaast ze terug, wat een deel van het publiek zichtbaar irriteert: zij willen eerst acclimatiseren en zien wat er allemaal gaande is. In de eerste paar minuten blijkt die verdere activiteit echter minimaal. De spelers liggen voor dood in en op de verschillende bouwwerken. Pas na een minuut of tien verandert dat: langzaam komt iedereen dan in beweging.
Identiteit
Het Holland Festival heeft Insideout gelabeld als dansvoorstelling, maar dans is zeker niet de hoofdmoot van de avond. De spelers bewegen veel, en choreografie speelt daarbij een belangrijk rol, maar de show biedt veel meer: het is een tentoonstelling, een theatervoorstelling en een blik op de mens in één. Identiteit is een kernbegrip in Insideout: de dansers vertellen over zichzelf en tegen het einde van de avond wordt ook het publiek agressief het hemd van het lijf gevraagd. Gewapend met megafoons rennen de spelers door de zaal en vragen naar naam, beroep, paspoortnummer en reden van aanwezigheid.
Blik op bezoeker
Maar interessanter dan de grote en geforceerde vragen naar het bestaan is misschien wel de blik op de bezoeker. De voorstelling heeft leuke en diepgaande aspecten, maar biedt voor de honderd minuten die het duurt te weinig spanning. Als de verveling dreigt toe te slaan blijkt Insideout echter de mogelijkheid te bieden om ongegeneerd naar echte mensen te kijken: niet de ingestudeerde verhalen van de acteurs maar de primaire reacties van de bezoekers blijven het meeste bij. De verschillen die bij de man met de rode draad al zichtbaar waren, lopen door de hele voorstelling. De een bekijkt de spelers van een afstandje en schrikt terug als hij bij de voorstelling wordt betrokken, anderen groepen samen en benoemen voortdurend onder elkaar wat de acteurs allemaal doen (‘ha, die danst met een foto van zichzelf’), terwijl weer een ander de spelers het liefst zo dicht mogelijk op de huid zit. Zo komen de ideeën van Sasha Waltz op een onbedoelde manier toch nog tot werking.
Insideout speelt nog op 15 en 16 juni om zowel 19.00 uur als 21.30.
Insideout
Gezien op zaterdag 12 juni 2004 in Docklands, AmsterdamMisschien ook iets voor u
Videotapes op een schijfje
Ons maandelijkse overzicht waarin we dvd’s bespreken die op de een of andere reden de moeite waard zijn, maar te weinig extra’s bevatten om er een complete recensie aan te wijden.
Gallipoli
~
(Peter Weir, 1981 • Paramount)
Door de bizarre allianties in de Eerste Wereldoorlog kwam het voor dat Australische soldaten in Turkije tegen Duitsland vochten. Op dit gegeven baseerde Peter Weir deze verpletterende film. Mel Gibson is in een van zijn eerste hoofdrollen te zien als een jonge flierefluiter die zich in 1915 tegen wil en dank aanmeldt voor het Australische leger. Samen met zijn vriend, de hardloper Archy Hamilton, wordt hij verscheept naar het Turkse schiereiland Gallipoli, waar hun regiment gruwelijk in de pan wordt gehakt door een falende legerleiding. Mocht je om de een of andere reden vinden dat oorlog cool is, dan zal Gallipoli je snel van dit waanbeeld af helpen. Het is simpelweg een van de beste anti-oorlogsfilms die ik ooit heb gezien.
Dark Water
~
(Hideo Nakata, 2002 • Dutch Filmworks)
Veel recente Oosterse griezelthrillers draaien meer om sfeer dan om inhoud. Ook Dark Water, van de maker van het vergelijkbare en zeer populaire Ring, bevat weer veel mysterieuze beelden, ijle geluidseffecten en spannende situaties, maar als de film is afgelopen vraag je je af waar al die poeha nu voor nodig is geweest. Het verhaal van Dark Water is simpel: een vrouw trekt met haar dochtertje in een flatje, waar al gauw vochtplekken aan het plafond verschijnen. Het heeft iets te maken met een meisje dat enkele jaren eerder is verdwenen, maar het maakt niet veel uit: Dark Water is heel eng voor degenen die gevoelig zijn voor dit soort thrillers maar een beetje saai voor de mensen die gemakkelijk door de stijlmiddelen van regisseur Nataka heenkijken.
Titus
~
(Julie Taymor, 1999 • RCV)
Julie Taymor verfilmde een van de vroege werken van Shakespeare op bijzondere wijze: hoewel het verhaal zich afspeelt in het oude Rome, zijn er in de wereld van Titus ook pooltafels, videospellen en auto’s te vinden. Dit is volgens Taymor om de gruwelen uit die tijd te verbinden met al het geweld van deze tijd. Titus werd al in 2000 in Amerika uitgebracht als een uitgebreide dvd-set met twee commentaartracks (waaronder de geïsoleerde filmmuziek van Taymors echtgenoot, Elliot Goldenthal), een documentaire van bijna een uur en vele andere extra’s. In de Nederlandse heruitgave is Titus echter van al zijn extra’s ontdaan; zelfs de trailer mist. De liefhebbers van de film doen er goed aan de Nederlandse versie te laten voor wat hij is en via internet de Amerikaanse editie aan te schaffen.
Young Sherlock Holmes
~
(Barry Levinson, 1985 • Paramount)
Deze vroege Spielberg-productie staat te boek als de eerste live-actionfilm waarbij computeranimatie werd gebruikt. De film vertelt het niet-canonieke verhaal van de jonge Sherlock Holmes, die in de 19e eeuw zijn trouwe metgezel Watson ontmoet en zijn eerste grote zaak oplost. Young Sherlock Holmes is geweldig leuk voor jongere kijkers, maar volwassenen zullen hun schouders ophalen bij het voor de hand liggende mysterie en glimlachen om de vele vooruitwijzingen naar de beroemde boeken van sir Arthur Conan Doyle.
The Dirty Dozen
~
(Robert Aldrich, 1967 • Warner Home Video)
De ultieme “men on a mission”-film: twaalf gevangenen, veroordeeld tot levenslang of de galg, worden in de Tweede Wereldoorlog door Lee Marvin getraind om een zelfmoordactie uit te voeren op een Duits kasteel. Het grootste deel van de film bestaat uit de opleiding van de twaalf nietsnutten, die gaandeweg als een echt team leren werken. De rest van de film is gereserveerd voor de aanval op het kasteel, die tot in de puntjes is voorbereid maar waarbij uiteraard het nodige mis gaat. Veel actie en spanning is het gevolg, en The Dirty Dozen is terecht een klassieker in het genre geworden. Als extraatje is onder de noemer “korte film” een curieus staaltje filmjournalistiek bijgevoegd, waarin we de sterren uit de film volgen bij hun werk op de set van de film en daarbuiten. Zo zien we Lee Marvin en Charles Bronson gespeeld ontspannen in de kroeg zitten en Donald Sutherland en Telly Savalas kleding kopen in Londen.
Gallipoli, The Dirty Dozen, Dark Water, Titus, Young Sherlock Holmes
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
‘Alles loopt soepel zo, dus waarom zouden we het veranderen?’
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 Sterren‘Daar zit muziek in,’ moeten Steve McNicholas en Luke Cresswell twaalf jaar geleden hebben gedacht bij bijna alles wat ze deden. Of ze nu de gang veegden of een sigaret aanstaken, alles maakte geluid en als ze die geluiden maar vaak genoeg herhaalden kregen ze vanzelf een ritme. Moderne muzikanten samplen op deze manier hele platenkasten vol, maar McNicholas en Cresswell brachten het idee naar het theater, waar Stomp werd geboren.
Het succesverhaal van Stomp, de dansers/acteurs/muzikanten/komedianten die al trommelend de wereld veroverden, is onderhand wel bekend. Het gezelschap tourt nu al meer dan tien jaar onafgebroken met nog altijd dezelfde show over de aardbol. In ieder land zijn ze al wel geweest en overal boekten ze daverende successen.
~
Tegenvallende verkoop
Op de middag voor hun optreden zitten we met de Deense Peter Nielsen en de Franse Leela Petrioni, beide derdejaars Stompers, in de binnentuin van de Groningse Oosterpoort. Twee uur eerder hebben ze samen met zes andere groepsleden een klein optreden in het centrum van de stad gegeven. ‘Dat doen we niet altijd,’ vertelt Petronio. ‘Het is om het publiek te laten zien dat we in de stad zijn. Meestal doen we dit soort mini-optredens als de kaartverkoop tegenvalt of voor persbijeenkomsten.’ In Groningen is het vanwege de kaartverkoop. Afgelopen weken stond de groep al in Amstelveen, Oss, Rotterdam en Arnhem; daar verkochten de kaarten beter. ‘Als we in een stad zijn, blijven we altijd een week. Normaal verkopen we dan minimaal tachtig procent van alle kaarten. Soms is het wel zo dat de eerste avond tegenvalt, maar dat de verkoop daarna door mond-op-mondreclame omhoog schiet. Dat is het mooiste wat kan gebeuren natuurlijk. Dan blijkt pas echt dat mensen de show waarderen.’
Fysiek theater
De Stomp-show bestaat uit een flink aantal sketches die in sommige gevallen lijken op het fysieke theater zoals Waardenberg en de Jong dat vroeger maakten. Met dat verschil dat de twee cabaretiers ook nog eens rap van tong waren, terwijl tijdens de anderhalf uur Stomp geen woord wordt gesproken. Alle communicatie, ook die met het publiek, verloopt via mimiek, met af en toe een instemmend of juist verstoord gehum.
Humor speelt een belangrijke rol in de show. Er wordt niet alleen getrommeld en naar ritme gezocht, maar iedereen op het podium speelt een typetje. Doordat Stomp meer dan allen muziek biedt, moeten de artiesten van veel markten thuis zijn. Vaak zijn ze opgeleid in een specifiek deelgebied en hebben ze de rest er gaandeweg bijgeleerd. Zo is Nielsen afgestudeerd conservatoriumstudent en speelde hij als drummer in rockbands. Petronio trad eerder als tapdanseres op. ‘Iedereen bij Stomp heeft een muziek- of theaterachtergrond. We brengen een combinatie van ritme, muziek, theater, komedie, dans-surprises en humor. Als je bij Stomp komt, moet je als speler al wel een aantal van die aspecten beheersen. De rest kun je er dan wel bij leren, maar helemaal blanco Stomp binnenstappen kan niet.’
Vast stramien
~
Vrij reizen
Naast dat ze het opvoeren van de voorstelling erg leuk vinden (beiden denken na drie jaar Stomp nog niet aan stoppen) houden ze erg van het reizen. Nielsen: ‘We touren meestal in blokken van acht weken; dan hebben we één of twee weken vrij. Tijdens die reizen hebben we veel tijd om de steden te bekijken. Overdag zijn we meestal vrij, dus kunnen we doen wat we willen. En ook ’s avonds na de shows kunnen we de stad in. Gisteravond ben ik hier nog in het jazzcafé geweest.’
Cultuurverschillen
Door de shows in al de verschillende landen te spelen leren ze de achterliggende culturen ook kennen: ‘Ieder land reageert op een heel eigen manier op wat we doen. Je merkt duidelijke cultuurverschillen tussen bijvoorbeeld noord en zuid. In Portugal treden we ’s avonds laat op. Dan heeft het publiek al lekker gedronken, waardoor de sfeer meteen uitgelaten is. In het noorden zijn mensen eerst terughoudender. Maar als ze loskomen zijn ze nog wel warmer dan in het zuiden. Meer naar het oosten zie je dat mensen niet bekend zijn met dergelijke shows. In Estland was iedereen erg verbaasd en in Boedapest moesten we iedereen overtuigen dat ze mochten klappen. In Duitsland daarentegen zijn de mensen altijd erg enthousiast. Duitsers houden van humor.’
Stomp speelt nog tot 13 juni in Groningen, daarna in Zaandam (15 – 20 juni), Terneuzen (22 – 27 juni) en Eindhoven (29 juni – 4 juni). Daarna weer vanaf 24 mei t/m 26 juni 2005 in verschillende plaatsen.
Een interview met Stomp
Misschien ook iets voor u
Verre van inventief
Eric Corton, bekend als radio- en tv-presentator, soapacteur, liedjesschrijver en ouderwetse rock ’n roll-liefhebber, heeft na menig commercieel succes voor anderen gearrangeerd te hebben nu een eigen band opgericht waarmee hij de wereld wil veroveren: Tacker. Corton schreef eerst twaalf nummers en zocht daar vervolgens een band bij, wat uitmondde in een sterk Haags-georiënteerd geheel: de muzikanten speelden eerder met onder meer Billy the Kid en Anouk.
~
Reddende engel
Tacker maakt vooral moderne (nou ja, post-grunge) rock, waarbij weinig van de gebaande paden wordt afgeweken. Slecht zijn de nummers zeker niet – zowel Corton als de muzikanten hebben bergen ervaring, dus weten ze wel hoe ze een nummer moeten schrijven en opnemen – maar ze stralen niets eigens uit. Dit in tegenstelling tot wat de band in zijn bio schrijft. Tacker presenteert zichzelf als de reddende engel van de rock ’n roll waar we al jaren op zaten te wachten: ‘Re-animators of rock? Ja… Inventors of stage-rage? Ja… Adventurers of the string-thing? Jazeker… Maar vooral iets dat je nog niet gehoord hebt en dat een bijzondere plek inneemt.’
Minzame glimlach
Ten eerste is dit volstrekte onzin, want Tacker doet niets nieuws, maar bovendien maak je als band jezelf met dergelijke leuzen volstrekt belachelijk. Bij welke muziekliefhebber – ook die met humor, want anders krijgen we dat weer – verschijnt nu geen minzame glimlach als hij leest dat een groep zichzelf uitroept tot ‘re-animators of rock’ en de ‘inventors of stage-rage’? Laat staan bij een groep als Tacker.
Seksgod
Tacker is sterk geïnspireerd door de woeste grungebands Nirvana en Pearl Jam, maar is net te weinig authentiek om die vergelijking zonder kleerscheuren te doorstaan. Vooral referenties als Bush en Creed steken bij het luisteren steeds weer de kop op, en dat is allerminst positief bedoeld. Oftewel: Tacker rockt wel, maar gaat nooit helemaal los. En een seksgod als Bush-zanger Gavin Rossdale zal Eric Corton ook wel nooit worden.
Tacker
Album: AddictionAantal tracks: 12
Misschien ook iets voor u
Een sprookje achter de piano
Lang, lang geleden in een land hier ver vandaan werd eens een heel bijzonder meisje geboren, dat over magische krachten beschikte… Dit klinkt als het begin van een sprookje, maar de waarheid zit er niet ver naast. Nou ja, lang geleden is zo’n veertig jaar terug en het land hier ver vandaan Amerika. Op 22 augustus 1963 werd daar Myra Ellen Amos geboren, die al op jonge leeftijd bijzonder muzikaal getalenteerd bleek. Tegenwoordig is ze beter bekend als Tori Amos en heeft ze de harten van menig muziekliefhebber betoverd.
~
Zoals elk sprookje heeft ook dit verhaal een nare kant. Tori verhuisde op 21-jarige leeftijd naar Los Angeles om een platencontract binnen te slepen, maar meer dan zeven jaar lang werd ze afgewezen. In 1992 debuteerde ze dan eindelijk met Little Earthquakes, een plaat vol extreem persoonlijke nummers, waarop ze onder meer zingt over de nacht dat ze verkracht werd. Inmiddels heeft ze al zeven volwaardige albums op haar naam staan en een geweldige live-reputatie opgebouwd. De dvd Welcome To Sunny Florida laat degenen die Tori Amos nog nooit live hebben meegemaakt, meeproeven van de magie die zij op het podium creëert.
Happy end
De dvd bevat een registratie van de laatste show van de Scarlet’s Walk-tour in West Palm Beach, Florida. Het concert wordt ingeleid met korte interviews en backstagebeelden. Dan betreedt Tori het podium en opent met A Sorta Fairytale. In de eerste paar nummers rekt de zangeres haar liedjes zo uit dat ze wat langdradig en saai klinken. De uitvoering van Crucify stelt zelfs teleur, gelukkig wordt dat goed gemaakt met het daaropvolgende Cornflake Girl. Hierna wordt alles beter en vanaf het B-kantje Take To The Sky kan het eigenlijk niet meer stuk. Vooral als drummer Matt Chamberlain en bassist Jon Evans het podium even verlaten, laat Amos haar sterkste kant zien. Zij en haar Bösendorfer toveren drie prachtige nummers tevoorschijn. De band keert terug en het blijft maar pareltjes regenen. Maar, al zijn de ‘vieze’ woordjes shit, fucker en cock weggedraaid, de uitvoering van Professional Widow overtreft alles. Jawel, ook dit sprookje heeft een happy end.
Verborgen schatten
Niet alleen voor het oor, maar ook voor het oog is deze registratie een lust. De extatische manier waarop Tori haar liedjes brengt is prachtig om te zien, om nog maar te zwijgen over haar jurk. Een minpuntje is dat tussen enkele nummers stukjes interview zijn geplakt, wat de spanning even vermindert. Gelukkig worden deze onderbrekingen beperkt gehouden. Verder wordt de dvd gevuld met interviews en fotomateriaal. Het interview met vader en moeder Amos is erg leuk, omdat het zo ontzettend aandoenlijk is. De mooiste extra is de bijgevoegde cd Scarlet’s Hidden Treasures, waar zes niet eerder uitgebrachte nummers op staan. De verborgen schatten zijn prachtige liedjes in ouderwetse Tori Amos-stijl. Genieten dus.
Tori Amos
Album: Welcome To Sunny FloridaMisschien ook iets voor u
Generation Heavy
De metalband Killswitch Engage is bekend in de VS door optredens op MTV’s Headbangers Ball en Ozzfest. Behalve bij enkele metalfans is de band echter nog relatief onbekend aan onze kant van de oceaan. De reacties op de band zijn echter over het algemeen enthousiast en het lijkt daarom tijd om deze band eens onder de loep te nemen.
~
Ondanks dat de groep pas twee jaar geleden is ontstaan, levert Killswitch Engage met The End Of Heartache al haar derde plaat af. Na een titelloos debuut en de plaat Alive Or Just Breathing heeft de vorige zanger Jesse Leach resoluut afscheid genomen van de band: Leach gaf stoer aan dat hij bang is zijn stem te verpesten als hij met de band door zou gaan.
Professioneel schreeuwen
The End Of Heartache klinkt erg gevarieerd en toegankelijk. De muziek is typische nu metal, of zoals de band het zelf trots noemt: generation Heavy. De groep gooit aan het begin van de plaat het tempo er direct goed in met het nummer A Bid Farewell. Zonder echter te vervallen in voorspelbare ballads weet de band toch vaak rust in haar nummers te brengen. Sterke voorbeelden hiervan zijn de nummers Breathe Life en When Darkness Falls. De nieuwe zanger Howard Jones doet zijn werk professioneel door in de zwaardere delen ritmisch te schreeuwen en ook stukken melodie goed aan te zetten.
Niet warm of koud
De muziek op The End of Heartache is degelijk, maar laat op hetzelfde moment mijn hart geen moment echt harder kloppen. De nummers glijden aan mijn gehoor voorbij, maar laten me geen moment opspringen van bewondering of afschuw. Ik kan me goed voorstellen dat deze opzwepende muziek het erg goed doet bij tieners in de VS, maar ik denk dat de band echt te weinig toevoegt om in Europa een groot succes te worden.
Killswitch Engage
Album: The End of HeartacheMisschien ook iets voor u