Als een feniks herrezen

Meltdown is alweer het vierde full-length album van deze van oorsprong Noord-Ierse band, bestaand uit drie jongens en een meisje met ballen, die in 1996 doorbrak met een van de Britse toppers van dat jaar: 1977 (het geboortejaar van zanger/gitarist Tim Wheeler en bassist Mark Hamilton). Ash had voor een band in het Britpop-genre altijd al een redelijk stevig rockend geluid, dat vaak werd beschreven met termen als ‘veel feedback’ en ‘vals zingende jongetjes’. De band is bij het grote publiek echter vooral bekend door hun wat softere culthitjes Oh Yeah en Goldfinger, afkomstig van het eerder genoemde 1977.

Britrock

De combinatie van britpop en rock die Ash de afgelopen jaren sterk voortzette op Nu-Clear Sounds (1998) en Free All Angels (2001) slaat op Meltdown duidelijk door naar de stevige kant. Titelnummer Meltdown en de single Clones hebben een tik meegekregen van de in Amerika en ook ons land erg populaire nu-metal. Dit ligt zonder twijfel aan de productie van Nick Raskulinecz die de afgelopen jaren ook platen van Foo Fighters, System of a Down en Velvet Revolver produceerde. Maar voor de liefhebber van de melodieuze kant van Ash valt er gelukkig ook nog genoeg te genieten, zoals het Weezeresque Evil Eye en Starcrossed, dat erg veel heeft van de hits van 1977.

Groter publiek?

Meltdown is absoluut het beluisteren waard, hoewel het album voor de long-time Ash-fan wel even wennen is. Toch zal ook die moeten toegeven dat Tim Wheeler het schrijven van catchy popsongs nog niet is verleerd. Zijn band verdient het om in Nederland eindelijk eens bij een wat groter publiek door te breken, wat hopelijk door de nieuwe sound wat beter gaat lukken. Ash maakt elke twee à drie jaar dé zomerplaat bij uitstek en is daardoor steeds weer een van de weinige bands uit de jaren-negentig-Britpop-tijd die als een feniks opnieuw herrijst uit haar eigen as, een metafoor die ze zoals blijkt uit de voorkant van de cd-hoes zelf ook ziet.

Superstrak

Overigens zit bij de special edition van Meltdown een live-registratie van één van de promotieconcerten die Ash maakte in de maanden voorafgaand aan de release van het album. De setlist is vrijwel gelijk aan de gewone cd, met slechts de toevoeging van drie oude nummers. Alles wordt superstrak gespeeld, waardoor je je door de hoewel charmante, maar soms net te valse zang en het gejoel van het publiek wat ergert en het gevoel de luisteraar bekruipt dat hij net zo goed het reguliere album op had kunnen zetten.