Boeken / Fictie

Lekker tussendoortje

recensie: Peer Wittenbols - Eerste bloei

Als een verhaal mij aangrijpt of intrigeert wil ik nog wel eens stukken teruglezen of langer over een zin nadenken. Maar om de een of andere reden heb ik deze bundel zo snel uitgelezen dat ik helemaal niet de behoefte heb gehad iets opnieuw te lezen. Eerste Bloei van toneelschrijver Peer Wittenbols leest lekker makkelijk weg: geen moeilijk woordgebruik of lastige addertjes onder het gras. Maar gewone verhalen over min of meer gewone mensen. Mensen die weliswaar iets of iemand hebben verloren, maar ook dat is vrij normaal.

~

De verhalen in dit boek zijn allemaal goed te lezen en zijn onderhoudend. De verhalen zitten goed in elkaar en je wordt als lezer van begin tot het eind van het boek voorzien van degelijk entertainment. Hoe onderhoudend en degelijk de verhalen ook zijn, over het algemeen mist er iets om ze boven het niveau van ‘een aardig verhaaltje’ uit te heffen.

Boven het maaiveld

Maar zoals altijd zijn er uitzonderingen. Er zijn stukken, zoals het titelverhaal, die toch dat beetje extra hebben. Die me tijdens het lezen laten nadenken over de psyche van de hoofdpersoon. En me zelfs even laten stoppen nadat het verhaal ten einde is om nog even over datgene wat ik gelezen heb na te mijmeren, alvorens verder te gaan met het volgende verhaal.

Automutilatie

Het beeld dat bijvoorbeeld in het titelverhaal, Eerste bloei, geschetst wordt van een jonge vrouw die door haar eerste minnaar in de steek wordt gelaten – terwijl ze er stellig van overtuigd is dat hij bij haar een kind verwekt heeft – liet me soms de rillingen over de rug lopen. De ideeën die deze vrouw over haarzelf, haar minnaar en de wereld heeft zijn bij tijd en wijle erg beangstigend. Zo probeert ze bijvoorbeeld door zichzelf te pijnigen niet meer aan haar minnaar te denken. De afstandelijke wijze waarop deze automutilatie, zoals het uitdrukken van peuken in haar eigen hand, door de vrouw in haar dagboek worden beschreven laten je als lezer nog enige tijd nahuiveren.

Andere kant

Aan de andere kant staan verhalen als Zondagsnieuws, over een echtpaar dat een huilend madonnabeeldje in de tuin ontdekt. Dit is een verhaal waarin veel meer had gezeten dan wat Peer Wittenbols er nu van maakt. De ontknoping van het verhaal mag nu enigszins ludiek genoemd worden, maar de ontwikkelingen naar die ontknoping toe lenen zich veel beter voor een tragisch eind waarin het leed van het echtpaar goed tot zijn recht komt. Juist omdat in de andere verhalen de hoofdpersonen en hun interactie met de omgeving iets afstandelijks hebben, iets wereldvreemds, valt een verhaal als Zondagsnieuws niet helemaal te rijmen met de rest. En zo zijn er meer verhalen die niet geheel waarmaken wat ze me aanvankelijk beloven.

Bon appetit

Maar nogmaals: de verhalen zijn makkelijk verteerbaar. Een goede snack voor tussendoor. Zelfs niet geheel ongezond voor lijf en leden. Maar wil je een goede, uitgebalanceerde maaltijd, met alle onderdelen van de schijf van vijf, dan zijn er betere alternatieven. Maar of die lekkerder zijn?