30 tijgers

Eigenlijk zou ik bij het vermelden van de acteurs ook de namen van de tijgers moeten bijschrijven, zij dragen tenslotte de film. Helaas wordt dat een beetje te veel van het goede, want om gestalte te geven aan de twee tijgerbroers heeft men maar liefst dertig tijgers gebruikt. De ene was goed in rennen, de ander kon weer beter klimmen, en dan was er nog eentje die gewoon heel lief kon kijken. Regisseur Annaud laat het begin van de film geheel over aan de tijgertjes, die met hun kleine grommetjes en capriolen direct de harten van het bioscooppubliek stelen.

Broederliefde

De beroemde jager Aiden (Guy Pearce) ziet zich genoodzaakt om van beroep te veranderen, aangezien de rijken niet meer zoveel interesse hebben in het kopen van jachttrofeeën. Hij merkt dat er meer handel is in oude historische artefacten, en trekt daarom de jungle van Cambodja in om daar uit een oude vervallen tempel beelden te ontvreemden. Die tempel is ook het huis van een tijgerfamilie. Twee jonge tijgertjes groeien daar op, en verliezen door tussenkomst van de mensen niet alleen hun vader, maar worden ook nog eens van elkaar gescheiden. De één groeit op als huisdier bij een rijke familie, de ander komt terecht in het circus. Ruim een jaar later komen de broers elkaar door omstandigheden weer tegen in een arena, waar ze zullen moeten vechten tot de dood er op volgt.

Hartverscheurend

De film hinkt op twee gedachten. Aan de ene kant wil men een verhaal vertellen wat met een beetje gemak zo uit een Disney-tekenfilm had kunnen komen. Aan de andere kant zou je Two Brothers ook als een lange reclamespot van de WNF kunnen zien: kijk eens wat voor slechte invloed wij mensen hebben op de natuur. Met name dit laatste zal voor ons volwassenen misschien wat te rechtlijnig overkomen, maar voor kinderen is het helemaal geen kwade les. Het beeld van één van de kleine tijgertjes die opgesloten in kist wordt afgevoerd naar de mensenwereld is al heel zielig, en als je dan ook nog de kleine hartverscheurende schreeuwtjes van het beestje hoort, houden veel mensen in de zaal het niet meer droog.

Westerse ‘normen en waarden’ in Azië

Naast het ‘acteren’ van de tijgers en de prachtige natuurbeelden heeft deze film ook nog een ander sterk punt voor de jonge kijkertjes. De boodschap dat we goed voor de natuur moeten zijn zullen de meeste kids zelf ook nog wel kunnen bedenken, maar daarnaast herbergt de film nog een klein statement tegen het kolonialisme, en wat de westerse beschaving bewust of onbewust doet met andere culturen. Annaud laat duidelijk zien dat het brengen van westerse normen en waarden en modernisering niet automatisch het brengen van beschaving betekent. Misschien niet een les die alle kinderen direct zullen oppikken, maar zeker in deze tijden een interessante invalshoek.

Conclusie

Two Brothers is een echte familiefilm. Voor bijna alle generaties valt er wel iets te genieten. Daarnaast heeft de film alle pluspunten en zwakheden die bij het genre horen. De film speelt soms schaamteloos in op het sentiment, en het verhaal is niet heel bijzonder en behoorlijk stereotype. Daar staat tegenover dat de film toch gewoon de gevoelige snaar weet te raken, en dat je toch even moet slikken als men op de moedertijger aan het schieten is. Verder zijn alleen al de beelden van de spelende tijgertjes een gang naar de bioscoop waard. Voor de ouders en kinderen dus, en stiekem gewoon een beetje voor iedereen.

Helen Harris (Kate Hudson) is een zorgeloze hippe jongedame, werkzaam in het New Yorkse modewereldje. Druk, druk, druk – en dan vooral met uitgaan. Regisseur Garry Marshall spaart geen enkel middel om het leven van haar naaste familie hiermee te contrasteren. Op een verjaardagsfeest zien we Helen te midden van suffe soepjurken, potpourri en jengelende kinderen. De boodschap moge duidelijk zijn: tussen Helens mondaine leventje en het familieleven bestaat een wereld van verschil. Des te groter is dan de klap wanneer Helens zus en haar man omkomen bij een auto-ongeluk, en Helen volgens hun wilsbeschikking de voogdij krijgt over hun drie kinderen. De kijker zit aan zijn stoel genageld. Als dit maar goed gaat!

Veters strikken

Waarom krijgt de derde, oudere zus – type Amerikaanse oermoeder – de voogdij trouwens niet? Hoe dan ook, Helen ziet zich gedwongen twee levens met elkaar te verenigen, en er het beste van te maken. De drie kinderen die zij in de schoot geworpen krijgt staan keurig garant voor alle denkbare problemen. De oudste dochter pubert er lustig op los; het middelste zoontje is dik en voelt zich buitengesloten bij het basketbal; de jongste kan haar veters nog niet strikken omdat moeder halverwege was met de uitleg.

Sexy

Maar als je weet dat de film behoort tot het genre van het romantisch-komische drama, en regisseur Marshall verantwoordelijk is voor vehikels als Pretty Woman en Runaway Bride, dan zul je opgelucht ademhalen: je weet dat de ontstane situatie garant staat voor dolkomische scènes, dat er vele tegenslagen zullen volgen, maar dat tegen het einde iedereen elkaar in de armen vliegt. De sleutelfiguur hierin is Pastor Dan (gespeeld door John ‘Sex And The City‘ Corbett). Helen ontmoet hem wanneer ze in New York op zoek is naar een degelijke christelijke school voor de kinderen (die niet in de grote stad zijn opgegroeid). Pastor Dan blijkt een meester in het combineren van twee werelden: enerzijds is hij een schoolhoofd en dienaar van God, anderzijds houdt hij van ijshockey en romantisch dineren. En wanneer hij zichzelf presenteert als een ‘sexy man of God’ duurt het uiteraard niet lang meer voordat er iets moois opbloeit tussen die twee (alhoewel het moment suprème pas aan het einde komt – wellicht een overbodige opmerking).

Tweedehands

De titel Raising Helen kan op twee manieren uitgelegd worden: Helen als kersverse opvoedster, en natuurlijk Helen die zich gedwongen ziet nu eindelijk eens volwassen te worden, en dus zelf ook opgevoed wordt. Tenslotte worden met de film de kijkers zelf opgevoed in Hollywoods beste feelgood-eind-goed-al-goed-traditie. Zijn er nog lichtpuntjes te melden? Om sommige grapjes heb ik gelachen. En wat personages betreft kunnen Helens Indische buren genoemd worden, die wel van wanten weten als het om opvoeden gaat. Via hen krijgt Helen ook een baantje als receptioniste bij een tweedehands autohandel (inderdaad, haar job als fashion-agent bleek onhoudbaar). De occasion-filosofie van de sympathieke eigenaar inspireert Helen: immers, auto’s zijn net kindjes, en het geeft grote voldoening wanneer er weer een nieuw thuis voor hen gevonden wordt. Toe maar! Dat noem ik nog eens een tweedehands-filosofie. En zo gaat het voortdurend: de kijker ziet zich keer op keer opgescheept met tweedehands grappen en verhaallijnen. Laat ik er niet langer om heen draaien: niet kijken! Tenzij je weer eens gek gemaakt bent door de kinderen, en gewoon een avondje ongestoord verstrooid wilt worden.