~

Vooraf zou je al kunnen zeggen dat de programmeurs toch wel een pluim verdienen voor deze prikkelende programmering. Met als hoofdact Nederland – Zweden. Nee, dat is flauw, maar helaas wel een beetje waar. Ik denk dat de organisatie van de Paleisrevolutie tijdens de wedstrijd van Nederland tegen Letland heel stiekem even hoopten dat Duitsland er nog twee in zou schoppen, want een kwartfinale op zaterdag kan toch zeker ten koste gaan van je kaartverkoop. Toch was het gelukkig relatief erg druk daar in Vredenburg. Wel had de organisatie een groot scherm op laten hangen en enkele televisies, zodat de festivalbezoeker ook kon genieten van die andere vorm van cultuur, wat leidde tot een gezellige kantinesfeer in de foyer. Jammer voor de bands die wat bezoekers moesten inleveren, maar wel goed ingespeeld op de situatie door de organisatie.

Bij een revolutie horen revolutionairen

En dan de muziek. Om kwart over zeven mochten Utrecht Allstars al aftrappen om de muziekgeschiedenis van Utrecht eens grondig door te nemen. Mooi initiatief en leuk uitgevoerd door onder andere mensen van The Yearlings en Eleven. Maar, de grote zaal was nog wel wat leeg zo na etenstijd. The Allstars moesten ook opboksen tegen een collectief dat al jaren zijn sporen aan het verdienen is en dat ook op de Paleisrevolutie met glans deed. Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU) bestaat uit een groep virtuozen die de meest opzwepende, duivelse, bloedmooie, zigeuneresque, klassieke popmuziek maakt die je je maar voor kan stellen. Bij een revolutie horen nu eenmaal revolutionairen. Het begin van de set was vrij subtiel. Toen er echter een bassist en een drummer aan de line-up werden toegevoegd sloeg de vonk genadeloos over. Ogen dicht, luisteren en meetappen met je voet. Een vroeg hoogtepunt.

Elfjesmuziek

~

Van snoeiharde rock tot de voetjes van de vloer

De band met de meeste eigen aanhang was zonder meer Motorpsycho. De productie van deze Noren is ongekend hoog om nog maar te zwijgen over de diversiteit van hun muziek. Van metal tot country en van Pink Floyd tot Beach Boys, deze jongens doen alles. Het is dan ook altijd nog maar afwachten wat voor show je krijgt. Op de Paleisrevolutie was ‘rocken’ het devies, wat inhield dat Bent, Snah en Gebhardt (dus weer met zijn drieën) een onverbiddelijk harde set speelden en niets van het publiek heel lieten. En daar bleek met name de doorgewinterde fan geen enkel probleem mee te hebben. Motorpsycho blijft een sensatie, telkens weer.

Minder druk was het bij Magnus. Dit tweemanscollectief bracht dit jaar de aanstekelijke dansplaat The Body Gave You Everything uit. De enorm enthousiaste Tom Barman en CJ Bolland kregen de spreekwoordelijke voetjes zeker wel van de vloer. Wij gaan Magnus deze zomer nog heel veel terugzien. Net als de eveneens Vlaamse Stijn trouwens. In eerste instantie ziet de eenmansact van Stijn er een beetje knullig uit, maar zijn humor, danspasjes en inventiviteit achter het keyboard en de knoppen maken eigenlijk alles goed. Lekkere onbevangen electro en een van de verrassingen van de avond.

Van belachelijk tot weinig inspirerend

~

Phoenix wist dit jaar niet echt te verbazen met hun tweede album Alphabetical. Vrij saaie plaat eigenlijk in vergelijking tot het overweldigende debuut United. Hoe dan ook was deze Franse band een van de grote namen op de Paleisrevolutie, wat ook wel bleek uit de grote hoeveelheid meezingende aanwezigen. Toch kon Phoenix, ondanks een aantal erg aanstekelijke liedjes, niet echt boeien. Dat lag vooral aan de weinig inspirerende houding van zanger Thomas Mars. Die man heeft geen gezichtsuitdrukking en een weinig enerverende stem. De rest van de band liet zich wel van zijn goede kant zien en hulde aan die fantastische drummer, maar toch, wanneer je voorman niet meewerkt, wordt het moeilijk.

~

~

Parkpop pakte dit jaar uit met een brede programmering. Er was voor elk wat wils: rock, punk, reggae, jazz en blues. Het is gewaagd om zo’n gevarieerd programma neer te zetten, want het zou zomaar kunnen dat iedereen dan naar haar/zijn band gezien te hebben ook het park weer uit loopt. Maar niets is minder waar, want bijna alle bands bewezen een prima festivalset neer te kunnen zetten waardoor de sfeer alleen maar gezelliger werd en het publiek bleef hangen. Alleen voor het Locals Only podium bleef het opmerkelijk rustig. Dat podium was speciaal ingericht voor opkomende acts uit heel Nederland. Maar liefst 14 bands stonden hier geprogrammeerd en dat was echt teveel van het goede. Ze konden amper opboksen tegen de grotere namen die op de twee hoofdpodia speelden.

Oké

~

~

Jong en oud

De band The Nits had een verrassing in petto voor het Parkpoppubliek. Tim Akkerman van Di-rect schoof ineens het podium op om samen met zanger Henk Hofstede Inside my head en In The Dutch Mountains te spelen. Akkerman is al jaren groot fan van The Nits en deze combinatie (oud en jong) is leuk en prettig om naar te luisteren. Sowieso is een live-optreden van The Nits zeker de moeite waard; ze zijn boven verwachting goed.
Een band waar de verwachtingen van te voren al hoog gespannen waren was The Von Bondies. Zeker nu ze doorbreken met hun song C’mon C’mon. Deze punk/rockband speelt in een perfect ritme, maar staan er op het podium nogal statisch en nonchalant bij. De handen van het publiek gaan in de lucht tijdens C’mon C’mon, waarna gewacht wordt op nog een hoogtepunt dat er niet zal komen.

Hart

Het echte hoogtepunt van Parkpop komt pas later tijdens Beth Hart, die eerder dit jaar in Den Haag speelde tijdens Koninginnenach. Wat een gouden strot en wat een briljante verschijning! Deze spraakwaterval (“I talk too much, I’m a girl”) weet over elk lied wel een mooi, boeiend verhaal te vertellen. Normaal is het vaak beter als een artiest z’n mond houdt en doorzingt, maar bij Hart is dat anders. Ze maakt duidelijk werk van haar optreden. Vol energie speelt ze nummer na nummer, waarbij uiteraard haar hit LA Song niet ontbreekt en dat levert kippenvel op. Tegen het eind van haar optreden gooit ze alle remmen los en springt ze van het podium af om verder tussen het publiek te zingen. Moeiteloos en nog steeds zuiver met een rauw randje, zoals we dat van haar kennen. Met een big smile op haar gezicht geniet ze van de aandacht en het contact met haar fans. Hart had de perfecte afsluiter van Parkpop kunnen zijn!

Flirten

~

Wat later worden de gitaren ingeruild voor nog wat zomerse klanken van de hiphopformatie Outlandish. Maar Den Haag heeft genoeg van de zwoele klanken. Hun hit Aicha wordt nog warm onthaald, maar verder verloopt het optreden matig. Dan deden The Stranglers het een stuk beter. Eigenlijk had deze band niet op Parkpop gestaan, maar omdat Supergrass hun optreden op het laatste moment afbliezen waren The Stranglers bereid om die plek als afsluitende act in te vullen. En hoe! Het publiek ging helemaal los tijdens de klassieker Golden Brown en ook andere golden oldies passeerden de revue. Van de punk, waar ze ooit mee zijn begonnen, is weinig meer over. Ze zijn een beetje braaf (zeker in vergelijking met de openingsbands), maar desalniettemin een fijne band om deze geslaagde 24e editie van Parkpop mee af te sluiten.