~
De wat belegen bands worden afgewisseld met wat jongere hippe bands, die vooral op de tweede dag geprogrammeerd staan. Op de vooravond van Bospop wordt het publiek getrakteerd op een combinatie. De aftrap is aan
Novastar. De Belgen doen ongelooflijk hun best om tot het publiek door te dringen, maar de rokende en bierdrinkende 40-plussers met hun tattoo’s hebben er geen oog voor. Pas als Joost Zweegers meldt dat The Doors er zometen echt aankomen, krijgt hij de aandacht die hij verdient voor dit korte, maar spetterende optreden. Gelukkig voor iedereen stelt
The Doors of the 21st Century daarna niet teleur. Deze formatie met twee van de vier originele Doors-leden laten oude tijden herleven. Alle hits komen voorbij in een bijzonder prettige uitvoering en daarmee wordt deze regenachtige Bospop officieus geopend.
Verwachtingen
~
Publiekstrekkers op vrijdag zijn onder andere
Cheap Trick,
Status Quo en
Deep Purple. Wederom is er veelal wat ouder publiek op de been, wat ook de zanger van
Thunder opvalt. “You’re lovely, but not young.” Maar het doet hem deugd, zegt Danny Bowes, dat hij ook wat jongere mensen ertussen ziet staan. “Lovely!” En die jongere mensen moeten tot de conclusie komen dat muziek van
Thunder eigenlijk nog best goed klinkt. De band straalt een en al energie en vrolijkheid uit, iets wat van veel andere bands die later optreden niet gezegd kan worden.
Cheap Trick (
I want you to want me) bijvoorbeeld staat er nogal houterig bij en de liedjes brengen ze met weinig pit. Het lijkt routine te zijn. Nog even een goedkope truc: een naakte vrouw over het podium laten lopen, een act die wordt beantwoord met een vrouw in het publiek die haar eigen t-shirt omhoog doet, en dat was het dan. Een andere tegenvaller is afsluiter
Deep Purple (
Child in Time). De verwachtingen zijn hoog gespannen bij het publiek, maar de band komt niet verder dan een mooie lichtshow en wat ongeïnteresseerd gepingel.
Daarentegen doet Status Quo (Whatever you want) het een stuk beter. Deze jongens laten wel het publiek uit z’n dak gaan. Vooral de gitaarsolo’s vallen in de smaak. Alles klinkt zoals het hoort te klinken met voldoende toevoeging zoals dat op een festival hoort. Een prima performance!
Metal
~
Gelukkig is er ook nog een ander lichtpuntje op die dag:
Anthrax. Deze metalband weet van wanten en zet in mum van tijd de hele tent op z’n kop. Omdat het geluid nogal hard staat, word je bijna de tent uitgeblazen, maar weglopen doe je niet bij zo’n goede band. Ze spelen aardig wat nummers van hun recente cd
We have come for you all, die heel goed ontvangen is. En dat ze dan live ook nog kunnen knallen bewijzen ze hier eens en te meer. De gitaarloopjes en de zang klinken uitstekend. Met hun bijgescherpte eigen en originele sound (metal-invloeden en stevige rock) weten ze het publiek nog steeds te imponeren. Anthrax is nog lang niet afgeschreven.
Stuiteren
Zaterdag gaat het roer om: het is nu ook tijd voor de wat jongere generatie. Het begint aardig met Intwine, die vorig jaar ook al op Bospop optrad. Aan de zang van Roger, met z’n rode petje op z’n hoofd, is niets aan te merken. Maar wel aan zijn Engelse tussenteksten waarmee hij stoerder probeert over te komen dan hij is. Kan deze boerenjongen eigenlijk nog wel normaal Nederlands praten, vraag je je af terwijl het overgrote deel van het publiek nog in de tent ligt te ronken. De energieke jongens van The Sheer hebben er totaal geen moeite mee om al vroeg op het podium te staan. Om twaalf uur staan ze met hun gitaren op het podium te stuiteren. Hun vrolijkheid werkt aanstekelijk en voordat je het weet sta je de nummers van hun album The keyword is exitement lekker mee te zingen. Natuurlijk mag de Madonna-cover Material Girl niet ontbreken. Ja, deze jongens weten hoe het hoort om lekker in het gehoor liggende muziek te maken en er ook nog voor te zorgen dat het niet een slap aftreksel is van een al bestaande band. Nu maar hopen dat ze na de vele festivals die ze dit jaar aandoen nog genoeg energie hebben om een vervolg te maken op hun debuutalbum en dat het lachen hun niet vergaan zal tijdens de concerten die nog komen gaan. Deze band kan het ver gaan schoppen.
Striptease
~
De tienermeisjes verdringen zich daarna snel voor het hoofdpodium waar
Di-rect zal optreden. En hoe duidelijk probeert deze band van haar tienerimago af te komen! De jongens laten twee striptease-danseressen op het podium komen. “Eindelijk voor de heren ook wat”, is het commentaar van leadzanger Tim. Erg goedkoop en bovendien niet origineel, want
Cheap Trick ging hen voor. Ze hadden beter wat meer aandacht mogen geven aan een echt origineel optreden en niet weer hetzelfde riedeltje afspelen wat ze op bijna elk festival al doen. Het wat oudere publiek moet in ieder geval niets van deze jongens hebben, die het twee jaar eerder ook al probeerde op Bospop. En dit keer hebben ze gelijk.
Di-rect doet er totaal geen moeite voor om ook maar een beetje verrassend uit de hoek te komen, ze spelen hun hits zoals dat van hen verwacht wordt en
that’s it. Ze draaien op routine en lijken dit publiek niet erg serieus te nemen. Het is te hopen dat ze na het opnemen van hun derde album hier hard aan gaan werken.
Verschijning
~
Het publiek entertainen; de Amerikaanse King of Soul,
Solomon Burke, denkt aan niets anders vanuit z’n troon. Tenminste, als hij daar eenmaal zit, want hij laat eerst twee nummers op zich wachten voordat hij in zijn rolstoel naar z’n troon wordt gereden (achter een groot zwart doek). Dat is op zich geen straf, want hij heeft een geweldige begeleidingsband op het podium staan. Maar het is Burke die uiteindelijk alle aandacht op eist. Wat wil je ook met zo’n verschijning! In zijn glimmend zwarte pak zit hij te stralen op z’n troon en zingt de ene medley na de andere. Ondertussen laat hij rozen uitdelen en gooit hij kettingen naar het publiek. Het publiek valt als een blok voor deze man met een heerlijk diep stemgeluid, net als vorig jaar op Pinkpop. Het is hem gegund, ondanks dat hij zelf geen al te beste conditie meer heeft, weet hij iedereen te laten swingen op zijn (gecoverde) soulnummers. Het publiek vertrekt met een vrolijk en goed gevoel naar het volgende optreden.
Heerlijk
De drukte bij Solomon Burke zorgt ervoor dat Wilco in het begin speelt voor heel weinig mensen en dat verdient deze band eigenlijk niet. Als je deze band hebt overgeslagen, dan heb je wat gemist. Rock, country en folk komen hier samen. En als je de tijd neemt om naar de liedjes te luisteren dan zitten er hele mooie teksten bij, die Jeff Tweedy ook nog eens heerlijk kan zingen. Nummers van de cd Yankee Hotel Foxtrot (die door hun toenmalige platenfirma werd afgekeurd) blijven mooi. Maar ook hun nieuwe cd A Ghost is born biedt een goede mix van muziek. De uitvoeringen die ze spelen op Bospop klinken perfect en goed uitgebalanceerd, zorg dat je ze de volgende keer niet mist!
Peace
Punklegende Patti Smith valt hierna een beetje tegen. Een iel vrouwtje met lang, sluik haar en een wit t-shirt met het Peace-teken erop bezingt het publiek met haar herkenbare, zware stem. Helemaal lekker en zuiver klinkt het niet altijd, maar deze krachtige dame lijkt zich daar niet aan te storen. Het publiek overigens ook niet echt, want die blijft rustig in de regen staan luisteren naar nummers van haar albums Horses en Trampin’. Toch klinkt hier en daar een afkeurend geluid over haar kwaliteiten. Helaas kun je beter thuis een cd van haar in de speler stoppen dan haar te horen én zien optreden. Toch mag ze in haar handen klappen dat haar comeback goed in ontvangst wordt genomen.
Hekkensluiter
~
Na
Patti Smith worden de optredens weer wat tammer.
Bløf speelt heel voorzichtig en rustig, na de val van vorig jaar op Bospop waarna het optreden gestaakt werd. Dit jaar gaat het goed, maar spetteren en verrassen doet het optreden zeker niet. Maar na heel wat biertjes tijdens twee dagen festival vindt het publiek alles wel best en wordt er hard meegezongen. Optredens van
Todd Rundgren, Walter Trout & The Radicals en Little Feat grijpen weer terug op successen van vroeger. En voor hen geldt hetzelfde als eerder op de dag ook al bij het optreden van
Echo & The Bunnymen het geval is: daar zit weinig energie meer in. Het klinkt allemaal wel aardig, maar het houdt niet over. Het publiek wacht daarom rustig op hekkensluiter
Zucchero. Een opvallend veilige keuze eigenlijk als je zo de line-up van dit festival bekijkt. Maar deze Italiaan doet het altijd wel heel goed op festivals. En ook Bospop neemt
Zucchero graag in z’n armen om het festival relaxt en swingend tegelijk mee te eindigen.
Als een blije kleuter
Typisch. Je hebt vaak al een flink aantal associaties in je hoofd wanneer je een plaat voor het eerst beluistert. Jesse Malin lijkt op een jonge Bruce Springsteen en is vergelijkbaar met een aantal bekende jonge Amerikaanse songwriters uit de ‘alternative country’ traditie, ik zeg Ryan Adams en Pete Yorn. Kijk je in het boekje, blijkt dat al die associaties daar met naam en toenaam genoemd worden. Zo was Malin eind vorig jaar drie avonden te gast, of moet ik zeggen op audiëntie, bij ‘The Boss’ om een aantal van zijn nummers te spelen. Ryan Adams produceerde het debuut The Fine Art Of Self Destruction en wordt extra bedankt. Pete Yorn zong een stukje mee.
The Fine Art Of Self Destruction was een uitstekende plaat, waarmee Malin ook solo met akoestische gitaar de wereld in trok. Hij stond vorig jaar op The Music In My Head in Den Haag, waar hij een aantal prachtige liedjes liet horen. Echt zo’n optreden waar je nog geregeld even met een glimlach aan terugdenkt. Op The Heat doet hij eigenlijk weer hetzelfde als op het debuut. Niet louter akoestisch – “…these songs can be played with some artillery” – maar een mengeling tussen scheurende gitaren en de rust van de akoestische vriend in combinatie met een wat hese stem en altijd weer die snik.
Herkenning is het wapen
~
Het enige minpuntje van The Heat is dat Malin hier en daar wel een beetje pathetisch wordt. De plaat kent een aantal tearjerkers, die van mij niet hadden gehoeven, mede omdat zijn zang juist in die trage songs wat zeurderig wordt. Verder echter niets dan goeds en weer een mooie plaat voor de liefhebber van mooie liedjes.
Jesse Malin
Album: The HeatLink: Website One Little Indian
Misschien ook iets voor u
Huiveringwekkende liefdestragedie
Na La vie de Jesus en L’humanité is Twentynine Palms de derde film van de Fransman Bruno Dumont. De film werd geweigerd voor de competitie op het filmfestival van Cannes omdat het werkstuk te rigide en omstreden zou zijn. Tijdens het filmfestival van Venetië ging de film alsnog in wereldpremière en waren de reacties bij de eerste persvoorstelling extreem verschillend. Er klonk luid boegeroep uit de zaal en er waren zeer enthousiaste reacties. De plot van Twentynine Palms is zo uitzonderlijk afschuwelijk van zeggingskracht dat de kijker nog lang kan nadenken over de vraag of deze film betiteld kan worden als een geniaal meesterwerk of een oersaaie stijloefening.
~
Katia (Katia Golubeva) en David (David Wissak) zijn een verliefd stel en trekken er samen met de luxe Landrover van David een weekendje op uit in de verlaten woestijn nabij Los Angeles. Ze rijden door een bergachtig gebied met oneindige wijdten en vlakten vol zand, dorre bomen en stof. Ze luisteren naar de wind, genieten van de zon en klauteren naakt over woeste rotsstenen om op een beschut plekje de liefde met elkaar te bedrijven. Tegen de avond rijden ze door het ruige, verlaten landschap terug naar de bewoonde wereld en verpozen zich met elkaar in het zwembad van hun hotelletje. Als het stel zich heeft gedoucht en opgefrist, begeven zij zich naar de dichtstbijzijnde horecagelegenheid voor de avondmaaltijd. Aan het eind van de avond vallen de twee moe maar voldaan op bed om de volgende dag weer getweeën per auto de woestijn in te trekken.
Onheil
~
Tergend
De vertelling van de film gebeurt in een tergend langzaam tempo omdat de beelden lang en traag zijn. Dit vergt het uiterste van de kijker. Minutenlang wordt de auto van David door het woestijnlandschap gevolgd zonder dat er werkelijk iets gebeurt. De twee geliefden zitten langdurig zwijgend in de auto, zonder dat er iets gebeurt. De twee liggen op bed en zeggen af en toe wat tegen elkaar met wat nietszeggend gemompel.
Geen achtergrond
Aangezien David en Katja weinig met elkaar praten en dat wat er wordt gezegd geen enkele diepgang lijkt te hebben, moeten de beelden betekenis, opwinding en sfeer in de film brengen. Dit lukt alleen in het laatste gedeelte van de film, als het verhaal zijn dramatische ontknoping nadert. Daarvoor lukt het maar niet meegevoerd te worden door het verhaal. Er gebeurt tot het slotstuk van de film simpelweg te weinig in het verhaal om echt te kunnen boeien. Door de minimale aandacht voor dialogen komt de kijker nagenoeg niets te weten over de karakters en achtergronden van David en Katja. Om een beeld te krijgen van hen moet de toeschouwer het doen met een paar opmerkingen waaruit een diepere betekenis zou kunnen worden afgeleid en die iets zouden kunnen zeggen over de achtergronden en drijfveren van de personages.
Essentie
Duidelijk is dat Dumont de kijker met deze film zeer nadrukkelijk aan het denken heeft willen zetten en absoluut niets cadeau heeft willen geven. De vraag gedurende bijna de hele film is echter waartoe de regisseur ons tot nadenken wil aanzetten. Pas aan het einde vindt er een indringende, gruwelijke en uiterst gewelddadige gebeurtenis plaats, waardoor de essentie van de film opeens wordt blootgelegd. Dan blijkt dat Dumont een werkstuk heeft willen maken over macht, seksueel misbruik en de verwoestende werking hiervan op slachtoffers.
Als de film is afgelopen en nog flink nadreunt in je hoofd, wint deze aan essentie en biedt dan veel stof tot nadenken en slaagt Dumont alsnog in zijn opzet. Hij heeft dan wel het uiterste van de kijker gevergd. Twentynine Palms is een inktzwart, nihilistisch statement over de leegheid van het bestaan, de ontoereikendheid van de menselijke liefde, de gruwelijkheid van de dood en de ernst van misbruik. Geen meesterwerk omdat pas na afloop het thema van de film doordringt, en omdat de grote vraag waarom Dumont niet eerder in de film zijn hoofdthema presenteert te ergerniswekkend aanwezig blijft. Eerdere ontvouwing van het onderwerp in de film had ongetwijfeld een indringender en boeiender film opgeleverd.
Twentynine Palms
Regie: Bruno DumontJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Blik op Iran
Met een klein budget een film maken, vraagt veel van de creativiteit van een regisseur. Jafar Panahi heeft er in de film Crimson Gold een oplossing voor gevonden, die scènes lang goed werkt. De verkeerssituatie in Teheran in Iran is druk en chaotisch. Twee kruimeldieven hebben een baantje als pizzakoerier en moet hun bestellingen wegbrengen. Door de chaos op de weg brengen ze pizza´s en andere bestellingen naar de mensen thuis. De opnames van Hussein en Ali op hun brommer vullen voor een groot gedeelte de film. De toeschouwer krijgt hetzelfde uitzichtloze gevoel als de twee vrienden. Hussein woont al jaren in Teheran, wil trouwen met de zus van Ali maar slaagt er niet in een bruidsschat bij elkaar te verdienen. Er moeten maatregelen worden genomen en de twee nemen een beslissing met grote gevolgen.
~
In Crimson Gold wordt de uitzichtloosheid van de ongeletterde arbeider in beeld gebracht. Via ritten in het verkeer met een kleine bestelling in de bak achterop, slingert Hussein zich een weg door de grote stad. Elke rit staat symbool voor zijn leven. De drukte, de chaos en de geringe opbrengsten. Op zijn scooter heeft hij een bestemming. Elke afgeleverde pizza levert hem een verhaal op, elke klant heeft meer bereikt in het leven, heeft meer rijkdom dan Hussein.
Chronologie
~
Regisseur Panahi heeft er voor gekozen om te openen met de laatste scène van de film. De bezoekers van de film zien een wanhopige Hussein nadenken over een finale beslissing. Daarna wordt in chronologische volgorde het verhaal verteld.
Locatie
Crimson Gold is op locatie geschoten. Er zijn geen grimeurs en geen kledingsassistenten gebruikt. Met de meeste simpele middelen, met bestaand licht en eigen voorwerpen is de film gemaakt. Duidelijk wordt dat volwassenen als Hussein en Ali geen kans en dus eigenlijk geen keus hebben. De film blinkt niet uit in creatieve oplossingen om deze uitzichtloosheid te illustreren. De toeschouwer ziet keer op keer dezelfde scène. De ritjes op weg naar een klant, de etalage van de juwelier, ritjes op weg naar klanten, gesprekjes tussen de twee kruimeldieven, ritjes, de etalage en ritjes.
Improvisatie
Crimson Gold is een primitief gemaakte film met een universeel verhaal. Panahi heeft zijn acteurs veel laten improviseren en gebruik gemaakt van onverwachte wendingen, die zich aandienden tijdens het filmen. Toeschouwers in de Nederlandse bioscopen worden geconfronteerd met een verhaal, dat niet dagelijks in de kranten te lezen of in de bioscoop te zien is. Een film als Crimson Goldzal in Nederland geen volle bioscoopzalen trekken. De kijker kan de film afdoen met een simpel ophalen van de schouders of eens bij zichzelf te rade gaan.
Crimson Gold
Regie: Jafar PanahiJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Complexer dan ooit
Twee jaar zijn verstreken sinds de eerste Spidey-film en Peter Parker (Tobey Maguire) heeft nog steeds zo zijn strubbelingen. Een bijbaantje dat niet lukt, niet genoeg geld, en zelfs zijn cijfers op de universiteit vallen tegen. Peter weet zijn liefde voor Mary Jane Watson (Kirsten Dunst) niet te uiten en ook beste vriend Harry Osborne (James Franco) komt aandacht te kort. En dan was daar ook nog zijn alter ego Spider-Man.
~
‘With great power comes great responsibility.’ De leus uit de eerste film wordt nog eens dunnetjes overgedaan in dit tweede deel. Het verhaal focust zich dan ook, nog meer dan deel 1, op Peter Parker zelf. Waar elke jongen van zijn leeftijd zich zorgen maakt om hoe en waar hij meisjes kan versieren, moet Peter zijn ‘gewone’ leven delen met Spider-Man, en dat gaat hem niet altijd even goed af. Door Spider-Man lijkt zijn leven, dat ooit zo simpel was, complexer dan ooit en moet hij constant dingen laten om, zucht, weer eens de wereld te redden.
Doc Ock
~
Acteerprestaties
Deel twee wijkt qua opzet weinig af van deel één, maar weet het wel met meer charme en meer humor te doen. De jonge hoofdrolspelers zitten nog beter in hun rol, wat vooral bij Maguire en Franco te zien is. En dat terwijl die eerste bijna moest afzeggen wegens blessures. Ook bijrolspeler J.K. Simmons als altijd woedende Daily Bugle-hoofdredacteur J. Jonah Jameson is weer goed op dreef. En uit het rijtje ‘gedenkwaarige acteerprestaties’ mag Alfred Molina zeker niet ontbreken. Hij zet als Doc Ock een veel betere en menselijkere schurk neer dan Willem Dafoe dat twee jaar geleden deed. Kirsten Dunst’s rol is niet meer dan haar vorige Mary Jane: mooi zijn, lipje pruilen en hard gillen.
Lift
Tegenvallend aan de film is, zonder al te veel weg te geven, dat Peter te vaak zijn gezicht laat zien. Het gaat zo ver dat het ongeloofwaardig wordt. Maar meer echt storende punten zijn er niet te vinden in deze film. Hij zit goed in elkaar, en regisseur Sam Raimi heeft overduidelijk zijn huiswerk goed gedaan. De hele film ziet er gelikt uit. De actiescènes zijn om van te smullen, en de humor is erg goed en soms zelfs melig. Ooit wel eens een superheld in een lift gezien?
Blockbuster
Niets staat een grootse zomer voor Spider-Man 2 in de weg. Het is een must-see voor alle Spidey-fans, en als je van deel één hebt kunnen genieten, dan zul je smullen van dit tweede deel. Het wachten is absoluut op een derde deel, waarvan er nu al gespeculeerd kan worden over een nieuwe schurk. De mogelijkheden zijn legio. Maar eerst naar de bios voor deze gegarandeerde blockbuster.
Spider-Man 2
Regie: Sam RaimiJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De weg naar de grens van verveling is lang
.
~
Mengelmoes van stijlen
Het album rust op de genialiteit van Steve Winwood en op een basis van beatmuziek, zoals je die kent van bands als the Beatles, Herman’s Hermits en the Yardbirds. Vanuit deze basis, die overigens het beste tot uiting komt in This is the Land en het fantastische One Glass of Water, maken The Bees uitstapjes naar andere stijlen. Zo hoor je Booker T & the MG’s in het instrumentale The Russian en the Byrds in de opener These Are the Ghosts. Je herkent zelfs een beetje vroege ska en funk terug in het swingende en aanstekelijke Chicken Payback en de invloed van de inventievere Motown-soul in I Love You en The Start.
Blinkend lichtpuntje
Omdat er verschillende stijlen langskomen, de bandleden steeds van functie wisselen binnen de band en het hammondorgel veelvuldig aanwezig is, krijg je het idee dat je naar een verzamelplaat uit de jaren ’60 en ’70 zit te luisteren. Daarom duurt het lang voordat je de grens van de verveling hebt bereikt. Dat maakt The Bees tot een blinkend lichtpuntje binnen de herhalingshausse van de laatste tijd. The Bees maken zichzelf de moeite waard.
The Bees
Album: Free the BeesMisschien ook iets voor u
De kleur van vuur
Ben jij ook zo iemand die uren kan zitten loeren naar een brandend kampvuur? Join the club zou ik zeggen. Waar de fascinatie vandaan komt? Is het de warmte? De oranje gloed? Een combinatie van de twee? Geen idee eigenlijk, maar geef de mens een vuurtje en je hebt geen kind meer aan hem. Dat is altijd al zo geweest en zal altijd ook wel zo blijven. Het uit het Noord-Engelse York afkomstige Colour of Fire zet zijn geld in ieder geval op optie nummer 2. De band werd opgericht in het voorjaar van 2002 en maakte in augustus van datzelfde jaar zijn eerste demo-cd, waarvan het nummer Decisions, Decisions onder meer door BBC Radio werd gedraaid.
~
Even laten pruttelen
Inmiddels heeft Colour of Fire in het voorprogramma gestaan van bands als The Libertines, Placebo, Silverchair, The Icarus Line en Korn. Niet de minsten lijkt me. September vorig jaar is begonnen met het opnemen van het debuutalbum Pearl Necklace. De productie werd verzorgd door Steve Osborne (U2, New Order, Placebo) en de opnames vonden plaats in de legendarische Rockfield Studio’s in Wales en Peter Gabriel’s Real World Studios in Engeland. Het schijfje bevat uiteindelijk twaalf tracks, waarbij je muzikaal kunt denken aan bands als Slut, Jimmy Eat World, Placebo en Lost Prophets. Voeg daarbij een eetlepel emo, een snufje Life of Agony. Eventjes twee minuten laten pruttelen en voila: Colour Of Fire. Misschien niet echt bijster origineel of heel erg spannend, maar het klinkt verdomd lekker. Bijsluiter: vooral geschikt voor een 16 tot 21-jarig publiek.
Ben je hoe dan ook nieuwsgierig geworden? Dan kun je ze 19 augustus gaan bewonderen op het Belgische Pukkelpop festival (Hasselt). De dag erna volgt de herkansing op ons enige echte eigen Lowlands. Check it out!
Colour of Fire
Album: Pearl NecklaceLink: Website Pias
Misschien ook iets voor u
Bospop: hip jong ontmoet uitgezakt oud
/ 0 Reactiesdoor: Nathalie van Eck / beeld: Rogier Reedijk 0 SterrenOp een boerenkar op een schoolplein; zo klein is Bospop 24 jaar begonnen. Inmiddels is het uitgegroeid tot een heus twee dagen durend festival met twee podia dat nog net niet uit haar jasje is gegroeid. De line-up is anders dan op de meeste festivals. Hier worden de internationale artiesten van stal gehaald die zo’n 30 jaar geleden verschillende hits scoorden. Sommigen werken aan hun (mislukte) comeback en anderen vinden het alleen maar heerlijk om op de bekendheid van hun oude songs te teren. Het overwegend oudere festivalpubliek maakt het niet uit of ze nou veel nieuwe liedjes zingen of alleen gaan voor het oude materiaal, àls ze er maar staan. Er gaat niets boven het feest der herkenning in Weert.
~
Verwachtingen
~
Daarentegen doet Status Quo (Whatever you want) het een stuk beter. Deze jongens laten wel het publiek uit z’n dak gaan. Vooral de gitaarsolo’s vallen in de smaak. Alles klinkt zoals het hoort te klinken met voldoende toevoeging zoals dat op een festival hoort. Een prima performance!
Metal
~
Stuiteren
Zaterdag gaat het roer om: het is nu ook tijd voor de wat jongere generatie. Het begint aardig met Intwine, die vorig jaar ook al op Bospop optrad. Aan de zang van Roger, met z’n rode petje op z’n hoofd, is niets aan te merken. Maar wel aan zijn Engelse tussenteksten waarmee hij stoerder probeert over te komen dan hij is. Kan deze boerenjongen eigenlijk nog wel normaal Nederlands praten, vraag je je af terwijl het overgrote deel van het publiek nog in de tent ligt te ronken. De energieke jongens van The Sheer hebben er totaal geen moeite mee om al vroeg op het podium te staan. Om twaalf uur staan ze met hun gitaren op het podium te stuiteren. Hun vrolijkheid werkt aanstekelijk en voordat je het weet sta je de nummers van hun album The keyword is exitement lekker mee te zingen. Natuurlijk mag de Madonna-cover Material Girl niet ontbreken. Ja, deze jongens weten hoe het hoort om lekker in het gehoor liggende muziek te maken en er ook nog voor te zorgen dat het niet een slap aftreksel is van een al bestaande band. Nu maar hopen dat ze na de vele festivals die ze dit jaar aandoen nog genoeg energie hebben om een vervolg te maken op hun debuutalbum en dat het lachen hun niet vergaan zal tijdens de concerten die nog komen gaan. Deze band kan het ver gaan schoppen.
Striptease
~
Verschijning
~
Heerlijk
De drukte bij Solomon Burke zorgt ervoor dat Wilco in het begin speelt voor heel weinig mensen en dat verdient deze band eigenlijk niet. Als je deze band hebt overgeslagen, dan heb je wat gemist. Rock, country en folk komen hier samen. En als je de tijd neemt om naar de liedjes te luisteren dan zitten er hele mooie teksten bij, die Jeff Tweedy ook nog eens heerlijk kan zingen. Nummers van de cd Yankee Hotel Foxtrot (die door hun toenmalige platenfirma werd afgekeurd) blijven mooi. Maar ook hun nieuwe cd A Ghost is born biedt een goede mix van muziek. De uitvoeringen die ze spelen op Bospop klinken perfect en goed uitgebalanceerd, zorg dat je ze de volgende keer niet mist!
Peace
Punklegende Patti Smith valt hierna een beetje tegen. Een iel vrouwtje met lang, sluik haar en een wit t-shirt met het Peace-teken erop bezingt het publiek met haar herkenbare, zware stem. Helemaal lekker en zuiver klinkt het niet altijd, maar deze krachtige dame lijkt zich daar niet aan te storen. Het publiek overigens ook niet echt, want die blijft rustig in de regen staan luisteren naar nummers van haar albums Horses en Trampin’. Toch klinkt hier en daar een afkeurend geluid over haar kwaliteiten. Helaas kun je beter thuis een cd van haar in de speler stoppen dan haar te horen én zien optreden. Toch mag ze in haar handen klappen dat haar comeback goed in ontvangst wordt genomen.
Hekkensluiter
~
Misschien ook iets voor u
Het beste van een absurde familie
.
~
The Simpsons zijn oorspronkelijk bedacht door Matt Groening. Hij had een klein stripje in een regionaal tijdschrift met de naam Life in Hell toen hij werd gevraagd voor de televisieshow van Tracy Ulman om korte animaties te maken. Op dat moment ontstond de familie Simpson, die grotendeels vernoemd zijn naar de familie van Groening. In 1989 brak de serie definitief door en werden de eerste serie op televisie uitgezonden. Vervolgens werd de serie meerdere malen bekroond en is ze niet meer weg te denken uit het televisielandschap.
Geen woord Engels
~
Absurd en grappig
De serie is erg komisch, meestal vooral door de lompheid van vader Homer en zoon Bart. Beide zijn extreem egocentrische types, die door het bijdehante dochtertje van de familie (Lisa) vaak onder de tafel geluld worden. Dit gegeven in combinatie met de omgeving van cliché Amerikaanse dorpje Springfield, vernoemd naar de daar aanwezige kerncentrale, maakt dat de geschetste verhalen vaak erg absurd zijn. Maar juist door deze absurditeit wordt de serie erg komisch. Je kunt je bij de acties van vooral Homer nauwelijks voorstellen dat je zulke domme dingen kunt doen. Hierdoor wordt de serie niet voorspelbaar wordt. Juist dit is de kracht van The Simpsons en dit maakt ook dat de serie alle afleveringen door grappig blijft.
Even knipperen
In de serie Simpson ‘Classics’ zijn er negen DVD’s met vier afleveringen verschenen, die per DVD een ander thema vertegenwoordigen. Wij keken naar DVD’s met de indrukwekkende titels als Simsons.com, On your marks, get set, d’oh, Simpsons against the world, Simpsons: heaven & hellen Sex, lies & The Simpsons. Zoals deze titels niet doen vermoeden is de serie wat betreft vormgeving erg goed in elkaar gezet en zijn er veel extra’s aanwezig zoals een commentaartrack, een paar featurettes en een trailer. Wel valt op dat de beeldkwaliteit van oude afleveringen regelmatig erg slecht is. Af en toe knipper je even met je ogen maar blijkt het beeld gewoon onscherp te zijn.
Alle episodes sterk
Met de serie ‘Classics’ krijg je een snel overzicht van de beste afleveringen van The Simpsons die de afgelopen vijftien jaar zijn uitgezonden. Doordat deze selectie heeft plaatsgevonden zijn alle episodes sterk en is elke DVD uit deze serie daardoor de moeite waard. Hoewel de beeldkwaliteit soms echt te wensen overlaat is elke aflevering is sterk en heb ik me vaak kapot gelachen.
The Simpsons Classics
Jaar: 2024Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
Gezelligheid en goede bandjes
Het weekend van 2 en 3 juli stond in Hengelo in het teken van Dollypop. Het festival, dat vernoemd is naar het gekloonde schaap, werd voor de zesde keer georganiseerd en wordt steeds groter. Hoewel, groter? Met een maximum van 250 bezoekers, ongeveer tachtig medewerkers en honderd artiesten kun je moeilijk van groot spreken. Maar de bandjes de naar Hengelo getogen waren om op te treden mochten er wezen.
~
Dollypop wordt gehouden op het terrein van een scoutingvereniging. Er is bier, er zijn hamburgers en je kunt er twee nachten kamperen voor 20 euro. Het terrein is van zo een omvang dat er niet meer bezoekers kunnen komen, maar dat is eigenlijk wel zo prettig. Overal is er ruimte genoeg, nergens is het te druk. Het slechte weer valt goed te trotseren, er was een soort open partytent waaronder je kunt zitten en schuilen, met een biertje en borrelnootjes in de hand. In de Kampvuurkuil en in het pand zelf spelen de bands, onder wie Kopna Kopna, Blues Brother Castro, Piepschuim, Liftid, Incense, Ottoboy en Scylla.
Vrijdag
Nadat we onze tent hebben opgezet beginnen de goden te wenen en haasten we ons naar een droge plek. Binnen speelt Piepschuim, een sympathieke band die met een Nederlands repertoire het publiek te lijf gaat. Ergens in de verte hoorde je de invloeden van André Manuels Krang en De Kift. Een goed begin van de dag, hoewel wij besluiten om met een pak DubbelFriss ons buiten te nestelen. Daarna naar de kampvuurkuil, waar theatersport losbarst. De groepen Pro Deo en Buiten Bereik strijden met elkaar om de winst, door onder andere The Lord of The Rings te parodiëren. Wie er uiteindelijk gewonnen heeft zou ik niet weten, maar dat maakt niet uit. Lachen was het wel.
We missen nogal wat, omdat we constant aan het kletsen zijn met Jan en alleman, en de flauwe grappen zijn niet van de lucht. Na de nodige biertjes rukken we ons los van de gezelligheid om binnen naar Kopna Kopna te gaan kijken. Hun eerste album, Like You! is door 8WEEKLY positief ontvangen en maakt ons erg benieuwd. We worden niet teleurgesteld, in een vrij kleine maar knusse zaal speelt Kopna Kopna de pannen van het dak. Het album deed ons al vermoeden dat ze echte crowdpleasers zijn en die verwachting wordt live helemaal ingevuld. Na een intens optreden, vol funky ritmes en heupwiegerij dansen we de avond verder we met DJ Katastrof en maken we het laat. Als het programma reeds lang verlopen is begeven we ons eindelijk naar onze tent, om toch nog een paar uurtjes te slapen voordat het zaterdagprogramma begint.
Zaterdagmiddag
~
Zaterdagavond
Zaterdagavond om acht uur trad op het ‘grote’ podium de ‘grote’ band Incense op. Voor de fans een niet geringe gebeurtenis: Dollypop had de eer als allerlaatste getuige te mogen zijn van een optreden van de band, die enkele weken daarvoor bekend had gemaakt ermee op te houden. Dit zou veel goeds beloven. Immers, men mocht verwachten dat deze rockers nog één keer alles uit de kast zouden halen. En dat deden ze. Voor de liefhebbers betekende dit dan ook goed nieuws, maar voor degenen die minder gecharmeerd zijn van de muziek, betekende het alleen maar meer van het slechte. Want dat was het in mijn ogen.
Pretentie
Waar te beginnen? Toegegeven: technisch gezien haalt Incense een hoog niveau. Het zal één van de redenen zijn waarom ze in 2000 de Grote Prijs van Nederland wonnen. Het probleem is misschien een tevéél aan techniek. De lange, nauwkeurig (maar steevast langs dezelfde weg) opgebouwde songs verraden dat de band veel registers beheerst, maar verbergen een gebrek aan creativiteit. De vele toonaarden en emoties die bestreken worden suggereren een psychologische en muzikale diepte die er niet is. Onvoorspelbaarheid is een groot goed, in de muziek zeker. De grootste zonde die een band kan begaan is dan ook quasi-onvoorspelbaar te zijn. Het is met Incense steeds weer ‘hetzelfde liedje’: rustig begin, toenemende spanning, solo’s, erupties, gekwelde uithalen, mogelijk even een momentje rust – de pretentie straalt ervan af, maar authentiek is anders.
Meer dan techniek
Ik hoop voor de bandleden dat ze hun potentieel in de toekomst op een creatievere wijze zullen benutten – of in ieder geval: ik hoop dat ze dat kunnen. Dan liever de twee acts die rond Incense geprogrammeerd stonden. Blues Brother Castro en The Skidmarks gaven er blijk van meer aspecten van het rock & roll-ambacht te beheersen dan louter de techniek: men denke aan spontaniteit en energie. Een stuk minder gecompliceerd dan Incense, maar daarom niet minder muzikaal.
Doldwaas
En dan was er die avond nog het akoestische gezelschap Mental Marble, met wie we op de camping reeds kennis gemaakt hadden. In hun entourage bevond zich onder andere een briljante diabolo-kunstenaar. Jammer dat deze jongen zijn act niet ook op het podium opvoerde. Hun muziek is mooi en ingetogen, van het type waarbij vrouwen en kinderen bellen blazen. Tot slot moet nog Scylla genoemd worden, de groep die deze avond, en daarmee het doldwaze weekend, naar een einde rapte.
Dollypop 2004
Misschien ook iets voor u
Een regenachtige dag in het Zuiderpark
/ 0 Reactiesdoor: Niek Hofstetter, Koen ter Heegde / beeld: Richard Sottong 0 SterrenVorig jaar was na een korte afwezigheid het Rotterdamse Metropolis-festival terug. Met een sterke line-up, waaronder Interpol, The Thermals en Eastern Lane, plaatste het festival in het Zuiderpark zich toen weer tussen de leukere gratis festivals van het land. Metropolis wil met haar programmering een overzicht geven van ‘de bands van morgen’. De 16e editie van dit jaar had wederom een interessant programma. Er is een groot hoofdpodium op het centrale veld. Daartegenover liggen twee grote tenten die net als vorig jaar gevuld worden door de programmeurs van samenwerkende clubpodia. De ene tent door Paradiso, Ekko en Rotown en de andere door Vera en Waterfront. En dan zijn er nog twee kleinere podia waar zestien Nederlandse hun kunnen vertonen. 8WEEKLY was present en doet verslag.
~
De openers
De eerste geziene band van de dag was de Rotterdamse formatie Feverdream. In een vrij lege Vera/Waterfront-Tent werden de puntige en explosieve nummers op het publiek afgevuurd. Dat hun inventieve gitaarspel, dat soms richting de emocore gaat, aantrekkingskracht heeft bleek uit het feit dat de tent voller en voller werd. Met wilde ongecontroleerde bewegingen stuiterde de zanger/gitarist over het podium en dit werkte aanstekelijk op de aanwezigen in de tent. Vrij snel bewogen de hoofden en knieën dus met de ritmes mee. Na een aantal nummers verslapte de aandacht voor Feverdream en deze werd getrokken door Grote Prijs van Nederland winnaar Eleven. Hooggespannen was de verwachting over de prestatie van een band die met rumoer werd besproken in de wandelgangen. Maar het veld was grotendeels leeg, toen ze de aftrap op het hoofdpodium moest verzorgen. Dit doordat het terrein nog maar net was geopend en donkere wolken zich samenpakten boven het hoofdpodium op het Zuiderpark in Rotterdam. Per gespeeld nummer werd het veld echter voller. Mensen stonden rustig en zonder veel enthousiasme de nummers van deze alom bejubelde formatie tot zich te nemen. De heren speelden met hun kinkykapper-matjes vol trots hun werk, maar kregen het publiek moeilijk mee. De soms overdreven podiumact van
de zanger bracht hier weinig verandering in. De wandeling richting de twee kleine Oogst talentpodia werd dus door velen ingezet. Daar speelde SneakerFreak een ietwat theatrale variant van singer/songwriter-muziek. De singer was misschien wel de songwriter, maar niet degene die eigenlijk de gitaar of piano speelde. Dat liet hij over aan twee anderen op het podium. Hoewel dat zorgde voor interessant gitaarspel, ontbrak het daardoor een beetje aan puurheid in het optreden. Ondanks de slechte bandnaam, was Nobody Beats the Drum in de Rotown/Ekko/Paradiso-tent de sterkste opener van de dag. De winnaars van de Grote Prijs in de categorie Dance bracht goed overkomende en ruwe beats, vergezeld van intrigerende samples. Beats en samples wisselden zich op een interessante manier af en kregen extra cachet omdat er live met een keyboard werd meegespeeld. Het podium was volgestouwd met een lading antieke tv’s die beeldmateriaal vertoonden bij de nummers. De drie enthousiaste jongelingen op het podium waren hiermee verantwoordelijk voor de eerste voorzichtige danspasjes van het festival.
Verrassingen en tegenvallers
~
The Cumshots was rock in de trant van spelen met de benen wijd. Rock With Your Cock Out. Ondanks dat ze niets toevoegen aan de muziek die we al hebben en hun muziek veelal bierdrinkende motorliefhebbers aan zal spreken, gingen de hoofden toch op en neer bij het horen van de power-akkoorden van deze Zweedse rockers. Tigerbeat was de Duitse vertegenwoordiger in de Vera/Waterfront tent en bracht, als zovele vandaag, een sterk retro-sound. Modest Mouse speelden hun banjohits zonder enige overtuiging en met veel te veel ingelaste speelpauzes tussen de nummers door en kon daardoor niet boeien. The Killers daarentegen speelden een indrukwekkende partij nummers voor het Rotterdamse publiek. De band uit Las Vegas bracht een lekkere mix van dansbare pop en wave a la Interpol. Ook al stond het geluid absurd hard, de mensen in de Rotown/Ekko/Paradiso-tent lieten het met veel genoegen welgevallen. Noor speelde op een uit rode frisdrankkratjes opgebouwd podium, alwaar in het Oogst-programma bands van vaderlandse bodem zich presenteerden. De band speelde werk dat soms veel weg had van the Smashing Pumpkins. Zeker qua opbouw van de liedjes, met als extra toevoeging de slechte, bij vlagen valse zang. De nummers van hun goed ontvangen cd kwamen vandaag niet echt goed uit de verf. Alhoewel dit laatste ook wel eens te wijten kan zijn aan het feit dat de bands zichzelf amper hoorden. Een goed initiatief hoor, een podium voor Nederlandse bands, maar geef ze dan wel de kans zichzelf goed te laten horen. Volgend jaar een echt podium?
Hoogtepunten
De Japanners van Mono speelden, zoals ze in Nederland vaker gedaan hebben, alle vooroordelen uit de hoofden van de mensen. Het zoveelste Godspeed bandje wist over de vergelijking heen te spelen door de tent te vullen met de meest krachtige geluiden die er uit een gitaar te trekken zijn. Voor een ademloze zaal wisselde men bijna geruisloze passages af met enorme uitbarstingen van gitaargeweld. Jammer alleen dat de rustige stukken soms werden verstoord door het lawaai dat van het hoofdpodium kwam. En het geweld dat tegelijkertijd uit de andere tent kwam. Het Amerikaanse Reigning Sound, met oud Oblivions-voorman Greg Cartwright in de gelederen, slingerde daar vol overtuiging een flinke portie 60’s garagerock de tent in. De bluesy oerkreten en de met gevoel gespeelde gitaarriffs deden de haren recht overeind staan en de energieke nummers gingen, ondanks het plompe spelen, erin als koek bij het publiek. De zanger worstelde met alle problemen, die een mens zich voor kan stellen en kwam toch nergens aanstellerig over.
Terwijl The Soledad Brothers de V/W tent vulden met hun soulvolle garagerock, speelden The Bees een uitmuntende set nummers in de andere tent. Dit stelletje hippies nam de toeschouwers mee naar het einde van de jaren ’60 en lieten zien hoe een retro-sound ook kan klinken. De relaxte zomerse sound van de band bevat vleugjes reggae en ligt zeer goed in het gehoor. En aangezien het buiten begon te regenen vulde de tent zich sowieso al snel. Ikara Colt speelde hard, snel en strak. De zanger liep verveeld rond en schreeuwde zijn teksten, terwijl zijn gitariste, drummer en (nieuwe) bassiste zich helemaal suf speelden. De handen van de drummer waren gezwachteld en hij had moeite met het volhouden van een complete set, maar speelde wel alsof zijn leven er vanaf hing. Later vernamen we dat hij inderdaad al voor het concert geblesseerd was. In ieder geval zorgde Ikara Colt op Metropolis voor een glansrijke live comeback in Nederland. Als laatste band in de V/W tent speelde hype in wording TV on the Radio. Van deze band uit New York werd naar aanleiding van hun nieuwe plaat veel verwacht. Een vurige mix van soul, rock, maar vooral gospel was een perfecte combinatie, maar even zo snel ze waren gekomen (voor de aangekondigde tijd), zo snel verlieten ze het podium (voor de aangekondigde tijd). Zanger Tunde Adebimpe rende na ongeveer een kwartier van het podium af, waarna het er naar uitzag dat de koek op was. Backstage deed de organisatie verwoede pogingen om de band weer op het podium te krijgen maar de zanger bleek nog steeds kwijt. Terwijl tentpresentator Jaap Boots zich al had verontschuldigt aan het publiek kwam de band, minus zanger, nog terug voor een schamele toegift, die eigenlijk meer weg had van een soort uitgerekte jam. Daarna was het dan toch afgelopen. In de artist-area achter de tent liepen de verwarde bandleden rond. Zowel gitarist Dave Sitek als drummer Jaleel Bunton wisten nog altijd niet wat er met Adebimpe aan de hand was. “We hebben ongeveer 14 uur moeten rijden om hier te komen en we reizen nu al weken zo veel”, verklaard Sitek, “misschien is hij ziek of oververmoeid..” Vooralsnog rest ons als laatste beeld een gedesillusioneerd kijkende Kyp Malone voor de ogen. Alleen in hun artiestentent staarde de man met de enorme afro wat voor zich uit.
Deze editie van Metropolis is misschien de laatste op de huidige locatie, het Zuiderpark. Men heeft het wederom voor mekaar gekregen een breed en interessant programma samen te stellen. Misschien niet zo goed als vorig jaar, maar Metropolis blijft voor de connaisseurs en het grote publiek het leukste eendaagse festival van Nederland.
Gezien op zondag 04 juli 2004 in het Zuiderpark, Rotterdam
Misschien ook iets voor u