We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Altijd jezelf
Zo zien ze het graag in de Maasstad: in de bijdrage van Olga Russel aan Project Rotterdam worden expliciet de voordelen van de stad in beeld gebracht. Russel, stedebouwkundige, toont in een video de levendige rijkdom van haar volkse straat in Rotterdam Zuid, afgezet tegen de geordende doodsheid van een Vinexwijk in Zoetermeer. Ze is daarmee een spekkie naar
het bekkie van Project Rotterdam.
Olga Russel was zelf als ontwerper verbonden aan de ontwikkeling van de Zoetermeerse wijk. In de video zet ze uiteen wat een frustrerende ervaring dat is geweest. Ze brengt ook een bezoek aan de wijk; bewust op zaterdag, om ter plekke te ondervinden dat er ook op een vrije dag geen mens buiten te bekennen valt. De ordening is doorgeschoten, zo betoogt ze. Ze bezoekt zelfs de ongeorganiseerde kunstenaarsenclave Ruigoord, om in beeld te brengen hoe het wel zou kunnen. Daarmee zet ze de zaak onnodig op scherp – in het losbandige geklieder en geklootviool van Ruigoord zal geen mens nog een ideale leefvorm onderscheiden. Ook gaat Russel er te gemakkelijk van uit dat een geordende, uniforme, aangeharkte wijk noodzakelijk leidt tot geordende, uniforme, aangeharkte en dus saaie leefvormen. Zal ze echt niet weten dat achter de gevels van de wijk de gekste hobby’s schuilen? De meest ongelooflijke fantasieën? Bittere teleurstellingen? Echte mensenlevens kortom? Allicht niet. En daarom gaat Olga de straat op in Rotterdam Zuid, waar de echte mensenlevens je van alle kanten tegemoet stralen. Een gesprekje met een buurtbewoner illustreert dat nog eens. Zonder mensen stelt het niks voor. Mensen horen op straat, zo is de moraal. Want ze hebben elkaar nodig. De criminaliteitscijfers van Zuid bevestigen sinds jaar en dag die boodschap.
06-nummers
Onderdeel van de tentoonstelling Project Rotterdam is de mogelijkheid de deelnemende kunstenaars te bellen op een speciaal 06-nummer. Wie belt, hoort een kunstenaar praten over zijn relatie met Rotterdam. Olga Russel vertelt dat ze onlangs zou kunnen verhuizen naar Rotterdam Noord. Maar inmiddels is ze te verknocht aan Zuid om dat zelfs nog maar te overwegen: “Zit ik daar in zo’n klein huisje in Rotterdam Noord”. Ze vertelt ook dat het wat haar betreft geen optie is om zondermeer hele blokken tegen de vlakte te gooien, zoals in Zuid op grote schaal gebeurt. Ze bepleit, een fascinerende gedachte, stedenbouwkundige acupunctuur. Daarnaast verzet ze zich tegen het zogeheten ‘Arthotel’ in Rotterdam Zuid – een farce, aldus Russel, omdat het om een duur hotel gaat waar men voor langere tijd een kamer kan huren, als ware het een appartement. Met kunst heeft het geen bal te maken. Olga Russel vraagt zich af waarom het geen onderdak biedt aan echte kunstenaars, om zo Zuid daadwerkelijk met artistieke Schwung te verlevendigen. Tot zover deze 06-boodschap van Olga.
Staalkaart
De tentoonstelling Project Rotterdam is opgezet om een staalkaart te bieden van hedendaagse kunstenaars uit Rotterdam. Sjarel Ex, de nieuwe directeur van museum Boijmans van Beuningen, vraagt zich in het voorwoord af of er sprake is van een specifieke Rotterdamse kwaliteit. “Project Rotterdam”, zo schrijft Ex, “heeft zich tot een tentoonstelling geëvolueerd met werk van kunstenaars en ontwerpers die zich op een specifieke manier tot de stad verhouden en die de stad zelf als motief gebruiken”. Zou het echt? Is dat niet altijd waar? Verhoudt niet iedereen zich op een specifieke manier tot de stad? Omdat we nu eenmaal in Noord wonen, en niet op Zuid? Omdat we nu eenmaal driemaal linksaf en eenmaal rechtsaf gaan, om bij de supermarkt te komen? Hoe dan ook, bij Project Rotterdam, waarop ook kunstenaars vertegenwoordigd zijn die allang niet meer in de stad werken, is het voor het overgrote deel tevergeefs zoeken naar een expliciete relatie met de stad. Die kwestie wordt listig ondervangen met de 06-gimmick, waarop men zich uitspreekt over die relatie, maar dat is het dan ook.
Blijft over: enkele werken waarin de relatie met Rotterdam er duimendik bovenop ligt. Behalve bij Russel is dat ook expliciet het geval bij de portretfotografie van Ellie Uytenbroek en Ari Versluis, die voor de Hema een verscheidenheid aan Rotterdammers op de foto hebben gezet. Die campagne had als titel Altijd jezelf. De catalogus voegt daar nog aan toe: “Altijd jezelf, altijd doe maar normaal, altijd Rotterdammer.” Wie dergelijke ronkende beweringen leest, neergeschreven door curator Thimo te Duits, ziet maar een ding bevestigd: Rotterdam is door zichzelf geobsedeerd. Bij boekhandel Donner is de sectie Rotterdamse boeken zowat de grootste. Geen stad in Nederland is zo geestdriftig bezig zichzelf te definiëren. De gemeente is een grootse campagne begonnen onder het motto ‘Rotterdam durft’ – maar het verschil met ‘Rotterdam bluft’ blijkt steeds vaker flinterdun. Sinds de politieke machtswisseling ten tijde van Fortuyn zijn mondaine ambities ingeruild voor de wens een ordentelijke wereld te scheppen rondom de dorpspomp. Dat laat overal zo zijn sporen na, ook in de beeldende kunst. Geen cliché wordt geschuwd als het erom gaat het aloude beeld van de Rotterdammer te bevestigen: een noeste, praktische ingestelde arbeider, die onder alle omstandigheden ‘zichzelf’ durft te zijn.
Niets te klagen
Project Rotterdam laat werk zien van ruim veertig kunstenaars. Het is een enerverende zap-tentoonstelling geworden. Over de diversiteit en dynamiek valt niets te klagen. Het wordt echter een schoolse, belerende toestand zo gauw de tentoonstelling in de pas loopt met de belofte om kunst te tonen die expliciet een relatie heeft met Rotterdam. Dat leidt tot stompzinnige uitspraken over stadsbewoners die altijd ‘zichzelf’ zouden zijn; tot een grote (Mathenesser) zaal die is dichtgeplakt met reclamemateriaal voor rookworst en andere alledaagse behoeften; en tot een video waarin grootstedelijke problematiek wordt gesimplificeerd met inkoppertjes voor open doel. Het zijn minpunten die de grote, vitale tentoonstelling doen raken aan dorpse kneuterigheid. Maar dat mag geen wonder heten, in de stad waar de drang tot overzichtelijkheid en hapklare brokken sinds enkele jaren ongebreideld woekert. Feit is dat meeste kunstenaars, ook de hier besproken gevallen, de wereld van de dorpspomp allang achter zich hebben gelaten. Hun werk straalt dat ook uit. De begeleidende inbedding van Project Rotterdam (“het lijkt wel of creatief Rotterdam nooit slaapt”, nog zo’n borstkloppende oneliner) doet dat niet. Die bluft.
Project Rotterdam
Gezien in: Boijmans van Beuningen, RotterdamNog te zien tot: zondag 18 september 2005
Misschien ook iets voor u
Psychedelische jaren 70 pop/rock
Als tiener stond hij begin jaren negentig (1990) samen met QOTSA gitarist Josh Homme, Vic du Monte’s Idiot Prayer zanger/gitarist – destijds bassist – Chris Cockrell en zanger John Garcia (Hermano) aan de basis van stonerrock legende Kyuss. Vier jaar en evenzoveel albums later – op … And the circus leaves town (1995) is Bjork inmiddels vervangen door Alfredo Hernandez – hield hij het om onduidelijke redenen alweer voor gezien. Sindsdien heeft Brant Bjork als drummer/gitarist een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. Zo speelde hij in onder andere Fatso Jetson, het roemruchte Fu Manchu (!!), Nick Oliveri’s Mondo Generator en deed hij mee aan de Desert Sessions. Alsof dat nog niet genoeg is, richtte Bjork ook nog eens het Duna Records-label op. Als zanger/gitarist van zijn eigen band Brant Bjork and The Bros keert hij nu terug naar de muziek waar het allemaal mee is begonnen: groovy jaren ‘70 psychedelica.
~
Niet voor puristen!
Met Saved by Magic levert liefhebber Brant Bjork het bewijs dat funk, blues, soul, jazz, punk, psychedelica en stonerrock uitstekend samen gaan. Puristen, u zijt gewaarschuwd! Brant Bjork als de liefdesbaby van wijlen Jimi Hendrix en wijlen Janis Joplin? Een ode aan Woodstock? Gedateerde hippiemuziek? Absoluut. En toch, gun de cd een paar luisterbeurten en hij verdwijnt niet meer uit de stereo! Wat ik u brom. Wel vragen we ons af of een dubbel-cd misschien niet net iets te veel van het goede is. Na ongeveer drie kwartier begint de verveling toe te slaan. Voor variatie en dynamiek ben je hier duidelijk aan het verkeerde adres.
Brant Bjork and The Bros
Album: Saved by MagicMisschien ook iets voor u
Ten out of ten for style
Het was een hoorspel, een boek en een televisieserie, maar na meer dan twintig jaar is The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy dan eindelijk ook verfilmd. Videoclipregisseur Garth Jennings waagde zich aan het bizarre verhaal van de in 2001 overleden Britse schrijver Douglas Adams. Het resultaat is een stijlvolle, over the top science fiction comedy die meer dan trouw blijft aan het boek.
~
Valkuilen
Bij boekverfilmingen is het altijd maar afwachten hoe het resultaat er uit zal zien. Fans van het boek klagen vaak dat er te veel is veranderd en vinden de filmversie te oppervlakkig. Aan de andere kant kan er ook juist te weinig aan de filmversie gesleuteld zijn, zodat het bijna een sport wordt om door het eindresultaat heen te komen. De filmversie van The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy weet beide valkuilen moeiteloos te omzeilen. De film zit boordevol tekst, personages en humor rechtstreeks uit het boek, die fans met veel plezier zullen herkennen. En ook al is het verhaal aangepast voor de film en zijn er verschillende nieuwe personages te zien, allen blijven trouw aan de stijl van Adams. Tegelijkertijd zullen ook mensen die nog nooit van het boek hebben gehoord zich geen moment vervelen.
The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy begint met een door dolfijnen gezongen lied genaamd So long, and thanks for all the fish. Het bizarre en ook nog eens verbazingwekkend catchy nummer met de gelijknamige titel van één van de vervolgen op The Hitchhiker’s Guide zet meteen de toon voor de film. Het slaat eigenlijk nergens op en is totaal over the top, maar daardoor des te grappiger. De excentrieke personages en de typisch Britse humor en het sarcasme die van onder andere het boek zo’n succes maakten, geven ook de film net dat beetje extra.
Pooierachtig
~
Het is Garth Jennings wonder boven wonder gelukt om zijn hoofd boven water te houden – niet lullig bedoeld, maar een videoclip is nou eenmaal net iets anders dan een big budget science fiction film gebaseerd op een wereldberoemd en geliefd boek. De filmversie van The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy is excentriek en grappig, bizar en avontuurlijk en blijft op succesvolle manier trouw aan het boek, zonder daarin door te slaan. Dankzij de uitstekende vertolkingen van de goedgekozen cast, de typisch Britse humor en de coole look is The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy zeker één van de geslaagdere boekverfilmingen.
The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
Regie: Garth JenningsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Hoofdstuk vijf komt vijf jaar te laat
We spreken over het jaar 2001. De nu-metal beleeft haar hoogtijdagen, met Korn en Limp Bizkit als vaandeldragers. Staind pikt, met hulp van Fred Durst, een graantje mee met de hitsingle It’s Been Awhile, afkomstig van het succesvolle album Break The Cycle. 2005. Korn haalt enkel nog de bladen als een gitarist de band verlaat om zijn leven naar de leer van Jezus in te richten. Limp Bizkit heeft enkele weken geleden één van de belabberdste rockplaten van het jaar afgeleverd (The Unquestionable Truth Vol. 1). En Staind? Staind doet alsof de tijd stil heeft gestaan en blijft onverdroten doen waar het goed in is: mokkende metal voor de massa maken.
~
Nieuw hoofdstuk
Een nieuw hoofdstuk? Het lijkt er niet op. Want hoewel opener Run Away nog een enigszins vrolijk riedeltje herbergt, zijn het vanaf de eerste single Right Here gewoon weer de kenmerkende zwaarmoedige bas- en gitaarklanken die de boventoon voeren. Tel daarbij op de teksten van Lewis, die steevast gaan over het onrecht dat hem wordt aangedaan (in elk refrein komen steevast de woorden ‘I’ en/of ‘me’ voor) en je weet dat hoofdstuk vijf in dit geval net zo goed hoofdstuk twee had kunnen zijn. Of vier.
Niet dat dit een ramp hoeft te zijn, Staind heeft namelijk wel degelijk een aantal platen gemaakt waar het trots op mag zijn. Maar in dit geval ligt het anders. Simpel gezegd ligt het niveau op Chapter V gewoon te laag. Het zijn slechts de nummers die ietwat afwijken van het standaard Staind-recept die deze plaat nog wat smaak geven. Zo is het refrein van Please sterk genoeg om zich te meten met het beste werk van succesalbum Break The Cycle en is het alleen al de gitaarriff van Paper Jesus die het nummer het beluisteren waard maakt.
Doodsteek
Verder lijkt Chapter V gewoon nog het meest op een plaat die vijf jaar geleden gemaakt had moeten worden. Om de conclusie te trekken dat Staind, na het debacle van de laatste Limp Bizkit-plaat, de officiële doodsteek aan de nu-metal geeft gaat wat ver (laten we daarvoor eerst Souvenir Of Sadness van Korn afwachten). Maar dat de band rond Aaron Lewis met Chapter V geen nieuwe zieltjes zal winnen moge duidelijk zijn.
Staind
Album: Chapter VMisschien ook iets voor u
Lekkere verslaving
.
Joe Beck overkomt het op de dag dat hij in Londen op doktersbezoek gaat. Op het station wordt hij aangesproken door de beeldschone Candy. En vanaf dat moment is zijn leven niet meer wat het geweest was. Het rustige leven van de plattelandsjongen komt in een stroomversnelling. Candy sleurt hem ongewild mee in een wereld van drugs en geweld.
Inslag
De verschijning van Candy in het leven van Joe heeft een grote impact. Niet alleen op Joe, maar ook op zijn naaste omgeving. Alles en iedereen rondom Candy verandert door haar komst. Maar zij verandert ook, dankzij Joe. Zijn ongekunstelde liefde voor haar helpt haar bij haar pogingen om afstand te doen van de donkere onderwereld van Londen. Helaas denkt die onderwereld, in de persoon van haar pooier Iggy, daar heel anders over:
Strijd
Het is deze strijd tussen Joe en Candy enerzijds en Iggy anderzijds, die je voortdurend op het puntje van je stoel laat zitten. Het is echter ook de strijd van een jonge, onschuldige vrouw tegen het kwaad dat zij elke dag tot zich neemt: de heroïne. En het gevecht van Joe die heen en weer getrokken wordt tussen de oude rustige, onopvallende Joe en de nieuwe onzekere, maar doelbewuste Joe. Deze verschillende strijdvelden, de fases die twee ontluikende jongeren doormaken én de gevaren die ze moeten doorstaan maken van Candy een uitermate spannend boek.
Spannend
Candy is een roman die volgens The Guardian verslavend werkt. En niets is minder waar. Kevin Brooks weet je vanaf het allereerste begin het verhaal in te trekken en laat je daarna geen moment meer los. De ontwikkelingen rondom Joe en Candy zijn simpelweg héél spannend. Voortdurend vraag je jezelf af hoe het verder moet. Gaat Joe ten onder in Candy’s gewelddadige wereld vol drugs of weet hij haar er juist uit los te weken?
Hoewel Candy bedoeld is voor de jeugdige lezers, zal ook menig oudere lezer zich prima vermaken met het verhaal. Het is namelijk zeer volwassen geschreven. De karakters zijn geloofwaardig en maken interessante ontwikkelingen door, maar het verhaal is vooral gewoon heel spannend en onderhoudend. Iets wat in de jeugdliteratuur niet altijd vanzelfsprekend is. Maar ook menige roman voor volwassenen kan hier een voorbeeld aan nemen. Ik durf het haast niet te zeggen, maar Candy is om te smullen.
Prijs: 18,90
Bladzijden: 327
ISBN: 9061697433
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Veelzeggend zwijgen
Iedereen heeft wel iets te verbergen. Als het niet voor een ander is, dan wel voor zichzelf. In Wat je verzwijgt komen we tien voorbeelden tegen van mensen die niet altijd alles met hun medemens delen. En dat is niet altijd in hun voordeel.
~
Voorspelbaar
In alle tien korte verhalen die hier gebundeld zijn, komen we iemand tegen die iets verzwijgt. Dit levert voor de personages wellicht verrassende of spannende situaties op, voor de lezer is het op den duur allerminst verrassend. Doordat je de rode draad van de verhalen kent – het verzwijgen van iets – ben je er al snel achter wat er gebeurd is. Dit wordt nog eens versterkt door het feit dat de verhalen te kort zijn voor meerdere plotwendingen.
Doordat je al snel weet waar de schrijver naar toe wil, zijn deze behoorlijk korte verhalen meestal toch nog te lang. De afronding van het verhaal, de uitwerking van de clou, laat nét iets te lang op zich wachten. Vooral in het eerste verhaal Spoorloos is dit storend. Het verhaal had op z’n minst een halve pagina korter gekund en dat is op een verhaal van 12 pagina’s behoorlijk veel. Nu word je als een klein kind naar de ontknoping geleid zonder dat je ook maar een moment zelf hoeft na te denken. Als Nijenhuis zijn verhaal eerder beëindigd had en niet alles had voorgekauwd, zou de lezer zelf zijn conclusies hebben kunnen trekken, zonder dat dit afbreuk zou doen aan de uiteindelijke ontknoping. Nu lijkt het alsof Nijenhuis er niet op vertrouwt dat de lezer zelf in staat is de overduidelijke aanwijzingen juist te interpreteren.
Alle verhalen ontwikkelen zich volgens een vast stramien. De schrijver laat je kennismaken met een hoofdpersoon die de omstandigheden waarin hij verkeert meent te doorgronden, terwijl aan het eind blijkt dat dit in het geheel niet het geval is. Op zich geen slecht concept, het probleem ervan is echter wel dat het op den duur nogal voorspelbaar is. Bovendien is er, gezien de ontwikkeling van het verhaal, uiteindelijk maar één ontknoping mogelijk. Dáár gaat het mis met deze bundel. Als Nijenhuis zijn verhalen niet tot in de puntjes zou hebben afgerond, zou hij de spanning langer bewaard hebben. In dat geval had de schrijver zijn leidersrol niet halverwege af hoeven staan aan de lezer. Deze laatste meent nu al na de eerste paar zinnen te weten hoe het eind in elkaar steekt en blijkt daarin telkens nog gelijk te hebben ook.
Uitzonderingen
Uiteindelijk blijkt het merendeel van de verhalen net iets te doorzichtig. Positieve uitzonderingen daarop zijn echter het titelverhaal en het verhaal Het afstuderen. Het eerste omdat het steeds terugkerende motief van het ‘verzwijgen’ in dit verhaal een ander vorm aanneemt dan in de andere verhalen, en omdat het een van de weinige verhalen is dat je na afloop nog even na laat mijmeren. Het tweede vanwege de afwijkende vorm waarin het verhaal gegoten is: het wordt achterstevoren verteld.
Geen Roald Dahl
In Wat je verzwijgt staan twee erg leuke en acht aangename, maar niet bijzondere verhalen. Hans Nijenhuis kan aardig schrijven, maar zijn verhalen missen de diepgang om spannend of verrassend te zijn. Hoewel op de omslag verwezen wordt naar de stijl van Roald Dahl, kan Nijenhuis bij lange na niet tippen aan deze meester van het korte, bizarre verhaal. In tegenstelling tot Dahl beschikt Nijenhuis niet over de sublieme timing die nodig is voor een goed afgerond kort verhaal.
Prijs: 14,90
Bladzijden: 187
ISBN: 90 6005 576 4
Misschien ook iets voor u
Akelige mislukking
Feestganger Kate (Franka Potente) raakt ’s nachts opgesloten in een Londens metrostation en wordt op de hielen gezeten door een mismaakte psychopaat. Zo’n eenvoudig uitgangspunt op één locatie biedt mogelijkheden voor een degelijk genreproduct, maar debuterend regisseur Christopher Smith laat ze links liggen, zodat Creep nergens in overtuigt. De film heeft een grimmige toon in plaats van humor, is saai in plaats van spannend, shockerend in plaats van pervers. Een mislukking op alle fronten.
~
Misselijk
De film onderscheidt zich van de doorsnee horror door een gemeen naargeestige sfeer, maar weet ook daarin niet te overtuigen. Creep is vaak extreem akelig, maar op een stijlloze manier. Regisseur Smith heeft eenvoudigweg niet genoeg in zijn mars om er mee uit de voeten te kunnen. Hij heeft geen gevoel voor timing en weet niet hoe je een scène opvoert, zodat Creep op eng bedoelde momenten op de lachspieren werkt. Waar gruwelijke scènes pervers hadden kunnen zijn, is het duidelijk dat Smith er te graag voor wil zorgen dat je je er misselijk bij voelt. Creep is het werk van een amateur, een genrefilmer die niet door lijkt te hebben hoe slecht zijn eigen film is en hem daarom veel te serieus neemt.
Glimlach
Na een slaapverwekkend eerste uur komt Kate terecht in de ondergrondse habitat van het monster, en op dat moment wordt de kijker even wakker geschud. Imposante choreografie en een stijlvol gebruik van donkere kleuren geven Creep opeens een duistere en spannende sfeer mee, maar die wordt direct om zeep geholpen als Kate de strijd met de griezel aangaat. Smith grijpt weer terug naar genreclichés, toont een onvermogen om zelfs de meest basale suspense op te voeren, en heeft bovendien de puberale drang om te shockeren. Na een aantal scènes die elkaar in gruwelijkheid overtreffen (met als dieptepunt gynaecologie met behulp van een zaag) maakt het het publiek inmiddels al lang niet niet meer uit of Kate zegeviert. De grap waarmee de film eindigt weet nog net een glimlach op het gezicht van de toeschouwer te toveren. Het feit dat dat de sterkste reactie is die Creep bij de kijker losmaakt, zegt genoeg.
Creep
Regie: Christopher SmithJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
‘Steun onze troepen, weg met Bush’
.
~
Amerika verdedigen
Na een korte inleiding volgen tientallen brieven van militairen, die via al dan niet anonieme e-mails aan Michael Moore hun persoonlijke visie op de oorlog geven. Die visie is niet positief voor de president en zijn bevelhebbers. Kort gezegd is de boodschap van alle brieven: ‘wij soldaten hebben ooit getekend om Amerika te verdedigen, Irak is echter geen echt gevaar voor het land, maar onderhand sterven mijn vrienden wel en vrees ik voor mijn eigen leven’. Er zijn niet alleen brieven van in Irak gelegerde soldaten opgenomen, ook de militairen die in andere gebieden gestationeerd zijn komen aan het woord. Verder zijn er enkele zeer indringende brieven van familieleden afgedrukt. Dit zijn moeders, vaders, vrienden, vriendinnen en docenten die rouwen om familie en bekenden die omkwamen of die nog steeds in Irak zitten. Uit de brieven van de soldaten spreekt voornamelijk woede, uit die van familie wanhoop.
Verkiezingspropaganda
Brieven van het front is een krachtig instrument voor de anti-oorloglobby van Michael Moore. Nog meer is het een boek dat duidelijk probeert te maken dat George Bush, vanwege zijn wanbeleid, bij de (vorige) verkiezingen een nederlaag had moeten lijden. Dat geluid wordt zowel door Democratische als door Republikeinse brievenschrijvers geuit. De boodschap is om de troepen te steunen in hun moeilijke tijden, maar om de veroorzaker van alle ellende, George Bush, van de troon te stoten. Het is duidelijk dat Brieven van het front in Amerika bedoeld was als verkiezingspropaganda, maar de vraag is of het, na de reeds gehouden verkiezingen, nog actueel genoeg is. Voor een deel wel. De ooggetuigenverslagen en wanhoopsverhalen zijn nog steeds belangrijk voor bewustwording, aangezien de oorlog in Irak nog steeds aan de gang is. De stukken over de verkiezingen zijn weliswaar niet zo interessant, maar ze zijn dan ook sterk in de minderheid, waardoor ze niet echt storend zijn.
Moores boek bevat een grote hoeveelheid brieven en zo nu en dan is het worstelen om er doorheen te komen, vooral omdat je, met name in de brieven van de soldaten aan het front, op veel punten hetzelfde verhaal hoort. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid moeilijk bedwingen en bleef ik doorlezen. Het boek is een sterk propaganda-instrument, maar blijft daarnaast ook heel menselijk. Of het ook een historische waarde heeft is onduidelijk. Enerzijds wordt het onderwerp wel heel eenzijdig belicht, anderzijds wil je als lezer de oorlogspropaganda ook eigenlijk helemaal niet horen, daarvan weet je in elk geval zeker dat ze nogal gekleurd is. Bij Brieven van het front ligt dat dan toch anders, aangezien het een grote hoeveelheid directe betrokkenen aan het woord laat en zo toch een eerlijker portret van de omstandigheden in Irak schetst dan de propaganda dat doet.
Prijs: 12,50
Bladzijden: 224 (paperback)
ISBN: 90-295-6286-2
Link: Nederlandse Moore homepage
Misschien ook iets voor u
Een gebroken belofte
Magnum fotograaf Dennis Stock schenkt de bezoeker een intieme blik in het leven van de cultlegende James Dean, die met zijn indringende blik en zwaarmoedige diepe karakter talloze fans in zijn ban hield. Op 30 september 1955 kwam deze beroemde acteur in zijn Porsche Spyder in Californië om het leven. Zijn dood sloot de kortste en meest spectaculaire filmcarrière ooit gekend af. Nu, vijftig jaar later, is James Dean nog steeds een icoon, de personificatie van de eeuwige rusteloze jeugd. Fotograaf Dennis Stock publiceert in dit jubileumjaar zijn boek James Dean: Fifty Years Ago. Samen met James Dean reisde hij in 1955 langs plaatsen die voor James van betekenis waren en legde hun tocht zorgvuldig vast. De kunsthal presenteert deze foto’s in de tentoonstelling James Dean, Forever Young.
Dennis Stock is magnum fotograaf sinds 1951. Zijn foto’s zijn in veel collecties van musea over de hele wereld te bewonderen. Ook zijn ze veel bij mensen thuis op posters te zien. Stock heeft ruim zestien boeken geschreven, waaronder California Trip, Jazz Street en James Dean: Little Boy Lost, de definitieve Dean biografie. Direct na Deans sterven, was hij de eerste auteur die de toestemming kreeg van de familie van de acteur om over hem te schrijven. Als Dean overlijdt wordt duidelijk dat 1955 het belangrijkste jaar van zijn leven was en krijgen Stocks foto’s van de acteur uit dat jaar een diepere betekenis. Nu vijftig jaar na Deans dood hebben de foto’s nog steeds hun magische bezieling en spreekt de acteur met de doordringende blik nog immer tot de verbeelding.
Pretentieloze jongeman
Dennis Stock maakte op een feestje van de Hollywood-jetset kennis met de enigmatische James Dean. De brildragende jongenman stond stil in een hoekje. Onder het genot van een drankje raakte het tweetal aan de praat en er ontstond de basis voor een vriendschap. Dennis Stock werd uitgenodigd bij de preview van East of Eden en het duurde enige tijd voor hij in de hoofdpersoon de pretentieloze jongeman herkende die hij had ontmoet op het feest. Jimmy’s bescheiden voorkomen stond volgens Stock in schril contrast tot zijn sprankelende optreden in de film. Het was voor Dennis Stock vanaf dat moment duidelijk dat hij iets met de acteur moest ondernemen.
Stock had dit goed aangevoeld. James Dean werd plotsklaps beroemd en speelde in één jaar tijd in drie films. Zijn rol als Cal in East of Eden betekende zijn doorbraak, en kort daarop speelde hij in publieksfavorieten Rebel Without A Cause en Giant. Nog geen twee weken na het voltooien van die laatste film vond James Dean zijn dood. Dean’s rol in Rebel Without A Cause wordt ook wel één van de meest invloedrijke optredens in de filmgeschiedenis genoemd. Zijn rol als Jim weerspiegelt voor velen de eenzaamheid, frustratie en boosheid van de generatie van naoorlogse tieners.
Het boek en de tentoonstelling
De foto’s van Dennis Stock gaan verder dan gewoon plaatjes van een beroemdheid. Ze zijn ontdaan van alle opsmuk en laten de mens achter de ster zien. Het boek en de tentoonstelling bestaan uit tachtig zeldzame licht korrelige zwart-wit foto’s. Te beginnen in New York waar James Dean acteerlessen volgt, gevolgd door een bezoek aan de plaats waar hij is opgegroeid, Fairmount, Indiana, voordat de acteur en fotograaf terugvlogen naar Hollywood om daar Rebel Without A Cause te filmen. Ook zijn alle zeven macabere doodskist-foto’s te zien waarin James Dean poseert in een doodskist. Stocks korte memoires – mooi geschreven, uitdagend, verhelderend en soms verrassend- begeleiden de foto’s en vertellen over zijn bevindingen en vriendschap met Dean. De foto’s op de tentoonstelling zijn onderverdeeld in drie categorieën: New York, Fairmount en Hollywood. Deze foto’s ademen allemaal weer een hele andere sfeer uit en laten een andere James Dean zien.
Icoon in New York
Op aanraden van zijn dramadocent in Los Angeles vertrekt Jimmy naar New York om daar als acteur aan de bak te komen. In New York voelt hij zich meer thuis dan in L.A. New York is dan ook in de jaren vijftig voor een aankomend acteur dè plaats om naar toe te gaan. Het theater bloeit, de televisie viert hoogtij en de acteursstudio van Lee Stasberg is op zijn hoogtepunt. James Dean is vaak op Times Square te vinden. De foto die op ieders netvlies gebrand staat is die van James Dean helemaal alleen op Times Squar, verlaten en verward. Het is één van de meest iconische foto’s van de twintigste eeuw. Ook geeft Stock ons een blik in de Actors Studio van Lee Strasberg. Dit is een unicum omdat Strasberg nooit fotografen toeliet tijdens zijn lessen. Eén van de meest aantrekkelijke foto’s uit de collectie is de foto van de acteur in een drukke Manhattan bar: Dean ligt er buiten bewustzijn bij, met een sigaret nog brandend in zijn mondhoek. Stock laat ons in de begeleidende tekst weten dat James Dean leed aan slapeloosheid. Om de slapende Dean staan meisjes met paardenstaartjes toe te kijken
Fairmount
Het gezamenlijke bezoek aan de plek waar de acteur opgroeide, Fairmount, bleek het laatste voor Deans dood te zijn. Als James’ moeder overlijdt als hij vijf jaar oud is, stuurt zijn vader hem naar Indiana. Hier wordt hij opgevoed door zijn oom en tante. Zij zijn Quakers en deze warme en degelijke omgeving beviel de kleine Jimmy Dean goed. Dean was er helemaal thuis. De lokale pers volgde zijn beginnende carrière en ook de televisie toonde belangstelling. De foto’s die Stock in Fairmount nam zijn haast surrealistisch. Bijvoorbeeld van Dean die op de bongo speelt voor een publiek bestaande uit koeien en varkens op de boerderij en de acteur die handtekeningen uitdeelt aan oud-klasgenoten. Ontroerend zijn de foto’s van James die met zijn kleine neefje speelt.
Fataal Hollywood
Terug in Hollywood probeerde Jimmy de oude routine weer op te pakken, maar de combinatie van plotselinge roem en zijn moeilijke persoonlijkheid maakte dat lastig. Anonimiteit behoorde tot het verleden, en ook zijn leven van armoede was voorbij. Jimmy kocht steeds grotere en snellere raceauto’s. Hij deed mee aan races en won ook bij de profs. Dat vroeg om meer en sneller… En dat werd hem uiteindelijk fataal.
De foto’s van Stock ademen een typische sfeer van de jaren vijftig uit. Een mooie ode aan een gedoemd icoon met een onvergetelijk gezicht. Het is een intieme kijk op de mens achter de legende. James Deans vragende doordringende blik kijkt de bezoeker aan. Iets in die blik fascineert, de diepte, soms de opgewondenheid in zijn ogen, maar vooral ook de uitputting. Dean lijkt vermoeid door het leven. Zou hij dan toch uitgeleefd zijn geweest?
James Dean, Forever Young
Gezien in: Kunsthal, RotterdamNog te zien tot: zondag 28 augustus 2005
Misschien ook iets voor u
Historisch geweld in Japanse comics
De nieuwste delen van de lopende reeks Blade of the Immortal en van de klassieke reeks Samurai Executioner, alsmede de uitgave van King of Wolves, oud werk van de schepper van Berserk, hebben in importversie de betere Nederlandse boekhandel inmiddels bereikt. De Amerikaanse uitgever Dark Horse bewijst zich met deze titels opnieuw als de belangrijkste leverancier van kwaliteitsmanga. Samurai Executioner vormt de overtreffende trap in de kunstvorm, Blade of the Immortal blijft de allerbeste moderne reeks in zijn genre. Alleen King of Wolves boeit enkel als pulpcuriosum.
~
Kill Bill
~
Schaamteloos
King of Wolves speelt zich eveneens in een ver verleden af, maar is van een beduidend lager allooi. Het is wel een bijzondere uitgave, omdat het met het nog te verschijnen Japan het enige andere gepubliceerde werk is van Miura, de latere schepper van het befaamde Berserk. King of Wolves is de eerste uit een tweeluik van de hand van Miura en de populaire schrijver Buronson. Buronson schrijft af en toe intelligente en vakkundige politiek-suspense (Sanctuary), maar was ook verantwoordelijk voor melancholieke geweldspulp (Crying Freeman), met als dieptepunt Fist of the North Star. King of Wolves hoort ook bij de pulp: het is een vermakelijk idioot verhaal, waarin twee Japanners een tijdreis maken naar het dertiende-eeuwse China, alwaar ze erachter komen dat Dzjenghis Kahn eigenlijk een Japanner was. Dit absurde, schaamteloze nationalisme is verpakt in een sentimenteel liefdesverhaal. Miura’s hectisch-groteske, maar technisch feilloze tekenstijl, die hij met de Berserk-reeks zou perfectioneren, vormt een fraaie vormgeving voor deze kolder, die door Buronson en Miura redelijk serieus genomen wordt. Deel 7 van zijn superieure fantasy-reeks Berserk is inmiddels bij dezelfde uitgever verschenen.
Hiroaki Samura • Blade of the Immortal vol. 14: Last Blood • Uitgeverij Dark Horse • prijs: $ 17.95 • 256 pagina’s (z/w) • ISBN 1-59307-321-6
Kazuo Koike & Goseki Kojima • Samurai Executioner vol. 3: The Hell Stick • Uitgeverij Dark Horse • prijs: $ 9.95 • 312 pagina’s (z/w) • ISBN 1-59307-209-0
Kazuo Koike & Goseki Kojima • Samurai Executioner vol. 4: Portrait of Death • Uitgeverij Dark Horse • prijs: $ 9.95 • 304 pagina’s (z/w) • ISBN 1-59307-210-4
Kentaro Miura & Buronson • King of Wolves • Uitgeverij Dark Horse • prijs: $ 12.95 • 200 pagina’s (z/w) • ISBN 1-59307-333-X
Op 8WEEKLY verscheen eerder reeds een algemeen overzichtsartikel over de reeks Blade of the immortal, alsmede een recensie van Volume 13: Mirror of the Soul. Van Samurai Executioner bespraken we eerder Volume 1: When the Demon Knife weeps .
Misschien ook iets voor u