~

Het verhaal leent zich uitstekend voor een film noir. De Amerikaanse Jake Geismer (George Clooney) keert na de oorlog terug naar Duitsland, waar hij de vredesconferenties in Potsdam moet verslaan. Maar zijn heimelijke motivatie om Berlijn opnieuw te bezoeken, is dat hij zijn vroegere minnares Lena Brandt (Cate Blanchett) terug wil zien. Lena heeft echter het een en ander meegemaakt tijdens de oorlog en ze verbergt een groot geheim. Dat merkt ook haar vriendje, de Amerikaanse soldaat Tully (Tobey Maguire) die de tijd van zijn leven heeft met handelen op de zwarte markt van Berlijn, tot hij vermoord wordt met een miljoen Marken op zak. Niemand wil zijn handen aan de zaak branden en Jake gaat op onderzoek uit.

Afstandelijk en kunstmatig

~

De stijl zorgt voor afstand. Misschien is dat de verklaring waarom The Good German zo weinig indruk maakt. Het kunstmatige decor, de relatief veraf geschoten shots en de perspectiefwisselingen in het verhaal zorgen ervoor dat je je niet goed met de personages kunt identificeren. Tegelijkertijd is dat natuurlijk een vreemd bezwaar, want Soderbergh heeft wel degelijk goed naar films uit the Golden Era gekeken. In Casablanca werkte dezelfde stijl uitstekend! De laatste scène is zelfs letterlijk gekopieerd uit die film, maar de chemie tussen Jack en Lena valt volkomen in het niet bij de herinnering aan het dramatische afscheid tussen Rick en Ilsa.

Zwoele oogopslag

~

Uiteindelijk blijkt The Good German vooral een speeltje in de handen van een regisseur die alles al eens gedaan heeft. Soderbergh heeft ongetwijfeld een leuke tijd gehad toen hij uitvogelde wat men onder scriptcontinuïteit verstond in de jaren vijftig, maar het eindresultaat is weinig interessant voor het publiek. Het is niet aan Steven Soderbergh, maar aan Cate Blanchett te danken dat de sfeer van de authentieke film noir hier en daar door The Good German sijpelt.

~

Doedelzakken en drank

Dat is precies de vraag die de drie partijen zichzelf stellen op de kerstavond van 1914. En dus wordt besloten een wapenstilstand af te sluiten, al is het maar voor een nacht. Langzaam komen de vijanden uit hun loopgraven en verzamelen zich op het stuk niemandsland dat hen eerst scheidde. Duitsers trachten geluid te krijgen uit de doedelzakken van de Schotten en er wordt chocolade en drank uitgewisseld.

Te mooi om waar te zijn? Niet helemaal, aangezien Merry Christmas is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Wel is het duidelijk dat het geheel zeer zwaar is aangedikt en geromantiseerd. Op een enkeling na zijn de soldaten van alle partijen wel heel erg snel vergeten wie daarnet nog zijn beste vrienden stond af te schieten… De geloofwaardigheid van de film wordt toch wel op de proef gesteld als binnen de kortste keren iedereen gezellig met elkaar zit te borrelen. Dit hoge knuffelgehalte zorgt er samen met de aanzwellende muziek voor dat Merry Christmas meer dan eens gevaarlijk sentimenteel wordt.

~

Aangrijpend

Merry Christmas is op een aantal momenten net iets te sentimenteel en ongeloofwaardig. Sommige scènes zijn echter weer zo onverwacht dat ze juist aangrijpend zijn. Uiteindelijk zorgt het bittere eind ervoor dat de film toch redelijk in balans is. Want ook al zijn alle soldaten in wezen hetzelfde, in een oorlog is het helpen van de vijand blijkbaar nog altijd landverraad…

De dvd bevat een korte introductie en een Frans audiocommentaar van de regisseur, dat op ons exemplaar niet ondertiteld was.

Onuitputtelijk is de stokoude Vig in de weer met het repareren van zijn vervallen vesting. Voordat de Russische nonnen hun intrek kunnen nemen, moet er nog een hoop gebeuren. In zijn onzekerheid overlegt hij met de regisseur. “Zouden ze onder witte lakens willen slapen?” Als de delegatie onder leiding van de pittige jonge zuster Amvrosija arriveert, wordt al snel duidelijk dat de op zichzelf wonende Vig niet gewend is aan vrouwelijk gezelschap, laat staan aan tegenspraak. In eerste instantie verwijdert hij geduldig al zijn oosterse relikwieën, omdat deze niet bij de zusters in de smaak vallen (een Chinees opiumbed bijvoorbeeld). Maar als zuster Amvrosija haar wensenlijstje met betrekking tot de te creëren kapel presenteert, lopen de irritaties al snel op.

Ruimte om te schitteren

~

De film biedt een boeiende kijk op de strijd die ontstaat tussen twee fascinerende karakters. De koppige Vig die al zijn hele leven alleen is en, zoals hij zelf meent, eigenlijk niet van mensen houdt. En de doortastende Amvrosija die duidelijk weet wat ze wil, ook al krijgt ze de hele bestuursraad van het kasteel tegenover zich. Als een getrouwd echtpaar zien we de twee kibbelen. Het is hilarisch en ontroerend tegelijk en als kijker ontstaat de behoefte je er tegenaan te willen bemoeien. Iets waar ook de filmmaakster mee lijkt te worstelen.

Gelaagde film

~

Lees hier het interview met de regisseuse van deze film.

De Franse Zingarina (Asia Argento) gaat met haar vriendin Marie in Transylvanië op zoek naar haar geliefde Milan, die Frankrijk is uitgezet en waarvan ze ook nog zwanger is. Als ze hem uiteindelijk vindt blijkt hij echter niets meer met haar te maken willen hebben. Getergd door een onbekend verleden en ziek van verdriet verlaat Zingarina haar vriendin Marie en eindigt bij de vrijbuiter Tchangalo (Birol Ünel uit Gegen die Wand). Samen trekken zij door het desolate en door armoede geteisterde landschap van Transylvanië, waar het langzaam winter wordt. Toch lijken de mensen van dit land niet te treuren om hun lot. Bijna overal is vreugde en muziek te vinden.

~

Botsende karakters

Transylvania dreigt op sommige momenten een parodie op zichzelf te worden. Het lijkt alsof de regisseur zichzelf niet altijd even serieus neemt. Daardoor doen bepaalde scènes enigszins misplaatst aan en verdwijnt de sobere sfeer die de film in het begin uitademt. Zingarina is een schreeuwerig, aandachthongerig en af en toe zelfs irritant personage en de motivatie van Tchangalo om haar mee te nemen op zijn rondreis is dan ook onduidelijk. Tchangalo is een woekeraar, iemand waarvan je verwacht dat hij zich niet snel het lot van een ander zou aantrekken.

~