Nocturama

Bertrand Benollo • Frankrijk, Duitsland, België, 2016
Sterren: 3

Steadicam shots volgen de ene na de andere jongere in hun reizen door Parijs. Er spreekt een rusteloosheid uit, maar ook een enorme doelgerichtheid en doen in de verte denken aan Elephant van Alan Clarke. De jongeren, die uit alle lagen van de bevolking komen, kruizen elkaars paden en sturen foto’s door van locaties die ze aandoen. De uiteindelijke doelen worden pas op het allerlaatste moment helde. Het waarom blijft helaas een stuk minder duidelijk.

Het gegeven van Nocturama is intrigerend, de jonge cast is goed, en de muziekkeuze opvallend. In het eerste, meest fascinerende deel speelt techno (van de hand van Bonello zelf) de hoofdrol. In het tweede, wisselvalliger deel wordt jaren ’80 retro-synth afgewisseld met onder andere John Barry, Blondie en hiphop. De uit verveling geboren escapistische nachtelijke acties in het luxe warenhuis, waar de jongeren na hun daden bijeen zijn gekomen, doen denken aan Dawn of the Dead en The Breakfast Club. Hoewel de film vol sterke momenten zit, pakken de regelmatig toegepaste kleine herhalingen van handelingen echter niet altijd even goed uit. Erger is het dat de onvermijdelijkheid van hun acties als een gegeven wordt geponeerd. Dit wordt verbaal nog eens benadrukt door een toevallige ontmoeting met de van La Fille Inconnue bekende Adèle Haenel. Het waarom en het doel van hun daden – die meer uit de Fight Club-school lijken te komen dan een diepe ideologische basis hebben – blijft frustrerend genoeg in nevelen gehuld.

 

Three

Johnnie To • Hong Kong, China, 2016
Sterren: 2

Zo’n beetje vaste gast is ‘ie op het IFFR: de Hong Kongse veelfilmer Johnny To. Ook dit keer toont hij een voorliefde voor een energieke ensemblefilm vol criminelen en smerissen. De gehele film speelt zich nu af in een besloten ruimte: een ziekenhuis waar een gangster met een kogel in z’n hoofd is beland. Zo’n film staat of valt bij uitgekiende mis-en-scènes en interessante personages, maar Three laat op beide vlakken steken vallen. De hoofdpersonages blijven te eendimensionaal (de politieagent en de crimineel) of te wispelturig (de vrouwelijke arts) om te blijven boeien of geloofwaardig te zijn. Bijfiguren, zoals de oudere patiënt met vreetlust of vaste To-acteur Suet Lam, missen humor om als komische noot door te kunnen gaan. Wat tevens opvalt is hoe weinig filmisch de film eruit ziet. En is To niet iemand die bekend staat om z’n ingetogen regiestijl? Met de over the top shootout, die de suggestie wekt uit één shot te bestaan, vertilt hij zich. Het is een lachwekkend rommeltje, dunnetjes overgedaan in nóg een laatste actiescène. We hebben beter in zijn uitgebreide oeuvre gezien.

 

Drifting Towards the Crescent

Laura Stewart • VS, 2017
Sterren: 2

Een documentaire waarin een reis over de Mississippi als leidraad wordt genomen, klink als een even simpel als interessant gegeven. Een reis van noord naar zuid dwars door het heartland van Amerika, een vaak wat onderbelichte maar belangrijk deel van de VS. Maar dat interessante gegeven van Drifting Towards the Crescent (waarschijnlijk een verwijzing naar de maanvormige kust van de Golf van Mexico waar de rivier in eindigt) pakt helaas anders uit.

Deze documentaire van Laura Stewart, die op het festival z’n première beleefde, leunt wel heel erg op enkele ontmoetingen met een paar lokale bewoners. Zo zijn daar een biker, een paaldanseres, en iemand die z’n tijd vult met paddenstoelen plukken, vissen en rondrijden op z’n motor. Enige geografische duiding ontbreekt, zodat pas achteraf blijkt dat de kijker slechts een kleine 100 kilometer afgelegd blijkt te hebben. Dat maakt op zich niet veel uit, als de sprekers maar iets te vertellen hebben. Het blijft echter allemaal wel heel erg anekdotisch. Liever besteedt Stewart veel aandacht aan sfeerimpressies: eindeloze shots in de stripclub of de pogingen om een vis te vangen. We leren daarmee de personages niet echt heel goed kennen, laat staan het land.

 

Prevenge

Alice Lowe • VK, 2016
Sterren: 4

De zwangere Ruth krijgt duidelijk instructies van haar ongeboren dochter: ze heeft een klus te klaren. Die klus bestaat uit het uit de weg ruimen van enkele personen die om de een of andere reden betrokken zijn bij de afwezigheid van de vader van de ongeboren vrucht. De eerste drie zijn om verschillende redenen verschrikkelijke types, dus dat gaat haar redelijk makkelijk af. Maar lang lijkt dat niet goed te kunnen gaan.

Alice Lowe (Sightseers) heeft als actrice een innemende uitstraling met een onvoorspelbaar randje. Niet alleen neemt zij in Prevenge (goeie titel!) de hoofdrol voor haar rekening, maar ook schreef zij het scenario en voerde de regie. En dat terwijl ze zeven-en-een-halve maand zwanger was. Het resultaat, haar speelfilmdebuut, is een erg vermakelijke horror met een verfrissend uitgangspunt en gitzwarte humor. Het werd in elf dagen in een logischer wijze losse stijl opgenomen, waarbij door te kiezen voor een erg beperkte scherptediepte, cameraman Ryan Eddleston het zichzelf niet erg makkelijk maakte. Met een ervaren en kleurrijke cast (met actrices als Kate Dickie en Jo Hartley) en een mooi rolletje voor de film Crime Without Passion uit 1934, is dit een bijzonder debuut geworden dat smaakt naar meer van Lowe.