Swordfish is de film die Travolta over zijn Battlefield Earth-debacle heen moet helpen. De trailer liet een ontploffing zien die qua camera-techniek zijn weerga niet kent. Herinneringen aan The Matrix kwamen weer even boven. Helaas is dat qua actie ook wel het beste wat de film te bieden heeft.
Stanley (Hugh Jackman) is een aan lager wal geraakte hacker. Hij is net vrijgelaten, en als hij ooit weer een computer aanraakt zal hij opnieuw achter slot en grendel belanden. Verder is zijn ex-vrouw hertrouwd met een pornofilmer, en mag hij zijn dochtertje niet zien.

Het tij lijkt te keren als een geheimzinnige dame (Halle Berry) hem een behoorlijke smak geld biedt om in zee te gaan met haar werkgever Gabriel (Travolta). Deze heeft Stanley’s niet geringe computerkunsten nodig om een bank te beroven. Door de centrale computer van die bank te kraken wil Gabriel enkele miljarden op zijn rekening bij laten schrijven. Stanley zal 10 millioen vangen. Hierdoor kan hij een duurdere advocaat huren en waarschijnlijk zijn dochter weer zien. Al snel blijkt niet alles te zijn wat het lijkt, en merkt Stanley dat hij verwikkeld is in iets veel groters.

Jackman en Travolta dragen de film, en dat is ook wel nodig, want qua verhaal en verdere cast heeft Swordfish niet zoveel te bieden. Het is gewoon een aardige actiefilm, niets meer of minder. Voor Jackman is het de voortzetting van een flinke carriere die na zijn rol als Wolverine in X-Men in en stroomversnelling is geraakt. Halle Berry is niet onaardig, maar haar rol voegt net zo weinig aan de film toe als haar deelname als Storm in (ook al) X-Men.
Halverwege de film duikt ook ex-voetballer Vinnie Jones op. Jones wist in zijn vorige films enkele leuke en keiharde bijfiguren neer te zetten. Toen had hij echter het voordeel dat hem een leuke rol was toegeworpen. Nu komt hij niet uit de verf, en is de weinige tekst die hij heeft lachwekkend slecht in vergelijking met de bijtende monologen uit bijvoorbeeld Snatch.

Al met al is Swordfish misschien niet de absolute topper geworden waarop ik had gehoopt, maar toch is het best prettig kijken. Vooral de opening waarin Travolta een flinke monoloog over de filmindustrie opzegt is zeker aardig. Voor hem betekent Swordfish een mooie doorstart, en dat kon hij na Battlefield Earth goed gebruiken.

Aan “buitenlandse” films kleeft al jaren het dogma dat ze rustiger en diepgaander zijn dan commerciële Amerikaanse films. Dit gegeven brengt sommigen onder ons er toe om totaal kritiekloos naar alles wat uit Europa en Azië komt te kijken. Als je kritiek hebt dan sta je “er niet voor open”. Ook voor deze film gaat dat op.

Het verhaal over een psychiater die er een sereen en geordend leven op na houdt, neemt pas na een uur een wending als zijn zoon om het leven komt door een duik-ongeluk. Tot dan toe heb je alleen maar naar zijn dagelijkse beslommeringen als huisvader en psych zitten kijken. Dit is bedoeld om het karakter van de man en zijn gezinsleden neer te zetten, maar het allemaal wel iets korter gekund. Verder is deze film op zijn manier zeer voorspelbaar omdat er ook na de plotwending niets gebeurt wat de kijker zal verrassen. Dat is natuurlijk ook niet bedoeling van de regisseur, die zijn film een studie naar de reactie van een gezin bij een zwaar verlies noemt. Hij had beter een studie kunnen doen naar gezinsverhoudingen anno nu, want het is allemaal ietwat oubollig.

De acteurs zijn zeer goed, en de emoties zijn zeer realistisch. Sommige tikken en neurotische handelingen komen heel herkenbaar over, zoals het maken van kleine schetsjes (droedels) als je aan het bellen of peinzen bent. Maar dat is niet genoeg om het verder saaie plot te redden. Ik zou de liefhebber van de buitenlandse film dan ook op willen roepen om eens wat meer kritiek te uiten.

De TV-serie South Park is in korte tijd uitgegroeid tot een fenomeen. Overal zie je Kenny-sleutelhangers, Cartman-rugzakken en South Park-lunchboxen in de winkels liggen. De serie neemt met veel succes (en onder een stroom protesten) de heilige huisjes van de moderne maatschappij op de hak en laat er vaak geen spaander van heel.

Is de serie al weinig subtiel, nu is er dan de speelfilm Bigger, Longer & Uncut, waarin alle registers op South Park-gebied worden opengetrokken.
De film is een briljante satire op de Amerikaanse maatschappij, de filmkeuring en de meningen van bepaalde mensen over South Park zelf. Dit laatste gebeurt door middel van de film-in-de-film Asses On Fire, een Canadese productie van het duo Terrence en Philip die het begrip “poep-en-pies-humor” nieuwe inhoud geven. Omdat ze vinden dat de film een slechte invloed op hun kinderen heeft, trekken de moeders van South Park samen ten strijde tegen Canada: Terrence en Philip worden gearresteerd en veroordeeld tot de electrische stoel, de CD’s van Bryan Adams en Alanis Morissette gaan op de brandstapel en Amerika verklaart de oorlog aan zijn noorderburen, tot grote vreugde van Satan en zijn geliefde Saddam Hoessein, die een mooie kans zien om de heerschappij van de wereld over te nemen.

Dit absurde verhaal is gegoten in één van Hollywood’s traditionele en meest geliefde genres: de musical. Met behulp van mooie liedjes en geweldige grappen (één van de beste gaat over vrouwen: “I don’t trust anything that bleeds for five days and doesn’t die”) worden de zogenaamde hoekstenen van de Amerikaanse samenleving onderuit gehaald en wordt het publiek (in ieder geval het deel dat verder kijkt dan de grappen of de four-letter-words) gedwongen om na te denken over hun eigen normen en waarden. Dat dit moet gebeuren met een film die zo over the top grof is, geeft alleen maar aan hoe diep wij al in slaap zijn gesukkeld.

Sleepy Hollow is gebaseerd op het klassieke boekje van Washington Irving over Sleepy Hollow, een Nederlandse nederzetting in het New York aan het eind van de achttiende eeuw waar op onverklaarbare wijze mensen worden onthoofd. Al gauw wordt er een oude legende opgeduikeld over de “Headless Horseman”, een bloeddorstige Duitser die door woedende dorpelingen werd onthoofd en sindsdien de bossen rond het dorpje onvelig maakt.
Politieagent Ichabod Crane (Depp) wordt vanuit New York op de zaak gezet. Hij is een progressief denker, die de misdaad met de wetenschap te lijf wil gaan. Zijn superieuren zijn hem liever kwijt dan rijk en dus mag hij de Headless Horseman gaan vangen.

Zoals altijd is de art direction tot in de puntjes verzorgd: het dorpje en de omringende bossen werden in een Engelse studio nagebouwd en zien er fantastisch uit: alles ademt een spookachtige sfeer, mede omdat de film in sterk onverzadigde blauw/groentinten is opgenomen. Er lijkt overal een constante laag mist te hangen, wat de sfeer alleen maar benadrukt. Ook de verschillende onthoofdingen zijn mooi uitgevoerd, met extra hulp van de computers van Industrial Light & Magic.

Johnny Depp speelt Ichabod Crane echter als een nerveuze speurneus en zijn veelvuldige flauwtes zijn aan het begin nog leuk, maar worden al snel irritant. Ook het verhaal heeft weinig om het lijf (het script werd geschreven door Andrew Kevin Walker, die eerder Se7en schreef) en wordt nergens echt spannend.
Sleepy Hollow is ondanks het griezelige onderwerp dan ook geen horror, maar vooral een echte sprookjesfilm.

Het is groen, het trekt kaarsen van oorsmeer uit zijn twee horentjes en vindt zijn persoonlijkheid ‘een ui’. Geen stinkende bol, maar een geheel van meerdere lagen. Shrek is de groene boeman van dit verhaal en onder die enge buitenkant zit een klein hartje. Meerdere lagen ook in het verhaal, want er is voor elk wat wils. Slapstickhumor voor de kleintjes, sappige one-liners voor papa en mama. Maar onder al dat verbale en visueel geweld schuilt ook hier een klein hartje: hoe hard Shrek zich ook probeert af te zetten van Disney-zoetsappigheid, aan het einde komt toch de moraal om de hoek kijken.

Shrek is duidelijk een verhaal voor twee verschillende doelgroepen. Voor de kleintjes, die hier een groene variant van De Zwanenprinses zien, en voor de volwassenen, die zich een bult lachen om de meesterlijk getimede uitspraken van Shrek (Mike Myers), zijn sidekick Donkey (Eddie Murphy), Prinses Fiona (Cameron Diaz) en de gemene Lord Farquaad (John Lithgow – 3rd Rock From the Sun). En toegegeven; Shrek is een enorm leuke en goede film. De grote mensenmassa’s in de film zijn vaak nog vrijwel identiek in beweging en aankleding, maar de belangrijkste figuren zijn met veel gevoel voor detail tot leven gekomen. De figuren zijn tot in de puntjes met hun achtergrond samengevoegd, zodat in los zand voetsporen verschijnen en in hoog gras een gebaand pad. Petje af voor de animatie.

Petje af ook voor de humor in deze film. De talloze verwijzingen naar andere films (Silence of the Lambs, The Matrix, Babe) maken de film een feest van herkenning en het grappentempo is hoog. Eddie Murphy doet het hier net iets beter dan in Disney’s Mulan, waar hij een vergelijkbaar drukke sidekick was. Mike Myers overdrijft zijn schotse accent gelukkig niet te erg, en John Lithgow is altijd goed, met of zonder gezicht erbij. Goede animatie, humor om van dubbel te liggen, wat wil je nog meer?

Wat ik wil, is dat Dreamworks ophoudt Disney af te maken in elke animatie die ze produceren. Iedereen weet dat Dreamworks-baas Katzenberg onder niet al te fijne omstandigheden weggestuurd is als hoofd animatie bij Disney. Vervolgens probeerde hij zijn vorige werkgever eerst het gras voor de voeten weg te maaien met Antz (Disney bracht A Bug’s Life net wat later) en nu is de baas van Disney gekarikaturiseerd als Lord Farquaad. Zijn land, Du Loc, is een weerspiegeling van Disney Land.
Ja het is grappig, en ja, je moet erom lachen omdat het ridiculiseren goed gebeurt. Maar het blijft beneden alle peil. Dreamworks schiet Disney af, maar stopt in Shrek eenzelfde moralistische toontje. Disney wordt naar de slachtbank gevoerd als de boodschap er te dik bovenop ligt. Van mij mag Dreamworks nu ook. Shrek is een alleszins geslaagde film, maar de pot moet de ketel niet gaat verwijten dat die zwart ziet.