Songs From The Second Floor
In deze lege dagen van hebberigheid lijkt eenzaamheid weggekocht te kunnen worden, onze dromen kunnen met de gewenste accessoires afgehaald worden op iedere hoek van de straat en alle overige onzekerheden laten we verbannen door alle mogelijke verzekeringen. Zolang je ambities maar financieel gericht zijn lijkt eenzaamheid op een uitgestorven ziekte waar slechts melancholische idioten ergens lang geleden last van hadden.
Voor de goede observator valt er desalniettemin heel wat te lachen om het vermeende verdriet van al die zich verzettende mensen. Roy Andersson is zo’n observator. Vier jaar lang werkte hij aan Songs From The Second Floor, een film over eenzaamheid van de moderne mens in een geürbaniseerde omgeving. De film is ontleend aan het gedicht “Beloved is the man who sits down” van de Peruaanse dichter César Vallejo.
In tientallen verschillende scènes die hier en daar met elkaar verbonden zijn worden alle mogelijke facetten van de mens en zijn plaats in de cultuur op een absurdistische manier niet zo zeer te kijk gezet, alswel filmisch onderzocht. Dit maakt Songs From The Second Floor tot een ontzettende innovatieve en komische film, die doet denken aan het werk van Samuel Beckett. De kracht van de implicatie en de schijnbaar oneindig gelaagde structuur van de film sleurt je mee in een droomwereld die bij nadere inspectie de essentie van het leven blijkt te zijn. Alle pogingen die we in ons leven gaan ondernemen zullen tevergeefs zijn. Als dank voor ons dwaas verzet zullen we gegeseld worden met existentiële angsten die ons uiteindelijk door onze eigen stupiditeit het graf zullen injagen. Maar laten we toch de rust vinden en lachen om onszelf; zo erg is het allemaal niet zolang we maar rustig gaan zitten en toekijken, vooral toekijken en dankbaar zijn dat Andersson ons deze wonderschone spiegel heeft voorgehouden.