South Park: Bigger, Longer & Uncut

De TV-serie South Park is in korte tijd uitgegroeid tot een fenomeen. Overal zie je Kenny-sleutelhangers, Cartman-rugzakken en South Park-lunchboxen in de winkels liggen. De serie neemt met veel succes (en onder een stroom protesten) de heilige huisjes van de moderne maatschappij op de hak en laat er vaak geen spaander van heel.

Is de serie al weinig subtiel, nu is er dan de speelfilm Bigger, Longer & Uncut, waarin alle registers op South Park-gebied worden opengetrokken.
De film is een briljante satire op de Amerikaanse maatschappij, de filmkeuring en de meningen van bepaalde mensen over South Park zelf. Dit laatste gebeurt door middel van de film-in-de-film Asses On Fire, een Canadese productie van het duo Terrence en Philip die het begrip “poep-en-pies-humor” nieuwe inhoud geven. Omdat ze vinden dat de film een slechte invloed op hun kinderen heeft, trekken de moeders van South Park samen ten strijde tegen Canada: Terrence en Philip worden gearresteerd en veroordeeld tot de electrische stoel, de CD’s van Bryan Adams en Alanis Morissette gaan op de brandstapel en Amerika verklaart de oorlog aan zijn noorderburen, tot grote vreugde van Satan en zijn geliefde Saddam Hoessein, die een mooie kans zien om de heerschappij van de wereld over te nemen.

Dit absurde verhaal is gegoten in één van Hollywood’s traditionele en meest geliefde genres: de musical. Met behulp van mooie liedjes en geweldige grappen (één van de beste gaat over vrouwen: “I don’t trust anything that bleeds for five days and doesn’t die”) worden de zogenaamde hoekstenen van de Amerikaanse samenleving onderuit gehaald en wordt het publiek (in ieder geval het deel dat verder kijkt dan de grappen of de four-letter-words) gedwongen om na te denken over hun eigen normen en waarden. Dat dit moet gebeuren met een film die zo over the top grof is, geeft alleen maar aan hoe diep wij al in slaap zijn gesukkeld.