We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Festen
.
~
Da’s lekker!
Festen is de eerste film in een reeks van 25 Dogma-films en volgens vele nog steeds de allerbeste. De film gaat, zoals de titel al zegt, over een feest. De vader van de familie wordt zestig jaar en daar hoort een groot feest bij, waarbij de gehele familie is uitgenodigd. Alle zoons en dochters, suffe oude tantes en ander deprimerend volk druipt binnen als het ‘feest’ gaat beginnen. Bij het eerste diner krijgt de oudste zoon het woord en hij begint rustig met zijn speech, praat wat over vroeger, over hoe papa vroeger voor dat hij in bad ging hem en zijn zusje eerst nog even doodleuk verkrachtte. En iedereen is plots met stomheid geslagen, na tien minuten is het heel wonderlijk weer helemaal over, want bijna niemand gelooft hem. Even later komt hij weer terug met de mededeling dat hij nog niet helemaal klaar was. Papa heeft namelijk ook nog eens zijn zusje vermoord. Zo, hallo, da’s lekker! Niemand gelooft de arme Christian (erg sterk neergezet door de Deense acteur Ulrich Thomsen) en hij wordt dan ook met een grote moeite buiten de deur gezet en zelfs aan een boom vastgebonden!
Intens
~
Festen is dus als gezegd de eerste in de reeks Dogma-films, en omdat ik verder nog geen delen ervan heb gezien, kan ik niet zeggen of Festen een van de beste van de serie is. Maar wat wel erg opvalt is dat de film een erg pessimistische uitstraling heeft; alles is ontzettend dramatisch, maar tevens draagt het ook die onmisbare zwarte, cynische humor in zich mee die hem toch zeker de moeite waard maakt.
Dvd extra’s:
Interviews (tekst), Alternatief einde, Trailer
Dvd mening:
Niet al te sterke dvd. Het interview is op zich wel interessant, maar het is toch altijd leuker om het uit de mond van de regisseur te horen. Het alternatieve einde is bijna niet anders dan het origineel, enkel wat woordwisselingen en situaties zijn lichtelijk anders. De extra’s zijn niet de zaken waarvoor je de dvd hoeft aan te schaffen.
Meer info over Festen en de andere Dogma-films vind je hier.
Festen
Regie: Thomas VinterbergJaar: 1998
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Filmfestival Gent 2001
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver0 SterrenHet programma van het 28e Internationaal Filmfestival van Vlaanderen – Gent, zoals de volledige naam luidt, was dit jaar op z’n minst onevenwichtig te noemen. Grote publiekstrekkers stonden geprogrammeerd naast zeer experimentele films, en dankzij een paar retrospectieven gingen de tekenfilms van Disney en de B-films van Roger Corman hand in hand.
Het gebrek aan een rode draad is aan de andere kant weer goed te praten doordat er letterlijk voor iedereen wel iets te vinden was.
Op een groot festival als Gent, waar in minder dan twee weken tijd meer dan tweehonderd films werden vertoond, is het onontkoombaar dat je niet alles kunt zien. Je moet keuzes maken, die niet altijd goed uitpakken. Zo zag ik door een vreemde speling van het lot precies die helft van de competitiefilms die niet in de prijzen viel, en door de indeling van het programma moest ik favorieten als The Others en Takeshi Miikes Visitor Q missen.
Wolken
~
Eerst zijn de beelden nogal standaard: blauwe luchten met schapenwolkjes als ze zwanger is, onweersluchten als hij voor het eerst een tijdje bij haar weg is. Maar gaandeweg wordt de metafoor duidelijk: de wolken verbeelden pure emoties; worden deze vervormd of gemanipuleerd, dan is dat in de film te zien als reflecties van de wolken in water en kantoorgebouwen. Kunstmatig opgewekte emotie is nooit gelijk aan de echte pure vorm, zo laat de stekelige rook van fabriekspijpen zien. De kunst komt er nog het dichtst bij in de vorm van impressionistische schilderijen, maar ook kunst is slechts een afbeelding van het echte leven.
The Deep End
~
De show wordt gestolen door Tilda Swinton, die op een vastberaden maar terughoudende manier de rol van de moeder speelt, maar ook lof voor Goran Visnjic, die op een geloofwaardige manier verandert van crimineel in medestander. Zwak punt in het verhaal is evenwel de knullige manier waarop de vrouw het lijk van de minnaar verbergt: in een ondiepe baai, terwijl je het hele Lake Tahoe tot je beschikking hebt?
The Dish
~
De film ademt moeiteloos de sfeer van de late sixties, alhoewel het lijkt of de inwoners van Parkes nog steeds in de jaren ’50 leven. Veel memorabele personages zorgen voor komische momenten, maar er is ook ontroering en ontzag voor de geleverde prestaties. Een heerlijke feel good movie.
The Anniversary Party
~
De sfeer van de film is lekker spontaan, het plezier spat van het scherm af, maar het verhaal laat te wensen over. De eerste helft van de film bevat een aantal ontroerende momenten, zoals tijdens de toast van Kevin Kline, Phoebe Cates en hun kinderen (in werkelijkheid ook een gezin), maar ergens halverwege ontspoort de film als er XTC op tafel komt. De uitvergrote reacties die daarop volgen zijn onnodig en vergroten de geloofwaardigheid niet. Het was nu juist zo mooi om een stel arrogante Hollywood-klootzakken te zien veranderen in echte mensen en de acteurs zijn goed genoeg om dat gegeven ook zonder de hulp van zo’n uit te kunnen werken, maar blijkbaar dachten de schrijver/regisseurs er anders over.
Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u
John Cusack
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 SterrenDeze week gaat America’s Sweethearts in premiere, met in de hoofdrollen Julia Roberts, Catherina Zeta-Jones en John Cusack. Cusack is eigenlijk maar een vreemde vogel. Hoewel zo’n beetje iedere filmfreak hem kent zijn er maar weinig big-budgetfilms met zijn naam op de titelrol. De duurste films waarin Cusack in heeft geacteerd zijn Con Air en the Thin Red Line, en dat zijn volgens kenners niet zijn beste rollen. Tijd dus om een nadere blik op John te werpen.
Showbizz en acteren zijn hem met de paplepel ingegoten. Zijn vader Dick en vooral zijn zus Joan (Working Girl, Runaway Bride) gingen hem voor. Al op zijn twaalfde stond John op de planken van Chicago’s Piven Theatre Workshop en speelde daar in diverse stukken. Cusack’s filmdebuut was diep in de jaren tachtig met enkele tienerfilms als Class (1983), The Sure Thing (eerste echte hoofdrol, 1985), Stand By Me (1985) en het waargebeurde honkbaldrama Eight Men Out (1988).
Na enigszins naam gemaakt te hebben voor zichzelf kon hij eindelijk wat kieskeuriger worden en hoefde hij niet meer op alles wat hem aangeboden werd in te gaan. Hierdoor begon John al snel op te vallen als iemand met een neus voor een bijzondere film. Na het relatief succesvolle The Grifters (1990) hield hij zich een tijdje vooral bezig met zijn eigen theatergroep The New Criminals. In 1997 breidde hij deze groep uit met New Crime Productions, om eigen onafhankelijke films te produceren.
~
Zijn status werd echter volledig hersteld met Being John Malkovich (1999). Zijn keuze voor deze film onderstreepte eens te meer zijn voorkeur voor originele projecten en leverde hem veel lof op. Zijn tweede New Crime-productie, High Fidelity (2000), naar een boek van Nick Hornby, zou dit alleen maar verbeteren. Cusack schreef voor een groot deel zelf het script en vertolkte de hoofdrol, een cynische platenverkoper die zijn leven en relaties opdeelt in top 5-lijstjes.
Of Cusack met America’s Sweethearts weer een schot in de roos heeft valt zeer te bezien. Eén van zijn grootste problemen is dat hem vaak verweten wordt steeds hetzelfde typetje op te voeren. Cusack is echter gewoon Cusack, en dat is voor zijn fans meer dan genoeg.
Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u
De intrige als schaakspel
.
~
Dit was de derde lezing van Rosenboom in het kader van zijn gastschrijverschap aan de Rijksuniversiteit Groningen. De lof der intrige, zo had hij zijn voorleesbeurt getiteld. Bij Rosenboom draait het hele verhaal om de plot. Niet voor niets heten zijn romans ‘uiterst strak gecomponeerd’.
De intrige is alles, op alleen een mooie stijl kan een boek niet varen. Er zijn schrijvers die menen dat zij met alleen hun schrijstijl een boeiende roman kunnen schrijven. “Zij menen zo veel stijl te hebben, dat de intrige overbodig wordt. Ik zou nog een stap verder gaan,” leest Rosenboom monotoon, “en zeggen: schrijf dan helemaal geen boek.”
Rosenboom heeft nog een aantal tips voor de beginnende schrijver. “Laat je niet afleiden, houd het tempo erin en schrijf alleen dingen die je verder helpen.” De snaar moet strak gespannen worden. Referent Gerrit Krol ziet dat toch een beetje anders. “Die snaar spannen doe je pas achteraf. Op het moment van schrijven weet je meestal niet eens welke snaar je moet spannen.” Krol vindt ook dat de intrige weliswaar belangrijk is, maar niet van levensbelang voor een goed boek. Tot een interessante discussie komt het niet. Rosenboom en Krol geven enkel wijze lessen aan de beginnende schrijver.
Misschien ook iets voor u
America’s Sweethearts
.
~
De Assepoester in dit verhaal is Julia Roberts, de boze stiefzus heet Catherine Zeta-Jones en de knappe schoonbroer is John Cusack. Hoe het allemaal fout ging en hoe het allemaal weer goed komt is van geen belang, leuker is de tijd daar tussenin. De ingewikkelde misverstanden en geslaagde one-liners getuigen van het vakmanschap van mede-scriptschrijver Crystal. Geen suffe slapstick of gewetenloos taarten gooien, voor deze grappen moet je opletten en luisteren. Dat het soms een seconde duurt voordat het kwartje valt houdt de kijker, en de film, aangenaam fris.
Natuurlijk is het allemaal heel luchthartig en blij. Als Crystal een satire op Hollywood voor ogen had, heeft hij in de ogen van sommigen gefaald. Maar niet elke film over Hollywood hoeft over te lopen van zelfkritiek, en misschien is het juist leuker om ook een keer pretentieloos te lachen om al die acteurs, regisseurs, studiobonzen en critici. Er mag ook wel eens gewoon om filmland gelachen worden zonder dat we al die zelfkritiek erbij hoeven slikken. Er zijn al veel te veel films die zichzelf te serieus nemen.
America’s Sweethearts is in niet zo gek veel woorden te vangen: een luchtige komedie met satiristische trekjes die handelt over de relatieproblemen van het ideale paar Hollywoodacteurs. Een vakkundige film, die voor sommigen niet genoeg spot met het geld en de grootheidswaan van de filmindustrie. America’s Sweethearts is gewoon een leuke film. Daar kun je moeilijk over gaan doen omdat je het te gemakkelijk, te gemiddeld en te gewoon vindt, maar diep van binnen moet je toch bekennen dat je eigenlijk heel hard hebt moeten lachen. En dus is dit een leuke film. Niet meer, niet minder.
America's Sweethearts
Regie: Joe RothJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een lieve tuinkabouter
.
Wat mijn cliënt onderscheidt van een tuinkabouter is de opstand, de weigering, het grote nee. Deze advocaat heeft duidelijk geen hoge pet op van zijn cliënt. En wie is die cliënt? Niet Mink K., niet O.J. Simpson, niet Eichmann, maar de mens. Jij en ik. Wij zijn tuinkabouters, en wij verschillen alleen van die gipsen dwergjes omdat we af en toe ‘nee’ zeggen.
In 1509 schreef Desiderius Erasmus zijn Lof der Zotheid. Hij laat een zottin aan het woord die de mensheid beschimpt en haar betweters, bureaucraten en bollebozen onder vuur neemt. Vierhondertweeënnegentig jaar later doet Arnon Grunberg hetzelfde, maar dan anders. In plaats van de mensheid af te kraken, probeert hij haar te verdedigen. Wij kunnen er niets aan doen dat we zijn zoals we zijn, is het motto. Wij zijn zo gemaakt door de almachtige Poppenspeler.
Grunbergs advocaat is een figuur van ‘been there, seen that’. Hij heeft alles gelezen en alles gezien, en toch probeert hij de mens, die waardeloze, slappe, opportunistische (vul hier nog wat onduegdzame karaktertrekken in), die luie zak botten, te verdedigen. Uit overtuiging. De mens is van nature niet slecht. Ook niet als literatuur, film en geschiedenis zeggen van wel.
Maar de mens is dat wel, en de advocaat herhaalt het keer op keer. De mens is onverdraagzaam, een sadist, een necrofiel, een pedofiel en een oorlogszuchtige waanzinnige. Toch praat hij, of liever Grunberg, dat telkens goed. Het is zijn schuld niet, het is hem ingefluisterd,luidt het veelvuldige commentaar. Maar soms verliest Grunberg de draad. Oorlog is een massale flirt met de door en vernietiging om de liefde voor het leven te bevestigen. Er valt veel goeds en moois en nuttigs in een oorlog te ontdekken. En net als de voorjaarsschoonmaak ruimt het lekker op. Wie trapt daar in?
~
Prijs: fl. 29,95
Bladzijden: 127 bladzijden
Misschien ook iets voor u
Geen gewone doorsneekinderen
.
Regisseur Arthur Goemaere wil met zijn zevenjaarlijkse documentaires het Vlaamse publiek een spiegel voorhouden. Maar natuurlijk zijn de kinderen al na de eerste documentaire, als ze zeven jaar oud zijn, geen gewone Vlaamse kinderen meer. Hoezeer hij het ook probeert te voorkomen; door de kinderen te selecteren voor het project, oefent Arthur wel degelijk invloed uit op hun leven. Bijvoorbeeld op dat van Victor, een jongetje dat in een ondergronds toilet leeft en door zijn moeder wordt gedwongen om seksuele handelingen te verrichten met de bezoekers. Of op het leven van Désiré, voor wie Arthur regelt dat hij terug kan gaan naar zijn geboorteland Zaïre.
Kristien Hemmerechts heeft ervoor gekozen om vooral het karakter van één van de kinderen, Dora, verder uit te werken. Haar leven wordt op de voet gevolgd. Door haar medewerking aan Arthurs project wordt ze uiteindelijk zelf ook een succesvol televisiemaakster. Zij is ook degene die de meeste invloed zal uitoefenen op het leven van Arthur, want ze worden verliefd op elkaar en krijgen een verhouding. Hoewel er van een verhouding eigenlijk nauwelijks sprake is:
~
De conclusie van het boek is voor de hand liggend: ook als je uit een achterstandsmilieu komt, kun je heel gelukkig en succesvol worden in je latere leven. En als je met een zilveren lepel in je mond geboren wordt, is dat helemaal geen garantie dat je goed terecht zal komen. Dit is ook meteen de zwakte van het boek: het is allemaal wel erg voorspelbaar en onorigineel. En dat maakt De kinderen van Arthur tot een middelmatig boek.
Prijs: fl.39,90
Bladzijden: 286 pagina's
Misschien ook iets voor u
American McGee’s Alice in Wonderland
.
Lara Croft: Tomb Raider
.
Hoeveel reclame kan er voor een film gemaakt worden? Toen ik onlangs 2 weken in New York was voor vakantie werd Tomb Raider uitgebracht in de bioscopen. En we hebben het geweten. In werkelijk elk reclameblok zat wel een spotje voor de film. Het is ook niet verwonderlijk dat de film in het openingsweekend al 33.5 miljoen opbracht.
Mijn gedachte voor dat ik de film inging waren niet al te positief voor deze film. Ik verwachte een leeghoofdige actie film. Geen plot, geen acteerwerk, alleen maar de ronde vormen van Lara die de hoofdrol vormen.
Eenmaal in de film kwamen mijn voorspellingen voor een groot deel uit. Lara Croft (Angelina Jolie, Girl Interrupted) moet de wereld redden. Geen verrassing daar. Maar waarom? Een aantal planeten staan binnenkort zo opgelijnd dat er iets speciaals gedaan kan worden. Er zijn namelijk 2 artifacten verspreid over de wereld (Colombia en de noordpool) die, als ze gecombineerd worden, de bezitter ongelooflijke krachten geeft om tijd te buigen, en nog meer van dat soort onzin. Lara moet voorkomen dat haar vijand, de sluwe Manfred Powell (Iain Glen) deze artifacten in zijn bezit krijgt.
Het verhaal is belachelijk noch vermakelijk. De filmmakers hebben nog wel geprobeerd er wat humor in te stoppen, maar alle pogingen van Jolie om grappen te maken falen miserabel. Net als Mission: Impossible 2 neemt Tomb Raider zichzelf veel te serieus en dat is jammer. De actie scenes zijn zeer explosief en wederom erg vermakelijk, alleen dat was ook al zo in MI2 en in de nieuwste James Bond films. Kortom het is allemaal al eens gedaan, niks nieuws dus ook niets origineels.
Voor diegene die het spel vaak hebben gespeeld zal deze film toch een must zijn. Angelina Jolie is de perfecte persoon om Lara Croft te spelen. En het is dan ook een genot om naar haar voorvleugels te kijken die flink op en neer gaan.
Lara Croft: Tomb Raider
Regie: Simon WestJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De enge film
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 SterrenIk ben niet bang. Films zijn niet eng. Het is maar nep. Dat herhaal ik altijd stiekem als ik een enge film kijk. Ik beng echt niet bang hoor. De meeste films zijn inderdaad maar nep. Of banaal. En de films die niet nep of banaal zijn, die zijn echt eng. En dan plas ik ook meestal in mijn broek van angst. Afgelopen weekend werd ik overgehaald om de twee engste films van de jaren zeventig achter elkaar te kijken. Eerst Halloween, en toen The Exorcist.
Ik kijk niet zo vaak enge films. Dat komt omdat enge films te verdelen zijn in twee categorieën. De eerste categorie, de banale films, kijk ik niet graag omdat ik precies weet wat er gaat gebeuren. Elke nieuwe griezelfilm in dit genre is een variant op een bekend verhaal. Groepje jongens en meisjes worden achternagezeten door psychopatische moordenaar. Er is een onverwachte heldenrol voor die sukkelige jongen of dat saaie meisje, het blonde meisje heeft tot doel het publiek doof te maken met haar gegil en de coole jongens die nergens bang voor zijn, schijten in hun broek van angst alvorens ze in kleine stukjes gehakt worden. Het groepje bestaat altijd uit minstens vijf mensen, omdat er drie vermoord moeten worden, en omdat er een jongen en een meisje moeten overblijven die na het vermoorden van de killer in elkaars armen moeten uithijgen. En zoenen.
~
Wel eng is de tweede categorie films, die minder makkelijk te definiëren is. Persoonlijk vind ik dat alle films eng zijn waarin lieve dingen zoals poppen en clowns en onschuldige meisjes veranderen in iets kwaads. Ik vond It erg eng. Van de in vrolijke kleuren geschminkte clown met zijn scherpe tanden gruwel ik nog altijd.
~
Afgelopen zondag zag ik niet alleen Halloween, maar ook The Exorcist. Twee op één dag, dat kon niet goed gaan. The Exorcist draaide als re-release in de bioscoop.
~
Ik zal kort samenvatten wat deze film met mij deed. Ik was misselijk, moest bijna huilen Ik vergat dat ik tegen mezelf moest zeggen dat het nep was en wilde mijn ogen en oren sluiten en wachten tot het licht weer aanging. ’s Nachts kon ik niet slapen, want mijn snurkende vriendje rochelde net als de duivel. En hij knarsetandde ook nog. Wat was ik blij toen het weer licht werd.
Ik weet weer waarom ik nooit enge films kijk. Volgende week ga ik weer naar The Exorcist, maar dan ga ik proberen mijn ogen niet meer dicht te knijpen.
Misschien ook iets voor u