Het aardige van het festival in Rotterdam is dat veel aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van de moderne cinema. Het filmfestival speelt hierin zelf ook een belangrijke rol. Het Hubert Bals Fonds en de Tiger Award zijn hier mooie voorbeelden van.
Het Hubert Bals Fonds werd in 1988 opgericht en is genoemd naar de eerste festival directeur. Het Hubert bals fonds is bedoeld voor filmmakers uit ontwikkelingslanden die wel de ideeën hebben maar door geld gebrek vaak hun project moeten staken. De afgelopen 12 jaar zijn er op deze manier ruim 270 projecten geholpen.
Ook dit jaar zijn er weer mooie films uit het fonds tot stand gekomen. El sur de una passion is hier een mooi voorbeeld van. Het is het speelfilmdebuut van Christina Fasulino. Het is een prachtige lowbudget film geworden over een meisje Susan, dat een incestueuze relatie met haar vader heeft. Ze brengt haar tijd door in een goedkope nachtclub waar haar vader zingt en zuipt. Wanneer haar vader in de gevangenis terechtkomt “besluit” ze de prostitutie in te gaan. Ondanks dat prostitutie wel het laagte is waarin je kunt verzanden, weet Susan hier de vruchten van te plukken en zodoende een beter leven weet te creëren. Deze film is een toonbeeld voor wat je met weinig geld kunt doen. Een andere prachtige film uit het Hubert Bals Fonds is Urbania van de Braziliaanse regisseur Flávio Frederico.
Frederico had de film al twee jaar geleden geschoten maar had geen geld voor het ontwikkelen en monteren. Urbania is een kruising geworden tussen een speelfilm en een documentaire waarin geëxperimenteerd wordt met de narratieve structuur. De film is buitengewoon eenvoudig: een oude man rijdt met zijn chauffeur een etmaal door São Paulo. De herinneringen van de oude man botsen met de hedendaagse stad. Onder het mom van vroeger was alles beter worden we geconfronteerd met het harde stadsleven in Zuid Amerika: straatkinderen, diefstal, sloppenwijken, prostitutie en bewoners van vuilnisbelten. Door veel afwisseling van 35 mm en digitale video krijgen we een niet alleen een beeld van een sentimentele man op zoek naar de verloren tijd, maar ook een contrasterend beeld van São Paulo. Het Hubert Bals Fonds bewijst elk jaar weer dat met relatief weinig geld prachtige films gemaakt kunnen worden. Misschien een goede les voor jonge filmmakers: je hebt geen miljoenen nodig om een aantrekkelijke film te maken!
De Tiger Award is een prijs waar alleen filmmakers met hun eerste of tweede speelfilm voor in aanmerking komen. De filmmakers die hiervoor genomineerd worden zijn geen mainstream regisseurs. Eigen ideeën en stijl zijn hiervoor een vereiste. Van de vijftien genomineerden krijgen drie een Tiger Award. De regisseurs krijgen hiervoor elk 10.000 euro en de winnende films worden het komende jaar vertoond in de Nederlandse filmhuizen.
De diversiteit was enorm. Van Aziatische misdaadfilms tot rauwe psychologische drama’s geschoten op digitale video. Twee films die niet gewonnen hebben maar zeer zeker de moeite waard zijn Verboden te zuchten van Alex Stockman en Compassionate Sex van Laura Mañá.
~
geeft een prachtig melancholisch beeld van Brussel. In dit decor loopt Joris rond. Zijn eerste liefde is ervan door en hij heeft besloten Brussel te verlaten. Maar Brussel verlaten is toch niet zo makkelijk als het lijkt. Hij besluit nog enkele dagen te blijven en brengt zijn laatste dagen door in een muf hotel. De melancholische sfeer in combinatie met een aardig gevoel voor humor zorgt voor een prachtige ingetogen film, die misschien hier en daar iets te veel overhelt naar geschreven tekst.
Een volledig andere film is Compassionate Sex. In een door mannen overheerst dorpje in Mexico valt weinig te beleven, laat staan lachen. Het leven gaat zijn gang zonder veel of weinig dieptepunten. Maar voor wie het leven niet veel meer te bieden heeft is de goedige Dolores. Het is een schat van een vrouw die altijd voor iedereen klaar staat. Maar ondanks haar goedheid is haar geliefde Manolo toch bij haar weggegaan. Te veel goedheid stoot net zo af als boosaardigheid. Op zoek naar een manier om te zondigen bezoekt ze regelmatig de depressieve en menshatende priester. Ook deze wordt niet goed van Dolores en stuurt haar keer op keer weg. Wanneer ze op een dag hoort dat je man belazeren wel het ergste is wat een vrouw kan doen lijkt de redding nabij! Maar het tegendeel is het geval: naarmate Dolores met meer mannen slaapt, wordt het dorp gelukkiger. De mannen in het dorp worden behulpzaam en behandelen hun vrouwen niet langer als vuil. Wanneer Manolo terugkomt wordt hij als een held gezien. Een man met zo’n geweldige vrouw moet wel zeer bijzonder zijn. Maar wanneer Manolo zijn vrouw ziet als hoer en alles lijkt weer terug te gaan naar af…
Compassionate Sex is een prachtige parodie geworden op de gedragspatronen van Latijns-Amerikanen. De feministische inslag is zeer beheerst en subtiel verwerkt. De gebaren en mimiek van de acteurs is tot in de puntjes verzorgd. De surrealistische aanpak van de film maakt Compassionate Sex tot een fantastische parabel.
Een van de Tiger Awards en de MovieZone Award ging naar 25 Watts, de eerste onafhankelijke film uit Uruguay (en eveneens tot stand gekomen met de hulp van het Hubert Bals Fonds).
25 Watts is een verrassende vermakelijke en simpele film. We zien een zaterdag uit het leven van drie vrienden in Uruguay. Alles wat de drie jongens doen is wat rondlummelen, bellen en televisie kijken. Het lijkt verrassend veel op het studentenleven hier!
Met een prachtig gevoel voor humor, toevalligheden en een goed oog voor non-actie is 25 Watts een kruising geworden tussen Beavis and Butthead en Stranger than Paradise.
~
De overige twee Tiger Awards gingen naar
Bad Company van Furumaya Tomoyuki uit Japan en
In den Tag Hinein van de Duitse Maria Speth.
Enige twijfels had ik bij de samenstelling van het Critics Choice programma. De films in dit programma werden geselecteerd door vooraanstaande filmcritici uit verschillende landen. De taak van deze critici was een film uit te zoeken welke model zou kunnen staan voor verdere ontwikkeling in de filmwereld. Naar mijn mening voldeden slechts de Nederlandse critici aan deze eis. Peter van Bueren (Volkskrant) koos voor Michael Haneke’s nieuwe film
Code Inconnu en Bianca Stigter (NRC) koos voor het (vooral cinematografisch) prachtige
Beau Travail van Claire Denis.
De Canal+ Publieksprijs ging verrassend naar Promises, de Amerikaanse documentaire van Justine Shapiro. Promises volgt Joodse en Palestijnse kinderen en onderzoekt op deze manier het conflict tussen de Joden en de Palestijnen.
Het hoofdprogramma bezat een mooie verscheidenheid aan films waar iedereen wel blij van moet worden. Veel van deze films zullen in de loop van het jaar in roulatie gaan en in deze rubriek besproken worden.
Trolösa (Faithless)
.
Deze in 2000 gemaakte Zweedse film is een raamvertelling waarin Ingmar Bergman (Erland Josephson), een schrijver-regisseur, luistert naar het relaas van een vrouw (Lena Endre), die zichzelf Marianne wil noemen. Ze vertelt over de ontrouw, die ze haar man, Markus (Thomas Hanzon), heeft aangedaan met een van hun beste vrienden, David (Krister Hendriksson). Het gaat van kwaad tot erger, tot uiteindelijk niemand meer gelukkig is. Hieromheen wordt duidelijk dat Bergman afrekent met de demonen die hij al die tijd met zich meegedragen heeft.
De vertelde monoloog van Marianne, die met passie, frustratie, woede en tragiek uitlegt
~
Het aangrijpende en melancholieke verhaal van Trolösa wordt grotendeels gedragen door het sterke acteerwerk van Endre. Samen met Josephson baant ze zich een weg door het verleden dat hen samen bindt, maar aan het treurige eind blijft de oude en door het verleden getekende man alleen achter.
Helaas moet ik toegeven dat deze art film meer bedoeld is voor de ‘arthouse’ liefhebber en iets minder voor het dagelijkse filmpubliek, maar wie geïnteresseerd is in de verfilming van ontrouw, liefde en vervlogen hoop, kan het gewoon niet laten om deze film te gaan zien. Zin in een verfilming van Bergman’s demonen? Ook dan is deze film een must.
Trolösa (Faithless)
Regie: Liv Ullman / Ingmar BergmanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
You Can Count on Me
.
You can count on me is een sprookjesachtig realistisch verhaal. Dit is een van de weinige keren dat zo’n drama geen goedkope tranen trekt, maar gewoon boeit en medemenselijkheid opwekt in plaats van medelijden. Laura Linney is de moeder die het druk heeft met kind Rudy, broer Terry, relatie en slippertje-met-de-baas, en het mooie is dat ze dat niet met afgetobd gezicht en betraande ogen hoeft te doen, maar gewoon zoals elk mens zich door dat soort moeilijkheden slaat: kaken op elkaar en relativeren. Mark Ruffalo als Terry heeft een ingebouwde pruillip maar is evenmin een sentimenteel figuur. Als hij in tranen uitbarst nadat hij heeft gehoord dat zijn vriendinnetje een zelfmoordpoging heeft ondernomen, wil je hem troosten. Niet meehuilen, maar hem vertellen dat het wel weer goed komt.
Het komt ook weer goed met de mensen in You can count on me. Ze zeggen het zelf: “We’ll be alright. Sort of.” Die relativering is er een die de meeste doorsneedrama’s moeten missen. You can count on me heeft het.
You Can Count on Me
Regie: Kenneth LonerganJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Filmfestival Rotterdam 2001
/ 0 Reactiesdoor: Wopke Vriesinga0 Sterren.
Het aardige van het festival in Rotterdam is dat veel aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van de moderne cinema. Het filmfestival speelt hierin zelf ook een belangrijke rol. Het Hubert Bals Fonds en de Tiger Award zijn hier mooie voorbeelden van.
Het Hubert Bals Fonds werd in 1988 opgericht en is genoemd naar de eerste festival directeur. Het Hubert bals fonds is bedoeld voor filmmakers uit ontwikkelingslanden die wel de ideeën hebben maar door geld gebrek vaak hun project moeten staken. De afgelopen 12 jaar zijn er op deze manier ruim 270 projecten geholpen.
Frederico had de film al twee jaar geleden geschoten maar had geen geld voor het ontwikkelen en monteren. Urbania is een kruising geworden tussen een speelfilm en een documentaire waarin geëxperimenteerd wordt met de narratieve structuur. De film is buitengewoon eenvoudig: een oude man rijdt met zijn chauffeur een etmaal door São Paulo. De herinneringen van de oude man botsen met de hedendaagse stad. Onder het mom van vroeger was alles beter worden we geconfronteerd met het harde stadsleven in Zuid Amerika: straatkinderen, diefstal, sloppenwijken, prostitutie en bewoners van vuilnisbelten. Door veel afwisseling van 35 mm en digitale video krijgen we een niet alleen een beeld van een sentimentele man op zoek naar de verloren tijd, maar ook een contrasterend beeld van São Paulo. Het Hubert Bals Fonds bewijst elk jaar weer dat met relatief weinig geld prachtige films gemaakt kunnen worden. Misschien een goede les voor jonge filmmakers: je hebt geen miljoenen nodig om een aantrekkelijke film te maken!
De Tiger Award is een prijs waar alleen filmmakers met hun eerste of tweede speelfilm voor in aanmerking komen. De filmmakers die hiervoor genomineerd worden zijn geen mainstream regisseurs. Eigen ideeën en stijl zijn hiervoor een vereiste. Van de vijftien genomineerden krijgen drie een Tiger Award. De regisseurs krijgen hiervoor elk 10.000 euro en de winnende films worden het komende jaar vertoond in de Nederlandse filmhuizen.
De diversiteit was enorm. Van Aziatische misdaadfilms tot rauwe psychologische drama’s geschoten op digitale video. Twee films die niet gewonnen hebben maar zeer zeker de moeite waard zijn Verboden te zuchten van Alex Stockman en Compassionate Sex van Laura Mañá.
~
Een volledig andere film is Compassionate Sex. In een door mannen overheerst dorpje in Mexico valt weinig te beleven, laat staan lachen. Het leven gaat zijn gang zonder veel of weinig dieptepunten. Maar voor wie het leven niet veel meer te bieden heeft is de goedige Dolores. Het is een schat van een vrouw die altijd voor iedereen klaar staat. Maar ondanks haar goedheid is haar geliefde Manolo toch bij haar weggegaan. Te veel goedheid stoot net zo af als boosaardigheid. Op zoek naar een manier om te zondigen bezoekt ze regelmatig de depressieve en menshatende priester. Ook deze wordt niet goed van Dolores en stuurt haar keer op keer weg. Wanneer ze op een dag hoort dat je man belazeren wel het ergste is wat een vrouw kan doen lijkt de redding nabij! Maar het tegendeel is het geval: naarmate Dolores met meer mannen slaapt, wordt het dorp gelukkiger. De mannen in het dorp worden behulpzaam en behandelen hun vrouwen niet langer als vuil. Wanneer Manolo terugkomt wordt hij als een held gezien. Een man met zo’n geweldige vrouw moet wel zeer bijzonder zijn. Maar wanneer Manolo zijn vrouw ziet als hoer en alles lijkt weer terug te gaan naar af…
Compassionate Sex is een prachtige parodie geworden op de gedragspatronen van Latijns-Amerikanen. De feministische inslag is zeer beheerst en subtiel verwerkt. De gebaren en mimiek van de acteurs is tot in de puntjes verzorgd. De surrealistische aanpak van de film maakt Compassionate Sex tot een fantastische parabel.
25 Watts is een verrassende vermakelijke en simpele film. We zien een zaterdag uit het leven van drie vrienden in Uruguay. Alles wat de drie jongens doen is wat rondlummelen, bellen en televisie kijken. Het lijkt verrassend veel op het studentenleven hier!
Met een prachtig gevoel voor humor, toevalligheden en een goed oog voor non-actie is 25 Watts een kruising geworden tussen Beavis and Butthead en Stranger than Paradise.
~
Enige twijfels had ik bij de samenstelling van het Critics Choice programma. De films in dit programma werden geselecteerd door vooraanstaande filmcritici uit verschillende landen. De taak van deze critici was een film uit te zoeken welke model zou kunnen staan voor verdere ontwikkeling in de filmwereld. Naar mijn mening voldeden slechts de Nederlandse critici aan deze eis. Peter van Bueren (Volkskrant) koos voor Michael Haneke’s nieuwe film Code Inconnu en Bianca Stigter (NRC) koos voor het (vooral cinematografisch) prachtige Beau Travail van Claire Denis.
Het hoofdprogramma bezat een mooie verscheidenheid aan films waar iedereen wel blij van moet worden. Veel van deze films zullen in de loop van het jaar in roulatie gaan en in deze rubriek besproken worden.
Misschien ook iets voor u
Meet the Parents
.
En dat is regisseur Jay Roach heel aardig gelukt in zijn komedie Meet the Parents. Een aanstaande schoonzoon die indruk wil maken op de ouders van zijn geliefde is weliswaar een makkelijk verhaaltje, maar Roach maakt er een origineel werkje van.
Ben Stiller, bekend uit There’s Something About Mary, speelt Greg, die zijn vriendin Pam ten huwelijk wil vragen. Maar hij moet eerst bij de vader op bezoek. En de vader is nou niet direct een makkelijke man. Robert de Niro is op dreef als Jack, de man-met-een-verleden. Hij is een ouderwetse zeur, een pappie die alleen het beste voor zijn Pam-cake wil. Arme Greg. Hoe harder hij het probeert, hoe meer hij blundert. Bij het voorstellen gaat het al mis. “Greg, we vroegen ons af; hoe spreek je jouw achternaam uit?”
“Nou gewoon, zoals je het schrijft.”
“Aha: Focker.”
~
Tot overmaat van ramp moet Greg Focker ook nog op bezoek bij Pam’s ex-vriendje Kevin (Owen Wilson). Kevin woont in een landhuis dat koningin Beatrix niet zou misstaan en naast de aandelenhandel is zijn grote liefde houtsnijden. Owen Wilson speelde eerder een cowboy met ruwe bolster edoch blanke pit in Shanghai Noon, maar is met zijn rare aardappelstem een stuk beter gecast als kabeltrui-geruit-bloesje succesvol blondje.
Vader Jack heeft nog meer van die onuitstaanbare vrienden. Artsen die denken dat Greg een grapje maakt als hij zegt dat hij verpleger is. Die vervolgens vriendelijk lachen als Greg zegt dat hij toch écht verpleger is. Is hij dan misschien te dom om dokter te worden?
Greg speelt met vuur, verft katten, laat mensen letterlijk in de stront zakken en komt daardoor steeds dieper in de problemen. Maar zoals alle komedies heeft ook Meet the Parents een happy end. In een hilarische scène tussen Greg en Jack komt alles toch weer goed. Greg wordt weer opgenomen in de Kring van Vertrouwen en kan zijn geliefde Pam toch nog ten huwelijk vragen.
Greg Focker en zijn Pamela kunnen zonder problemen in de echt verbonden worden. ’s Avonds in bed realiseert de moeder van Pam echter iets: “Pam’s second name!” Vader Jack zucht. “Pamela Martha Focker.”
Meet the Parents
Regie: Jay RoachJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Baldurs Gate 2
.
Baldurs Gate 2 is de nieuwste role playing game van Interplay. Het verhaal van Baldurs Gate 2 gaat verder waar Baldurs Gate ophield. Je begint gevangen in een kooi bij een tovenaar die allemaal experimenten op je uitvoert. Gelukkig is je ouwe trouwe vriendin er ook en bevrijdt zij je. Dan kan het avontuur pas echt beginnen.
Het spel heeft ten opzichte van zijn voorganger veel dingen die het spelen van het spel een stuk relaxter maken. Zo was het zo dat je bij Baldurs Gate als je in je inventory (alles wat je bij je hebt) ging kijken, het spel niet meer op pause stond. Dat had tot gebolg dat er ineens een beest op je in stond te hakken terwijl je hem niet eens zag aankomen!
De gpaphics en het geluid van Baldurs Gate 2 zijn niet vooruit gegaan op zijn voorganger. Toegegeven, de tekenaar die ze nu gebruiken voor de wapens kan mooier tekenen, maar alles is op de engine (dat wat het beeld en geluid maakt uit het spel) van Baldurs Gate 1 gemaakt. Hier dus geen verbetering, maar dat is gelukkig ook niet nodig.Overall is de erg lekker te spelen en de houdbaarheid is erg hoog omdat je volgens prognose tussen de 200 en 300 uur nodig hebt om het uit te spelen (gelukkig kun je saven!). Je kunt het spel ook met meerdere mensen over het internet of een lokaal netwerk doen, alleen is de interface dan wat irritant aan het werk. Maar er zijn toch niet zo veel mensen die dit multiplayen, dus zullen we het maar een schoonheidsfoutje noemen.
Zeker een aanrader als je van fantasy games en role playing houd.
Graphics : 7,5
Sound : 8
Gameplay : 9
Houdbaarheid : 9
Overall : 8.3
De Nacht van de Wansmaak
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 Sterren“Hoer!” klinkt het keihard door de zaal als Nada van Nie in beeld verschijnt. De kreet wordt met gelach ontvangen. Normaal doe je zoiets niet, roepen tijdens een film, maar voor één keer mag het. In de Nacht van de Wansmaak mag alles.
Jan Doense presenteert de Nacht van de Wansmaak met verve. Zijn crêpe overhemd misstaat de titel ‘wansmakelijk’ niet, net als de vele blokjes met trailers die hij de revue laat passeren. Hij vertelt waar je op moet letten en verhaalt kleurige anekdotes.
psychopatische moordenaars en andere bloedstollende figuren voorbij, maar het blijft meer lachen dan griezelen. Twee mannen in kartonnen robotpakken die elkaar te lijf gaan kun je moeilijk als een serieuze science-fictionfilm beschouwen.
Zijn blokjes hebben titels als ‘worst of the worst’, ‘sterke vrouwen’, ‘skeletons in the closet’ en ‘curiosa’. Veelvuldig komen er weerwolven, zombies,
De enige trailer die echt gruwelijk genoemd mag worden, is het voorstukje van de film Shocking Africa. Een vruchtbaarheidsonderzoek bij een vrouw bestaat eruit dat een sjamaan een slang bij haar naar binnen laat glijden. Besnijdenissen van jongens en meisjes in Afrika, die geen van allen geacteerd zijn. Flink aan de voorhuid trekken en dan -tsjak. Het mannelijke publiek knijpt de billen samen.
Rudi Carrell, die Nederlandse quizmaster in Duitsland, heeft ook nog een blauwe maandag geacteerd. In Wenn die tollen Tanten kommen speelt hij de rol van zijn leven als travestiet. De film lijkt met veel plezier gemaakt, maar er is geen touw aan vast te knopen.
Raymond van het Groenewoud, het toppunt van beleefdheid met een scheiding in zijn haar en een lieve glimlach, poogt uit te barsten in woede: “en nu is het genoeg!” roept hij, waarna hij onzeker glimlachend de camera wil wegdenken.
Hoogtepunt van de avond moet Reptilicus zijn, een deense film over een klomp vlees die bij een koperboring ontdekt wordt. In het laboratorium regenereert de homp zich tot een aandoenlijk monster, dat groene slierten giftig slijm over de roze verkleurde beelden spuit en de voorpoten net onder de nek heeft zitten. De samenvatting die de organisatoren hebben gemaakt duurt net iets te lang. Het is twee uur ’s nachts en het publiek heeft al zoveel gezien, dat Reptilicus een beetje flauw wordt. Als het monster de Grote Markt van Kopenhagen oversteekt, begint dan ook prompt een discussie: “Geen gat!” – “Wel een gat!” – “Hoer!”
Misschien ook iets voor u
Under Suspicion
.
Er zijn twee jonge meisjes verkracht en vermoord op Puerto Rico. Henry Hearst, een steenrijke advocaat (Gene Hackman), wordt van de moorden verdacht omdat hij degene was die het lichaam ontdekte van het tweede meisje.
Hij wordt verhoord door zijn oude makker Victor Benezet (Morgan Freeman) en diens iets te enthousiaste collega Felix Owens (Thomas Jane, bekend van Deep Blue Sea). In een paar fascinerende flashbacks laat regisseur Hopkins zien dat herinneringen selectief zijn, en onder druk gemakkelijk kunnen veranderen.
Al gauw wordt duidelijk dat Under Suspicion geen standaard-politiefilm is waarin de misdaad zo snel mogelijk moet worden opgelost; de film gaat vooral over het verbale en psychologische gevecht dat Hackman en Freeman voeren. Stukje bij beetje komen de geheimen van beide mannen naar boven.
Ondanks het acteerwerk van beide meesters en de broeierige sfeer blijft er aan het eind toch een onbevredigend gevoel achter. Wat wil de film nu precies zeggen? Wat is het nut van bepaalde scènes? En vooral: waarom gedragen de personages zich zoals ze zich gedragen?
Under Suspicion
Regie: Stephen HopkinsJaar: 1999
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
2 Wikked
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 Sterren.
Het duo resulteerde. Het duo had elkaar namelijk gevonden in de destijds opkomende Ragga Bass; snelle beat met reggae en dub daarover heen. Later zou deze stijl meer bekendheid krijgen onder de naam Breakbeat.
~
Naast het creëren van lekkere beats is 2 Wikked ook bezig met enkele projectjes. De meest in het oog springende is het samenwerkingsverband met singer/songwriter Chantal Acda, wie ook met het Belgische Zita Swoon een leuk projectje had. 2 Wikked treedt uiteraard zo nu en dan op met gastmuzikanten, maar bij tijd en wijle zijn ze ook gewoon als twee hardwerkende dj’s te bewonderen.
Download hier Enta da wikkedness in mp3-formaat!
Als je contact met 2 Wikked wilt opnemen, doe dat dan op de volgende wijze:
Mail 2 Wikked: 2wikked@chello.nl
2 Wikked op Internet: Come to 2 Wikked
2 Wikked
Misschien ook iets voor u
Vals Licht – Lunapark
.
~
Misschien kent een enkeling van jullie Vals Licht van het kleine hitje Het licht, afkomstig van het tweede album van de band: Dieseldjunks. Maar voor dat de band met dit nummer kwam was ze al veel langer actief in de muziek. In eigen beheer bracht ze al de singles Alles wat ik voel en Verjaardagsfeest (inderdaad, het nummer van Frank Boeijen) uit. Deze investeringen resulteerden in 1998 in een platencontract bij Sony. In dit jaar kwam ook het debuut van de band, Lunapark uit.
Direct komt ook de single Discjokey uit. In dit nummer wordt de macht van de platendraaiers in Nederland op de hak genomen. Inmiddels is in veel gevallen de rol van deze man overgenomen door muziekcoördinatoren, maargoed. De single wordt desondanks wel eens op de radio gedraaid, maar echt een hit wordt het nummer niet.
Toch geeft dit nummer goed aan waar de band mee bezig is. Ze maken grunge-achtige rockmuziek in het Nederlands. Stevige teksten en duidelijke muziek. Geen gezeur, maar muziek.
Het album begint met Laat me leven, dat net als het nummer Ver over zee al verscheen op Verjaardagsfeest. Stevig zet de band zijn voeten vast. Helaas blijkt de muziek daarna een beetje te eentonig te zijn, maar dit valt niet op doordat Vals Licht een zo verrassend geluid weet te produceren.
De teksten zijn zoals al eerder op werd gemerkt stevig. Vals Licht beperkt zich niet tot een “Ik hou van jou en blijf je eeuwig trouw”, of in het geval van grunge muziek een “Ik hou van jou een wil neuken”, maar wil een boodschap brengen. Ooit is hier het vieze woord maatschappelijk betrokken voor uitgevonden, en ik denk dat die onder inflatie onderheven term wel ongeveer weergeeft waar je de teksten van de band moet plaatsen.
Er kan dus geconcludeerd worden dat er van Vals Licht veel verwacht mag gaan worden. Hou je van een stevig stuk rockmuziek en teksten met een meerwaarde – Get it!
Vals Licht
Album: LunaparkPrijs: €
Misschien ook iets voor u
Clouseau: De muziek
/ 0 Reactiesdoor: Joost van Hoek0 SterrenDaar gaat ze, Domino en Passie. Zo zal de gemiddelde luisteraar het werk van Clouseau samenvatten. Hoog tijd dus voor een wat uitgebreidere kijk op het oeuvre van de Belgische band.
~
Clouseau bracht als voorganger van het in 1989 uitgekomen debuut Hoezo? in begin jaren tachtig al enkele singles uit, maar brak pas echt in Nederland door met het nummer Daar gaat ze. Eigenlijk komen qua stijl dit debuutalbum en zijn opvolger Ofzo… uit 1990 erg overeen. De invloed van de later vertrokken bandleden Tjen Berghmans en Karel Theys is muzikaal vrij duidelijk, aangezien nummers als Dansen en Hier ben ik op latere albums niet terug te vinden zijn. Met deze musici is het element dat de band tot een rockband maakte verdwenen. In 1991 verschijnt er nog het live album Live’91 dat deze hectische periode goed samenvat.
Voor de Nederlandstalige fans wordt in 1992 het album Doorgaan bij de nieuwe platenmaatschappij EMI, die overigens Close Encounters ook al uitbracht, gepresenteerd. Er komt met dit album een hele nieuwe kant van Clouseau naar voren. Maatschappelijk betrokken teksten zoals bijvoorbeeld van het nummer Alarm sieren dit juweeltje. Het publiek kan overigens deze nieuwe koers van de band niet aan, wat blijkt uit het feit dat dit album erg slecht verkoopt. In 1993 komt er nog even verzamelalbum uit bij de oude platenmaatschappij HKM, maar op deze CD is weinig relevante nieuwe muziek te vinden.
~
Clouseau kiest na deze CD volledig voor de Nederlandse taal, hetgeen resulteert in het album Oker. Dit album levert de band een eerste nummer één notering op met het nummer Passie. Tijdens de opnames van Oker (1995) wordt voor bandlid Bob Savenberg al duidelijk dat zijn tijd bij Clouseau voorbij is. Naar zijn zeggen is hij tekstueel en muzikaal op een totaal ander gebied bezig. Hij bracht al eerder een eigen CD uit onder de titel Graag Traag! (1993) en zet zijn solocarrière echt op stapel met het in 1997 verschenen Vuur en vlam. Helaas voor Bob blijken zijn oude fans niet met hem mee te kunnen gaan en hij werpt zich op zijn webdesignbureau.
Clouseau is getransformeerd van een rockformatie in de jaren tachtig, tot een duo dat liefdesliedjes ten gehore brengt in het eind van de jaren negentig. Een mooie samenvatting van deze situatie kan worden gevonden op het in 2000 uitgebracht live album Live.
Clouseau
Misschien ook iets voor u