~
Na de campy Batman-serie uit de jaren ’50 verscheen in 1978 Superman: The Movie. De beroemde themamuziek en de vliegpose van Christopher Reeve zijn inmiddels filmgeschiedenis. Marlon Brando accepteerde voor veel geld het rolletje van Jor-El, de vader van Superman. Verder was Gene Hackman te bewonderen als de duivelse Lex Luthor. De film was een enorm succes, en er zouden nog drie delen volgen. Het was een tijd dat het niet zo goed meer ging met comics, maar deze films zullen zeker hebben bijgedragen aan de wederopstanding van de superhelden. De films kregen nog een staartje toen Christopher Reeve tijdens een buitenrit van zijn paard viel. Het is een behoorlijk stukje ironie dat Superman nu zijn dagen slijt in een rolstoel. Desondanks laat Reeve zich niet uit het veld slaan, en zet hij zich in voor meer aandacht voor mensen met een handicap.
Dieptepunt
De comic-opleving in de jaren ’80 was ook mede te danken aan The Return of the Dark Knight, de ultieme Batman-vertelling van Frank Miller. Batman was weer helemaal hot, en dit resulteerde in een heuse Batman-film. Michael Keaton speelde de duistere ridder en de regie was in de capabele handen van Tim Burton. De film viel qua verhaal wat tegen, maar dankzij Burton’s visuele stijl en Jack Nicholson als de Joker was het resultaat redelijk. In elk geval was de film een absolute megahit, die een ware Batrage ontketende. Een opvolger kon dan ook niet uitblijven. Batman Returns was een behoorlijke opvolger, met een magnifieke Michelle Pfeiffer als Catwoman. Daarna volgden Batman Forever en Batman & Robin, maar Burton’s opvolger Joel Schumacher bakte er maar weinig van. Met name Batman & Robin is een triest dieptepunt in de filmgeschiedenis.
Macaber tintje
~
Begin jaren ’90 verscheen de ultieme comic-verfilming toen Brandon Lee op onvergetelijke wijze gestalte gaf aan the Crow. In
The Crow worden Eric en zijn vriendin in hun appartement overvallen. Eric wordt vermoord, en zijn vriendin sterft later in het ziekenhuis. Soms echter is de ziel van een overledene zo droef dan hij geen rust kan vinden. De kraai brengt deze ziel terug naar de aarde om dat wat verkeerd is gegaan recht te zetten. Eric vermoordt vervolgens systematisch zijn moordenaars, en vindt uiteindelijk zijn rust terug. Zijn ziel keert terug naar zijn geliefde die in het dodenrijk op hem wacht. Het verhaal is een tikje simplistisch, maar de manier waarop het verteld wordt is geniaal. De gotische stijl en harde muziek zorgden voor een prachtige duistere sfeer. De film kreeg een macaber tintje toen Brandon (de zoon van Bruce Lee) door een merkwaardig ongeluk op de set overleed. Op verzoek van de familie werd de film toch afgemaakt.
Mindere goden
In de jaren ’90 kwamen een hele sloot mindere goden aan bod. The Rocketeer, The Shadow, Steel, Darkman en Black Scorpion mochten hun kunsten en krachten aan het publiek tonen. De films stelden niet echt veel voor, en zijn bij de meeste dan ook terecht uit de herinnering gewist. Ons aller Jeroen Krabbé mocht een grote bijrol vervullen als maffioso in The Punisher. De hoofdrol werd vertolkt door Dolph ‘botte bijl’ Lundgren, en dan weet de gemiddelde filmfan wel wat voor vlees hij in de kuip heeft. De comic-verfilmgen begonnen steeds simpeler qua opzet te worden. Ook in Nederland ging het achteruit. Stripseries als De Vergelders, Fantastic Four, Batman, Superman en De Hulk werden gestaakt.
Hellegedrocht
~
Vernieuwing kwam er van Image comics. De tijd leek rijp voor een heel nieuwe superheld. De topper uit de Image-stal was
Spawn. In deze comic volgen we een overleden sluipmoordenaar die met de duivel zelf een deal sluit om terug te keren naar de aarde. Hij doet dit om zijn vriendin nog eens te kunnen zien, maar terug op aarde ziet hij er afzichtelijk misvormd uit. Hij is nu Spawn, een hellegedrocht op aarde. De serie werd een wereldsucces, en ook Spawn kreeg zijn eigen film. Dit project werd de zoveelste deceptie voor de comicfan: de film was net als zijn hoofdpersoon een gedrocht. Het grootste probleem van de verfilming was dat hij gemaakt werd door mensen die maar bitter weinig van comics afwisten.
Poppetjes
Eind jaren ’90 wil DC comics een nieuwe Superman-film maken. Opkomend scenarist/regisseur Kevin Smith (Mallrats, Dogma) wordt gevraagd een script te schrijven. Smith raadt op zijn beurt Tim Burton aan als regisseur. De filmmaatschappij ziet het script van Smith echter niet zitten. Hun letterlijke commentaar was dat de film moest zorgen dat kindertjes poppetjes gingen kopen. Merchandise was dus belangrijker. Smith trok zijn handen van het project af, en sindsdien is er weinig nieuws meer vernomen van het Superman-front. Dit voorval toonde echter haarscherp aan wat er mis was met de comic verfilming: comics werden door filmmakers niet serieus genomen. Het enige lichtpuntje is eigenlijk Blade, de vampierfilm met Wesley Snipes.
Kassucces
~
Het is nu 2002, en inmiddels hebben we Marvels
X-Men achter de rug. Deze verfilming was vrij redelijk te noemen. Hoewel het verhaal wederom erg tegenviel zag de film er goed uit, en bleken Hugh Jackman als Wolverine en Patrick ‘Picard’ Steward als professor Xavier een schot in de roos. De film had een relatief klein budget, maar werd een wereldwijd kassucces. Het vervolg staat in 2003 gepland. Marvel comics kreeg de smaak van films te pakken, en het gevolg zien we nu in de bioscoop:
Spider-Man. Tobey Maguire blijkt een redelijke keus als Peter Parker, en de film is zeker goed te noemen. Jammer genoeg bevat de film enkele tenenkrommende dialogen tussen Peter en zijn vriendin Mary Jane. Verder is de film toch hier en daar een tikje kiddy, met name de schurk Green Goblin ziet eruit als een Power Ranger. Het publiek leek het allemaal niet te deren.
Spider-Man brak zo’n beetje alle records. Ook van deze film zal dus een vervolg komen. Verder heeft Marvel films aangekondigd van Punisher, The Hulk, Captain America en Daredevil, er staat dus nog veel te gebeuren. Het project waar ik echter het meest naar uitkijk is de verfilming van Frank Miller’s
Batman: Year One. Dit project heeft de potentie om, mits gothic en duister genoeg uitgevoerd,
The Crow naar de kroon te steken.
De 5 beste comicfilms:
1) The Crow
2) Batman Returns
3) Superman
4) X-Men
5) Spider-man
De 3 slechtste comicfilms:
1) Batman & Robin
2) Steel
3) Black Scorpion
Predator
Eén van de vaste onderdelen van een brugklas-verjaardagsfeestje was in mijn tijd (zeg begin jaren 90) altijd de harde actiefilm, en dan bij voorkeur het soort actiefilm waarin een hoop bloed vloeide. Hoe smeriger, hoe beter, en dat was de reden waarom de films van Arnold Schwarzenegger zo populair waren. James Camerons The Terminator (1984) was jaren lang favoriet vanwege de scène waarin “Ah-nuld” eigenhandig één van zijn ogen verwijdert met een scalpel, tweede op de lijst was óf The Running Man (1987), óf Predator, afhankelijk van het feit of je meer een science fiction- danwel een Vietnamtype was.
~
Jaren later kwam ik er achter dat Predator niet alleen een hit was bij geile brugpiepers, maar ook door “serieuze” filmliefhebbers werd gewaardeerd om zijn script, de speciale effecten en vooral de effectieve manier waarop regisseur John McTiernan – voor wie dit zijn tweede film was – alles in beeld bracht. Zo effectief zelfs, dat hij na Predator nog twee klassieke actiefilms mocht maken: Die Hard in 1988 en The Hunt For Red October twee jaar later.
Flops
Daarna was de koek echter op: lichtpuntjes voor McTiernan waren het derde deel uit de Die Hard-serie en de stijlvolle remake van The Thomas Crown Affair, maar ik ken maar heel weinig mensen die warm lopen voor Medicine Man, The 13th Warrior of het zwaar geflopte Last Action Hero. Om van Rollerball maar te zwijgen, die begin dit jaar zo snel uit de bioscopen was verdwenen dat we er niet eens kaartjes voor konden kopen.
Zinloos geweld
~
Veteraan
Zoals het hoort heeft Fox een uitgebreide dubbel-DVD gewijd aan Predator. Op disk één vinden we, naast de uitstekend verzorgde hoofdfilm, het audiocommentaar van John McTiernan, die zelf klinkt als een Vietnamveteraan en daarom zo had mee kunnen spelen in de film. Alhoewel hij een beetje monotoon praat, is zijn verhaal interessant tot de laatste minuut. Mocht je daar nog niet genoeg aan hebben, dan is er altijd nog het tekstcommentaar, dat een schat aan informatie bevat middels interviewfragmenten van veel medewerkers aan de film.
Sigaren
~
We houden er niet van om in herhaling te vallen, maar het kan niet anders: Fox heeft met Predator wederom een DVD afgeleverd waar je niet alleen uren zoet mee bent, maar die ook nog een perfecte mix biedt tussen informatie en entertainment. En daarom is Predator niet alleen een aanrader voor actieliefhebbers!
Predator
Regie: John McTiernanJaar: 1987
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
“I should cut your balls off!”
Dat vanavond een ware topact acte de présence geeft in Paradiso is bij het binnenrijden van Amsterdam meteen duidelijk. Het centrum van ’s lands hoofdstad krioelt van de allochtonen. Amerikanen, Canadezen en een handjevol Britten met de noodkreet “tickets pleeeeease” in allerijl op een kartonnetje gekalkt. Hoop én wanhoop strijden om de boventoon. De autochtonen lijken er overigens niet warm of koud van te worden. Ze hebben nog nooit gehoord van Natalie Merchant, zo lijkt het.
~
Natalie Merchant, de in 1963 geboren leadzangeres van de succesvolle Amerikaanse pop-/folkformatie 10,000 Maniacs. De band bestaande uit Jerome Augustyniak (drums), Dennis Drew (toetsen), Steven Gustafson (bas), en gitarist Robert Buck (broer van R.E.M.-gitarist Peter Buck) breekt in 1987 door met de millionseller In My Tribe. De ster van 10,000 Maniacs is sindsdien in sneltreinvaart rijzende. De albums Blind Man’s Zoo (’89), Our Time In Eden (’92) en een MTV Unplugged optreden (’93) gaan als warme broodjes over de toonbank. Natalie Merchant ontpopt zich als een getalenteerd singer-/songwriter en neemt het componeren van zowel muziek als teksten voor haar rekening. Een internationale doorbraak blijft echter uit tot 1993, het jaar waarin Merchant solo gaat. Ironisch? Misschien. In ieder geval is duidelijk dat Natalie Merchant als hét brein achter 10,000 Maniacs gezien kan worden en dat vanavond, vrijdag 24 mei 2002, een ware priority act in Paradiso (Amsterdam) staat.
Wonderschoon
~
Mobieltje
Natalie Merchant begeleidt zichzelf – tijdens deze openingsnummers – op de piano, maar haar vocals zijn zó uitgesproken, zó warm en vooral zó krachtig dat iedere begeleiding eigenlijk overbodig is. De twee (akoestische) gitaristen, waaronder 10,000 Maniacs-gitarist Robert Buck, die Merchant na een ruim half uur durende solo-opening moeten gaan begeleiden, verlaten dan ook regelmatig het podium. Intelligente, ingetogen, eenvoudige, maar uiterst melodieuze luisterliedjes, die vrijwel uitsluitend gedragen worden door de werkelijk prachtige, door merg en been gaande zang van Merchant. De (weinige) aanwezige Amsterdamse studenten hebben het vanavond dan ook zwaar te voorduren. Het is duidelijk niet hun avond. Terwijl ze driftig staan te overleggen hoeveel biertjes er gehaald moeten worden, gaat er een dodelijk “ssssst” door de mooiste concertzaal van Nederland. En terecht. Als u wilt bijbabbelen gaat u maar lekker in de kroeg zitten. Tot overmaat van ramp gaat er na vijf nummers een mobieltje af. Vult u zelf maar in! Een venijnige Merchant, die haar juweeltje Beloved Wife moet onderbreken: “I should cut your balls off.”
Opvallende afwezigen vanavond zijn de nummers Kind And Generous en Frozen Charlotte, afkomstig van haar – zeer succesvolle – tweede soloalbum Ophelia (’98). En ook legendarische nummers als Space Oddity (David Bowie) en After The Goldrush (Neil Young), die wél gecoverd werden op haar album Live In NYC, worden het Amsterdamse publiek – helaas – onthouden. En unieke kans om eens te horen hoe Neil Young zou klinken als hij wél zou kunnen zingen wordt de Amsterdammers hiermee ontnomen. Jammer.
Natalie Merchant
Prijs: €Gezien op vrijdag 24 mei 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
David Beckham Soccer
.
~
Soms zijn er van die dagen dat je als recensent je geluk niet op kan. Bijvoorbeeld als je een gaaf spel als GTA3 of Fifa2002 mag spelen. Maar er is ook een andere kant van de medaille: hele slechte games. Gelukkig voor mij is dat net zo leuk, want af en toe is er niks leuker dan je agressie en sarcasme te botvieren op een vervelend spelletje. Wat dat betreft is David Beckham Soccer voor mij een schot voor open doel. Zelden heb ik een dergelijke hoop zooi aangetroffen.
The usual options
Het spel begint allemaal nog wel oké. De gebruikelijke opties zijn aanwezig. Zo kun je een los potje spelen, een competitie of een compleet seizoen. Verder is er een trainingsmodus die je de gameplay (hum hum) tracht bij te brengen. Ik koos voor een enkel potje voetbal. Zelf koos ik de bekende club Manchester R (Rage had geen geld om de echte naam van Manchester United te mogen gebruiken, laat staan spelersnamen). Als tegenstander koos ik Feyenoord. Vervolgens kun je wat dingen als opstelling, vrije trappen nemers en wat al niet meer instellen, maar daar heb ik dus even geen zin in. Gaan met die bal!
FC Knudde
~
Conclusie
Al met al lijkt de uitslag me vrij duidelijk. David Beckham Soccer staat ergens op de reservebank van een vijfde-klasseclubje weg te kwijnen. Zelfs voetbalspelletjes die al een jaar of tien oud zijn, zien er beter uit dan dit bedrijfsongeval. Een toegevoegde biografie van Beckham, waarin we leren dat hij pasta met kip en tomatensaus lekker vindt, verandert daar niks aan. Dit spel is met 10-0 afgedroogd, en roemloos gedegradeerd.
The Count of Monte Cristo
Voor zo`n beetje de tiende keer in een eeuw waagt een filmcrew zich weer eens aan The Count of Monte Cristo, het beroemde boek van Alexandre Dumas. En gelukkig maar, want het historische avonturengenre begon aardig uit te dunnen. Het leek de laatste tijd wel alsof het avonturenboek als verfilming plaats had moeten maken voor computerspelletjes als film.
~
Voor diegenen die de laatste jaren hebben doorgebracht met de Playstation, of alleen dat andere boek van Dumas kennen vertel ik even snel het verhaal. We schrijven 1813. Edmond Dantès (James Caviezel) lijkt alles voor de wind te hebben. Een goede baan met promotie, en de liefde van Mercedes, zijn prachtige vriendin, met wie hij zal gaan trouwen. Zijn beste vriend Fernand Mondego (Guy Pearce), graaf van Morcerf, is echter ook verliefd op Mercedes, en kan het niet verkroppen dat een sloeber als Edmond meer succes heeft in het leven. Fernand verraadt zijn vriend, en Edmond beland in een afgelegen gevangenis. Jaren later ontsnapt hij, en weet hij zijn handen te leggen op een geheim fortuin. De tijd voor wraak lijkt gekomen. Fernand is intussen getrouwd met Mercedes, en heeft het gerucht verspreid dat Edmond is opgehangen wegens landverraad. Edmond neemt geholpen door zijn nieuwe fortuin een nieuwe identiteit aan: de graaf van Monte Cristo.
Avontuur zoals het bedoeld is
~
Popcornvermaak
De film is van A tot Z een feest om naar te kijken. De film is mooi aangekleed, en alles ziet er werkelijk prachtig uit. Met name als de rijkdom van de graaf wordt weergegeven middels een extravagant feest krijgen we een stukje onbeschaamd materialisme te zien waar je steil van achterover slaat. Het verhaal wordt rustig opgezet, de intrige duidelijk uitgelegd en is daardoor voor alle leeftijden goed te volgen. De grootste verdienste van regisseur Reynolds (Robin Hood: Prince Of Thieves, Waterworld) is dat hij gedurende 131 minuten de vaart er goed in weet te houden. De film verliest eigenlijk nergens aan kracht, en daardoor is het de perfecte popcornfilm voor een begin van een vrijdagavond uit. Geen klassieker, maar entertainment van de bovenste plank, iets wat we de laatste tijd eigenlijk te weinig te zien krijgen in de bioscoop.
The Count of Monte Cristo
Regie: Kevin ReynoldsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De comic-verfilming
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 SterrenHet zat er al jaren aan te komen: Spider-Man heeft zijn weg naar de cinema gevonden. Toch staan comicliefhebbers niet als eersten te juichen als één van hun helden een eigen speelfilm krijgt. Meestal vinden ze dat het eindproduct afbreuk doet aan de wereld van comics. Aan comics kleeft al jaren het stigma dat het om domme spierbundels gaat die elke keer de zelfde schurk aframmelen, en slechte films zullen dat beelden natuurlijk niet veranderen.
~
Na de campy Batman-serie uit de jaren ’50 verscheen in 1978 Superman: The Movie. De beroemde themamuziek en de vliegpose van Christopher Reeve zijn inmiddels filmgeschiedenis. Marlon Brando accepteerde voor veel geld het rolletje van Jor-El, de vader van Superman. Verder was Gene Hackman te bewonderen als de duivelse Lex Luthor. De film was een enorm succes, en er zouden nog drie delen volgen. Het was een tijd dat het niet zo goed meer ging met comics, maar deze films zullen zeker hebben bijgedragen aan de wederopstanding van de superhelden. De films kregen nog een staartje toen Christopher Reeve tijdens een buitenrit van zijn paard viel. Het is een behoorlijk stukje ironie dat Superman nu zijn dagen slijt in een rolstoel. Desondanks laat Reeve zich niet uit het veld slaan, en zet hij zich in voor meer aandacht voor mensen met een handicap.
Dieptepunt
De comic-opleving in de jaren ’80 was ook mede te danken aan The Return of the Dark Knight, de ultieme Batman-vertelling van Frank Miller. Batman was weer helemaal hot, en dit resulteerde in een heuse Batman-film. Michael Keaton speelde de duistere ridder en de regie was in de capabele handen van Tim Burton. De film viel qua verhaal wat tegen, maar dankzij Burton’s visuele stijl en Jack Nicholson als de Joker was het resultaat redelijk. In elk geval was de film een absolute megahit, die een ware Batrage ontketende. Een opvolger kon dan ook niet uitblijven. Batman Returns was een behoorlijke opvolger, met een magnifieke Michelle Pfeiffer als Catwoman. Daarna volgden Batman Forever en Batman & Robin, maar Burton’s opvolger Joel Schumacher bakte er maar weinig van. Met name Batman & Robin is een triest dieptepunt in de filmgeschiedenis.
Macaber tintje
~
Mindere goden
In de jaren ’90 kwamen een hele sloot mindere goden aan bod. The Rocketeer, The Shadow, Steel, Darkman en Black Scorpion mochten hun kunsten en krachten aan het publiek tonen. De films stelden niet echt veel voor, en zijn bij de meeste dan ook terecht uit de herinnering gewist. Ons aller Jeroen Krabbé mocht een grote bijrol vervullen als maffioso in The Punisher. De hoofdrol werd vertolkt door Dolph ‘botte bijl’ Lundgren, en dan weet de gemiddelde filmfan wel wat voor vlees hij in de kuip heeft. De comic-verfilmgen begonnen steeds simpeler qua opzet te worden. Ook in Nederland ging het achteruit. Stripseries als De Vergelders, Fantastic Four, Batman, Superman en De Hulk werden gestaakt.
Hellegedrocht
~
Poppetjes
Eind jaren ’90 wil DC comics een nieuwe Superman-film maken. Opkomend scenarist/regisseur Kevin Smith (Mallrats, Dogma) wordt gevraagd een script te schrijven. Smith raadt op zijn beurt Tim Burton aan als regisseur. De filmmaatschappij ziet het script van Smith echter niet zitten. Hun letterlijke commentaar was dat de film moest zorgen dat kindertjes poppetjes gingen kopen. Merchandise was dus belangrijker. Smith trok zijn handen van het project af, en sindsdien is er weinig nieuws meer vernomen van het Superman-front. Dit voorval toonde echter haarscherp aan wat er mis was met de comic verfilming: comics werden door filmmakers niet serieus genomen. Het enige lichtpuntje is eigenlijk Blade, de vampierfilm met Wesley Snipes.
Kassucces
~
De 5 beste comicfilms:
1) The Crow
2) Batman Returns
3) Superman
4) X-Men
5) Spider-man
De 3 slechtste comicfilms:
1) Batman & Robin
2) Steel
3) Black Scorpion
Misschien ook iets voor u
Nieuw festival, hoog gespannen verwachtingen
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 SterrenTja, hoe begin je een nieuw festival? Een paar plaatselijke bandjes vragen of ze voor weinig hun liedjes willen komen spelen. En dan maar hopen dat mensen geïnteresseerd zijn. The Music In My Head pakte dat ietsje anders aan. Onder de vleugels van Crossing Border werd er een indrukwekkende line-up neergezet. Heather Nova, The Waterboys en niemand minder dan Marianne Faithfull zullen 13, 14 en 15 juni hun opwachting maken in het Haagse Theater aan het Spui.
~
De organisatie van het festival heeft eigenlijk twee dingen voor ogen. Ten eerste moeten er verschillende stijlen bij elkaar worden gebracht. Dus meer wereldmuziek en exotische geluiden naast de gewoonlijk dominante westerse elektrische gitaar. Ten tweede is het niet de bedoeling dat alles jong en vernieuwend is. Het moet een festival worden voor meerdere generaties. Vandaar dat oudgediende Marianne Faithfull op dezelfde avond speelt als de 24-jarige Hawksley Workman. Een gouden formule? Misschien wel, het affiche liegt er in ieder geval niet om.
Het programma:
Donderdag 13 juni
Vrijdag 14 juni
Zaterdag 15 juni
De Nederlanders zijn goed vertegenwoordigd op het festival. Daryll-Ann zal haar mooie luisterliedjes vertolken op dezelfde avond als labelgenoot Meindert Talma en Blimey! die met Less Summer Than Some een prachtig staaltje knip en plakwerk afleverde. En niet te vergeten het Tilburgse Wealthy Beggar op de openingsavond. Daarnaast is België vertegenwoordigd door oer-DJ Eddy de Clercq en BabyJohn. Let vooral ook op Miossec, een Fransman die prachtige liedjes maakt in zijn moerstaal.
Ook interessant is de al eerder genoemde Hawksley Workman die in het programmaboekje wordt vergeleken met Tom Waits, David Bowie, Queen, Bono en Jeff Buckley. Verdere mogelijke verrassingen zouden zich kunnen openbaren in de vorm van komiek en muzikant Earl Okin en Neal Halstead (Mojave 3). Over de dames Nova en Faithfull zal ik verder niet uitweiden, die spreken toch voor zich.
Het ziet er allemaal prima uit. Nu moeten de beloften echter nog worden waargemaakt, maar dat zal geen probleem zijn. Toch?
Links
The Music In My Head
Misschien ook iets voor u
DragonballZ: The legacy of Goku
.
Senzu-bean
Het spel begint waar de eerste tekenfilm begint, met de aankomst van Goku bij zijn Dragonball-vrienden. Goku heeft voor de gelegenheid zijn kleine zoontje Gohan meegenomen. Maar dan verschijnt Radditz ten tonele, en promoveert hij Gohan tot Prinses Paddestoel, oftewel: Gohan is ontvoerd en jij gaat hem redden. Tussen door moet je nog wel even de vieze blaadjes van Master Roshi helpen zoeken, dat levert weer zo’n broodnodige senzu-bean op. Goku springt vervolgens op zijn wolkje en gaat vol goede moed het avontuur tegemoet.
Zelda met een power-level
~
Slangen en wolfjes
In het begin van het spel zijn die tegenstanders ietwat suf. Goku’s vrouw Chi-Chi waarschuwt haar man voor slangen. Pardon? Hij gaat op pad om mijn sterke broer te verslaan, en dan moet Goku zich druk maken over een paar armetierige slangetjes? En het wordt allemaal nog erger als Goku ook nog eens wordt aangevallen door een kruising tussen een eekhoorn en een wolf. Goku moet alle zeilen bijzetten om deze wezens te weerstaan. Ze zijn verdomd sterk voor karakters die eigenlijk alleen maar als kanonnenvoer dienen.
Makkelijker en moeilijker…
Twee gedachten over DragonballZ. Aan de ene kant zijn zoals gezegd de tussenmannetjes echt veel te strek. In het begin heb je nog niet zoveel power, en zijn die beestjes echt vervelend. Later wordt dat makkelijker, omdat Goku dan sterker is, maar spelletjes horen juist makkelijk te beginnen, en dan moeilijk te worden. Toch zullen de fans wel blij zijn met dit spel die verder de geest van de serie aardig weergeeft. Na Radditz zullen Vegeta en Frieza namelijk nog volgen.
About a Boy
About a Boy is een soort Bridget Jones maar dan over een man. De Britten leveren weer eens een komedie van formaat af. Hilarisch is de film nergens, maar dat is maar goed ook. About a Boy moet het hebben van subtiele humor en razend knap acteerwerk.
Hugh Grant is Will Freeman, een dertiger die elke dag vrij heeft omdat hij leeft van de royalties van een sullig kerstliedje dat zijn vader ooit schreef. Hij deelt zijn tijd op in units: twee units naar de kapper, een unit training (biljarten), drie units lunchen. Zijn leven is zo oppervlakkig als maar zijn kan: “Nee, ik heb geen diepere emoties. Dit is de Will-show. Ik ben een eiland. Ik ben Ibiza.”
Eiland
Ibiza vermaakt zich prima. Af en toe een vriendinnetje enzo, totdat hij op een dag de ideale tijdelijke wederhelft ontdekt in alleenstaande moeders. Hij schrijft zich als alleenstaande vader in bij een praatgroep en het jachtseizoen is geopend. Totdat op het eerste uitje met de mamma ene Marcus meegaat, kind van een andere, eenzame hippiemoeder met suïcidale neigingen. Marcus torpedeert een eend met een klomp brood, en vanaf dat moment zit Will aan de schuchtere schooljongen vast.
Duurzame relatie
Volgens de onvermijdelijke filmwetten moeten Marcus en Will nu een duurzame relatie opbouwen en zal Will uiteindelijk trouwen met Marcus’ moeder Fiona. Wet één wordt nagevolgd, maar de tweede wet gaat in rook op zodra we Fiona van dichtbij bekijken. Dit wordt echt nooit wat. Waar gaat deze film naar toe? Het wordt in ieder geval geen romantische komedie, zoveel is zeker.
Tot in de puntjes
About a Boy heeft de speelse toon die we kennen van die andere film met voice-overs en goedige Londense mannen: High Fidelity, net als deze film gebaseerd op een boek van Nick Hornby. Het script is erg goed en weet de juiste snaren te raken door een combinatie van droog cynisme (Will in voice-over wanneer hij het kind van kennissen blij begroet: It’s the Antichrist!), de geniale verfilming van alledaagse gebeurtenissen en een perfecte aankleding die de kloof tussen coole schoenen en kleurige wollen mutsjes pijnlijk duidelijk maakt. About a Boy is een tot in de puntjes verzorgde film.
Yeti
Ook het acteerwerk is klasse. Hugh Grant lijkt eindelijk zijn type gevonden te hebben: niet de sullige Sense & Sensibility-Brit, maar de smooth Londoner met een dure auto en een klein hartje. Nicholas Hoult, die de rol van Marcus speelt, is alleen al door zijn kapsel een aandoenlijk buitenbeentje. Zijn loopje, zijn oogopslag en zijn onweerstaanbare mutsje doen de rest. Hippiemoeder Fiona (Toni Collette) tenslotte steelt de show. In een harige Yeti-jas, groene legging en met enorme oorbellen blijft ze ten allen tijde een overtuigende labiele moeder. Het gevaar van een typetje ligt op de loer, maar Collette weet haar evenwicht te bewaren.
Vreselijk liedje
Alles aan deze film klopt: uiterlijk, acteerwerk, het verhaal, de humor, zelfs de muziek van Badly Drawn Boy is perfect. Een film die het vreselijke liedje Killing me Softly aandoenlijk weet te maken, is het waard gezien te worden.
About a Boy
Regie: Paul en Chris WeitzJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Speed
In de zomer van ’94 was onze eigen Jan de Bont eventjes king of the world. Na zijn samenwerking met Paul Verhoeven in de jaren 70 was hij uitgegroeid tot één van de meest gewilde cameramannen in Hollywood, en verzorgde in die hoedanigheid de beelden van kassuccessen als Die Hard, Basic Instinct en The Hunt For Red October. De reden waarom hij in 1993 dan ook “ja” zei tegen een low-budget actiefilm waarin een paar onbekende maar opkomende acteurs speelden, was dan ook dat hij deze keer mocht regisseren.
De rest van het verhaal is bekend: Speed (want daar hebben we het over) was een enorm succes en maakte van Keanu Reeves en Sandra Bullock supersterren. Met De Bont is het tot op heden minder goed afgelopen, want na het vermakelijke Twister schoot hij de diepte in met Speed 2: Cruise Control en The Haunting, die beiden niet alleen door critici de grond in werden geboord, maar ook nog eens niet bijster succesvol waren. Omdat hij zich blijkbaar te goed voelt om weer achter de camera te staan in dienst van iemand anders, legt hij zich tegenwoordig toe op het produceren van films.
Acht jaar nadat Speed de wereld overdonderde, komt Fox met een uitgebreide “Five Star Edition” DVD, waarmee je makkelijk een dag bezig kunt zijn.
Speed
Regie: Jan de BontJaar: 1994
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Crocodile Dundee in Los Angeles
“My people have ways of communicating no white man can understand,” zegt een aboriginal met een lendedoekje. Meteen daarna gaat zijn mobiele telefoon. Dat is het leukste grapje van Crocodile Dundee in Los Angeles. Wie daar al niet om kan lachen, moet de film maar links laten liggen. Dundee is geen man van subtiliteiten.
De eerste Crocodile Dundee, uit 1986, was heel aardig te verteren. Een ruige ozzie komt terecht in New York, een plaats waar hij niets van snapt. Hilariteit alom. Vijftien jaar later moet Paul Hogan (inmiddels in de zestig!) echter hetzelfde trucje nog eens laten zien. En daar snap ik niets van.
“Paul loves to make people laugh,” zegt Linda Kozlowski over haar man en de reden waarom er nog een derde Dundee op celluloid gezet werd. Dat Hogan van grapjes houdt, is wel te zien aan deze film. Het is alleen niet te zien waarom je er ook om moet lachen. Afgezaagdere grapjes dan deze heb ik zelden gezien. Het verhaal past in een holle kies en de originaliteit, waar die ook mag wezen, is in ieder geval niet meegereisd naar L.A.
De extra’s op de dvd dan, maken die deze film misschien de moeite waard? Dit is een van de rijkst gevulde schijfjes die Indies Home Entertainment ooit op de markt heeft gebracht, maar laat ik je uit de droom helpen: het stelt niets voor. Het klinkt als een geweldige lijst: interviews, featurette, behind the scenes, photo gallery en biografieën, maar ze zijn stuk voor stuk eerder irritant dan interessant.
De behind the scenes bestaat uit losse flarden die uiteraard achter de schermen zijn genomen, maar enige duiding, structuur of commentaar ontbreekt. De interviews (van de belangrijkste acteurs, de regisseur en de producent, dat dan weer wel) bestaan uit losse quotes die aan elkaar gesmeed worden door een vreselijk goedkoop geanimeerd klapbordje, waardoor je de hoofden van de sprekers niet meer kunt zien. Spelfout in het interview met Linda Kozlowski: ‘About here character‘.
Het geluid is prima, het beeldformaat is geschikt voor breedbeeldtelevisies, maar de ondertiteling is er weer alleen in het Nederlands. De extra’s zijn de mensen bij Indies vergeten te ondertitelen. En daar twee van de hoofdrolspelers een vet Australisch accent hebben, zal dat bij sommige kijkers ongetwijfeld problemen opleveren.
Sla Crocodile Dundee in Los Angeles met een gerust hart over. Als je al niet om de film kan lachen, dan hoef je in de extra’s al helemaal niet steeds te horen dat het zo’n grappige film is en dat Paul Hogan zo leuk is. Dat is hij niet.
Crocodile Dundee is oud, Indiana Jones is oud, Superman is invalide, Luke Skywalker is oud. De hoop is gevestigd op Spiderman. Alleen hij kan de wereld een nieuwe generatie helden brengen.
Crocodile Dundee in Los Angeles
Regie: Simon WincerJaar: 2024
Distributeur: Indies
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: