We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Wonderlijke les in levenskunst
Wat maakt het leven de moeite waard? Eten, drinken, seks en humor misschien? Helden? De hemel? Mondo Leone II is een wonderlijke les in levenskunst. In anderhalf uur tijd word je ontroerd, verbaasd, aan het lachen gemaakt en aan het denken gezet. De maker van de voorstelling, Leon Giesen, is muzikant – hij was bassist van Toontje Lager- en veelbekroond filmmaker. In deze bijzondere productie laat hij zijn twee talenten samen spelen.
~
Persoonlijk
Dat de maker bij dit alles op het podium zijn eigen muziek zit te spelen – lekkere basloopjes! – zingt, en vertelt terwijl je kijkt, maakt het beleven van de voorstelling tot een heel persoonlijke aangelegenheid. Wat overigens een van de redenen voor Giesen was om het theater in te gaan. Hij geniet zichtbaar van het contact met het publiek, iets wat hij, naar eigen zeggen, bij de vertoning van zijn documentaires op televisie (o.a. door de VPRO en de NPS) en in bioscoopzalen altijd heeft gemist. De muziek en de beelden smelten moeiteloos samen, en de overige muzikanten die aan deze voorstelling meewerken, waaronder een weergaloze Mathilde Santing en de bassectie van het Radio Philharmonisch Orkest, zijn, hoewel enkel op het scherm, toch door de intense manier waarop ze ten tonele worden gevoerd, ‘larger than life’ aanwezig.
De tover terug de wereld in
“Mijn eigen speeldoos,” zegt Giesen desgevraagd over deze schijnbaar eenvoudige, maar geraffineerde aaneenschakeling van ontroering, verwondering, kippenvel en humor. “Ik doe het doosje open en ik hoop dat er wat tover terug de wereld in zal gaan.” Mondo Leone I, de voorganger van de huidige voorstelling, werd bekroond met de Gouden Mus. In deel twee werkt de betovering nog steeds. Gewoon (weer) gaan kijken. En genieten.
Mondo Leone II is nog te zien tot en met 20 maart 2005. Mondo Leone I wordt op 9 april 2005 nog gespeeld.
Mondo Leone II (Leon Giesen)
Artiest: Leon GiesenGezien op donderdag 07 oktober 2004 in Chassé Theater, Breda
Misschien ook iets voor u
Soulwax’ eerste magnum opus
Het zal niemand ontgaan zijn: Soulwax is terug. Any Minute Now is de opvolger van Much Against Everyone’s Advice, hun hitalbum uit 2000. Ruim vier jaar – dat lijkt een lange tijd. In de periode dat Soulwax stil stond bleef de spil – de broertjes Dewaele – wel actief met het aan elkaar plakken en mixen van plaatjes onder de naam 2 Many DJ’s en de Flying Dewaele Brothers. De ervaring die hiermee opgedaan is valt goed terug te horen op Any Minute Now, die het midden houdt tussen een rock- en een danceplaat.
~
Electro
Het is vanaf het begin duidelijk dat Soulwax zichzelf niet de beperkingen van een rockband oplegt. De opener E-Talking is een groovy electronummer met bombastisch overstuurde gitaar. Dan volgt de eerste single en titelsong Any Minute Now, het meest “klassieke” Soulwaxnummer. Na de Soulwax-klassieker volgt Please Don’t Be Yourself, waarop geen gitaar te horen is. Het nummer heeft nagenoeg niets meer met rock te maken maar volgt in de voetsporen van het geluidsexperiment van een Aphex Twin, compleet met rare bliepjes en geluidseffecten. Verder zijn er bijna klassieke loungenummers te horen als het spannende NY Excuse, waar een vrouwenstem zingt “this is an excuse that we’re making / is it good enough for what you’re paying”, waaronder een Fatboy Slim-achtige opbouw zit compleet met climax. Toch zijn de gitaren zeker wel vertegenwoordigd op vertrouwdere nummers als KracK of Miserable Girl. Met de piano-ballad A Ballad to Forget wordt de link gelegd naar het pareltje When Logics Die van Much Against Everyone’s Advice.
Zonnige dagen
Ondanks dat Any Minute Now een zware bevalling zou zijn geweest, heeft het Soulwax geen windei opgeleverd. Juist de tensie tussen electro en rock maakt dat er een enorme voelbare spanning op de hele plaat hoorbaar is die de luistaar bij de kladden pakt. Doordat Soulwax hier de ervaring die ze in verschillende disciplines heeft tracht te combineren – en daarin slaagt – heeft het album veel van een Groot Werk in zich. Voeg daarbij dat ze al op een uitstekende live-reputatie kunnen bogen en je weet al wel zeker dat het zonnige dagen zijn voor de heren. Soulwax zal nog lang niet klaar zijn maar ze hebben met Any Minute Now hun eerste magnum opus neergezet.
Soulwax
Album: Any Minute NowMisschien ook iets voor u
Wat hebben 112, een koe en Balkenende met elkaar gemeen?
Tijdens het Crème de la crème Festival, een jaar geleden in Den Haag, viel ons het cabaretduo Ruben en Nathan al op. De twee wonnen in 2002 zowel de jury-, als de publieksprijs van Cameretten met hun programma Uitverbaasd. Sindsdien hebben ze de smaak te pakken. Nu staan ze op de bühne met hun eerste avondvullende programma Integere Types. De koe en de stier zijn weer van stal gehaald. Verder heeft dit duo veel leuke, vernieuwende en ook actuele acts aan hun repertoire toegevoegd.
~
Afwerking
Maar niet alles is even geweldig. Ruben en Nathan kunnen leuk vertellen, zijn goed op elkaar ingespeeld, hebben een geweldige fantasie en hun gezichtsuitdrukkingen zijn schattig. Maar een aantal grappen is niet altijd goed afgewerkt. De meeste verhalen missen een goede uitsmijter en dat is zonde. Daardoor worden de grappen snel vergeten, ondanks dat er wel regelmatig gelachen wordt in de zaal. Als dit cabaretduo wat meer aandacht zou schenken aan de finishing touch, dan loopt de show echt geolied.
Fantasie
Voor beginnende cabaretiers – dit is per slot van rekening hun ‘echte’ eerste avondvullende show zonder pauze – doen ze het absoluut niet slecht. Sterk punt is hun fantasie. Briljant om te horen wat ze uit hun duim zuigen. Je ziet ze zo zitten op hun klapstoeltjes, naast het bed van een puffende Maxima die elk moment kan bevallen. Ruben en Nathan weten dit soort fantasieën zo beeldend en leuk te vertellen, dat je helemaal in hun verhaal opgaat. Zolang ze dat volhouden, zit het wel snor met hun carrière als cabaretduo.
Integere Types (Ruben en Nathan)
Artiest: Ruben en NathanGezien op zondag 10 oktober 2004 in Thalia Theater, IJmuiden
Link: Dri3 Stenen Theaterproducties
Misschien ook iets voor u
Revolutie als ondergang van de cultuur
Sommige romans, zoals Finnegans Wake van James Joyce, zijn dermate obscuur dat ze feitelijk onleesbaar zijn. Wie in zo’n roman begint, staakt zijn lectuur doorgaans na de eerste paar pagina’s en smijt het boek ontgoocheld in een hoek. Het naakte jaar van Boris Pilnjak loopt gegarandeerd het gevaar in dit droeve lot te moeten delen.
Het naakte jaar is een hoogst eigenaardige roman vol curieuze experimenten met taal en stijl, wat het tot een vrij ontoegankelijk boek maakt. Toch zou het jammer zijn als Het naakte jaar ongelezen in een stoffige hoek belandt, aangezien het boek barst van de literaire creativiteit. Wie niet bang is zijn definitie van een roman tijdelijk op te schorten, kan toch veel plezier beleven aan dit speelse en vaak indringende boek.
Symfonie
In navolging van onder anderen Andrej Bely, richtte Pilnjak zich tegen een duidelijke narratieve structuur met een overkoepelend plot. In Het naakte jaar is er dan ook niet, zoals gebruikelijk, sprake van een specifieke rangschikking van de gebeurtenissen in een bepaalde lineaire en thematische orde, waarbinnen de personages, de ruimtebeschrijvingen en het tijdverloop tot een eenheid geweven worden. Het boek vormt daarentegen een symfonie van beelden, klanken, sfeertekeningen en situaties, met steeds terugkerende klanken en thema’s. Zoverre er in het boek al sprake is van bepaalde hoofdpersonen, zouden dit hoogstens het ‘naakte’ jaar 1919 – waarin alle gebeurtenissen zich afspelen – en de koopmansstad Ordynin kunnen zijn.
Romanvernieuwer
~
Meelopers
Na de oktoberrevolutie van 1917 veranderde het literaire landschap in Rusland drastisch. Een heel legertje schrijvers, waaronder Ilja Ehrenburg en Nobelprijswinnaar Ivan Boenin, vertrok halsoverkop naar het buitenland. De rest hield zich gedeisd en keek de kat uit de boom. Pilnjak behoorde tot de groep schrijvers die door Leon Trotski, in zijn invloedrijke boek Literatuur en revolutie uit 1924, ‘meelopers’ van de revolutie werden genoemd. Deze benaming hadden ze te danken aan het feit dat ze zich niet bij de bolsjewieken aansloten, maar zich er ook niet expliciet tegen verzetten.
De ‘meelopers’ waren volgens Trotski niet de ware schrijvers die de proletarische Revolutie nodig hadden, omdat het bij hen nooit duidelijk was hoe ver ze mee zouden lopen. De meelopers werden desondanks tijdelijk (tot het einde van de NEP-periode in 1928) stijlzwijgend getolereerd, omdat het de ware proletarische schrijvers nu eenmaal aan artistieke talenten ontbrak. Zodoende was er een tijdlang sprake van een relatieve literaire vrijheid, waarbij wel aangetekend moet worden dat de meest subversieve geluiden in de kiem gemoord werden door de censuur.
Voedselzoekers
Het zal niemand verbazen dat de oktoberrevolutie en de nasleep ervan het belangrijkste thema werd in de Russische literatuur van die tijd. Zo ook in Het naakte jaar, waarin de tijd vlak na de revolutie op indringende wijze wordt geschetst als een periode waarin het gistte en schuimde in Rusland. Een periode ook waarin een gepassioneerde burgeroorlog plaatsvond tussen de Witten, het vrijwilligersleger dat de revolutie bestreed (waar de meeste kopstukken uit de schrijverswereld zich achter schaarden), tegen de Roden, de bolsjewieken die de revolutie begonnen waren. Werkelijk fenomenaal is Pilnjaks portret van de voedselzoekers die zich in lange treinen opeen gestouwd hebben in de hoop op het platteland nog wat eetbaars te bemachtigen. ‘Al die mensen waren allang het onderscheid tussen nacht en dag, tussen vuil en schoon kwijtgeraakt, en ze hadden geleerd om zittend, staand, hangend te slapen.’
China-stad
Alhoewel Pilnjak niet zoveel op had met de bolsjewieken, stond hij wel positief tegenover de revolutie. Hij beschouwde de revolutie als de ondergang van de door hem gehate ‘westerse’ cultuur van Petersburg, ten gunste van de ‘oosterse’ volksaard van de Russische provincies. Deze in de Russische literatuur overbekende tegenstelling tussen Oost (Azië) en West (Europa) die al door vele schrijvers was uitgewerkt, vormt de belangrijkste thematiek van Het naakte jaar.
China-stad, een wijk in Moskou die in principe niks met China te maken heeft, wordt door Pilnjak als symbool voor de Aziatische oorsprong van Rusland gebruikt. Volgens hem is Rusland door de revolutie naar deze oorsprong teruggekeerd en dat juicht hij van harte toe. Het zijn echter niet zozeer deze semi-filosofische ideeën, maar vooral de stilistische eigenaardigheden die Het naakte jaar de moeite waard maken.
Prijs: 19,95 (paperback)
Bladzijden: 204
Misschien ook iets voor u
Glamoureuze wreedheid is tijdloos
Modefotografie mag uitdagen, erotisch zijn, gewelddadig zelfs, zolang het product maar wordt verkocht. De fotografie van Guy Bourdin mag dan aan een aantal van deze criteria voldoen, zijn werk is anders. Hoewel de meeste foto’s in de jaren zeventig en tachtig zijn gemaakt, heeft de tentoonstelling de schijn alsof je door de nieuwe Elle bladert, een enorme Elle dan. Maar met de foto’s van Bourdin is meer aan de hand.
In plaats van de mode staat de voorstelling centraal op de foto’s. Het zijn korte verhalen zonder begin of einde. De foto’s hebben vaak iets gruwelijks, zoals die voor de schoenfabrikant, waarin uit het ene stopcontact een rode vloeistof stroomt, die niet alleen zo rood is als de schoen, maar ook de schijn van bloed heeft. Bourdin neemt ons mee in een wereld waarin lust vermengd is met glamour, schoonheid met dierlijkheid. Halfnaakte vrouwen eten rookworsten uit de zuurkool of staan in sensuele poses naast een strak vormgeven bank. Kleuren vormen een harmonie, maar de voorstelling vormt een tegenstelling met de eenheid die elementen op de achtergrond vormen.
Duistere kant
Wat de foto’s van Bourdin een vreemde bijsmaak geeft, zijn de verhalen die over hem de ronde doen. Hij was veeleisend tegenover zijn modellen, en bovendien waren de eisen nogal vreemd. Elle, het blad bij uitstek om over deze modefotograaf te berichten, vertelt het verhaal van het model dat op een glazen plaat in de felle zon moest liggen. Bourdin begon pas met fotograferen toen ze bijna flauw viel. Dus geen veeleisende Naomi Campbell voor deze fotograaf met duistere kant.
Bruinhouten hokje
Er zijn ook oudere foto’s te zien van Bourdin. Ze mogen blijkbaar niet te veel de aandacht afleiden van de andere werken, want ze zijn tentoongesteld in een kleine houten ruimte midden in de tentoonstellingsruimte van het Foam. Behalve enkele polaroids die Bourdin maakte, hangen er ook natuurfoto’s. Het zijn meestal kleine uitsneden, zoals de foto waarbij hij boomschors van erg dichtbij fotografeert. Die aandacht voor structuur van natuurlijke elementen is ook te zien in enkele modefoto’s, bijvoorbeeld wanneer hij een model in grote ingezoomde grassprieten fotografeert.
Zonder leven
Bourdin probeert te spelen met foto’s, zoals bij de foto waarop een vrouw op straat loopt waar weer een foto van is genomen. Ook de foto vanachter een vissenkom en de verschillende afsnijdingen die Bourdin in zijn foto’s maakt zijn daar voorbeelden van. De beelden zijn strak gecomponeerd en vormgegeven zonder kleine details. Ze lijken verlaten, soms van menselijkheid, eerder nog van het leven. De polaroids die Bourdin maakte op plekken waar hij reportages had, zijn ook desolaat en eenzaam. Ze vormen een contrast met de uitbundige foto’s, maar lijken tegelijk ook op elkaar door de verlatenheid.
Tijdloos
Guy Bourdins foto’s zijn mooi. Ze zijn spannend door bepaalde afsnijdingen of een spel met foto’s in foto’s. In de jaren ’70 en ’80 waren dit vernieuwende modefoto’s waarop het te showen kledingstuk en een mooi plaatje van het model niet meer de enige doelen waren. Bourdin zal de modewereld wakker geschud hebben. Dat is anno 2004 minder het geval. Soortgelijke foto’s zijn te zien in bladen als Elle en Vogue, maar toch is er een verschil. Bourdin is niet scheutig met makkelijke erotiek of een overdaad aan figuren en afbeeldingen. Op Bourdins foto’s gaat het niet om de mode die nu in is of niet. Het zijn beelden met een esthetische kracht die niet uit de modellen voortkomt of uit de dure accessoires. Dat is wat de foto’s tijdloos maakt.
De foto's van modefotograaf Guy Bourdin
Gezien in: Foam, AmsterdamNog te zien tot: woensdag 05 januari 2005
Misschien ook iets voor u
Mensen onder elkaar
Aan de introductie hoef ik in dit geval weinig woorden vuil te maken. Iedereen kent Tessa de Loo wel. Als het dan niet van haar boeken is, dan is het wel van de verfilming van haar grootste succes: De tweeling. En diezelfde Tessa heeft nu een nieuw boek uit: De zoon uit Spanje.
Het nieuwe boek van Tessa de Loo verhaalt van Gerlof de Windt, die ernstig ziek is. Voor zijn laatste verjaardag willen zijn kinderen een onvergetelijk familiefeest organiseren. Een klein probleem is daarbij Bardo. Bardo is namelijk de flierefluiter van het gezin en jaren geleden door vader Gerlof de deur gewezen, waarna hij de weidse wereld ingetrokken is. Nadat de enige dochter van het gezin Bardo heeft opgetrommeld en iedereen dus aanwezig is op het grote verjaardagsfeest voor Gerlof, kan de pret beginnen. Helaas pakt het iets anders uit dan verwacht.
Standpunten
Elk hoofdstuk in het boek wordt vanuit het standpunt van een van de betrokken hoofdpersonen verteld. Zo wordt niet alleen de plot langzaam maar zeker duidelijk, maar vertellen de diverse betrokkenen steeds hoe zij tegen de gebeurtenissen aankijken. Hierdoor tekenen zich meteen heel duidelijk de verschillende karakters binnen het gezin af. Doordat je inzicht wordt verschaft in de gedachtewereld van de diverse personen, krijgen ze al snel vorm. Maar ook doordat zij zelf een beeld van de andere gezinsleden scheppen, worden deze nog eens scherper omlijnd. Zo staat de levensgenieter Bardo lijnrecht tegenover Edwin de zakelijke, en is de confrontatievermijdende Frank een tegenpool van de conflictenoplosser Hilde.
Aandacht
~
Mensen
Zoals eigenlijk altijd bij Tessa de Loo gaat het in De zoon uit Spanje voornamelijk over de verhoudingen tussen mensen en de wijze waarop zij daar uiting aan geven. In haar nieuwste werk is de spanning in de familie De Windt haast tastbaar. De onderlinge fricties, verwachtingen en teleurstellingen vormen een mooi decor voor een intrigerend machtsspel in deze ontwrichte familie.
Verwachtingen
Zoals de personen in dit boek elk hun verwachtingen ten opzichte van elkaar hebben, zo hebben de meeste mensen hun verwachtingen ten opzichte van een nieuw boek van Tessa de Loo. Laat ik daarom voorop stellen dat De zoon uit Spanje geen nieuwe De tweeling is. Het ligt meer in het verlengde van haar eerdere De meisjes van de suikerwerkfabriek. Ook daar kregen we veelvuldig te maken met het kleine menselijke leed met voor diezelfde mensen grote gevolgen.
Dit boek zal het succes van De tweeling niet overtreffen. Daarvoor zijn de setting en de reikwijdte van het onderwerp niet groot genoeg. Maar op zichzelf staand is De zoon uit Spanje een prima psychologisch schouwspel. Een schouwspel dat het bekijken zeer zeker waard is.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 173
ISBN: 90-295-2817-6
Misschien ook iets voor u
Nostalgisch Michigan
Een mysterieuze jongen uit Engeland en een mysterieuze jongen uit de Verenigde Staten, Michigan om precies te zijn. Beiden op dezelfde avond te zien op het podium van Tivoli aan de Utrechtse Oude Gracht. Gravenhurst bracht eerder dit jaar de prachtige songwriterplaat Flashlight Seasons uit, een album waar een bijna buitenaardse spanning van uit ging. Nick Talbot, die alle liedjes schreef, denkt zelf dat dit vooral door zijn zachte stem komt. Hij heeft niet de vocale capaciteiten om echt te schreeuwen. Juist de combinatie van de sfeervolle, duistere muziek en die lichte stem roept de vervreemding op die Flashlight Seasons zo imponerend maakt.
~
Op het podium is Nick Talbot echter een stuk minder mysterieus. Alleen, dus zonder zijn driekoppige band, maakt hij wat grapjes en rommelt hij een beetje met de stemming van zijn gitaar. Zijn liedjes worden perfect gespeeld en mooi gezongen, maar halen zelden het niveau van Flashlight Seasons. Volgens mij ligt dat meer aan zijn houding dan aan de goede songs, door een niet zo passend gevoel voor humor gooit hij zijn eigen glazen een beetje in net als met een weinig boeiende cover van Thera… eh Hüsker Dü’s Diane. Een aan de ene kant heel mooi en aan de andere kant heel lelijk optreden. In november komt naar eigen zeggen de nieuwe plaat of EP van Gravenhurst uit. Toch weer iets om naar uit te kijken dacht ik zo.
The One I Love
~
In je eentje met je snaarinstrument een avond onvergetelijk maken is niet voor iedereen weggelegd. En wat betreft Michigan: Stevens woont inmiddels in New York en hij werkt aan een album over Illinois dat tweede in de reeks van alle staten moet worden. Worden er toch nog mooie, liefdevolle dingen gezegd over het land dat tegenwoordig zo genadeloos onder vuur ligt. Petje af.
Sufjan Stevens en Gravenhurst
Gezien op woensdag 06 oktober 2004 in Tivoli, UtrechtMisschien ook iets voor u
Onwillekeurig zwijmelen
In The Notebook leest een oude man een zwaar dementerende vrouw voor uit een notitieboek, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Hoewel de vrouw in eerste instantie nog nukkig is, luistert ze steeds geïnteresseerder naar zijn verhaal. “Ik vind het een mooi verhaal. Volgens mij heb ik het eerder gehoord,” verzucht ze rond het middaguur.
~
Ganzen
Alsof het verhaal zelf nog niet voorspelbaar genoeg is, brengt regisseur Nick Cassavetes (John Q, She’s So Lovely) nog een laagje filmische clichés aan. In de allereerste scène zelfs al: een zonsopgang, een eenzame roeier op een uitgestorven plas, opfladderende ganzen. En zo gaat het door met soft focus, pianomuziek en kaarsjes in een oud plantagehuis bij ‘de eerste keer’. Wie na tien minuten nog steeds in de zaal zit, kan achteraf niet zeggen dat hij verrast werd door het zoetheidsgehalte van de film.
Bij elke scène weet je: Oprah Winfrey-kijkers en liefhebsters van De Paardenfluisteraar zullen hiervan smullen. Hoewel ik mezelf niet tot die categorie vrouwen reken, heb ik me toch laten meeslepen door The Notebook. Zoals Allie schuchter toegeeft aan de toenaderingspogingen van Noah, móet je je wel gewonnen geven. Het acteerwerk van het duo is zo fris dat je zonder meer gelooft dat deze twee echt bij elkaar horen. Ze zijn perfect zonder echt irritant te worden. Wat kan zij hartveroverend lachen met die kuiltjes in haar wangen, wat is hij toch buitenaards charmant en wat kijken ze lief naar elkaar.
~
Goedkope chocola
Het is natuurlijk ook niet voor niets dat Romeo en Julia in zoveel verschillende gedaantes blijven opduiken. Het is eenvoudigweg een goed verhaal: drama, passie en alles overwinnende liefde. In The Notebook zijn deze populaire elementen goed uitgewerkt en tegen een prachtig decor van het zuiden van Amerika gezet. Natuurlijk heb je het al eens gehoord, maar is dat erg? Eigenlijk is The Notebook voor vrouwen net als goedkope chocola. Het is geen culinair hoogtepunt, maar god wat kan het lekker zijn op het juiste moment.
The Notebook
Regie: Nick CassavetesJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een lichtvoetige utopie
De nieuwste film van Emir Kusturica, Life is a Miracle, is zoals we van hem gewend zijn weer heerlijk lichtvoetig en absurd. Een voetbaltoernooi wordt enthousiast toegezongen door een neurotische operazangeres die haar zoon wil zien winnen. Het bed waarop twee verliefden van elkaar dromen, maakt zich los van de aarde en zweeft over het prachtige landschap van de Balkan. De plaatselijke spoorlijn wordt regelmatig versperd door een ezeltje met liefdesverdriet dat zichzelf voor de trein wil gooien, maar zich uiteindelijk ontpopt als een beschermengel.
~
Life is a Miracle is een film waarbij je al na twee minuten met zekerheid weet: dit is een film van Emir Kusturica. Zoals vanouds wordt de kijker meegevoerd in een wereld vol met zotte en karikaturale personages die op het deuntje van de zinderende muziek door het leven dwarrelen. De dubbele Gouden Palmwinnaar gaat met zijn nieuwe film verder op de weg die hij met Time of the Gypsies (1988), en Black Cat/White Cat (1998) was ingeslagen en zal de liefhebbers van deze films niet teleurstellen.
Oorlog
~
Onmogelijke liefde
Een bevriende militair weet echter raad. Hij heeft een verpleegster, een moslima van gegoede familie aangetroffen die hij als gevangene bij Luka onderbrengt, zodat deze laatste haar kan ruilen tegen zijn zoon Milos. Tussen Luka en de verpleegster, die Sabaha heet, bloeit echter een passionele liefde op. Deze onmogelijke liefde tussen twee mensen die door hun omgeving tot vijanden van elkaar zijn gebombardeerd, wordt door Kusturica met veel plezier en flair in beeld gebracht.
Fellini
Verliefdheid. Die typische kijk op de wereld die alles in een zonlicht zet en zich door geen enkele tegenslag uit het veld laat slaan. Verliefd op het leven, verliefd op de liefde. Met zijn film kijkt Kusturica met een verliefde blik neer op het land van zijn jeugd. Het is echter geen ‘Italiaanse’ esthetische verliefdheid à la Fellini waarin het vrouwelijke verheerlijkt wordt, maar een verrukkelijke aardse verliefdheid uit Oost-Europa waarin het wonder van het leven wordt bezongen.
Carnavalesk universum
Life is a Miracle is verwant aan de groteske schilderijen van Hieronymus Bosch (1450-1516) en de absurde romans van François Rabelais (1494-1553), en vanuit die traditie moet de film dan ook begrepen worden. Het is een carnavalesk universum waarin de ‘ernst’ van de alledaagse werkelijkheid voor even is opgeschort. Alleen zuurpruimen en piskijkers zullen in Kusturica’s levenslied een pamflet over de oorlog willen ontwaren, ongetwijfeld zullen ze hem daarbij beschuldigen van gebrek aan ernst en waardigheid. Zulke zuurpruimen begrijpen niet dat het in Life is a Miracle om iets heel anders gaat.
Utopie
Kusturica wil het gewicht aan het leven onttrekken, om er zo een charmant wonder van te maken. Dit gewicht is gelegen in de dwang die door anderen wordt opgelegd, zoals de oorlog waar de meeste burgers niet om gevraagd hebben en die niet hun oorlog is. Kusturica probeert met zijn film het gewicht van deze dwang in te dammen, ten behoeve van de vrijheid. Dit doet hij niet omdat hij de werkelijkheid wil verbloemen of mooier wil maken dan zij is, maar om er tijdelijk een utopie voor in de plaats te stellen.
Life is a Miracle gaat niet over de realiteit, maar over een wereld die ergens in onze herinneringen verborgen ligt. Een wereld die we allemaal in meer of minder mate kennen vanuit onze dromen en verlangens. In zijn lichtvoetige utopie wekt Kusturica die wereld tot leven. Wie nog in wonderen gelooft, zal zich kostelijk vermaken met deze wervelende, energieke film.
Life is a Miracle
Regie: Emir KusturicaJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Leuk genoeg voor RTL4
Toen Janwillem van de Wetering enkele decennia geleden zijn boeken over het duo Grijpstra en De Gier schreef, kon hij niet vermoeden dat zijn hoofdrolspelers nu op primetime bij RTL4 te zien zijn. In navolging van het succesvolle Baantjer moest deze serie de liefhebber van de iets minder ingewikkelde detectives aan de buis kluisteren. Het zal dan ook niemand verbazen dat het eerste seizoen van Grijpstra en De Gier erg aan de serie met Vledder en De Cock doet denken.
~
De norse Grijpstra (Jack Wouterse) en de iets vlottere roodharige De Gier (Roef Ragas) houden zich in de binnenstad van Amsterdam bezig met de misdaad. Zij worden bijgestaan door rechercheur Cadozo, de bloedmooie secretaresse Hetty en natuurlijk de onvermijdelijke commissaris. Met dit team worden verschillende zaken aanpakt met als vaste ijkpunten het broodje pekelvlees halverwege de aflevering en het slotaccoord als beide heren op de pont naar huis staan. Ook spelen ze samen nog een riedeltje (De Gier gitaar en Grijpstra drums), want ze hebben hun oefenruimte bij de gevonden voorwerpen. Dit is in het kort de formule van de serie, die net als grote broer Baantjer in een strak stramien is gegoten.
Stuk degelijker
~
Corruptie
De verhaallijnen die over meerdere afleveringen doorlopen zijn deels voorspelbaar. Zo leren we beide rechercheurs beter kennen en is er seksuele spanning tussen Hetty en Cadozo (blijkbaar blijft er niemand tegenwoordig nog televisie kijken zonder de illusie van harde seks). Deze lijnen worden goed uitgewerkt, maar zijn inhoudelijk niet echt spannend. Wel een interessant punt dat wordt aangestipt is de (vermeende) corruptie van secretaresse Hetty. Het dilemma voor haar collega’s komt hier duidelijk in naar voren.
Extra’s
De box is goed uitgevoerd, maar de menus zijn onhandig ingedeeld. Op zich weet je de weg wel te vinden, toch vind ik het persoonlijk irritant om te moeten wachten op het opbouwen van een menu. Ik wil dan gewoon door kunnen klikken. Hetzelfde geldt bij het starten van een aflevering: ik wil dan niet eerst de scene-selectie langs moeten voordat ik de hele aflevering te zien krijg. Op zich zijn er niet veel extra’s bij de serie geleverd, maar voor de volledigheid zijn alle promotie-aankondigingen van een aflevering toegevoegd. Wat ik mis is een goede reportage achter te schermen of een leuk commentaar van de makers. Waarom is de serie gemaakt zoals ie gemaakt is, of is dit gewoon de meest voor de hand liggende manier om de RTL4-kijker te interesseren?
Iets beter dan Baantjer
Grijpstra en De Gier is een stuk beter dan Baantjer. Ik mag persoonlijk graag af en toe een aflevering met De Cock en Vledder kijken: een vertrouwde rondleiding door al die bekende fragmenten die telkens herhaald worden. Grijpstra en De Gier zetten je echter iets meer aan het denken. De serie laat zich natuurlijk niet vergelijken met grootheden als Frost en Morse, maar biedt zeker een aangename vrijdagavond. Toch had in een DVD-uitvoering meer gezeten. Laat ons iets achter de schermen zien, screentests, interviews, het maakt niet uit. Het complete pakket is een goede archivering van alles wat al op TV was, maar voegt verder niets toe. Nu zie ik een serie die iets beter is dan Baantjer, maar daar blijft het dan ook bij.
Grijpstra & De Gier: Seizoen één
Regie: Willem Zijlstra / Peter RömerJaar: 2024
Distributeur: Indies
Misschien ook iets voor u