Donker en dreigend
De tijd vliegt. Zo is het inmiddels alweer drie jaar geleden dat Grit verscheen, de laatste cd van het Noorse Madrugada, door 8WEEKLY indertijd omschreven als ‘donker en dreigend’. Tot aan Grit volgden de albums elkaar in rap tempo op: vanaf het debuut Industrial Silences (2000) keurig ieder jaar een nieuwe telg. Totdat de productie in 2002 om duistere redenen stokte. Een jaar daarvoor (2001) had drummer Jon Lauvland Pettersen er al de brui aan gegeven, waardoor we even vreesden voor het voortbestaan van de band. Maar zo gemakkelijk laat Madrugada zich gelukkig niet uit het veld slaan. Met The Deep End bewijst de Noorse formatie definitief terug te zijn aan de top van het Europese popfirmament.
~
Muzikaal mag je de sfeervolle pop-rock van Madrugada plaatsen in het rijtje Tindersticks, Timesbold, Neil Young, Nick Cave en The Velvet Underground. Opmerkelijk genoeg weinig Noorse inspiratiebronnen dus. Dichterbij huis zou je ook kunnen denken aan een hippe jonge band als Audiotransparent. De invloeden varieren van country (The Lost Gospel) via blues (Slow Builder) tot flamengo (Stories from the Streets). Hold On You bevat een bijdrage van filmcomponist Angelo Badalamenti. Op dit nieuwe album doet Madrugada haar ding wederom naar behoren. We hadden ook niet anders verwacht. De donkere grafstem van zanger Sivert Høyem is warmer dan die van Johnny Cash en constanter dan die van voorbeeld Nick Cave. De muziek is broeierig, slepend en melancholisch. ‘Buiten schijnt de zon, maar daar krijgen wij op ons geblindeerde zolderkamertje gelukkig niets van mee,’ dat idee.
Balans
Met The Deep End zou Madrugada wel eens de stap naar het grote publiek kunnen zetten. Het album is minder depri dan het voortreffelijke debuut Industrial Silences en minder experimenteel dan het uiteindelijk toch wat tegenvallende Grit. De Noren lijken met The Deep End bovendien een goede balans te hebben gevonden tussen ingetogen en uitbundig (al is uitbundig bij Madrugada natuurlijk nooit echt uitbundig). Dat je af en toe het gevoel krijgt van ‘verrek, waar ken ik dat ook al weer van?’ doet daar niets aan af. Zonder twijfel één van de leukste albums die ik dit jaar kreeg voorgeschoteld!
Onlangs werden ze op het laatste moment toegevoegd aan de line-up van Pinkpop 2005. Mooi voor de schare fans natuurlijk, maar toch heb ik er een hard hoofd in. Dit soort muziek dien je bij voorkeur op een regenachtige herfstdag in je eentje te luisteren. Madrugada, een grote menigte en zon, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Stiekem wil ik ook niet dat men mij mijn favoriete undergroundbandje afpakt. Al gun ik ze het succes natuurlijk van harte.
