~

Maar wat hadden The Thrills in de tussentijd te melden naast die hele goede plaat (So Much For The City) en die hele aardige plaat (Let’s Bottle Bohemia)? Nou, eigenlijk niet zo veel. Zanger Conor Deasy lijkt een sympathieke, bescheiden man en bedankt in die hoedanigheid het niet al te enthousiaste publiek telkens al voordat het nummer is afgelopen; ietwat irritant. De in principe supermooie zonnige liedjes worden een beetje afgeraffeld en het geluid is niet zo best. Dit is een van de leukste popbands van het moment, maar men is blijkbaar nog niet helemaal klaar voor het hele grote podium. Of gewoon beter: als hoofdact.

Peter Buck nam samen met The Thrills een nummer op voor Let’s Bottle Bohemia en mocht daarom een moppie meespelen met de Ieren. Laten we het erop houden dat Buck zich beter op zijn gemak voelt in zijn eigen band, die als vanouds als een dijk stond te spelen. Met natuurlijk Michael Stipe als middelpunt in zijn prachtige zwarte kostuum met roze stropdas en blauwe streep over de ogen en in de linkerhoek de eeuwige student Mike Mills. Verder drie andere bandleden, waaronder Ken Stringfellow (ex-Posies), die er voor het verhaal niet zoveel toe doen.

Around The Sun

~

Around The Sun kent een aantal minder pakkende songs, en dat bleek ook wel uit de set die de band in Rotterdam speelde. Hier en daar zakt de spanning wat weg, met name tijdens nieuwe nummers als Boy in the Well, The Outsiders en I Wanted To Be Wrong. Wel moet gezegd worden dat Leaving New York, High Speed Train en Electron Blue juist weer wat extra kracht meekrijgen. Je moet R.E.M. nageven dat ze hun materiaal erg goed weten te mixen. Een artiest weet ook wel dat muziek van een nieuw album niet gelijk enorm aanslaat. Gooi er daarom gewoon een explosieve versie van Orange Crush tussendoor of een bloedstollende uitvoering van Everybody Hurts en iedereen is weer tevreden. Het is trouwens verbazingwekkend dat zo’n doodgedraaid Sky Radio-nummer toch nog zo veel bij je los kan maken.

Met zijn broek opgetrokken en zonder shirt

Andere prachtige momenten? De oude publiekslieveling Maps and Legends, het ontroerende liefdesliedje At My Most Beautiful, de reacties uit het publiek bij Imitation of Life, The One I Love en natuurlijk die andere Sky Radio-favoriet Losing My Religion. Vervolgens speelde de band ook nog eens een toegift van zes nummers waaronder een weergaloze versie van Drive, en na ongeveer twee uur Man On The Moon als afsluiter.

De hoogtepunten winnen het met gemak van de saaiere momenten. R.E.M. is in topvorm en laat het publiek, ondergetekende incluis, dolgelukkig achter. Stipe is aan het eind van het optreden zijn pak geheel kwijtgeraakt. Met zijn broek opgetrokken tot over zijn knieën en zonder shirt bedankt hij het publiek: “We are R.E.M. and this is what we do!” Ik hoorde hem trouwens ook nog iets zeggen over ‘next summer’. Houd die festivals in de gaten.