Overzicht verslag IFFR 2005
In dit artikel:
The Family That Eats Soil
|
My Summer Of Love
|
Pusher II
|
Clean
|
Demi-Tarif
|
The Hunter
|
El abrazo partido
(Khavn • Filippijnen, 2005)
~
Bizar. Zo zijn de eerste minuten van deze film het best te omschrijven. In een klei-animatiefilmpje zien we hoe een vrouw wordt gescheiden van haar minnaar, om vervolgens op brute wijze verkracht te worden. Voor een extra smeuiig effect, zowel letterlijk als figuurlijk, zijn haar lichaamsgaten voorzien van een flinke hoeveelheid ketchup, of een daarop gelijkende substantie. Welkom in de wereld van regisseur Khavn. De rest van de film is overigens niet minder bizar. IJkpunt van de film is een gezin: the family that eats soil. Nooit eten ze iets anders, of het nou avond, ochtend of middag is. De camera volgt steeds een ander gezinslid. Zo zien we onder andere de dochter des huizes ruw genomen worden. Ze smeekt om medelijden, maar het mag niet baten. Haar kwelgeest gaat gewoon door. Net wanneer het medelijden van de kijker uitgebreid de kop op steekt, neemt de camera een andere positie in: het meisje is helemaal alleen in de kamer. Naakt, bewegend en smekend, maar helemaal alleen. Zeker is dat Khavn een film heeft gemaakt die niet snel uit je hoofd zal verdwijnen. (Marije Sietsma)
(Pawel Pawlikowski • Engeland, 2004)
~
Soms vraag je je af waarom films de titel hebben die ze hebben. Bij
My Summer Of Love bestaat hier geen moment twijfel over. De hele film straalt zomer uit en ja, ook liefde. De hoofdpersoon heeft zelfs een gezicht vol sproeten en prachtig oranjerood haar. Al bij een eerste blik op haar kun je niets anders dan ‘zomer’ denken. Of lente misschien. De film speelt zich af op het platteland van Yorkshire, waar het tiendermeisje Mona samen met haar broer Phil leeft. Ouders heeft ze niet meer en ook van haar broer vervreemdt ze steeds meer sinds hij als herboren christen uit de gevangenis kwam. Dan ontmoet ze Tamsin. Hoewel de twee meisjes nauwelijks meer van elkaar kunnen verschillen, ontstaat er al snel een hechte vriendschap. Een vriendschap die langzaam maar zeker overgaat in liefde. Het acteerwerk van hoofdrolspeelsters Emily Blunt en Natalie Press is overtuigend en ook de manier waarop regisseur Pawel Pawlikowski het geheel in beeld brengt is schitterend. Desondanks is
My Summer Of Love een film als een zomerliefde: mooi en leuk om even mee te maken, maar zonder al te veel inhoud en diepgang. Een plezierig tussendoortje, niet veel meer. (Marije Sietsma)
(Nicolas Winding Refn • Denemarken, 2004)
~
Met een hoofd als dat van Mads Mikkelsen kun je haast geen andere rol spelen dan die van een skinhead. Een kleine Google-actie maakt duidelijk dat hij ook best heel sympathieke personages heeft gespeeld, maar na het zien van
Pusher II is het moeilijk je dit voor te stellen. Mikkelsen speelt Tonny, een niet al te slimme crimineel die na dertien maanden uit de bak komt. Vastbesloten zijn leven anders te leven dan hij tot nu toe deed, doet hij zijn uiterste best respect en waardering van zijn vader te krijgen. Helaas zit het hem niet echt mee. Hij maakt steeds de verkeerde keuzes en wat hij ook doet, zijn vader (één van de grootste gangsters van de stad) blijft hem zien als een onbenul. Als klap op de vuurpijl blijkt hij ook nog eens vader te zijn geworden.
Pusher II is een film vol vaart waarin een wereld vol drugs, geweld en seks overtuigend wordt neergezet. Vooral Mikkelsen dwingt met zijn vertolking van Tonny grote bewondering af. Het einde bevat een kleine teleurstelling. Hier zwicht regisseur Nicolas Winding Refn toch voor het sentiment, maar dat maakt hij vast weer goed met
Pusher III, die nog dit jaar in Denemarken zal verschijnen. (Marije Sietsma)
(Olivier Assayas • Frankrijk/Engeland/Canada, 2004)
~
Te toegankelijk, dat is het commentaar van veel ‘kenners’ op deze film van Olivier Assayas. Een ietwat onzinnig verwijt, want waarom zou het per definitie slecht zijn wanneer een verhaal te begrijpen is voor veel mensen? In
Clean draait alles om de rol van Maggie Cheung, de actrice die onder andere te zien was in
In The Mood For Love. Emily, een verslaafde weduwe van een rockster, probeert haar leven op orde te krijgen. Een baan, onderdak en vooral geen drugs meer. Haar grootste en misschien wel enige motivatie hiervoor is het terugkrijgen van haar zoontje. Assayas schreef de rol speciaal voor Cheung en dat is duidelijk te merken. Hoewel haar personage behoorlijk egocentrisch is, weet hij tegelijkertijd ook heel goed haar kwetsbaarheid vast te leggen. Dit alles in een werelds decor waar steden als Londen en Parijs, en vooral ook muziek, een belangrijke rol spelen. Eigenlijk is er slechts één echt minpuntje te bedenken, en dat is de snelheid waarmee zoonlief overstag gaat wanneer ze elkaar eindelijk ontmoeten. Beschuldigt hij haar eerst nog van het vermoorden van zijn vader, niet veel later is alles weer koek en ei. Alsof op het eind van de film ineens een vleugje Hollywood voorbij komt waaien. (Marije Sietsma)
(Isild Le Besco • Frankrijk, 2004)
~
Zeven, acht en negen zijn de kinderen in deze film. Door hun moeder in de steek gelaten brengen ze hun dagen door in de straten van Parijs. Alle drie hebben ze een andere vader, maar geen van hen speelt een rol in hun leven. De drie rijden zwart in de metro, glippen stiekem een bioscoop binnen en om aan eten te komen gaan ze proletarisch uit eten en stelen ze. Van een echt verhaal kun je niet spreken bij
Demi-Tarif. Regisseuse Isild Le Besco laat de beelden zien alsof het om een documentaire gaat. Dit idee wordt versterkt doordat de vrouwelijke voice-over commentaar geeft alsof ze na jaren terugkijkt op haar eigen jeugd. Zwak punt aan de film is de keuze voor de slechts gedeeltelijk vertaling. Alleen de voice-over stem wordt ondertiteld. De gesprekjes en het gekibbel tussen de kinderen, hoe onbeduidend ook, blijven voor de niet-Fransspekenden onder ons onbekend. Alsof iemand anders (Le Besco? de ondertitelaars?) voor ons beslist wat wel of niet de moeite waard is om te horen. (Marije Sietsma)
(Serik Aprymov • Kazachstan, 2004)
~
Regisseur Aprymov werd geboren op de Kazachstaanse steppe, en het landschap van zijn kindertijd keert vaak terug in zijn films.
The Hunter is het verhaal van een twaalfjarige jongen, enige zoon van een alleenstaande, vrijgevochten moeder. Terwijl een passerende jager met zijn moeder de nacht doorbrengt, vernielt de jongen de winkel van het bergdorp. Om de jongen uit de handen van de politie te houden, neemt de jager hem mee de bergen in en wijdt hem in in het nomadenbestaan. De beelden van het woeste berglandschap en de uitgestrekte steppen zijn verstild en overdonderend, de portretten van de bergbewoners warm, ontroerend en menselijk. De geheimzinnige natuurwetten die het leven in de wildernis regeren dwingen respect af. Aprymov houdt van westerns – en dat is te zien – maar zijn beeld van een mens die zijn weg zoekt in een wijdse wereld is veel genuanceerder en mystieker. De jongen leert niet alleen een jager te zijn, maar wordt ook een man, een ‘mens met een warme adem’. Een verhaal van een initiatie, een wonderlijk sprookje dat het met gemak zonder enige kunstgreep kan stellen. (Ellen op de Weegh)
(Daniel Burman • Argentinië/Spanje, 2004)
~
Ariel, een jongen van begin twintig, is op zoek naar een uitweg uit zijn saaie, weinig toekomstperspectief biedende leventje. Zijn moeder heeft een lingeriezaakje in een klein winkelcentrum in Argentinië en zijn broer leeft van de in- en verkoop van allerhande gadgets. Ariel zelf doet niet erg veel. Zo nu en dan helpt hij zijn moeder in de winkel. Verder slijt hij zijn dagen met pogingen een Pools paspoort te krijgen; volgens hem dé uitweg naar een beter leven in Europa.
El abrazo partido schetst een kleurrijk beeld van de kleine gemeenschap die het winkelcentrum vormt. Een gemeenschap waarin iedereen elkaar al jaren kent (met uitzondering van de teruggetrokken Koreaanse eigenaars van een feng shui-winkeltje) en waarbij iedereen een belangrijk deel uitmaakt van elkanders leven. Mooi is de manier waarop Ariel omgaat met de onverwachte terugkeer van zijn vader. Een man die hij nooit gekend heeft omdat deze vlak na zijn geboorte vertrok om te vechten in de Yom Kippur-oorlog. Hoewel de kennismaking tussen de twee eenvoudig aanleiding zou kunnen geven voor een sentimenteel clichématig drama, weet regisseur Daniel Burman dit vakkundig te omzeilen. Een mooie, kleine film is het resultaat. (Marije Sietsma)
Van A naar B
Stanley Brouwn (centrale thema: het overbruggen en opmeten van afstanden) speelde vanaf de jaren zestig een belangrijke rol in de ontwikkeling van de conceptuele kunst in Nederland. Als zodanig wordt zijn naam vaak in één adem genoemd met jaren 60/70-kunstenaars als Joseph Kosuth, Dan Graham, On Kawara, Marcel Broodthaers en Sol LeWitt. Gezamenlijk waren zij eerder vertegenwoordigd op de uitbundig bejubelde tentoonstelling Conceptuele Kunst in Nederland en Belgie 1965-1975 (Stedelijk Museum, 2002) die tegenwoordig wel wordt beschouwd als toonaangevend in zijn soort. Geheel in de geest van Stanley Brouwn deze keer geen afbeeldingen. We rekenen op je begrip.
~
Op weg naar Shanghai
Zelf heeft de kunstenaar verklaard: “Nog nooit zijn afstanden zo betekenisloos geweest als tegenwoordig. Steeds meer mensen maken een of twee keer per jaar verre vliegreizen. De geldigheid van het begrip afstand wordt steeds verder uitgehold. In mijn werk worden afstanden opnieuw opgeladen, ze krijgen weer betekenis.” Een voorbeeld daarvan is het werk waarbij de toeschouwer wordt gevraagd om een aantal meters in de richting van een bepaalde stad te lopen (de plaatsen lijken willekeurig te zijn gekozen). Brouwn heeft daartoe op de vloer van het Van Abbe Museum een aantal witte lijnen geschilderd en bij de beginpunten bordjes geplaatst (bijvoorbeeld “Loop 4 meter in de richting van Havana – afstand 7396584,7166 meter” of “Loop 2 meter in de richting van Shanghai – 8217376,5811 meter”). Je vraagt je af hoe hij die exacte afstanden heeft weten te achterhalen. Op zich al een prestatie, al hadden we graag gezien dat ook hier het universele maatsysteem was vertaald naar de SB-maat.
Meer aan de hand
In het Van Abbe Museum is elke zaal van de tentoonstelling voorzien van een plakkaat met daarop genoteerd het oppervlak van de vloer waarop men zich bevindt (dit onder de titel Portret van een Plaats). Op dat moment is er zeer zeker meer aan de hand dan “het overbruggen en opmeten van afstanden”. De bezoeker wordt namelijk geattendeerd op zijn situatie: hij/zij bevindt zich in een specifieke ruimte, in een bepaalde context. Brouwn tracht ons daarmee inzicht te geven in onze dagelijkse bezigheden, waarbij hij de afstand tussen de kunst en het dagelijks leven geleidelijk aan wil opheffen. Een kritische kanttekening: door slechts de afmetingen van de zalen in de ‘kunstcontext’ van het museum aan te geven, blijft er in zekere zin altijd een scheiding bestaan. Waarom bijvoorbeeld niet de supermarkt om de hoek? Met andere woorden: is die kunst context per definitie noodzakelijk? Zeer zeker niet.
Sleutelwerk
Als sleutelwerk in zijn oeuvre wordt beschouwd This Way Brouwn, waarbij de kunstenaar toevallige voorbijgangers (daar gaan we gemakshalve dan maar van uit) vroeg om hem op papier uit te leggen hoe hij van punt A naar punt B komt. In de tentoonstelling zien we een aantal van deze uitkomsten. Soms werd de uitleg mondeling gegeven waardoor het papier leeg bleef. Je kunt je afvragen in hoeverre de essentie van de ‘performance’ wordt gemist door slechts de uitkomsten van het experiment weer te geven (het sociale aspect blijft immers onderbelicht). Tegelijkertijd beseffen we ook dat het niet veel anders had gekund, daar Brouwn weigert foto’s van zijn werk te publiceren. Ook stelt hij geen bio- of bibliografische gegevens op. Vandaar dat een videoregistratie vermoedelijk eveneens uit den boze was. Die denkwijze is vanuit een bepaalde invalshoek goed verdedigbaar, maar het maakt het voor een museum des te lastiger, want wat blijft er over om te tonen? Inderdaad, de papiertjes, terwijl het daar eigenlijk niet om gaat.
Onvrijwillige vrijwilligers
Een ander sleutelwerk is 196 voetstappen waarbij Brouwn onder het lopen vellen papier op het trottoir en de straat laat vallen. Later worden de vellen papier met daarop sporen van voetgangers onderweg van A naar B weer verzameld. Op die manier kruist Brouwns weg die van toevallige voorbijgangers, maar wel zonder dat die laatste groep daar notie van neemt. Waar het bij This Way Brouwn vooral draait om het sociale aspect, is de ‘participant’ bij 196 voetstappen min of meer ‘onvrijwillig vrijwilliger’. In die zin wordt het begrip afstand hier niet opnieuw geladen, maar geeft de ‘participant’ invulling aan Brouwns afgelegde afstand. Daarmee hebben we meteen de drie wezenlijke elementen op een rijtje: de kunstenaar, de beschouwer en de afstand tussen beide. Hoe deze zich tot elkaar verhouden verschilt per kunstwerk, waarbij de mate van evenwicht bepalend is voor het succes van een werk.
Stanley Brouwn: Werken 1960-2005
Gezien in: het Van Abbe Museum, EindhovenNog te zien tot: zondag 29 september 2024
Misschien ook iets voor u
Toneelgroep Amsterdam maakt drie weken Tamtam
Tam Tam klinkt naar ophef, naar luid en duidelijk optreden. En een festival in Amsterdam dat bijna drie weken duurt, kan flink wat uit de kast halen. En dat doet het: het aanbod van Tamtam is veelzijdig en interessant. Met de première van twee nieuwe theaterstukken, een bijzondere selectie films, rondleidingen en debatten, en persoonlijke gesprekken. Een goede gelegenheid om op je gemak in de Stadsschouwburg, Cinerama en De Balie rond te kijken en na te praten.
~
Met Tamtam houdt Toneelgroep Amsterdam (TGA) jaarlijks open huis in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Dit jaar draait het festival om ‘het huwelijk’. De afgelopen maanden al bracht het gezelschap met De Kruistochten de eerste voorstelling van een vierluik vijf uur huwelijksperikelen onder de aandacht. Tijdens Tamtam zullen de stukken Scènes uit een huwelijk en Bedrog in première gaan. Het is een goede zet van Ivo ten Hove, directeur van TGA, om in deze tijd via kunst het huwelijk aan de orde te stellen. We zijn druk met studies, carrière en een snel veranderende maatschappij, en het levert wellicht een echt enerverende avond op om eens met vrienden van gedachten wisselen over het ‘instituut’ huwelijk anno 2005.
Films in Cinerama
~
Manische mannen en een bordeel
Naast de conventionele presentaties van het toneel en de film is er ook ruimte voor eigen invulling. De jongere auteurs van Toneelgroep Amsterdam, waaronder Roeland Fernhout (De Kruistochten), treden naar buiten met zelfgeschreven en zelfgeregisseerde monologen. De tekst van Sanne den Hartogh is geschreven door Arnon Grunberg, die zich de laatste tijd flink inzet voor de Nederlandse kunst en cultuur. Behalve met zijn boeken en columns verschijnt hij wekelijks op de buis voor R.A.M., en onze productieve maniak schrijft dus voor deze gelegenheid Sannes monoloog: Brief aan M.
Dan belooft Tamtam ons het ’toneelbordeel’, volgens het programmaboekje “een salon van lichte zeden”. Voor één euro kunnen we een “opwindend” optreden bijwonen van een acteur van TGA. Dit moet wel gepland worden: het toneelbordeel is geopend op vrijdag 11, zaterdag 12 en op de slotavond van zaterdag 19 februari. Moeten we hier sexy optredens verwachten van een stripper, of gaat het vooral om de knipoog?
Hoogstpersoonlijk ideaal
~
Aanverwante kunsten
Behalve de twee theaterstukken van TGA gaan er twee dansvoorstellingen in première. De eerste betreft een dansfilm: Blush. De Vlaamse choreograaf Wim Vandekeybus heeft onderzocht welke emoties aanleiding geven tot blozen. Van de dansvoorstelling die hieruit voortvloeide is nu een film gemaakt op locatie. Dezelfde choreograaf presenteert op 11 en 12 februari Les porteuses de mauviases nouvelles, een snel en opwindend danstheater met zijn jonge dansers uit Vlaanderen en Porto.
Debatten en gesprekken
~
Dit alles en nog meer
Alsof dit nog niet alles was, zijn er muzikale intermezzo’s, wordt er een jeugdtheaterstuk opgevoerd, is er een studentenseminar, een tocht door de stadsschouwburg, en worden we nog eens in de gelegenheid gesteld de theaterhit van vorig jaar te bekijken: De gesluierde monologen. En we kunnen elkaar als bezoekers ontmoeten op de dansvloer, en daar onze ledenmaten lekker losschudden: het festival zal feestelijk worden afgesloten met een groot dansevenement.
Festival Tamtam vindt van 1 tot en met 19 februari plaats in Amsterdam. Kijk op toneelgroepamsterdam.nl voor alle tijdschema’s.
IFFR 2005 – deel 2
/ 0 Reactiesdoor: Marije Sietsma, Ellen op de Weegh, Paul Caspers0 SterrenHet Internationaal Filmfestival Rotterdam is weer losgebarsten, en dat zullen we weten ook. 8WEEKLY brengt vrijwel dagelijks verslag vanaf het festival met reportages, interviews en natuurlijk heel erg veel filmrecensies. Lees verder voor de zes nieuwe pareltjes die we gisteren zagen in Rotterdam.
Overzicht verslag IFFR 2005
In dit artikel:
Late Bloomer | La chiavi di casa | Ecrire | A Blue Automobile | Survive Style 5+ | Dalecarlians | Le pont des arts
Late Bloomer (Osoi-hito)
(Shibata Go • Japan, 2004)
~
La chiavi di casa
(Gianni Amelio • Italië, 2004)
~
Ecrire (Writing)
(Benoit Jaquot • Frankrijk, 1993)
~
A Blue Automobile (Aoi kuruma)
(Hiroshi Okuhara • Japan, 2004)
~
Survive Style 5+
(Gen Sekiguchi • Japan, 2004)
~
Dalecarlians (Masjävlar)
(Maria Blom • Zweden/Denemarken, 2004)
~
Le pont des arts
(Eugene Green • Frankrijk, 2004)
Le pont des arts is als een formalistisch stilleven. De acteurs praten strak geregisseerd recht in de camera, die geen millimeter beweegt. Het verhaal gaat over twee koppels. Als een van de vier zelfmoord pleegt vanwege een slechte zangrepetitie, gaan de levens van de overige personages elkaar kruisen. De film is een aanklacht tegen het Parijse culturele establishment, een pleidooi voor ervaring in plaats van academische kennis, en een wegwijzer naar de brug van echte kunst en ware liefde. Maar dan moet je wel met de barokke ogen van Green kunnen kijken en van zijn humor houden, en dat is nog een kunst op zich. Lichtpunten: Natacha Reignier als de getromenteerde zangeres en de muziek van Monteverdi. (Ellen op de Weegh)
Misschien ook iets voor u
Schokken om het schokken
Het debuut van de jonge Engelse schrijfster Helen Walsh is overal goed ontvangen. Het verhaal over de mooie Millie is naar eigen zeggen deels autobiografisch en aangezien het bij tijd en wijlen een, vooral seksueel, erg schokkend verhaal is, is dat voor de soms wel wat ingedutte literaire wereld reden voor veel media-aandacht. Maar of dat helemaal gerechtvaardigd is, is de vraag.
Millie is een 19-jarige studente, die na de scheiding van haar ouders bij haar vader, een populaire hoogleraar, woont. Ze stort zich met haar zeven jaar oudere beste vriend Jamie, diens broer en vrienden – jongens uit de arbeidersklasse – regelmatig in het nachtleven van Liverpool. Omdat ze haar lesbische verlangens niet goed kwijt kan, gaat ze naar hoeren om haar geilheid te blussen. Als Jamie vertelt dat hij gaat trouwen verslechtert zeer gestaag zijn goede relatie met Millie. Tijdens een enorm destructieve nacht stappen raakt Millie het spoor compleet bijster. Ze verkracht een 14-jarig meisje, neukt met de drugsdealer Sean en komt er als klap op de vuurpijl achter dat haar moeder weg is gegaan omdat haar vader met tientallen studentes – en zelfs haar tante – vreemd is gegaan. Dit laatste verwart Millie zodanig dat ze aan het zwerven slaat, maar ‘alles’ komt uiteindelijk toch nog goed.
Overschreeuwende thema’s
Bovenstaande weergave van Millies verhaal is misschien complex, maar nog altijd helderder dan het werkelijke boek, dat eigenlijk nogal verwarrend is. Millie probeert een groot aantal thema’s bij de kop te nemen die dwars door elkaar heen lopen. Terwijl ze lang niet allemaal even belangrijk zijn voor het plot van Millie, schreeuwen sommige minder belangrijke thema’s enorm om aandacht.
Het belangrijkste thema is de vriendschap tussen Jamie en Millie, die door Jamie’s huwelijksplannen wordt verstoord. Walsh vertelt de spanningen tussen de twee vrienden door gedurende het boek steeds van perspectief te wisselen. Om en om lees je mee vanuit het oogpunt van Millie danwel Jamie.
De gescheiden ouders en het van zijn voetstuk vallen van de vader van Millie vormen samen een tweede belangrijk thema en het slot van het boek is hier ook op gestoeld. Dit thema komt echter maar matig uit de verf. Wat alles vooral overschaduwt is de tomeloze seksuele drift van Millie: De schrijfster gaat zich te buiten aan gedetailleerde beschrijvingen van de seksuele ervaringen die lang niet altijd even lekker te pruimen zijn. Het nut van deze beschrijvingen is niet echt duidelijk en lijken er alleen maar te zijn om de lezer te schokken en sensatie te veroorzaken.
Sensationeel, of zo…
~
De stijl van Millie is wel grijpend. Het lezen van het boek, met name de uitgebreide beschrijving van de beruchte ‘stapavond’, is als het zien van de clip van Smack Your Bitch Up van The Prodigy. Het lijkt zelfs bijna dat dit het script is geweest voor dit deel van het boek. Veel critici vinden Millie op Trainspotting van Irvine Welsh lijken, maar er zijn twee grote verschillen. Ten eerste is het boek van Welsh voor de meeste personages zelfs in het eind erg uitzichtloos, terwijl Millie verschillende min of meer happy endings suggereert.
Verder hoop je bij Irvine Welsh steeds weer dat er een beter boek dan Trainspotting komt, maar je weet dat na drie matige werken de kans hierop vrij klein is. Bij de met Millie debuterende Helen Walsh is de toekomst nog onzeker en zou er best een echt geniaal werk in kunnen zitten.
Prijs: 14,95
Bladzijden: 275
Misschien ook iets voor u
Rocken in de bush
Wat hebben Paul Hogan, koala’s en AC/DC als gemeenschappelijke eigenschap? Inkoppertje inderdaad: allen komen oorspronkelijk uit Australië. Paul Hogan veroverde de wereld als Crocodile Dundee, koala’s staan over het algemeen bekend als grijs knuffeldier en AC/DC is zelfs bij het grote publiek bekend als toonaangevende hardrockband uit de tachtiger jaren. Nu heeft Australië al meerdere metal- en hardcorebands voortgebracht als Sadistik Execution, Rose Tattoo en Destroyer666. Een volgende band die nu poogt de grote oversteek te maken is The Blacklist.
~
Roadtrain
Wat opvalt aan de cd is dat het geluid aan alle kanten dichtgesmeerd lijkt te zijn met een flinke lik motorolie. De muziek loopt soepel en klinkt over het algemeen behoorlijk vet, een enkele passage daargelaten. De nummers staan bol van het dubbele gitaarwerk met snerpende solo’s zoals een goede rock ’n rollband betaamt en de bas en drum blijven de gehele cd voortstuwen als ware het een echte Australische roadtrain. En die stopt nergens voor. Een vette productie qua muziek dus. Als we daar dan ook nog de vocalen bij optellen van zanger Goodtime Gemmil, die overigens klinkt als een koala op een bandschuurmachine, dan kan slechts geconcludeerd worden dat The Blacklist goed is in wat ze doen. Dit neemt niet weg dat het eigenlijk niks nieuws is.
Humor
Wat The Blacklist echt onderscheidt van een hoop andere bands in dit genre is dat ze over een flinke dosis humor beschikken. Waar het bij dit soort muziek toch vaak draait om seks, drugs en rock ’n roll blijven deze jongens daar juist niet continu in hangen. Titels als Live Like An Angel, My Hammer Your Skull en Release The Gay Boy Beserker Attack spreken voor zich en in het nummer Free Che What’s His Name (You Know The Guy On The T-Shirts) horen we juist weer politiek met een knipoog terug. Ik ben echter benieuwd hoeveel ruige motormuizen er echter op de teksten gaan letten zodra deze band het podium betreedt.
The Blacklist
Album: Electric and EvilLink: Undertow Recordings
Misschien ook iets voor u
IFFR 2005 – deel 1
/ 0 Reactiesdoor: Ellen op de Weegh, Marije Sietsma0 SterrenHet Internationaal Filmfestival Rotterdam is weer losgebarsten, en dat zullen we weten ook. Vanaf vandaag brengt 8WEEKLY vrijwel dagelijks verslag vanaf het festival met reportages, interviews en natuurlijk heel erg veel filmrecensies. Lees verder voor de oogst van de eerste twee festivaldagen.
Overzicht verslag IFFR 2005
In dit artikel:
The Family That Eats Soil
|
My Summer Of Love
|
Pusher II
|
Clean
|
Demi-Tarif
|
The Hunter
|
El abrazo partido
The Family That Eats Soil
(Khavn • Filippijnen, 2005)
~
My Summer Of Love
(Pawel Pawlikowski • Engeland, 2004)
~
Pusher II
(Nicolas Winding Refn • Denemarken, 2004)
~
Clean
(Olivier Assayas • Frankrijk/Engeland/Canada, 2004)
~
Demi-Tarif
(Isild Le Besco • Frankrijk, 2004)
~
The Hunter
(Serik Aprymov • Kazachstan, 2004)
~
El abrazo partido
(Daniel Burman • Argentinië/Spanje, 2004)
~
Misschien ook iets voor u
Scherpe comedians die snel grappen oogsten
Vorig jaar had ineens iedereen het erover. Heb je De Lama’s op BNN gezien? Voor het eerst sinds lange tijd was er weer wat op televisie te zien waar je de videorecorder echt voor aanzette. Voordat echter iedereen in de gaten kreeg hoe briljant de serie was, was het seizoen voorbij. Het ligt voor de hand dat de dvd van de serie nu al te verkrijgen is.
~
De Lama’s is gebaseerd op de Engelse serie Whose Line Is It Anyway?. Deze serie is begonnen op de BBC radio in 1987 en ontwikkeld door de makers van het Engelse Dit was het nieuws. Een jaar later kwam de serie voor het eerst op televisie en was een groot succes. De Britse versie is iets formeler dan het format dat BNN er van heeft gemaakt. Het decor in Nederland is een schuur en de cabaretiers lopen op knalgroen kunstgras. In de Britse variant zitten de acteurs in een degelijk decor op barkrukken. Het Nederlandse ‘Teletubbie-decor’ geeft het programma echter een mooie, losse sfeer, waar aan de lopende band grappen worden gemaakt.
Twaalf spellen
~
Vlijmscherp
In het eerste seizoen worden we verrast door cabaretier Ruben Nicolai (Ruben en Nathan, winnaar Cameretten 2002), die op schitterende wijze telkens weer op de voorgrond weet te treden. Hij is hier vaak nog grappiger dan ‘oude rot’ Arie Koomen (Arie en Silvester) en Tijl Beckland (Ongehoord). De twee duidelijk mindere deelnemers zijn Martijn Oosterhuis en stand-up comédienne Kristel Zweers. Het is essentieel dat de teamleden vlijmscherp zijn, zodat ze op het juiste moment een grap weten te oogsten. Nicolai is daar onbetwist een meester in, terwijl anderen de plank soms net mis slaan.
Waardevolle weergave
In eerste instantie lijkt een dvd van een programma met improvisaties niet echt boeiend. Het is niet leuk om een dergelijke serie in zijn geheel te bekijken. Daarom is het goed dat ervoor is gekozen om het op te splitsen in drie delen met de beste fragmenten. Tevens is er een extra deel aan toegevoegd met nog niet uitgezonden fragmenten. Bij elkaar heb je dan twee uur van het beste materiaal uit het eerste seizoen. Daarbij blijven de sketches door de manier waarop de fragmenten achter elkaar zijn gezet interessant. Dit maakt het een waardevolle weergave van de serie, voor hen die het op televisie gemist hebben en voor hen die gewoon alles nog een keer willen zien.
Op 28 juni 2005 begint het tweede seizoen van De Lama’s op Nederland 2 bij BNN.
De Lama's - Het beste van de Lama's 1
Artiest: De Lama'sMisschien ook iets voor u
Rockende Tommy niet perfect
Acid Queen, See me, Feel me en Pinball Wizard dreunen uit de speakers. Let’s rock! De oude Who-tijden herleven in de musical Tommy, die voorman Pete Townsend in 1969 schreef. Het verhaal werd in 1975 verfilmd met in de hoofdrollen onder anderen Elton John, Jack Nicholson en Tina Turner. Een musical op de bühne kon natuurlijk niet uitblijven. Op Broadway scoorde The Who’s Tommy hoge ogen en haalde vijf Tony Awards binnen. Nu is het tijd voor een Europese tour, en de première was hier in Nederland.
~
Er zit meteen vaart in deze musical. We worden meegenomen naar Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog en Tommy wordt geboren. Het tijdsbeeld krijg je goed mee door geprojecteerde beelden op een doorzichtig doek voor het toneel. Vervolgens raakt Tommy getraumatiseerd als hij getuige is van een moord. Hij trekt zich terug in zijn eigen wereld en lijkt voor de buitenwereld doof, stom en blind. Zijn ouders worden er wanhopig van en rennen met hem naar allerlei instanties. Dit wordt mooi neergezet, maar duurt wellicht iets te lang, want wat volgt – het flippertalent van Tommy en wat er met hem gebeurt als hij eindelijk weer terugkeert naar de werkelijkheid – wordt iets te rap en kort door de bocht gebracht. De balans had daarom wat beter verdeeld kunnen worden.
Tommy Toppers
~
Niet goed verstaanbaar
De zang is uiteraard belangrijk in een musical en daar hebben de producenten van The Who’s Tommy toch een steekje laten vallen. Niet alle acteurs blijken ook goede zangers te zijn. Maar wat nog veel irritanter is, is dat de geluidstechniek nogal eens te wensen over laat. Soms komt de zang bijna niet boven de live band uit. En dat is toch behoorlijk vervelend, aangezien je het juist moet hebben van die liedjes, omdat er bijna geen gesproken tekst voorkomt in deze musical. Als je bekend bent met het album The Who dan kun je het verhaal waarschijnlijk wel dromen, maar je moet de teksten ook gewoon goed in het theater kunnen verstaan.
Gelikt
~
Visueel is er niets mis met deze show, want het is zeer vermakelijk om naar te kijken. Het tempo ligt hoog, mede door de muzikale noten, en de echte The Who-fan kan vast zijn geluk niet op. Maar eerlijk is eerlijk; The Who’s Tommy kent wat gebreken en komt daarom maar net boven het maaiveld uit.
The Who’s Tommy is nog tot en met 29 mei 2005 in Nederland te zien.
The Who's Tommy
Artiest: Theatrical Management GroupGezien op woensdag 26 januari 2005 in het Chassé Theater, Breda
Misschien ook iets voor u
Van Social perfection naar Self perfection: een zoektocht naar de diepte
“If I’d want to be an artist, I’d better make something that is gonna change someone’s life. It’s all about changing the world,” verkondigt Bill Viola zelfbewust ergens halverwege deze documentaire. Opmerkelijk ambitieus en, zo later blijkt, niet geheel in overeenstemming met de leer van het zen-boedhisme.
In samenwerking met het Franse ARTE produceert de BBC een documentaire over videokunstenaar Bill Viola, die tegenwoordig algemeen wordt beschouwd als de Rembrandt van het videotijdperk. Viola’s fascinatie voor Renaissance schilderkunst (grofweg 14e t/m 16e eeuw) en de rol van de religie mag inmiddels bekend worden verondersteld; zo zou het video-vijfluik Catharine’s Day (2001, te zien in museum De Pont in Tilburg) uit visueel oogpunt verwijzen naar de binnenhuistafereeltjes van Johannes Vermeer en wordt in deze documentaire ondermeer stilgestaan bij een 14e eeuwse frescocyclus van Giotto.
Gedurende een periode van drie maanden volgde cineast Mark Kidel (onder meer regisseur van de in 2001 verschenen documentaire Ravi Shankar: Between Two Worlds) Viola intensief en kreeg daarbij onbeperkt toegang tot diens archieven. Het bracht ze naar voor de kunstenaar bijzondere plekken als de Californische woestijn (“A lot of people come here to be alone, to be quiet”), de Basiliek in Assisi en een gasfabriek in het Duitse Oberhausen. Dit poëtische portret van Bill Viola is in die zin uniek dat het de allereerste keer is dat de kunstenaar wordt geportretteerd. Daaruit blijkt dat Viola één-op-één beduidend meer op zijn gemak is dan wanneer hij voor een grote groep staat, wat vooral naar voren komt tijdens een podiuminterview dat filmster Peter Sellers met hem heeft in het Getty Center, LA.
Esthetische benadering
Samen met Bruce Nauman en Gary Hill wordt Viola tegenwoordig beschouwd als degene die het medium video in het begin van de jaren 70 tot ontwikkeling heeft gebracht. Viola’s esthetische benadering van het medium haalde de videokunst uit het ondergrondse circuit waarbij zijn thematiek vooral gericht is op de klassieke, existentiele principes als de geboorte, de sterfelijkheid en de dood. Daarbij maakt hij veelal gebruik van niet specificeerbare geluiden en bezit zijn werk een sterk fragmentarisch karakter.
Liefdesgedichten
Een keerpunt in zijn loopbaan als kunstenaar was het werk Room for St. John of the Cross uit 1983. De inspiratie daarvoor haalde Viola uit het verhaal van de heilige Johannes, die op een niet nader genoemde dag in 1577 ’s nachts door de inquisitie uit zijn huis werd gehaald om te worden opgesloten in een ruimte zo klein dat hij er amper kon staan en liggen. Elke dag werd hij een uur gelucht waarbij hij de verschrikkelijkste martelingen moest ondergaan. Ieder ander zou zijn vijanden hartstochtelijk haten, maar in plaats daarvan schreef Johannes liefdesgedichten. Viola vertelt in de film geraakt te zijn door een dergelijke vergevingsgezindheid en te hebben ingezien dat hij als kunstenaar zou moeten streven naar de vervolmaking van de geest.
Zalvende woorden
Op dat moment zou je wensen dat Kidel iets minder ontzag zou hebben voor zijn onderwerp; het zengehalte (Viola is daar serieus in) neemt namelijk dusdanige vormen aan dat deze recensent de slaap af en toe uit zijn ogen moet wrijven. Dit wordt vooral veroorzaakt door Viola’s zalvende woorden en zijn monotone manier van praten, maar ook doordat Kidel nergens interrumpeert. Daarbij komt dat in een relatief kort tijdsbestek (ongeveer een uur) relatief veel werken aan bod komen, wat leidt tot de gedachte dat Kidel vooral niet heeft willen kiezen. Wat we daarnaast met name missen zijn de technische details.
Verstillingstrucje
En daarmee zijn we dan aanbeland bij het grootste manco van Viola’s videokunst: visueel absoluut magnifiek, cameratechnisch idem dito, maar het verstillingtrucje lijkt zijn langste tijd wel te hebben gehad. Bovendien is Viola al sinds het in 1979 verschenen Silent Life (een in documentairestijl gefilmde studie over het eerste licht dat een mens ziet) bezig met eerder genoemde levensstadia (met als ‘hoogtepunt’ de video waarin Viola zijn moeder filmt op haar sterfbed, ondermeer verwerkt in The Passing uit 1991 en Nantes Triptych uit 1992) en slaat wat dat betreft de verveling een beetje toe. Wat in feite wordt gemist is de zo relevante vernieuwingsdrang, waardoor we durven te stellen dat Viola zijn koppositie wat dat betreft reeds is kwijtgeraakt.
Toch is The Eye of the Heart een zeer interessant kunstenaarsportret, waarbij het eindshot de essentie van Viola’s persoonlijkheid perfect weergeeft: de kunstenaar die langzaam wordt opgeslokt door zijn omgeving.
Bill Viola: The Eye of the Heart
Regie: Mark KidelJaar: 2024
Distributeur: Total Film
Misschien ook iets voor u
Hoe gruwelijk moet het zijn in De gelukkige mandarijn?
Een stel ex-collega’s ontmoet elkaar na lange tijd weer op hun oude werkplek: Chinees restaurant De gelukkige mandarijn. Niemand weet wie de uitnodigingen heeft verstuurd. Eén voor één druppelen de vijf binnen en vertellen ze hoe ze ervoor staan. Bonnie Meyer heeft het ‘het verst’ geschopt; zij is beroemd geworden en verschijnt wekelijks in de Story. De anderen hebben ook allemaal een bestemming in het leven, verkregen door vallen en opstaan. Maar hun gedeelde verleden werkt nog steeds door. De vreemde dood van mooie Claire destijds, is nog altijd een angstaanjagend raadsel.
~
In de komedie De gelukkige mandarijn wordt gedanst en gezongen alsof het een lieve lust is. De acteurs zingen stuk voor stuk als nachtegalen en vol overgave zetten ze hun personages neer. Hun passie is eigenlijk te groot voor een whodunit. Om het mysterie van de moord op te lossen moet er veel worden gepraat. De getuigenissen van de vijf gaan op een gegeven moment een beetje tot verveling leiden. De oud-collega’s beschuldigen elkaar hartstochtelijk, maar uit hun persoonlijke verhalen blijkt dat ze die Claire allemaal maar een rotwijf vonden. Hadden ze dan niet vanaf het begin open kaart kunnen spelen?
Nederlands entertainment
~
Goede cast, stomme personages
De kleding, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal passen goed bij de personages, maar het zijn geen blijmoedige figuren. De homofiele bloemverkoper Freddy (Alex Klaasen) is flamboyant in het donkergroen-geruit-met-felrood, dronkelap Marie is onverschillig en kil, Wendy is een emotioneel en getraumatiseerd pubermeisje en Bonnie Meyer (Chiara Tissen) tuurt voortdurend in zo’n typisch Chinese gouden wand om zichzelf te bewonderen. Lottie Hellingman als Chrissy (Christine), de liefdevolle aanstaande bruid, vindt de juiste toon om met haar personage om te gaan. Zij geeft, met haar verbaasde blikken richting het publiek, Chrissy iets dolkomisch mee, iets dwaas.
Sarcasme
~
Blijspel?
Voor een blijspel zijn de personages in De gelukkige mandarijn niet ontspannen genoeg. Er wordt wel een hoop gegrapt in het stuk, maar er wordt te weinig gelachen. Zouden de personages elkaar wat meer hebben uitgelachen, of zouden de scènes zich hebben afgespeeld tijdens een picknick in de buitenlucht, dán was er ruimte geweest voor de lach en voor onvoorspelbare wendingen. Natuurlijk vraagt het reconstrueren van een moord tijdens een picknick om een heel ander verhaal. Maar detective-achtige spanning doorspekt met sarcasme, in de omgeving van een verlaten restaurant, levert geen komedie op. Al zingen de acteurs nog zulke prachtige liedjes.
De gelukkige mandarijn wordt nog tot en met 2 april 2005 gespeeld.
De gelukkige mandarijn (Hummelinck Stuurman Theaterproducties)
Artiest: Hummelinck Stuurman TheaterproductiesGezien op vrijdag 21 januari 2005 in de Schouwburg, Amstelveen
Misschien ook iets voor u