We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Tergend langzame liefdesslaapliedjes
Om de hoek van mijn kamer, daar woonde hij. In Berlijn. Prachtige stad waar veel gebeurt. De stad waar je dag en nacht kunt genieten van allerlei vermaak. De stad waar poëten samenkomen in allerlei cafés, de indietronica-giganten en DJ’s een tafel verderop zitten te ontbijten en waar je steevast de hipste kunst in galeries vindt en waar de coolste films op vage locaties worden vertoond. De stad inspireert en de mensen inspireren elkaar. Toch moet je door Lady Sleep constateren dat Maximilian Hecker niets of nauwelijks iets van de levendigheid van de stad meekrijgt. Het klinkt alsof hij het huis nauwelijks uit komt, misschien alleen ’s ochtends wanneer iedereen slaapt glipt hij door de buitendeur om wat boodschappen binnen te halen. Niets op Lady Sleep doet denken aan Berlijn. Hecker had de plaat net zo goed kunnen maken in de bergen bij Garmisch-Paternkirchen.
~
Slaapverwekkend
Lady Sleep vangt na tien seconden van stilte aan met het poëtisch gezien enigszins sterke Birch. Wanneer bij het tweede couplet de piano iets harder wordt en de gearrangeerde strijkers wat krachtiger ingezet worden, laat Hecker zien dat het album zou kunnen gaan leven. Maar bij het tweede nummer Anaesthesia sukkel je bijkans weg en kun je je aandacht nauwelijks nog vasthouden. Soms weten de over het algemeen zo karakterloze Acda & deMunnik-achtige pianostukken, die op de plaat alom vertegenwoordigd zijn en die bij tijd en wijle sferisch en zelfs knap te noemen zijn, je aandacht er weer bij te slepen. Toch kom je er na een tijdje achter dat je aandacht weer verslapt is. Het enige nummer dat je echt wakker weet te schudden is Yeah, Eventually She Goes, maar jammer genoeg is de enige oorzaak daarvan het volume. De afsluiter, die dezelfde titel draagt als de plaat, weet zichzelf boeiend te presenteren met de soortgelijke xylofoonklanken als van Velvet Undergrounds Sunday Morning. Het nummer heeft een iets ander, wat meer up-tempo geluid dan de rest van de plaat en laat zien dat het er in potentie wel inzit, maar dat het er niet uit wil komen. Jammer dat bij Maximilian Hecker die potentie er wel is, maar dat het nauwelijks in muziek omgezet kan worden. Dan was Lady Sleep misschien niet zo slaapverwekkend geweest.
Maximilian Hecker
Album: Lady SleepLink: Kitty Yo
Misschien ook iets voor u
Zonnekinderen stralen niet
Eind 2003 speelde het Noord Nederlands Toneel de tragikomedie Zonnekinderen van Maxim Gorki in hun eigen theater, de Machinefabriek. De landelijke pers kwam er massaal op af en prees het stuk de hemel in. Aanleiding voor het NNT om nu een landelijke tournee te doen.
~
Zonnekinderen is weliswaar honderd jaar oud, maar nog altijd vlijmscherp en verschrikkelijk actueel, zo wordt ons in de inleiding bij de voorstelling voorgehouden. Chemicus Protassov werkt aan een middel om ieder mens gelukkig te maken, tot een zonnekind. Ondertussen verzuipt de elite echter in goede bedoelingen en mooie gesprekken. Maatschappijkritiek met een duidelijke lijn naar het huidige intellectuele debat over meningsvrijheid, politieke richting en culturele eigenheid. Geen woorden maar daden, lijkt het devies.
Keren van het water
~
Zuiverheid
Zonnekinderen wordt nu nergens de beloofde actuele en kritische voorstelling over de rol van een discussierende elite. Het stuk verhaalt vooral over de liefde. Chemicus Protassov werkt dag en nacht, waardoor hij geen tijd overhoudt voor zijn vrouw. Die zoekt ondertussen haar heil bij een kunstschilder, die haar bemint en haar zelfs een aanzoek doet. Ook Protassov zelf krijgt een aanzoek: van Melania, het dommige zusje van de dierenarts. En die dierenarts is op zijn beurt weer verliefd op de zieke zus van de wetenschapper. Een grote kluwen van aanzoeken, afwijzingen en liefdesverdriet dus. Ondertussen speelt ook geld in al die liefdesperikelen een prominente rol. Is liefde te koop, of is het beter zuiver maar arm te leven?
Geen straling
Vooraf stelden de acteurs zich de vraag wat de afgelopen eeuw nu eigenlijk had opgeleverd. Hun antwoord was weinig hoopgevend: niets dan ellende. Hoewel die stelling historisch moeilijk te onderbouwen lijkt (ook voorgaande eeuwen kenden vele oorlogen en politieke en religieuze moorden), is het jammer dat het NNT zo weinig met die uitkomst heeft gedaan. Bij voorstellingen van het gezelschap staan humor en verwijzingen naar de actualiteit in het algemeen voorop. Het lijkt er echter op dat ze de tekst van Gorki nu nog zo actueel vonden, dat er niet al te veel aan gesleuteld hoefde. Jammer, want Zonnekinderen straalt nu allerminst.
Zonnekinderen is nog tot en met 2 april 2005 in de theaters te zien.
Zonnekinderen (Noord Nederlands Toneel)
Artiest: Noord Nederlands ToneelGezien op woensdag 02 februari 2005 in De Harmonie, Leeuwarden
Misschien ook iets voor u
Dun laagje chroom
Bling bling: synoniem voor dure, opzichtige juwelen. Voornamelijk gedragen door Afro-Amerikaanse hiphopartiesten. Bling: de titel van de debuutroman van Erica Kennedy over een jonge zangeres die de weg dreigt kwijt te raken in de glitter en glamour van de hiphopwereld.
De onschuldige, jonge zangeres Mimi, op zoek naar het grote succes, tekent een contract bij het populaire hiphoplabel Triple Large Entertainment en komt terecht in de wereld van de seks, drugs en rap. Omringd door schitterende diamanten hangers, gouden en platina tanden, grote Hummer’s, keurig gekapte cornrows, snuivende supermodellen en leugenachtige producers past Mimi zich al snel aan de nieuwe situatie aan. Nog voor haar eerste album is ze al helemaal onderdeel van de hiphopscène. En wij mogen daar volop van meegenieten.
Scratch the surface
~
Passages als deze kom je in elk hoofdstuk wel een keer tegen:
De karakters van de personages worden niet beschreven aan de hand van hun innerlijke kenmerken, maar aan de hand van het merk kleding dat ze dragen, de grootte van hun diamanten kettingen en de kapper die ze bezoeken. Tenminste, dat zou je gaan denken als je Bling leest, maar helaas ben ik bang dat Erica Kennedy het niet zo bedoeld heeft. De karakterisering van de personages aan de hand van hun uiterlijke kenmerken zou zelfs nog een creatieve vondst zijn geweest. Ik ben echter bang dat Erica Kennedy die creativiteit ontbeert.
Ups and downs
~
Quick and dirty
Tussen de toetreding tot de scène en de uiteindelijke bezinning zit veel stoere hiphoppraat, met de nodige dosis seks en nog veel meer uiterlijk vertoon. Alles wordt op een snelle, luchtige wijze verteld. Wat dat betreft is Bling een prima afspiegeling van de geportretteerde wereld. Maar hoewel het boek dus lekker snel wegleest, blijf ik toch met het onbevredigde gevoel zitten dat het allemaal maar een flinterdun laagje chroom is over een verder lege huls. En hoewel de schone schijn voor 99 procent van de personages van het boek voldoende blijkt te zijn om een leuk leven te hebben, hoop ik dat een snel verhaaltje voor 99 procent van de lezers niet meteen een leuk boek oplevert. Want als je hier wel genoeg aan hebt, dan is het niet alleen met de hiphopscène inhoudelijk droef gesteld.
Prijs: €19,50
Bladzijden: 380
ISBN: 90 500 066 63
Misschien ook iets voor u
Van groot belang
“Over Willem Sandberg, die van 1945 tot eind 1962 directeur van het Amsterdamse Stedelijk Museum was, is de mythe ontstaan dat hij vooral een tentoonstellingsmaker was, die de opbouw van de museumcollectie zou hebben verwaarloosd.” Dat beeld wordt bevestigd door spraakmakende tentoonstellingen als Cobra (1949, Sandberg wordt min of meer beschouwd als ‘de ontdekker van Cobra’ waaraan hij reeds in 1949 een groepstentoonstelling wijdde), Bewogen beweging (1961) en Dylaby (1962), waarmee Sandberg en diens compagnon Hans Jaffé er in zijn geslaagd het Stedelijk Museum na de oorlog internationaal op de kaart te zetten. Toch was er wel degelijk sprake van een actief verzamelbeleid, al veranderden Sandbergs opvattingen vaak gaandeweg.
Expressie en ordening belicht Sandberg’s collectiebeleid en “geeft voor het eerst een volledig gedocumenteerd overzicht van alle door hem verworven schilderijen en beelden,” meldt uitgeverij NAI. Ik durf op deze plaatst reeds te stellen dat Expressie en Ordening van groot belang zal blijken voor een volgende generatie kunsthistorici, ondanks de kritiek die er reeds op is geuit, al dan niet terecht. Voor ieder ander is het boek misschien wat droge kost, maar tegelijkertijd is het zeer helder geschreven en daardoor goed te volgen.
De aanleiding tot het onderzoek van Caroline Roodenburg was de tentoonstelling ERA Sandberg, een presentatie uit 1992 met een selectie van Sandberg’s aanwinsten, georganiseerd door toenmalig directeur Wim Beeren. De auteur is, getuige zowel de vorm (omvang van het boek, hoeveelheid afbeeldingen, lijsten van aanwinsten) als de inhoud (geschetste kunstenaarsportretten, kunstbeschrijvingen, wijze van aankoop, samenstelling van commissies) zeer gedegen te werk gegaan, waarbij Sandberg’s afwegingen dankzij een goed bewaard museumarchief konden worden gereconstrueerd.
De kritiek
~
Malevich
Aan het ontbreken van informatie over de aankoop van de befaamde Malevich-collectie, wijdde NRC-scribent Lien Heyting eerder al een artikel: “Willem Sandberg had als directeur van het Stedelijk Museum in 1956 grote aarzelingen over de aankoop van de Malevitsj-collectie. Hij was toen al bang voor aanspraken van erfgenamen op deze kunstwerken, zo blijkt uit onderzoek door deze krant naar zijn correspondentie en persoonlijke notities.
Sandberg stelde de aankoop uit om na te gaan of in de Sovjet-Unie erfgenamen van de schilder Kazimir Malevitsj (1879-1935) de collectie zouden kunnen opeisen. De erfgenamen hebben inmiddels een rechtszaak aangespannen.” Wat Heyting noemt is zeker interessant, maar in mijn ogen is het toch net iets te gemakkelijk om Expressie en Ordening af te keuren op grond van datgene wat niet wordt vermeld, om welke reden dat dan ook mag zijn gebeurd. Het in Expressie en Ordening geschetste beeld zou eenzijdig zijn, maar is het niet veel eenzijdiger om dogmatisch vast te houden aan één specifiek aspect van de collectie? Daarmee doe je in ieder geval geen recht aan de inspanning van de auteur. Expressie en Ordening is vanwege zijn omvang een bittere pil, maar onmiskenbaar een meesterwerk.
Prijs: € 42,00
Bladzijden: 928
ISBN: 90 5662 316 8
Link: NAI Publishers
Misschien ook iets voor u
Genadeloze achtbaan
Ingmar Bergman trouwde vijf keer, hij wist dus waarschijnlijk waarover hij het had. Hij schreef en regisseerde Scènes uit een huwelijk als zesdelige televisieserie, en later bewerkte hij het materiaal tot een speelfilm. Nu neemt regisseur Ivo van Hove het stuk ter hand in zijn vierluik over het huwelijk, dat begon met De Kruistochten en nog vervolgd zal worden met Het temmen van de feeks en Een perfect huwelijk.
~
Van Hove ziet het huwelijk als de kleinste cel van onze maatschappij, waarin we leren samenleven en de ware aard van de liefde kunnen ontdekken. Met deze bewerking van Bergmans tekst, die dertig jaar na dato nog steeds sterk en herkenbaar is, laat hij zien hoe hard die leerschool kan zijn. Je beleeft de gevechten, de twijfels en de angsten van Johan en Marianne, een op het eerste gezicht perfect koppel. Een genadeloos beeld van een huwelijk ontvouwt zich, vanaf het prille begin tot het haast onontkoombare einde
Verleden en toekomst
~
Verschillende gezichten
Na de pauze bekijk je een deel van de voorstelling vanuit je stoel in de zaal, maar je eindigt weer op het podium, dat nu één grote ruimte is geworden. Het decor is opgehesen en hangt haast dreigend boven je hoofd. Alles is ontmanteld en zichtbaar op het toneel, en de verrotte wortels van het huwelijk liggen bloot. Zij cijferde zichzelf altijd weg, hij werd nooit volwassen, en ondanks de jarenlange intimiteit bleven ze vreemden. De zes acteurs spelen soms samen synchroon dezelfde scène, wat meerdere interpretaties tegelijk mogelijk maakt. Vooral de Marianne van Hadewych Minis is mooi en emotioneel, en de Johan van Roeland Fernhout overtuigend en charmant
Achtbaan
De haast onvermijdelijke echtscheiding is een explosie van geweld, die door de acteurs heel intens wordt neergezet. Doordat er niet twee maar zes mensen elkaar te lijf gaan, en je er weer zo dichtbij zit, is de impact overweldigend. Je kunt nog maar moeilijk geloven in een hoopvolle afloop. Zouden deze twee mensen elkaar en de liefde beter hebben leren kennen, of zijn ze gewoon net zo moe als jij geworden van het vechten en de verwarring? Als je na vier uur de zaal verlaat, tril je nog na van deze rit in de emotionele achtbaan die huwelijk heet. Lang en gelukkig samenleven is niet altijd gemakkelijk, en dat is deze voorstelling ook niet. Wel heel mooi, veelzijdig, indringend en confronterend.
Scènes uit een huwelijk is nog te zien tot en met 18 juni 2005.
Scènes uit een huwelijk (Toneelgroep Amsterdam)
Artiest: Toneelgroep AmsterdamGezien op dinsdag 01 februari 2005 in de Stadsschouwburg, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Bizarre gedachtekronkels
.
~
Raadsels
Teresa zegt begint voortvarend. Personages worden zonder veel achtergrondinformatie ten tonele gevoerd. Hun rol is niet altijd duidelijk, maar dat hun daden en denken aanwijzingen vormen weet je zeker. Teresa Koppe bevindt zich in een soort instituut, heeft verband om haar hand en kan zich niet herinneren hoe dat allemaal zo gekomen is. Ze weet nog wel dat Sven Wensel, de man van wie ze hield, dood is, maar wat doet zij in dit pand en waarom is ze hier?
Onvolledige informatie
Janssen kiest voor een ik-perspectief dat alleen de gedachten van Teresa weergeeft. Hoewel ze bepaalde dingen niet meer weet, blijkt ze gaandeweg het verhaal behoorlijk betrouwbaar: de feiten die ze geeft sluiten goed op elkaar aan. Janssen presenteert via Teresa geen verschillende lezingen van eenzelfde gebeurtenis, een truc die ook vaak gebruikt wordt bij raadselwerken. Teresa’s informatie is dus betrouwbaar, alleen onvolledig. Langzaam maar zeker wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is.
Elke aanwijzing een hint
Lange tijd roepen de bekentenissen van Teresa, die ze als monologen optekent in een schrift, steeds nieuwe vragen op: elke aanwijzing blijkt een hint naar weer iets anders, totdat je het gevoel hebt dat werkelijk alles met elkaar verbonden is. Teresa zegt is met al die aanwijzingen een raadsel van de eerste soort: als lezer lijkt het erop dat het mysterie waar je mee bezig bent te groot is om ooit geheel te bevatten.
Hallucinerend
Teresa schrijft het schrift vol, maar ze doet dat natuurlijk in de stijl van Janssen. Die houdt een kordate, resolute verteltoon aan: alles wat Teresa zegt is waar. De zakelijke beschrijvingen lijken soms wel journalistiek, maar dan staat er plotseling een rare tussenwerping, een detail of een overdenking die ogenschijnlijk niet op zijn plek is. Die spanning tussen zakelijk en haast hallucinerend maakt van het lezen van Teresa zegt een enerverende bezigheid.
Verhaaltje uit
Teresa zegt zit zo goed in elkaar dat de slothoofdstukken zich als een onaangename verrassing aandienen. Plotseling gaat de informatiekraan open en krijgen we de feiten onder ogen. Niet langer zijn er nieuwe vragen, niet langer fascineert de vertelstijl. Dieptepunt is het zogenaamde ‘persbericht’ waarmee het boek wordt afgesloten. Behalve dat het geschrevene nog niet in de verte lijkt op een persbericht, qua inhoud noch stijl, krijgen we ineens alle informatie in één keer op ons bordje geschoven. Verhaaltje uit, klaar. Teresa zegt is dan afgelopen en blijkt een simpel raadsel. Het was leuk voor zo lang het duurde, maar de clou is vergeven en er blijft verder niets over. Uit.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 184
ISBN: 90 214 6806 9
Misschien ook iets voor u
‘We are R.E.M. and this is what we do!’
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers / beeld: Maryanti Tjia 0 Sterren.
~
Maar wat hadden The Thrills in de tussentijd te melden naast die hele goede plaat (So Much For The City) en die hele aardige plaat (Let’s Bottle Bohemia)? Nou, eigenlijk niet zo veel. Zanger Conor Deasy lijkt een sympathieke, bescheiden man en bedankt in die hoedanigheid het niet al te enthousiaste publiek telkens al voordat het nummer is afgelopen; ietwat irritant. De in principe supermooie zonnige liedjes worden een beetje afgeraffeld en het geluid is niet zo best. Dit is een van de leukste popbands van het moment, maar men is blijkbaar nog niet helemaal klaar voor het hele grote podium. Of gewoon beter: als hoofdact.
Peter Buck nam samen met The Thrills een nummer op voor Let’s Bottle Bohemia en mocht daarom een moppie meespelen met de Ieren. Laten we het erop houden dat Buck zich beter op zijn gemak voelt in zijn eigen band, die als vanouds als een dijk stond te spelen. Met natuurlijk Michael Stipe als middelpunt in zijn prachtige zwarte kostuum met roze stropdas en blauwe streep over de ogen en in de linkerhoek de eeuwige student Mike Mills. Verder drie andere bandleden, waaronder Ken Stringfellow (ex-Posies), die er voor het verhaal niet zoveel toe doen.
Around The Sun
~
Around The Sun kent een aantal minder pakkende songs, en dat bleek ook wel uit de set die de band in Rotterdam speelde. Hier en daar zakt de spanning wat weg, met name tijdens nieuwe nummers als Boy in the Well, The Outsiders en I Wanted To Be Wrong. Wel moet gezegd worden dat Leaving New York, High Speed Train en Electron Blue juist weer wat extra kracht meekrijgen. Je moet R.E.M. nageven dat ze hun materiaal erg goed weten te mixen. Een artiest weet ook wel dat muziek van een nieuw album niet gelijk enorm aanslaat. Gooi er daarom gewoon een explosieve versie van Orange Crush tussendoor of een bloedstollende uitvoering van Everybody Hurts en iedereen is weer tevreden. Het is trouwens verbazingwekkend dat zo’n doodgedraaid Sky Radio-nummer toch nog zo veel bij je los kan maken.
Met zijn broek opgetrokken en zonder shirt
Andere prachtige momenten? De oude publiekslieveling Maps and Legends, het ontroerende liefdesliedje At My Most Beautiful, de reacties uit het publiek bij Imitation of Life, The One I Love en natuurlijk die andere Sky Radio-favoriet Losing My Religion. Vervolgens speelde de band ook nog eens een toegift van zes nummers waaronder een weergaloze versie van Drive, en na ongeveer twee uur Man On The Moon als afsluiter.
De hoogtepunten winnen het met gemak van de saaiere momenten. R.E.M. is in topvorm en laat het publiek, ondergetekende incluis, dolgelukkig achter. Stipe is aan het eind van het optreden zijn pak geheel kwijtgeraakt. Met zijn broek opgetrokken tot over zijn knieën en zonder shirt bedankt hij het publiek: “We are R.E.M. and this is what we do!” Ik hoorde hem trouwens ook nog iets zeggen over ‘next summer’. Houd die festivals in de gaten.
Misschien ook iets voor u
Waar zijn de boze mannen?
.
De Welshe band Manic Street Preachers is alweer aan zijn zevende studioalbum toe. Een aantal intense luisterbeurten leveren echter niet meer op dan het gevoel dat de Manics een wat bloedeloos album hebben afgeleverd. De band staat bekend om hun politieke gedrevenheid en activisme, iets wat ze op platen van soms weliswaar wisselende intensiteit hebben laten horen, maar Lifeblood steekt hier flink tegen af. Zeker in vergelijking met de vorige, ten onrechte slecht ontvangen, plaat Know Your Enemy.
~
Esthetische plaat
Wat blijft er over van een plaat van de Manic Street Preachers als de politieke lading er opeens niet meer is? Op zich nog een heel aardige popplaat met twaalf liedjes die goed in elkaar zitten en goed zijn gespeeld. De productiekwaliteit van de plaat is als vanouds sterk. Alle instrumenten en zang zijn mooi afgeregeld en alles klinkt zuiver, een kwaliteit die de band wonderbaarlijk genoeg ook live altijd weet vol te houden. Want de Manic Street Preachers zijn een sterke band met goede muzikanten en interessante muzikale ideeën. Toch valt hun talent om het perfecte popliedje te maken op Lifeblood niet op. Er staan heel mooie liedjes op het album, zoals I Live To Fall Asleep (dat over zelfmoord gaat), Empty Souls en Emily, maar een echte hit is er niet te vinden. Lifeblood is qua geluid en songs te vergelijken met This Is My Thruth Tell Me Yours, maar dan wonderbaarlijk genoeg nog minder intens (want ‘saaier’ is wel heel sterk gezegd) dan deze plaat.
Is het erg dat de Manic Street Preachers een wat minder sterke en boze plaat hebben afgeleverd? Op zich niet. Ze laten opnieuw zien dat ze goede liedjes kunnen schrijven en hun platen zijn wel vaker wat wisselend van intensiteit. Dus maar hopen dat er over een jaar of twee weer een geïnspireerde nieuweling ligt, want er is de afgelopen jaren meer dan genoeg gebeurd in de wereld om je boos over te maken.
Manic Street Preachers
Album: LifebloodLink: Manic Street Preachers
Misschien ook iets voor u
Versteende literatuur wordt vrolijk en imposant prentenboek
Al is de mens nog zo groots en sterk, in feite stuitert hij machteloos in het rond, als een marionettepop bestuurd door een caroussel vol goden. Dat is de les die we leren uit Gilgamesj. Koning Gilgamesj sticht de eerste stad op aarde en speelt er hardhandig de baas. Maar vanaf hun hoge uitkijkpost houden de goden hem in bedwang. Gilgamesj is een brok op kleitabletten bewaarde stokoude literatuur uit het huidige Iran. De Theatercompagnie heeft het verhaal getransformeerd tot een boeiende, oogstrelende, maar vooral vrolijke vertelling.
~
Het theater in Amsterdam waar Gilgamesj speelt, ruikt doordringend naar gras. Echte zoden liggen van de toegangsdeuren tot aan de coulissen. Een oerlandschap op de zevende dag van de schepping. Dat echte gras ademt een sfeer van woestheid, geaardheid, onopgesmuktheid. In deze vlakte woont Gilgamesj. Hij bouwde met zijn eigen handen de stad Uruk (spreek uit: Oeroek), hier vormgegeven als een glazen broeikasje dat in voorkomende gevallen dienst doet als graftombe, omgewaaide ruïne of zelfs als transparante zee. Op het glazen huisje zien zes goden neer, wier gezichten met behulp van projecties dreigend en onmenselijk groot op de achterwand verschijnen.
Lomp
~
Bloedbroeder
Om in evenwicht te komen, heeft Gilgamesj een gelijke nodig. Van de steppe wordt de woeste holenmens Enkidu geplukt. Naakt en besmeurd met modder, meer dier dan mens, ontdooit Enkidu tot homo sapiens nadat de vrouw Sjamath haar warme lendenen aan hem ter beschikking stelt. Hij komt naar Uruk en wordt de bloedbroeder van Gilgamesj, totdat hij van de goden moet sterven. Wat volgt is een meeslepende vertelling die raakpunten heeft met onder andere de Griekse mythologie en de Bijbel. Gilgamesj onderneemt een wereldreis, een odyssee op zoek naar de zin van het leven. Daarbij ontmoet hij een man die als Noach een ark bouwt om een zondvloed te overleven.
Prentenboek
Al te veel respect voor het eeuwenoude verhaal maakte van Gilgamesj bij het Ro Theater eerder dit seizoen nogal een saaie zit. Daar bracht acteur Joop Keesmaat hetzelfde epos als monoloog, met als groot nadeel dat de toeschouwer verstrikt raakte in de wirwar van godennamen, en te zeer moest varen op de eigen fantasie bij de omzwervingen van Gilgamesj. Zonder het verhaal tekort te doen, heeft de Theatercompagnie hetzelfde gegeven heel anders aangepakt. Namen horen bij gezichten, goden zijn evenzeer egoïstische vlerken als mensen. Natuurverschijnselen worden met veel technische toeters en bellen verbeeld. Resultaat is een voorstelling die oogt als een imposant prentenboek.
Humor
Maar de grootste kracht van deze Gilgamesj is de combinatie van humor en emotie bij de acteurs. Holenmens Enkidu wordt gespeeld door Stefaan Degand, slim gecast als buitenstaander in de mensenwereld doordat hij zich met zijn Vlaamse tongval automatisch onderscheidt van de Hollanders. Anneke Blok is een prachtige, droogkomische, maar ook dodelijk bezorgde moeder. En Gilgamesj is een mooie revanche voor regisseur Theu Boermans. Die speelde vanwege persoonlijke en financiële perikelen onderhand nauwelijks meer een rol van betekenis in het Nederlandse theater. Met deze voorstelling geeft Boermans weer een herkenbare oerschreeuw als toonaangevend theatermaker.
Gilgamesj staat tot en met 26 maart 2005 in het Compagnietheater in Amsterdam.
Gilgamesj (De Theatercompagnie)
Artiest: De TheatercompagnieGezien op donderdag 03 februari 2005 in het Compagnietheater, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
‘Er is niets zo mooi als een stad’
/ 0 Reactiesdoor: Marije Sietsma0 SterrenEén van de publieksfavorieten van het Filmfestival Rotterdam dit jaar was de film Hawaii, Oslo, van de Noorse regisseur Erik Poppe. Een film over een dag in een grote stad waarbij verschillende verhaallijnen ingenieus samenkomen. Zes jaar zat er tussen zijn regiedebuut Schpaa en Hawaii, Oslo, maar dat betekent niet dat hij al die tijd heeft stilgezeten.
~
In welk opzicht is Hawaii, Oslo iets nieuws?
“Het verhaal is niet per se heel origineel, maar het is wel een nieuw verhaal. Je kunt er niet omheen dat alles dat je maakt, op een bepaalde manier schatplichtig is aan iets anders of doet denken aan een andere film.”
De film maakt deel uit van een trilogie over Oslo. Wat is er zo bijzonder aan deze stad?
“De trilogie gaat eerder over het leven in stad. Mensen die leven in een dicht bewoond gebied, daar gaat het om. In mijn ogen is er niets zo mooi als een stad en de verhalen die daaruit voortkomen.”
~
Was het moeilijk om aan een tweede film te beginnen na het grote succes van uw debuut?
“Succes is niet iets waar ik mij op focus wanneer ik een film maak. Zolang als ik plezier beleef aan het maken van films en het vertellen van verhalen, én zolang mensen mijn werk waarderen, vind ik niet dat ik me bezig moet houden met de vraag waarom dit zo is. Wanneer je steeds rekening probeert te houden met het publiek, verdwijnt het oorspronkelijke verhaal al snel naar de achtergrond. Zo wil ik niet werken.”
Maar zonder geld ben je als filmmaker ook nergens. Succes helpt daarbij natuurlijk wel…
“Natuurlijk is geld belangrijk, maar het maken van Hawaii, Oslo kostte relatief weinig: zo’n twee miljoen euro. Verzamel wat goede vrienden om je heen die vertrouwen in je hebben en je bent al een heel eind.”
De symboliek ligt er regelmatig nogal dik op, terwijl de toon over het geheel genomen erg realistisch is. Waarom?
“Het was inderdaad mijn bedoeling om een film te maken die ‘dik’ aangezet is. Ik heb bewust geprobeerd de Scandinavische manier van vertellen te verlaten. In plaats van een veilige, haast naïeve manier heb ik gezocht naar een film die meer richting de Spaanse manier gaat: als een opera. Meer muziek en meer zwaarte. Met Hawaii, Oslo heb ik de grens opgezocht tussen tè vet aangezet en nog nét toelaatbaar.”
'Er is niets zo mooi als een stad'
Regie: Erik PoppeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u