~

Aandacht vasthouden is moeilijk

Om niet te kort door de bocht te gaan moet je The Karelia meegeven dat ze in de post-Nirvanatijd en in de periode dat iedereen als Radiohead wilde klinken zo een afwijkende plaat hebben afgeleverd. De plaat kent nauwelijks een hit voor de ether, maar The Karelia probeert in hun stijl de boel veel kleur te geven, waar Love’s a Cliché en Nostalgia goede voorbeelden van zijn. Maar over het algemeen blijft het bij proberen. The Karelia moet het meer hebben van de inventieve teksten, die overigens vaak wegvallen door het gemompel van Kapranos. Soms heeft The Karelia iets Doors-achtig. Bijvoorbeeld in het nummer Exaggeration, maar nog meer in Garavurghty Butes. Het poogt het trippende The End na te bootsen, maar het lukt de band niet om de aandacht van de luisteraar vast te houden.

Leuk hebbedingetje

De aandacht wordt wel vastgehouden bij het kortste en sterkste nummer van de plaat, The Devil Rides Hyndland. Het nummer is geheel instrumentaal en het meest afwijkende nummer van de plaat. Dat is misschien wel het meest typerende voor Divorce at High Noon. Het was voor zijn tijd afwijkend, maar binnen de plaat springt er nauwelijks een nummer uit. De re-release moet in zijn geheel gedragen worden door de naam van de populaire zanger. Maar in hoeverre Kapranos dat gaat lukken, zou een goede vraag kunnen zijn, want Kapranos is nog steeds geen echt rockidool. Een cd van bijvoorbeeld het eerste bandje van Kurt Cobain zou een stuk interessanter geweest zijn. Nu blijft het bij een leuk hebbedingetje van die zanger van die toffe band die in 2004 zo’n ijzersterke plaat heeft gemaakt.

~

Gemakzucht

Na een half uurtje word je echter wreed uit je trip verstoord door het volledig overbodige nummer Left Right, een gemakzuchtig anti-Bush hiphopnummer waarvoor ze een nietszeggende en middelmatige rapper Anwar Superstar (die naar het schijnt het broertje van Mos Def is) uit de kast hebben gehaald. Deze oproep tot pacifisme is onorigineel, te weinig verrassend en gewoonweg te saai om een boodschap over te brengen. Het lijkt erop alsof dit nummer uit commercieel oogpunt is gemaakt (“iedereen doet dit tegenwoordig, dus waarom wij ook niet?”) en niet met een onderliggend artistiek of politiek fundament.

Diversiteit

Is de koek hierna op? Dat niet, maar de koek verandert wel van smaak. De laatste nummers zijn erg divers, van de popsong Close Your Eyes, via het van een Jamaicaanse bubbling-riddim voorziene Shake Break Bounce tot het Fatboy Slim-achtige Marvo Ging. Als uitsmijter worden we getrakteerd op het prachtige Surface to Air. Dit meeslepende, hypnotiserende nummer bezorgt je een glimlach op je lippen, doet je je ogen sluiten en laat je zweven, ver, ver weg. Alsof New Order een dromerige versie speelt van het nummer Golden Path, de samenwerking tussen The Chemical Brothers en The Flaming Lips.

Geen rode draad

Push The Button is, net zoals zijn voorganger Come With Us, een veelzijdig album; voor de pure danceliefhebber waarschijnlijk tè veelzijdig. Er zit niet echt een rode draad in. In tegenstelling tot de meest recente cd’s van de eerder genoemde artiesten, is ‘karakterloos’ absoluut niet van toepassing op deze Push The Button. Op een enkele uitzondering na bezit elk nummer op een heel eigen wijze de originaliteit en energie die we van Tom en Ed gewend zijn. Opnieuw bewijzen ze dat ze niet slechts in de marge opereren maar aan het front van de relevante dance staan. Het is zeker niet hun beste album, maar het blijft verplichte kost.

Blue4coldred4warm is een erg afwisselende plaat. De luisteraar wordt een gevarieerd menu voorgeschoteld bestaande uit loungy electro, noisy dub, samples en sferische soundscapes, ja, eigenlijk alles zolang het maar redelijk down-tempo is en niet naar commercie of gemakzucht ruikt. Niet alle nummers zijn even sterk, maar er zitten pareltjes tussen. Het eerste nummer van Xorc is meteen al een lekkere minimalistische electroknaller die je op direct op scherp zet. De meeslepende groovy nummers van Cousin Lou en Electric Puha laten een hele andere, maar minstens net zo interessante kant van het label zien. Er staan ook een paar prachtige dromerige, sferische nummers op, de hoogtepunten van de cd. Het eerste is Dust of Centuries van Dr. Perceptron, die goed naar de platen van Kraftwerk heeft geluisterd. Ook het duistere E.B.O.P. Shuffle van Umami, dat erg doet denken aan de dromerige, duistere tracks van Boards of Canada, is van uitzonderlijke kwaliteit.

Soundscapes

Helaas zijn er enkele tracks die te weinig muziek in zich hebben en een iets te hoog abstract sound/sample-gehalte. Veel electronica-cd’s plaatsen zulke stukken als een muzikale brug tussen twee tracks. Waarom Beluga ervoor kiest om van bepaalde artiesten alleen een soundscape op te nemen in deze verzamelaar, is mij een raadsel. Slechte promotie voor de artiest, lijkt me. Het zijn geen slechte soundscapes maar dit lijkt me geen uitgelezen manier om een artiest te introduceren. Of komen deze artiesten later dit jaar met een album helemaal vol soundscapes? We zullen zien…

Charmante nummers

Ondanks dat de meeste nummers heel minimaal geproduceerd zijn, stralen ze bijna allemaal veel warmte uit. Het zijn charmante nummers, duidelijk met liefde gemaakt, die je helemaal inpakken. Blue4coldred4warm is als een striptease: de cd laat je gluren en kleine hapjes proeven. Het komende jaar moeten we dit label goed in de gaten houden want het zou me niets verbazen als Beluga de komende tijd veel kwaliteitsalbums uit zal brengen.

PS: Voor wie hierop niet kan wachten: 11 maart is de releaseparty in het SJU jazzpodium in Utrecht waar deze cd officieel wordt gepresenteerd. Een aantal van de muzikanten zullen live hun kunsten vertonen.