~
Wladimir Tax werd in 1948 geboren en groeide, tussen de schuinsmarcherende zeelieden, op aan de Laagte Kadijk. Als een jonge gids wees hij de matrozen de weg naar de geneugten van het Amsterdamse leven aan de Zeedijk. Wladimir werd al snel Wally genoemd, omdat zijn leeftijdsgenoten moeite hadden met zijn naam. Wally verslond in die tijd de Rhythm & Blues platen van zijn pa en leerde via zijn zeemansvrienden muziek van ‘buitenaf’ te kennen. Toen Tax voor zijn elfde verjaardag zijn elektrische gitaar kreeg en een versterker jatte, formeerde hij de eerste versie van The Outsiders. Tax zag zichzelf als de van te voren kansloos geachte kandidaat die er tegen alle verwachtingen in er met de prijs vandoor ging.
Wally was al vroeg gedreven bezig met zijn nieuwe band. Daarover zei hij zelf: “Begaafde kinderen kunnen niet anders dan zich fanatiek richten op hun talent, of het nu voetbal is muziek betreft.” Hij was in die tijd ook een talentvolle voetballer, maar liet na wat kleine tegenslagen en wat bankzitten zijn voetbaltoekomst links liggen. Zijn toekomst was de muziek. Hij vergeleek zichzelf zonder blikken of blozen met een ander talentvol persoon: Johan Cruyff. “Voor hem stond vanaf het begin vast dat hij een goeie voetballer zou worden, zoals voor mij vaststond dat ik een goed musicus zou worden.”
The Stones
~
Tot aan de eerste single
You Mistreat Me (1965) wisselde de bezetting van The Outsiders, omdat niet iedereen zo toegewijd was als Tax het zou willen. Toen Tom Krabbendam de band in 1965 versterkte, bestond de band naast Krabbendam en Tax uit Ron Splinter, Leendert Busch en Appie Rammers. Door het succes van de eerste single en diens vervolg
Felt Like I Wanted To Cry treden ze veel op in kroegen in Amsterdam, waaronder het destijds goed aangeschreven Las Vegas en Rembrandtpleintheater. Ook mochten ze in het voorprogramma spelen van the Rolling Stones. “Bijna alle Nederlandse beatgroepen waren op die avond in Den Bosch vertegenwoordigd, dus ik vond het helemaal niet zo’n enorme eer dat wij met de Rolling Stones in hetzelfde programma optraden.”
Mede door het succes van het nummer Lying All The Time, speelden ze die avond The Stones van het podium. Hysterische taferelen vonden er tijdens het optreden van Tax en de zijnen plaats. Meisjes vielen en masse flauw. “Ik keek niet op tegen de Rolling Stones – degene tegen wie ik opkijk moet nog geboren worden. Ik had respect voor hun werk.” Mick Jagger was volgens Tax een slechte verliezer, hij negeerde The Outsiders die avond, omdat hij er de pest in had. “Keith Richards was anders. Hij kwam bij ons in de kleedkamer om ons te complimenteren met ons optreden. […] Met Keith kan ik goed opschieten. Als hij in Amsterdam is belt hij me altijd op om een afspraak te maken.”
Meneer ‘voor de vuist weg’, u heeft het fout
~
Door het succes in Den Bosch vindt de band een serieus onderdak bij het Relax-label van Willem Duys. Maar vanaf het begin loopt deze relatie behoorlijk stroef. Duys produceerde
Lying All The Time. “Zijn bijdrage aan die productie bestond overigens niet veel meer dan het uitdelen van broodjes en het inschenken van sherry. Hij had absoluut geen vertrouwen in de plaat die de Outsiders maakten.” Duys richtte zijn pijlen liever op de formatie Short 66, maar deze band stierf een vroege dood, terwijl the Outsiders goud verkochten en overal in het land speelden.
The Outsiders waren hot en Wally Tax was een ster. De meeste optredens werden complete happenings die vaak al ver voor de aanvang van een concert begonnen. Terwijl de band voor het optreden in een restaurant zaten te dineren, drukten fans hun neuzen tegen de ramen plat. De fanschare was vaak zo groot dat het verkeer werd geblokkeerd en trams konden er soms niet door. De acties waren meestal op Tax gericht, omdat hij de zanger was. “Ik was het boegbeeld, de duidelijkst aanwezige en de mooie jongen.” Tijdens het concert werd er aan een stuk door gegild door het vrouwelijke publiek en speelden er zich Beatles-achtige taferelen af.
Succes: drank, drugs en feest
Het succes bleef niet beperkt tot Nederland. Door heel Europa toerden de jonge Amsterdammers en hadden overal succes. De eerste elpee Outsiders kreeg allerlei prijzen en wordt nog steeds beschouwd als een klassieker die iedereen in huis moet hebben die geïnteresseerd is in serieuze popmuziek. Tax’ heldenstatus brengt hem tot grote hoogten. Hij verdiende destijds veel geld, maar smeet datzelfde geld met bakken tegelijk over de balk. Hij woonde aan het Rokin, kocht dure kleding, investeerde veel in kunst van bevriende kunstenaars en gaf veel feestjes waar vrienden als Simon Vinkenoog en Gert Jan Dröge vaste gast waren. De grootste kostenpost was de drugs. Je kon het soort of type zo gek niet bedenken; Tax had moeite het te weerstaan.
Het succes en de drugs gingen parten spelen. Vanwege meningsverschillen viel de band uiteen en Wally ging samen met drummer Busch verder als Tax Free. De rest van de bandleden doken op in verschillende bandjes die nooit veel verder kwamen. Tax bevond zich op dat moment tussen de grote mensen van de wereld. De geruchten gingen dat hij een verhouding had met Brigitte Bardot, hij kwam thuis bij Bob Dylan en Elvis Presley, hij speelde met Tim Buckley en trok heel veel op met Tim Hardin. De eerste en gelijknamige plaat van Tax Free werd in de door Jimi Hendrix beroemd gemaakte Electric Ladyland studio’s in New York opgenomen en scoort in de hitlijst van Billboard.
Seattle
Na de periode van Tax Free wist Tax, op het starten van Lee Towers’ carriere na, dat succes nauwelijks te continueren. Net als de belastingdienst werd de drugs in die periode een groot financieel probleem. Ook had Wally Tax moeite om van de drank af te blijven, wat resulteerde in ’s nachts de ruiten van de slijter ingooien en de drank te stelen. Toen zijn vriendin stierf was de misère compleet en kwam er weinig positiefs meer uit Tax’ handen. Tot aan de jaren ’80 ging het slecht, maar daarna ging het licht weer even branden. In 1986 werd The Outsiders nieuw leven ingeblazen en Tax trad weer op met het enige andere originele lid, Leendert Busch. Voor de vierde keer reisde Wally af naar de andere kant van de Atlantische Oceaan en speelde aan het einde van de jaren ’80 op met allerlei veelbelovende bandjes in Seattle.
In de tijd dat ik hem met zag spelen met Supersub had hij een nieuwe soloplaat af, die maar niet uitgebracht kon worden, omdat platenmaatschappijen het ‘niet zagen zitten’. De man die zo’n stempel op de Nederlandse muziekgeschiedenis heeft gedrukt, werd mistrouwd. Men zag geen heil in degene die de kinderschoenen van Paradiso heeft gestrikt, met The Outsiders aan de wieg van de Punk stond, Kurt Cobain naar de Amsterdamse hoeren leidde en die verantwoordelijk is voor een paar van de meest geïnspireerde rocksongs uit de jaren ’60. Harrie Jekkers zei ooit eens: “Je beste recensie staat in je overlijdensadvertentie.” Jammer genoeg voor Wally heeft Harrie opnieuw gelijk.
Voor de geïnteresseerden: lees Wally Tax. Tot hier, en dan verder van Ettie Huizing voor nog meer van die schitterende citaten, zoals hier in de tekst.
In memoriam: Wally Tax
/ 0 Reactiesdoor: Niek Hofstetter0 SterrenDe woorden op de teletekstpagina staan er koud en kil, en toch slaan ze in als een bom. Net als destijds zijn muziek. Niet dat ik dat heb meegemaakt, maar sinds ik van ’s mans bestaan afweet, intrigeert hij me. De ‘ontdekking’ werd gedaan op het moment dat ik hem met Supersub op het VPRO-podium op Lowlands ’97 zag optreden. De jonge honden speelden samen met de ‘oude’ Tax zijn schitterende Miss Wonderful: misschien wel het mooiste liedje in de Nederlandse popgeschiedenis. Maar de grootheid is overleden, opnieuw een verlies voor ons land.
~
Wally was al vroeg gedreven bezig met zijn nieuwe band. Daarover zei hij zelf: “Begaafde kinderen kunnen niet anders dan zich fanatiek richten op hun talent, of het nu voetbal is muziek betreft.” Hij was in die tijd ook een talentvolle voetballer, maar liet na wat kleine tegenslagen en wat bankzitten zijn voetbaltoekomst links liggen. Zijn toekomst was de muziek. Hij vergeleek zichzelf zonder blikken of blozen met een ander talentvol persoon: Johan Cruyff. “Voor hem stond vanaf het begin vast dat hij een goeie voetballer zou worden, zoals voor mij vaststond dat ik een goed musicus zou worden.”
The Stones
~
Mede door het succes van het nummer Lying All The Time, speelden ze die avond The Stones van het podium. Hysterische taferelen vonden er tijdens het optreden van Tax en de zijnen plaats. Meisjes vielen en masse flauw. “Ik keek niet op tegen de Rolling Stones – degene tegen wie ik opkijk moet nog geboren worden. Ik had respect voor hun werk.” Mick Jagger was volgens Tax een slechte verliezer, hij negeerde The Outsiders die avond, omdat hij er de pest in had. “Keith Richards was anders. Hij kwam bij ons in de kleedkamer om ons te complimenteren met ons optreden. […] Met Keith kan ik goed opschieten. Als hij in Amsterdam is belt hij me altijd op om een afspraak te maken.”
Meneer ‘voor de vuist weg’, u heeft het fout
~
The Outsiders waren hot en Wally Tax was een ster. De meeste optredens werden complete happenings die vaak al ver voor de aanvang van een concert begonnen. Terwijl de band voor het optreden in een restaurant zaten te dineren, drukten fans hun neuzen tegen de ramen plat. De fanschare was vaak zo groot dat het verkeer werd geblokkeerd en trams konden er soms niet door. De acties waren meestal op Tax gericht, omdat hij de zanger was. “Ik was het boegbeeld, de duidelijkst aanwezige en de mooie jongen.” Tijdens het concert werd er aan een stuk door gegild door het vrouwelijke publiek en speelden er zich Beatles-achtige taferelen af.
Succes: drank, drugs en feest
Het succes bleef niet beperkt tot Nederland. Door heel Europa toerden de jonge Amsterdammers en hadden overal succes. De eerste elpee Outsiders kreeg allerlei prijzen en wordt nog steeds beschouwd als een klassieker die iedereen in huis moet hebben die geïnteresseerd is in serieuze popmuziek. Tax’ heldenstatus brengt hem tot grote hoogten. Hij verdiende destijds veel geld, maar smeet datzelfde geld met bakken tegelijk over de balk. Hij woonde aan het Rokin, kocht dure kleding, investeerde veel in kunst van bevriende kunstenaars en gaf veel feestjes waar vrienden als Simon Vinkenoog en Gert Jan Dröge vaste gast waren. De grootste kostenpost was de drugs. Je kon het soort of type zo gek niet bedenken; Tax had moeite het te weerstaan.
Het succes en de drugs gingen parten spelen. Vanwege meningsverschillen viel de band uiteen en Wally ging samen met drummer Busch verder als Tax Free. De rest van de bandleden doken op in verschillende bandjes die nooit veel verder kwamen. Tax bevond zich op dat moment tussen de grote mensen van de wereld. De geruchten gingen dat hij een verhouding had met Brigitte Bardot, hij kwam thuis bij Bob Dylan en Elvis Presley, hij speelde met Tim Buckley en trok heel veel op met Tim Hardin. De eerste en gelijknamige plaat van Tax Free werd in de door Jimi Hendrix beroemd gemaakte Electric Ladyland studio’s in New York opgenomen en scoort in de hitlijst van Billboard.
Seattle
Na de periode van Tax Free wist Tax, op het starten van Lee Towers’ carriere na, dat succes nauwelijks te continueren. Net als de belastingdienst werd de drugs in die periode een groot financieel probleem. Ook had Wally Tax moeite om van de drank af te blijven, wat resulteerde in ’s nachts de ruiten van de slijter ingooien en de drank te stelen. Toen zijn vriendin stierf was de misère compleet en kwam er weinig positiefs meer uit Tax’ handen. Tot aan de jaren ’80 ging het slecht, maar daarna ging het licht weer even branden. In 1986 werd The Outsiders nieuw leven ingeblazen en Tax trad weer op met het enige andere originele lid, Leendert Busch. Voor de vierde keer reisde Wally af naar de andere kant van de Atlantische Oceaan en speelde aan het einde van de jaren ’80 op met allerlei veelbelovende bandjes in Seattle.
In de tijd dat ik hem met zag spelen met Supersub had hij een nieuwe soloplaat af, die maar niet uitgebracht kon worden, omdat platenmaatschappijen het ‘niet zagen zitten’. De man die zo’n stempel op de Nederlandse muziekgeschiedenis heeft gedrukt, werd mistrouwd. Men zag geen heil in degene die de kinderschoenen van Paradiso heeft gestrikt, met The Outsiders aan de wieg van de Punk stond, Kurt Cobain naar de Amsterdamse hoeren leidde en die verantwoordelijk is voor een paar van de meest geïnspireerde rocksongs uit de jaren ’60. Harrie Jekkers zei ooit eens: “Je beste recensie staat in je overlijdensadvertentie.” Jammer genoeg voor Wally heeft Harrie opnieuw gelijk.
Voor de geïnteresseerden: lees Wally Tax. Tot hier, en dan verder van Ettie Huizing voor nog meer van die schitterende citaten, zoals hier in de tekst.
Misschien ook iets voor u
Ritmisch als de druppels van de douche
.
~
Ontastbaar sprookje
~
Warme douche
Eiland is een gevoel dat je moet ondergaan zonder er echt bij na te denken. Je hebt geen idee waar het uiteindelijk heenleidt, er zit namelijk geen echt duidelijke verhaallijn in het spel. Eiland voelt als een warme douche die af en toe plotseling koud wordt en je wakker doet schrikken. Eiland is ritmisch als de druppels van de douche. Bovenal is het onweerstaanbaar. Een genot voor oog en oor en eigenlijk zou je de voorstelling twee keer moeten zien om alles wat op het podium gebeurt te kunnen bekijken. Ik heb de voorstelling als een prettige droom ervaren, één die nog lang blijft hangen.
Eiland is nog te bezoeken tot en met 4 juni 2005.
Eiland (Orkater)
Artiest: OrkaterGezien op donderdag 07 april 2005 in Theater Bellevue, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Tommy is jarig
Het is alweer vijfendertig jaar geleden dat The Who de muziekwereld kennis liet maken met het begrip ‘rock opera’. De dubbel-lp Tommy vertelde het verhaal van de jongen Tommy, die door een traumatische ervaring in zijn jeugd jarenlang niet kan horen, zien of spreken. Hij wordt het idool van velen door zijn optreden als flipperkampioen en valt uiteindelijk van zijn voetstuk. Het verhaal was op de plaat soms moeilijk te volgen, wat ertoe leidde dat iedereen zijn eigen interpretatie van Tommy had. In 1974 – vorig jaar dertig jaar geleden – legde de Engelse regisseur Ken Russell zijn eigen visie van het verhaal voorgoed vast op celluloid. Reden genoeg voor een speciale jubileumeditie van de film op dvd.
“Listen to Tommy with a candle burning and you will see your entire future…”
Ongemakkelijk
~
Voodoo
~
Quintafonisch
~
Inzicht
~
De filmversie van Tommy is een kunstwerk dat volledig losstaat van en toch onlosmakelijk is verbonden met het klassieke album van The Who. De welbekende muziek is opnieuw gearrangeerd en ingezongen door de acteurs uit de film. Dit levert bij een eerste kennismaking met de film een paar ongemakkelijke momenten op, maar bij een tweede kijkbeurt zal dat gevoel plaatsmaken voor herkenning en waardering. Deze uistekende jubileumuitgave is daarvoor bijzonder goed geschikt.
Tommy
Regie: Ken RussellJaar: 1975
Distributeur: House of Knowledge
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De grote ‘net niet’-plaat
.
~
Leentjebuur
Dergelijk jatwerk is een van de grootste kritiekpunten op LPG. Bij bijna ieder liedje kun je wel zeggen dat het sprekend lijkt op muziek van een andere band. Bijvoorbeeld op Belle & Sebastian (Belly Rollercoaster), op de Super Furry Animals (Fire), op Sebadoh en Folk Implosion ( I.A.R.A.C. en Obscure Details) of op Elliott Smith (Cushy Sickness). Het resultaat is dat deze liedjes absoluut lekker in het gehoor liggen, ik betrapte mezelf zelfs op meeneuriën. Maar het is zo makkelijk! Want als je de nummers neemt die niet duidelijk ‘gejat’ zijn, is LPG een stuk minder interessant. Door al dat leentjebuur spelen krijgt de band niet echt een eigen sound en is het enige waar je een echt LPG-nummer aan zou herkennen de stem van de zanger, die eerlijk gezegd niet echt om over naar huis te schrijven is. Ik luister liever naar de gezangen bij de uitvaart van de paus.
Puberale lolligheid
Qua spelkwaliteit is er echt niets mis met LPG. Jammer is wel dat ze in hun liedjes proberen lollig te zijn. Dat lukt echter niet zo, zoals in Fire, waarin expres mislukte samenzang zit. Aan het lachsampletje dat in het nummer is gemonteerd te horen, vinden ze zichzelf wel grappig. Waar ik persoonlijk ook niet tegen kan, zijn liedjes met het woord ‘masturbate’ er in. Ook al gaat het in Multicolour Words erom dat niet te doen met woorden (ze zingen “Don’t masturbate with words”), toch vind ik dat vreselijk puberaal. Mijn lof gaat wel uit naar het artwork van de cd en het schattige clipje bij de single Sparrow (niet op de cd!).
Meer leuke bandjes
Na een stuk of zeven luisterbeurten is I Fear No Foe nog weinig leuker geworden dan na de eerste keer luisteren. Het blijft een beetje een ‘net niet’-plaat, waarvan de reden voor alle aandacht en lof mij een beetje ontgaat. Er zijn nog zat andere leuke bandjes in Nederland die net zo goed een kans verdienen om door een maatschappij als Excelsior te worden uitgegeven. Maar ja, het beleid van deze platenmaatschappij is mij de laatste jaren toch al niet zo bevallen. In mijn platenkast staan Excelsior-platen tot en met nummer 96051. Dat is de eerste cd van Spinvis, LPG’s I Fear No Foe heeft nummer 96079.
LPG
Album: I Fear No FoeLink: Officiële website
Misschien ook iets voor u
In memoriam: Anton Heyboer
.
Anton Heyboer werd op 9 februari 1924 geboren op het Indonesische eiland Java. Gedurende de eerste maanden van zijn leven werd hij opgevoed door de Hindoestaanse familiehulp Jami, die zoals Anton zelf verklaarde later ‘een belangrijke rol’ zou gaan spelen in zijn leven. Een jaar na zijn geboorte verhuisde Anton met zijn ouders en oudere zus naar Haarlem.
Er zouden nog vele verhuizingen volgen; in 1925 naar Delft, in 1929 naar Voorburg en in 1933 vertrok de familie Heyboer uiteindelijk naar Curacao waar Anton’s vader een baan had aangeboden gekregen bij olieraffinaderij Shell. School bleek aan Anton niet besteedt; hij weigerde dingen aan te nemen van iemand die geen karakter toonde.
Later zou Heyboer over deze periode verklaren: ‘Ik heb een prima jeugd gehad. Niet, vergeleken met normaal, wat men een gezellige jeugd noemt. Maar een vrij wilde jeugd. Op onbewoonde eilanden enzo. Wat wil je als kind nog meer?’
~
De oorlog heeft in menig opzicht een diepe indruk op hem achtergelaten: “Ik ging naar het huis van de man waaronder ik werkte op de fabriek, het bleek een communist en hij gaf mij een pak brood-kaarten voor allen die net als ik waren. Acht Mark per kaart bracht ik hem steeds. Ik was lang onder de communisten en voelde mij thuis in de mentaliteit ‘als het avond wordt ga je gewoon liggen waar je bent en slapen of niet”. Die dierlijke mentaliteit heeft hem nadien nooit meer los gelaten.
~
In de jaren vijftig groeide hij in korte tijd uit tot een icoon in landen als de Verenigde Staten, Italie en Japan. In 1983 brak hij met de gevestigde kunstorde en vanaf dat moment verkocht zijn vrouw Petra zijn kunst in hun galerie aan huis.
Heyboer had een duidelijke afkeer van de kunstwereld: “Ik wil niet bij de kunstenaars horen. Zij maken kunst, maar ze leven geen kunst. Ze hebben nog een eigen leven en maken kunst, en dat is waardoor ik eigenlijk niets met dat soort mensen te maken heb. Mijn leven is kunst en ik maak geen kunst. In dat leven raak ik dingen aan en die zijn dan ook kunst. Omdat mijn leven kunst is, is dat ook met mijn vrouwen, de vrouwen met wie ik leef. Met een vrouw leven, dat is geen kunst. Dat is een normaalheid, dat hoort bij de burgerlijkheid. Dat hoort creatief gezien bij het dood zijn”.
Ondanks zijn afkeer van de kunstwereld en zijn zelf verkozen teruggetrokken bestaan, doe je Heyboer te kort door hem als de ‘schilder met de 5 bruiden’ te kenschetsen. Heyboer: “The magazines, the newspapers, the television, I have 20 years told them this story and 20 years they have written “The man with 4 wives”, because that sells, that makes money and a company of 4 women, what is much more news, is less sensation.”
En zo is het maar net. Laten we dus niet vergeten dat Heyboer als graficus zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Een kleurrijk persoon is niet meer.
Een narcotische zeepbel
Licht. Bewegende schaduwen. Aanzwellende muziek. Hollywood. De droomfabriek van de wereld, waar volgens kant en klare recepten zoete, gewelddadige, melige en komische films in elkaar worden gedraaid. In Hollywood is het leven een zeepbel die op knappen komt te staan als de realiteit van de gewone mens zich opeens weer opdringt met de onaangekondigde komst van de dood. De sinistere aanraking van de drievingerige aangevreten hand van de man met de zeis die over roemruchte schouders schuurt. Hij die harten vervangt door een steeds kouder wordende steen. Ivans xtc van Bernard Rose laat zien hoe de dromerige zeepbel op knappen kan komen te staan. De film is een niet geheel geslaagd pamflet tegen Hollywood dat met een flinke dosis toegevoegde naïviteit echter behoorlijk verdraaglijk is.
~
Narcotische roes
Tijdens zijn leven was Ivan een oppervlakkige, maar goed gebekte filmimpresario (sterk spel van Danny Huston) die zich overgeeft aan overmatig drugsgebruik en vele losse seksuele contacten onderhoudt met verschillende dames, waaronder zijn eigen vriendin die zelf ook graag buiten de deur neukt. Als Ivan te horen krijgt dat hij kanker heeft en niet lang meer zal leven, stort hij zich nog dieper in de narcotische roes. Nadat hij zijn kanker heeft ‘opgebiecht’ aan twee hoerige meiden die vervolgens verschrikt afdruipen, neemt hij een overdosis en sterft. Al met al ontstaat er een weinig flatteus inkijkje in het leven van de ‘world of dreams’. Hoe waar dit portret wellicht ook moge wezen, de kijker wordt toch vooral bevestigd in de bestaande clichés over Hollywood en krijgt nauwelijks iets te zien over de drijfveren of de tragiek van de gesjeesde filmgiganten.
Vertwijfeling
~
Gelijkmaker
De menselijke vertwijfeling en doodsangst wordt in Ivans xtc bovendien op een ietwat tendentieuze manier gekoppeld aan het oppervlakkige leven van degene die op sterven ligt (dit gebeurt op een veel minder storende manier in Tolstojs verhaal De dood van Ivan Ilyich, waarop de film losjes is gebaseerd). Alsof iemand die een alleszins zinvol leven heeft geleefd (wat dat ook moge wezen) niet vertwijfeld zou raken bij het bericht dat hij kanker heeft. Iedereen gaat dood. Of je nu een leven geleid hebt vol drugs, roddel en andere wantoestanden, een doodgewoon leven als bescheiden burger in een groot land of een leven dat mens weet te inspireren en doortrokken is van iets groots, de dood is de grote gelijkmaker.
Krater
Het zou om die reden veel interessanter zijn om te laten zien hoe een doodgewoon mens die zijn leven zo goed en zo kwaad als dat ging heeft geleefd, omgaat met de naderende dood. Dan wordt de vraag naar de zin van het bestaan pas echt prangend. De dreigende afgrond van de zinloosheid kan dan niet worden afgewend op het feit dat de stervende een betekenisloos leven heeft geleid. De diepe krater die doodsangst slaat, zou in dat geval werkelijk worden betreden. In Ivans xtc blijven we er slechts boven zweven.
Ivans xtc
Regie: Bernard RoseJaar: 2024
Distributeur: Filmfreak
Misschien ook iets voor u
Gefreak voor de liefhebber
.
~
Frances The Mute zou een conceptalbum zijn, maar daar willen Rodiquez en Bixler niets van weten. Een greep uit de muzikale referenties dan maar: King Crimson, Pink Floyd, Led Zeppelin, Frank Zappa, Primus, Fantomas (band van voormalig Faith No More voorman Mike Patton) en Steve Albini’s Shellac (staccato riffs), al blijft het lastig. Voeg wat jazz, ambient, salsa en veel bombast toe, plak er een ‘progrock’ sticker op en je komt een heel eind in de goede richting. Bixler Zavala’s maniakale stemgeluid vertoont in de rustigere passages soms overeenkomsten met die van Muse voorman Matthew Bellamy, al blijft diens zeurderige toontje hier gelukkig achterwege. Hoewel ook beslist niet iedereen Bixler’s stem zal trekken.
Het intro van Miranda That Ghost Just Isn’t Holy Anymore doet nog het meest denken aan Godspeed You Black Emperor ft. Ad Visser. Esoterisch vogelgetsjilp voorzien van surrealistisch opzwellende Lynchiaanse bliepjes. Vrolijk worden we er eerlijk gezegd niet van. Voor 2 a 3 minuten best aardig, maar that’s it.
Best lekker
Als Rodriquez en Bixler ergens niet van houden is het stilte. Vakkundig wordt de muzikale muur dicht geplamuurd met alles wat voorhanden is; koortjes, gitaarsolo’s, pulserende synthesizer tonen, vervormde stemmen, voorbijrazende auto’s, gesamplede gesprekken, je kunt het zo gek niet bedenken. Technisch valt er niets op aan te merken. En als je er eenmaal ‘in zit’ is de plaat eigenlijk ook best lekker. Zo mondt Cassandra’s Geminniuit in een geniale jazz-jam en horen we in L’via L’viaquez duidelijk de invloed van numero uno latinrocker Carlos Santana. De huidige single The widow is daarmee wel meteen het meest toegankelijke nummer van de plaat.
Op Frances The Mute gastbijdrages van John Frusciante en Flea (op trompet) van The Red Hot Chili Peppers. Er werd al gesuggereerd dat Universal van The Mars Volta geen drol zou verkopen. Ik kan het me levendig voorstellen. Voor de experimentele zielen onder ons zullen we maar zeggen.
The Mars Volta
Album: Frances the MuteMisschien ook iets voor u
Zo tijdloos als de natuur
.
Het Bos en de Dieren
~
De Hand van God
De enorme kracht van het debuut van Tunng ligt in het schijnbare gemak waarmee dit tweetal de luisteraar doet vergeten dat er mensenhanden, computers of instrumenten in het algemeen aan zo’n plaat te pas komen. Het geheel is organisch al was het de hand van God of welke hogere macht dan ook die zich hiermee gemoeid heeft. Een goddelijke dosering van verschillende ingrediënten: uitstekend getimede samples, vervreemdende beats en natuurlijk het getokkel van dat ouderwetse snaarinstrument. En bovendien prachtige liedjes. Het is ultieme schoonheid wat Tunng hier laat horen. Voor liefhebbers van oud, modern en tijdloos. Mocht je komende tijd nog de drang hebben om blind een plaat te kopen dan moet het echt Mother’s Daughter And Other Songs zijn. Echt heel bijzonder!
Tunng staat overigens op 30 april (koninginnedag!!!) aanstaande op London Calling op een buitenpodium bij Paradiso Amsterdam naast Kaiser Chiefs, I Am X, New Rhodes, Help She Can’t Swim, The Others, Black Bud, Engineers en Nine Black Alps.
Tunng
Album: Mother’s Daughter And Other SongsMisschien ook iets voor u
OK DJ!
Zo’n vijf jaar geleden kwam er een nieuwe stroming binnen de elektronische muziek: electroclash. Cool, fout, raar maar vreselijk dansbaar. Jaren 80 synthesizermuziek met een dun technojasje. Het begon ondergronds met kleine feestjes in leegstaande fabriekspanden maar langzamerhand braken verschillende artiesten door: Fisherspooner, Tiga, Felix da Housecat en Miss Kittin werden wereldsterren en de Lektroluv-compilaties vlogen de Europese toonbanken over.
~
Gigolo
De in de Oekraïne geboren Pascal Arbez, waarvan de verhalen gaan dat hij als gigolo zijn geld verdiende, komt met zijn eerste full-length OK Cowboy. Deze staat vol met meeslepende electrotracks (het intro en de outro daargelaten). Het knappe is dat, hoewel de tracks erg sferisch en dromerig van inslag zijn, de nummers een enorme dansbaarheidsfactor hebben. Serieus: je moet wel lood in je schoenen hebben als je op een van de nummers stil weet te blijven staan.
Knallend en inventief
De uitschieter in positieve zin is La Rock, een enorme electro-meets-techno-knaller die een jaar of twee terug in de platenkoffer van elke zichzelf respecterende DJ terug was te vinden, en terecht! Het is een van de meest knallende en inventieve dansnummers van de laatste jaren. Deze verscheen, net zoals Poney part I & II, al eerder op de Poney EP, de EP waarmee Vitalic internationaal doorbrak. Maar ook nummers als My Friend Dario, die op single uit zal komen, en No Fun (het enige nummer dan in de sfeer van Miss Kittin is gemaakt) en Newman hebben een enorme hitpotentie. Het zijn ijzersterke dansnummers die ondersteund worden door stevige beats en pompende bassen maar ook scheurende gitaren komen soms voorbij. Aan het einde van de cd wordt een beetje gas teruggenomen met de dromerige tracks Trahison en U and I maar dat wil niet zeggen dat deze nummers minder sterk zijn.
Huiskamer
Heerlijke dansnummers dus. Maar OK Cowboy is veel meer dan een plaat voor de dansvloer. Het zijn niet alleen de beats & bass die de klok slaan; er zit veel muziek in de liedjes. Door het melodieuze karakter van de nummers doet de cd het zeker ook erg goed in de huiskamer. Het is gezellige muziek voor na het werk om even op te laden of voor op een zaterdagavond om alvast in de stemming te komen voor het uitgaan. Het enige nadeel is dat de nummers niet altijd een ultiem hoogtepunt hebben (zoals dat ‘hoort’ bij dansnummers) en te kort zijn (gemiddeld krap vier minuten) om je echt helemaal in te verliezen wanneer je staat te dansen. Dat heeft te maken met het feit dat je naar de cd luistert en niet naar de singles, die hier waarschijnlijk wel op afgestemd zullen worden. Maar goed, dit bederft de pret in de verste verte niet. Prima plaat.
Vitalic
Album: OK CowboyMisschien ook iets voor u
Donker en dreigend
De tijd vliegt. Zo is het inmiddels alweer drie jaar geleden dat Grit verscheen, de laatste cd van het Noorse Madrugada, door 8WEEKLY indertijd omschreven als ‘donker en dreigend’. Tot aan Grit volgden de albums elkaar in rap tempo op: vanaf het debuut Industrial Silences (2000) keurig ieder jaar een nieuwe telg. Totdat de productie in 2002 om duistere redenen stokte. Een jaar daarvoor (2001) had drummer Jon Lauvland Pettersen er al de brui aan gegeven, waardoor we even vreesden voor het voortbestaan van de band. Maar zo gemakkelijk laat Madrugada zich gelukkig niet uit het veld slaan. Met The Deep End bewijst de Noorse formatie definitief terug te zijn aan de top van het Europese popfirmament.
~
Muzikaal mag je de sfeervolle pop-rock van Madrugada plaatsen in het rijtje Tindersticks, Timesbold, Neil Young, Nick Cave en The Velvet Underground. Opmerkelijk genoeg weinig Noorse inspiratiebronnen dus. Dichterbij huis zou je ook kunnen denken aan een hippe jonge band als Audiotransparent. De invloeden varieren van country (The Lost Gospel) via blues (Slow Builder) tot flamengo (Stories from the Streets). Hold On You bevat een bijdrage van filmcomponist Angelo Badalamenti. Op dit nieuwe album doet Madrugada haar ding wederom naar behoren. We hadden ook niet anders verwacht. De donkere grafstem van zanger Sivert Høyem is warmer dan die van Johnny Cash en constanter dan die van voorbeeld Nick Cave. De muziek is broeierig, slepend en melancholisch. ‘Buiten schijnt de zon, maar daar krijgen wij op ons geblindeerde zolderkamertje gelukkig niets van mee,’ dat idee.
Balans
Met The Deep End zou Madrugada wel eens de stap naar het grote publiek kunnen zetten. Het album is minder depri dan het voortreffelijke debuut Industrial Silences en minder experimenteel dan het uiteindelijk toch wat tegenvallende Grit. De Noren lijken met The Deep End bovendien een goede balans te hebben gevonden tussen ingetogen en uitbundig (al is uitbundig bij Madrugada natuurlijk nooit echt uitbundig). Dat je af en toe het gevoel krijgt van ‘verrek, waar ken ik dat ook al weer van?’ doet daar niets aan af. Zonder twijfel één van de leukste albums die ik dit jaar kreeg voorgeschoteld!
Onlangs werden ze op het laatste moment toegevoegd aan de line-up van Pinkpop 2005. Mooi voor de schare fans natuurlijk, maar toch heb ik er een hard hoofd in. Dit soort muziek dien je bij voorkeur op een regenachtige herfstdag in je eentje te luisteren. Madrugada, een grote menigte en zon, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Stiekem wil ik ook niet dat men mij mijn favoriete undergroundbandje afpakt. Al gun ik ze het succes natuurlijk van harte.
Madrugada
Album: The Deep EndMisschien ook iets voor u