The Day Dolly Danced – fABULEUS / Randi De Vlieghe
In het glazen huis op de Neude kon slechts een beperkt aantal mensen genieten van de voorstelling The Day Dolly Danced van Randi De Vlieghe. En dat was jammer, want de voorstelling was meer dan de moeite waard.
Wellicht was het juist de intimiteit van het beperkte publiek, die de voorstelling haar sfeer gaf. In de voorstelling vertelt De Vlieghe aan de hand van liedjes van Dolly Parton zijn levensverhaal. Af en toe is de grens tussen stand-up comedy en theater erg klein. Met een minimaal decor en een microfoon in zijn hand laat Randi De Vlieghe zien dat hij een sterke improvisator is. Hoe minimaal het decor ook mag zijn, het is er wel. Aan de hand van een kledingrek met tientallen t-shirts bedrukt met one-liners geeft hij zijn verhaal vorm. En het is nog al een verhaal. De Vlieghe vertelt over zijn carrière als acteur in Berlijn en zijn ontluikende homosexualiteit.
Daarnaast komt er aan de hand van korte verhalen over de legendarische choreografe Martha Graham en de alom geprezen theater- en operaregisseur Robert Wilson ook nog een stukje theater- en dansgeschiedenis aan bod. De voorstelling bevat dus zeker een educatief randje, maar of het een jeugdvoorstelling is? De Tweetakt organisatie gaf zelf een leeftijdsgrens van 16 jaar en ouder aan. Hoewel het een zeer vermakelijke voorstelling is, lijkt het mij niet een uitgelezen Tweetakt voorstelling.
Salvador – Tweetakt
 |
| Foto: Eugenie Jansen |
De personificatie van een rollator werd in het programmaboekje van Tweetakt als komisch element van de voorstelling weergegeven. Jammer genoeg zijn juist ‘het vergaan van de tijd’, ‘ouder worden’ en ‘de dood’ de thema’s van Salvador, een (jeugd)voorstelling, die op Tweetakt in première ging. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat deze thema’s in jeugdtheater vermeden moeten worden. Ik heb echter wel mijn twijfels bij de discrepantie tussen de publiciteitstekst en de voorstelling.
Het stuk is gebaseerd op de succesvolle film Polleke, waarbij de relatie tussen het elfjarige Nederlandse meisje Polleke, en de evenzo oude Marokkaanse jongen Mimoun, centraal staat. In Salvador zijn beide personages ruim de tachtig gepasseerd en is Mimoun aan gene zijde beland. Hij spreekt met Polleke via drie enorme projectieschermen. En dat is knap gedaan. De theaterscènes en filmscènes lopen naadloos in elkaar over, zelfs tot aan het ophalen van het applaus toe.
Helaas was de veertienjarige Liv Stig niet geloofwaardig in haar rol als 83-jarige. De trage bewegingen kwamen niet waarschijnlijk over en ook het er te dik opgelegde cynisme was niet geloofwaardig voor een pubermeisje. Mamoun Elyounoussi kwam goed over op film, maar ook hij bleef toch een puberjongen en geen bejaarde man.
Dit was het eerste theateruitstapje van film- en televisiemaaksters Eugenie Jansen en Ineke Houtman. Het maken van film en televisie lijkt hen meer te liggen.
Meerdere Kansen voor een Eerste Indruk – Art-Jan de Vries
~
Achttien mensen worden op zes vierkante meter bijeengebracht. Het is donker. Een stem vraagt het publiek goed om zich heen te kijken en een eerste indruk te vormen van de mensen om je heen. Een gordijn valt naar beneden en het publiek blijkt onderdeel van een heuse spelshow. In de zaal staan negen onstabiele picknick tafels, waar men door middel van een stoelendans viermaal naast verschillende mensen komt te zitten. Ontzettend ongemakkelijk, maar o zo hilarisch.
Het concept van de stoelendans is simpel: Je gaat dansen, de muziek stopt en je zoekt een plaats. Bij de voorstelling Meerdere Kansen voor een Eerste Indruk valt er niemand af, maar ga je een gesprek aan met een wildvreemde. De eerste keer is dit heel ongemakkelijk, maar iedereen doet het, dus waarom jij niet? Tussen de vier rondes in vermaken Art-Jan de Vries en Marie Groothof het publiek met geënsceneerde, ongemakkelijke eerste ontmoetingen in alledaagse situaties: op een kantoor en in een restaurant. De acteurs houden op deze manier het publiek een spiegel voor, omdat het publiek immers in hetzelfde – hoewel niet geënsceneerde – schuitje zit als de acteurs.
De stoelendans komt tot een hoogtepunt in de derde ronde. In deze ronde wordt gevraagd de persoon tegenover je 30 seconde lang aan te kijken en vervolgens, zonder met elkaar te praten, een enquête over elkaar in te vullen. Deze enquête bevat vragen over geloof, burgerlijke stand, sport, eten, woonsituatie en beroep. Het is ontzettend leuk om te lezen hoe een wildvreemde jou op deze gebieden indeelt.
In de andere drie rondes mag je degene tegenover je één vraag stellen. De drie vragen lopen in intimiteit op. Wat begint met ‘Hoe wil je reïncarneren’ eindigde met ‘Welk lichaamsdeel vind je het meest sexy’. De voorstelling werd gesponsord door een wijnmerk. Wijn werd dan ook volop geschonken. Dit maakte de ongemakkelijke ontmoetingen net iets luchtiger.
Lezingen en debat
Het lijkt wel of debatten en lezingen tijdens Tweetakt hun doel een beetje voorbij streven. Na de publieksstilte bij het debat van vorig jaar, werd er dit jaar een lezing georganiseerd tijdens het jeugdtheaterfestival, waarbij verschillende aspecten van het jeugdtheater aan bod kwamen. Zo werden onder andere nieuwe tendensen op het gebied van jeugdtheater aan de orde gesteld. De sprekers merkten echter op, dat die er nauwelijks waren.
Psycholoog Bram Bakker en documentairemaakster Menna Laura Meijer kregen de opdracht om de grenzen van het jeugdtheater te formuleren. Beide sprekers waren echter van mening dat juist het ontbreken van deze grenzen het jeugdtheater zo interessant maakt. Vrij Nederland recensente Marijn van der Jagt durfde zelfs nog een stapje verder te gaan. Zij pleitte voor een meer grensverleggende vorm van jeugdtheater, waarin theater niet de vriend van het publiek tracht te zijn, maar juist de aanjager van grote emoties als angst woede en gêne.
Hoewel elke lector zijn best deed om zijn verhaal met persoonlijke anekdotes aan te kleden, bleek uiteindelijk de pauze het meest geslaagde onderdeel voor de theaterprofessionals. Onder het genot van een glaasje rode wijn kwam de discussie over bovenstaande onderwerpen toch nog op gang.
Gasten – HKU
De familievoorstelling Gasten verdiende haar plekje op Tweetakt. Drie studenten van de Hogeschool voor de Kunsten – Maurits van den Berg, Sacha Muller en Sjors Stassen – lieten zien dat ze veel disciplines binnen het theatervak beheersen. De hybride voorstelling bevat zang, dans, poppenspel, slap-stick, mime en dat alles in de beperkte ruimte van een kleedkamer. En wat voor kleedkamer! De ene keer is het de kleedkamer van een sportzaal, dan weer van een concertzaal en een andere keer van een zwembad.
In hun bizarre trainingspakken en soms tot op hun ondergoed uitgekleed wisten de heren het publiek mee de ruimte in te slepen. De drie jonge acteurs zijn totaal verschillend, maar juist hun tegenstrijdige karakters maken het stuk tot een succes. Uitblinker is Maurits van den Berg. Hij is een echte fysieke acteur die tot op het bot boos kan worden, blij kan zijn of zijn verdriet kan uiten. Dit alles – zelfs het laatste – met een komisch randje. Gasten is een verrassend goede voorstelling, die naar alle waarschijnlijkheid door Beumer en Drost geprolongeerd gaat worden. En dat verdienen de mannen.
LaLa#3: Cocomotel – Victoria/Productiehuis Brabant
 |
| Foto: Michiel de Jaeger |
Zoals de titel al doet vermoeden is LALA#3: Cocomotel het derde deel van een drieluik. Wat vind ik het jammer dat ik de eerste twee delen gemist heb, want deel drie was fenomenaal. Niet voor niets wonnen Laure Dever en Laura Vanborm met het tweede deel de KBC TAZ hoofdprijs, een prijs voor Jong Theater Werk (Theater Aan Zee 2005). In dit derde deel klopte alles.
De danseressen maken optimaal gebruik van de ruimte. Het decor bestaat uit drie kubussen waarin, waarop en waarvoor de choreografieën plaatsvinden. Beide dames hebben één kubus die precies op maat gemaakt is. Via de wanden klimmen de lenige vrouwen als acrobaten omhoog. Het ene moment zijn de danseressen net jonge dieren die elkaar en de wereld aan het ontdekken zijn, het andere moment ontstaat een waar kat-en-muis spel, al is het niet altijd helemaal duidelijk wie de kat en wie de muis is.
De kubussen kunnen met een luik worden afgesloten. Op dit luik worden filmfragmenten geprojecteerd. De meest intrigerende projectie is een vechtscène op straat, door middel van stills aan elkaar gemonteerd. Dever en Vanborm zijn supervrouwen, waarbij de grens tussen de stoep en de weg ook een grens tussen grond en lucht vormt. Een geloofwaardige constructie als onderdeel van een dynamische voorstelling, die humor niet ontwijkt, is de uitkomst.
Bijzondere aandacht is besteed aan het schoeisel van beide Vlamingen. Op rolschaatsen, sportschoenen en naaldhakken doen de danseressen hun act. En die act doen ze erg goed. Het kostuum verandert van een schaatspak in een zwempak. En een lange ren-scène op naaldhakken is meer dan indrukwekkend.
LaLa#3 is op 12 en 13 april nog te zien in De Melkweg in Amsterdam en als je ook maar een beetje van dansen houdt, is het echt de moeite waard om er heen te gaan.
Moeder waarom leven wij?
Geslachtsveranderingen en twijfel over de seksuele identiteit zijn heden ten dage al lang geen issues meer waar een mens van opkijkt. In de negentiende eeuw was dat echter een ander paar mouwen: de verhoudingen tussen man en vrouw waren vast bepaald en onwrikbaar. Maar de mens is geen mal en de levenskracht overstijgt veelal de wet. Dat wist ook Wesley Stace, en hij heeft er een prima debuutroman uit gepuurd. Een kolos van een roetsjbaan in het Londen van de duistere Jack The Ripper.
~
Eigenlijk een jongen
Maar waarover gaat de roman? In Engeland anno 1820 dreigt de familie Lovell uit te sterven. Maar dan ziet de lord op een dag een zwerfhond met een pakje rondwandelen, en daarin bevindt zich… een baby. Lord Lovell, die vanwege een zieke moeder en een overleden zus geen vrouwen meer in zijn nabijheid duldt – zelfs als hij zou willen – besluit het meisje te adopteren en op die manier toch nog voor enige tijd het uitsterven van het geslacht Lovell te voorkomen. Hij huwt de bibliothecaresse in een poging om zijn dochter voor ‘zijn’ dochter te doen doorgaan.
Maar Rose, zoals het meisje wordt gedoopt, komt jaren later – korsetten en zware make-up ten spijt – tot de conclusie dat ze eigenlijk een jongen is. Meteen wordt overal gefluisterd dat hier gesjoemel aan te pas is gekomen, dus wordt Rose omwille van de goede naam van de familie verstoten en gedoemd tot de wijde wereld. Haar of zijn opdracht is niet gemakkelijk: met zichzelf in het reine komen (“wie ben ik eigenlijk?”) en vervolgens terugkeren naar Londen, om er in vreemde gedichten en haast onontcijferbare familieboeken trachten achter te komen wat er precies aan de hand is geweest. En dat blijkt een vreselijk geheim te zijn, dat we hier uiteraard niet uit de doeken gaan doen.
Een geheel eigen smoel
Het is ongelooflijk welke rijpheid en vaart van deze debuterende romanauteur uitgaat: vanaf de eerste pagina word je om de oren geslagen met allesbehalve de minste referenties. Versleuteld verleden doet denken aan Een schitterend gebrek van Arthur Japin en Middlesex van Jeffrey Eugenides, en in niet geringe mate aan het wondermooie Het parfum van Patrick Süskind. Het combineert de sfeerschepping van de eerste, het bizarre onderwerp van de tweede en het toverachtige van de derde en slaagt er in toch een geheel eigen smoel te hebben. Dat is het kenmerk van grote literatuur, literatuur die woekert rond het heerlijke en onvergetelijk ontroerende hoofdpersonage Rose, en kietelt met sprankelende humor. Versleuteld verleden is een prachtige pageturner en hopelijk het begin van een al even prachtige schrijverscarrière.
Prijs: 21,95 (paperback)
Bladzijden: 528
ISBN: 902148028X
Misschien ook iets voor u
Nieuwe dvd’s
.
Gojoe (Gojoe reisenki)
(Sogo Ishii, 2001 • Paradiso)
~
Dias de Santiago
(Josue Mendez, 2004 • Tiger Releases / De Filmfreak)
~
Door middel van goedgekozen close-ups, overtuigend acteerwerk en een gedoceerde voice-over zit Mendez zijn personage dicht op de huid, waardoor zijn wanhoop voelbaar wordt. Een groot minpunt is dat Dias de Santiago afwisselend in kleur en in zwart/wit wordt gefilmd. Deze afwisseling is volstrekt lukraak en correspondeert noch met de gemoedstoestand van de personages, noch met een bepaalde afgebakende tijdsdimensie. Dit gekunstelde hulpmiddel is overbodig en vaak ronduit irritant, bovendien leidt het af van het eigenlijke onderwerp van deze verder behoorlijk geslaagde film. Andere zwakke punten zijn enkele overbodige en sensatiebeluste scènes, zoals het moment waarop Santiago ontdekt dat zijn vader zijn jongere zusje seksueel misbruikt (wat je als kijker al vanaf het begin van de film ziet aankomen), een volstrekt overbodig soapelement in deze verder toch zo ingetogen film. De extra’s omvatten een niet geheel geslaagde korte film van Mendez, een alternatief einde dat het gelukkig niet gehaald heeft, een wel aardige making of en nog wat verwijderde scènes. (Martijn Boven)
The Syrian Bride
(Eran Riklis, 2004 • Total Film)
~
Producing Adults (Lapsia ja aikuisia)
(Aleksi Salmenperä, 2004 • Paradiso)
~
Non ti muovere
(Sergio Castellitto, 2004 • De Filmfreak)
~
Gojoe // Dias de Santiago // The Syrian Bride // Producing Adults // Non ti muovere
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Brede programmering, theater voor iedereen
/ 0 Reactiesdoor: Anneke Leliefeld0 Sterren~
The Day Dolly Danced – fABULEUS / Randi De Vlieghe
In het glazen huis op de Neude kon slechts een beperkt aantal mensen genieten van de voorstelling The Day Dolly Danced van Randi De Vlieghe. En dat was jammer, want de voorstelling was meer dan de moeite waard.
Wellicht was het juist de intimiteit van het beperkte publiek, die de voorstelling haar sfeer gaf. In de voorstelling vertelt De Vlieghe aan de hand van liedjes van Dolly Parton zijn levensverhaal. Af en toe is de grens tussen stand-up comedy en theater erg klein. Met een minimaal decor en een microfoon in zijn hand laat Randi De Vlieghe zien dat hij een sterke improvisator is. Hoe minimaal het decor ook mag zijn, het is er wel. Aan de hand van een kledingrek met tientallen t-shirts bedrukt met one-liners geeft hij zijn verhaal vorm. En het is nog al een verhaal. De Vlieghe vertelt over zijn carrière als acteur in Berlijn en zijn ontluikende homosexualiteit.
Daarnaast komt er aan de hand van korte verhalen over de legendarische choreografe Martha Graham en de alom geprezen theater- en operaregisseur Robert Wilson ook nog een stukje theater- en dansgeschiedenis aan bod. De voorstelling bevat dus zeker een educatief randje, maar of het een jeugdvoorstelling is? De Tweetakt organisatie gaf zelf een leeftijdsgrens van 16 jaar en ouder aan. Hoewel het een zeer vermakelijke voorstelling is, lijkt het mij niet een uitgelezen Tweetakt voorstelling.
Salvador – Tweetakt
De personificatie van een rollator werd in het programmaboekje van Tweetakt als komisch element van de voorstelling weergegeven. Jammer genoeg zijn juist ‘het vergaan van de tijd’, ‘ouder worden’ en ‘de dood’ de thema’s van Salvador, een (jeugd)voorstelling, die op Tweetakt in première ging. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat deze thema’s in jeugdtheater vermeden moeten worden. Ik heb echter wel mijn twijfels bij de discrepantie tussen de publiciteitstekst en de voorstelling.
Het stuk is gebaseerd op de succesvolle film Polleke, waarbij de relatie tussen het elfjarige Nederlandse meisje Polleke, en de evenzo oude Marokkaanse jongen Mimoun, centraal staat. In Salvador zijn beide personages ruim de tachtig gepasseerd en is Mimoun aan gene zijde beland. Hij spreekt met Polleke via drie enorme projectieschermen. En dat is knap gedaan. De theaterscènes en filmscènes lopen naadloos in elkaar over, zelfs tot aan het ophalen van het applaus toe.
Helaas was de veertienjarige Liv Stig niet geloofwaardig in haar rol als 83-jarige. De trage bewegingen kwamen niet waarschijnlijk over en ook het er te dik opgelegde cynisme was niet geloofwaardig voor een pubermeisje. Mamoun Elyounoussi kwam goed over op film, maar ook hij bleef toch een puberjongen en geen bejaarde man.
Dit was het eerste theateruitstapje van film- en televisiemaaksters Eugenie Jansen en Ineke Houtman. Het maken van film en televisie lijkt hen meer te liggen.
Meerdere Kansen voor een Eerste Indruk – Art-Jan de Vries
~
Het concept van de stoelendans is simpel: Je gaat dansen, de muziek stopt en je zoekt een plaats. Bij de voorstelling Meerdere Kansen voor een Eerste Indruk valt er niemand af, maar ga je een gesprek aan met een wildvreemde. De eerste keer is dit heel ongemakkelijk, maar iedereen doet het, dus waarom jij niet? Tussen de vier rondes in vermaken Art-Jan de Vries en Marie Groothof het publiek met geënsceneerde, ongemakkelijke eerste ontmoetingen in alledaagse situaties: op een kantoor en in een restaurant. De acteurs houden op deze manier het publiek een spiegel voor, omdat het publiek immers in hetzelfde – hoewel niet geënsceneerde – schuitje zit als de acteurs.
De stoelendans komt tot een hoogtepunt in de derde ronde. In deze ronde wordt gevraagd de persoon tegenover je 30 seconde lang aan te kijken en vervolgens, zonder met elkaar te praten, een enquête over elkaar in te vullen. Deze enquête bevat vragen over geloof, burgerlijke stand, sport, eten, woonsituatie en beroep. Het is ontzettend leuk om te lezen hoe een wildvreemde jou op deze gebieden indeelt.
In de andere drie rondes mag je degene tegenover je één vraag stellen. De drie vragen lopen in intimiteit op. Wat begint met ‘Hoe wil je reïncarneren’ eindigde met ‘Welk lichaamsdeel vind je het meest sexy’. De voorstelling werd gesponsord door een wijnmerk. Wijn werd dan ook volop geschonken. Dit maakte de ongemakkelijke ontmoetingen net iets luchtiger.
Lezingen en debat
Het lijkt wel of debatten en lezingen tijdens Tweetakt hun doel een beetje voorbij streven. Na de publieksstilte bij het debat van vorig jaar, werd er dit jaar een lezing georganiseerd tijdens het jeugdtheaterfestival, waarbij verschillende aspecten van het jeugdtheater aan bod kwamen. Zo werden onder andere nieuwe tendensen op het gebied van jeugdtheater aan de orde gesteld. De sprekers merkten echter op, dat die er nauwelijks waren.
Psycholoog Bram Bakker en documentairemaakster Menna Laura Meijer kregen de opdracht om de grenzen van het jeugdtheater te formuleren. Beide sprekers waren echter van mening dat juist het ontbreken van deze grenzen het jeugdtheater zo interessant maakt. Vrij Nederland recensente Marijn van der Jagt durfde zelfs nog een stapje verder te gaan. Zij pleitte voor een meer grensverleggende vorm van jeugdtheater, waarin theater niet de vriend van het publiek tracht te zijn, maar juist de aanjager van grote emoties als angst woede en gêne.
Hoewel elke lector zijn best deed om zijn verhaal met persoonlijke anekdotes aan te kleden, bleek uiteindelijk de pauze het meest geslaagde onderdeel voor de theaterprofessionals. Onder het genot van een glaasje rode wijn kwam de discussie over bovenstaande onderwerpen toch nog op gang.
Gasten – HKU
De familievoorstelling Gasten verdiende haar plekje op Tweetakt. Drie studenten van de Hogeschool voor de Kunsten – Maurits van den Berg, Sacha Muller en Sjors Stassen – lieten zien dat ze veel disciplines binnen het theatervak beheersen. De hybride voorstelling bevat zang, dans, poppenspel, slap-stick, mime en dat alles in de beperkte ruimte van een kleedkamer. En wat voor kleedkamer! De ene keer is het de kleedkamer van een sportzaal, dan weer van een concertzaal en een andere keer van een zwembad.
In hun bizarre trainingspakken en soms tot op hun ondergoed uitgekleed wisten de heren het publiek mee de ruimte in te slepen. De drie jonge acteurs zijn totaal verschillend, maar juist hun tegenstrijdige karakters maken het stuk tot een succes. Uitblinker is Maurits van den Berg. Hij is een echte fysieke acteur die tot op het bot boos kan worden, blij kan zijn of zijn verdriet kan uiten. Dit alles – zelfs het laatste – met een komisch randje. Gasten is een verrassend goede voorstelling, die naar alle waarschijnlijkheid door Beumer en Drost geprolongeerd gaat worden. En dat verdienen de mannen.
LaLa#3: Cocomotel – Victoria/Productiehuis Brabant
Zoals de titel al doet vermoeden is LALA#3: Cocomotel het derde deel van een drieluik. Wat vind ik het jammer dat ik de eerste twee delen gemist heb, want deel drie was fenomenaal. Niet voor niets wonnen Laure Dever en Laura Vanborm met het tweede deel de KBC TAZ hoofdprijs, een prijs voor Jong Theater Werk (Theater Aan Zee 2005). In dit derde deel klopte alles.
De danseressen maken optimaal gebruik van de ruimte. Het decor bestaat uit drie kubussen waarin, waarop en waarvoor de choreografieën plaatsvinden. Beide dames hebben één kubus die precies op maat gemaakt is. Via de wanden klimmen de lenige vrouwen als acrobaten omhoog. Het ene moment zijn de danseressen net jonge dieren die elkaar en de wereld aan het ontdekken zijn, het andere moment ontstaat een waar kat-en-muis spel, al is het niet altijd helemaal duidelijk wie de kat en wie de muis is.
De kubussen kunnen met een luik worden afgesloten. Op dit luik worden filmfragmenten geprojecteerd. De meest intrigerende projectie is een vechtscène op straat, door middel van stills aan elkaar gemonteerd. Dever en Vanborm zijn supervrouwen, waarbij de grens tussen de stoep en de weg ook een grens tussen grond en lucht vormt. Een geloofwaardige constructie als onderdeel van een dynamische voorstelling, die humor niet ontwijkt, is de uitkomst.
Bijzondere aandacht is besteed aan het schoeisel van beide Vlamingen. Op rolschaatsen, sportschoenen en naaldhakken doen de danseressen hun act. En die act doen ze erg goed. Het kostuum verandert van een schaatspak in een zwempak. En een lange ren-scène op naaldhakken is meer dan indrukwekkend.
LaLa#3 is op 12 en 13 april nog te zien in De Melkweg in Amsterdam en als je ook maar een beetje van dansen houdt, is het echt de moeite waard om er heen te gaan.
Een impressie van Tweetakt
Misschien ook iets voor u
De rituelen van een roman
“Is het auto-biografisch?” Onder de lezers van Kees ’t Harts laatste roman De Krokodil Van Manhattan zal er ongetwijfeld één zijn die de vraag besmuikt stelt aan de schrijver, wanneer de mogelijkheid daar is. In het NRC Handelsblad nam ’t Hart er onlangs al een voorschot op. Ja, inderdaad: hij was in New York geweest. En hij logeerde toen ook bij antiekhandelaar Theo Xoranvitis, de zogenoemde ‘krokodil’ uit de titel. Toch is hoofdpersoon Kees ’t Hart een rasechte literaire constructie.
Deze ikfiguur doet onmiskenbaar denken aan de protagonisten van Stefan Hertmans’ Harder Dan Sneeuw en Stefano Benni’s De Snelvoetige Achilles – beiden tot op zekere hoogte postmoderne romans. De hoofdpersoon is een warhoofd van het zwaarste soort: hij valt alsmaar in slaapt, heeft wanneer hij iets wil zien steeds de zon in de ogen, begrijpt of verstaat zijn gespreksgenoten niet, is verre van doortastend en laat zich door zijn seksuele zucht in ongemakkelijke situaties brengen. De drie romans zelf frustreren de lezer in zijn verlangen naar een degelijk plot, overspoelen hem met schijnbaar flauwe geintjes, maken van de ensceneringen een rommeltje, scheiden bijzaken niet van hoofdzaken en vallen in herhaling. Ook al zijn alle aangemerkte minpunten duidelijk met voorbedachte rade aangebracht, dit zijn geen boeken die doorgaans een positieve ontvangst krijgen. De Krokodil van Manhattan mocht alleen van het NRC blijven.
Beleidsmedewerker
De Kees ’t Hart van deze roman is een beleidsmedewerker van de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden. Hij reist af naar de befaamde Juilliard School in Amerika om daar advies te krijgen over nieuw op te zetten opleidingen in Leeuwarden. Via een advertentie in New York Review of Books vindt hij een slaapplek bij de raadselachtige Theo en diens kefgrage hondje. Theo heeft zijn appartement merkwaardig genoeg volgestouwd met antiek, dat hij in zijn winkel aan Broadway verkoopt. ’t Hart moet er steeds voor waken iets om te stoten. “Alles was ook hier overwoekerd met beelden en betekenissen die geen enkele samenhang met elkaar vertoonden”, klinkt het in het boek.
Bij Theo thuis komt Kees ’t Hart in aanraking met diens eigenaardige kennissenkring. Hiertoe behoort onder meer Eric Walpot. Bij eerste kennismaking is het een in koeterwaals pratende zwarte man. Maar als ’t Hart een dag later een poëziefestival in Central Park bezoekt, blijkt dezelfde Walpot een bekend dichter en toneelschrijver. ’t Hart had diens naam niet goed verstaan. Die luidt in werkelijkheid Derek Walcott: winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur van 1992. Een beroemdheid dus. Kortom, niets is wat het lijkt in Kees ’t Harts schlemielige wereld.
Dat geldt voor alles en iedereen. Van geen van de mensen die hij ontmoet, begrijpt ’t Hart wie diegene nu werkelijk is. Hij weet niet te achterhalen waarmee ze de kost verdienen, hoe ze precies heten en wat ze van hem willen. Bij de Juilliard School krijgt hij eveneens niks gedaan. Degenen met wie hij afspraken had staan, blijken ineens met vakantie of druk bezet. Krijgt hij wel iemand voor zich, dan is ’t Hart te wantrouwend voor een productief gesprek.
Harkarvy
Eén persoon wil ’t Hart buitengewoon graag onder vier ogen spreken: dansdocent Benjamin Harkarvy, die tot de oprichters van het Nederlands Danstheater hoort. ’t Hart ziet de man bij toeval een huppeltje op het podium doen en al gauw wordt het zijn grootste missie om in contact te komen met de terminaal zieke Harkarvy († 2002). Als Kees ’t Hart tenminste met hém kan praten, dan komt het wel goed met dat beleidsrapport dat hij terug in Leeuwarden zal moeten presenteren. Maar alle hoop op een mooi afgerond einde wordt in dit boek met wortel en al uit de grond gerukt, voordat het ook maar de kop opsteekt.
Want De Krokodil van Manhattan drijft op het eeuwig gefrustreerde verlangen. Kees ’t Hart zal nooit bereiken wat hij wil bereiken. Het rituele aspect van die zoektocht is van groter belang dan de uitkomst. Alles voelt voor ’t Hart aan als een ritueel, waarvan hij de betekenis niet weet, maar waaraan hij wel meedoet. Dát is de essentie van deze roman, en die wordt een paar keer mooi in beeld gebracht: tijdens ’t Harts eerste nacht bij Theo slaapt diens zus Dorty (of was het Dorothy?) in dezelfde kamer. Voor het slapen gaan, kleedt zij zich voor ’t Harts ogen uit – de voyeur zelf noemt het gedurende het hele boek “het ontblotingsritueel”. Een dag of wat later trekt ene Lucia in Theo’s keuken haar trui uit. Als op afspraak raakt het hele gezelschap beurtelings kort haar borsten aan. Wat de zin van dit alles is, ontgaat Kees ’t Hart. Maar op een melancholieke wijze lijkt het allemaal oké.
Het zijn de beste momenten uit dit verhaal. Voor de rest is De krokodil van Manhattan tamelijk vervelend. Dat wordt niet verholpen doordat de roman daar openlijk voor uit komt. Kafka’s personage K. is in de ketel met Ironie gedonderd en komt er nu als Kees ’t Hart uitgekropen. Ik vond hem eerder leuker.
Prijs: 17,95
Bladzijden: 256
ISBN: 90 214 6754 2
Misschien ook iets voor u
Donkere wolken boven zee
John Banville is een gevierd schrijver. Zo stond hij in 1989 al op de shortlist van de Man Booker Prize met Het boek der getuigenis. Vorig jaar wist hij deze prijs eindelijk met zijn nieuwste roman, De zee, te winnen. Helaas is het boek, stilistisch gezien, veel minder dan zijn voorganger Schijngestalte.
In De zee maken we kennis met kunsthistoricus Max Morden die terugkeert naar het dorp aan de zee waar hij als kind zijn vakanties doorbracht. Het is zijn manier om het recentelijk overlijden van zijn vrouw te verwerken, maar ook om een traumatische gebeurtenis uit het verleden onder ogen te zien. Dit leidt volgens de jury van de Man Booker Prize tot “a masterly study of grief, memory and love recollected”.
Verteller of vertaler
Helaas zie ik die meesterlijke studie van verdriet, herinnering en herinnerde liefde niet terug in deze roman. Misschien is er bij de vertaling van The Sea naar De zee iets mis gegaan, want ook het schitterende proza, waar de jury het over heeft en dat we ook in Schijngestalte aantroffen, is ver te zoeken. Slechts zelden komen we volzinnen tegen zoals:
Het proza is verder eerder gewoontjes te noemen. De vraag is echter of dat aan Banville ligt of aan de vertaler. Gezien het juryrapport van de Man Booker Prize is er niets mis mee. Sterker nog: dit wordt juist geprezen. Het boek heeft dezelfde vertaler als Schijngestalte, en daarin kwam het proza van Banville wel degelijk goed tot zijn recht. Misschien is de combinatie deze keer gewoonweg niet goed uitgevallen. In Trouw wordt nog gerept van een “fijnzinnige Engelse roman, nu heel mooi vertaald.” Waarschijnlijk heeft men daar het vorige boek niet gelezen, dan had men geweten dat het zoveel beter kan.
Te weinig vaart
Het is echter niet alleen de manier waaróp het verhaal verteld wordt. Ook wát er verteld wordt is bij tijd en wijle moeilijk verteerbaar. De tweede helft van het boek gaat namelijk nergens over. Max Morden haalt wat herinneringen op en keuvelt wat met de twee medebewoners van het pension waar hij zijn intrek heeft genomen, zonder dat je het idee krijgt dat hiermee een hoger doel bereikt wordt. Als dit het verwerkingsproces van Max moet voorstellen, dan kunnen veel lezers waarschijnlijk heel goed zonder. Het beste wat Banville in dit deel te bieden heeft is de beschrijving van een storm: “..met om me heen de kamer vol flitsen en boven me de hemel die woedend heen en weer beende en zijn botten brak.” De gevoelens van Max laten je verder eigenlijk gewoon koud.
Pas in de laatste dertig pagina’s komt er weer een beetje vaart in het verhaal. Banville zegt het op dat moment zelf al: “Want waarom zou ik minder gevoelig zijn dan welke melodramaschrijver ook voor het feit dat een verhaal om een mooie slotwending vraagt?” En dat doet hij dan ook: hij breit er een mooi slot aan. Helaas komt dit gewoonweg honderd pagina’s te laat. Het boek heeft tussen de opening en het slot te weinig te bieden om een onvergetelijke roman te worden. Integendeel: het middenstuk is bij het beëindigen van het boek alweer grotendeels vergeten. Man Booker Prize of niet, De zee geeft haar geheimen in ieder geval in de Nederlandse editie niet prijs.
Prijs: 19,90
Bladzijden: 223
ISBN: 90-450-1375-4
Misschien ook iets voor u
Desolaat klinkend debuut
De muziek van het Zweedse zestal Sickoakes valt – op het eerste gehoor – niet op tussen de talloze huidige postrockbandjes die in het kielzog van Mogwai, Sigur Rós en Explosions in the Sky varen. Een aantal eigenzinnigheden en een aparte sfeer trekt hun debuutalbum echter boven de middelmaat uit.
~
Patronen
De meeste van de zeven lange nummers hebben als basis een eindeloos herhaald patroon van een eenvoudige gitaarmelodie en bouwt daar een muur van blazers, percussie, toetsen en nog meer gitaarwerk op. Soms werkt dat bijna hypnotiserend (als het tempo opgeschroefd wordt, bijvoorbeeld in Oceans on Hold), soms (in het nummer Missiles and Mammals) is het niet meer (of minder) dan onderhoudend. Alle instrumenten werken mee aan de voortkabbelende herhalingen. De avontuurlijke drums op Taking the Stairs Instead of the Elevator voegen daarbij veel meer toe dan alleen een ritme. Ook de blazers (die nergens tot de voorgrond doordringen) en de subtiele extra percussie passen vaak vloeiend in het geheel.
Bliepjes
Enkele nummers gaan het ene oor in en het andere weer uit, vele hebben echte zo’n sterke melodie dat ze blijven hangen. Weer andere vallen daartussen: het tweeluik Wedding Rings & Bullets in the Same Golden Shrine maakt pas indruk als het na een kwartier een Sigur Rós-achtige climax ondergaat. De ellenlange reeks bliepjes die daarop volgt is fascinerend, maar de op zich fascinerende afsluiter Leonine komt daarna weer als mosterd na de maaltijd. Het album had dus een sterkere structuur kunnen gebruiken, maar een groot deel van het songmateriaal staat als een huis. Een prima debuut dus van een band die waarschijnlijk nog meer in zijn mars heeft.
Sickoakes speelt 12 april samen met Midaircondo in Vera en een aantal dagen later tijdens festival Motel Mozaïque.
.
Sickoakes
Album: SeawardsMisschien ook iets voor u
Humor en huivering in Hof van Haile
Alles wat van de keizer komt is liefde. Het is slechts een van de opvattingen die het volk van Haile heeft over hun heerser. Ze doen wat de keizer hen het liefste ziet doen: hem aanbidden. Dat dit slechts schijn is heeft hij niet door, maar gelukkig is daar journaliste Oona Berglund om zijn ogen te openen. In Hof van Haile, de vierde muziekvoorstelling van Orkater, gaat een humoristisch verhaal heel natuurlijk doch messcherp over in een zinderende climax die alles behalve grappig is.
~
Afrikaanse sferen
~
Humor
Het eerste deel van de voorstelling bevat veel humor. Zo krijgt Oona vreemde regels voor de omgang met de keizer: ‘Niet in zijn ogen kijken, staar maar naar zijn oor. Als hij zijn ogen dicht doet, stop dan met praten. Als hij zijn ogen weer open doet, ga dan verder met uw zin.’
Wanneer we dan eindelijk kennis maken met de keizer, is het ook vooral de humor die de boventoon voert. Met zijn gekke bekken en absurde dansjes heeft Pierre Bokma in no time de lachers op zijn hand. Des te knapper dat nog geen half uur later de sfeer volkomen omgeslagen is en de sprookjesachtige ontmoeting eindigt in een indrukwekkende nachtmerrie waarin zowel de keizer als Oona te gronde worden gericht.
Grimmig sprookje
~
Hof van Haile is nog tot en met 13 juni 2006 te zien.
Hof van Haile (Orkater)
Artiest: OrkaterGezien op donderdag 30 maart 2006 in Toneelschuur, Haarlem
Misschien ook iets voor u
London Calling lente 2006 en het vergelijkend journaille onderzoek
/ 0 Reactiesdoor: Klazien Schaap / beeld: Hans van der Linden 0 Sterren.
~
Vergelijkend warenonderzoek
Net zoals het festival begint dit vergelijkend warenonderzoek met de grootste, meest gehoorde naam van allemaal: Dirty Pretty Things. Dit nieuwe project van ex-Libertine Carl Barat werd twee weken geleden aangehaald door Popmatters.com. De redacteur komt tot de conclusie dat ze weliswaar betere indierock maken dan de meeste bands, maar dat ze slechts een goed lijkende schaduw zijn van die groep die destijds je leven veranderde. Dit blijkt ook in Paradiso. De Dirty Pretty Things zijn hier gestoord populair. Elke omfloerste blik van Barat richting publiek levert hem hysterisch gegil op van de tieners. Bij de eerste noten is het meteen duidelijk: Libertines. Maar ze spelen werktuiglijk en zo ongeïnspireerd dat ze het niet redden met hun reputatie en de grote muzikale kwaliteit waarover ze beschikken.
~
The Futureheads, ook zo’n veelgehoorde naam. Rockbeast beschrijft een concert van drie jaar geleden in Exeter (UK): `Een vriendelijk viertal die felle nummers van korter dan drie minuten eruit knallen’. Niks aan toe te voegen.
Over het Australische Howling Bells schreef London Calling.nl: `De onheilspellende drum- en baspartijen en de zwevende gitaren leggen een perfecte basis voor zangeres Juanita. Haar zanglijnen zijn wispelturig, soms bezwerend als een sirene, dan weer huilerig en bezeten, zoals PJ Harvey in haar beste tijd’. Nou, vooral PJ Harvey is in Paradiso nadrukkelijk aanwezig. Erg mooi.
~
De vrouwen
The Long Blondes, aahhh, The Long Blondes waren ook zo getipt. Bijvoorbeeld door Kindamuzik: “Bubblegumpop, hoekige punk en dansbare discobeats in een mix van fifties, seventies en eighties.” Tsja, om nou bijna alle decennia van popmuziek uit de vorige eeuw erbij te sleuren om dit vijftal uit Sheffield te omschrijven gaat wat ver. Voor nu is het genoeg om te vermelden dat sexy zangeres Kate het exacte negatief van Blondie is. Met zwart haar dus. What’s (not) in a name? Wat ons brengt bij een andere band waar het aantal vrouwelijke leden de mannelijke overtreft. Oor zegt: “Drie meisjes en een jongen uit Darlington die volgens eigen zeggen ‘electro-indie-punk’ brengen.” Klopt. We Start Fires is een eigenwijs en een tikkie kinderachtig riotgirlbandje. Leuk om onbekommerd met je klasgenootjes op uit je dak te gaan in de pub. Van een heel ander kaliber is de frontvrouw van de Noisettes. 3voor12 heeft de kenners ingeschakeld: “Nicole [Blommers] tipt The Noisettes, die ze beschrijft als een mix tussen Skunk Anansie en de Yeah Yeah Yeahs”. Zangeres Shingai Shoniwa is de eyecatcher en net zo vreemd exotisch als haar naam klinkt. Aan het rijtje Skunk Anansie en Yeah Yeah Yeahs kun je dan ook Grace Jones toevoegen, gezien haar excentrieke kleding en kapsel.
Dan nu de meest mannelijke band: Humanzi. Hormonale garagerock gebrouwen uit een explosief mengsel van testosteron en adrenaline. Bakkebaarden en leren jasjes bepalen hun looks en zanger Shaun heeft uiterlijk wel iets weg van Meatloaf. Geen vrouw waagt zich in de voorste helft van de kokende zaal… “This is the Shit so get used to it!” zingen ze. 3voor12 was er als de kippen bij: “Oordoppen in en gaan! The Stranglers! The Clash! Verdomme! The Damned!” En zo is het maar net.
Ook lekker lomp en mannelijk zijn de hooliganeske bandjes Bromheads Jacket en Sunshine Underground. Die laatste is goed gekozen als de late afsluiter van het festival. Ze bouwen een feestje zoals ook The Happy Mondays het misschien ooit deden. Al zijn ze op het podium iets te vadsige jongetjes in poloshirtjes. Veel te volks en veel te jong.
~
Hoogtepunt
Het Hoogtepunt van London Calling lente 2006, rapapaah, rapapaaah… Bromheads Jacket! Dit is je reinste Arctic Brut, maar dan beter. Drie schoffies bespelen overvolle zaal alsof het de normaalste en leukste zaak van de wereld is. De Duitse blogger Popnutten omschrijft hun muziek als volgt: “Bromheads Jacket, selbstverständlich auch aus Sheffield, bietet Sprechgesang, sharp guitars und Uuuhs & Aaahs. Ich bin sehr angetan ob der Einfachheit der Songs. Wunderbar.” Nee, dan live, dat is pas echt wunderbar. Als een opgevoerde en opgepunkte The Streets, geven ze alles wat ze hebben en meer. En menen het ook. De feestvreugde is helemaal niet meer te stuiten als zanger Tim na een snoekduik in het publiek weer boven komt drijven met een bebloed gezicht. Blij wijst hij het publiek op de overeenkomst met zijn held Henri Rollins. Zelfs als zijn gitaar een val op de grond niet overleefd, is hij niet te stoppen. Dan maar een liedje zonder gitaar. Eén conclusie: dit zijn de ware punkhelden!
De mindere helden van het festival traden op onder de namen van My Latest Novel, The Cinematics en The Immediates. Over de eerste vertelt Tijdnet: “Met scherpzinnige melodieën, klaaglijke violen en een delicate mix van percussie, belletjes en snaren wordt een gelaagd parcours afgelegd. Dat wordt af en toe gecounterd door complexe tempoveranderingen, en mondt soms uit in verheffende noisepartijen.” Weinig mensen hebben op dit festival echter het geduld voor een matig aftreksel van The Arcade Fire. Die vergelijking is te snel gemaakt, om dieper in te gaan op hun eigen geluid.
The Cinematics is een duidelijk voorbeeld van een band die we niet meer willen horen of zien de komende vijftien jaar. Britse postpunk met een zeer ernstig gezicht, gebracht door een voorman in het uitgekauwde kledingconcept van strak wit bloesje, smal dasje en de haren nonchalant in het gezicht gekamd. Dat mag niet meer, dat is uit.
Te jong
Het jonge The Immediates zijn met hun harmonieuze samenzang een soort punk-Beatles. Op zich een aardige vervanger voor Black Wire, maar ze hebben niet echt een duidelijk eigen geluid door de instrumentale stoelendans die er na ieder liedje plaatsvindt. Misschien wordt het beter als ze wat ouder zijn? Dat is ook het advies wat opgaat voor de jongetjes van The Good Shoes. Zeer getalenteerd, maar nog lang niet in evenwicht. Ze beheersen de meest ingewikkelde gitaarpartijen en kunnen hun muziek net zo hoekig en onnavolgbaar laten klinken als Clor, één van de hoogtepunten op de vorige editie van LC. Maar de zang is irritant schel en eentonig, waardoor de muziek al snel gaat tegenstaan.
Om nu met deze constatering dit festivalverslag te beëindigen staat ook maar zo negatief. Nou vooruit, nog één keer dan, om alle journalistenneuzen dezelfde kant uit te krijgen: BROMHEADS JACKET!
Misschien ook iets voor u
Alice in Wonderland?
Dat eenzaamheid meesterlijk en bizar kan zijn bewijst de grillige Terry Gilliam (Brazil, Twelve Monkeys) eens te meer in zijn nieuwe film Tideland. De kracht van fantasie neemt in deze ‘volwassen versie van Alice in Wonderland’ een hoge vlucht. Stap je als kijker in Tideland dan stap je in een val en kun je niet meer terug. Natuurlijk alleen voor volwassenen die nog bevattelijk zijn voor sprookjes; voor alle anderen is de duikvlucht die Gilliam maakt in het scala aan menselijke emoties beslist gegoochel en manipulatie en een wrede aanval op de volwassen geest.
~
verslaafde groupie en paps (Jeff Bridges) is de reïncarnatie van een asociale viking die op zoek is naar schateiland. Genadeloos laat Gilliam ons voelen wat het universum van de drugs voor een kind betekent. Om dat te overleven mag je als kind alles behalve spelbreker zijn. Geroutineerd stuurt ze haar vader op vakantie en wacht ze tot hij weer terug is. Bridges is als vader liefdevol maar onbeschoft, de enige aanwezige afwezige in haar bestaan – Jeff Bridges op zijn best. Nadat moeder als een oude schoen is overleden vlucht het tweetal naar de prairie. De lachwekkende winderige scène in de Greyhound is slechts een voorproefje van de winderigheid (en de denkbeeldige stank) die de kijker nog te wachten staat.
Vingerpopjes en vuurvliegjes
De wuivende prairie is voer voor Jeliza-Roses fantasie, het geeft haar een eigen universum. Samen met haar vingerpoppen – barbies zonder lijf – praat ze met vuurvliegjes en konijnen en verzint ze spoken en heksen. De blonde is wie ze eigenlijk wil zijn, de angstige wie ze is, en het kapotte hoofdje is de toekomst. Jeliza-Rose is vooral ontroerend in haar eenzame optimisme, commentaar, eigenheid en bovenal vindingrijkheid in het overwinnen van angsten. Zonder sentiment neemt ze de realiteit voor lief en past ze als een kameleon haar wereld aan, aan wat er levend of dood voor handen is. Terwijl ze steeds meer opgaat in haar eigen wereld verandert de prairie, na de kennismaking met buren Dell (Janet McTeer) en Dickens (Brendan Fletcher), in een oceaan met een zilveren haai. De bizarre buren worden opgenomen in haar spel en onbevreesd weet Jeliza-Rose langzaam hun eigenaardigheden te ontmaskeren. Eigenaardigheden die luguberder zijn dan haar eigen verbeeldingskracht en die de film tot een bizar hoogtepunt en eind zullen leiden.
~
Controversieel of gewoon absurd?
Met Tideland weet Gilliam zijn publiek wakker te schudden en op de huid te zitten. Sommigen zullen geschokt reageren, anderen zullen een bizarre schoonheid met een link naar de werkelijkheid zien, met name in de geleidelijkheid waarmee Gilliam speelt met realiteit en absurditeit op de rand van het aanvaardbare. Hoe dan ook, zijn spel met de realiteit is subtiel, controversieel en consequent. Meesterlijk hoe Gilliam, samen met cameraman Nicola Pecorini, met onverwachte visuele invalshoeken, fantastische close-ups en de op het juiste moment toegepaste effecten en muziek consequent binnen het perspectief en de emotie van Jeliza-Rose weet te blijven, en voelt dat het meisje snapt dat ze een rol speelt. Mijn hulde aan de ‘goliath van de gekte’.
Tideland
Regie: Terry GilliamJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Belofte maakt schuld
Na het prachtige De geboorte van Venus was het wachten begonnen. Met het verstrijken van de dagen steeg de spanning. Elk moment zou de nieuwe roman van Sarah Dunant kunnen verschijnen. En nu is het dan eindelijk zover: In the Company of the Courtisan heeft het levenslicht gezien. We kunnen ons weer storten op het Italië van lang vervlogen tijden.
~
Ditmaal is niet het Florence van de vijftiende eeuw, maar het Venetië van begin zestiende eeuw de plek van handelen. We volgen de gebeurtenissen van de jonge, beeldschone courtisane Fiammetta Bianchini en haar trouwe metgezel, de dwerg Bucino. Gevlucht uit het door Spanjaarden en Duitsers veroverde en vernielde Rome van 1527 komen ze terecht in het toenmalige middelpunt van de Europese handel: Venetië. Met alleen een paar, vlak voor de vlucht ingeslikte, edelstenen en een gedichtenbundel, proberen ze in Venetië een nieuw bestaan op te bouwen. Aanvankelijk lijkt dit vrij hopeloos, maar door wat geluk en met behulp van oude bekenden lukt het hen uiteindelijk een luxueus leventje in de bloeiende havenstad op te bouwen.
Authentiek
Wederom weet Dunant het oude Italië nieuw leven in te blazen. Het zestiende-eeuwse Venetië wordt zo goed beschreven dat je het niet alleen voor je ziet, maar dat je zelfs de stank, die uit de nauwe vaargeulen opstijgt, ruikt. Het voelt allemaal levensecht aan. Die authenticiteit is te danken aan Dunants vaardigheid met de pen, maar ook aan het feit dat ze duidelijk haar research heeft gedaan. Hoewel Fiammetta en Bucino fictieve karakters zijn, was een dergelijke combinatie van gezelschapsdame en dwerg in die tijd niet ongebruikelijk. Daarnaast spelen vele bekende eigentijdse personages een rol. Zo passeren de schilder Tiziano Vecellio (Titian) en de schrijver Pietro Aretino de revue. Referenties naar hun werk in In the Company of the Courtisan zijn tevens referenties naar bestaande werken.
De vertelkunst van Dunant is zeer meeslepend. Het is duidelijk dat zij van oorsprong een thrillerschrijfster is, want de wendingen in het verhaal zijn klassieke voorbeelden uit dat metier. Op de juiste tijdstippen weet ze het verhaal weer in een stroomversnelling te krijgen door een niet verwachte gebeurtenis of onthulling.
Het beste van drie werelden
Dat maakt van In the company of the courtisan dan ook meer dan alleen een historische roman rondom een sterke vrouw en haar problematiek. We hebben het hier over een historische roman, gebaseerd op gedegen research, voorzien van twee kwetsbare personages, die ondanks tegenslagen en politiek gekonkel blijven vechten voor hun bestaan. En dat alles voorzien van een twist op het eind. Het beste van drie werelden ontmoet elkaar: de historische roman, de thriller, en de vrouwenliteratuur hebben een geslaagd verbond gesloten.
Het wachten op de nieuwe roman van Dunant is dus zeker beloond. We kunnen wederom genieten van een meesterlijk verteld verhaal. Een verhaal over een kleine man en diens grote liefde voor een vrouw die van het verkopen van haar liefde een kostwinning maakt. Maar ook een verhaal dat een belofte nakomt.
Nederlandse vertaling: Sarah Dunant • In het gezelschap van de courtisane • Uitgever: Archipel • Prijs: € 18,95 (gebonden) • ISBN: 9063052219
Prijs: 18,95
Bladzijden: 343
ISBN: 1844082849
Misschien ook iets voor u