Nieuwe dvd’s

Gojoe (Gojoe reisenki)
(Sogo Ishii, 2001 • Paradiso)

Gojoe is een eigenzinnige versie van een Japanse legende over de 12e-eeuwse monnik Benkei (Kurosawa-veteraan Daisuke Ryu), die in deze film de strijd aangaat met een demonische nazaat van de Genji-clan (steracteur Tadanobu Asano). Regisseur Ishii (The Crazy Family, Angel Dust) had voor het eerst in zijn carrière een groot budget ter beschikking, en maakte van Gojoe een bizar en overdonderend spektakel dat genoeg zinderende en snoeiharde actiescènes bevat, maar ook mystiek en metafysica niet schuwt. Gojoe is voorzien van een hypnotiserende percussiesoundtrack en is gedrenkt in een magnifiek duistere, bovennatuurlijke sfeer, die hem radicaal anders maakt dan de standaard zwaardvechtfilm. Maar het geheel beweegt zich soms met horten en stoten voort en is bovendien niet altijd even coherent – ongetwijfeld omdat dit een versie is die meer dan een half uur ingekort is. Ook nog eens zonder extra’s op dvd gedumpt: doodzonde. (Paul Caspers)

Dias de Santiago
(Josue Mendez, 2004 • Tiger Releases / De Filmfreak)

Dias de Santiago is het debuut van de Peruaanse regisseur Josue Mendez dat in 2004 op het Filmfestival Rotterdam voor de Tiger Award-competitie geselecteerd werd. De film gaat over de drieëntwintigjarige ex-militair Santiago die in het leger een echte leider was, maar zich in de normale maatschappij niet kan handhaven. Er smeult wanhoop en schuld in hem (er zijn onder zijn ogen vrouwen en kinderen verkracht en vermoord) en hij mist het voortdurende gevoel van gevaar dat elke minuut belangrijk maakt. Tegen de achtergrond van deze gevoelens wordt het leven om hem heen triviaal en onbeduidend. Santiago doet zijn best om met zijn vrouw een koelkast te gaan kopen, maar ontploft als blijkt dat hij het ding niet op afbetaling kan kopen. Hij schoffeert de winkelier, vertrekt scheldend en slaat zijn vrouw in het gezicht. Het illustreert op uitstekende wijze de moeizame overgang van een gewelddadig leven in de rimboe naar een normaal bestaan in de stad.

Door middel van goedgekozen close-ups, overtuigend acteerwerk en een gedoceerde voice-over zit Mendez zijn personage dicht op de huid, waardoor zijn wanhoop voelbaar wordt. Een groot minpunt is dat Dias de Santiago afwisselend in kleur en in zwart/wit wordt gefilmd. Deze afwisseling is volstrekt lukraak en correspondeert noch met de gemoedstoestand van de personages, noch met een bepaalde afgebakende tijdsdimensie. Dit gekunstelde hulpmiddel is overbodig en vaak ronduit irritant, bovendien leidt het af van het eigenlijke onderwerp van deze verder behoorlijk geslaagde film. Andere zwakke punten zijn enkele overbodige en sensatiebeluste scènes, zoals het moment waarop Santiago ontdekt dat zijn vader zijn jongere zusje seksueel misbruikt (wat je als kijker al vanaf het begin van de film ziet aankomen), een volstrekt overbodig soapelement in deze verder toch zo ingetogen film. De extra’s omvatten een niet geheel geslaagde korte film van Mendez, een alternatief einde dat het gelukkig niet gehaald heeft, een wel aardige making of en nog wat verwijderde scènes. (Martijn Boven)

The Syrian Bride
(Eran Riklis, 2004 • Total Film)

The Syrian Bride valt in het rijtje politieke speelfilms die de conflicten in het Midden-Oosten in kaart brengen, zoals Paradise Now van Hany-Abu Assad en Divine Intervention van Elia Suleiman. De Israëlische regisseur Eran Riklis koos echter, in tegenstelling tot zijn collega’s, voor de iets lichtere aanpak van de komedie. Alsof de ellende zo nog draaglijk kan worden gemaakt. De bruid uit de titel is eigenlijk afkomstig van de Golan-hoogvlakte – door Israël bezet gebied – maar gaat trouwen met een Syrische man; als ze eenmaal de grens oversteekt tussen de twee landen, kan ze nooit meer terugkeren naar haar familie. En dan heeft ze haar toekomstige echtgenoot ook nog nooit gezien. Zoals gebruikelijk in dergelijke films speelt politiek op de achtergrond constant een rol. Terwijl de vader van de bruid zich inzet voor een hereniging van de Golan met Syrië, is een nichtje verliefd op de zoon van een collaborateur met Israël. Verrassend is het dan ook niet dat de bruiloft de verhoudingen binnen de familie op scherp zet. Riklis, die The Syrian Bride baseerde op een waar gebeurde geschiedenis, maakt er een boeiende film van, die het goed deed bij het publiek op de filmfestivals van Locarno en Gent. (Niels Bakker)

Producing Adults (Lapsia ja aikuisia)
(Aleksi Salmenperä, 2004 • Paradiso)

De Finse Oscarinzending van 2004. Een athleet en een relatietherapeute hebben één probleem: zij wil een kind en hij niet. Als zij hem voor het blok zet, laat hij zich stiekum steriliseren; zij onderzoekt in het geniep zijn zaad met behulp van een vriendin op wie ze vervolgens verliefd wordt. Voldoende stof voor een farce, zou je denken, maar alles wordt uitermate serieus benaderd in dit suffe drama. Het resultaat is, net zoals zoveel Finse speelfilms van de laatste jaren, een gelikte productie over decadente rijke Finnen, seksuele frustraties en ontrouw. Thema’s die zonder een greintje oprechtheid behandeld worden, zonder sympathieke personages of verrassende wendingen, dus de uitkomst laat je volledig koud. (Paul Caspers)

Non ti muovere
(Sergio Castellitto, 2004 • De Filmfreak)

De Italiaanse steracteur Sergio Castellitto adapteerde zelf Margaret Mazzantini’s gelijknamige roman, en bedeelde zichzelf de hoofdrol toe in dit akelige werkje. Het verhaal gaat over een arts wiens dochter in coma raakt. Een gebeurtenis die hem tot reflectie over zijn leven aanzet: in een reeks flashbacks zien we hoe hij een del (een verrassend verlopen Penelope Cruz) tot tweemaal toe verkracht en hoe hij een bizarre relatie met haar ontwikkelt. Een minder sympathieke klootzak als deze hoofdpersoon zul je in de Italiaanse cinema niet gauw tegenkomen. Maar het perspectief ligt bij dit sujet, dus de kijker zou sympathie voor zijn wandaden moeten hebben. Castellitto doet daar geen enkele moeite voor. Sterker nog: hij maakt het je nagenoeg onmogelijk. De filmtechnische trucjes (Castellitto monteert zijn scènes graag elliptisch of desorienterend) maken zijn film er alleen maar ontoegankelijker en vervelender op. Met een onzinnig verhaal als kern en een pretentieuze aankleding is Non ti muovere niet meer dan een bizar egoproject: een regelrechte mislukking. (Paul Caspers)