Vorig jaar behaalde Claudia de Breij onverwachte verkoopcijfers met haar boek Krijg nou tieten. Met een groot relativeringsvermogen en twee enorme tieten op de kaft maakte De Breij korte metten met de roze wolk die om zwangerschap en bevalling hangt. Ergens in dat boek presteert de schrijfster het om anderhalve pagina lang het woord AAARGH te rekken. ‘Herkenbaar’, heet dat, in het decembercadeau–idioom.
En als je dan ook nog eens geregeld op televisie komt, zoals Claudia, dan is het hek van de dam. Uitgevers willen méér en vragen of je niet nog wat hebt liggen. Een halve roman, dagboekaantekeningen, weblogstukjes; als er maar een omslag omheen kan waarop met grote letters ‘Van de schrijfster van bestseller Krijg nou tieten’ kan worden gedrukt. Verkoop gegarandeerd.

Dingen die melig zijn
Dingen die fijn zijn heet de nieuwe De Breij. Het is een bundeling columns die eerder verschenen in – hou je vast – het AD, de Avant Garde en Telegraaf Wonen. Die media doen vermoeden dat het hier niet gaat om een Librisprijskandidaat en dat is ook zo. Maar moet dat?
Het is aangenaam om je door De Breij te laten meeslepen in haar wereld, waarvan je zou willen dat het ook de jouwe was. Met gevoel voor humor (mag ook wel, als je cabaretière bent, maar toch) beschrijft ze haar dagelijks leven. Uiteraard komen hierbij nogal eens de geijkte (en inmiddels aardig uitgekauwde) columnonderwerpen als vakanties, telemarketeers, sportschoolbezoek en het koningshuis voorbij. Kan het wat schelen? Nauwelijks; hoezeer je ook je best doet om kritisch te zijn, De Breij maakt je zachtmoedig, lacherig en zelfs licht melancholisch.

Genoeg dingen die fijn zijn
Hoogtepunten in de bundel zijn de titelverhaaltjes. Het systeem is even eenvoudig als geniaal, en verplichte kost voor alle columnisten die anderhalf uur voor de deadline nog geen letter op papier hebben: lijstjes. Dingen die fijn zijn, dingen die fijn zijn in de zomer, meer dingen die fijn zijn; je hoeft eigenlijk maar twee dingen te kunnen en je kunt eindeloze lijsten samenstellen: 1. Je moet van lijstjes houden en 2. Je moet Claudia de Breij heten.

• Iemand ontmoeten die iets nieuws zegt.
• Iemand ontmoeten die iets zegt.
• Iemand ontmoeten.

Het mag dan niet allemaal hoogliterair zijn, lief en leuk is het wel. Als je het uit hebt, zou je willen dat Claudia de Breij een vriendin van je was. Beter nog: dat je zelf Claudia de Breij was. Dan was je leven één lange, lieve column.

Nederlandse politiek lijdt onder individualisering en populisten zoals Geert Wilders profiteren hiervan. De kranten staan er vol mee. En de intellectuelen mopperen. Maar klopt die bewering eigenlijk wel? Bert Euser zegt van niet. Want sinds 2002 waren er nooit zo veel nieuwe politiek geëngageerden in Nederland. Waar dan? In de gemeentes.

Er zijn nauwelijks nog gemeentes waar geen lokale partij opereert. In ongeveer honderd gemeentes zijn deze zelfs de grootste. Dit politiek fenomeen is tot nu toe echter zelden geanalyseerd. Tot Bert Euser kwam en ons een belangrijke les leerde in politieke vernieuwing.

Euser, zelf oprichter van gemeentepartij Echt Voor Albrandswaard, weet zelf ook dat wat hij vertelt niet sexy is:

Het is geen geheim dat de gevestigde landelijke partijen de lokale ‘sufferdjes’ niet serieus nemen. En zij niet alleen: bij de mededeling dat ik in een lokale partij actief ben, ontmoet ik vaak meewarige blikken. Zoiets als de reactie op een volwassen man die vertelt dat hij thuis bezig is met treintjes of modelvliegtuigjes.

Wapen tegen populisme
De nieuwe lokale partijen worden gedragen door een beweging van burgers die zich tot nu toe niet met politiek bezig hielden. Niet de sociale middenklasse, maar juist uit de kringen van ondernemers en het hoge kader van het bedrijfsleven. Hun aanpak is volgens Euser ‘uitdrukkelijk niet populistisch’. De oprichters zijn meestal op leeftijd en willen niet in het middelpunt staan of vaak niet eens besturen. Ze zetten participatie van de burger duidelijk centraal.

Euser schetst de opkomst van die lokale partijen aan de hand van een voorbeeld: gemeente X bouwt een nieuw gemeentehuis en er onstaat ontevredenheid. Er wordt niet geluisterd naar de burger en/of er onstaat een gat in de begroting. Aangezien het project zo prestigieus is –  burgemeester Y hoopt vermelding op de voorgevel – beslist het College dat de bouw toch door moet gaan. De protestgroep politiseert zich, et voila: Algemeen Belang Zwijndrecht is geboren.

Het lijkt allemaal wat kort door de bocht, maar op het moment dat je ‘gemeentehuis’ voor ‘Noord–zuidlijn’ vervangt, begint het de meeste mensen toch wel te dagen. En de geuzen staan sterk. Ze slaan hun handen slim samen met plaatselijke verenigingen en gaan de straat op. Ze beloven betere communicatie, meer doorzichtigheid en bovenal meer ‘leefbaar’ en ‘groen’. De lokale VVD’ers, PvdA’ers en CDA’ers staan machteloos. Zij moeten bevelen afwachten vanuit Den Haag.

Doe het zelf
In dit boek geeft Bert Euser een goed inzicht in het onstaan van en de mensen achter lokale partijen. Ook verschaft hij enthousiast geraakte lezers tips om zelf een partij beginnen. Met de opkomende gemeenteverkiezingen is dit boek een must voor iedere zichzelf serieus nemende campagneleider. Of Euser met dit boek zwevende kiezers massaal kan laten landen, blijft voorlopig een vraagteken. We leven wat dat betreft altijd nog in een verzuilde samenleving. Op een verjaardag openlijk steun betuigen aan Algemeen Belang Zwijndrecht blijft voorlopig onsexy.

De recente publicaties op dit gebied zijn grofweg in twee kampen te verdelen, die loodrecht tegenover elkaar staan. In navolging van de Amerikaanse politicoloog Huntington stellen velen dat de islam en het Westen onverenigbaar zijn. Botsingen zijn onvermijdelijk. Anderzijds zijn er schrijvers die ijveren voor meer wederzijds begrip en een gedegen analyse voorstaan. Een goed voorbeeld hiervan is de Franse islamoloog Roy. Todorov behoort duidelijk tot het tweede kamp.

Barbaren
Todorovs werk bestaat uit een vijftal hoofdstukken die opgevat kunnen worden als op zichzelf staande essays. Rode draad vormen de begrippen cultuur, beschaving en identiteit. Hij stelt dat de westerse cultuur niet gelijk staat aan beschaving, en dat interventie in andere culturen machtsmisbruik is. Niet meer, niet minder. Vrijheid en gelijkheid zijn niet met dwang op te leggen. Als we dat uit het oog verliezen, verworden we tot de barbaren die we zeggen te bestrijden.

De gemakzuchtige dichotomie en de reducerende kijk op anderen moet worden losgelaten. De miljard moslims op deze wereld zijn niet op een hoop te gooien en te brandmerken als terroristen. Het is productiever om op zoek te gaan naar wat ons bindt, aldus Todorov. Hij is een vurig voorstander van multiculturalisme, assimilatie van minderheden is geen optie. Alleen als eenieder zijn eigen identiteit kan behouden, is werkelijk samenleven mogelijk. Wederzijds respect staat hierbij centraal.

Het opleggen van een monocultuur tast de identiteit aan van velen. Als mensen niet zichzelf kunnen zijn, trekken zij zich terug binnen de eigen groep. Het roept de vraag op wat mensen bindt en hoe een samenleving vorm gegeven kan worden. In dit kader bespreekt Todorov de Europese identiteit. Wat zijn bindende elementen, waar ligt haar essentie?

Timing
Het humanistische betoog van Todorov komt op het juiste moment. Enkele jaren geleden nog zou een dergelijke oproep tot verdraagzaamheid en terughoudendheid afgedaan zijn als een laffe capitulatie voor het ‘islamofascisme’. Met Amerikaanse neoconservatieven voorop werd er volop strijd gevoerd tegen de islam, welke werd weggezet als gewelddadig en onverenigbaar met westerse waarden als democratie en mensenrechten.

Met het debacle in Irak en de machtswisseling in het Witte Huis is de idee van universele westerse waarden die met geweld opgelegd kunnen worden, grotendeels verlaten. Het denken in absolute tegenstellingen van goed-kwaad verliest aan kracht. Er is meer dan ooit behoefte aan andere ideeën dan de idee van voortdurend botsende beschavingen. Todorov is niet provocerend, hij neemt geen gewaagde stellingen in. Zijn werk is niet zo spannend of ‘sexy’ als van veel andere schrijvers. Maar dat is in een tijd als deze juist zo verademend.

Todorov vraagt voortdurend om nuance en kritische reflectie. Zijn nieuwe boek komt niet met grootse inzichten of baanbrekende ideeën. Dat is ook niet waar de kracht van dit werk ligt. Wat het boek sterk maakt is dat het andere opvattingen, gebeurtenissen en stellingnamen voortdurend problematiseert en nuanceert. Angst voor de barbaren is daarmee vooral een waardevolle aanvulling op het lopende debat.