Waar de jongens van Franz Ferdinand hun mosterd halen bij de new wave uit het begin van de jaren tachtig en The Veils het meer in het heden en bij the Smiths zoeken, klinken the Stands als een frisse mengeling van Crosby, Stills, Nash and Young, Bob Dylan, The La’s en natuurlijk The Beatles. When This River Rolls Over You, de eerste hitsingle in Engeland, is namelijk gebouwd op dezelfde riff als Rain van the Fab Four. All Years Leaving is een mengsel van alles dat goed is op het gebied van de popmuziek in de jaren zestig en aan het begin van de jaren zeventig.

Songs from the heart

De liedjes zijn zonder uitzondering pakkend en naar Payne’s eigen zeggen voornamelijk gebouwd op de melodie en de songteksten van de meeste standards. “That led me think that I should form a band that was just about that. I mean, I’m not interested in fashion and I’m not interested in hipness. All I wanted to do was write songs from the heart. So that’s what I did…”

Prachtig onbevangen

En dat is inderdaad wat hij deed. All Years Leaving is prachtig gearrangeerd en de vocale harmonieën zijn zeker net zo goed als die van the Beatles en CSNY. De prachtige liedjes vormen echter de essentie. Het heeft geen zin om hier met hoogtepunten te gaan smijten, want dan is het einde pas in zicht na de veertig minuten die de plaat voortduurt. The Stands zetten een oersterk bandgeluid neer, dat in eerste instantie overal op lijkt, maar toch heel erg fris is. Waar vergelijkbare liedjesbands als The Jayhawks (VS) hun inspiratie niet meer kunnen kanaliseren in een foutloze plaat, komen The Stands met een prachtig onbevangen debuut.

Beter goed gejat dan slecht verzonnen, zeggen de mensen dan. Dat doet dit album echter te kort. All Years Leaving is een topplaat die in deze snelle tijden voor een nodige dosis heimwee naar vroeger zorgt. Een eigentijdse wondertje dat in de platenkast niet zou misstaan naast Rubber Soul van The Beatles of Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash and Young.

Op 6 maart staan The Stands in een uitverkochte Melkweg in het voorprogramma van Jet.

Zoals gezegd markeert het album Souvenirs een verschuiving in het werk van de band. Dit werd bezegeld met de oprichting van een eigen platenlabel, Psychonaut Records. Dit alles om maar volledig vrij te zijn om de zo karakteristieke stijl van de band voort te zetten. Sleepy Buildings verschijnt echter nog op het oude label Century Media, en de uitgevoerde nummers zijn dan ook allemaal eerder bij die maatschappij uitgebracht. De band heeft er voor gekozen om haar nieuwe stijl kracht bij te zetten door dit album (semi-)akoestisch uit te voeren. Dit zorgt dat de intieme sfeer van Souvenirs als een warme deken over het oudere werk van de band wordt neergelegd. Dit is een openbaring.

Oud en nieuw

Er is voor gekozen om een aantal nummers uit het repertoire om te bouwen en opnieuw vast te leggen. Alleen het dromerige titelnummer Sleepy Buildings is nieuw toegevoegd. Dit gezegd hebbende kan worden opgemerkt dat de luisteraar weinig zal herkennen van de uitgevoerde stukken. Er staat dan wel geen enkel nummer op van Souvenirs, maar het oudere werk is ook dusdanig veranderd dat er niet veel meer van te herkennen is. De grote verandering, namelijk dat Anneke’s stem veel meer op de voorgrond is komen te staan, zorgt ervoor dat je veel nummers moeilijk kan herkennen.

Minder rommelig

De opnames van Sleepy Buildings zijn degelijk en de CD ligt lekker warm in het gehoor. Het publiek is zelden te horen op de plaat, hetgeen er voor zorgt dat je niet echt het gevoel hebt in een concertzaal te staan. Het is eerder een kamerconcert. Daardoor komt het album echter veel minder rommeling over dan bijvoorbeeld het live-album Superheat dat de band een aantal jaren geleden uitbracht. Het is alsof de band naast je op de bank rustig haar muziek zit te spelen.

Juweeltjes

Persoonlijk vind ik het moeilijk om na een superrelease als Souvenirs een oordeel te vormen over deze CD. Het kon eigenlijk alleen maar slechter worden, maar desondanks is dit nu al een van de beste CDs van het jaar. Het album staat vol met juweeltjes, maar kan gewoonweg niet meer zo overdonderen als Souvenirs. Het heerlijke Travel bijvoorbeeld is zo’n juweeltje. Het doet een beetje denken aan het nummer Black Light District. De band lijkt haast in een jamsessie weg te drijven van de originele compositie. De muziek is puur en origineel. De piano is op Sleepy Buildings duidelijk aanwezig. Het is een mooie basis voor de muziek van de band. Het briljante Like Foutains is hier een ijzersterk voorbeeld van. Na een rustig piano-intro wordt met dit nummer de plaat waardig afgesloten.

En weer een goede plaat

The Gathering komt weer met een goede plaat. Ze overtreft haar vorige live-plaat Superheat overtuigend en weet haar nieuwe stijl naadloos toe te passen op de oude composities. De nummers zijn vrijwel onherkenbaar ingelijfd in de nieuwe warme stijl van de band. Hieruit blijkt de ongrijpbare muzikaliteit van de band. Met in je achterhoofd het vernieuwende Souvenirs kan dit album alleen maar tegenvallen, maar als je het sublieme geluid van deze band echt goed tot je door laat dringen, kun je maar tot een conclusie komen: dit is weer een stap verder in een indrukwekkende carrière. The Gathering waagde zich aan haar eigen verleden en heeft overtuigend toegeslagen.