Een Engelstalige hiphopplaat uit Nederland. Mag het dan wel Nederhop heten? Over de labeltjes wordt af en toe druk gediscussieerd. Ze gaan hun gang maar. Wat in ieder geval als een paal boven water staat, is dat er over de kwaliteit geen discussie hoeft plaats te vinden. The Proov staat echt op eenzame hoogte aan de top van de Nederlandse hiphopscène. Het is haast niet te geloven dat de leden, Cee Major, MC Gumshoe en DJ SDub, gewoon uit Nederland komen. De producties en raps klinken alsof een stel hiphoppers uit een New Yorkse buitenwijk de Europese (Britse) hiphop heeft ontdekt en aan het muziekmaken geslagen zijn.

Weifelende start

Na een kwartiertje Battle Mode ben je hier misschien nog niet van overtuigd. De plaat start namelijk wel erg weifelend. De eerste twee nummers, Two Entropies en Heroic, zijn prima oldskool-hiphoptracks, alleen vrij downtempo en lauw. Goede nummers voor zo halverwege een cd maar als openingstracks grijpen ze je niet bij de strot. Deze worden gevolgd door het wat flauwe She’s Mine dat ook nog niet echt wil swingen. Gelukkig begint The Proov hierna echt warm te draaien en worden de remmen los gegooid. De single The Ultimate knalt uit de boxen: duistere raps over een stevige beat, begeleid door ouderwetse computerbliepjes. De duistere sfeer van The Ultimate doet denken aan het stevige, organische werk van een goede Timbaland-productie en de raps roepen een Britse underground-hiphopsfeer op. De opgefokte sfeer en de snelle beats maken van The Ultimate misschien wel het beste hiphopnummer ooit in Nederland gemaakt.

Heerlijke uitsmijter

De rest van de plaat staat vol met on-Nederlands goede hiphop. De intermission Skid Sublime is erg sfeervol en laidback, Business is muzikaal erg leuk (met name het jazzy basloopje) en in het titelnummer laat The Proov horen dat ze ook de ruige kant van de hiphop onder de knie heeft. All the World is a Stage swingt, kreunt en pompt en het refrein wordt naar een hoger niveau getild door de mooie vocalen van Dee Ferguson. De pakkende vibe wordt bijna tot aan het einde van de plaat vastgehouden, ware het niet dat het laatste nummer, However the Wind Blows ‘het’ toch niet heeft. Gelukkig krijgen we met bonustrack Dopetraffic nog een heerlijke uitsmijter waardoor Battle Mode je uitgeteld op de bank doet ploffen. Veel beter hoor je ze niet in Nederland, neem dat maar van mij aan.

~

Duistere sound

Dit neemt niet weg dat Pictures een erg goede plaat is. Het zijn allemaal uitstekende nummers maar er staan weinig echt opvallende tracks op de cd. De eerste die er echt uitspringt, is High Drama met een haast angstaanjagende zang van Neneh Cherry. Iets meer up-tempo dan de meeste andere nummers en zo duister als met een zonnebril op kijken naar een zwarte emmer met olie in een pikdonkere kelder. Ogen dicht en wegdansen maar. Misschien stiekem toch één oogje open want het is wel een beetje een eng nummer… Een ander opvallend nummer is Release met Rodney P., een rapper wiens stijl in wat doet denken aan Dizzee Rascal. Het nummer brengt een mix van dancehall, hiphop en 2step, uiteraard overgoten met de op Pictures immer aanwezige duistere Maas-sound. Een erg interessant nummer, al valt hij wel een beetje buiten de Pictures-boot.

Brian Molko

Neneh Cherry en Rodney P. zijn niet de enige gastvocalisten op Pictures. Placebo-voorman Brian Molko neemt een prominente plaats in met drie nummers: het titelnummer, de eerste single First Day en Like Siamese. Zijn stem past perfect bij de sfeer die Maas met zijn muziek oproept. Tikkeltje duister, meeslepend, monotoon. Ook Kelis is weer van de partij. Op Loud zong ze op prachtige wijze de opener Help Me, nu doet ze het op 4 Ur Ears. Helaas niet zo mooi als Help Me, maar haar zachte maar indringende stem past perfect op Pictures. Timo heeft een erg fijn neusje voor vocalisten. Zo is Pictures een fijn werkje geworden maar wel een beetje duister…

~

Het gevoel is terug

De grote vraag is natuurlijk of de band met dit album voldoet aan de verwachtingen die de naam met zich meebrengt. De receptuur belooft in ieder geval veel goeds: zowel Abruscato als Caputo zijn terug op het vertrouwde nest en men spreekt van een hervonden vibe. En verdomd, het eerste nummer (tevens de eerste single) Love to Let you Down laat gelijk horen dat LOA nog net zo overtuigend kan klinken als op hun debuut. Vanaf de aftellende drums tot de uitklinkende gitaar zet de band een fantastisch nummer neer wat de gitaar-hooks en stampende drums van het debuut combineert met de emotie zoals Caputo deze op Soul Searching Sun liet horen. Minder dik aangezette vocalen, maar juist meer het fragiele stemgeluid is wat de kleine man ten gehore brengt over de moddervette, gruizige gitaarlijnen.

Valse start

Wat er dan echter gebeurt, is kort gezegd jammer. De muziek kakt een beetje in en geen enkel van de navolgende nummers haalt het bij Love to Let you Down. Wat het precies is, is moeilijk te zeggen, maar er mist iets in overtuiging. De muziek klinkt zeker niet slecht, maar ontstijgt eigenlijk geen moment het gemiddelde. Alleen de nummers Don’t Bother, Strung Out, The Calm that Disturbs You en The Day He Died geven me de indruk krijgen dat de band ‘het’ nog steeds wel heeft. Maar daar staan teveel nummers tegenover die ervoor zorgen dat het viertal geen verpletterende indruk weet te maken met deze comeback. Voor de diehard fans zeker de moeite van aankoop waard, maar verwacht niet meer dan een stevige rockplaat die zijn ups en downs kent.