Iets teveel magie in de grote stad

Het is alweer een kleine zeven jaar geleden sinds de Noorse regisseur Erik Poppe een flink aantal prijzen in de wacht sleepte met zijn debuutfilm Schpaaa (Bunch of Five). Maar Poppe neemt de tijd voor het maken van zijn films. Langzaam groeien in het project, dat is zijn werkwijze. Daarbij regisseerde hij tussendoor nog enkele afleveringen van een Noorse politieserie.

Jeugdliefde

Hawaii, Oslo telt vijf verhaallijnen die naar het einde toe met een bewonderenswaardige precisie in elkaar vallen. Zo is er Leon, een jonge man die zijn dagen slijt in een inrichting. Alles in zijn leven is gericht op zijn aankomende verjaardag, de dag dat hij eindelijk zijn jeugdliefde Åsa opnieuw zal ontmoeten. Ook Trygve, de gedetineerde broer van Leon, wordt nauwgezet gevolgd. Hij is vastbesloten te vluchten naar Hawaï tijdens de paar uur dat hij op verjaardagsbezoek mag bij zijn broertje.

Ziekenbroeder

Natuurlijk kan ik hier alle personages en verhaallijnen uitgebreid gaan voorstellen, maar dat heeft weinig zin. Poppe zelf neemt daarvoor ruimschoots de tijd. Overigens niet op een manier die het verhaal ophoudt. Als kijker word je midden in het verhaal geslingerd om gaandeweg langzaam te ontdekken wie wie is. Toch is één personage nog de moeite van het vermelden waard: Vidar, een ziekenbroeder uit de inrichting waar Leon zit. Hij speelt een belangrijke, zo niet beslissende rol in Hawaii, Oslo. Beslissend in die zin dat zijn karakter de plot een heel andere draai geeft dan je gedurende de film verwacht.

Magisch

Het verrassingseffect is groot, maar toch is het juist deze plot waarin Hawaii, Oslo een beetje teleurstelt. Want waarom kan Poppe (hij nam tevens een deel van het scenario voor zijn rekening) het niet houden bij een meer realistisch einde? Ook zonder de magische draai was Hawaii, Oslo een fijne film geweest om naar te kijken. Sterker misschien zelfs, want waarom zou alles altijd zo moeten aflopen als de bioscoopbezoeker het graag ziet?

Grens

Ook in de rest van de film ligt de (magische) symboliek er zo nu en dan wat dik bovenop, maar gelukkig heeft Poppe, afgezien van het einde, precies de grens gevonden van het toelaatbare. Dat is overigens ook precies waarnaar hij naar eigen zeggen op zoek was bij het maken van deze film. De acteurs krijgen stuk voor stuk de ruimte om te schitteren. Of liever gezegd, om een echt persoon neer te zetten. En zelfs al blijven sommige vragen onbeantwoord (want wat doet Leon eigenlijk in een inrichting?), het versterkt alleen de indruk die de film achterlaat van een momentopname. Hawaii, Oslo is ‘slechts’ het verhaal van een paar mensen, van één dag in een grote stad.

Lees ook ons interview met regisseur Erik Poppe!