Tag Archief van: Amsterdam

Kunst / Expo binnenland

Klein maar fijn

recensie: Geniaal getekend. Van Da Vinci tot Rembrandt

De tentoonstelling Geniaal getekend in het Amsterdamse Cromhouthuis kun je bekijken vanuit het oogpunt van een glas dat ofwel halfleeg, dan wel halfvol is. Beide standpunten worden hier ingenomen, met de nadruk op het laatste.

Als bezoeker kun je je er bijvoorbeeld over verbazen dat de ongeveer vijfentwintig tekeningen uit de collectie van steenkolenmagnaat Carel Joseph Fodor (1801-1860) te zien zijn in twee piepkleine kamers, waarvan één onder de trap van de statige panden aan de Herengracht. Maar als je van de schrik bekomen bent, kun je ook stellen dat die intieme, donkere kabinetten precies beantwoorden aan het doel dat gastcurator Taco Dibbets (directeur van het Rijksmuseum in Amsterdam) zich stelde: liefhebbers leren kijken naar de tekenkunst van enkele grote meesters, van Da Vinci tot Rembrandt.

Kop van een grijsaard – Leonardo da Vinci (1452-1519), Pen in bruine inkt op papier, 100 x 95 mm

Mensen en gezichten

Dibbets koos als rode draad in zijn selectie voor tekeningen van mensen en gezichten, in dit geval vingeroefeningen en voorstudies. Zoals Rembrandts tronie in Kop van een oude man, die wordt getoond naast Da Vinci’s voorstudie voor wellicht een apostel op het Laatste Avondmaal (Milaan): Kop van een grijsaard (uit de boedel van koning Willem II).

Het mooie, bescheiden begeleidende boekje bij de tentoonstelling geeft niet alleen de herkomst van de tekeningen aan, maar ook een afbeelding van zo’n schilderij, zoals bij respectievelijk Jonge man die een jonge vrouw ontmoet en De liefdestuin van Rubens. Het was leuk geweest zo’n afbeelding op de tentoonstelling naast de voorstudie te zien, maar daarvoor ontbrak natuurlijk de ruimte.

Vrouwenhoofd – Fransesco Salviati (1509/10-1563), Zwart krijt op papier, 213 x 158 mm

Naast elkaar

Wat Dibbets wel naast elkaar laat zien, zijn twee prachtige, fijne vrouwenhoofden van Fra Paolini Pistoia en Francesco Salviati. De eerste is met houtskool getekend, de tweede – een voorstudie voor de Madonna voor de Santa Christiana in Bologna – met zwart krijt. Maar dan vraag je je wel meteen af waarom hij de Twee mannen van Goltzius niet naast de Kop van een jonge man van diens leerling Jacob de Gheyn hing: alle mannen kijken omhoog, wat een ongebruikelijke pose is. Ook dan had Dibbets zijn punt kunnen maken ten aanzien van de verschillen in techniek om de haardracht af te beelden: getekend met respectievelijk metaalstift en krijt, wat natuurlijk (leren kijken!) een totaal verschillende uitwerking heeft.

Voor fijnproevers

Het is een goede zaak dat twee relatief kleine Amsterdamse musea, die allebei een naamsverandering hebben ondergaan om de breedte van de collectie te accentueren, de handen ineen hebben geslagen om deze kleine expositie voor fijnproevers mogelijk te maken: het Amsterdam Museum (voorheen Amsterdams Historisch Museum), waar de Fodor-collectie toe behoort, en het Cromhouthuis (voorheen het Bijbels Museum, dat er nu onderdeel van uit maakt), waar de expositie te zien is. Bezoekers krijgen op die manier de kans weer eens enkele hoogtepunten uit de Fodor-collectie te zien.

Kunst / Expo binnenland

Klein maar fijn

recensie: Geniaal getekend. Van Da Vinci tot Rembrandt

De tentoonstelling Geniaal getekend in het Amsterdamse Cromhouthuis kun je bekijken vanuit het oogpunt van een glas dat ofwel halfleeg, dan wel halfvol is. Beide standpunten worden hier ingenomen, met de nadruk op het laatste.

Als bezoeker kun je je er bijvoorbeeld over verbazen dat de ongeveer vijfentwintig tekeningen uit de collectie van steenkolenmagnaat Carel Joseph Fodor (1801-1860) te zien zijn in twee piepkleine kamers, waarvan één onder de trap van de statige panden aan de Herengracht. Maar als je van de schrik bekomen bent, kun je ook stellen dat die intieme, donkere kabinetten precies beantwoorden aan het doel dat gastcurator Taco Dibbets (directeur van het Rijksmuseum in Amsterdam) zich stelde: liefhebbers leren kijken naar de tekenkunst van enkele grote meesters, van Da Vinci tot Rembrandt.

Kop van een grijsaard – Leonardo da Vinci (1452-1519), Pen in bruine inkt op papier, 100 x 95 mm

Mensen en gezichten

Dibbets koos als rode draad in zijn selectie voor tekeningen van mensen en gezichten, in dit geval vingeroefeningen en voorstudies. Zoals Rembrandts tronie in Kop van een oude man, die wordt getoond naast Da Vinci’s voorstudie voor wellicht een apostel op het Laatste Avondmaal (Milaan): Kop van een grijsaard (uit de boedel van koning Willem II).

Het mooie, bescheiden begeleidende boekje bij de tentoonstelling geeft niet alleen de herkomst van de tekeningen aan, maar ook een afbeelding van zo’n schilderij, zoals bij respectievelijk Jonge man die een jonge vrouw ontmoet en De liefdestuin van Rubens. Het was leuk geweest zo’n afbeelding op de tentoonstelling naast de voorstudie te zien, maar daarvoor ontbrak natuurlijk de ruimte.

Vrouwenhoofd – Fransesco Salviati (1509/10-1563), Zwart krijt op papier, 213 x 158 mm

Naast elkaar

Wat Dibbets wel naast elkaar laat zien, zijn twee prachtige, fijne vrouwenhoofden van Fra Paolini Pistoia en Francesco Salviati. De eerste is met houtskool getekend, de tweede – een voorstudie voor de Madonna voor de Santa Christiana in Bologna – met zwart krijt. Maar dan vraag je je wel meteen af waarom hij de Twee mannen van Goltzius niet naast de Kop van een jonge man van diens leerling Jacob de Gheyn hing: alle mannen kijken omhoog, wat een ongebruikelijke pose is. Ook dan had Dibbets zijn punt kunnen maken ten aanzien van de verschillen in techniek om de haardracht af te beelden: getekend met respectievelijk metaalstift en krijt, wat natuurlijk (leren kijken!) een totaal verschillende uitwerking heeft.

Voor fijnproevers

Het is een goede zaak dat twee relatief kleine Amsterdamse musea, die allebei een naamsverandering hebben ondergaan om de breedte van de collectie te accentueren, de handen ineen hebben geslagen om deze kleine expositie voor fijnproevers mogelijk te maken: het Amsterdam Museum (voorheen Amsterdams Historisch Museum), waar de Fodor-collectie toe behoort, en het Cromhouthuis (voorheen het Bijbels Museum, dat er nu onderdeel van uit maakt), waar de expositie te zien is. Bezoekers krijgen op die manier de kans weer eens enkele hoogtepunten uit de Fodor-collectie te zien.

Ai Weiwei safepassage recensie
Kunst / Expo binnenland

Het systeem versus het individu

recensie: Ai Weiwei - #SafePassage
Ai Weiwei safepassage recensie

Het Foam fotografiemuseum toont een nieuwe reeks foto’s van de Chinese kunstenaar en activist Ai Weiwei (1957), bekend om zijn sociale projecten, objecten en interventies in de publieke ruimte. In deze fotoserie verbindt hij vluchtelingenkampen in Europa overtuigend aan zijn eigen ervaringen van gevangenschap in China.

Foam toont met trots het nieuwste werk van Ai Weiwei, ondanks of juist dankzij het feit dat hij fotografie slechts als medium gebruikt en zeker geen traditioneel fotograaf is. De tentoonstelling bestaat uit duizenden foto’s die hij vluchtig met zijn telefoon maakte en daardoor heel dagelijks overkomen. In de eerste ruimte hangen de foto’s aan muren die bedekt zijn met interessant ‘middelvingerbehang’ – een arm die voortkomt uit wat lijkt op een embryo, steekt zijn middelvinger op. Weiwei steekt zijn middelvinger op naar China, waar hij 81 dagen in gevangenschap heeft moeten leven, waarschijnlijk omdat hij de censuur tegengaat door openlijk publieke discussies aan te wakkeren. Er is nooit een officiële aanklacht tegen hem ingediend. In deze tentoonstelling ziet het publiek foto’s van zijn leven in China, nadat hij in 2011 uit de gevangenis kwam. Toen hij in 2015 zijn paspoort terugkreeg, is hij naar Berlijn verhuisd en begonnen aan zijn reizen rondom de Middellandse Zee, waar hij vluchtelingen en hun leefomstandigheden heeft vastgelegd.

ai weiwei, safepassage, recensie

Tentoonstelling #SafePassage, Ai Weiwei, Copyright Foam, 2016. Foto: Anne van der Weijden.

Onder toezicht

Nadat Ai Weiwei was vrijgelaten, werd hij onder toezicht geplaatst door de Chinese overheid. Zijn huis werd omringd met beveiligingscamera’s, zodat zij hem altijd in de gaten konden houden. Wanneer hij naar buiten ging, werd hij vaak gevolgd door geheim agenten. Hij maakte er zijn eigen project van om die geheim agenten te ontmaskeren, te volgen en te fotograferen. Vaak bleven de agenten doen alsof zij nergens vanaf wisten, zoals te zien is op de foto’s in de eerste expositieruimte. Soms konden zij echter niet ontkennen dat ze hem aan het volgen waren en gaven zich over aan zijn camera, met de handen op de rug. Alhoewel de foto’s geloofwaardig en authentiek overkomen, blijft het toch de vraag of sommige van de ‘geheim agenten’ dat wel daadwerkelijk waren. De kijker kan namelijk niet altijd meteen het verschil zien tussen eventuele paranoia van de kunstenaar en de werkwijze van de Chinese geheime dienst. De fotoserie toont de zoektocht van de kunstenaar naar de kern en de werkelijkheid van de situatie.

ai weiwei, safepassage, recensie

Stills from WeiweiCam, which is now offline, 2012-2. Copyright Ai Weiwei.

Relevantie

Ai Weiwei is altijd op zoek naar de relevantie van een project. Zonder sociaal maatschappelijke meerwaarde vindt hij kunst nauwelijks de moeite waard, vertelde hij in een interview bij het tv-programma College Tour (september 2016, red.) Zo hangt er in de eerste ruimte van de tentoonstelling een aantal foto’s van Chinese lampionnen, die hij aan de beveiligingscamera’s rondom zijn huis heeft opgehangen. De foto’s tonen alle standpunten van de lampionnen en daarmee maakt Ai Weiwei ze erg belangrijk. Er komt veel nadruk te liggen op de onschuldige rode lampionnen, wat hun overbodigheid des te meer naar voren brengt. De foto’s tonen de prioriteiten van de Chinese overheid. Zij deed ontzettend veel moeite om een kunstenaar te volgen in zijn dagelijks leven, terwijl er zoveel onrecht en problemen in China zijn die veel meer aandacht verdienen.

ai weiwei, safepassage, recensie

Incoming refugee boat, Lesbos, Greece, 17 february 2016. Copyright Ai Weiwei Studio.

Leven, politiek en kunst

Uit het getoonde videomateriaal blijkt dat Ai Weiwei zichzelf als vluchteling uit China ziet. Net als de vluchtelingen uit het Midden-Oosten, kon hij niet langer in zijn land van herkomst blijven. Het heersende systeem kan hem als individu niet waarderen of waarborgen. Een film van een weg in China speelt zich af tegenover een film van hem in een verlaten reddingsboot op de Middellandse Zee, waarin hij de camera filmt die hem aan het filmen is. Hij legt daarmee een direct verband tussen zijn eigen leven en dat van de vluchtelingen. Weiwei’s werk gaat over zijn eigen leven en tegelijkertijd over een wereldlijke kwestie. Hij wil de kijker laten zien dat het dagelijks leven, politiek en kunst onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Alhoewel de beelden op zich inmiddels weinig aanstootgevend zijn, komen zijn ideeën goed over.

Sufjan Stevens
Muziek / Concert

Magische show van Sufjan Stevens

recensie: Sufjan Stevens @ Theater Carré, Amsterdam
Sufjan Stevens

Een gewaardeerd artiest op een gewaardeerde plek: Een prima combinatie. Op 23 en 24 september staat Sufjan Stevens met band in het prachtige Carré in Amsterdam, het ideale podium voor de luistermuziek van de Amerikaan. Na de duistere release Carrie & Lowell is het maar afwachten wat de normaal vaak uitbundige Stevens in petto heeft tijdens het eerste concert van de twee.

Wat volgt is een gevarieerde set van hoog niveau. Het publiek wordt meegenomen in de magische wereld van Stevens: langs zijn jeugd met tracks van de laatste plaat zoals ‘Should Have Known Better’ en ‘Carrie & Lowell’ en visuals van beelden uit het verleden, naar galmende vocals die bijna kerks aan doen, inclusief dito gekleurde lichten bij het meeslepende ‘Fourth of July’. Daarnaast blijkt Stevens niet vies te zijn van ietwat kitscherige jaren 80 synths en speelt hij enkele nummers erg ingetogen. Kortom, een bijzondere set met veel variatie.

Volle aandacht

Het is bizar hoe een dergelijke diverse show tegelijkertijd erg sterk kan zijn. Waar andere artiesten live vaak in de knoop komen te zitten wanneer ze nummers verschillend ten gehore willen laten brengen, gaat het Sufjan en zijn muzikanten prima af. Ook wanneer de vocals van Stevens lang niet altijd zuiver zijn. Bij de eerste tracks, het intrigrerende ‘Redford (for Yia-Yia and Pappou)’ en het dromerige ‘Death With Dignity’, lijkt hij er nog even in te moeten komen. Ook ‘Drawn To The Blood’ is net niet zo zuiver als op de plaat. Toch heeft dit wel iets breekbaars en tegelijkertijd menselijks. Het is niet erg vals, maar net even anders dan op Carrie & Lowell. De aanwezigen maakt dit niets uit, zij zijn vanaf de eerste tot de laatste noot compleet stil.

Het eerste deel van de set bestaat voornamelijk uit nieuwe songs. ‘Eugene’ is op de plaat al een ‘klein’ nummer, maar live weten de muzikanten uit Detroit het nog minimaler te brengen. De vertrouwde fragiele stem van Stevens komt hier voor het eerst echt goed naar voren en de lyrics komen keihard binnen: “Now I’m drunk and afraid, wishing the world would go away”. ‘Eugene’ is een mega intense track, waar je wel kippenvel van móet krijgen. Ook wordt het prachtige ‘No Shade In The Shadow Of The Cross’ nog mooier en intiemer gebracht dan via de boxen thuis. Alle ogen en oren (in hoeverre dat kan) zijn gericht op het podium en dat is meer dan logisch en verdiend.

Gedurfde stap

Naast magische, intieme tracks is er ook ruimte voor nieuwe nummers die wat experimenteler worden gebracht. Zo is ‘All Of Me Wants All Of You’ behoorlijk dweperig op de release, live gooit Stevens er een exotisch sausje over met een lekkere eighties outro. Moet je van houden, maar eerlijk is eerlijk: het past wel bij de interessante persoon Sufjan Stevens. Dat hij een typetje is, zien we ook wanneer hij bij het oudere ‘Versuvius’ allerlei handgebaren maakt om diverse lyrics uit te beelden. In combinatie met de spacey visuals op de achtergrond wordt dit een nogal hypnotiserend geheel. Dit geldt ook voor het bombastische einde van het meeslepende ‘Fourth of July’, dat veel magischer wordt uitgevoerd dan het origineel. De echo en de effectjes, de samenzang en de opzwepende outro is bijzonder en ontzettend mooi.

Vanavond is ‘Blue Bucket Of Gold’ het laatste nummer, althans voor de toegift. De uitgebreide en vooral lange instrumentale outro doet wenkbrauwen fronsen. Aan de ene kant omdat het muzikale geweld gewaardeerd wordt en aan de andere kant omdat de chaos van geluid wellicht rommelig overkomt. Één ding is in ieder geval zeker: omdat het niet zo toegankelijk is, is het zeker gedurfd om dit tijdens een concert te doen. Het duurt echter net iets te lang om de interesse en aandacht volledig vast te houden.

Adembenemende toegift

Dit weet Sufjan Stevens met oudere nummers in de encore meer dan goed te maken. ‘To Be Alone With You’ is een pareltje dat niet mag ontbreken aan deze diverse maar bijzondere setlist. De uitvoering ervan is nog beter dan gehoopt: het is intiem, er zit emotie in en belangrijker nog: het komt over tot boven in de zaal. Ook ‘John Wayne Gacy Jr.’ is adembenemend. De songteksten zijn steengoed en van de live-uitvoering word je stil. De avond wordt afgesloten met een langzamere versie van het bekende ‘Chicago’, de perfecte song om deze hele gevarieerde maar onvergetelijke avond in Carré te beëindigen.