De wandellust wakkert weer aan

Oude routes, oude geliefden

De wandellust zijn de Australische bestsellerauteur Graeme Simsion – bekend van de ‘Rosie-trilogie’ – en zijn vrouw Anne Buist nog lang niet verloren. In deel 1 van hun Camino-reeks, Camino, brachten ze hun hoofdpersonages Zoë en Martin bij elkaar op hun wandeltocht op de Camino de Santiago, de pelgrimsroute van Sint-Jakob, naar Santiago de Compostela in het noordwesten van Spanje. Die liefde leek met een sisser af te lopen, maar in dit nieuwe deel treffen de twee oud-geliefden elkaar weer op de oude pelgrimsroute Chemin d’Assise naar Rome. Graeme Simsion nam de mannelijke ‘verhaallijn’ op zich en Anne Buist was degene die Zoë tot leven bracht op papier.

Vastgelopen

In het eerste boek zijn de twee protagonisten eerst vreemden voor elkaar, die elkaar treffen in het Franse Cluny. Ze zijn ‘vastgelopen’ in hun leven. De Amerikaanse kunstenares Zoë rouwt om haar man Keith die naar alle waarschijnlijkheid zelfmoord heeft gepleegd en Martin, de Britse docent vormgeving en design, gaat na een gefaald huwelijk met zijn zelfontworpen bagagekarretje op pad. In dit eerste deel groeiden ze naar elkaar toe, maar op het einde bleek dat de liefde niet bestand was tegen de vele kilometers die hen scheidde en trok Zoë er de stekker uit. Beiden keren terug naar hun thuisland.

In het tweede deel, Roadtrip, borrelt de drang om de wandelschoenen aan te trekken opnieuw. Dit keer besluit Zoë haar vriendin Camille te ondersteunen, die MS heeft en de Chemin d’Assise naar Rome wil lopen ‘om de paus te zien’. Tenminste, dat is wat Camille’s partner Gilbert in zijn bericht aan Zoë schrijft. Het blijkt al snel duidelijk dat de MS ook Camille’s geheugen aantast en haar dingen laat denken en zeggen, die kant noch wal raken. Aangezien het voor Camille een grote uitdaging wordt om zich staande te houden op de route, wil Zoë maar wat graag het karretje van Martin lenen. Tegen de zin van zijn dochter Sarah in, besluit Martin om die hoogstpersoonlijk langs te komen brengen in Cluny, waar Camille en Gilbert wonen…

Blok aan het been

Sarah is een onwelkome toevoeging aan de lijst van bijfiguren. In het begin van het boek gedraagt ze zich als een onuitstaanbare tiener, terwijl ze toch al echt de twintig jaren heeft aangetikt. Gelukkig weet Bernhard, een vlotte en jonge Duitser – die Zoë en Martin drie jaar eerder ontmoeten op hun andere wandeltocht – Sarahs hart te veroveren en lijkt ze gaandeweg een beetje te ontdooien. Ze heeft het niet zo op de vrouw die in haar ogen een bedreiging is voor haar moeder, van wie haar vader inmiddels al gescheiden leeft. Zoë voelt dit ook aan en stopt al haar tijd en energie in het verbeteren van de band met Martins dochter. Tot haar grote ergernis gaat dit maar met héél kleine stapjes.

De liefde tussen Zoë en Martin wakkert weer snel aan. Erg snel. Wat minder snel en soepel verloopt, is de wandeltocht naar Rome. Camille is letterlijk en figuurlijk een blok aan het been: ze dreigt paranoïde te worden en beschuldigt Gilbert ervan dat hij haar bedrogen heeft. Martin en Gilbert proberen de boel te sussen. Dat lukt aardig met de vele flessen rood die ze achterover slaan, maar sommige problemen (groot en klein) vormen een extra last op de weg die al zoveel hindernissen kent.

Blogachtige sferen

Het boek leest weg als een realistisch verhaal. Het heeft iets weg van een blog van een overenthousiaste en bloedeerlijke wandelaar (Martin is – naast Bernhard – verreweg degene met de grootste dosis optimisme), die iets te veel prijsgeeft aan zijn lezers over zijn escapades en over de groteske veranderingen in zijn leven. Je merkt als lezer hoe zwaar de wandeltocht is voor degenen die hem lopen: de drie koppels ondervinden zowel fysieke als psychische tegenstand op hun weg richting de hoofdstad van Italië. Ook blijken de onderlinge verschillen groot: sommigen zijn ervoor gemaakt om continu in beweging te zijn, terwijl anderen te veel luxe dingen in hun tassen meesjouwen.

Van dit boek leer je in ieder geval om je tas zorgvuldig in te pakken alvorens je aan een reis als deze begint. Het is de ultieme wandelgids voor mensen die niet eens van wandelen houden, want je kunt alles vanuit je luie stoel volgen. Het schrijversechtpaar schrijft namelijk alles tot in detail op; al begint pas halverwege de roman het Italiaanse landschap tot leven te komen in het boek. Op een gegeven moment klimt Zoë namelijk in de pen en maakt ze tekeningen van de gastvrouwen- en heren bij wie ze in de B&B logeren. Op die manier ontstaan er allemaal mooie portretten van trotse tot rouwende Italianen: een familie die tegen wil en dank vastzitten aan hun B&B, een gastvrouw die een half altaar inricht voor haar dode man en kookgrage Italiaanse, rondborstige vrouwen die zo de achtergrond van een flyer over Italië zouden kunnen opvullen. Zoë en Martin knopen met haast iedereen een gesprekje aan om de couleur locale te kunnen proeven. Zo krijg je als lezer alle ins & outs te weten over rustieke plaatsjes als Trana en dergelijke.

Reisdoelen en fricties

Het knappe aan dit boek is dat het zoveel dialogen bevat, die zo soepel verlopen. Het boek bestaat meer uit dialogen dan uit beschrijvingen. Het gaat in het boek namelijk vooral om de onderlinge, sociale verhoudingen en de weerslag van zo’n wandeltocht op het reisgezelschap. Het mag dan wel niet zo’n ingrijpende reis zijn als die van Frodo Baggins richting Mordor, die overigens ook nog eens een écht reisdoel had (namelijk: het vernietigen van dé ring), maar toch overschaduwt één conflict vaak de sfeer binnen de groep. Soms ligt er iets te veel nadruk op het negatieve; de zes wandelaars lijken het soms eerder ongezellig dan knus te hebben. Toch blijkt ieder wel een drijfveer te hebben en is het een of andere motiverende reden die hen vooruit duwt: van boetedoening (Zoë) tot vergiffenis (Martin), van plezier (Bernhard) tot verlangen (Gilbert) en van bewijsdrang en een zekere hang naar avontuur (Sarah) tot een persoonlijke overwinning (Camille).

Juist doordat iedereen stiekem zo erg met zichzelf bezig is in het verwezenlijken van zijn of haar eigen dromen, ontstaan er fricties en moet de groepsdynamiek continu weer rechtgetrokken worden. In dit tweede deel zijn er veel meer protagonisten dan in het eerste deel, waardoor er minder woorden overblijven voor het beschrijven van de reis. Het accent ligt nu meer op de karakterontwikkelingen; al maakt niet iedereen deze door. Zo blijft Camille eigenlijk hetzelfde: een vrouw met haar hart op de tong. Ook ontkomt het zestal niet aan rampspoed: één van de wandelaars kan de route helaas niet voltooien…

Wie dit boek tot de laatste pagina uitleest, weet: we nemen nog geen definitief afscheid van Zoë en Martin. De twee verhaallijnen blijven elkaar kruisen en sluiten tevens goed op elkaar aan, omdat er geen verschil op te merken valt tussen de schrijfstijl van Simsion en Buist (de hoofdstukken ‘Martin’ en ‘Zoë’ wisselen elkaar continu af zonder dat het storend is). De twee schrijvers willen voor het derde deel van de reeks een wandeltocht afleggen in Japan, alwaar ze 88 tempels willen bezoeken die langs de route staan. Een tip voor de twee: neem enkele van die ‘extra’ medereizigers alsjeblieft niet meer mee!