Kick-Ass (2010) was op filmgebied een van de grootste verrassingen van de afgelopen jaren; een realistische parodie op de vele superheldenfilms die de box office bevolken, met een sprankelende cast, cynische humor en een verbazingwekkende hoeveelheid geweld. Zoals gebruikelijk in superheldenland liggen er altijd meer strips op de plank om een vervolgfilm te maken. In het geval van Kick-Ass is het vervolg bijna net zo goed als het origineel, en dat is eigenlijk alles waar een vervolg op kan hopen.

Tienerfeestje voor volwassenen

~

Ondertussen gaat het helemaal niet goed in huize D’Amico, waar Red Mist/Chris sinds zijn vaders dood nog waanzinniger is dan hij daarvoor al was. Aangezien mama D’Amico zijn pak heeft weggegooid, veroorzaakt hij kortsluiting in haar zonnebank en trekt hij een nieuw zwart punkpak aan. Hij doopt zichzelf om tot de eerste superschurk van de wereld: ‘The Motherfucker’. Na een matig verlopen eerste boksles besluit hij dat zijn kracht vooral ligt in het omkopen van mensen en dus koopt hij een team schurken bestaande uit Black Death, The Tumor, Genghis Carnage en de meest imposante schurk van allemaal, Mother Russia, gespeeld door een Oekraïense bodybuilder. Fantastisch. Met zijn emo-rockband zweert The Motherfucker wraak op Kick-Ass voor het afvuren van een bazooka op zijn vader en hij maakt handig gebruik van social media om zijn schurkenteam te promoten.

Bruut en eerlijk

~

Tot nog toe kreeg de film vooral slechte recensies op bekende websites als Rotten Tomatoes, maar eenieder die klaagt over het al te bloederige geweld of het feit dat Kick-Ass 2 toch een mindere versie van deel een is heeft het niet goed begrepen. Ja, het script lijdt aan teveel ambitie, met te weinig tijd om alle nieuwkomers goed uit te diepen. Nee, de grappen zijn niet meer zo verfrissend als in het origineel; tenslotte hebben we een aantal ervan al eens eerder gezien, en het is zeldzaam om een tweede keer omver geblazen te worden. Maar dat is niet waar het om draait in Kick-Ass 2. De film levert precies dat af wat Kick-Ass zo goed maakte: echte mensen met een mespuntje fantasie, een plens nerdhumor en een scheut geweld dat van het scherm af spat, graphic novel style.

Nog iets dat Kick-Ass 2 van andere superheldenfilms heeft opgepakt is een scène na de credits met stof voor deel drie, dat volgens regisseur Jeff Wadlow het laatste gaat zijn. Zitten blijven dus!

Paul Raymond werd uitgeroepen tot de rijkste man van Groot-Britannië, de King of Soho bezat vele nachtclubs, onroerend goed en lanceerde het mannenblad Men Only, waar menig pornoschandaal uit voortkwam. Hij leefde in een voortdurende roes van sex, mooie vrouwen en drugs. Zijn relatie met zijn zoon Derry verwaarloosde hij en zijn huwelijk met Jean mondde uit in de duurste echtscheiding tot dan toe in Engeland.

~

Een flamboyante persoonsgeschiedenis, die in goede handen is bij Michael Winterbottom. Met bijbehorende korrelige seventies-filters weet hij de sfeer van die tijd authentiek neer te zetten. Daarbij kiest Winterbottom ervoor om gaandeweg steeds meer intieme details te onthullen van Raymond. De man wordt aldus ontbloot en de film laat zich met enige fantasie als een pornografische biopic omschrijven.

Steve Coogan is geknipt voor de rol van Paul Raymond. Eerder speelde hij Tony Wilson, een tegenpool van Raymond, een minder geslaagde magnaat in 24 Hour Party People. Waar Tony Wilson zegt: ‘I’m a minor player in my own life‘, is Raymond het tegenovergestelde. Hij is degene die zich door niets of niemand de les laat lezen, ook niet door zijn vrouw Jean.

Naakt en eindeloze weelde
In enkele verloren momenten lijkt het karakter Raymond samen te vallen met een nonchalante Coogan, wat illustratief is voor een man wiens leven zich als een roes voltrekt. De vraag rijst evenwel of dit een gemakzucht is, ofwel een bewuste keuze. Het verhaal begint namelijk vanaf het moment dat Paul Raymond het al gemaakt heeft in onroerend goed en de nachtclubs. Het kan dan alleen nog maar beter worden. Beter in materiële zin. Toch lijkt er geen venijnige ondertoon van kritiek op een dergelijke leefstijl in de film aanwezig. Eerder een geromantiseerd, zwierig en swingend portret, dat in detail is uitgewerkt en waarin de acteerprestaties gepast zijn in de lange dans die deze film is.

~

Rauwe roes
Op een zeker moment, als een natuurwet, sijpelt de realiteit binnen. Doorgaans op een rauwe wijze. In contrast met de extravagante leefstijl van Raymond gebeurt dit uiterst wrang. Zijn verwende dochter, die ten prooi viel aan de cocaïne, glijdt steeds verder af. Niemand lijkt in staat het tij te keren. De verdovende middelen bemiddelen. Het is een kritiek op deze levensstijl die zich niet laat weerleggen. Anders dan de stand-up comedian die Raymond op de hak neemt en ontslagen had kunnen worden. In het onbegrensde leven, die Winterbottom hier geschapen heeft, is dit rouwende kleurverschil nodig om de karakters vlees en bloed te geven.