8Weekly bezocht de volgende voorstellingen:

Je fais le mort

La Tendresse

Gabrielle

Les Lendemains

Dead Man Talking

Des morceaux de moi

Jeunesse

Erell (Adèle Exarchopoulos uit La vie d’Adèle) is een pubermeisje in een klein Frans dorp. Binnen haar vriendenkring – die enkel uit jongens bestaat – is ze met haar jongensachtige gedrag en kleding ‘one of the guys’. Ze hangen rond, drinken, blowen en gooien eens een ruit in. Voor haar zieke moeder is Erell is een voetveeg voor haar eigen frustraties. Erell loopt vrijwel altijd rond met een camera. Ze filmt zichzelf, haar ouders en haar vrienden.

De homevideo’s van Erell geven de kijker een kijkje in haar eigen ziel, die van haar gezin en die van haar vrienden. In het eerste beeld laat ze zien hoe verstikt ze zich in haar omgeving voelt. Andere beelden zijn dan weer heel grappig en aandoenlijk. Zo filmt ze zichzelf als ze op bed springt en als ze met rendieroren en een rendiersnuit op rare gezichten trekt. Ze maakt ook haar ongenoegen kenbaar als ze tegen de camera klaagt over de manier waarop ze behandeld wordt door haar moeder. Daarnaast toont ze de kijker haar jongensvrienden uit wie ze filmend soms meer persoonlijke informatie krijgt dan de jongens zelf zouden willen geven.

Halfbakken thema’s
De verschillende thema’s bieden veel mogelijkheden. De omgang van een gezin met een zieke moeder, de puberteit van een dochter die zich niet geliefd en niet op haar plaats voelt, een vader die geen partij wil en durft te kiezen en daarbovenop is er nog de gespannen gezinssituatie door de dochter die al jaren vermist is en gedurende de film ineens weer voor de deur staat, zwanger en met een vriend. Debuterend Regisseuse Nolwenn Lemesle doet er allemaal veel te weinig mee.

Alle bovenstaande thema’s worden behandeld, maar alle halfbakken. Op geen van de onderwerpen wordt echt diep genoeg in gegaan. De verhaallijnen sleuren daarmee wat doelloos door de film. Lemesle werpt in de film nogal wat vraagstukken op, maar de antwoorden erop zijn onduidelijk of geheel niet aanwezig. Het hoe en waarom van de verdorven band tussen Erell en haar moeder blijft voor de kijker vooral gissen. De uitstapjes die Erell met haar vrienden en heel soms met haar vader en ouders samen maakt, geven de film wat meer inhoud, maar lang niet voldoende. Het is allemaal te oppervlakkig en te weinig dynamisch.

Ster in wording

In La vie d’Adèle schitterde Adèle Exarchopoulos als sensuele jongvolwassene en nu zet ze de rol van dorps jongens-meisje al even sterk en ogenschijnlijk gemakkelijk neer. Het toont haar veelzijdigheid en haar acteertalent. Met haar mimiek weet ze werkelijk iedere emotie van Erell perfect te uiten. Als de 19-jarige niet nu al één van de grootse sterren van het Franse doek is, dan is ze wel één in wording.

Zelfs het uitstekende optreden van Exarchopoulos biedt echter te weinig compensatie voor de vele onvolkomenheden in de film. Filmmaakster Lemesle zal vast als doel hebben gehad om de stuurloosheid van een puber levend in een beklemmende omgeving te tonen. Door de thema’s niet genoeg te volmaken, wordt de film echter vooral een incompleet verhaal. Heel streng beoordelend kan zelfs gesteld worden dat ze vooral haar eigen stuurloosheid met deze film laat zien. En dat is jammer, want de film toont best potentie, maar het komt er in z’n geheel lang niet voldoende uit.

Regisseuse Justine Malle baseerde Jeunesse (niet te verwarren met Un Amour de Jeunesse) op een periode uit haar eigen leven. Toen ze twintig was, werd bij haar vader; Louis Malle, een degeneratieve ziekte geconstateerd. Langzaam zou zijn lichaam en uiteindelijk hijzelf sterven. Justine spendeerde in het jaar dat vader Louis ziek was veel tijd aan haar studie en leerde een leuke jongen (later haar man) kennen. De film toont de contradictie tussen een jonge vrouw aan het begin van een volwassen leven en tegelijk haar omgang met een ongeneeslijk zieke vader aan het einde ervan.

Juliette (Esther Garrel) is kind van gescheiden ouders en woont wisselend bij haar vader en haar moeder. Haar vader wordt ziek en is daarmee ook een hoofdpersoon in de film. De rol van de moeder is na het begin volkomen uitgespeeld. En dat is jammer. De focus ligt vanzelfsprekend op de emoties van Juliette, maar het is minstens zo interessant om te zien hoe een vrouw omgaat met de ziekte van haar ex-man. Dat zien we in de film echter in het geheel niet.

Didier Bezace speelt de steeds zieker wordende vader goed, maar toch lukt het hem niet helemaal om de kijker echt met hem mee te laten leven. Het grote nadeel van een verhaal over een ongeneeslijk ziek iemand is bovendien dat het zelden spannend en daarmee wat vlak wordt. De verhaallijn, personages en scènes kunnen diepte en emotie in de film aanbrengen. Dat gebeurt in Jeunesse wel, maar niet genoeg.

Dubbele emoties
Met Juliette is het makkelijker identificeren en meeleven. Garrel speelt de verschillende gemoedstoestanden waarmee Juliette te maken krijgt prima. Eerst is ze het ogenschijnlijke ijskonijn dat niet zo goed weet wat ze moet met de boodschap dat haar vader snel zal sterven. Je voelt daarna haar rit in de achtbaan aan emoties en de omgang ermee heel goed. Ook als ze haar doodzieke vader achter laat en zich in Parijs te goed doet aan het leven, blijft de kijker haar dubbele bodem ervaren.

Filmmaakster Justine Malle laat na veel scènes relatief lange zwarte overgangen zien. Ze geeft de kijker ermee de kans om de scènes op zich in te laten werken en er over na te denken. De kijker ziet daarmee niet alleen de strijd en strubbelingen van Juliette, maar beleeft en voelt ze ook. Het is een ’trucje’ dat heel goed uitpakt, zeker bij de scènes tussen Juliette en haar vader.

Het is een origineel en zeker interessant concept om de ongeneeslijk zieke en daarmee de ziekte en de onherroepelijke dood een bijrol te geven en één van de bloedverwanten de hoofdrol. Garrel zorgt met haar rol als Juliette dat die keuze ook goed uitpakt. Justine Malle heeft er uiteindelijk een film van gemaakt die makkelijk en vlot wegkijkt. De film laat je tijdens en na afloop ervan nadenken, maar ontroert toch net niet voldoende om echt te beklijven. 

Als één film het van subtiliteiten moet hebben, dan is het deze. Het verhaal lijkt ogenschijnlijk simpel, en laat enkel glimpen zien van wat de ware gevoelens van het gebroken gezin zouden kunnen zijn. Zodra moeder Lise en vader Frans het nieuws krijgen dat hun zoon, skileraar, in de zuidelijke bergen een ongeluk heeft gehad, spreken ze af erheen te rijden om hem te halen. De verstandhouding tussen de voormalige echtelieden is goed, redelijk, beleefd. Hun rit begint stroef, maar ongedefinieerde blikken worden over en weer geworpen. Niets wordt echter uitgesproken. Vaak is een komische siddering in de sfeer van de auto voelbaar, waardoor de kijker steeds vaker zal denken: waar gaat deze reis naartoe, waar gaat dit heen?

Het gaat nergens heen

Het decor van de autorit verandert van saai plat land in majestueuze bergen, die de achtergrond vormen van het voortkabbelende verhaal. Eenmaal in de bergen laat moeder zich zien als een mysterieuze eenling die zich sinds de scheiding zeer goed heeft weten te handhaven. Hierdoor krijgt zij een mysterieus, bijzonder licht, dat ook vader lijkt op te merken. Dit is de enige trilling die deze film teweeg kan brengen, want het antwoord op voorgaande vraag is: hoewel de film zich half op de snelweg afspeelt, gaat deze film nergens heen.