We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Sterrenstof
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer3 SterrenVeel documentaires over de natuur voegen een scheutje drama toe om het interessant te houden. Babyapen krijgen namen, zalmen heimwee en in dit geval krijgen sterren een levensverhaal.
Het universum is zo ongrijpbaar en onvoorstelbaar groot, dat elke documentaire erover mooi is meegenomen voor mensen die iets van dit immense bouwwerk willen begrijpen. Seven ages of starlight beschrijft het ontstaan en vergaan van de sterren in zeven stadia. Naast de ‘levenscyclus’ van de sterren, die te complex is om in deze recensie te reproduceren maar in anderhalf uur aardig uit de verf komt, besteedt de documentaire ook aandacht aan de geschiedenis van de astronomie via grondleggers Galilei en Copernicus.
Seven ages of starlight is erg informatief en gaat tot op atoomniveau in op de natuurlijke fenomenen. De stof blijft echter droogjes, ondanks de pogingen de sterren wat op te leuken door het gebruik van vele analogieën. Het vermakelijkst zijn de wetenschappers die hun kennis delen en met veel passie vertellen over hun levenswerk. Zo ziet Dr. Helen Mason bijvoorbeeld de zon als een goede vriend en wil ze elke dag weten hoe het met hem gaat.
Al met al is deze docu uitermate geschikt voor een les natuurkunde of een nieuwsgierige nachtkijker. Bovendien kan je na het zien van deze documentaire op feestjes uitleggen waarom wij eigenlijk de nageboorte zijn van de zon. Succes gegarandeerd.
Seven ages of starlight
Regie: Gaby HornsbyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
LIFF: Ongewoon samenzijn
/ 0 Reactiesdoor: Suzan Groothuis4 Sterren.
Sutter Keely is een aparte jongen. Met zijn zelfverzekerde humor en ontwapenende blik, eeuwig vergezeld van zijn drankflesje, onderscheidt hij zich van de overige high school seniors. Overigens lijkt Sutter zonder ambitie: hij vergooit zijn kansen op school en ook zijn relatie met de mooie Cassidy (wederom een rol van Brie Larson, die ook op het LIFF in Short Term 12 te zien was) strandt.
~
Op originele en verfrissende wijze laat Ponsoldt met zijn film zien hoe twee tieners nader tot elkaar komen. Beiden heel anders, maar de manier waarop ze met elkaar omgaan toont oprechte emotie. Daarbij is er alle aandacht voor de hoofdrolspelers en de groei die ze in hun rol doormaken. Aimee, in eerste instantie onzeker en ongezien, maar met een puurheid die je maar weinig treft. Sutter die met zijn humor en charme alles weg lacht, maar die een problematisch verleden met zich meedraagt waarbij een vader-zoon conflict speelt. Rollen die mooi uitgedragen worden door Miles Teller (Rabbit Hole) en Shailene Woodley (The Descendants).
The Spectacular Now vermijdt clichés of voorspelbaarheid. Het is een kleine film met een warm hart, waarbij humor niet geschuwd wordt. De film eindigt niet noodzakelijk goed, maar laat voldoende ruimte over om Aimees en Sutters samenzijn en toekomst een kans te geven.
The Spectacular Now
Regie: James PonsoldtJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
‘Ik heb mijn piano opgegeten’
.
met Wim Brands zegt Lionel Shriver dat Big Brother geen biografie is van haar broer Greg, noch een autobiografie van zichzelf. Ze wil hem niet beroemd maken met als aanleiding of kern dat hij zich dood had gegeten. Nee, hij was haar broer, ‘bij wiens ingrijpende, fantastische, verbazingwekkende leven elke fictie verbleekt.’
Shriver (1957) beschreef in haar (tevens briljante verfilmde) We moeten het even over Kevin hebben (2003) een van de laatst resterende taboes: de moeder die niet van haar kind houdt. Haar nieuwste roman behandelt wederom een overgevoelig punt, een van de grootste problemen van de westerse wereld: obesitas. Een beschamende welvaartsziekte in vergelijkend perspectief met het hongerlijdende Afrika, en doodsoorzaak nummer vijf wereldwijd.
Poppenkast
Nietsvermoedend wacht Pandora op haar broer Edison op het vliegveld Cedar Rapids, Iowa. Zij heeft hem jaren niet gezien. Opgegroeid in Los Angeles en dochter van een bekend tv-acteur, is Pandora nooit erg happig geweest op aandacht, waardoor het wonen in Iowa geen obstakel voor haar is. Hard werken illustreert haar ijver en toewijding: onbedoeld is zij een succesvolle onderneming gestart die op echte mensen gebaseerde, sprekende trekpoppen maakt. Op komische wijze parodiëren deze poppen de tekortkomingen van de ‘echte’ variant, met als doel lichtzinnig hun gebreken en basaliteit te relativeren: ‘Ik loop de hele dag alleen maar te rennen, te rennen, te rennen, te rennen!’ ‘We gaan nooit een parkeerplaats vinden’.’‘Ik wed dat het al is uitverkocht!’
Als Edison eindelijk arriveert, is de verbijstering te groot om uit te spreken. Haar broer, ooit een succesvol jazzpianist, is onherkenbaar geworden, opgeslokt in dikte en aandoenlijke traagheid. Zijn energie, aantrekkingskracht en slanke postuur zijn verwoest: Edison is verworden van een lookalike van Jeff Bridges tot een creatuur à la Jabba the Hut. Pandora bedwingt haar tranen en neemt hem mee naar huis. In de twee maanden dat Edison bij het gezin verblijft, wordt er niet of nauwelijks ‘over de olifant in de kamer’ gesproken. Pandora observeert haar broer en overdenkt het raadsel terwijl zij onvermoeid voor hem zorgt en hem nauwelijks aanspreekt op zijn nieuwe levensstijl, ook al lijkt hij het huis bijna af te breken. Deze poppenkast zorgt ervoor dat echtgenoot Fletcher Pandora uiteindelijk voor een ultimatum stelt: hij eruit of ik eruit. De keuze die Pandora vervolgens maakt is verrassend en vergaand. Het luidt tevens het tweede deel van het boek in.
Eet en ik zal oordelen
De focus in het tweede deel ligt op de interactie tussen broer en zus, die een hoop oud zeer blootlegt. Edison vertelt uiteindelijk waar de vetzucht werkelijk begon, toen de optredens begonnen te slinken en hij op den duur in geldnood zijn piano moest verkopen. Van dat geld begon hij te eten, te schrokken, in een poging datgene te vullen wat nooit gevuld kon worden. Het slot van het boek bevat een ongelooflijk knap geformuleerde, maar zware twist: de illusie is compleet.
Big Brother kan, naast dat het een verhandeling biedt over familierelaties, een waar inzicht bieden in eten. Waarom eten we veel meer dan we nodig hebben? Waarom proeven we ons eten niet, waarom bevredigt het eten ons niet? Hebben we werkelijk honger, of zijn we simpelweg verveeld? Is eten werkelijk zo leuk, of ligt de reden van veel eten in het feit dat de rest van ons leven eigenlijk veel minder leuk is dan dat? Waarom wordt een dik mens automatisch tot een verkeerd mens veroordeeld, en waarom keuren we mensen die veel eten eigenlijk af? Shriver is geslaagd in het onderbouwd stellen van deze vragen, en voegt daarmee een literair geslaagde, geëngageerde roman toe aan dit zeer actuele debat. Het feit dat dit verhaal autobiografisch is gefundeerd, maakt dat dit een zoveel gelaagder en rijker document is dan een eendimensionaal pamflet. Een monster van een onderneming, waarvoor de grootste complimenten.
Prijs: 21,95
Bladzijden: 413
ISBN: 9789025441524
Misschien ook iets voor u
Veel geweld, weinig diepte
Geschreven door Cormac McCarthy en geregisseerd door Ridley Scott, dat staat garant voor vuurwerk. Het is dan ook spijtig dat het verhaal zo wazig is en de personages zo plat: op deze manier is het vuurwerk mooi om naar te kijken, maar niet meer dan dat.
The Counselor kan in één zin worden samengevat: een advocaat (Michael Fassbender) raakt betrokken bij een illegale drugsdeal die misgaat. Hoe, wat, waarom en wanneer lijken voornamelijk bijzaak, alleen de gruwelijke gevolgen tellen. Dat is geen onoverkomelijk probleem, omdat in de regiestoel iemand zit met een getraind oog voor mooie plaatjes die bovendien over een sterrencast beschikt met onder andere Javier Bardem en Brad Pitt. Met McCarthy die de pen hanteert (voor het eerst schreef hij een origineel script), rekent de kijker bovendien op veel geweld, gitzwarte humor en een messcherp randje. Op papier kan er weinig mis gaan, zou je denken. Toch maakt de film de verwachtingen niet waar.
Talentvolle karikaturen
~
Inkzwart randje
~
The Counselor weet daarmee net op een krappe zes uit te komen. Met een beter script en personages die meer uitgediept waren, had het geweld nog meer kunnen snijden: nu blijven het karikaturen die afgeschoten worden. Door te kiezen voor een keiharde, rauwe toon en een einde waar nihilisten hun vingers bij zullen aflikken, weten de makers het eindresultaat alsnog naar een hoger niveau te tillen. Maar niet veel.
The Counselor
Regie: Ridley ScottJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Comeback
Voor veel hip-hopfans van mijn leeftijd begon de liefde voor het genre in 2000 toen Eminems The Marshall Mathers LP uitkwam. Dat de rapper dertien jaar na dato met een opvolger van deze mijlpaal komt, is gewaagd. Toch slaagt hij er in al het hoongelach de kop in te drukken.
Op de eerste Marshall Mathers LP was Eminem nog een jonge hond die zijn frustraties op iedereen botvierde die maar in zijn gezichtsveld kwam. Moeder, vader, (ex)vrouw Kim en grote popsterren moesten het ontgelden. Het is waarschijnlijk een van de redenen dat er met scepsis gereageerd werd op de komst van The Marshall Mathers LP 2. Velen zullen zich afgevraagd hebben of de Amerikaan ooit volwassen zou worden. Op The Marshall Mathers LP 2 laat de inmiddels 41-jarige Eminem echter horen dat hij de provocatie voorbij is.
Als herboren
Even voor de duidelijkheid: Eminem is geen zachtaardige, saaiige man geworden die nu over de liefde en de mooie dingen in het leven rapt, maar de tijd dat hij zijn vrouw vermoordde op een track is toch wel verleden tijd. Dat hij nog steeds een hekel aan zijn vader heeft en dat niet onder stoelen of banken steekt, wordt duidelijk op ‘Rhyme Or Reason’, maar zijn haat is niet meer blind en maakt zijn teksten sterker dan voorheen. Het nummer ‘Headlights’ kan zelfs als een excuusbrief aan zijn moeder gezien worden, die toch altijd Eminems favoriete mikpunt van spot was.
Dat zijn haat voor populaire popsterren er ook niet meer is, laten de vele samenwerkingen met zangeressen als Rihanna en Skylar Grey zien. Eminem heeft daarmee zijn poppier aanpak van Recovery (2010) op dit album doorgezet, maar waar het op het vorige album aan energie en urgentie ontbrak, klinkt Eminem op dit album als herboren en lijkt hij na twee mindere albums weer een eigen geluid gevonden te hebben. Dat dit geluid meer mainstream is dan de oude Eminem maakt helemaal niks uit zolang hij ijzersterke tracks als ‘The Monster’ (in samenwerking met Rihanna) blijft maken.
Aangename verrassing
Het is dan ook vooral wegens het vinden van zijn nieuwe stijl dat de keuze voor de albumtitel duidelijk wordt. Was The Marshall Mathers LP zijn grote doorbraak, The Marshall Mathers LP 2 kan als zijn grote comeback gezien worden. Eminem speelt met dit gegeven door op het hele album verwijzingen naar de eerste Marshall Mathers LP te verstoppen. Zo is op beide albumcovers hetzelfde huis afgebeeld, is openingsnummer ‘Bad Guy’ een vervolg op de hit ‘Stan’ en komt de beat van ‘Criminal’ in gewijzigde vorm terug op ‘So Much Better’.
Hoewel The Marshall Mathers LP 2 een aangename verrassing is, was het album nog veel beter geweest als de mindere tracks achterwege gelaten waren. Zo zijn de hooks op ‘Survival’ en ‘Legacy’ vrij irritant, heeft ‘Asshole’ een te drukke beat en laat Eminem op ‘Stronger Than I Was’ horen dat hij nog altijd niet kan zingen. Had Eminem genoegen genomen met ‘slechts’ een uur aan sterke nummers, dan was The Marshall Mathers LP 2 zijn beste album tot nu toe geweest.
Eminem
Album: The Marshall Mathers LP 2Misschien ook iets voor u
LIFF: Problematische tieners
/ 0 Reactiesdoor: Suzan Groothuis3 Sterren.
Hoe complexe materie toegankelijk wordt gemaakt, toont Destin Cretton in Short Term 12. In zijn film draait het om Grace, die haar werk in een opvang voor probleemjongeren vol overgave doet. Maar de komst van het nieuwe meisje Jayden brengt haar eigen traumatische ervaringen naar boven. Problemen en ervaringen die Grace diep had weggestopt. Met name de gevolgen die dit heeft voor haar relatie met collega Mason lijkt Grace niet goed te kunnen overzien.
~
Dat de jonge Grace ook een problematisch verleden heeft, doet in eerste instantie wat gekunsteld aan. Anderzijds maakt juist dat haar tot zo’n gedreven kracht. De scène waarin ze Jayden redt uit de monsterlijke klauwen van haar vader is wat overdreven, maar maakt met humor weer veel goed. Als geheel weet Short Term 12 de goede balans te houden: zijn zwaar beladen thema en heftige gebeurtenissen gaan gepaard met humor en relativering, wat de film toegankelijk maakt voor een groter publiek. Daarbij schuwt Cretton de kritische noot naar hogergeplaatsten als psychiaters niet. Brie Larson en John Gallagher Jr. zetten hun rollen van Grace en Mason overtuigend en subtiel neer, iets wat overigens voor de gehele cast geldt. Short Term 12 kreeg de hoogste publiekswaardering en mocht met de LIFF publieksprijs naar huis.
Short Term 12
Regie: Destin CrettonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Ciné Premières
/ 0 Reactiesdoor: Marieke van Ommeren0 Sterren.
8Weekly bezocht de volgende voorstellingen:
Je fais le mort
La Tendresse
Gabrielle
Les Lendemains
Dead Man Talking
Des morceaux de moi
Jeunesse
Misschien ook iets voor u
Het smakelijke leven van een piraat
Van Captain Jack Sparrow tot Kapitein Haak en van Somalische criminelen die zich uitgeven voor piraten tot Piet Piraat: het leven van piraten spreekt tot de verbeelding. Er is menig film en boek over ze verschenen maar tot op heden nog niet over een charismatische, wrede maar rechtvaardige piratenkoningin.
In Buskruit en kaneel worden twee werelden onherroepelijk met elkaar vermengd. Geweld op zee wordt op poëtische wijze verweven met de kunst van het koken. Het verhaal vertelt over chef-kok Owen Wedgwood, die in 1819 wordt ontvoerd door piratenkoningin Gekke Hannah Mabbot. De enige manier waarop hij aan boord van haar schip kan overleven is door iedere zondag exclusieve en vooral heerlijke gerechten te bereiden. Als zijn maaltijd onder de maat is of ook maar enigszins lijkt op iets wat hij haar al eerder heeft voorgeschoteld, zal hij worden vermoord.
Hiermee ontstaat een zowel bizarre als bewonderenswaardige situatie. Met in zijn achterhoofd de gedachte te sterven weet Owen de meest fabuleuze gerechten te bereiden. Ondertussen leert hij steeds meer over de wereld om hem heen en doet hij zelfs mee aan zeeslagen. Omdat hij, naast de bereiding ervan, de maaltijden ook met Hannah moet delen, leert hij haar gaandeweg goed kennen. Ze blijkt heel anders in elkaar te steken dan hij van tevoren dacht.
Vrouwelijke Robin Hood
De strijd die Hannah ondertussen voert tegen de Koperen Vos, die de duivel in eigen persoon zou zijn, is zowel een persoonlijke vendetta als een gevecht voor rechtvaardigheid. Ze ontpopt zich gedurende het verhaal als een vrouwelijke variant van Robin Hood, ware het niet dat zij de veroverde buit niet onder de bevolking verdeelt maar onder haar eigen bemanning.
De strijd van Hannah is ondergeschikt aan het ware verhaal: dat van Owen en Hannah. De twee zijn elkaars tegenpolen maar blijken toch goed met elkaar overweg te kunnen. In het begin van het boek probeert hij nog te ontsnappen, maar langzamerhand ontwikkelt hij sympathie voor Hannah en haar piratenbende.
Poëtische gerechten
Eli Brown heeft het verhaal door de ogen van Owen laten vertellen, wat hij doet in de vorm van logboeken. In typisch 19e eeuws taalgebruik houdt hij de lezers op de hoogte van de ontwikkelingen op het schip. Hij beschrijft op wonderlijke wijze de speurtocht naar de ingrediënten voor het avondmaal en op poëtische manier de voorgeschotelde gerechten. Wat te denken van ‘kwarteleieren met basilicum gepocheerd in ramequin met een puttanesca van zongedroogde tomaten, gebraiseerde fazant met een salade van paardenbloembladeren en jus de l’île op een bedje van gebakken banaan, en een confetti van gepekelde maiskorrels a la mer’.
Toveren met woorden en eten
Dat Brown naast schrijver ook culinair recensent is, wordt goed duidelijk tijdens het lezen. Hij laat niet alleen Owen toveren met gerechten, zelf tovert hij met woorden bij het omschrijven van het koken en de maaltijden. Van de meest simpele ingrediënten weet Brown Owen de meest luxueuze gerechten te laten bereiden. De vindingrijkheid beperkt zich echter niet alleen tot de gerechten zelf. Ook het koken is uiterst inventief: deegrollen gebeurt met een kanonskogel en, bij gebrek aan een oven, laat Brown het deeg rijzen onder de kleding van Owen.
Buskruit en kaneel is een avonturenboek dat met geen enkel ander piratenverhaal vergeleken kan worden. Ja, er zijn zeeslagen en ja, het leven aan boord van het schip is bikkelhard, maar Buskruit en kaneel onderscheidt zich op andere vlakken. Natuurlijk is er het eten, dat is exclusief, bijzonder en bovenal een staaltje kunst op zich, maar vooral ook de bijzondere figuur Gekke Hannah Mabbot blijft je bij.
Brown heeft een geheel eigen kijk op het piratenleven van vroeger gegeven. Hij schrijft vol overgave, fantasie en poëzie. Buskruit en kaneel is een piratenroman als geen ander. Het is onderhoudend, vernieuwend en vooral erg fijn om te lezen. Het is een ware pageturner vol humor, hemelse, hongerig makende gerechten en actie. Het leven van een piraat is nog nooit zo lekker geweest.
Prijs: 18,95
Bladzijden: 256
ISBN: 9789056724344
Misschien ook iets voor u
Adèle schittert opnieuw
/ 0 Reactiesdoor: Anne-Geert Pruim2 SterrenEen film over een zieke moeder. Over een dochter die zich onbegrepen voelt. Over een vader die daar tussenin staat. En over een andere dochter die ooit spoorloos verdwenen is en plotseling weer opduikt. Maar vooral een film met Adèle Exarchopoulos.
Erell (Adèle Exarchopoulos uit La vie d’Adèle) is een pubermeisje in een klein Frans dorp. Binnen haar vriendenkring – die enkel uit jongens bestaat – is ze met haar jongensachtige gedrag en kleding ‘one of the guys’. Ze hangen rond, drinken, blowen en gooien eens een ruit in. Voor haar zieke moeder is Erell is een voetveeg voor haar eigen frustraties. Erell loopt vrijwel altijd rond met een camera. Ze filmt zichzelf, haar ouders en haar vrienden.
~
Halfbakken thema’s
De verschillende thema’s bieden veel mogelijkheden. De omgang van een gezin met een zieke moeder, de puberteit van een dochter die zich niet geliefd en niet op haar plaats voelt, een vader die geen partij wil en durft te kiezen en daarbovenop is er nog de gespannen gezinssituatie door de dochter die al jaren vermist is en gedurende de film ineens weer voor de deur staat, zwanger en met een vriend. Debuterend Regisseuse Nolwenn Lemesle doet er allemaal veel te weinig mee.
Alle bovenstaande thema’s worden behandeld, maar alle halfbakken. Op geen van de onderwerpen wordt echt diep genoeg in gegaan. De verhaallijnen sleuren daarmee wat doelloos door de film. Lemesle werpt in de film nogal wat vraagstukken op, maar de antwoorden erop zijn onduidelijk of geheel niet aanwezig. Het hoe en waarom van de verdorven band tussen Erell en haar moeder blijft voor de kijker vooral gissen. De uitstapjes die Erell met haar vrienden en heel soms met haar vader en ouders samen maakt, geven de film wat meer inhoud, maar lang niet voldoende. Het is allemaal te oppervlakkig en te weinig dynamisch.
Ster in wording
~
Zelfs het uitstekende optreden van Exarchopoulos biedt echter te weinig compensatie voor de vele onvolkomenheden in de film. Filmmaakster Lemesle zal vast als doel hebben gehad om de stuurloosheid van een puber levend in een beklemmende omgeving te tonen. Door de thema’s niet genoeg te volmaken, wordt de film echter vooral een incompleet verhaal. Heel streng beoordelend kan zelfs gesteld worden dat ze vooral haar eigen stuurloosheid met deze film laat zien. En dat is jammer, want de film toont best potentie, maar het komt er in z’n geheel lang niet voldoende uit.
Des morceaux de moi
Regie: Nolwenn LemesleJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Soldier On biedt verwachte kwaliteit
Het is niet zo dat het tweede album van Tim Knol onsuccesvol was. Toch betekent de titel van het derde album, Soldier On, zo veel als ‘volhouden’. Muzikaal gezien klopt dat, want ondanks enkele wisselingen in de band is de kwaliteit van de muziek nog steeds onverminderd hoog.
het derde album, Soldier On, zo veel als ‘volhouden’. Muzikaal gezien klopt dat, want ondanks enkele wisselingen in de band is de kwaliteit van de muziek nog steeds onverminderd hoog.
Met zijn gelijknamige debuutalbum zette Knol zichzelf in 2010 op de kaart. Days, dat een jaar later uitkwam, benadrukte dat het succes van dat debuut geen toeval was. In oktober 2011 besloot de man uit Hoorn dat het wel even mooi was geweest. Hij nam een jaar vrij en besteedde dat onder andere aan fotografie. Inmiddels is het derde studioalbum uit, wat de aftrap is voor een flinke solo theatertour die start in januari. De batterij lijkt weer opgeladen te zijn bij de nog maar 24-jarige Knol.
Liedjes van eigen hand
Meestergitarist Soldaat maakt nog altijd deel uit van de band, terwijl drummer Kleijn en bassist Zwart terugkeren. Wat wél een stijlbreuk is, is dat vaste schrijver en toetsenist Van Duijvenbode vervangen is door Lensink. Knol lijkt dus alle teksten zelf geschreven te hebben. Die gaan op dit album vooral over afscheid nemen en doorgaan. Titelnummer ‘Soldier On’ start met zacht getokkel. Het is een tikje melancholisch, maar het ‘soldier oooooon’ wordt vol overtuiging gezongen. Ergens komen is makkelijk, maar er ook blijven is moeilijker. Er zijn immers talloze redenen om alles af te blazen. Vandaar de boodschap: blijf volhouden.
De thematiek van ‘Soldier On’ zet zich voort in ‘Bury the Ocean’. Het moeiteloos gezongen liedje, dat voor een heerlijke ontspannenheid zorgt, gaat over willen verdwijnen en de vraag of alles niet te snel gaat. Ook ‘Cold cold rain’ is een track die zeker de moeite waard is. Met americana-invloeden geven piano, gitaar en later viool ondersteuning aan het intense refrein. Net als ‘Soldier On’ heeft de single ‘Motion of Life’ hitpotentie. Met een vrolijk ‘lalalalala’ opent het nummer, dat verder zacht en gevoelig gezongen wordt. Het hoge koortje zorgt voor een zekere opgewektheid.
Een standaardformule voor succes
‘Enjoy the Spectacle’ en ‘Sea of Shame’ zijn niet heel uniek. Dat ze allebei toch zeer de moeite waard zijn, komt doordat beide deels tweestemmig gezongen zijn. Belangrijker is dat de standaardformule nog steeds goed uitpakt; couplet en refrein worden afgewisseld door instrumentale stukken met gitaar op de voorgrond. Dat is iets wat aan deze muzikanten wel overgelaten kan worden. Voeg hier de stem van Knol (die niet heel uniek, maar toch erg fijn is) aan toe, en je kunt je afvragen of er ooit iets moet veranderen aan deze band.
Bij het eind van de plaat aangekomen blijkt dat het tempo laag blijft. Uptempo nummers als ‘When I Am King’, ‘Sam’ of ‘Gonna Get There’ van vorige cd’s ontbreken dan wel. ‘Highflyer’ klinkt al wat te bekend in de oren, terwijl ook ‘Sister Romance’ urgentie mist. Dat neemt niet weg dat het beide mooie nummers zijn, waarbij vooral laatstgenoemde doet denken aan The Beatles. Slotnummer ‘Rearview Mirror’, tevens een van de meer countryachtige liedjes, eindigt met de tekst ‘Now he’s moving on, on to bigger things’. Als we aan de toekomst denken, zal Tim Knol inderdaad door blijven gaan en volhouden op de inmiddels vertrouwde, maar o zo fijne manier.
Tim Knol
Album: Soldier OnLink: Excelsior Recordings
Misschien ook iets voor u