In Borgen volgen we het leven van Birgitte Nyborg (Malou Gorter) vanaf het moment dat zij is aangesteld als eerste vrouwelijke minister-president. Laat alle Deense namen je niet verwarren, Borgen is een afschildering van de Nederlandse politiek, met Nyborg als Nederlandse premier. Als minister-president moet zij handelen over zaken die op dit moment actueel zijn: de aanschaf van een nieuw gevechtsvliegtuig, een vrouwenquotum voor het bedrijfsleven en – uiteraard – de vluchtelingencrisis. Borgen geeft een realistische weergave van het huidige politieke bedrijf. Juist door deze realistische benadering valt het echter wel op wanneer Borgen de tijdsgeest minder te pakken heeft. Zo zijn de plagerijtjes waar de rechts-populistische Svend Saltum (Harry Piekema) mee te kampen heeft wel erg onschuldig vergeleken met de situatie van zijn niet-fictieve en zwaarbeveiligde evenknie Geert Wilders en kun je je afvragen of de geheime homoseksuele escapades van een Nederlandse minister  anno 2016 wel werkelijk de drastische gevolgen hebben die erin Borgen aan worden verbonden.

Politiek versus privé

We volgen in Borgen, naast haar politieke carrière, ook het verloop van het gezinsleven van Birgitte Nyborg. Hoe succesvoller in de politiek, hoe verder haar gezin uit elkaar valt. Met name de ontwikkeling van Birgittes dochter Laura (Julia Akkermans) is interessant. Evenredig aan haar moeders carrière takelt Laura’s geestelijke gezondheid steeds verder af. Wat weer tot politieke problemen leidt: Birgitte wil Laura laten opnemen in een elitaire privékliniek maar is als sociaal politica tegenstander van dure particuliere gezondheidszorg. Laura wordt daarmee een gewild onderwerp van de kranten en zo is de klok weer rond. De continue spagaat tussen publiek en privé waar Birgitte Nyborg zich in bevindt komt in Borgen overtuigend naar voren.

Theater in televisieformat

Borgen volgt, zover dat kan, het concept van de televisieserie. Het stuk is opgedeeld in afleveringen en na elke aflevering volgt een korte pauze. Iedere aflevering start met een korte recap van de belangrijkste gebeurtenissen uit de vorige aflevering. Het idee is dat het publiek hierdoor de mogelijkheid heeft om, als het wil, een aflevering over te slaan om bijvoorbeeld een luchtje te scheppen. Dat is overigens niet aan te raden, want je mist veel en zo verhelderend zijn die recaps nu ook weer niet.

Zoals je van een stuk, dat gebaseerd is op een televisieserie en handelt over de politieke realiteit, wellicht kunt verwachten, wordt er in Borgen veel gepraat. Heel veel gepraat. En het tempo ligt bij tijd en wijle extreem hoog. Dit leidt er iets te vaak toe dat je wel erg lang achter elkaar naar enkel pratende mensen zit te kijken. Dit is op televisie geen probleem, maar minder geschikt voor het theater. Indrukwekkend zijn vrijwel alle scènes waarin wel voor een meer theatrale benadering is gekozen, zoals de slow-motionpresentatie van Nyborgs kabinet, wanneer Nyborg vredesonderhandelingen voert met strijdende Afrikaanse presidenten en, absoluut hoogtepunt van de voorstelling, wanneer Brigitte in alle rust ontbijt met haar kinderen. Birgitte neemt de tijd om de tafel klaar te maken, Laura schenkt haar broertje en moeder thee in. De politieke dialogen zijn ver weg en even is alles vredig. In deze scènes transformeert Borgen van televisie op toneel naar indrukwekkend theater.

Tijdens het Weekend Break Festival was het Grand Theater in Groningen een weekend lang de speeltuin van Club Guy & Roni. Dat betekent dans, muziek en natuurlijk theater. Zo ging ook de voorstelling The Jungle is our House in première. Geïnspireerd door een leus op een spandoek verkreeg de voorstelling zijn titel. “The Jungle is our house plz don’t destroy it, if you do so then where is the place to go?” luidt een van de spandoeken tijdens het protest tegen de sluiting van het illegale kamp in Calais.

Fragmentarisch

Een voorstelling over de droom van een beter bestaan en de kille realiteit, “dit is niet hoe ik het me had voorgesteld.” De toneeltekst is poëtisch, vol herhalingen en van de hak op de tak. Fragmentarisch wordt het verhaal niet alleen in tekst verteld, maar ook in beweging en muziek, want “de man met de gitaar kan het zoveel beter vertellen.” De muziek van Bert Dockx zet constant de sfeer in de voorstelling, van een bottleneckbluesriff tot duistere scheurende effecten en een eindsoundtrack die je kippenvel bezorgt.

The Jungle is our House is een collage van monologen, muziek en dans. Deze drie elementen bestaan keurig naast elkaar, de dans breekt nooit uit het wit getekende vierkant, de gitarist staat in de linkerhoek en actrice Veerle van Overloop vertelt zittend in een spot rechts. Ze versterken elkaar niet altijd: als de gitarist met zijn effectbakjes speelt terwijl actrice Veerle Overloop haar monoloog doet, werkt dat visueel verstorend.

Verbeeldend

De choreografie is prachtig en spreekt tot de verbeelding wanneer Veerle van Overloop door een grijs kleed wordt bedekt. Igor Podsiadly danst vervolgens met haar lichaam balancerend in het grijze doek. Het decor is simpel abstract, maar effectief. Plastic omlijst het toneel en dient als doek voor de projecties die soms abstract en dan weer erg letterlijk zijn. De eindtekst is geheel in een Slavisch klinkende taal, op het doek wordt de Nederlandse vertaling van de tekst als autocue meegerold. Hoewel de onverstaanbare woorden melodieus en emotioneel klinken, helpt de vertaling niet mee. De gigantische lappen tekst werken eerder afleidend. Het wordt een spelletje; bij welke zin is de acteur nu?

The Jungle is our House spreekt vanuit verschillende kunstvormen over verschillende werelden, die elkaar door de fragmentarische aard van de voorstelling niet altijd ontmoeten. Een interdisciplinaire collage die tot de verbeelding spreekt, over hemel en hel, gevangen in een paar vierkante meter, een klein wit getekend vierkant.