We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Vijf onzekere dertigers voor de prijs van één
Hoe is het om dertig te zijn? Regisseur Daan Bakker toont in zijn langspeeldebuut met name de minder leuke kanten: onzekerheid, schoonfamilie, ontvoerd worden door aliens. En daar mag de kijker hem enorm dankbaar voor zijn.
Koen heeft een probleem. Elk jaar als Koen naar de familiereünie gaat, schiet oom Ben hem tegemoet. En dat zegt oom Ben: ‘Kijk Koen, melk!’ En dan drinkt Koen melk. Heel veel melk. En dan zegt oom Ben: ‘Kijk Koen, ham!’ En dan eet Koen ham. Heel veel ham. En oom Ben lachen! Ja, het is leuk. Maar eigenlijk zou Koen wel eens iets anders willen eten dan ham, en iets anders willen drinken dan melk. Hoe gaat Koen dit onmogelijke dilemma te lijf?
Antwoord: met pulserende contouren en haast onverstaanbaar gebulder. Koen is namelijk een bliepende witte stip tegen een felrode achtergrond. En zijn probleem, dat speelt zich af in een wereld die tot in het absurde is gestileerd. Het eerste deel van Daan Bakkers debuutfilm Quality Time – bestaande uit vijf korte films – zal zeker wat kijkers afschrikken, maar zij die zich door dit even grappige als tergende minidrama weten te worstelen, staat wat moois te wachten.
Wat te denken van de Noorse Kjell, bijvoorbeeld, die met hulp van een beetje te veel tijdreizen zijn sociale angst uit zijn bestaan wil wissen? Of Karel, die als puber ontvoerd werd door buitenaardse wezens en jaren later als nieuw… ding terugkeert bij zijn ouders? De hilarische ideeën van Bakker lijken compromisloos hun weg vanuit zijn brein naar het scherm te hebben gevonden.
Daarnaast is elk verhaal een studie in stijl. In de tweede film wordt bijvoorbeeld geen woord gesproken: elke dialoog vindt plaats via tekstwolkjes op het scherm. Sfeer wordt gecreëerd door de afstandelijke camerastandpunten en de nadrukkelijk aanwezige muziek. Zo wordt de kijker nooit deel van het leven van de overspannen Stefaan, maar voelt deze wel zijn onvermogen om met mensen om te gaan. Dat klinkt misschien pretentieus, maar Bakker vergeet nooit dat vermaak en stijl elkaar niet uitsluiten. Zijn verhalen vervelen gelukkig nooit.
Jeukwoordenbrei
Dat Quality Time niet leunt op louter absurdistische spielerei, bewijst Bakker bovendien in het laatste verhaal, dat het meest in de buurt komt van een ‘gewone’ dramafilm. Het bezoek van Jef aan zijn schoonfamilie kent inhoudelijk en stilistisch de minste verrassingen, maar is daarom niet minder sterk. De humor zit hem hier niet in de grote gebaren, maar juist in de subtiele details: Jefs nieuwe schoonbroer die achteloos, op de achtergrond van een scène een jeukwoordenbrei uitkraamt, of een gitaarsolo die eerst iets te lang, vervolgens veel te lang en ten slotte ondraaglijk lang duurt.
Steeds opnieuw vindt Bakker manieren om zijn korte films interessant te maken. Of het nu alledaagse of juist abnormale gebeurtenissen zijn; onder zijn regie wordt het een wonderlijk schouwspel. Hoe het er voor staat met de dertigers in Nederland, dat weet ik niet, maar in Bakkers wereld is het in elk geval genieten geblazen. Althans, voor de toeschouwers.
Quality Time
Regie: Daan BakkerJaar: 2024
Distributeur: September Film
imdb: http://www.imdb.com/title/tt6010828/
Misschien ook iets voor u
De terloopsheid van het leven
Ze maakte furore op de bühne van Poetry Slam en werd onmiddellijk geschaakt door uitgeverij Podium. Met inmiddels ook de Nieuw Proza Prijs Venlo op zak, debuteert Gerda Blees nu met een verhalenbundel. Fris, poëtisch, maar geen verhaaltjes-voor-het-slapen-gaan.
De titel van de bundel, met zijn zweem van onbezorgde lichtvoetigheid, biedt in eerste instantie nog een glimp hoop. Maar wie eenmaal in één van de tien verhalen uit Aan doodgaan dachten we niet verstrikt raakt, krijgt al snel een ongemakkelijk voorgevoel. En dan is het net als met een platgereden eend, langs de kant van de weg. Het besef dat je eigenlijk niet moet kijken, maar het dan tóch niet kunnen laten. Diezelfde magnetische aantrekkingskracht gaat ook uit van de verhalen van Blees.
De lezer als drone
Met onschuldige decors zoals de warme, lome zomerstraten in ‘Zomerkroos’, zet ze je als lezer aan de rand van een verhaal neer. Één vinger houdt ze stevig achter in je kraag gestoken, zodat ze je behoedt voor het onderdeel worden van de gebeurtenissen. Hierdoor blijf je een toeschouwer achter glas, die ziet en registreert, net als Blees zelf voortdurend lijkt te doen in het leven. Het is dat afstandelijke, machteloze toekijken terwijl het verhaal zich voor je ogen voltrekt, dat de verhalen zo buitengewoon sterk maakt.
Soms hangt de toeschouwer zelfs als een drone boven de scène, zoals in het verhaal ‘Kleine mis’. Hierin bezien we, als vanuit een hemels oogpunt, de jonge scholiere Solenelle in een benarde positie:
De stilte voor de schreeuw
Valt direct een ander sterk punt op waarmee Blees het vervreemdende effect creëert dat haar verhalen ademen: haar onderkoelde, haast terloopse verteltoon. In een kabbelend ritme dein je mee op de gedachten en handelingen van de personages met een hoog gehalte aan geruststellende dagelijksheid. Kopjes koffie onder een ‘automatisch uitschuifbare zonneluifel’ in ‘Regen en geen regen’ en een blauwe lucht en een huilende baby in ‘Blauw, blauw’.
Dat kabbelen maakt dat de duidelijk voelbaar aanwezige donkere ondertoon nooit duister wordt. Het grote drama is nog weg, alles lijkt zich te voltrekken in de stilte voor de schreeuw. En juist die dramaloosheid, leidt tot dat opperste gevoel van beklemming rond je maagstreek. Geen verhalen die een ontspannen nachtrust bevorderen. Wel verhalen die je opnieuw wilt lezen als met, inderdaad, een goed gedicht.
De laatste druppel
Blees lijkt geïntrigeerd door diezelfde terloopsheid die het leven lijkt te bevatten. Hoe haar personages soms ook trachten hun leven richting te geven, het leven zelf fietst daar vaak dwars doorheen. En met een totale willekeur.
Dingen gebeuren, lijkt Blees te willen zeggen. Zoals ze ook niet kunnen gebeuren. En op het overgangsmoment van die gebeurtenissen balanceren haar verhalen. De laatste titel uit de bundel, ‘Regen, geen regen’ leest hierin als een sleutelverhaal. Een vrouw mijmert op haar terras over het precieze moment dat regen geen regen meer is. (Of leven geen leven?). De uitdaging van het waarnemen van die laatste druppel, daar gaat het om:
Gerda Blees heeft een talent voor laatste druppels.
Ze opent je de ogen. En maakt er prachtige literatuur van.
Aan doodgaan dachten we niet
Schrijver: Gerda BleesUitgever: Uitgeverij Podium
Prijs: € 18,50
Bladzijden: 160
ISBN: 978 90 5759 831 9
Misschien ook iets voor u
Stevigere zesde is neo-prog
Het album Heaven and Beyond is het zesde studioalbum van de Nederlandse progrockformatie Knight Area. Het album klinkt internationaler dan ooit. De sound van de band heeft naast progrock ook een stevig neo-prog-geluid gekregen. Hierdoor klinkt het album scherper dan zijn voorgangers.
De band maakte de afgelopen jaren een indrukwekkende ontwikkeling door. Hun eerste album verscheen in 2004 met Gerben Klazinga stevig aan het roer, bijgestaan door een grote verscheidenheid aan muzikanten. Tegenwoordig heeft Knight Area sinds 2013 een hechte bezetting.
Alle voorwaarden OK
Al sinds het debuutalbum The Sun Also Rises is er belangstelling voor de muziek van deze band in Amerika. Verrassend genoeg is Knight Area daar zelfs een veel grotere band dan in eigen land. Een reden voor dit succes is het feit dat progrock in de USA een veel groter publiek trekt dan aan deze kant van de oceaan.
Gelukkig kent Nederland in de loop der jaren steeds meer metal- en symfonische metal bands, die tegen de progrock aan schurken. De mixer van het album, Joost van de Broek, heeft dan ook in die hoek zijn sporen heeft verdiend. Eerder mixte hij albums voor After Forever, Epica en Star One en ook het vorige album van Knight Area Hyperdrive. De productie is in handen van de band zelf.
De mastering werd gedaan in de Q-point studio door Peter Brussee. Alle voorwaarden zijn aanwezig om van dit album een enorm succes te maken.
Het album klokt meer dan een uur en kent geen zwakke momenten tussen de elf composities, die allen van de hand van de band zelf zijn.
Typische opener
Het album opent met het fantastische “feel good”-nummer ‘Unbroken’, dat de luisteraar direct naar het puntje van zijn stoel dwingt. De compositie heeft iets groots in zich en geeft de opmaat voor nog veel meer heftige muziek op het album. Daar stelt de rest van de composities gelukkig dan ook niet in teleur, maar deze eerste compositie is wel bij uitstek een song, die het alleen goed doet als opener. Het zou me dan ook niet verbazen als de band dit nummer voortaan ook live als opener van de shows zal gaan gebruiken. Bijna naadloos gaat het instrumentale nummer over naar de song ‘Dreamworld’.
Wat opvalt aan alle composities op het album is dat de zang van Mark Smit aan kracht heeft gewonnen ten opzichte van het oudere werk. Daar waar Smit in het verleden af en toe de kracht van de rest van de band niet bij kon houden, weet hij nu prima als zanger in dienst te staan van de band. Hopelijk lukt hem dit live ook. Gezien zijn progressie, die al startte bij het vorige album, dat we ook live hebben mogen aanschouwen, hebben we hier het volste vertrouwen in.
Het album kent alleen hoogwaardige liedjes in een dito uitvoering. Nergens zakt het album in, zodat het van ‘Unbroken’ tot aan de afsluiter ‘Memories’ op en top genieten is van deze top progrock uit eigen land. Verplichte luisterkost voor de liefhebbers van deze ondergewaardeerde en onderbelichte muzieksoort op de vaderlandse radio.
Knight Area
Album: Heaven And BeyondPrijs: €18,99
Aantal tracks: 11
Link: Butler Records
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Te gekke en gevarieerde editie
In tegenstelling tot de vrijdag is de zaterdag van Motel Mozaïque volledig uitverkocht. Dat moeten de weergoden hebben geweten: met een lekker zonnetje en een graad of zestien beginnen we deze muzikale dag op Plaza Mozaïque, dat tegen het middaguur al redelijk gevuld is met festivalgangers, muziekliefhebbers en dagjesmensen.
De toegang tot Plaza Mozaïque is gratis waardoor het aanwezige publiek heel de dag gemêleerd is. Het is een hele leuke manier om dagjesmensen en Rotterdammers kennis te laten maken met het festival zonder dat ze daar geld voor neer hoeven te leggen. Plaza Mozaïque is dit jaar gevestigd rondom de beruchte Kabouter Buttplug op het Eendrachtsplein, vlakbij diverse venues van het festival. Zo liggen Rotown en de Paradijskerk om de hoek, is de Schouwburg slechts een paar minuutjes lopen en sta je binnen no time in de prachtige Arminiuskerk.
Het zaterdagprogramma begint in de Arminiuskerk waar 3voor12 wederom diverse sessies op het programma heeft staan. De kerk is de ideale plek voor sessies met onder andere singer-songwriters Lisa Hannigan en Isaac Gracie. Het is vandaag heerlijk warm, maar kippenvel krijgen van deze twee artiesten is onvermijdelijk. In de hal van de Schouwburg staat even later Spinvis met Amos Ben-Tal | OFFprojects met een heuse talkshow waarbij diverse gasten en dansers worden uitnodigt voor een bijzonder spektakel. Tussendoor zingt hij nummers, speelt gitaar en pakt hij het publiek in met interessante vraagstukken en humoristische uitspraken. Het is de perfecte opwarming voor de indrukwekkende show van Joep Beving, even later in de Grote Zaal van de Schouwburg.
Joep Beving is inmiddels een graag geziene muzikant op de Nederlandse festivals. Eerder dit jaar stond hij nog in een kerk op Eurosonic Noorderslag en afgelopen jaar speelde hij op Into The Great Wide Open. Dat is te zien aan het aantal mensen dat aanwezig is in de Grote Zaal: hoewel zijn magische pianomuziek juist heel goed uit de verf zou komen in een van de twee kerken van het festival, is het direct duidelijk dat die twee venues te klein zouden zijn. Aan de ene kant jammer, want de intieme pianomuziek van Beving zou wellicht nog intenser zijn geweest in een dergelijke setting. In de Schouwburg is het een uur lang genieten: het publiek wordt betoverd door de fraaie muziekstukken van de Nederlandse pianist. Van tevoren vraagt hij het publiek om niet na ieder stuk te applaudisseren, wat ontzettend goed blijkt te werken. Stukken als ‘Sleeping Lotus’ (over zijn dochter Lotus) en ‘Etude’ zijn nog overweldigender wanneer ze vrijwel aaneen worden gespeeld. Mensen genieten met hun ogen
dicht, hier en daar gaan zelfs aanwezigen op de grond liggen met gesloten ogen en overal is het muisstil. Een hele bijzondere show op deze MOMO-zaterdag.
De toegankelijkheid van de diverse locaties is een stuk beter benaderbaar dan een aantal jaren geleden. Het gebeurt dan ook een aantal keren dat we diverse artiesten ergens in de zon zien zitten of zien genieten van shows van andere muzikanten van de line-up. Terwijl we vlak voor de show van Novo Amor nog even van de zon genieten zien we bijvoorbeeld de leden van mauno hetzelfde doen. Groot gelijk: het is heerlijk toeven aan het water in de stad. In de Arminiuskerk staat de Britse singer-songwriter Novo Amor met kornuiten om 19:00 uur, een absolute must-see voor fans van Bon Iver, Haux en James Vincent McMorrow. Novo Amor is het project van Ali John Meredith-Lacey, een talentvolle jonge muzikant. Met zijn opvallende falsetto stem en magische tracks neemt hij het aanwezige publiek mee naar hogere sferen. Hierbij krijgt hij vocale steun van Ed Tullett die een wat sterkere sound heeft en continu loepzuiver zingt. Bij Meredith-Lacey zijn hier en daar wat valse noten te ontdekken, hoewel dat nergens écht storend is. ‘Alps’ is, samen met de prachtige stem van Tullet, een absoluut hoogtepunt en de Guns ‘n Roses cover ‘Welcome To The Jungle’ een aangename verrassing. Een mooie rustige show in een fijne setting om de avond mee in te luiden.
Van de Arminiuskerk lopen we met een korte stop op Plaza Mozaïque naar de Paradijskerk waar mauno reeds aan het spelen is. De hardere indierock van de band uit Halifax is totaal niet in een hokje te plaatsen en heeft oncontroleerbare uitspattingen. Voor de Paradijskerk is de band ietwat te hard en vooral te tomeloos om er een mooi klinkend geheel van te maken. mauno had beter op een plek als Rotown of Worm kunnen staan, hoewel het dan alsnog afvragen is of het echt heel goed zou zijn geweest.
De jonge Isaac Gracie is alles wat juist wél past in de Paradijskerk. Even na het vertrek van mauno staat de goedlachse singer-songwriter met zijn dijk van een stem in de kerk. Hij vertelt hoe opvallend vaak hij in kerken zingt en dat dat ook weer niet heel vreemd is: hij is ooit begonnen met zingen in de kerk. Zijn stem is dan ook volledig aangepast op de goede akoestiek wat tot verbaasde gezichten leidt. Gracie heeft een aantal nummers online staan, die in het niet vallen bij wat hij live kan. Zijn stem is zo krachtig dat het bij sommige tracks niet eens uitmaakt dat ze ietwat eenvoudig in elkaar zitten. ‘Terrified’ en ‘Last Words’ zijn, samen met de sarcastische grapjes, het hoogtepunt van de avond en misschien zelfs wel van het hele festival. De Paradijskerk is dit weekend nog niet zó magisch geweest als nu.
We sluiten MOMO17 af met de mannen van The Slow Show in de Grote Zaal van de Schouwburg. The Slow Show is zo’n band met van die prachtige nummers waar je kippenvel van krijgt. De donkere stem van frontman Rob Goodwin doet denken aan die van Matt Berninger, zanger van The National. Een beetje fan weet dan ook al gauw waar de bandnaam The Slow Show van afgeleid is. Het optreden staat als een huis en verveelt nergens: van het doordringende ‘Ordinary Lives’ tot het steengoede ‘Brawling Tonight’. The Slow Show is een waardige afsluiter van de Schouwburg én van deze editie van Motel Mozaïque.
Ook al heeft het festival de afgelopen jaren minder ‘grote’ headliners, met deze te gekke en gevarieerde editie bewijzen ze dat je dergelijke namen niet nodig hebt om een succesvol festival neer te zetten. Nieuwe locaties zoals de magische Arminiuskerk en de nieuwe plek voor Plaza de Mozaïque bleken meer dan welkom te zijn: je hebt het idee dat alles net wat dichter bij elkaar ligt en het daardoor toegankelijker is geworden dan voorheen. De data voor de volgende editie in 2018 zijn al bekend: markeer 19, 20 en 21 april 2018 in je agenda, want Motel Mozaïque mag je niet missen!
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Geen trotse Oostenrijker
Thomas Bernhard (1931-1989) was een veelschrijver. Hij publiceerde romans, toneelstukken, poëzie en brieven en werd daarvoor in het Duitse taalgebied regelmatig bekroond. In Op de boomgrens zijn drie korte verhalen van de Oostenrijker verzameld.
Bernhard kwam in Heerlen ter wereld; zijn moeder was het Alpenland ontvlucht vanwege haar ongewenste zwangerschap. Hij groeide op bij zijn grootouders. ‘Voor veel geluk was Bernhard niet in de wieg gelegd’, constateren de vertalers Gerard Bes en Philip Grisel in hun nawoord. Bernhards onprettige jeugd en het gevoel van verlating zijn thema’s die in zijn werk een prominente plek innemen. Ook in Op de boomgrens zijn er geen lichte of hoopvolle vertellingen te vinden.
Schrijven in het donker
In ‘Kulterer’, het eerste verhaal van de bundel, ontmoeten we de gelijknamige gevangene die op het punt staat zijn vrijheid terug te krijgen. Dat is echter niet hoe Kulterer het zelf ziet. Stellen dat de opsluiting hem bevalt gaat misschien te ver, maar tegen zijn vrijlating ziet hij op. Zijn baantje in de drukkerij is niet vervelend, met de bewakers heeft hij geen problemen en hij heeft bovendien speciale toestemming om te mogen schrijven. ’s Nachts werkt Kulterer in het donker aan zijn verhalen. Vlak voor zijn vrijlating beginnen zijn celgenoten zich zelfs voor zijn teksten te interesseren. Kulterer vindt het dan ook niet gemakkelijk om de buitenwereld te betreden, maar hij moet toch de gevangenis verlaten:
Niets dan de chaos
De tweede bijdrage van de bundel, ‘De Italiaan’, lijkt op het eerste gezicht wat luchtiger te zijn. De naamloze verteller is namelijk al wandelend in gesprek met een Italiaan over toneelvoorstellingen, literatuur en kostuums. Maar schijn bedriegt: de Italiaan is aanwezig vanwege de begrafenis van de vertellers vader, die zelfmoord pleegde. In het paviljoen waar de overledene op eigen verzoek wordt opgebaard, zijn aan het einde van de Tweede Wereldoorlog meer dan twintig Polen doodgeschoten door de Duitsers. Ze zijn ‘in een kuil gekieperd’.
De oorlog is een thema waar Bernhard zich veel mee bezighield. Hij bekritiseerde de omgang van de Oostenrijkers met het oorlogsverleden scherp. Sowieso had hij niet veel op met zijn landgenoten. Tekenend daarbij is de anekdote over de uitreiking van de Oostenrijkse Staatsprijs voor Literatuur aan Bernhard in 1968, een moment dat de literatuurgeschiedenis inging als het Staatspreis-Skandal. Bernhard hekelt in zijn toespraak bij de uitreiking zijn ‘apathische’ landgenoten. ‘We hoeven ons niet te schamen, maar we zijn ook niets en we verdienen niets dan de chaos.’ Het publiek reageert allerminst geamuseerd. De minister van Onderwijs roept hem toe: ‘Toch zijn wij trotse Oostenrijkers.’ Bernhard behoorde daar beslist niet toe.
Meedenken met de agent
Bernhard staat bekend om zijn lange zinnen. Ze dwingen de lezer om de aandacht geen moment te laten verslappen. Dat geldt ook voor het slot van het boek, het titelverhaal ‘Op de boomgrens’. Net als in ‘Kulterer’ draait het om een schrijvende man in een sombere omgeving. De lezer maakt kennis met een jonge politieagent in een pension, die een brief schrijft naar zijn zwangere verloofde. De binnenkomst van een jongeman en een meisje maken de speurder in hem wakker; er klopt iets niet. Met zijn lange zinnen trekt Bernhard de lezer binnen de kortste tijd het verhaal in en laat hem meedenken met de agent. Het zal niet verbazen dat er zich daar op de boomgrens inderdaad iets duisters afspeelt.
Geslaagde kennismaking
Op het eerste gezicht lijkt Bernhard afstandelijk te formuleren, maar met zijn nauwkeurige schrijfstijl zit hij zijn personages tegelijkertijd dicht op de huid. Het maakt nieuwsgierig naar meer. Niet alleen naar extra informatie over de karakters en hun achtergronden, maar ook naar de rest van Bernhards oeuvre. Wie met Op de boomgrens kennismaakt met Thomas Bernhard, zal blij zijn dat er nog veel meer te ontdekken valt.
Op de boomgrens
Schrijver: Thomas Bernhard (vert. Gerard Bes en Philip Grisel)Uitgever: Uitgeverij IJzer
Prijs: €16,50
Bladzijden: 86
ISBN: 9789086841349
Misschien ook iets voor u
Succesvol met kleine namen
Vandaag de dag gaan we niet meer naar Motel Mozaïque om de grotere namen zoals Angus and Julia Stone en Mumford and Sons te zien. Dit is geen reden om het festival over te slaan, integendeel: dit jaar is de programmering van Motel Mozaïque wederom om door een ringetje te halen. Met bekende en minder bekende bands en artiesten. Ideaal om nieuwe muziek te ontdekken!
De eerste dag van Motel Mozaïque begint al vroeg in de middag met een aantal sessies in de magische Arminiuskerk: 3voor12 neemt vandaag sessies op met Daymé Arocena, Kim Janssen, Pitou en Ala.ni. Een prima begin van het festival: korte, rustige shows van gevarieerde artiesten. De Nederlandse singer-songwriter Pitou valt met haar bijzondere engelachtige stem op tussen de andere acts in de Arminiuskerk. Morgen opent ze de festival zaterdag in de Paradijskerk, een geschikte locatie voor haar breekbare doch prachtige liedjes. De sessies zijn een goede opwarmer voor de shows van de artiesten zelf. Kim Janssen geeft vast wat weg van zijn nieuwe plaat Cousins en van de show van vanavond, wat veelbelovend klinkt.
Het is dan ook niet heel verrassend dat de Grote Zaal van de Schouwburg om 20 uur goed gevuld is voor de veelzijdige singer-songwriter. Vorige week speelde Kim Janssen nog zijn eigen albumrelease in Tivoli De Helling in Utrecht, vanavond doet hij het dunnetjes over in Rotterdam. Met maar liefst elf man sterk, van blazers tot strijkers, zet Janssen een mooie set neer. Wat het meeste opvalt, is de vernieuwing van zijn algehele sound: zijn eerdere ingetogen liedjes maken plaats voor uitgebreide arrangementen wat hier en daar zelfs een beetje aan Sigur Rós doet denken (niet heel vreemd, gezien zijn samenwerking met Sigur Rós’ Erikur Orri Ólaffson voor deze plaat.) Single ‘Dynasty’ vraagt naar meer en laat je zin hebben in lange zomeravonden, dansen en wijn terwijl je bij ‘Bottle Rockets’ de muziek wordt ingezogen en alleen maar kunt luisteren en genieten. Janssen gaat dit jaar op clubtour met Cousins, ga dit zeker checken als je de mogelijkheid hebt.
We zagen de Britse Ala.ni eerder vandaag bij een sessie van 3voor12, vanavond staat ze in de fraaie Paradijskerk wat misschien wel de mooiste locatie van het festival is. Al lachend geeft ze toe dat ze wellicht iets te veel van de Nederlandse joints heeft geproefd, hoewel dat totaal niet afdoet aan haar krachtige performance. De show van Ala.ni is niet alleen een genot voor het oor, ook het oog wordt flink verwend. De driemansformatie, allen gehuld in zwart, zijn goed op elkaar ingespeeld waarbij de harpiste de grootste eyecatcher is. De stem van Ala.ni is loep zuiver en galmt tot ver achter in de Paradijskerk door. Het publiek luistert aandachtig: de bijzondere zangeres weet iedere aanwezige te betoveren.
Van de kerk gaan we richting Rotown voor een totaal andere show: de band Shame uit Londen staat om 23:30 uur op het programma. De jonge honden uit Londen zijn nog niet eens heel lang bezig maar hebben nu al een behoorlijke reputatie wat betreft hun liveshows. Het is hard, het is wild, het is alles wat je even nodig hebt om wakker te worden voor de eerste MOMO-nacht. Er wordt flink gedanst en vooraan vlakbij het podium ontstaat een moshpit. Het mooiste van alles: de zanger van Shame doet gewoon net zo hard mee. Zonder twijfel een gevalletje bijzijn is meemaken. Na Shame is het tijd voor een paar danspasjes bij Vera en haar mannen in de hal van de Schouwburg. De band heeft ons flink wat energie gegeven om nog even door te knallen. Met een paar te gekke hitjes bereiden we ons vast een beetje voor op de tweede dag van Motel Mozaïque. De eerste dag van het festival is gevarieerd en heeft met onder andere Ala.ni en Shame flink wat verrassingen te pakken. Op naar de zaterdag!
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Vlammende Vinnie Paz ouwehoert te veel
Wanneer Vinnie Paz rapt, speelt hij de zaal aardig plat. Toch had dat dit een veel beter concert kunnen zijn.
Drie jaar geleden nog stond rapper Vinnie Paz in belabberde conditie en knetterstoned zijn raps op te lepelen in de Melkweg. Dat is vanavond wel anders. De veertigjarige rapper, die overigens lijkt te zijn afgevallen, heeft er duidelijk zin in. Bovendien stapt hij slechts drie kwartier later dan gepland het podium op. Dat is vergeleken met Drake zeer netjes, schijnt.
Soloconcert
Een ander verschil met drie jaar geleden is de naam waaronder Vinnie Paz optreedt: Jedi Mind Tricks. Dat is een populaire hiphopgroep die nu – het wisselt nogal eens – naast Vinnie Paz uit producer Stoupe bestaat. Maar in plaats van Stoupe verzorgt dj 7L de muziek. Daarnaast is rapper Esoteric aanwezig als ondersteuning. Je vraagt je bijna af of dit niet gewoon een soloconcert is van Vinnie Paz.
Het draait echter om het optreden en Vinnie is in vorm vanavond. Met zijn kenmerkend rauwe stem spuwt hij zijn gewelddadige teksten overtuigend de zaal in. Een enkele keer redt hij het zelfs zonder de back-up van Esoteric. Een groot verschil met eerdere optredens. Niet voor niets gaat de zaal los, zowel bij recente nummers als ‘Deathless Light’, als bij ‘Heavenly Divine’ en andere klassiekers.
Praatpauzes
Vinnie en Esoteric zijn ontspannen en grappen over Nederlandse voetbalclubs en dat er te weinig dames naar optredens van Jedi Mind Tricks komen (“They hate me historically”). Op enig moment zingt Esoteric zelfs op melige wijze een stukje ‘I Will Always Love You’ van Dolly Parton. Een bijzonder contrast met teksten als “I’ll open up your stomach like the case of a slug”.
Het probleem is dat na elk nummer zo’n praatpauze volgt. Dat stoort vooral doordat de ‘nummers’ zelden helemaal worden gespeeld. Wanneer de originele track gastartiesten of ex-groepslid Jus Allah bevat, is dat logisch. Maar nummers waar Vinnie Paz alleen op rapt kapt hij ook af. Hierdoor krijgt de show iets rommeligs: Vinnie en Esoteric lullen een eind weg of doen wat ‘crowd participation’, waarna vaak één verse en misschien een refrein volgt. Vervolgens begint het duo weer uitgebreid te ouwehoeren.
Indrukwekkende a capella’s
Uiteindelijk duurt de show zo langer dan een uur, waarvan een groot deel opgaat aan praten en grappen. De muziek die voorbij komt, is echter van hoog niveau. Ook de a capella’s, zowel van de vaardige battlerapper Esoteric als van Vinnie Paz zelf, zijn indrukwekkend. Het publiek is dan ook als was in de handen van de twee rappers, die niet voor niets hun waardering voor de energie in de zaal meermaals uitspreken. En dat voor een maandagavond.
Des te meer voelt het als een gemiste kans dat Vinnie Paz zo weinig moeite steekt in een setlist met meer complete nummers. Dat is heus niet zo moeilijk. Minder geouwehoer had het tempo bovendien goed gedaan. Ook de toegift, een aantal freestyles, is heus aardig, maar liever hadden we bijvoorbeeld ‘Suicide’ gehoord. In zijn geheel.
Photo Credit: phluids
Jedi Mind Tricks
Gezien op maandag 03 april 2017 in Melkweg, AmsterdamMisschien ook iets voor u
Een nieuwe lente, een nieuw geluid?
Was de Italiaanse renaissance louter vernieuwend of had deze ook behoudende kenmerken? Gastconservator Bram de Klerck van de tentoonstelling In het hart van de renaissance in Rijksmuseum Twenthe in Enschede lijkt deze vraag bevestigend te beantwoorden.
De tentoonstelling met vijfenveertig schilderijen, voornamelijk uit de Pinacoteca Tosio Martinengo (Brescia), begint met een prachtig Portret van een jonge man met fluit van Giovanni Giralomo Savoldo. Een schilderij dat een krachtige uitdrukking toont van het nieuwe mensbeeld dat zich in de vijftiende en zestiende eeuw ontwikkelde: dat van een zelfbewust individu. In de rechter bovenhoek van het schilderij is een stapeltje boeken afgebeeld, dat lijkt te willen zeggen: dáár doen wij het als humanisten mee, naast of in plaats van de Bijbel.
Giovanni Battista Moroni –
Portret van een endelman de magistraat – 1560 Pinacoteca Tosio Martinengo, Brescia.
Bijbelse en klassieke afbeeldingen
Toch koos De Klerck opvallend veel schilderijen met Bijbelse voorstellingen, waaronder twee vroege werken van Rafaël: een Zegenende Christus (ca. 1505-’06), die op alle uitingen over de tentoonstelling afgebeeld staat, en een Engel (1501) van een schoonheid zonder weerga.
Kenmerkend voor de Italiaanse renaissance is natuurlijk ook de invloed van de klassieke oudheid, die je onder meer terugvindt in een Romeins epitaaf (grafsteen) op een Portret van een vrouw als Salomé en in een classicistisch gebouw op Lijdende Christus, allebei van Alessandro Moretto uit Brescia.
Realisme, kleur en licht
Een ander, nieuw aspect dat de Italiaanse renaissance kenmerkt en in de uitgebreide bijschriften bij de schilderijen wordt benadrukt, is het realisme. Dat gaat soms zó ver, dat minder fraaie lichaamskenmerken niet worden verdoezeld, maar pontificaal worden getoond. Zoals de bult op het voorhoofd van de magistraat die Giovanni Battista Moroni uit Bergamo schilderde.
Naast dergelijke aandacht voor realisme en details, vallen de kleur- en lichteffecten op, waarmee deze worden benadrukt. Opvallend is bijvoorbeeld dat het licht op de Maaltijd van de Emmaüsgangers van Moretto, die overigens plaatsvindt in een classicistisch decor, niet van links – zoals meestal – maar van rechts komt.
Topstukken?
Toch kun je niet zeggen, zoals de begeleidende flyer bij de tentoonstelling juichend doet, dat het hier louter en alleen om vijfenveertig ‘topstukken uit de zestiende eeuwse schilderkunst gaat’. Daarvoor vallen de soms onbeholpen op de romp geplaatste mannenkoppen te veel op, of grove mannenhanden bij een fijn vrouwenlichaam, en massieve baarden waarvan de haartjes niet afzonderlijk zijn weergegeven.
Dat zegt niet alleen wat over schilders als de Nederlander (!) Sustris en Savoldo, die bij ons niet of nauwelijks bekend zullen zijn, maar ook over de kwaliteit van de collectie in het museum van Brescia.
Moretto St. Nicolaas presenteert leerlingen van Rovelli aan Madonna met kind -1539 Pinacoteca Tosio Martinengo, Brescia.
Kunsthistorische accenten
Zoals de opzet en opstelling van de tentoonstelling iets zegt over de achtergrond van de gastcurator: een kenner van de Italiaanse renaissance, verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen, maar geen curator. Dat uit zich niet alleen in de uitgebreide tekstbijschriften, maar ook in een wat rommelig overkomende opzet, waarin je dan weer een chronologisch, dan weer een per kunstenaar gerangschikt geheel meent te ontdekken, en dan weer een thematische opzet met alle portretten, annunciaties en kruisigingen bij elkaar. Een opzet die echter niet wordt – of kon worden – volgehouden door het grote aantal voorbeelden in verhouding tot de beschikbare ruimten.
Ook een zekere hang naar volledigheid valt waarschijnlijk op de kunsthistorische nadruk die De Klerck legt, terug te voeren. Zo staat naast Portret van een geharnaste man van Pietro Maria Bagnatore ook daadwerkelijk een harnas. Dit verwijst naar het feit dat zowel Brescia als Milaan centra waren van de fabricage van wapenuitrustingen. Iets soortgelijks gaat op voor een enkele verdwaalde torso en buste om te benadrukken dat schilderijen soms zijn geïnspireerd op de beeldhouwkunst. Dit zijn contextuele elementen die niet echt een toevoeging vormen.
Toch heeft elk nadeel zijn voordeel: door het relatief kleine aantal werken, dat ook nog eens met grote tussenruimtes is opgehangen, wordt je als bezoeker als het ware uitgenodigd goed te kijken en terug te lopen: waar zag ik zo’n ouderwetse banderol nog meer?
Op die manier voel je je als bezoeker zeker niet bekocht. Want hoe vaak zie je zulke Italiaanse renaissancewerken nu in ons land?
In het hart van de renaissance
Gezien in: Rijksmuseum Twenthe, EnschedeNog te zien tot: zondag 18 juni 2017
Misschien ook iets voor u
Nuttig advies van een huidspecialist
Je lichaam insmeren met voedende olie, anti-rimpelcrème op je gezicht en regelmatig een verfrissende douche. Goed bezig, denk je? Helemaal niet, volgens dermatoloog Yael Adler. Sterker nog, het brengt je huid ‘opzettelijk lichamelijk letsel toe’. De Duitse huidarts is streng in haar openbarende boek over de huid.
De Huid, een inmiddels immens populair boek bij onze oosterburen, is nu ook in het Nederlands te lezen. Dat is fijn, want Adlers bestseller bevat talloze nuttige wetenswaardigheden, do’s en don’ts om je huid en gezond en mooi te houden en een flinke dosis humor.
Boeiende biologieles
Volgens Yael Adler kunnen we veel aan onze huid aflezen. Ze is een spiegel van onze ziel, verraadt wat we eten en drinken en zelfs hoeveel seks we hebben. Hoe dit mogelijk is, beschrijft Adler op een inzichtelijke en toegankelijke manier. Ze is direct, durft gevoelige onderwerpen aan te snijden en formuleert heldere zinnen. Adler geeft ons inzicht in de werking van ons grootste orgaan. Zo beschrijft ze uit welke lagen onze huid is opgebouwd, welke invloed hormonen in ons lichaam hebben en hoe littekens ontstaan. Al lezend leer je dat op onze opperhuid veel micro-organismen leven die noodzakelijk zijn voor onze gezondheid. Vandaar ook dat teveel smeren en wassen je huidbarrière verstoord, stelt Adler. Door het informatieve karakter doet De Huid denken aan een interessante biologieles gegeven door een zeer gedreven en enthousiaste lerares waarbij je op het puntje van je stoel zit.
Huidverzorging: Less is more
Naast een uitleg van de werking van onze huid, geeft Adler ook tips om je huid gezond en mooi te houden. Deze adviezen resulteren vooral in dingen die je beter niet kunt doen. In een wereld met een ontplofte cosmetische industrie waar je door de bomen het bos niet meer ziet, is het zowel een verademing als een schok om te lezen dat er geen reinigingsmelk op kan tegen kraanwater en een handdoek. Adler legt uit dat veel huidverzorgingsproducten slechte stoffen bevatten zoals alcohol, zeep en geur- en kleurstoffen. Hiermee beschadig je je huid eerder dan dat je haar goed doet.
Huidkanker voorkomen
Te veel wassen en smeren is echter niets vergeleken bij de schade die de zon kan aanrichten, leer je bij lezen van De Huid. Een open deur misschien, maar wel een belangrijke boodschap die niet vaak genoeg benadrukt kan worden. In Nederland is, na borstkanker, voor vrouwen huidkanker de meest voorkomende kankersoort. Bij mannen staat melanoom op nummer drie in de top tien van meest voorkomende vormen van kanker. Adler legt uit hoe melanomen ontstaan, hoe je je huid erop kunt testen en vooral hoe je je er tegen kunt beschermen. Zeker geen overbodige luxe in een tijd waarin we steeds massaler reizen en vakantie houden in tropische landen. Ook in dit serieuze deel van het boek, ontbreekt de humor niet. Alder vergelijkt de billen van hoogbejaarden met de gezichtshuid van dertigers. De huid van oude billen is nog steeds ‘glad, wit, smetteloos en ongerimpeld’ terwijl de gezichtshuid van jonge mensen al vlekjes en rimpeltjes vertoond als gevolg van zonlicht.
Hoe interessant en toegankelijk Adler’s boek ook is, De Huid kun je niet in één ruk uitlezen. De grote hoeveelheid informatie, maakt dat je het boek af en toe moet wegleggen om alles wat je hebt gelezen te verwerken. Een goede investering en geld besparend is de aanschaf van dit boek in ieder geval, want na het lezen van De Huid zal je voortaan louter een opgeruimd en sober badkamerkastje hebben.
De Huid
Schrijver: Yael AdlerUitgever: Luitingh - Sijthoff
Prijs: € 18,99
Bladzijden: 320
ISBN: 9789024573301
Misschien ook iets voor u
Zomerse indieliedjes
Na een zonnige lentedag staat de kleine zaal van Paradiso bijna vol met voornamelijk hippe tienerjongens en –meisjes. Het weertje sluit perfect aan op de hoofdact van vanavond, waarvan het repertoire bestaat uit vrolijke indieliedjes. Denk aan Vampire Weekend en Two Door Cinema Club.
Met een gloednieuw uitgebrachte single op zak en een album dat dit voorjaar uitkomt, doet het Finse Satellite Stories een voorjaarstour door Europa. Al sinds 2011 timmert de band aan de weg. Dat ze inmiddels al een behoorlijke fanbase hebben opgebouwd, is te zien aan het aanwezige en enthousiaste publiek.
Groot contrast
Een groter contrast met de hoofdact is haast niet te bedenken. De vier jongens, want zo zien ze eruit, zetten een set van ruim een uur neer. Een flink groot deel van deze tijd wordt opgevuld met catchy riffjes, oh’s en ah’s en overmatig gebruik van kopstem. Het is dansbaar, het is vrolijk en zou zeker ook in de smaak vallen bij het festivalpubliek. Wel een heel ander publiek overigens.
Net niet
Het geluid mist wat body, doordat in sommige nummers maar met drie instrumenten wordt gespeeld. Wanneer de frontman er ook een gitaar bij pakt wordt het al iets beter. Maar ook de natuurlijke charme ontbreekt bij de jongens. Ze doen net iets te hard hun best en het iets te theatrale maakt het af en toe ongemakkelijk om naar te kijken.
Na deze dosis aan net iets te vrolijke liedjes, is het einde van de set daar. Tijdens het laatste refrein van de toegift springt de frontman, als laatste poging om toch nog een beetje rock’n’roll te zijn, het publiek in, om daar zijn slotakkoord te spelen. Maar de fans hebben nog niet genoeg gehad en na een korte pauze komen de jongens dan nóg een keer terug. Na deze extra encore is het dan toch echt klaar. Toegegeven, het is ook wel eens fijn om gewoon lekker te dansen op hele blije liedjes, en Satellite Stories laat je precies dat doen. Maar de beoordeling van 3.5 sterren is toch echt naar boven afgerond door het toffe voorprogramma.
Satellite Stories
Gezien op dinsdag 28 maart 2017 in Paradiso, AmsterdamLink: The Holy
Misschien ook iets voor u